Κωνσταντίνος Π. Καβάφης- Φωνές

Φωνές

Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες
εκείνων που πέθαναν, ή εκείνων που είναι
για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.

Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε·
κάποτε μες στην σκέψι τες ακούει το μυαλό.


Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν
ήχοι από την πρώτη ποίηση της ζωής μας -
σα μουσική, την νύχτα, μακρυνή, που σβύνει.

ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΤΟΥ ΜΑΗ- Γεώργιος Βελλιανίτης

ΜΕΣΗΜΕΡΙ  ΤΟΥ  ΜΑΗ

                              ΄Ηταν  μεσημέρι  του  Μάη,
                               καυτερό.

                               Εγύρισα  το  βλέμμα
                               το  πρόσωπο  να  ιδώ,
                               Δεν  είδα  δάκρυα  στα  μάτια,
                               μα  πόνο  δυνατό !

                               Μούγινε  η  καρδιά  κομμάτια
                               κι  απόμεινα  να  κοιτώ,
                               τα  φωτεινά  σου  μάτια....

                               Αγάπη  μου
                               έφυγα 'πό  σένα.
                               Με  πήρανε
                               τα  δόλια  τα  ξένα.
                               Θέλω  να  δώ
                               το  φως  της  ομορφιάς.
                               Θέλω  να  βρώ
                               τόνειρο  της  χαράς.

                               Δυό  κόκκινα  γαρύφαλλα
                               που  μούδωσες  πριν  φύγω,
                               μαράθηκαν  στου  χωρισμού
                               την  καταιγίδα.
                               Κάθε χαμόγελο  έσβησε
                               μα  μένει  η  Ελπίδα !

                              ΄Ηταν  μεσημέρι του  Μάη,
                               καυτερό ........

Διαγωνισμοί

Το ιστολόγιο μας επιθυμεί να φιλοξενήσει διαγωνισμούς με κληρώσεις για τους αναγνώστες. Οι αναγνώστες θα έχουν την ευκαιρία να κερδίζουν δώρα όπως βιβλία, ποιητικές συλλογές και πολλά άλλα.
Αυτή όμως η διαδικασία, των διαγωνισμών, δεν μπορεί να ξεκινήσει από εμάς αυθαίρετα αλλά με τη συνεργασία ορισμένων φορέων (Βιβλιοπωλεία, εκδοτικοί οίκοι, συγγραφείς κτλ).

Όσοι από τους παραπάνω φορείς επιθυμούν να συνεργαστούν μαζί μας για την διεξαγωγή διαγωνισμών μπορούν να επικοινωνήσουν με εμας.

(Σύντομα θα ξεκινήσει ο πρώτος μας διαγωνισμός για τον οποίο θα σας ενημερώσουμε άμεσα.)


Ευχαριστούμε πολύ.

Θέμα Bonus: Μερικοί πίνακες του Gustav Klimt

Με αφορμή τη συμπλήρωση 150 χρόνων από τη γέννηση του Αυστριακού ζωγράφου Γκούσταφ Κλιμτ (14 Ιουλίου 1862 - 6 Φεβρουαρίου 1918) σας παρουσιάζουμε μερικά από τα έργα του...

Mother and Child

Ένα υπέροχο ποίημα από την Ειρήνη Τριανταφύλλου

Μη φύγεις! Γιατί αν φύγεις, εγώ τι σχήμα θα έχω;
Μην έρθεις! Γιατί κοιμάμαι και θα με ξυπνήσεις!
Μην είσαι εδώ! Γιατί πρέπει να με διαχειριστώ!

Αφού επιμένεις, μείνε, δοκιμαστικά, αλλά με τους δικούς μου όρους.
Θα σε ελέγχω καθημερινά και εξουθενωτικά για’μένα!
Θα καθορίζω συνθήκες, θα διορθώνω κακώς κείμενα με τα λευκά μου ψέματα,

 θα σε δοκιμάζω συνεχώς και θα σ’αφήνω εγώ πρώτη!
Αφού, λοιπόν, εγκαταλείπω πριν τυχόν εγκαταλειφθώ, ως προς τι αυτή η αγωνία;
Αφού κοντά δεν έρχομαι…Σ’έχω διώξει…

Κίνηση ματ πριν αποκλειστώ μέσα σου και εγκλωβιστώ.
Και ύστερα εγώ πώς θα βιώσω ξανά τον αποχωρισμό;
Πώς θα διαχειριστώ την απόρριψη και την ταλαιπωρία;
Και εκείνο το μετέωρο συναίσθημα ότι μόνη μου θα αιωρούμαι, 

γιατί δεν έχω μάθει να πατάω γερά στη γη…;
Όμως οι ζωντανοί πατάνε στη γη.
Οι νεκροί αιωρούνται στον ουρανό.
Δεν γειώνονται, γιατί δεν έχουν ρίζες.
Τις πήραν μαζί τους φεύγοντας.

Ερωτευμένη νύχτα- Νίκος Τσίντρος

Ερωτευμένη νύχτα

Για μια στιγμή,
για μια φορά,
αγάπησα τη νύχτα.
Με αστέρια, κόκκινα πουλιά
και με γαλάζιες νότες.

Τη νύχτα τόσο αγάπησα,
σαν τα κρυφά σου χάδια,
το δακρυσμένο βλέμμα σου,
τα πλούσια μαλλιά σου.

Κείνη τη νύχτα αγάπησα,
εσένα ομορφιά μου.
Μα δεν εξέχασα ποτέ
το φίλο το φεγγάρι.

Που πέπλο έπλεξε χρυσό
στης θάλασσας τη ράχη.
Κι εμείς του εχαρίσαμε
αύρα αγάπης πορφυρή.
Με κρίνους και τραγούδια.

Ξημερώνει - Άννα Α. Θεοδωρίδου (έργα αναγνωστών)

Ξημερώνει...
Το χάδι του φωτός
ανατριχιάζει την
ήρεμη σάρκα που
επιστρέφει από το
... ταξίδι των ονείρων.
Όμορφος ήλιος,
χαμογελά στη Φύση,
αγκαλιάζει τούτο τον
παράξενο πλανήτη που
γεύεται τη νέα ελπίδα...

Είμαι ένα πλάσμα - Τζιουζέππε Ουνγκαρέττι

Είμαι ένα πλάσμα
σαν αυτό το λίθο
του Σαν Μικέλε
τόσο ψυχρό
τόσο σκληρό
τόσο στεγνό
τόσο ανθεκτικό
τόσο ολότελα
ξέψυχο

Σαν αυτόν το λίθο
είναι το κλάμα μου
το κρυφό

Τον θάνατο
ξεπληρώνουμε
ζώντας.

Του καλοκαιριού - Ευγενία Ρέγκου-Σγουρού (από το βιβλίο "Άλλοι Τόποι Άλλες Εποχές")

Τέλειωσε το κολύμπι. Βγαίνω στην ακρογιαλιά και ξαπλώνομαι στην άμμο. Νιώθω σ' όλο μου το κορμί την ευεργετική ζεστασιά της. Στα πόδια μου φλοισβίζει παιχνιδιάρικο το κύμα. Πάνωθέ μου ο ζωοδότης ήλιος και κάτι λευκορόδινα ταξιδιάρικα συννεφάκια. Ανασαίνω ηδονικά και κλείνω τα μάτια μου.

Ευδαιμονία. Έκσταση. Νιρβάνα. Όλα στήνουν, όλα αλαργεύουν. Ο ήχος των αυτοκινήτων από πάνω, από την εθνική οδό, φτάνει σα βουητό απόμακρο. Οι φωνές των λουσμένων τριγύρω γίνονται κι αυτές ένας ακαθόριστος βόμβος.

Τρία ποιήματα του Γεώργιου Δροσίνη

Η ψαρόβαρκα

Ἔρχετ᾿ ἡ ψαρόβαρκα, ἔρχεται ὁλοΐσια
πέρα ἀπ᾿ τὸν Ἀσπρόπυργο κι ἀπ᾿ τὰ Πετρονήσια
σὰ νεράιδα ἀφρόπλαστη, νύφη φτερωτή,
τὴ χαϊδεύει ὁ μπάτης·
μύρια πλούτη ἀτίμητα στὴν ποδιὰ κρατεῖ,
ζηλευτὰ προικιά της.

Πανσέληνος - Χριστίνα Κουκέλη (έργα αναγνωστών)

Τι κρίμα! - Γεώργιος Βελλιανίτης (έργα αναγνωστών)

 

Δρόμος  ανήφορος

είναι  στη  μοίρα  μας.

Να  τον  αποφύγωμε

δεν  μπορούμε.

Αργά  ή  γρήγορα

πρέπει  να  τον  διαβούμε.

Τώρα  που  εσύ  κατάλαβες

καί  είδες  καθαρά  πιά  τη  ζωή,

τώρα  είσαι  ακόμα  στην  αρχή.

Τι  κρίμα  γιά  σένα !

΄Ισως  ποτέ  να  μην  ερχόσουνα  σε  μένα.

Τι  κρίμα  γιά  σένα !

Δεν  θα  μπορούσα  όμως  να  το  ξέρω.

Σας καλημερίζουμε με Αρκά σήμερα...

Καλό σας βράδυ...

Μια καληνύχτα με ορισμένα ρητά του Πυθαγόρα...

Μυγδαλιά- Κώστας Καρυωτάκης

ΜΥΓΔΑΛΙΑ

Κι ακόμα δεν μπόρεσα να καταλάβω
πώς μπορεί να πεθάνει μια γυναίκα
που αγαπιέται.

 

Εχει στον κήπο μου μια μυγδαλιά φυτρώσει
κι είν' έτσι τρυφερή που μόλις ανασαίνει·
μα η κάθε μέρα, η κάθε αυγή τηνε μαραίνει
και τη χαρά του ανθού της δε θα μου δώσει.

Κι αλοίμονό μου! εγώ της έχω αγάπη τόση... 

 Κάθε πρωί κοντά της πάω και γονατίζω
και με νεράκι και με δάκρυα την ποτίζω
τη μυγδαλιά που 'χει στον κήπο μου φυτρώσει.

Αχ, της ζωούλας της το ψέμα θα τελειώσει·
όσα δεν έχουν πέσει, θα της πέσουν φύλλα
και τα κλαράκια της θε ν' απομείνουν ξύλα.  

Την άνοιξη του ανθού της δε θα μου δώσει

Κι όμως εγώ ο φτωχός της είχ' αγάπη τόση...

Αὐτὸς ποὺ σωπαίνει- Τάσος Λειβαδίτης

Αὐτὸς ποὺ σωπαίνει

Τὸ σούρουπο ἔχει πάντα τὴ θλίψη
ἑνὸς ἀτέλειωτου χωρισμοῦ
Κι ἐγὼ ἔζησα σὲ νοικιασμένα δωμάτια
μὲ τὶς σκοτεινὲς σκάλες τους
ποὺ ὁδηγοῦνε
ἄγνωστο ποῦ…
Μὲ τὶς μεσόκοπες σπιτονοικοκυρὲς
ποὺ ἀρνοῦνται
κλαῖνε λίγο
κι ὕστερα ἐνδίδουν
καὶ τ᾿ ἄλλο πρωί,
ἀερίζουν τὸ σπίτι
ἀπ᾿ τοὺς μεγάλους στεναγμούς…
Στὰ παλαιικὰ κρεβάτια
μὲ τὰ πόμολα στὶς τέσσερις ἄκρες
πλάγιασαν κι ὀνειρεύτηκαν
πολλοὶ περαστικοὶ αὐτοῦ του κόσμου
κι ὕστερα ἀποκοιμήθηκαν
γλυκεῖς κι ἀπληροφόρητοι
σὰν τοὺς νεκροὺς στὰ παλιὰ κοιμητήρια
Ὅμως ἐσὺ σωπαίνεις…
Γιατί δὲ μιλᾷς;
Πές μου!
Γιατί ᾔρθαμε ἐδῶ;
Ἀπὸ ποῦ ἤρθαμε;
Κι αὐτὰ τὰ ἱερογλυφικὰ τῆς βροχῆς πάνω στὸ χῶμα;
Τί θέλουν νὰ ποῦν;
Ὤ, ἂν μποροῦσες νὰ τὰ διαβάσεις!!!
Ὅλα θὰ ἄλλαζαν…
Ὅταν τέλος, ὕστερα ἀπὸ χρόνια ξαναγύρισα…
δὲ βρῆκα παρὰ τοὺς ἴδιους ἔρημους δρόμους,
τὸ ἴδιο καπνοπωλεῖο στὴ γωνιά…
Κι ὁλόκληρο τὸ ἄγνωστο
τὴν ὥρα ποὺ βραδιάζει…

Πηγή

Ένα υπέροχο έργο του Νίκου Κυριακίδη

ΠΑΖΛ

Στη λεωφόρο σταυρώνουν ένα αγόρι,

μπροστά στη μάνα του

Κατέβηκαν και πήραν

τα εργαλεία απ΄ τη καρότσα.

Το δέντρο πνιγμένο

στο απέραντο μπετόν,

τα πλακάκια ιδρωμένα.

Κατέβασαν τσεκούρι

μιαν αξίνα, φτυάρι, το ψαλίδι του κουρέματος.

Πρώτα βέβαια του πήραν αίμα

-Επιβεβαίωση.

‘’Πονάω’’ φώναζε το αφτί

το χέρι ψιλοχάιδευε το πεζοδρόμιο χωρίς τα δάχτυλα

‘’καθήκια’’ είπε το δόντι,

‘’όχι μπροστά της’’ , αυτό, από το δεξί του μάτι.

Τα γένια προσπαθούσαν

να παρηγορήσουν τη γριά,

αλλά εκείνη δεν έβλεπε

τίποτε.

Ούτε μάλλον ήταν εκεί.

Είχε πάει

ντάλα μεσημέρι

κατ΄ ευθείαν στο μνήμα του.

Niki Tag- Μια πόρτα

ΜΙΑ ΠΟΡΤΑ

Φύγε..δεν είμαι εδώ..
απλά δεν υπάρχω, δεν ζώ, δεν είμαι ΕΓΩ..

Ο καθρέφτης μου δεν έχει είδωλο, περπατάω και τα φαντάσματα με ακολουθούν..με κυριεύουν..τα δικά μου φαντάσματα..
Εγώ..ένα κουφάρι..με σπασμωδικές κινήσεις..

Ο ουρανός δεν με σκεπάζει, ο ήλιος δεν με αντέχει..δεν καίει αυτός ..εγώ καίω..
Δεν χωράω πουθενά..Δεν τολμώ να αγγίξω τίποτα, ότι πλησιάζω χάνεται..εξατμίζεται..άϋλα όλα..

Πρόσκληση για το πάρτυ του Λογοτεχνικού περιοδικού Λύκος στις 18 Ιουλίου.

Τι και αν είναι καθημερινή; Η Αθήνα και η μέρα προσφέρονται. Ο Λύκοs θα βάλει τα καλά του και θα σεργιανίσει στις 18 Ιουλίου στο κέντρο της Αθήνας. Είμαστε στην καρδιά του καλοκαιριού και κάπου εκεί στα σκοτεινά, θα ανέβει, θα ανέβει σκάλες και θα φτάσει στην ατμοσφαιρική ταράτσα του bar Χοροστάσιον για να δροσιστεί. Μουσικές επιλογές και προβολές όπως του πρέπουν θα ομορφύνουν τη βραδιά και παρέα με το ποτό θα τα πούμε και θα γνωριστούμε από κοντά. Ένας χώρος σχεδόν νησιώτικος,ζεστός μας φιλοξενεί και μας προσφέρει ποτά σε χαμηλές τιμες: 3,50 ευρώ μπύρα- κρασί και σε όλα τα υπόλοιπα προσφερόμενα ποτά 1 ευρώ φθηνότερα.

Για όσους δε γνωρίζουν ποιος είναι επιτέλους αυτός ο Λύκοs:

Σε μια γυναίκα - Τάσος Λειβαδίτης

Θυμᾶσαι τὶς νύχτες; Γιὰ νὰ σὲ κάνω νὰ γελάσεις περπατοῦσα πάνω
……στὸ γυαλὶ τῆς λάμπας.
«Πῶς γίνεται αὐτό;» ρώταγες. Μὰ ἦταν τόσο ἁπλὸ
ἀφοῦ μ᾿ ἀγαποῦσες.


Τάσος Λειβαδίτης, Σὲ μιὰ γυναῖκα, ἀπὸ τὴ συλλογὴ Ἀνακάλυψη, ἑνότητα, Σημειώσεις, Τόμος 2 τῆς τρίτομης ἔκδοσης τοῦ Κέδρου, σελίδα 331



Πηγή

Τα τελευταία του γέρου - Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

Μιὰ ζωή, πενῆντα χρόνια! Εἶχαν συζήσει ὁμοῦ. Ὣς τόσον ἡ γριὰ δὲν ἦτο ἀκόμη 65 ἐτῶν· τὴν εἶχε πάρει πολὺ μικρήν, τὸν καιρὸν ἐκεῖνον, ὁ γέρος. Αὐτὸς τώρα ἦτο ἄνω τῶν 85. Καὶ ἡ γριὰ τοῦ τ᾿ ἀνέβαζε μέχρις 90. Κι ὁ γαμβρός, ὁ σύζυγος τῆς ἐγγονῆς, χωρὶς νὰ ξεύρῃ, ἐβεβαίου ὅτι ὁ γέρος θὰ εἶχε φθάσει τὰ ἑκατόν.
Ἡ γριὰ εἶχε δύο σπίτια, ἐντὸς βαθείας αὐλῆς, κάτω ἀπὸ τοῦ Ψυρῆ, εἰς ἕνα δρόμον. Αὐτὴ ἦτο ὁ μόνος κύριος καὶ διαχειριστής. Ὁ γέρος, εἰς τὰ τελευταῖα του, κάποτε ἐξήρχετο τὰ Σάββατα, κ᾿ ἐδιακόνευε. Οἱ ἀνεψιάδες τῆς ἔλεγαν νὰ τὸν μαλώσῃ, νὰ μὴ τὸ κάμνῃ. Ἡ γριὰ ἔλεγεν ὅτι δὲν τὸ ξεύρει. Δεκάρες σπανίως τοῦ ἔδιδε.
Ἡ μοναχοκόρη της εἶχε χηρεύσει σαραντάρα. Εἶχε δύο παιδιά. Ἡ μικρὴ ἐμεγάλωσε πολὺ γρήγορα. Ὁ υἱὸς ἐβγῆκε μόρτης, ὅπως ὅλοι… Ὁ Νιόνιος, μ᾿ ἕνα ὡρολόγι χρυσό, καὶ μὲ μίαν προξενιὰ παραφουσκωμένην, εἶχε κάμει τὴν γριὰν νὰ πιστεύσῃ ὅτι εἶχε λεπτά. Ἔγινε δεκτὸς ὡς γαμβρός. Ἐστεφανώθη, καὶ ὀβολὸν δὲν εἶχε.

Όνειρο - Χριστίνα Κουκέλη (έργα αναγνωστών)

Πότισε με - Amir Or

Πότισέ με,

διψάω. Πότισέ με και όχι με νερό. Πότισέ με
και όχι με καθαρή λογική. Πότισέ με και όχι με ένα όνομα.

Πότισέ με και όχι με κρασί. Πότισέ με και τίποτ' άλλο,
πότισέ με. Δεν θα το κάνει η ομορφιά, δεν θα το κάνει
ο έρωτας, δεν θα το κάνει ο Θεός -

ούτε κι αυτή η ζωή δεν θα το κάνει, ούτε καμμία ζωή. Πότισέ με,
διψάω.

Καλημέρα σας!

Καλό σας βράδυ...

Θάλλασσα μάνα- Μίλβα

Γιάννης Ρίτσος - Ἐπιλογικό

Νὰ μὲ θυμόσαστε - εἶπε. Χιλιάδες χιλιόμετρα περπάτησα
χωρὶς ψωμί, χωρίς νερό, πάνω σὲ πέτρες κι ἀγκάθια,
γιὰ νὰ σᾶς φέρω ψωμὶ καὶ νερὸ καὶ τριαντάφυλλα.
Τὴν ὀμορφιὰ
Ποτές μου δὲν τὴν πρόδωσα. Ὅλο τὸ βιός μου τὸ μοίρασα δίκαια.
Μερτικὸ ἐγὼ δὲν κράτησα. Πάμπτωχος. Μ᾿ ἕνα κρινάκι τοῦ ἀγροῦ
τὶς πιὸ ἄγριες νύχτες μας φώτισα. Νὰ μὲ θυμᾶστε.

Καὶ συγχωρᾶτε μου αὐτὴ τὴν τελευταῖα μου θλίψη:

Πωλ Βερλαίν - Το οικείο μου όνειρο

Συχνά έχω τούτο το παράξενο και διαπεραστικό όνειρο

μιας γυναίκας άγνωστης που αγαπώ και με αγαπά

και που όμως δεν είναι κάθε φορά ούτε ακριβώς η ίδια

αλλά ούτε και κάποια άλλη, και με αγαπά και με καταλαβαίνει

Γιατί εκείνη με καταλαβαίνει και η καρδιά μου είναι διάφανη

για αυτή μονάχα˙ και τον ιδρώτα του χλωμού προσώπου μου

μονάχα αυτή ξέρει να δροσίζει με το κλάμα της

Να είναι άραγε καστανή, ξανθιά ή κοκκινομάλλα; Δε ξέρω

Το όνομά της; Θυμάμαι πως είναι γλυκό και εύηχο

σαν τα ονόματα των αγαπημένων που μας στέρησε η ζωή

Το βλέμμα της είναι όμοιο με το βλέμμα των αγαλμάτων

και όσον αφορά τη φωνή της, απόμακρη και ήρεμη και σοβαρή,

με τη χροιά αγαπημένων φωνών που σώπασαν........

ΡΗΜΑΤΑ ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΗΣ ΦΩΝΗΣ- AYΓΗ ΣΤΕΡΓΙΟΥ

Ρήματα ενεργητικής φωνής, χρόνου ενεστώτα,

αναδύονται εντός μου.

Όλα σε πρώτο πρόσωπο.

Κανένα με προορισμό εσένα.

Ρήματα σε –ω.

Όλα αυθύπαρκτα.

Πίδακες λέξεων.

Ανάβλυση έγκλειστων αισθημάτων.

Ρήματα αλληλοσυγκρουόμενα.

Στροβίλισμα αντιθέσεων.

Προχωρώ και σταματώ.

Μιλώ και σωπαίνω.

Γελώ και κλαίω.

Συνθέτω και διαλύω.

Χτίζω και γκρεμίζω.

Αγγίζω και δε νιώθω.

Ζω;

Ζω με ‘’θέλω’’ και ‘’μπορώ’’ και ‘’κάνω’’.

Ή πεθαίνω χωρίς συνοδευτικά.

Ίσως ν’ αγαπώ.

Οπωσδήποτε δε μισώ.

Όλα σε πρώτο πρόσωπο.

Κανένα με προορισμό εσένα.

Το τέλος μια ύπαρξης γενναίας - Μαξ Κυων (έργα αναγνωστών)

Όταν 'φύγαν όλοι οι παρευρισκόμενοι
κι έδιωξα τους τελευταίους που κρυβόταν,
... αντίκρισα μονάχα τον εαυτό μου
ακίνητο κι αμείλικτο.
Προχώρησα προς το μέρος του
κι έφτασα κατάματα μπροστά του.
Ιδρώτας έτρεχε στο πρόσωπο του
και βλέμμα κενό τον διαπερνούσε.
Έσκυψε το κεφάλι του
κι απ' τις αγχωτικές του κινήσεις
έβγαινε μια απορία για το μέλλον.
Άρχισε σιγά-σιγά να παραμιλά.

"Μετά από χίλιους θανάτους..
Τι ειρωνεία..
Δε θα πεθάνουμε απόψε
κι εγώ δεν θα 'μαι εδώ για να το ζήσω..
Μη με ξεχάσεις σε παρακαλώ,
πανηγύρισε το και για 'μένα.."

ΗΡΟΣΤΡΑΤΟΣ 2012 μ.Χ. Lef Doe

Δεμένος πισθάγκωνα με χειροπέδες από αγριοκισσό

υπομένει τη δίκαιη τιμωρία του, καταδικασμένος εσαεί

να κρέμεται γυμνός πάνω από τους ιστούς του όχλου.

Και καθώς αιωρείται, απ' τα φυσήγματα της Αδράστειας

- πέρα και δώθε - θυμάται το τρίξιμο της κούνιας

όπως τότε που έπαιζε ανέμελος, στο δάσος με τις λεύκες

εκεί όπου κυνηγούσε μονάχα ανθρώπινες χαρές

το σώμα του αντίβαρο στην υπαρξιακή τραμπάλα

λησμονημένος από Θεούς και Χρόνους. Ώσπου,

Εμείς- Word Chimes

Τι κι αν τα μάτια σου κοιτούν μ'άλλο χρώμα
Τι κι αν οι λέξεις σου ηχούν αλλιώς

Ξέρω πως μέσα σου υπάρχει ακόμα
Ένα παιδί που ψάχνει φως

Μ'ένα φιλί και μ'ένα χάδι
αγγίζεις ότι πολύ αγαπάς

Φοβάμαι όπως κι εσύ το σκοτάδι
Και κλαίω πάντα όταν πονάς

Τα βήματα σου πάνω στην άμμο
Χάνονται όταν εσύ περνάς

Μα να..Εγώ τα ξανακάνω
Και μοιάζουν ίδια μονομιάς

Όσες σκέψεις σε βασανίζουν
Όσα λάθη κι αν κουβαλάς

Τα ίδια πάντα με ταλαντίζουν
Μοιάζουμε τόσο-κι ας γελάς! 

Word Chimes

Μποτίλια στο πέλαγο - Γιώργος Σεφέρης

Τρεῖς βράχοι λίγα καμένα πεῦκα κι ἕνα ρημοκλῆσι
καὶ παραπάνω
τὸ ἴδιο τοπίο ἀντιγραμμένο ξαναρχίζει.
τρεῖς βράχοι σὲ σχῆμα πύλης, σκουριασμένοι
λίγα καμένα πεῦκα, μαῦρα καὶ κίτρινα
κι ἕνα τετράγωνο σπιτάκι θαμμένο στὸν ἀσβέστη.
καὶ παραπάνω ἀκόμη πολλὲς φορὲς
τὸ ἴδιο τοπίο ξαναρχίζει κλιμακωτὰ
ὡς τὸν ὁρίζοντα ὡς τὸν οὐρανὸ ποὺ βασιλεύει.
Ἐδῶ ἀράξαμε τὸ καράβι νὰ ματίσουμε τὰ σπασμένα κουπιά,
νὰ πιοῦμε νερὸ καὶ νὰ κοιμηθοῦμε.

2 όμορφα έργα από το Νίκο Κυριακίδη...

 ΕΨΕΣ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΣΕ ΕΙΔΑ ΣΤ’ ΟΝΕΙΡΟ ΜΟΥ

Φωνή και ούτι

Αμαν !

Βγήκε κι αυτή η ανάσα...

μνήμες την έπνιγαν

πείσματα τη σπρώχναν,

ουλές την ομορφαίναν.

Έρωτες πόνου,

κρυφοί σαν

την ελπίδα

άγριοι

όπως κάθε σαρκοφάγου,

που συνήθως

πεινά.

Αμαν !

Κι απ΄εδώ και κάτω

δάκρυα βγαίνουν

Χασούρες

λάθη

γλύκα υγρή,

γι΄αυτό

‘’κοίτα με

κι από τη μέση

και χάμω’’

Τσιφτετέλι,

επιτάφειος.

Ταξιδεύοντας- Στέλλα Μήτσιου

Τρεχω αναμεσα σε οργωμενους αγρους

Κυκλωμενη από πνευματα..

Η πρωινη αχλυς κυανη κι αξεδιαλυτη..

Μυστηριο στην πολη των στεναγμων

…και ξαφνικα αντιμετωπη με τον Ηλιο.

Περιπλανωμαι στις σκιες ,

Σε πρασινες αψιδες κηπων

Και σε παλατια αιμοδιψων τυραννων

. .τη βασιλεια ψαχνοντας των ουρανων

Τη σωτηρια χασαμε οριστικα,

Τα πλουτη συσσωρευοντας

Σε αχρηστα αναθηματα..

Και τις ελπιδες αποθεσαμε στις οπλες χρυσου ταυρου

Σε βαθρο την

υποκρισια                                                                                                                                 

Και σε βωμο την ταπεινοτητα…

…θυσιασαμε……     

.Περνω τωρα από αστραφτερα τεραιν διεθνων αερολιμενων

Σερνω με κοπο τη ζωη μου…την πτηση μου αναμενοντας…

Τριβω στις παλαμες μου,το ξερο παξιμαδι της ψυχης μου

Ψιχουλα  ευτυχιας αφηνω για σημαδια..

Κολλαω τα χειλη μου στα χειλη του ηλιου,

Πλανταζω..για λιγο   Φως….

Ευχόμαστε σε όλους σας ένα χαρούμενο πρωινό!

Σε ψάχνω στα φώτα της πόλης... Μια μελαγχολική καληνύχτα γι' απόψε...

Το φιλί - Ντίνος Χριστιανόπουλος

Ερωτευμένη - Niki Tag (έργα αναγνωστών)

Eρωτευμένη ...

Είμαι ...; Ήμουν ποτέ ..;
Δεν θυμάμαι ......
Εγώ .. είμαι ερωτευμένη με την βροχή ... για αυτο το αίσθημα γλυκειάς θλίψης που μου προκαλεί...
Με τον ουρανό ..γιατί όποτε τον κοιτάζω ..νιώθω οτι στην πλάτη μου γεννιούνται φτερά και μπορώ να γίνω ένα με το απέραντο γαλάζιο του..
Ερωτευμένη .. με το βιβλίο που κρατώ .. γιατι μπαίνω μέσα στις σελίδες του ..γίνομαι ένα με την ιστορία του και ζώ μιαν άλλη ζωή...δραπετεύω ..φαντάζομαι ...
Είμαι ερωτευμένη με τον ίδιο τον Έρωτα ...χωρίς πρόσωπο..χωρίς κορμί ..χωρίς ανάσα ...

Κυριακάτικα βράδια - Σταύρος Ιντζεγιάννης

Κυριακάτικα βράδια.
Λιτανείες ψυχών,
με σβηστούς κηροστάτες.
Φύλλα ημερολογίων,
σαν αγγελτήρια θανάτων
να συντροφεύουν φαντάσματα
εγγεγραμμένα σε κύκλους,
ανεκπλήρωτων επιθυμιών
για τις μέρες που πέρασαν
ή για κείνες που θά 'ρθουν.
Μια θάλασσα δάκρυα
που μέσα τους ναυαγεί
η ειρωνεία του χτες
και η απελπισία του σήμερα.



Πηγή

Θέμα Bonus: Η «Χώρα των Χρωμάτων» στον πλανήτη Γη!

Η κοιλάδα Jiuzhai -γνωστή και ως Jiuzhaigou (σ.σ. «Κοιλάδα των Εννέα Χωριών» στα Κινέζικα)- είναι ένα εντυπωσιακό εθνικό πάρκο που βρίσκεται στην οροσειρά Min Shan, στη νοτιοδυτική Κίνα, που αποτελείται από πολύχρωμα δάση, θεαματικούς καταρράκτες, τιρκουάζ λίμνες και σπάνια είδη πτηνών.

Αν και θα μπορούσε να ανήκει άνετα στα «επτά θαύματα του κόσμου», καθώς αποτελεί ένα μνημειώδες δημιούργημα της φύσης, ωστόσο από το 1992 ανακηρύχθηκε Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO, ενώ είναι εδώ και δεκαετίες μία από τις πιο όμορφες τοποθεσίες της Ασίας.

Εκεί π' ανθίζουν οι δάφνες - Πηνελόπη Δέλτα

Πέθανε ο Λουκής και τον έθαψαν. Τον έβαλαν οι συγγενείς του μέσα στο μεγαλόπρεπο μαρμαρένιο μνήμα, που ο ίδιος το είχε ετοιμάσει για τον εαυτό του και την οικογένεια του, τον εσκέπασαν στεφάνια και λουλούδια σπάνια, κι έφυγαν.
Σε λίγο ο Λουκής άρχισε να βαριέται. Όσο βαστούσαν οι ετοιμασίες της κηδείας και η ίδια η κηδεία, ο καιρός δεν του φαίνουνταν βαρετός, ας ήταν και ακίνητος, ντυμένος στην καλύτερη ρετιγκότα του, με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος, ξαπλωμένος στο νεκροκρέβατό του. Απεναντίας μάλιστα, με κάποια περιέργεια παρακολουθούσε από μέσα από τα βουλιαγμένα κλειστά του μάτια το πήγαινε κι έλα της πιο ακατάδεχτης και παραλίδικης κοινωνίας, έβλεπε τη λύπη χυμένη στα πρόσωπα, άκουε τα ψιθυρίσματα που ανιστορούσαν και του ξαναθύμιζαν όλες του τις γενναιοδωρίες και τις φιλανθρωπίες. Και αν και πεθαμένος πια, το λιβάνισμα αυτό το ανθρώπινο τον διασκέδαζε, του άρεζε, τον εμεθούσε λιγάκι.
Τώρα όμως όλοι έφυγαν, όλα τελείωσαν. Χωμένος βαθιά κάτω από τη βαριά μαρμαρένια πέτρα, ολομόναχος στα σκοτεινά, άρχισε να βαριέται.

Ξέρω τι θα πει - Άννα Α. Θεοδωρίδου (έργα αναγνωστών)

Ξέρω τι θα πει
να μιλάς με σιωπή,
να θρηνείς μια φυγή
σε ματωμένη πια γιορτή.
Ξέρω τι θα πει, τα μάτια
... να κοιτούν σε άλλον ουρανό,
οι αναμνήσεις να παλεύουν
το κακό μέσα σε θάλλασα
από ανούσιες στιγμές.
Δεν μετρά τίποτα...
Ο χρόνος ανώφελο γιατρικό,
προσπαθεί να σπάσει τον
δεσμό που χρόνια με παιδεύει.
Μάταιες οι λέξεις σε χαρτί
οδυνηρό,αφού ξέρω τι θα
πει να μιλάς με σιωπή...

Τέχνη, ένα υπέροχο ποίημα της Χριστίνας Κουκέλης

Χωρίς να είμαστε τίποτα άλλο, παρά μόνο άνθρωποι - Τόμας Ντύλαν

Χωρίς να είμαστε τίποτ’ άλλο παρά μόνο άνθρωποι, περπατήσαμε μέσ’ απ’ τα δέντρα
Φοβισμένοι, αφήνοντας τις λέξεις μας να είναι τρυφερές
Από φόβο μήπως ξυπνήσουμε τις κουρούνες,
Από φόβο μήπως έρθουμε
Αθόρυβα μέσα σ’ έναν κόσμο φτερών και κραυγών.

Καλή σας μέρα!

Καποια αποφθεγματα του Παντελή Ευθυμίου...

- Μέτρον άριστον, μόνο στην αγάπη δεν ταιριάζει.

- Σέρνω μαζί μου τους νεκρούς των πολέμων πεθαίνοντας μια φορά για τον καθένα…

- Πώς να σ’ αποβάλλω δάκρυ που ο πόνος αψύς και δεν κλαίει κι η ψυχή πλανεμένη, σκαλίζει τα χώματα.

- Απ’ το θυμάρι σου τριγύρω χόρεψα τον αδασκάλευτο χορό των μελισσών.

- Μέτρησα τη γη στο κρασί της αγάπης. Τέσσερις στάλες.

- Ανέβαινε στα καπούλια της Τέχνης να πάρεις ύψος.

- Που να απλώσω να στεγνώσει των δακρύων το βλέμμα;

ΕΛΙΤΣΑ ΣΤΟ ΜΑΓΟΥΛΟ

του Κώστα Ακρίβου Το χειμώνα του 1929, το βράδυ που την επομένη θα ξημέρωναν Χριστούγεννα, ο Στέφανος Μπρόζος γύρισε νωρίτερα απ’ τις άλλες μέρες σπίτι του, στο χωριό Ζάρκος, δυο ώρες με τα πόδια από τα Τρίκαλα. Μουσκεμένος από την πάχνη, μισογερασμένος απ’ τα αγροτικά βάσανα, με το κεφάλι σκυφτό, πήγε και κάθισε δίπλα στο τζάκι και σκάλιζε αμίλητος τη φωτιά. Το ίδιο αμίλητη πηγαινοερχόταν στο δωμάτιο και η γυναίκα του, να φροντίσει να αλλάξει ο άντρας της καποτέλι, να ετοιμάσει φαγητό για τα εννιά παιδιά που, όλο φωνές, τσιριχτά, σκουντήματα και πειράγματα, έσπαγαν τη μουγγαμάρα των γονιών όπως η σβάρνα το σβολιασμένο χώμα. Έστρωσε η γυναίκα το σοφρά και κάθισε το ανθρωπομάνι ένα γύρο, έτοιμο να απλώσει χέρι και να κόψει κομμάτι, μικρό ή μικρότερο, από την αλευρόπιτα. Αυτό για την αρχή. Γιατί μετά θα ερχόταν το γιορτινό φαΐ: σιγόβραζε στο τσουκάλι η κότα, που η μάνα είχε σφάξει και την άφησε μια νύχτα και μια ολόκληρη μέρα κρεμασμένη στην αποθήκη να στραγγίξει από τα αίματα, για να γίνει το κρέας της σκληρό στο μάσημα για τα αχόρταστα στόματα. Ο πατέρας στο μεταξύ συνέχεια σιωπηλός – χέρι δεν άπλωσε στην πίτα, κουβέντα δε βγήκε από το στόμα του. Μονάχα κάποια στιγμή σήκωσε για λίγο το κεφάλι και είπε: «Σαν πολλοί δε μαζευτήκαμε εδώ μέσα, γυναίκα;... Ρίξε, λέω, στο τσουκάλι φαρμάκι να φύγουμε οι μισοί». Αστείο του κολίγα, που νόμιζε τον εαυτό του ακαμάτη και ανεπρόκοπο – σήμερα έχουν φαγητό, αύριο όμως;

Θέμα Bonus- Ηφαίστεια από όλο τον κόσμο

Όσο και να μας τρομάζει και μόνο η ιδέα του ξυπνήματος ενός ηφαιστείου, αυτής της τεράστιας δύναμης που μπορεί να προκαλέσει φοβερές καταστροφές οι είκονές είναι εντυπωσιακές.
Σήμερα υπάρχουν περίπου 600 ενεργά ηφαίστεια σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη. Οι εικόνες αποκαλύπτουν τη μοναδική φυσική ομορφιά αυτών των γιγάντων της φύσης...

Ουίλλιαμ Μπλέηκ "ΠΑΡΟΙΜΙΕΣ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΗΣ"

Νοσταλγίες- Κώστας Ουράνης

Νοσταλγίες

Μοιάζω τοὺς γέρους ναυτικοὺς μὲ τὶς ρυτιδωμένες
καὶ τὶς σφιγγώδεις τὶς μορφές, ποὺ εἶδα στὴν Ὁλλανδία,
παράμερα στῶν λιμανιῶν τοὺς φάρους καθισμένους
νὰ βλέπουνε, ἀμίλητοι, νὰ φεύγουνε τὰ πλοῖα.
Τὰ μάτια τους, ποὺ εἴχανε δεῖ κυκλῶνες καὶ ναυάγια,
λαχταριστά, νοσταλγικὰ τὰ παρακολουθοῦσαν,
καθὼς σηκώναν τὶς βαριὲς ποὺ τρίζαν ἄγκυρές τους
καὶ μπρὸς στοὺς φάρους ἤρεμα, πελώρια περνοῦσαν.
Σὲ λίγο τὴν ἀπέραντη τὴ θάλασσα ἀλαργεύαν
καὶ χάνονταν, ἀφήνοντας στὴν πορφυρὴ τὴ δύση
ἕναν καπνό, ποὺ αὐλάκωνε τὸν οὐρανὸ πρὶν σβήσει:
κι ὅμως οἱ γέροι ναυτικοί, ἀκίνητοι στοὺς φάρους,
μὲ τὴ μεγάλη πίπα τους σβησμένη πιὰ στὸ στόμα,
πρὸς τὰ καράβια πού ῾φυγαν ἐκοίταζαν - ἀκόμα...

Πηγή

Πάμπλο Νερούδα- Νύχτα στο νησί

Νύχτα στο νησί

Ολονυχτίς κοιμήθηκα κοντά σου
δίπλα στη θάλασσα, στο νησί.
Ήσουν ατίθαση και τρυφερή ανάμεσα στη χαρά και στο όνειρο,
ανάμεσα στο νερό και στη φωτιά.

Μπορεί αργότερα να ‘σμίξαν τα όνειρά μας
στα ύψη ή στα βάθη,
πάνω σαν κλωνιά που σάλευαν στον ίδιον άνεμο,
κάτω σαν κοκκινόριζες που αγγίζονταν.

Μπορεί το όνειρό σου
απ’ το δικό μου να ξεμάκρυνε
και στο μουντό το πέλαγος
να μ’ έψαχνε
σαν τότεπου ακόμα δεν υπήρχες,

Σὰρλ Μπωντλαίρ- Συνομιλία

Συνομιλία

Εἶσαι ὄμορφη σὰ ρόδινο τοῦ φθινοπώρου δείλι!
μὰ ἡ λύπη ὡς κύμα μέσα μου φουσκώνει σκοτεινό,
κι ἀφήνει ὅταν πισωδρομᾶ στὰ ράθυμά μου χείλη,
τῆς θύμησης τῆς πιὸ πικρῆς τὸν κατασταλαγμό.

Μάταια γλυστρᾷ τὸ χέρι σου στοῦ στήθους μου τὰ ψύχη·
καλή μου, κεῖνο ποὺ ζητᾶ ρημάδι ἐγίνη πιά,
ἀπ᾿ τῆς γυναίκας τ᾿ ἄγριο τὸ δόντι καὶ τὸ νύχι.
Μὴ τὴ καρδιά μου πιὰ ζητᾶς, τὴ φάγανε θεριά...

Ὁ κ. Στρατὴς Θαλασσινὸς περιγράφει ἕναν ἄνθρωπο- Γιώργος Σεφέρης

Ὁ κ. Στρατὴς Θαλασσινὸς περιγράφει ἕναν ἄνθρωπο

Μὰ τί ἔχει αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος;
Ὅλο τὸ ἀπόγευμα (χτὲς προχτὲς καὶ σήμερα) κάθεται
μὲ τὰ μάτια καρφωμένα σὲ μία φλόγα
σκόνταψε πάνω μου τὸ βράδι καθὼς κατέβαινε τὴ σκάλα μου εἶπε:
«Τὸ κορμὶ πεθαίνει τὸ νερὸ θολώνει ἡ ψυχὴ διστάζει
κι ὁ ἀγέρας ξεχνάει ὅλο ξεχνάει
μὰ ἡ φλόγα δὲν ἀλλάζει».
Μοῦ εἶπε ἀκόμη:
«Ξέρετε ἀγαπῶ μία γυναίκα ποὺ ἔφυγε ἴσως στὸν κάτω κόσμο
δὲν εἶναι γι᾿ αὐτὸ ποὺ φαίνομαι τόσο ἐρημωμένος
προσπαθῶ νὰ κρατηθῶ ἀπὸ μία φλόγα γιατὶ δὲν ἀλλάζει».
Ὕστερα μοῦ διηγήθηκε τὴν ἱστορία του.

Πηγή

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ- Niki Tag

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ

Η φαντασία .. έδωσε “χώρο “ στην πραγματικότητα
και στην θάλασσα ένα βράδυ.. πέσαν όλα τ’αστέρια τ’ουρανού..
όλα για μία και μόνο ευχή…
πώς να μην πραγματοποιηθεί .. ;

H θάλασσα φούσκωσε σαν να γεννούσε έναν Θεό
και ένα ελαφρύ αεράκι άρχισε να μιλάει
επάνω στα κορμιά μας…
Ο διάλογος βαρύς και επιβλητικός
Ερχόταν κάποιος … ο δικός μου ο Θεός.

Τα βότσαλα στην άμμο έστησαν χορό,
το φεγγάρι γελούσε σ’ένα τρελό ρυθμό
καθώς κοιτούσε με ναρκισσισμό το νερό.
Τα δέντρα έγερναν το ένα πάνω στ’άλλο
και σιγοψιθύριζαν ένα μυστικό.
Προσπαθούσα να πιάσω ένα κλαδί..
να το ακούσω κι εγώ..
Μιλούσαν άραγε..όλοι .. για τον δικό μου τον Θεό .. ;

Χαμόγελο- Κώστας Καρυωτάκης.

ΧΑΜΟΓΕΛΟ Χωρίς να το μάθει ποτέ,εδάκρυσε,
ίσως γιατί έ π ρ ε π ε να δακρύσει,
ίσως γιατί οι συφορές έ ρ χ ο ν τ α ι.

 

Απόψε είναι σαν όνειρο το δείλι·
απόψε η λαγκαδιά στα μάγια μένει.
Δεν βρέχει πια. Κι η κόρη αποσταμένη
στο μουσκεμένο ξάπλωσε τριφύλλι.

Σα δυο κεράσια χώρισαν τα χείλη·
κι έτσι βαθιά, γιομάτα ως ανασαίνει,
στο στήθος της ανεβοκατεβαίνει
το πλέον αδρό τριαντάφυλλο τ' Απρίλη

Ξεφεύγουνε απ' το σύννεφον αχτίδες
και κρύβονται στα μάτια της· τη βρέχει

  μια λεμονιά με δυο δροσοσταλίδες

που στάθηκαν στο μάγουλο διαμάντια
και που θαρρείς το δάκρυ της πως τρέχει
καθώς χαμογελάει στον ήλιο αγνάντια.

Καληνύχτα!

Τάτη Καλπακτσόγλου

Ανοιξη 1965

Είμαι ο άνεμος

ολημέρα φιλώ τη θάλασσα

μπλέκουμαι στα κλαδιά των δέντρων

κυνηγώ τα σύννεφα

παίζω με τη σκιά σου

Είμαι τραγούδι για το στόμα

των λυπημένων

των έρημων των μακρυνών μου φίλων

Είμαι παιδί

με μια καρδιά καλοκαιριάτικη

με δάκρυα αληθινά

κι αμέτρητο θαυμασμό

για τα ωραία πράγματα

Είμαι η αγάπη

μια αγκαλιά ολάνοιχτη

ένα χαμόγελο για κάθε λύπη

ένας φίλος ενάντια στη μοναξιά

ένα φιλί για τα μάτια σου

Είμαι ένας νέος άνθρωπος

Είμαι η ελπίδα

Τὸ καλοκαίρι- Κωστής Παλαμάς

Τὸ καλοκαίρι

Ὁ κόσμος λάμπει
σὰν ἕνα ἀστέρι,
βουνὰ καὶ κάμποι,
δένδρα, νερά,
γιορτάζουν πάλι,
καθὼς προβάλει
τὸ καλοκαίρι.
Θεοῦ χαρά!

Φωνοῦλες γέλια
φέρνει τ᾿ ἀγέρι
μέσ᾿ ἀπ᾿ τ᾿ ἀμπέλια
τὰ καρπερά.
Παιδιὰ ἀγγελούδια
ψέλνουν τραγούδια
στὸ καλοκαίρι.
Θεοῦ χαρά!