Τα λοίσθια - Κώστας Βάρναλης

Ὅλα μπροστά σου μαῦρα, ἡ κάθε μέρα
πιὸ μαύρη ἀπὸ τὴ νύχτα. Ἡ φωτόσφαιρα
σβησμένη χρόνια πίσου ἀπ᾿ τὰ βουνά.
Κι ἂν κάποτες τὰ μάτια σου γυρνᾶνε
πίσου, διπλὰ πονᾷς, ῾τι βλέπεις νά ῾ναι
πιὸ μαύρ᾿ ἀπ᾿ τὰ παλιά, τὰ τωρινά!

*

Τί καλὰ νά ῾σαι πρῶτος! Ἀπὸ σένα
μόλις τώρα ἀρχινᾷ ἡ μεγάλη Τέχνη!
Ἂν τὸ πιστεύεις, εἶναι ἀλήθεια. Νόμος!
Τὴν κάθε μέρα πιὸ θὰ μεγαλώνεις,
ποὺ νὰ μὴ σὲ χωράει τουτ᾿ ἡ πατρίδα.
Ἀλλ᾿ ὅταν σ᾿ ἀγκαλιάσει ἡ μάνα Γῆς,
--δὲ θὰ σοῦ δώσει οὔτ᾿ ἕναν πόντο πιότερο
ἀπ᾿ τὸ μπόι σου. Μὰ τί σὲ νοιάζει ἐσένα;
Χρόνια τήνε μετροῦσαν οἱ πατοῦσες σου!
Νὰ λυπᾶσαι τὸν ἄλλον, ποὺ παιδεύεται
νὰ μὴ φανεῖ μικρὸς στὸν ἑαυτό του,
νὰ μὴ γελιέται καὶ νὰ μὴ γελάει,
νὰ μὴ στολίζει μὰ νὰ ξεγυμνώνει.
Κι ὅταν τὸν ἀγκαλιάσει ἡ μάνα Γῆς,
θὰ φανοῦνε τὰ σωστά του μέτρα.









Πηγή

Οι ραγιάδες και η Κύπρος μας - Νίκος Λυγερός

Τώρα τους έπιασε ο πόνος να ασχοληθούν με την Κύπρο τόσα χρόνια μετά την εισβολή γιατί τους άγγιξε δήθεν το θέμα της εθνικής κυριαρχίας ενώ υπάρχουν κατεχόμενα αγνοούμενοι, εγκλωβισμένοι και χιλιάδες πρόσφυγες για τους οποίους δεν έλεγαν τόσα καλοκαίρια τίποτα ενώ τώρα είναι τα ριάλια και η πούγγα τους που τους απασχολεί κι ας παραμένει κατεχόμενο και αυτό το χρυσοπράσινο φύλλο πάνω στο οποίο γράφεται εδώ και αιώνες η ιστορία του Eλληνισμού γι' αυτό όπως έλεγε ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης τσεκούρι στους προσκυνημένους γιατί δεν ξεχνάμε τους δικούς μας. Πηγή: http://www.lygeros.org/articles?n=11811&l=gr

Κώδικας ποιητικός - Β.Α.

ΚΩΔΙΚΑΣ  ΠΟΙΗΤΙΚΟΣ

 

Έρχεσαι  χαρά μου

Έχεις μες τα χέρια

Πάνω στο χιτώνα

Και του ήλιου αίμα

Ίριδας πορφύρα

Σεληνοφωσφόρι

Και μες την καρδιά σου

 

Τα διαμαντικά σου

Στου ματιού την κόρη

Στων χειλιών τη λύρα

Στο χρυσό σου στέμμα

Παραδείσου ανθώνα

Τ’ ουρανού τ’ αστέρια

Μέσα στα όνειρά μου

 

                                      Β.Α.

Η καρδιά ενός ποιητή - Word Chimes (Ελένη Τομπέα)

Όλα αυτά που'χει κρυμμένα

μυστικά περάσματα και λαγούμια βαθιά

με μιας φωτίζονται σαν έρθουν σε επαφή

με τον αέρα τον πρωινό, με το σκοτάδι το πηχτό

Σαν εύθυμο τραγούδι της ζωής

σαν πένθιμο εμβατήριο της ψυχής

ακουμπά το προσκεφάλι του σε λέξεις

και αφήνεται με εμπιστοσύνη στις σκέψεις

Μιαν αλήθεια αναζητεί

του κόσμου, τη δική του τη βουβή

που σαν την έβρει την σκορπά

μες'της σιωπής την λαλιά

Και φωνάζει δίχως φωνή

Και σιγοκλαίει δίχως χαρά

για όλα αυτά που αναζητεί

και ανακαλύπτει μες'τη σιγή

 

 

 

 

 

 

 

Πηγή: http://wchimes.blogspot.gr/2013/03/blog-post_21.html

Στη φυλακή - Ναπολέων Λαπαθιώτης

Στὴ φυλακὴ μὲ κλείσανε
οἱ δυνατοὶ τοῦ κόσμου
κι ἔσπασα πόρτες, κλειδωνιές,
νά ῾ρθω σὲ σένα, Φῶς μου!

Τὰ σίδερα λυγίσανε
ἀπὸ τὸ βογγητό μου
καὶ στέρεψαν γιὰ νὰ διαβῶ,
κι οἱ ποταμοὶ τοῦ δρόμου...

Καὶ σὰ τρελός σε γύρεψα,
μὰ σὺ δὲν ἐφαινόσουν!
Καὶ πικραμένος, γύρισα
νὰ μὲ ξανακλειδώσουν...








Πηγή

Το λεωφορείο - Ρένα Μ.Πέτρου

Μέσα απ'το παράθυρό του 
κοιτά τη στάση λεωφορείου,
κάθε πρωί την ίδια ώρα 
αφού δεν πάει στη δουλειά.

Εφτά εργάτες περιμένουν
καρτερικά το λεωφορείο
κι αλλάζουν μερικές κουβέντες
καπνίζοντας μέχρι να'ρθεί.

Θυμάται πως σ'αυτή τη στάση
περίμεναν και άλλοι τόσοι,
μα όλο μένουν και πιο λίγοι
καθώς οι μέρες προχωρούν.

Μα η πιο ανήσυχη ημέρα
θα είναι όταν μείνει ένας.
Και τότε πια κανείς δεν ξέρει,
λεωφορείο αν θα περνά.

Δημοκρατία - Αγαθή Αγγελάκη

Η Δημοκρατία σήμερα αγκαλιάζει την Ελευθερία.
Λυγερόκορμες και οι δύο
φορώντας λευκούς χOιτώνες
κρατώντας γαλάζια τσαντάκια και δάφνινα κολιέ
περπατούν στην πλατεία.

Αδιάφορες στα βλέμματα του κόσμου
διασχίζουν τα πλήθη,διασχίζουν τους δρόμους
για να βρεθούν όσο γίνεται πιο μακριά από το παραλήρημα.
Χρόνια τώρα ακούνε να τις επικαλούνται 
για να βαφτίσουν φιλόδοξα όνειρα
ανέντιμους στόχους και σκοπούς.

Κουράστηκαν και οι δύο από το ψέμα.
Αν συνεχίσουν να μένουν εδώ
ξέρουν πως οι μανδύες τους 
θα βαφτούν κόκκινοι
τα τσαντάκια τους θα λεηλατηθούν
και τα κολιέ τους μυστηριωδώς θα χαθούν...
Γι΄αυτό φεύγουν όσο πιο μακριά μπορούν.

"Στην πιο ψηλή κορυφή θα ζήσουμε"
λέει η Δημοκρατία
"για να μην ακούμε τίποτα".

"Στο πιο μικρό απομακρυσμένο νησί"
προτείνει η Ελευθερία...

Και περπατούν αγέρωχες
περπατούν όλο και πιο ανάλαφρα
το βουητό του όχλου
ψίθυρος στα αυτιά τους φτάνει τώρα.

Και χάνονται από τα μάτια των θνητών.

Μα αν καμιά φορά κοιτώντας ψηλά
τις δεις να χορεύουν...
ή
με το πλοίο καθώς περνάς 
τις δεις να κολυμπούν...

Μην φωνάξεις τα ονόματά τους 
γιατί θα τις σκοτώσεις.
Κούνα τους το χέρι και φύγε.

Αυτό επιτάσσει η ελευθερία της Δημοκρατίας
όταν η Δημοκρατία δακρυσμένη ,την εξορία έχει επιλέξει για πατρίδα...

Ξεκινώντας τη μέρα με Ogden Nash...

Ποτέ μη γίνεσαι φίλος με τον καταπιεσμένο, αν δεν είσαι έτοιμος να αναμετρηθείς με τον καταπιεστή.

Καλημέρα σας!

Φωτογραφίες κήπων για… βραβείο!

Φωτογραφίες από το διαγωνισμό Ιnternational Garden Photographer of the Year και ειδικότερα από την κατηγορία όμορφοι κήποι. Οι φωτογραφίες ξεχώρισαν ανάμεσα σε χιλιάδες άλλες και είναι πραγματικά πανέμορφες. Κήποι από κάθε γωνιά του πλανήτη στα καλύτερά τους στιγμιότυπα.

Παλιό τραγούδι - Λι Πο

Ο Τσουάνγκ Τζου ονειρεύεται πως είναι πεταλούδα,
ή η πεταλούδα πως είναι ο Τσουάνγκ Τζου;

Πόσες μεταμορφώσεις σ' ένα σώμα
ξανά και πάλι γίνονται αμέτρητες:
δεν είν' περίεργο που οι θάλασσες της ανατολής
γίνονται θάλασσες της δύσης ρηχές καθάριες,

ή που ο αγρότης σιμά στο Πέρασμα των Τσινγκ
ήταν αφέντης κάποτε στο Τουνγκ Λινγκ.

Τ' όνειρο και η ελπίδα ένα πράγμα,
πασχίζουμε, μα τι είναι αυτό που κυνηγάμε;







Από το βιβλίο "Ανθολογία Κινέζικης Ποίησης" (εκδόσεις Ροές)

Μετάφραση: Γιάννης Λειβαδάς
 

Στην κόγχη της φυγής - Kόνι Κρυσταλλίδου

Της αγάπης η λήθη
μετέωρη πάντα,
συρματόπλεγμα ήχων
κρεουργούν την φυγή,
στης καρδιάς το φθινόπωρο
διάφανοι λίθοι,
ιαχές ηττημένων
οι σπασμένοι παλμοί...
Ερινύα του χθες
ένα δάκρυ πριν στάξει,
μισό καλοκαίρι
στον μουντό ουρανό,
της άνοιξης όνειρα
σε αδέκαρο χέρι,
ατέρμονο γκρίζο
στον γαλάζιο αφρό...

 

Πεζοδρόμια - Ε.Α.

Η λέξη της ημέρας

Όλβος

Ανώνυμη μεταξύ ανωνύμων

Ενώ ένας παππούς χαζεύει τα πόδια μου

Διασχίζω τα πεζοδρόμια

Μετρώντας τις ευτυχίες του δρόμου

Παιδικά καρότσια με χαρτοκιβώτια

Ψάχνοντας το χρήσιμο

Ηλικιωμένα καπέλα που πίνουν μισές πορτοκαλάδες

Κερασμένες

Ενώνουν και γελούν εις υγείαν

Όταν μιάν άνοιξη - Μανόλης Αναγνωστάκης

Ὅταν μιὰν ἄνοιξη χαμογελάσει
θὰ ντυθεῖς μία καινούργια φορεσιὰ
καὶ θὰ ῾ρθεῖς νὰ σφίξεις τὰ χέρια μου
παλιέ μου φίλε

Κι ἴσως κανεὶς δὲ σὲ προσμένει νὰ γυρίσεις
μὰ ἐγὼ νιώθω τοὺς χτύπους τῆς καρδιᾶς σου
κι ἕνα ἄνθος φυτρωμένο στὴν ὥριμη,
πικραμένη σου μνήμη

Κάποιο τρένο, τὴ νύχτα, σφυρίζοντας,
ἢ ἕνα πλοῖο, μακρινὸ κι ἀπροσδόκητο
θὰ σὲ φέρει μαζὶ μὲ τὴ νιότη μας
καὶ τὰ ὄνειρά μας

Κι ἴσως τίποτα, ἀλήθεια, δὲν ξέχασες
μὰ ὁ γυρισμὸς πάντα ἀξίζει περσότερο
ἀπὸ κάθε μου ἀγάπη κι ἀγάπη σου
παλιέ μου φίλε








Πηγή

Ξεκινώντας τη μέρα με Frank A. Clark...

Τα περισσότερα χαμόγελα ξεκινούν από ένα άλλο χαμόγελο.

Καλημέρα!

Τελείωσε ο διαγωνισμός μας!

Σήμερα τελείωσε και ο 10ος διαγωνισμός μας, που είχε σαν έπαθλο το βιβλίο του Γιάννη Σμυρλή "Κονσέτρο για Σιωπή".


Η νικήτρια του διαγωνισμού μας είναι η κυρία Μίνα Μπουλέκου.
Της ευχόμαστε καλή ανάγνωση!


Θα θέλαμε να σας ευχαριστήσουμε όλους και όλες για τις συμμετοχές σας οι οποίες υπήρξαν αθρόες. Όπως επίσης να ευχαριστήσουμε και τον ποιητή Γιάννης Σμυρλή και τις εκδόσεις Ηριδανός για τη διάθεση της ποιητικής συλλογής.

Επισκέψεις (εκδ. Άπαρσις) - Ελένη Λαμνάτου

Ελένη Λαμνάτου

Επισκέψεις

ISBN: 978-960-9737-42-5

Σελίδες: 216

Τιμή: 10

 

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ

Τα παιδιά μαθαίνουν απ’ τους γονείς τον τρόπο να παίρνουν και να δίνουν αγάπη και στοργή. Αυτή η παντοδύναμη τριάδα καθορίζει την μορφή των ψυχικών ανταλλαγών. Όταν αυτό δεν έχει γίνει, είναι πολύ δύσκολο να διαχειριστείς την ορμή της αγάπης σου και να την προστατεύσεις από τις κακοτοπιές της. Γιατί μετά αυτή, προκειμένου να βρει την προστασία που της έλειψε, όλο απροστάτευτη σε κάτι αγκάθια πάει και χώνεται και κάτι κρημνώδη και μυτερά βράχια διαλέγει για τόπο περισυλλογής, για να ρεμβάσει και να διαλογιστεί με την ησυχία της.

Όλες σου οι ζωές σε μια - Τίνα Μέμου

                                                                          

Δε χρειάζεται να περιμένεις για το πότε θα ζήσεις τη δεύτερή σου ζωή,

θα τη δεις να ξεδιπλώνεται μέσα από τα μάτια των παιδιών σου

Σε κάθε επιτυχία και αποτυχία τους θα βιώνεις και συ τις δικές σου

Κι εκεί που είπα να αλλάξω,

Να δω τα πράγματα αλλιώς

Πάλι κάνω το ίδιο λάθος

Και διαλέγω λάθος άτομο πάλι

Και απογοητεύομαι

Γιατί σε είχα πλάσει αλλιώς στο μυαλό μου

Και τα κάστρα μου γκρεμίστηκαν

για ακόμα μια φορά

γιατί πάλι δεν κράτησα άμυνες

και πάλι όλα γκρεμίστηκαν μαζί με σένα

 

Λιγότερα συναισθήματα, περισσότερος ο φόβος...

Όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο λιγότερες συναισθηματικές λέξεις περιέχουν τα νέα λογοτεχνικά βιβλία, με εξαίρεση τις λέξεις που μεταφέρουν το συναίσθημα του φόβου, οι οποίες αυξάνονται σταδιακά ιδίως μετά τη δεκαετία του ’70.

Σε αυτή τη διαπίστωση κατέληξε μια πρωτότυπη μελέτη ερευνητών από τη Βρετανία, μεταξύ των οποίων και ένας ελληνικής καταγωγής, οι οποίοι ανέλυσαν, με τη βοήθεια ηλεκτρονικών υπολογιστών, τις διαχρονικές τάσεις στη χρήση λέξεων, που μεταδίδουν μια πληθώρα συναισθημάτων (χαρά, θυμός, φόβος, λύπη, έκπληξη, αηδία κ.α.).

Η έρευνα, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ανοικτής πρόσβασης PLoS ONE, έγινε από τον Αλμπέρτο Ακέρμπι και τον Αλεξάντερ Μπέντλεϊ του Τμήματος Αρχαιολογίας & Ανθρωπολογίας του πανεπιστημίου του Μπρίστολ, τον Βασίλη Λάμπο του Τμήματος Επιστήμης Υπολογιστών του πανεπιστημίου του Σέφιλντ και τον Φίλιπ Γκάρνετ του Τμήματος Ανθρωπολογίας του πανεπιστημίου του Ντάραμ.

Ξεκινώντας τη μέρα με Ουγκώ...

Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν μια βιβλιοθήκη, όπως οι ευνούχοι έχουν ένα χαρέμι.

Χρόνια μας πολλά!

Καληνύχτα με ένα τραγούδι-ποίημα του αξέχαστου Νίκου Ξυλούρη...

Κι ο Θάνατος δε θάχει πια εξουσία - Ντύλαν Τόμας

Κι ο θάνατος δεν θάχει πια εξουσία.
Γυμνοί οι νεκροί θα γίνουν ένα
Με τον άνθρωπο του ανέμου και του δυτικού φεγγαριού
Όταν ασπρίσουν τα κόκκαλά τους και τριφτούν τ' άσπρα κόκκαλα
θάχουν αστέρια στον αγκώνα και στο πόδι
Αν τρελλάθηκαν η γνώση τους θα ξαναρθεί,
Αν βούλιαξαν στο πέλαγος θ' αναδυθούν
Αν χάθηκαν οι εραστές δεν θα χαθεί η αγάπη
Κι ο θάνατος δεν θαχει πια εξουσία.

Κι ο θάνατος δεν θάχει πια εξουσία
Όσους βαθειά σκεπάζουν οι στροφάδες των νερών
Δεν θ' αφανίσει ανεμοστρόβιλος
Κι αν στρίβει ο τροχαλίας κι οι κλειδώσεις ξεφτίζουν
Στον τροχό αν τους παιδεύουν δεν θα τους συντρίψουν
Στα σπασμένα τα χέρια τους θαναι η πίστη διπλή
Κι οι μονόκεροι δαίμονες ας τρυπούν το κορμί
Χίλια κομμάτια θρύψαλα κι αράγιστοι θα μείνουν
Κι ο θάνατος δεν θάχει πια εξουσία.

Κι ο θάνατος δεν θάχει πια εξουσία
Ας μη φωνάζουν πια στο αυτί τους γλάροι
Ας μην σπάζει μ' ορμή στο γιαλό τους το κύμα
Εκεί που εν' άνθι φούντωνε δεν έχει τώρα ανθό
Να υψώσει την κορφή του στης βροχής το φούντωμα
Τρελλοί, μπορεί, και ξόδια, ψόφια καρφιά, μα ιδές
Φύτρα των σημαδιών τους, να, σφυριές οι μαργαρίτες
Ορμούν στον ήλιο ωσότου ο ήλιος να καταλυθεί,
Κι ο θάνατος δεν θάχει πια εξουσία







Πηγή: http://metafraseis.blogspot.gr/2006/08/blog-post_20.html

Μετάφραση: Λύντια Στεφάνου

Όρφνη - Παναγιώτης Ξενάκης (από το βιβλίο «Δίδυμοι Πύργοι – Ήμουν κι εγώ εκεί!»)

                                                   Όρφνη

                                     του Παναγιώτη Ξενάκη

                                     viglapublications@yahoo.gr

Από το λογοτεχνικό – δημοσιογραφικό βιβλίο: «Δίδυμοι Πύργοι – Ήμουν κι εγώ εκεί!»

           (Απόσπασμα από τη σκηνή όπου ο ήρωας βλέπει μπροστά του τον Θάνατο)

 

 

...Που είναι το υπόλοιπο πρόσωπο σου;;.. Πω-π-πως είσ’ έτσι; Με τι μοιάζεις;..

...γιατί δε μιλάς;.. πες κάτι...γιατί μόνο με κοιτάζεις;..

                                            γιατί δεν έχεις βλέφαρα και κόρες;..

σαν πελώρια, μαύρα μαργαριτάρια είναι...

                                               δυο σκοτεινές, αορίζοντες θάλασσες

μελανό ροδόβαμμα και μπλάβοι αντήλιοι σε νεφέλες,

                           φέγγουν στα κρύσταλλα των πνιγηρών πελάγων

άγριοι άνεμοι σαν γοερές οιμωγές πνιγμένων,

    σηκώνουν ερεβεννά κύματα που φαρφουρίζουν και χάνονται

κρύο, βροχή κι αέρηδες και βύθη που ξερνιούνται

                                                  και χωνεύονται

        σκούρα βραχώδη περιγιάλια βαθύχροου κάλλους

                    μ’ έναν σαπρό κονιορτό στην ακροθαλασσιά

                                             και μαβιά αρμυρίκια

                     κρωγμοί κουρούνας και σκελετωμένων γλάρων

   που αναφτερουγιάζουν και πετούν

Σκοτερός μόλος και μουράγιο με καΐκια φορτωμένα

Ποιητού Καθαρμός - Σωκράτους Δαιμόνιο (Δημήτρης Μούχας)

Αγέρωχος ο Έρωτας
προσμένει το κάλεσμά μας,
συμμέτοχοι στο Τέλος μας
γελούν τα όνειρά μας.

Γυρνάμε στα ίδια ψεύτικα
τ'απόμερα μελτέμια,
γιατι μακριά στρεφόμαστε
απ' τ'όμορφα αστέρια.

Πολλοί τριγύρω μας βλέπουνε
θέλουν να μας μιλήσουν,
μα σκιάζονται κ'αυτοί
και ύστερα λυγίζουν.

Είναι έτσι τ'αποτέλεσμα
της σκέψης του εαυτού σου,
οι άλλοι ειν' ο καθρέφτης σου
του άμοιρου λογισμού σου.

Παιχνίδια στις λέξεις σκέφτομαι
αυτός ειν' ο ορισμός μου,
πίσω δεν κάνω για κανένανε
ποιητικός είν' ο Σταυρός μου...

Το ποίημα τελειώνω με ωδή
για όλους τους γραφιάδες,
ψύλλοι στον κόρφο γινήκαμε
για όλους τους αφεντάδες...

Ένα κείμενο της Αγγελικής Ιωάννου...

Τα άστρα στον κατασκότεινο ουρανό έχουν πάψει να του λένε που βρίσκεται. Η σιωπή, του κραυγάζει την απουσία της. Τα όνειρα παραμένουν μακρινά και η ελπίδα στην άκρη του μυαλού σιγά, σιγά χάνεται και ξεθωριάζει. Η πυκνή ομίχλη, σκεπάζει τα μάτια του τα δακρυσμένα. Μαζεύει τα κομμάτια του ένα,ένα και με τη λιγοστή δύναμη που του απομένει τραβά το απόκρημνο, ανηφορικό μονοπάτι.. Που πάει? Που πηγαίνει ένας άνθρωπος τρεμάμενος, με την ψυχή να φτερουγάει και τα συναισθήματα να κοχλάζουν μέσα του? Μια βουβή μελωδία φέρνει στον νου την παλιά ανάμνηση κι ο χτύπος της καρδιάς βαραίνει, βαραίνει... Τότε που ο ήλιος άστραφτε κι ο ατέρμονος έρωτας γεννιόταν διαυγής στις ψυχές των πρωτόπειρων παιδιών. Το θρόισμα των φύλλων έφερνε μαζί του την άνοιξη και το ηλιοβασίλεμα. Τίποτα δεν θα τους χωρίσει πια.. Είναι οι μοίρες που από εκεί ψηλά απαιτούν την ένωση αυτών των ψυχών. Τα μάτια της, μια άγρια θάλασσα φουρτουνιασμένη τον καλούν να ταξιδέψουν σε τόπους μαγικούς, άγνωστους. Εκεί που κανένα όνειρο δεν πεθαίνει κι η ελπίδα μένει πάντα ζωντανή. Αχ, τα ρόδινα της μάγουλα όταν της έλεγε πως την αγαπά.. Το πρόσωπο έλαμπε και το ζοφερό χαμόγελο ζωγραφιζόταν στα χείλη της. Τι ευτυχία αληθινή.. Όταν ήταν μαζί, ο κόσμος γινόταν αλλιώτικος. Οι φωνές των παιδιών αντιλαλούσαν χαρούμενες! Η αγάπη χτυπούσε κάθε πόρτα και σκόρπιζε ευτυχία πρόθυμα. Και κάπως έτσι κυλούσε το δικό τους παραμύθι. Ένα από αυτά με τα μεγάλα, χρυσά, καλλωπισμένα εξώφυλλα. Αυτά με τις σατανικές μάγισσες, τις αφελείς νεράιδες, τους πρίγκιπες που συναντούν τις βασιλοπούλες και μένουν για πάντα μαζί στο κρυσταλλένιο κάστρο. Όμως τα παραμύθια είναι για παιδιά μονάχα. Στο τέλος μένουν για να υπενθυμίσουν πως το ''και 'ζήσαν αυτοί καλά'' δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Δυο χέρια ενωμένα, δυο καρδιές δοσμένες η μια στην άλλη, οδεύουν με βήματα αργά προς την κορύφωση της πιο γλυκιάς καταστροφής. Στο όνομα της αγάπης γίνονται τα πιο αποτρόπαια εγκλήματα. Οι υποσχέσεις γίνονται ασταθείς και σπάνε. Ένα ένα τα βήματα και η διαδρομή τελειώνει. Ο χρόνος κυλά σαν αστραπή και ο άνθρωπος παραμένει απαθής και αδιάφορος, εγκλωβισμένος στην ψευδαίσθηση ότι είναι άτρωτος. Το ρολόι μετρά αντίστροφα. Μαζί του και οι στιγμές. Φτάνει μονάχα μια πικρή λέξη και δυο άνθρωποι που αγαπήθηκαν όσο τίποτα άλλο, γίνονται δυο άγνωστοι. Πόσο μεγάλη λέξη το ''αντιο''..? Πόσο πικρή.. Η καρδιά γεμίζει στάχτη και σπασμένα όνειρα. Το δάκρυ γίνεται συνήθεια. Και τι μένει? Ένα μισοτελειωμένο γράμμα, το άρωμα της κολόνιας και μια ευχή που ποτέ δεν έγινε πραγματικότητα.. Κι η απουσία. Η πιο αστραφτερή παρουσία της στη ζωή του. Ο χρόνος κυλά. Σιγά,σιγά μαθαίνει να ζει με τις πληγές και τη φθαρμένη ανάμνηση.Έτσι, την ημέρα χαμογελά. Προσπαθεί να χαμογελά! Όμως όταν πέφτει το σκοτάδι κι ο ουρανός γίνεται γκρίζος η ψυχή μαυρίζει γιατί ακόμα θυμάται. Στέφει το πρόσωπο του ψηλά! Ρωτά και ξαναρωτά!Μα τα άστρα στον κατασκότεινο ουρανό έχουν πάψει να του λένε που βρίσκεται.. Φωνάζει! Την αναζητά! Με πάθος την αναζητά αλλά σιωπή, σιωπή... Πάλι αυτή η βουβή μελωδία αντηχά.. Λυγίζει.. Σηκώνει το ωχρό του πρόσωπο, παραμερίζει το χέρι από το μέτωπο και σκουπίζει το δάκρυ που κυλά στο ρόδινο μάγουλο. Μια αγκαλιά, ένα φιλί, ένα χάδι και η αυγή θα είναι πιο φωτεινή, γαλήνια.. Μαζεύει τα κομμάτια του ένα, ένα και με τη λιγοστή δύναμη που του απομένει τραβά το απόκρημνο, ανηφορικό μονοπάτι.. Πάει να την βρει....

Ξεκινώντας τη μέρα με Νίτσε...

Από τότε που κουράστηκα να ψάχνω,έμαθα να βρίσκω.
Κι από τότε που ο άνεμος μου εναντιώθηκε, έμαθα να σαλπάρω με όλους τους ανέμους.

Καλή σας μέρα!