World Book Night: Η βραδιά που μοιράζει 500.000 βιβλία

Ένα graphic novel με τον δικαστή Ντρεντ , ένα βιβλίο με ήρωα τον Τζέημς Μποντ και μια κλασική ιστορία της τέχνης του Έρνστ Γκόμπριχ  είναι ανάμεσα στα βιβλία που θα μοιραστούν για άλλη μια χρονιά στο πλαίσιο της εκδήλωσης World Book Night που θα διεξαχθεί και φέτος στις 23 Απριλίου 2013 στην Αγγλία και τις ΗΠΑ. Το σχέδιο για φέτος προβλέπει να μοιραστούν 500.000 βιβλία από 20 επιλεγμένους  παλιούς και νέους τίτλους που θα εκδοθούν ειδικά γι αυτό το σκοπό.  Χορηγοί στην εκδήλωση είναι το BBC όσο και το περιοδικό Time.  Τα 400.000 βιβλία θα μοιραστούν από εθελοντές ιδιώτες και τα υπόλοιπα εκατό από θεσμικούς οργανισμούς και χορηγούς....

Ανθρώπινα τόξα- Νίκος Λυγερός

Ανθρώπινα τόξα βλέπεις στην ξερή γη για να περάσουν οι άνθρωποι τις βαθιές χαράδρες και ν’ αλλάξουν τη ροή του χρόνου για να δουν πέρα από το μέλλον του θανάτου τους δίχως να χρησιμοποιήσουν παρά μόνο τη μνήμη της βραδύτητας για να ξεπεράσει τα εμπόδια της βαρύτητας που καρφώνει τις ζωές στο έδαφος, κάθε πέτρα είναι ένα σώμα που αποφάσισε να στηρίξει το ακίνητο πέρασμα που δένει τα βουνά γιατί δεν δέχεται τα όρια αλλά μόνο τη συνεκτικότητα που επιτρέπει στην ανθρωπιά ν’ αγγίξει περισσότερο κόσμο. Πέρα από τις σκιές και τις νύχτες της πορείας του μετώπου που δεν γονατίζει ακόμα και μέσα στη θύελλα της βαρβαρότητας, για να φέρει το φως της γνώσης όλο και πιο μακριά και να ενώσει τους ανθρώπους που ζούσαν απομονωμένοι μέσα στη μοναξιά μιας ύπαρξης περιορισμένης από τη σκληρότητα που δεν χάιδεψε η θάλασσα για να μην πληγώνει τα χέρια τους, ενώ τώρα μπορούν να περάσουν πάνω από τα ύψη εκεί που το βλέμμα δεν τολμά ν’ αγγίξει τον ουρανό λόγω του ιερού, γιατί ακόμα και αόρατο, ο καθένας ήξερε ποιο ήταν το πρέπον αλλά πώς να επινοήσει το πρέπον δίχως την ανθρωπιά και τον αλτρουισμό, αλλά τα ανθρώπινα τόξα σέβονταν τη φύση και μαζί της δημιουργούσαν το ανέφικτο, για να ζήσουν ελεύθεροι οι πολιορκημένοι χάρη στην πίστη που δεν έπαυε να διδάσκει ακόμα και πληγωμένη για το κλέος των αιώνων που δεν θα ζούσες δίχως τις θυσίες τους.

Γιάννης Ρίτσος, απόσπασμα από τη Γκραγκάντα

(…)

Λοιπόν -  εἶπε ὁ  Βαγγέλης - ἡ ζωὴ δὲν εἶναι ἀπάτη·

λοιπὸν δὲν εἶναι μόνο ὁ θάνατος· δῶσε καὶ πάρε τὴ λέξη, τὴν πράξη· ὤχ - εἶπε

θὰ πάρουμε τὸ μερτικό μας καὶ τὸ δίκιο μας μὲ λόγο καὶ πράξη· ὑπάρχει τὸ ὑπάρχω·  ὑπάρχει συνέχεια· ὤχ·

στὰ φαρδιὰ τζάμια τῶν καταστημάτων εἶδα

τ’ ἀγάλματα ὁλάκερη στρατιά, κατεβαίναν στὴ διαδήλωση

εἶδα μαζὶ καὶ τοὺς ἄλλους ποὺ δὲν ἦταν ἀγάλματα

κρατοῦσαν μεγάλα πλακὰτ μὲ συνθήματα: ψωμί, ἐλευθερία, ἔρωτας,

κρατοῦσαν σημαῖες και μικρότερα ἀγάλματα· φαινόταν

καθρεφτισμένη πάνω στὶς βιτρίνες ἡ λευκὴ παρέλαση

καὶ μέσα στὶς βιτρίνες, τὰ κόκκινα μαγιό, τὰ ψαροντούφεκα, οἱ γυάλινες μάσκες, τὰ γαλάζια βατραχοπέδιλα

ἦταν ὡραία αὐτὴ ἡ ἀντιστοιχία

ἦταν ὡραῖο ποὺ τὴν προσέξαμε· γεννιόταν τὸ νερό· κυλοῦσε·

μεγάλωνε ἡ ρευστότητα· ἐπιταχυνόταν· κι ἄξαφνα

ἡ πρώτη ντουφεκιὰ ἡ ἀντίστροφη, ἡ δεύτερη,  ἡ τρίτη·

δὲ στάθηκαν· συνέχεια, πορεία, οἱ νεκροί, τὰ παιδιά, ξεχτένιστες γυναῖκες, οἱ δασύτριχοι ἄντρες

καὶ κάτω ἀπ’ τοὺς μεγάλους διασκελισμούς τῆς μόνης σημαίας

ἀκούστηκε ὁ Κώστας φωνάζοντας μέσα του

τί κόσμος, θέ μου, τί ἀπέραντος ὁ κόσμος

κι  ὁ ἕνας σήκωσε ψηλὰ τὸ βιολί

κι ὁ δεύτερος τ’ ἄδειο κλουβὶ μὲ τὸ φλιτζάνι, τὶς βέργες καὶ τὶς δυὸ τοῦφες μπαμπάκι

κι ὁ τρίτος σήκωσε μὲ το ΄να πόδι τὴν καρέκλα

ἐπάνω στὴν καρέκλα ἦταν ἕνα τεράστιο γάντι πυγμαχίας

κρατώντας τὰ ἴδια τρία λουλούδια. Καὶ τότε τρέχονταςς ἐγὼ φώναξα:

Γραγκάντα

κι οἱ ἄλλοι κατάλαβαν ἀμέσως καὶ φώναξαν: Γκραγκάντα

κι οἱ ἀντίλαλοι ἀπ’ τοὺς λόφους ἀπέναντι καθὼς ἀνεβαίναμε φώναξαν:

Γκρὰ καὶ γκρὰ καὶ γκὰ καὶ ντὰ

Γκραγκάντα.

Κι ἦταν ἀλήθεια Γκραγκάντα.

 

Μπουκάλι στη θάλασσα

Βιβλίο, καφές και μολότοφ

 

Στην αθηναϊκή παρουσίαση του τελευταίου μυθιστορήματος του Φίλιπ Κερ, την ώρα των επεισοδίων

Τα ρολά του βιβλιοπωλείου Ιανός, στην οδό Σταδίου, ήταν κατεβασμένα προχθές το βράδυ, όπως και όλων των καταστημάτων στους βασικούς άξονες του Κέντρου. Απέξω περνούσαν χιλιάδες διαδηλωτές - στη Σταδίου βρισκόταν κυρίως το μπλοκ του ΠΑΜΕ - και τίποτε δεν πρόδιδε ότι στο εσωτερικό του καταστήματος μπορούσε να υπάρχει ζωή.

Κι όμως. Πού και πού κάποιοι έμπαιναν στον Ιανό από μια πλαϊνή πόρτα, πού και πού ένα στόρι σηκωνόταν για να αφήσει κάποιον να μπει ή να βγει. Και εκείνες τις στιγμές, αν ήσουν απέξω, έβλεπες πως μέσα ο χώρος ήταν φωτισμένος.

Τι συνέβαινε; Στις 7 ήταν προγραμματισμένη εκδήλωση με την παρουσία του Φίλιπ Κερ, του σκωτσέζου συγγραφέα της «Τριλογίας του Βερολίνου» (εκδ. Κέδρος), των τριών μυθιστορημάτων του με αστυνομική πλοκή που τοποθετούνται στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, λίγο πριν και λίγο μετά, και που γνώρισαν παγκόσμια επιτυχία...

«Κράμερ εναντίον Κράμερ»

... του Avery Corman

Προγραμματισμένη πρεμιέρα: 15 Νοεμβρίου, 21.00

Η Ελληνική Θεαμάτων παρουσιάζει, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, την παράσταση «Κράμερ εναντίον Κράμερ», στο Θέατρο Εμπορικόν.

Η ταινία Κράμερ εναντίον Κράμερ σε διασκευή και σκηνοθεσία του Robert Benton και στους πρωταγωνιστικούς ρόλους την Μέρυλ Στρηπ και τον Ντάστιν Χόφμαν, βραβεύτηκε το 1985 με 5 Όσκαρ: Καλύτερης ταινίας, Σκηνοθεσίας, Διασκευασμένου Σεναρίου, Α’ Ανδρικού και Β’ Γυναικείου Ρόλου και αναδείχτηκε σε μεγάλη εισπρακτική επιτυχία....

Με επιμονή με αφαιρώ από τα γεγονότα αλλά η ζωή με επαναπροσθέτει πεισματικά - Στρατής Παρέλης

Με επιμονή με αφαιρώ από τα γεγονότα αλλά η ζωή με επαναπροσθέτει
πεισματικά.
εδώ η μικρή σπίθα του απαρεμφάτου, εδώ ο λαϊκός καημός
η πατρίδα στα δύσκολα.
εδώ η ξεφτισμένη ελπίδα, εδώ που εκμαυλίζονται οι άρχοντες
εδώ οι απάτριδες ρουφιάνοι που προδίδουν
τον λαό. κλαίνε οι μέρες
που έχω, τα παιδιά αντιμέτωπα με ζωή φυλακή.
ποιός στέρησε το μέλλον από των παιδιών την αθωότητα;
κι η ποίηση πώς έγινε μια σάλπιγγα που δεν κατάφερε να ρίξει κάτω
τα ορθωμένα τείχη;
της αρχαίας προσήλωσής μου ο ειρμός
νεύματα κάνει
παρακολουθώ την ιδεατή φρυκτωρία.
ας ενωθούν οι καρδιές των σύμμαχων
οραματιστών να ξαναδώσουν προμηθεΐκή φωτιά
στον γίγαντα λαό που τον δικάσανε
να ζει μες το αγιάζι..






Πηγή: http://stratisparelis.blogspot.gr/2012/11/blog-post_2462.html

Αυτό είναι όλο - Ναζίμ Χικμέτ

Ζῶ στὴ φεγγοβολὴ
ποὺ προχωράει
ὁλόγιομα τὰ χέρια μου
μὲ πόθους
κι ὁ κόσμος εἶναι ὄμορφος πολὺ
μοσκοβολάει.

Τὰ μάτια μου λιμπίστηκαν
τὰ δέντρα
τὰ δέντρα ποὺ γιόμισαν ἐλπίδες
καὶ ντύθηκαν τὴ πράσινη στολὴ
τὸ λιόχαρο δρομάκι προχωράει
σ᾿ ὁλόδροσο χαλὶ
κι ἀπ᾿ τὸ φεγγίτη μὲ καλεῖ
στὶς πράσινες νησίδες.

Κι οὔτε μυρίζομαι τὰ φάρμακα
τ᾿ ἀναρρωτήριο πιὰ δὲ βρωμάει
-θ᾿ ἀνοίξουν τὰ γαρούφαλα
ἡ ὥρα ἡ καλή-

Τί τάχα ἂν εἶσαι φυλακή;
Νὰ μὴ λυγᾶς!
αὐτὸ εἶν᾿ ὅλο.
Δὲν εἶναι ἄλλη συμβουλή.







Πηγή

Παιχνίδι υπεροχής - Ξένια Ανδρέου

Παιχνίδι για δύο, με άνισους όρους
με νικητή και νικημένο,
με λάβαρα και ζητοκραυγές
νικηφόρων μηνυμάτων.

Με πρόσωπα μάσκες, καθρέφτες του εγώ.

Έρωτας, χαρτί πάντα κρυμμένο,
άσσος στο μανίκι, μπλόφα.

Ανάγκη για επικράτηση, καταπάτηση,
γοητεία και ηδονή στην αναμονή της νίκης.

Και ο νικητής δεν σκέφτεται ποτέ τον ηττημένο.

Και ο ηττημένος μπορει να είσαι εσύ,
που κρύβεσαι πίσω από τον τοίχο
της μοναξιάς σου.

Κι εσύ που γοητεύεις, που κατακτείς,
θα κατακτηθείς.

Και θα είναι η αρχή του τέλους...

Η γιορτή - Ελντίνα Ελευθεριάδου

Η ψυχή φορά τα γιορτινά της

Περιφέρεται ευάερη,ευήλια

Πίνει το ηδύποτο της χαράς

Τρέφεται με φρουτώδη ανάλαφρα εδέσματα

Ναρκώνει τις οδύνες της

από κάθε ενόχληση,

από κάθε αιχμή

Περιφρουρεί τις μνήμες κατασιωπώντας τες

Φυλακίζει τα ίχνη των μίζερων κινήτρων

Καλεί την ευτυχία στο τραπέζι

Όντας βέβαιη πως θα είναι συνεπής

και παρούσα στο γλεντοκόπημα.

Μια απρόσκλητη

υποψία ξεγλιστρά

ως σκιά πίσω από τις κουρτίνες

στη μεγάλη σάλα του κεφιού

Ένα σώμα ως φθόνος

Μια σκέψη ως απειλή

Μια λέξη ως φόβος

Μια αίσθηση ως ψέμα

Παραμονεύει υπομονετικά

Σκύβει

Και ψιθυρίζει στο αυτί:

‘Ψυχή μου μήπως η γιορτή ετούτη μοιάζει

με ειδωλολατρία της μνήμης

για ότι αληθινό έχει οριστικά χαθεί χρόνια τώρα…’

Νοέμβριος 11'

ελελ

Δύο ποιήματα της Ασημίνας Ξηρογιάννη

Η ποίηση δεν είναι μόνο λέξεις.
Είναι εσύ
Είναι εγώ
Είναι εμείς

TO TEΛΟΣ

Και τώρα που έφυγες, Μάγια;

Πλαγιάζεις μέσα στη θάλασσα
Η θάλασσα είναι θάλασσα
πάντα λυτρωτικά σπουδαία
Κι η στάχτη σου είναι θάλασσα πια

Μάγια έγινες θάλασσα
κι εκείνος δεν το ξέρει

Το χυμένο πόρτo
ο χώρος βρώμικος
και ανάστατος
κι εσύ γυμνή
και σκόρπια
τα βιβλία του τριγύρω
χιλιουπογραμμισμένα
με κόκκινους
πράσινους
μπλε μαρκαδόρους
-να μην χάσεις τη σοφία του-
Ήθελες να κρατάς στα χέρια σου
τον Ποιητή πιο πολύ παρά τον άνθρωπο
-ή στα μάτια σου αυτές οι ιδιότητες ήταν μία;

Tι υφής ήταν αυτή η γοητεία που δεν ξεπέρασες;

Kαι έμοιαζες με πληγωμένο πουλί
λευκό
επικίνδυνα όμορφο
απόκοσμο
και μακρινό

Μάγια έφυγες
και κείνος δεν το ξέρει

Τα γεμάτα σου ημερολόγια
οι πίνακες του Μοντιλιάνι
τα χάπια στο κομοδίνο σου
το αποχαιρετιστήριο γράμμα προς συγγενείς
μια σκισμένη τράπουλα-
απ΄όταν προσπαθούσε να σου μάθει χαρτιά...

Δεν θα μάθει πως εφυγες
παρά μονάχα αν εκδοθείς...






Από την <Μυστική Ζωή της Μάγιας Μ.>

Ξεκινώντας τη μέρα με μια διαπίστωση του Marshall McLuhan

Το αυτοκίνητο έχει γίνει η πανοπλία, το προστατευτικό και επιθετικό κέλυφος του σύγχρονου ανθρώπου.

Καλό σαββατοκύριακο!

Εκπληκτικές, αρχαίες πόλεις του κόσμου

Αρχαίες πόλεις όπως η Πέτρα στην Ιορδανία ή η θαμμένη στη λάβα Πομπηία στην Ιταλία, εντυπωσιάζουν για τη μακρά και σημαντική τους ιστορία, αλλά και για την αρχιτεκτονική και τα αξιοθέατά τους, μέρος των οποίων διατηρείται ακόμη.

Ο κόσμος είναι γεμάτος πόλεις, μικρές και μεγάλες, «ζωντανές» ή πιο ήρεμες, νέες, είτε αρχαίες. Οι σύγχρονες μεγαλουπόλεις, όπως το Τόκιο, το Παρίσι, η Νέα Υόρκη και το Ντουμπάι, είναι σε όλους γνωστές. Υπάρχουν όμως μεγάλες πόλεις και σημαντικοί πολιτισμοί που δημιουργήθηκαν πριν από χιλιάδες χρόνια και σχετίζονται με τη θρησκεία, είτε αποτελούν έδρες πολιτικής εξουσίας.
Πλέον, διατηρούνται τα ερείπια αυτών των ένδοξων πόλεων, που παρουσιάζουν μοναδική αρχιτεκτονική και φυσικά «κρύβουν» μακρά ιστορία. Ας ανακαλύψουμε εκ νέου αυτές τις πόλεις, με ιστορία που χάνεται στο χρόνο…

Το σινεμά συναντά τον Ντίνο Χριστιανόπουλο

 

Το «Red city», πρώτη ταινία του Μάνου Τσίζεκ είναι εμπνευσμένη από ποιήματά του

«Βλέποντας το Red City συγκινήθηκα, γιατί ο Μάνος Τσίζεκ μου θύμισε τον εαυτό μου όταν πρωτοξεκίνησα ως ποιητής» ήταν ορισμένα από τα εγκωμιαστικά λόγια του ποιητή Ντίνου Χριστιανόπουλου για την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του 25 χρνου σκηνοθέτη Μάνου Τσίζεκ. Ο  γνωστός ποιητής έδωσε το παρόν στην συνέντευξη Τύπου που πραγματοποιήθηκε στο βιβλιοπωλείο  Ιανός της Θεσσαλονίκης στο πλαίσιο του φεστιβάλ κινηματογράφου που πραγματοποιείται αυτές τις μέρες στην ίδια πόλη. Το «Red city» του Mάνου Τσίζεκ (που ζει και εργάζεται στο Λονδίνο) προβάλλεται στο ελληνικό πρόγραμμα...

"ΤΑ ΑΙΝΙΓΜΑΤΑ ΤΗΣ ΣΙΒΥΛΑΣ" - ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ ΣΥΛΛΟΓΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ ΚΑΛΛΙΑ

Με απόλυτη επιτυχία και αρκετή προσέλευση κόσμου παρά τις φοβερά αντίξοες συνθήκες,πραγματοποιήθηκε την τετάρτη 7 του μήνα,η παρουσίαση της ποιητικής συλλογής της Αναστασίας Καλλία με τίτλο "ΤΑ ΑΙΝΙΓΜΑΤΑ ΤΗΣ ΣΥΒΙΛΛΑΣ" των εκδόσεων "ΕΚΑΤΗ",στον πολυχώρο "ΠΑΣΑΓΙΟ 8",η οποία διανύει ήδη την δέυτερη της έκδοση.

 Στην συγκεκριμένη παρουσίαση είχα την ιδιαίτερη χαρά να βρίσκομαι ανάμεσα των εισηγητών πρός τούτο παραθέτω και την δική μου θεώρηση για το έργο της Αναστασίας,ενός νέου ανθρώπου και μιάς νέας πολλά υποσχόμενης ποιήτριας.

 Καλοτάξιδη κάθε νέα τέτοια προσπάθεια

 Πάνος Χατζηγεωργιάδης

 Μέλος ένωσης μουσικοσυνθετών Αγγλίας

 Λογοτέχνης και Δημοσιογράφος

Άδεια ζωή - Κώστας Ουράνης

Κώστας Βάρναλης- Πρόλογος

Πρόλογος

Ξαφνικὰ μοῦ φασκιώνουνε τὰ μάτια
γιὰ νὰ βλέπω τὸ φῶς τὸ ἀληθινό!
Μὲ καρυδώνουν, γιὰ νὰ μὴ φωνάζω:
«Ὄρσε, Ἑλλάδα Γραικύλων ἀντιχρίστων!»
Ἄχερα μὲ μπουκώνουν κάθε μέρα.
Καὶ ποιοί; Τοῦ σκλαβοπάζαρου ἡ σαβούρα.
Καὶ πῶς; Ἔχουν ἀφέντη τὰ σκυλιὰ
καὶ δαγκάνουν τὰ πόδια σου, Ἱστορία.

Πῶς θὰ σωθοῦμε ἀπ᾿ τὴν «ἐλευθερία»
τῆς σκλαβιᾶς μας κι ἀπὸ τὸν «ὑπὲρ πατρίδος»
τῶν προδοτῶν; Καὶ πότε ἀπ᾿ τοὺς θεοὺς
τῶν ἀθέων καὶ τῶν ἀνθρωποφάγων;

Πηγή

Αυστρία: Ρεκόρ επισκεπτών στη μεγάλη έκθεση «Το χρυσό Βυζάντιο»

Μεγάλη επιτυχία είχε η αφιερωμένη στον Βυζαντινό Πολιτισμό έκθεση «Το χρυσό Βυζάντιο και η Ανατολή», στο «Ανάκτορο Σάλαμπουργκ» στην Κάτω Αυστρία, καθώς στους επτά μήνες της διάρκειάς της, υποδέχθηκε πάνω από 140.000 επισκέπτες-αριθμό ρεκόρ.Η έκθεση, που έκλεισε τις πύλες της την περασμένη Κυριακή, φιλοξενούσε πάνω από 400 πολύτιμα εκθέματα από συνολικά 60 των σημαντικότερων μουσείων της Ευρώπης - ανάμεσά τους το Μουσείο Μπενάκη της Αθήνας - και χάρις στο θέμα της και στην ποιότητά της, το «χρυσό Βυζάντιο» μπόρεσε να προσελκύσει ένα πολύ νέο κοινό στο Ανάκτορο Σάλαμπουργκ.

Κατά την παρουσίαση του απολογισμού, ο κυβερνήτης του αυστριακού ομόσπονδου κρατιδίου της Κάτω Αυστρίας, Ερβιν Πρελ, τόνισε το γεγονός, πως στους επισκέπτες της συγκαταλέγονταν πολλές γνωστές προσωπικότητες από την Αυστρία και το εξωτερικό - ανάμεσά τους ο ομοσπονδιακός πρόεδρος της Αυστρίας Χάιντς Φίσερ και ο Ελληνοορθόδοξος Μητροπολίτης Αυστρίας-Εξαρχος Ουγγαρίας και Μεσευρώπης Αρσένιος - όπως επίσης πολλοί, που έχουν τις ρίζες τους στην τότε Βυζαντινή Αυτοκρατορία....

Κρατικά βραβεία λογοτεχνίας: Βραχείες λίστες 2012

Ο Σωτήρης Δημητρίου (δεξιά) είναι υποφήφιος για το Κρατικό βραβείο λογοτεχνίας 2012 στην κατηγορία Νουβέλας-Διηγήματος.

Ανακοινώθηκαν χθες Πέμπτη από το υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού οι βραχείες λίστες για τα Κρατικά Λογοτεχνικά βραβεία, Διηγήματος-Νουβέλας, Μυθιστορήματος, Ποίησης, Δοκιμίου-Κριτικής, Πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα, Χρονικού-Μαρτυρίας, καθώς και τις βραχείες λίστες για τα βραβεία Λογοτεχνικής Μετάφρασης.

Στην τελική ευθεία για τα βραβεία φιναλίστ, ανά κατηγορία, είναι: 

ΕΛΕΝΗ- ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΚΩΝΝ/ΝΙΔΗΣ

Ε Λ Ε Ν Η

Ένα μένει Ελένη να μου πεις σ’ αγαπώ
με σημάδια στα χείλη που μένουν
το express της αγάπης περιμένω κι’ εγώ
στο δικό μας σταθμό να το φέρουν
και γλυκά να κυλά τους σταθμούς να περνά
να σφυρίζει γι’ αυτούς που το θέλουν

Έτσι είναι Ελένη η ζωή μας σταθμός
δυο γραμμές τους σταθμούς μας ενώνουν
απόλαυσης τραίνα που τα σέρνει ατμός
και χιλιάδες ανθρώπους φορτώνουν
όμως θέλω και θες ένα τραίνο express
για ταξίδια που δεν θα τελειώνουν.

Σαν δεν έχεις μιλιά δεν ακούν τα πουλιά
και πετούν σε σκουριά παγωμένη
τραίνα μοιάζουν πουλιά παγωμένα φιλιά
σαν το τραίνο στην μέση που μένει
έλα βρες τη στιγμή η ψυχή μας να πει
δυο γραμμές που ζητάμε Ελένη
μ’ ένα τραίνο πουλί στη δική μας στιγμή
δυο φιλιά ταξιδεύουν Ελένη

ΑΝΤΩΝΗΣ Θ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ- ΣΤΟ ΚΑΠΗΛΕΙΟ

ΣΤΟ ΚΑΠΗΛΕΙΟ

 

Στο καπηλειό τ’ απόμερο το λιόγερμα κοιτώντας,

μεθούσαμε με τ’ όνειρο πού ‘μοιαζε κοντινό,

πως όλα ήταν εύκολα και όμορφα θαρρώντας,

πως τίποτα μες στις καρδιές δε φάνταζε φτηνό.

Τώρα με γνώση περισσή στο καπηλειό και πάλι

δε μας μεθάει τ’ όνειρο, που σβήνει αλαργινό,

δε μας τραβά το λιόγερμα στην τόση παραζάλη….

Του ποτηριού κοιτάμε τον πάτο αδειανό.

Νικόλαος Συρράκος- Το παιχνίδισμα των σύννεφων

Το παιχνίδισμα των σύννεφων

Εάν βρεθείτε κάποτε μονάχοι να γυρνάτε
χαμένοι μες στην άβυσσο που η σκέψη σας πλανάται
ακούστε με – το βλέμμα σας στον ουρανό γυρίστε
τα σύννεφα σας γνέφουνε, μη φεύγετε, καθίστε.

Κοιτάξτε τα πως τρέχουνε στου ουρανού το θόλο
μ’ αφρό κυμάτων μοιάζουνε – πείτε μ’ ονειροπόλο.
Μα ξάφνου σχήμ’ αλλάζουνε, σαν άσπρα άτια τρέχουν
καλπάζουν σαν τον άνεμο τη Γη σαν περιτρέχουν.

Κι αν μείνετε ώρ’ αρκετή, ως θαύμα θα το δείτε
τα σύννεφα θα μοιάζουνε μ’ ότι εσείς σκεφτείτε
αφού στ’ αλήθεια βλέπουμε μονάχα ότι ποθούμε
κι αόμματοι αντικρίζουμε εκείνα που αγνοούμε.

Ξεκινώντας την μέρα...

Mε πόση δεξιοτεχνία η Φύση κρύβει κάθε ρυτίδα της αιωνόβιας ηλικίας της κάτω από ρόδα, βιολέτες και πρωϊνή δροσιά

Emerson, Ralph - Waldo

Καλημέρα σας...

Φοιτητής χωρίς χέρια δίνει μαθήματα ζωής!

Ο Cao Huishen έχασε τα χέρια του σε ένα ατύχημα όταν ήταν μόλις οκτώ ετών αλλά αυτό καθόλου δεν τον εμπόδισε από το να συνεχίσει να ζει «φυσιολογικά» τη ζωή του, έστω κι αν χρειάστηκε πολλές φορές να γράψει, να οδηγήσει το ποδήλατό του, να παίξει κιθάρα ακόμη και να φάει με τα… πόδια! «Ήταν ο μόνος τρόπος για να πάω μπροστά. Είχα μόνο τα πόδια μου, και αυτά έπρεπε να μάθω να χρησιμοποιώ για να κάνω τα πάντα. Αυτά ήταν τώρα και χέρια και πόδια για μένα. Δεν υπήρχε άλλη λύση. Ή μάλλον υπήρχε μία, ο θάνατος», λέει με αφοπλιστική ειλικρίνεια σε συνέντευξή του στην κινεζική εφημερίδα «Chutian Jinbao»....

ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Εδώ θα παραθέσω λίγα μόνο κομμάτια από αυτό το ποίημα του Όσκαρ Ουάιλντ,
  που το έγραψε μέσα από την φυλακή. Ο Α. Β Αλεξίου (εκδόσεις ελεύθερος 
 τύπος) αναφέρει χαρακτηριστικά Η μπαλάντα της φυλακής του Ρέντιγκ  
είναι μια σπαρακτική κραυγή ενάντια στην απάνθρωπη μεταχείριση Ανθρώπου 
 από Άνθρωπο. Η νόμιμη βία της θηλειάς του δημίου , η άρνηση στους  
καταδικασμένους οτιδήποτε άλλου έξω από το θάνατο, η φρίκη και ο τρόμος 
 όταν εκτελείται η έσχατη ανομολόγητη πράξη. ...

Από τον Γιώργο Σουρή ώς και σήμερα η κατάσταση ίδια. Ποιος πίστεψε ότι θα αλλάξει σε μερικούς μήνες;;;

 

"Ποιος είδε κράτος λιγοστό σ' όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει και πενήντα να μαζεύει;!!

Να τρέφει όλους τους αργούς, να’ χει επτά πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα και δόξης τόσα μνήματα;!!

Να' χει κλητήρες για φρουρά και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε τον ...κλέφτη να γυρεύουνε;!!''

Το ξέρουμε ότι πριν από λίγο καιρό είχαμε αναρτήσει πάλι Γιώργο Σουρή, όμως τι άλλο θα μπορούσαμε να αναρτήσουμε πιο επίκαιρο για την πολιτική κατάσταση της χώρας και για τα νέα μέτρα που θα μας ρίξουν ακόμα περισσότερο στο σκοτάδι.; 

Ο παρακάτω στίχος από τον Γιώργου Σουρή απευθύνεται στους πολιτικούς που λέγεται ότι κυβερνάνε την Ελλάδα. Ακούμε κάθε μέρα στοχαστές, φιλοσόφους κτλ να λένε ότι η κρίση είναι καταρχάς ηθική και όχι οικονομική. Όμως στην πραγματικότητα η κρίση είναι κρίση αντίληψης. Αφιερωμένο λοιπόν:

''Δυστυχία σου Ελλάς, με τα τεκνά που γεννάς!
'Ω Ελλάς, ηρώων χώρα, τι γαϊδάρους βγάζεις τώρα;!!"

Γιάννης Μαρκόπουλος και Ελύτης στο Μέγαρο Μουσικής

Δύο νέα έργα του παρουσιάζει  ο Έλληνας συνθέτης την Τρίτη 13 και την Τετάρτη 14 Νοεμβρίου, στις 8.30 το βράδυ, τη "Λειτουργία του Ορφέα" και "Ερωτική Συμφωνία" μαζί με το θεματικό κύκλο τραγουδιών Ήλιος ο Πρώτος, του Οδυσσέα Ελύτη, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.

Κορυφαία στιγμή των δυο συναυλιών  η πρώτη παγκόσμια εκτέλεση της  Ερωτικής Συμφωνίας έργο για την  καθολικότητα του έρωτα που ο Έλληνας συνθέτης ξεκίνησε να συνθέτει το 2010.

Ο Γιάννης Μαρκόπουλος  ξεκίνησε να συνθέτει τη Λειτουργία του Ορφέα, σε μορφή σύγχρονου ορατορίου το 1992, έχοντας ως θέμα τον επαναπροσδιορισμό της σχέσης του Ανθρώπου με τη Φύση. Το έργο δομήθηκε στη επιλογή του συνθέτη από τα διασωθέντα αρχαία ορφικά ποιήματα.  Το έργο ολοκληρώθηκε το 1993....

Νίκος Τσίντρος- Εσύ δώρο ζωής

Εσύ δώρο ζωής

Ξόδεψα στις νύχτες
το φως του φεγγαριού,
κρυμμένος μες στα μάτια σου
και στα γλυκά σου χείλη.

Τις μέρες όλες, χάρισα,
στο βάθος της φωνής σου,
κρυμμένος μες στα όνειρα

της αέρινης μορφής σου.

Αγάπη μου, σου χάρισα
όλη τη μοναξιά μου,
σου χάρισα καμένη γη,
εφύτρωσες ποτάμια.

Σ’ ευχαριστώ που έπνιξες
τους φόβους της ψυχής μου
κι έστρεψες την προσευχή
στα εύοσμα λουλούδια.

Αγάπη έζησα
στου ίσκιου τη ζωή,
αγάπη γεύτηκα
στη θέα της φωτιάς σου.

Εσύ μου έμαθες να ζω,
να χρωματίζω άστρα,
στο μαύρο να βρίσκω το λευκό,
στο χιόνι την ανάσα.

Ο άγγελος μου έστειλε
δώρο τη μορφή σου.
Εικόνισμα να ’χω για να ζω
πόνο να μην φοβάμαι.

Αφιέρωμα στον Σωκράτη

Την Παρασκευή 9/11 (19:00-21:00) o Βασίλης Καρασμάνης, Δρ. Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, Καθηγητής ΕΜΠ και Πρόεδρος της Ελληνικής Φιλοσοφικής Εταιρείας, αποκαλύπτει τα αίτια του ελληνικού θαύματος που ξεκίνησε στη γη της Ιωνίας. Πρώτη παρουσίαση μιας νέας θεώρησης για το πως γεννήθηκε ο ελληνικός πολιτισμός.

Συμμετοχή: 10, 5 €

Την Παρασκευή 30/11 (18:00-21:00) και το Σάββατο 1/12 (10:00-17:00) ο Βασίλης Καρασμάνης παρουσιάζει σε ένα σεμινάριο (σε δύο μέρη) όλες τις όψεις της φιλοσοφίας του Σωκράτη. Η σημασία και η επικαιρότητα της σκέψης του, ο τρόπος διδασκαλίας του, η μαιευτική μέθοδος, η ηθική και ο τραγικός του θάνατος. Κατά τη διάρκεια του σεμιναρίου προβάλλονται βίντεο με παρεμβάσεις διάσημων φιλοσόφων της εποχής μας σχετικά με τον μεγάλο αρχαίο φιλόσοφο....

Ένα βραβευμένο ποίημα από την Ευτυχία Καπαρδέλη...

ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ

Αμμόχωστος Νέα Ιουστινιανή

κύτταρο και σπάραγμα

στην διψασμένη μου ψυχή

τα χρυσά και τα κόκκινα του Ήλιου

στην γη σου  καρφώθηκαν Αλάσια

Μοιρασμένη σε δυο βουλές …..πορφυρά σημάδια

στο κύλισμα της θάλασσας

θρυμματισμένο κοχύλι

στο πέρασμα στο πλάγιασμα 

Τα λευκά πουλιά του Θεού

χτυπούν δυνατά τα φτερά τους στον αέρα

του ουράνιου τόξου

τις δυο άκρες

δένουν

Στα  ακίνητα μάτια, η σιωπή

 την φωνή κομματιάζει 

Η ομίχλη σκέπασε τα μάτια

τα κρυφά μας δάκρυα

αστέρια που έριξε

ο ουρανός  στην γη

Τα μεσημέρια , ο αγέρας στεναγμός βαρύς

της Άνοιξης το πρώτο

ευωδιαστό  λούλουδο είσαι εσύ

το μεγάλο περιβόλι με τις πορτοκαλιές σου

μύρα ακόμα ανασαίνει

Η άμμος τρυπά τα δάχτυλα

και όλο  πληθαίνει και όλο βαραίνει

και τα μπλε κρινάκια

με ξέχειλες τις ρίζες

έμειναν εκεί

Η νύχτα δεν πιστεύει την αυγή

 που είναι γεμάτη βλέφαρα

 που είναι γεμάτη φως

γιατί αυτή διδάσκει μόνο την σιγή

 και το σκοτάδι

Τα φύλλα έπεσαν φέτος νωρίς

στην μυστική βλάστηση

ο σπόρος

την  κρυφή προσταγή περιμένει

Το χάραμα αρχίζει

και ο Ήλιος 

στο κάστρο σου Φαμαγκουστα

 αναζητά μια άλλη

δυσδαιμονα πιστή

Σαλαμίνα….Αλάσια ….Εγκωμη…… Αρσινόη

περνούν οι ώρες, οι μέρες

οι χρόνοι

 και η καρδιά μόνη και η καρδιά έγινε πλήθος

 που ταξιδεύει και σωπαίνει

 και η καρδιά υπομένει και σωπαίνει…..

καρτερικά περιμένει…

Ο κλέπτης - Γεώργιος Βιζυηνός

Βάλετε με τον νου σας ότι είμεθα εις τον Ιούλιο. Μέσα εις εν χωράφι τα στάχυα είναι κίτρινα και ώριμα και αύριο θα τα θερίσουν. Είναι νύκτα και το φεγγάρι φέγγει με το γλυκό του φως, ο δε πιστός Νέστωρ, δεμένος εις εν βαρέλιον, το οποίον του χρησιμεύει ως κατοικία, φυλάει σκοπός έξω από το χωράφι.
-Γαβ! γαβ! κλέπτης! φωνάζει άξαφνα ο Νέστωρ. Πού είναι ο κλέπτης; Είναι ένας ποντίκαρος φορτωμένος με εν στάχυ. Κατ’ αρχάς έτρεξε να κρυφθή καταφοβισμένος˙ αλλ’ άμα είδε, ότι δεν τον έφθανε ο φύλαξ, επήρε θάρρος. –Πού έκοψες αυτό το στάχυ; τον ερωτά με θυμό ο Νέστωρ. –Εις το χωράφι του αφέντη σου. –Αυθάδη, αδιάντροπε, κλέπτη, τολμάς ακόμη και να καυχηθής δια την κλεψιά σου εμπρός μου˙ στάσου να σου δείξω εγώ.

Γη των απουσιών - Κική Δημουλά

Τώρα θὰ κοιτάζεις μία θάλασσα.

Ἡ διάθεση νὰ σὲ ἐντοπίσω
στὴ συστρεφόμενη ἐντός μου γῆ τῶν ἀπουσιῶν
ἔτσι σὲ βρίσκει:
πικρὴ παραθαλάσσια ἀοριστία.

Ἐκεῖ δὲν ἔχει ἀκόμα νυχτώσει
κι ἂς νύχτωσε τόσο ἐδῶ
τῶν τόπων οἱ κρίσιμες ὧρες
σπάνια συμπίπτουν.
Κάτι σὰν φῶς καὶ οὔτε φῶς,
ἡ ὥρα τοῦ ἐαυτοῦ σου ἔχει πέσει.

Χορεύουν φύκια
κάτω ἀπ᾿ τὸ τζάμι τοῦ νεροῦ.
Τὰ ρηχά, ἔχουν κι αὐτὰ
τὰ βάσανά τους καὶ τὰ γλέντια τους.

Τώρα θὰ ἔχουν λύσει τὰ μαλλιά τους
οἱ ἁγνὲς ἡσυχίες τριγύρω
μὲ τὴ σιωπή σου θὰ τὶς κάνεις
γυναῖκες σου ἐκπληρωμένες.
Ξαπλώνουν δίπλα σου.
Ἡ σκέψη σου στερεώνει σκαλοπάτια στὸν ἀέρα
κι ἀνεβαίνει. Σὲ κρατάει στὸ ράμφος της.
Ποῦ ξέρω ἐγὼ τὰ εὐαίσθητα σημεῖα τοῦ πελάγους
γιὰ νὰ σὲ καταλάβω;

Θὰ κοιτάζεις μία ἔρημη θάλασσα.
Τὸ βλέμμα σου δὲν παραλλάζει
ἀπὸ πλαγιὰ ποὺ γλυκὰ
καὶ μ᾿ ἀνακούφιση σκουραίνει
κατρακυλώντας μὲς στὴν ἀπομάκρυνση.
Ἀναπνέεις μὲ τὸ στέρνο τῶν μακρινῶν ἠρεμιῶν,
ποὺ ἔχω γι᾿ αὐτὲς διαβάσει
στοὺς πολύτομους κόπους ποὺ ἔδεσα.
Σ᾿ ἕνα ἀβαθῆ σου στεναγμὸ βούλιαξε ἕνα βαπόρι.
Δὲν θὰ ἤτανε βαπόρι. Θὰ ἤτανε σκιάχτρο
στὰ ὑγρὰ περβόλια τῆς φυγῆς
νὰ μὴν πηγαίνουν οἱ διαθέσεις
νὰ τὴν τσιμπολογᾶνε.

Ἡ τερατώδης τοῦ πελάγους δυνατότητα,
ἡ κίνηση τοῦ πλάτους,
φθάνει στὰ πόδια σου ἀφρός,
ψευτοεραστὴς στὰ πρῶτα βότσαλα.
Τοὺς σκάει ἕνα φιλὶ καὶ ξεμεθάει.

Ερωτικό Άνθος - Ευτυχία Καπαρδέλη

Έλα στο ταξίδι των ονείρων

στο φως του έρωτα

δίχως μίλημα να σε αγαπήσω

νυφούλα  των ρόδων  που ριγώ

με δίδυμα τόξα και

με γοργά βέλη

τον πόθο και την  ψυχή

τρυπώ

*

Κάλλιστος ,  λυσιμελής

λογισμού ληστής

έρως γλυκός  ακαταμάχητος

λάτρης  θαυμαστής

την καρδιά μου ξελογιάζει

και ζητώ

το γυμνό κορμί σου

να τυλίξω σαν εραστής

Αμαρτίες ενός ποιήματος στο FB - Ηλίας Τσέχος

ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΕΝΟΣ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ ΣΤΟ FB

                                              I' m on the wonter--Zydeco

 

 

 

                                             Ένα εργασιακό ακορντεόν

                                     Ομιλεί κρίση αγάπης

                                     Ένα σαξόφωνο θρηνεί 

 

                                             Μια κοινωνία αυτοκτονεί

                                     Θέμα χώρου στον πάτο π αγαπήσαμε

                                    Δίκαια άδικα παρδαλωμένα

 

                                          Ένα όχι στη βλακεία αρκεί

                                   Δυο, ο καναπές σωριάζεται

                                   Τρία, δοκίμιο το θύμα

 

                                          Ω! ποίημα μοναχό

                                    Είμαι ο χρονοφωτογράφος

                                    Το τέλος ενός σφάλματος

 

                                             Μιά ερημιά δικιά τους

                                     Άλλες τόσες μέρες...

                                    Αυριανή ανάρτηση

 

                                          Μάταια δεν αγάπησα

                                    Δεν χάρηκα ποτέ με λύπη

                                     Νεκρά τα πλήθη, πέρασα,κοινοποιήστε

 

Ξεκινώντας τη μέρα με μια φράση του Gordon Livingston, αμερικανού συγγραφέα

Είμαστε αυτό που κάνουμε και όχι αυτό που λέμε ή σκεπτόμαστε ή αισθανόμαστε.

Χαρούμενο πρωινό!

Πόλεις γεμάτες χρώματα

Πόλεις από όλο τον πλανήτη που είναι γεμάτες χρώματα και μας χαρίζουν μια εντυπωσιακή οπτική.
Τα έντονα χρώματα στα σπίτι είναι μέρος της κουλτούρας και του πολιτισμού για διάφορους λαούς, ενώ άλλοι απλά για λόγους αισθητικής τα χρησιμοποιούν. Σας παρουσιάζουμε γειτονιές γεμάτες χρώματα από διάφορα σημεία του πλανήτη.

Zacatecas, Μεξικό
 

photo by

Νύχτα βασάνου- Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

Νύχτα βασάνου

Πότε μάτια μου καημένα
θα κλειστείτε στη σιγή,
να χαρίσετε σ’ εμένα
ύπνο, ανάπαψη πικρή;

Αφουγκράσου! πως τα’ αηδόνι
λούφαξε στην ερημιά.
άκουσ’, άκουσε το γκιόνη
παύει να μοιρολογά..

Και τα’ αστέρια, μαραμένα
λουλουδάκια του Θεού,
σβυόνται, πέφτουν ολοένα
απ’ τον κάμπο τα’ ουρανού..

Και το πυροφάνι εχάθη,
που στην έρμη ακρογιαλιά
φέγγει του γιαλού τα βάθη
κι αντιλάμπει στη στεριά.

Κι η Λαλιώ που τ’ αγναντεύει
με λαχτάρα η λυγερή,
σφάλησε το τζάμι, φεύγει•
Αχ! τι όνειρο θα ειδή…

Μοναχός εγώ αγρυπνάω,
νυχτερεύω μοναχός•
λεημοσύνη σας ζητάω
νύχτα, δόλι’ αγάπη, φως!

Ναι, μα το ιερό σκοτάδι,
ναι, μα τ’ άστρο της αυγής,
ούτε ύπνος, για σημάδι,
στη γαλήνη αυτή γης!

Γίνε, νύχτα, συντροφιά μου,
στη βαθειά, άπειρη σιγή•
έλα μες την αγκαλιά μου,
δως μου ανάπαψη πικρή.

 

Ποιητικές φωνές 

Ἡ ἑλληνική γραμματική στό... ἀπόσπασμα!

Στό βιβλίο μου "Ἀλαλία, ἤτοι τό σύγχρονο γλωσσικό μας πανόραμα", εἶχα καταγράψει τήν ἕως τότε ἄγνωστη φράση τοῦ Λένιν: "Ἄν θέλεις νά ἐξαφανίσεις ἕνα λαό, ἐξαφάνισε τή γλῶσσα του". Ἀπό τό 1976 ("μεταρρύθμιση" Ράλλη) ἕως σήμερα ἡ ἑλληνική γλῶσσα τελεῖ ὑπό ἐξάτμιση. Μέ τή νέα ἀγραμμάτιστη γραματική τῆς Ε' καί ΣΤ' Δημοτικοῦ, πού ἔθεσε σε κυκλοφορία τό ὑπουργεῖο πνευματικῆς ἡμιπληγίας, ἡ ἑλληνική γλῶσσα ὁδηγεῖται στό ἀπόσπασμα....

 

Τα βήματα- Μυρτιώτισσα

Τα βήματα

Τα βήματα, τα βήματά σου
τα γνώριμα τ’ αγαπημένα που είναι χαμένα.
Έχω ποθήσει τη μιλιά σου,
τα μάτια σου, τα δυο σου χέρια.

Κι έχω διψάσει τα φιλιά σου
και πια με σφάζουνε μαχαίρια.
Σαν θυμηθώ τα βήματά σου,
καίγονται ξαφνικά τ’ αστέρια.
Βρίσκομαι μες την αγκαλιά σου.

Τα βήματα, τα βήματά σου.
Τα βήματα, τα βήματά σου,
μες τα όνειρά μου τρομαγμένα,
φτάνουν σε μένα.

Έχω ξεχάσει τη μιλιά σου,
τα μάτια σου, τα δυο σου χέρια.
Κι έχω διψάσει τα φιλιά σου
και πια με σφάζουνε μαχαίρια.
Σαν θυμηθώ τα βήματά σου,
καίγονται ξαφνικά τ’ αστέρια.
Βρίσκομαι μες την αγκαλιά σου.
Τα βήματα, τα βήματά σου.

Πηγή

Νικηφόρος Βρεττάκος: Ποίηση και Ιστορία

 

Επιστημονικό συνέδριο στο Μουσείο Μπενάκη, στις 9 και στις 10 Νοεμβρίου

 
Με ένα διήμερο συνέδριο κορυφώνονται οι εορτασμοί του Έτους Νικηφόρου Βρεττάκου 2012, που έλαβαν χώρα στη διάρκεια της χρονιάς με αφορμή την επέτειο των εκατό χρόνων από τη γέννηση του λάκωνα ποιητή. Το συνέδριο «Νικηφόρος Βρεττάκος: Ποίηση και Ιστορία», θα διεξαχθεί στο αμφιθέατρο του Μουσείου Μπενάκη-Κτίριο Πειραιώς (Πειραιώς 138), την Παρασκευή 9 και το Σάββατο 10 Νοεμβρίου.

«Μαρτυρίες για τον Νικηφόρο Βρεττάκο», «Το λογοτεχνικό έργο», «Η συνάντηση της λογοτεχνίας με την ιστορία και την ιδεολογία» είναι οι τρεις θεματικοί άξονες του συνεδρίου, το οποίο στοχεύει να αναδείξει τον άνθρωπο και τον δημιουργό Βρεττάκο. Παλιοί συνοδοιπόροι, φίλοι και ομότεχνοι θα δώσουν τις δικές τους μαρτυρίες για τον άνθρωπο ενώ κριτικοί και μελετητές θα συζητήσουν για την ποιητική του, το βάρος της ιδεολογίας στο έργο του, τη συνομιλία του με την Ιστορία και την θέση του στον κανόνα της νεοελληνικής γραμματείας...

Σαν σήμερα γεννήθηκε ο Αλμπέρ Καμύ

Γράφει ο Δείμος του πολιτή

 

Σαν σήμερα γεννήθηκε ο Αλμπέρ Καμύ, αγαπημένος συγγραφέας και φιλόσοφος. Αδικοχαμένος, αφού αντί να πάρει το αγαπημένο του το τρένο, τελικά προτίμησε να πάει με το αυτοκίνητο του φίλου του (ο ίδιος δεν οδηγούσε) ώστε να σκοτωθεί σε αυτοκινητιστικό...

Ο Αλμπέρ Καμύ ίσως ήταν ο πιο ποιητικός διηγηματογράφος. Υπαρξιακός κατά το πρότυπο των μεταπολεμικών ποιητών και του Σαρτρ, αριστερός σοσιαλδημοκράτης με επίκεντρο τον Άνθρωπο (βαθιά ουμανιστής).

Ήταν από τους λίγους λογοτέχνες που ξεπέρασε τα όρια της λογοτεχνίας και έφτασε στο επίπεδο της Φιλοσοφίας (οι Γάλλοι τον κρίνουν συχνότερα ως φιλόσοφο παρά ως διηγηματογράφο) με το δικό του "παράλογο" (Σίσυφος)... Το δικό του παράλογο κινούνταν κάπου ανάμεσα στον παραλογισμό του Ιπποπόταμου του Ιονέσκο και το γιατρό της Πανούκλας που δεν ασθένησε αν κι ήταν μέσα στην αρρώστια επί βδομάδες...

Συναναστροφή - Ελντίνα Ελευθεριάδου

Ποιος θέλει να συναναστρέφεται το θάνατο;

Εγώ το έκανα.

Ποιος θέλει να τον νανουρίζει την ύστατη ώρα πριν τα μεσάνυχτα;

Εγώ το έκανα.

Ποιος θέλει να του διαβάζει παραμύθια για να τον γαληνέψει;

Εγώ το έκανα.

Ποιος θέλει να τον ταϊζει ρόδι και μέλι;

Εγώ το έκανα.

Ποιος θέλει να του ανοίγει το ραδιόφωνο για να απλώνεται τριγύρω του η ευχάριστη μελωδία;

Εγώ το έκανα.

Ποιος θέλει να του κόβει τα νύχια, να του χτενίζει τα μαλλιά με το χρυσελεφάντινο χτενάκι;

Εγώ το έκανα.

Ποιος θέλει να τον πλένει με μυρωδικά, να τον στραγγίζει απαλά, να τον ντύνει με αραχνοΰφαντο ύφασμα;

Εγώ το έκανα.

Ποιος θέλει να τον βγάζει βόλτα στην αυλή με τις αχλαδιές και να τον ακούει να μιλά για περασμένες εποχές;

Εγώ το έκανα.

Ποιος θέλει να τον κοιτά στα μάτια μα εκείνος να μη βλέπει,γιατί έχει ήδη ξεκινήσει το ταξίδι της λήθης;

Εγώ το έκανα

για ώρες, για μέρες, για μήνες, για χρόνια.

Κάθε τόσο ετοιμαζόμουν να φύγω,

μα εκείνος με αιχμαλώτιζε

με την αλαφριά αλυσίδα της πρωτύτερης μνήμης.

Αφού ανάσαινα ολοένα την ανάσα του,

τόσο σπαργάνωνε η ζωή μέσα μου,

και ωρίμαζε η σκέψη στο μικρό μυαλό μου

πως δεν ήμουν ταγμένη για τους νεκρούς,

αλλά για τους ζωντανούς.

 

 

 

13.06.2012

Ελελ