Καλό σας βράδυ...

Nothing Else Matters- Apocalyptica.

ΘΑΛΑΣΣΑ- Κώστας Καρυωτάκης

Ομως τα στήθια που τα ταράζει κάποιο

θανάσιμο πάθος δεν θα γαληνέψουν

 

Τα σύννεφα γιγάντικα φαντάζουν κι ασημένια

στο μολυβένιον ουρανό

σαν τα χτυπά του ήλιου το φως· σαν τα χτυπά ο αγέρας
φεύγουνε πίσω απ' το βουνό.

Κι είναι θεριό η θάλασσα. Το παρδαλό της χρώμα
δίνει της -- μπλαβό εκεί μακριά,
πιο δώθε ανοιχτοπράσινο κι ακόμα δώθε γκρίζο --
κάποια παράξενη θωριά.

Σκηνή απάτης (Βασιλειάδης Σπυρίδων)

Σκηνή απάτης, γόητρον ο κόσμος και η φύσις•
αλλ’ η μαγεία λύεται τον κόσμον αν εγγίσης.
Είναι οι πόθοι του θνητού χρυσά του μύθου μήλα•
τα θίγεις; Καταρρέουσιν ως φθινοπώρου φύλλα.

 www.nikostsintros.gr/ 

Ρίτσος- Δώδεκα ποιήματα για τον Καβάφη

Τρία ποιήματα του Γιάννη Ρίτσου από τη συλλογή "Δώδεκα ποιήματα για τον Καβάφη". Διαβάζει ο Γιώργος Χρονάς.

Δείτε το αυτούσιο και στο youtube εδώ

Θέμα bonus: Ανοιξιάτικες τουλίπες

Οι τουλίπες, τα χαρακτηριστικό λουλούδι της Ολλανδίας, συνθέτουν μια πανδαισία χρωμάτων και μας υπενθυμίζουν ότι έφτασε η άνοιξη. Έχουμε ήδη δει την έκρηξη χρωμάτων στα χωράφια της Ολλανδίας, από τις καλλιέργειες τουλίπας. Εδώ είναι σαφώς λιγότερες αλλά εξίσου όμορφες και διακοσμούν με εντυπωσιακό τρόπο πάρκα και πλατείες...

Ο ΠΟΤΑΜΟΣ του Αλέξανδρου Ίσαρη

Όταν γεννήθηκα

εκείνο το κτίριο ήταν στέρεο, στιλπνό

και το ποτάμι άστραφτε

καθώς χυνόταν από τα φωτεινά δωμάτια.

Χυνόταν και σπαρταρούσε σαν μουσική από δελφίνια

από κείνες τις ακοίμητες που μου τρυπούσανε τ’ αυτιά.

Όταν ο παφλασμός μεγάλωνε, έμπαιναν στρατοί ολόκληροι

μες στο κρανίο, που το πολιορκούσαν.

Το σώμα λούφαζε ανυπόμονο

κάτω από καλπασμούς αλλόπιστων ανδρών.

Η μάνα μου άνοιγε τα παράθυρα, τα έκλεινε με θόρυβο

άπλωνε το μέλλον μου στα σχοινιά

και πετροβολούσε τα κακά πνεύματα.

Το σώμα ψήλωνε, διαστελλόταν και μουρμούριζε

του ποταμού τους ήχους

που άλλοτε έπεφταν ή μ’ έπαιρναν στην αγκαλιά τους.

Όποτε φύτρωνα στους αγρούς

το νερό με χάιδευε, έφτανε ως την κοιλιά

ως το λαιμό σκαρφάλωνε

κι έπειτα λούφαζε σε μια χούφτα.

Κατρακυλούσε στο γυμνό κορμί

γεννώντας λάγνα τέρατα

ή μας έλουζε σαν κερασιά

στης κλίνης τους λειμώνες

με κόκκινα πετράδια....

"Το Ημερολόγιο ενός Τρελού" του Νικολάι Γκόγκολ

Το άκουγα συχνά στο παρελθόν και δεν είχα δώσει ιδιαίτερη σημασία. Ρώσος συγγραφέας σκεφτόμουν, πολύ βαρύς μου έκανε, και ο τίτλος...μου έδινε την εντύπωση ενός παρεξηγημένου τρελού, αυτού δηλαδή που είναι στα καλά του και καταθέτει τη μία και μοναδική αλήθεια που οι άλλοι δεν μπορούν να δουν (ή μήπως είναι και έτσι τελικά;). Εν ολίγοις δε μου είχε περάσει από το νου ότι επρόκειτο για έναν πραγματικά τρελό. Μικρό στην έκταση του (μάλλον θα το έλεγα διήγημα), με ταχύτατους ρυθμούς στην αφήγηση, με αστείρευτο χιούμορ, φεύγει μέσα σε μία ώρα, άντε δύο το πολύ. Ο Τρελός του Γκόγκολ, ο Αυξέντιος Ποπρίτσιν, είναι γραφιάς σε υπουργείο, κατώτατο στέλεχος, ένας ταπεινός δημόσιος υπάλληλος που ζει έναν συναισθηματικό εγκλεισμό, ο οποίος στην αρχή διαγράφεται μάλλον αθόρυβα, στη συνέχεια εκφράζεται ηχηρά μέσα από την παράνοια και τη μεγαλομανία. Βασικές αφορμές για την ηχηρή έκφραση αυτού του συναισθηματικού εγκλεισμού αποτελούν, κατά τη γνώμη μου, η τάση του να πιστεύει ότι ο τμηματάρχης του υπουργείου τον ζηλεύει και ο έρωτας που τρέφει για την κόρη του διευθυντή, τη Σοφή. Και τα δύο προδίδουν έναν εξαιρετικά ανασφαλή άνθρωπο που χρησιμοποιεί το ένα ως αντιστάθμισμα του άλλου. Ο Ποπρίτσιν φαντασιώνεται εχθρούς, ενώ για να ανέλθει στην κοινωνική βαθμίδα και να κατακτήσει ή έστω να εξευτελίσει τη Σοφή, αναλαμβάνει εντελώς αυθαίρετα τη θέση του βασιλέως της Ισπανίας που χηρεύει...Η αρχή της τρέλας σηματοδοτείται επιπλέον από την άριστη επικοινωνία του με σκυλιά τόσο στον γραπτό όσο και στον προφορικό λόγο, ενώ η πραγματικότητα γίνεται επίπλαστη όταν πια ο ήρωας γράφει αλλόκοτες ημερομηνίες στο ημερολόγιό του. Είναι ένας άνθρωπος που ζει τελικά εκτός τόπου και χρόνου...

Αγαπημένα μας ιστολόγια.

Στείλτε μας και το δικό σας banner η λινκ κι εμείς θα το βάλουμε αμέσως.Όλα τα ιστολόγια που υπάρχουν εδώ είναι τα αγαπημένα μας και τα παρακολουθούμε συστηματικά, αξίζει να τα δείτε και να στηρίξετε την προσπάθεια τους. Η σειρά που είναι τοποθετημένα τα λινκς είναι τυχαία.


 - http://anoixti-matia.blogspot.gr/


- http://theatreviewer.blogspot.com/


- http://logotexnia-filoteo.blogspot.com/


- http://printoksimerwma.blogspot.com/


- http://pavlidoykakia.blogspot.com/


- http://nefeli-pz.webnode.gr/


- http://o-kosmos-ths-nefelis.pblogs.gr/


- http://monopoihmata.blogspot.com/


- http://poihshkaipoihtes.blogspot.com/


- http://wchimes.blogspot.com/


- http://en-leykw.blogspot.com/


- http://kosmosyria.blogspot.gr/


- http://aksioperierga.blogspot.gr/ 

 




- http://eleutherofron.blogspot.gr/ 


- http://dimitriosgogas.blogspot.gr/


- antonispetrides.wordpress.com/ 


- http://wchimes.blogspot.gr/ 


- http://spirosglykas.blogspot.gr/


- http://tokoskino.wordpress.com/ 


- logoskaitexni.blogspot.gr/ 


- http://www.poiein.gr/ 


- http://www.idrymapoiisis-gr.eu/ 


- http://www.nikostsintros.gr/ 


- http://diastixo.gr/site/index.php 


- http://n-tomaras.blogspot.gr/ 

- http://boukalistithalassa.blogspot.gr/

- http://faidra111.blogspot.gr/ 

- http://www.apocalypsejohn.com/ 

- http://varelaki.blogspot.com/


- http://ntinakitsou.psichogios.gr/

- http://samelistevi.blogspot.gr/ 

- http://stixo-mythia.blogspot.gr/

Οι σχέσεις του Έλληνα με το βιβλίο...

Σύμφωνα με πληροφορίες της Eurostat και του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου φαίνεται πως περίπου οι μισοί Έλληνες δεν διαβάζουν (ή μήπως οι μισοί Έλληνες διαβάζουν;). Συγκεκριμένα το 60% των Ελλήνων δηλώνει ότι διαβάζει λογοτεχνικά βιβλία ενώ το 40% δεν διαβάζει ποτέ. Όμως θα πρέπει να γίνει μια σημείωση, οι συγκεκριμένες έρευνες λαμβάνουν ως αναγνωστικό κοινό και τα άτομα με ηλικία άνω των 15 ετών (μαθητές και φοιτητές) που το διάβασμα τους είναι μια αναγκαστική (αν όχι καταναγκαστική) κατάσταση.

Ακόμα στο 60% του κοινού που διαβάζει υπάρχουν κι εκείνοι που διαβάζουν 1 βιβλίο τον χρόνο, επομένως γίνεται αντιληπτό πως το καθαρό αναγνωστικό κοινό που διαβάζει συστηματικά ελληνική και ξένη λογοτεχνία είναι πολύ μικρότερο από 60%...

Ανδρέας Εμπειρίκος - ''χειμερινά σταφύλια''

Μονόλογος ευαισθήτου ανδρός - Εμμανουήλ Ροΐδης

 Μεγάλη δυστυχία εἶναι νὰ ἔχει κανεὶς πολὺ καλὴν καρδίαν. Τὸ ἠξεύρω ἐκ πείρας, διότι μ᾿ ἔκαμεν ὁ Θεὸς πάρα πολὺ εὐαίσθητον. Δὲν ἠμπορῶ νὰ δῶ ἄνθρωπον νὰ πάσχῃ καὶ νὰ κλαίει, χωρὶς νὰ γίνουν τὰ νεῦρα μου ἄνω κάτω, οὔτε νὰ ἐννοήσω πὼς κατορθώνουν ἄλλοι νὰ παρευρίσκωνται εἰς λυπηρὰ θεάματα. Ἂν τύχη ν᾿ ἀποθάνη γνώριμός των, τρέχουν εἰς τὴν κηδείαν, ἀκόμη καὶ ἂν χιονίζῃ. Ἀλλ᾿ ἐγὼ δὲν ἠμπορῶ νὰ ἰδῶ ἀποθαμένον ἄνθρωπον ὅπου ἐγνώρισα ζωντανόν, χωρὶς νὰ μὲ ταράξη ἡ σκέψις ὅτι κι ἐγὼ θ᾿ ἀποθάνω. Ἔπειτα ἂν οἱ συγγενεῖς του ἐφαίνοντο φρόνιμοι καὶ παρηγορημένοι, τοῦτο θὰ μ᾿ ἐπείραζε, διότι δὲν ἀγαπῶ τοὺς ἐγωιστάς. Ἂν πάλιν ἔκλαιαν καὶ ἐθρήνουν, τὸ θέαμα θὰ μοῦ ἔκοπτε τὴν ὄρεξιν ἢ θὰ χαλοῦσε τὴν χώνεψίν μου. Τὸ στομάχι μου εἶναι κι ἐκεῖνο εὐαίσθητο καὶ δυὸ πράγματα δὲν ἠμπορεῖ νὰ χωνέψη, τὸν ἀστακὸν καὶ τὰς συγκινήσεις. Τᾶς συγκινήσεις εὔκολον εἶναι νὰ τὰς ἀποφύγω, νὰ μὴν τρώγω ὅμως ἀστακὸν θὰ ἦτο θυσία τόσόν μεγάλη, ὥστε μου συμβαίνει πολλὲς φορὲς νὰ ξεχάσω πὼς εἶμαι βαρυστόμαχος καὶ νὰ θυμηθῶ ὅτι πρέπει κανεὶς νὰ συγχωρᾷ εἰς ὅσους ἀγαπᾷ τὰ ἐλαττώματά των.

Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΕΣΑ ΑΠ' ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ Γ.ΣΕΦΕΡΗ

Από τότες είδα πολλά καινούργια τοπία· πράσινους
κάμπους που σμίγουν το χώμα με τον ουρανό, τον άνθρωπο
με το σπόρο, μέσα σε μιαν ακαταμάχητη υγρασία· πλατάνια
και έλατα· λίμνες με τσαλακωμένες οπτασίες και
κύκνους αθάνατους γιατί έχασαν τη φωνή τους - σκηνικά
που ξετύλιγε ο θεληματικός σύντροφός μου, ο πλανόδιος
εκείνος θεατρίνος, καθώς έπαιζε το μακρύ βούκινο
που του είχε ρημάξει τα χείλια, και γκρέμιζε με μια στριγκιά
φωνή, ό,τι πρόφταινα να χτίσω, σαν τη σάλπιγγα
στην Ιεριχώ. Είδα και μια παλιά εικόνα σε κάποια χαμηλοτάβανη
αίθουσα· τη θαύμαζε πολύς λαός. Παράσταινε
την ανάσταση του Λαζάρου. Δε θυμάμαι ούτε το Χριστό
ούτε το Λάζαρο. Μόνο, σε μια γωνιά, την αηδία ζωγραφισμένη
σ' ένα πρόσωπο που κοίταζε το θαύμα σα να
το μύριζε. Αγωνιζότανε να προστατέψει την ανάσα του
μ' ένα πελώριο πανί που του κρεμότανε από το κεφάλι.
Αυτός ο κύριος της "Αναγέννησης" μ' έμαθε να μην περιμένω
πολλά πράματα από τη δευτέρα παρουσία ...

Καλη σας ημέρα

Καλό ξημέρωμα με κάτι από τους Pretenders...

Τα μάτια του Ελύτη - Λουάν Τζούλης

Βρήκα τον ήλιο σκοτεινό

έξω από το σπίτι.

Δεν έχω όνομα και δεν μπορώ να βρω

τις αφορμές που είχαν τα μάτια του Ελύτη

να δουν γοργόνες μες στου Αιγαίου το νερό.

 

Φτιάχνω τους στίχους μου

από ιδρώτα και τσιμέντο

κάτω από φώτα νυσταγμένα ηλεκτρικά.

Κι όταν αισθάνομαι πως φτάνω στο κρεσέντο

με αναζητούν στο κινητό για τη δουλειά.

Από την σχολήν του περιωνύμου φιλοσόφου - Κ.Π. Καβάφης

Έμεινε μαθητής του Aμμωνίου Σακκά δυο χρόνια·
αλλά βαρέθηκε και την φιλοσοφία και τον Σακκά.

Κατόπι μπήκε στα πολιτικά.
Μα τα παραίτησεν. Ήταν ο Έπαρχος μωρός·
κ’ οι πέριξ του ξόανα επίσημα και σοβαροφανή·
τρισβάρβαρα τα ελληνικά των, οι άθλιοι.

Την περιέργειάν του είλκυσε
κομμάτ’ η Εκκλησία· να βαπτισθεί
και να περάσει Χριστιανός. Μα γρήγορα
την γνώμη του άλλαξε. Θα κάκιωνε ασφαλώς
με τους γονείς του, επιδεικτικά εθνικούς·
και θα του έπαυαν —πράγμα φρικτόν—
ευθύς τα λίαν γενναία δοσίματα.

Έπρεπεν όμως και να κάμει κάτι. Έγινε ο θαμών
των διεφθαρμένων οίκων της Aλεξανδρείας,
κάθε κρυφού καταγωγίου κραιπάλης.

Θέμα Bonus: Μια έρημος κυριολεκτικά γεμάτη λουλούδια!!!

Η περιοχή Namaqualand είναι ένα ξηρό και άγονο ερημικό τοπίο κατά το μεγαλύτερο μέρος του έτους, που εκτείνεται σε όλο το μήκος των δυτικών ακτών της Νότιας Αφρικής για πάνω από 600 μίλια, κοντά στη μικρή πόλη Garies.

Ωστόσο, όταν οι βροχές είναι καλές και το χώμα απορροφήσει αρκετό νερό, συμβαίνει εδώ κάτι σαν θαύμα! Μια σειρά από αμέτρητα λουλούδια ανθίζουν κυριολεκτικά σαν από το πουθενά, δημιουργώντας μια εκπληκτική έκρηξη χρωμάτων και μεταμορφώνοντας το τοπίο σε ανθισμένο λιβάδι.

Παντελής Ευθυμίου 1923- 1996: Το ρόδο της Ρόδου…

 ‘’ Καθαρόαιμη κόρη του Ήλιου, η πατρίδα μου’’

Ένας σύντομος πρόλογος

Η ενασχόληση με την λογοτεχνία πολλές φορές, εκτός από όμορφη, σε κάνει να ταξιδεύεις σε κόσμους που ούτε καν τους φανταζόσουν. Το να ερευνάς και να προωθείς την λογοτεχνία δεν αφορά μόνο το να παρουσιάζεις ήδη γνωστά έργα μεγάλων Ελλήνων και ξένων λογοτεχνών ή ακόμα και να δίνεις την δυνατότητα σε νέους λογοτέχνες να δημοσιεύσουν τα έργα τους. Εκτός από αυτή την μορφή ενασχόλησης με την λογοτεχνία που αφορά κυρίως την συντήρηση της υπάρχει και η ενασχόληση που αφορά την αναγέννηση και έρευνα κάποιων λογοτεχνών που για κάποιους λόγους δεν έγιναν και τόσο γνωστοί στο ευρύτερο κοινό.

Το ταξίδι λοιπόν αυτής της έρευνας ξεκινάει τώρα με έναν ποιητή του οποίου το όνομα θεωρούμε πως θα έπρεπε να υπήρχε δίπλα στα μεγάλα ονόματα των Ελλήνων λογοτεχνών όπως του Ελύτη, Σεφέρη, Καβάφη κ.α. Ο λόγος για τον Παντελή Ευθυμίου, ένας ποιητής που μέσω των ποιημάτων του ύμνησε την αγάπη, την φύση του τόπου καταγωγής του αφήνοντας έτσι πίσω του μεγάλο λογοτεχνικό έργο. Ας τον Γνωρίσουμε λοιπόν.

Παντελής Ευθυμίου 1923- 1996

Ο Παντελής Ευθυμίου γεννήθηκε στις 28 Αυγούστου 1923 στο χωριό Γεννάδι της Ρόδου όμως ως χρονολογία γέννησης του δηλώθηκε το 1922. Γόνος αρχοντικής οικογένειας, ο πατέρας Μανώλης Ευθυμίου ήταν γιατρός της περιφέρειας ενώ η μητέρα του Δέσποινα Μαστροσάββα ήταν κόρη εμπόρου από τα Σιάννα (χωριό της Ρόδου). Οι γονείς του χώρισαν κι έτσι ο ποιητής απέκτησε δύο ετεροθαλείς αδελφές τη Μαρία, από τον πατέρα του, η οποία πέθανε στα 6 χρόνια της και την Νίνα από την μητέρα του η οποία παντρεύτηκε στην Αγγλία αλλά επίσης πέθανε σε νεαρή ηλικία.  

Ο πατέρας του ποιητή, Μανώλης Ευθυμίου, το 1913 ήταν μέλος της επαναστατικής επιτροπής Γενναδίου που αφορούσε την ένωση της Ρόδου με την υπόλοιπη Ελλάδα. Το 1913 ήταν μια εποχή που ερέθισε τον ίδιο τον Παντελή Ευθυμίου να την ερευνήσει με αποτέλεσμα να γράψει ένα κείμενο με τίτλο ‘’ Μια φωνή από το 1913’’...

Εσύ δεν είσαι ικανή - Niki Tag (έργα αναγνωστών)

Μπερδεύεσαι..παραννοείς.. εγώ δεν είμαι αυτό που εσύ μπορείς...


Έρωτας.. που με κρατάς στα δυό σου χέρια..
Έρωτας.. που μ`έντυσες με τα δικά σου μέτρα..

Δεν είσαι όμως ικανή εσύ ..

Μη με κοιτάς ..
Μη μου μιλάς ..

Για να σε πνίξω..πρέπει πρώτα να πνιγείς..
Να βουλιάξεις μέσα στου εγωισμού σου το νερό..
Δεν ξέρω το "εγώ".. ξέρω το "εμείς".

Εγώ ..δεν ξέρω τι να πώ..αν εσύ δεν θές να δείς..

Κωνσταντίνα Χούντα. 2 υπέροχα ποιήματα.

Πέτρα και χώμα

Πέρασαν  χίλια χρόνια  από  τότε  που  έφυγες,

κι  ας είμαι πενήντα τρεις  ημέρες μακριά.

Γυρνώ να δω τα παπούτσια μου και το δέρμα μου                                                                     

έχει  μείνει εκεί,   μαζί τους.

Λασπωμένα,   κλαμένα θαρρείς από την απώλεια..

Που είναι το άκουσμά της  το γνώριμο;

Μνήμη-χαρά,

 μνήμη,

σιωπή..

Πενήντα τέσσερις ,   τώρα.

Αναπόφευκτη ζέστη – αφόρητη καταπακτή με πλακώνει.

Το σώμα μου πονάει,   βογκάει το μυαλό μου  προσπαθώντας να βρει τον δρόμο..

-Ακολούθα την ,  ακολούθα την .. ,   μου είπε.

Τι απόγνωση θεέ μου, τι απελπισία..

Πονάνε τα μάτια,

 το φτερούγισμα των πουλιών στα μαλλιά σου..

Το χάραμα της ψυχής,

 ζήλεψε τ’ ουρανού το κομμάτιασμα..

Γλυκιά μου αυγή,

 πέτρα και χώμα δικά μου..

Εύη Γκάλαβου- Ασυγκράτητοι πόθοι.

Ασυγκράτητοι πόθοι.

Με πυροδότησε η ανάσα σου

το φιλί στο λαιμό,

πετάρισαν τα βλέφαρα

φυγή σαν όνειρο.

Αναγερμένη μέσα στο βλέμμα σου

ασάλευτες ξανθιές τούφες

ζεσταίνουν

γεμίζουν την καρδιά,

κάτι απροσδιόριστο

σαν ευτυχία και σαν πόθος.

Τα χάδια σου αλλάζουν σημείο

δυο, τρεις, δέκα φορές

με κοιτάζεις από διάφορες γωνίες,

αχόρταγα με πάθος...

Παραλληλισμοί - Νίκος Καββαδίας

Τρία πράματα στὸν κόσμο αὐτό, πολὺ νὰ μοιάζουν εἶδα.
Τὰ ὁλόλευκα μὰ πένθιμα σχολεῖα τῶν Δυτικῶν,
τῶν φορτηγῶν οἱ βρώμικες σκοτεινιασμένες πλῶρες
καὶ οἱ κατοικίες τῶν κοινῶν, χαμένων γυναικών.

Ἔχουνε μία παράξενη συγγένεια καὶ τὰ τρία
παρ᾿ ὅλη τὴ μεγάλη τους στὸ βάθος διαφορά,
μὰ μεταξύ τους μοιάζουνε πολύ, γιατὶ τοὺς λείπει
ἡ κίνηση, ἡ ἄνεση τοῦ χώρου καὶ ἡ χαρά.




Πηγή

Οι μοιραίοι - Κώστας Βάρναλης

Νίκος Τσίντρος- Θεά της Ποίησης

Θεά της Ποίησης

Δως μου πέτρα και φωτιά.
Δως μου το χέρι που αψηφά,
το πέλαγος του χρόνου

Δως μου τα φίδια σταυρωτά,
τους άγγελους δεμένους.
Δώσε μου μνήμες και καρπούς
της γης λησμονημένους.

Δως μου φωνή να κρατηθώ
και λόγο που σκοτώνει.
Δως μου αγέρα παγερό,
το αίμα να παγώνει...

Καλημέρα!

Καλό σας βράδυ

Το Αστέρι & Η Ευχή Ευανθία Ρεμπούτσικα

Kλείτος Κύρου- Θα ξαναγυρίσουμε

  Θα ξαναγυρίσουμε                                                                                                    

Θα ξαναγυρίσουμε
Oταν οι ελιές θα ντύνουν στο χρυσάφι τα γέρικα όνειρά τους
Oταν τα μελτέμια θα κινούν να χαϊδέψουν τις εφήμερες πεζολογίες του νησιού
Oταν δυο μάτια σκοπελίτικα θα φωτιστούν απ' τη χαρά του γυρισμού
Τούτο το καλοκαίρι είτε το άλλο που θα 'ρθει
Δεν έχει σημασία πότε
Κάποιο καλοκαίρι τέλος πάντων θα ξαναγυρίσουμε
Πιο δυνατοί πιο μεστωμένοι
Eχοντας συνοψίσει το νόημα της πρώτης προσπάθειας
Πειθαρχώντας στη νοσταλγία του Αιγαίου

Θα ξαναγυρίσουμε
Συνοδευόμενοι από γυναικεία στήθια σ' ενάντιον άνεμο
Κι από το βασιλιά το Στάφυλο με το αρχαίο σπαθί του
Ποιος θα βρεθεί να μας τον ιστορήσει
Πιο νέοι πιο ξανθοί πιο ακμαίοι
Χωρίς αυταπάτες μ' αγκαλιές γιασεμιά
Να φυτέψουμε στου πελάγους τη ράχη
Τον σπόρο του έρωτά μας

Κλείτος Κύρου

1921-2006

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Στο τρένο της ποίησης

Θέμα Bonus: Περιμένοντας με τις ώρες για την τέλεια φωτογραφία

Κυνηγάει τα σύννεφα
Είναι ένα χόμπι που απαιτεί αρκετή υπομονή, που στις μέρες μας δεν έχουν και πολλοί. Όχι όμως και ο 53χρονος Kris Dutson, ο οποίος περιμένει με τις ώρες για να βγάλει την τέλεια φωτογραφία.
Τα τελευταία 10 χρόνια αφιερώνει τον ελεύθερο χρόνο του αναζητώντας την κατάλληλη τοποθεσία για να τραβήξει φωτογραφίες με βασικό θέμα… τα σύννεφα της βροχής!
Κουβαλάει μαζί του μετεωρολογικούς χάρτες και μια ηλιακή πυξίδα και περιμένει υπομονετικά μέχρι να σύννεφα να συνθέσουν την εικόνα!

Μερικά αποφθέγματα του Οδυσσέα Ελύτη

- Το άπειρο υπάρχει για μας όπως η γλώσσα για τον κωφάλαλο.

 


- Από τον Θεό τραβιέται ο άνθρωπος όπως ο καρχαρίας από το αίμα.

- Την αλήθεια την «φτιάχνει» κανείς ακριβώς όπως φτιάχνει και το ψέμα

- Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις.

- Πιάσε το ΠΡΕΠΕΙ από το ιώτα και γδάρε το ίσαμε το πι.

- Αρκετά λατρέψαμε τον κίνδυνο κι είναι καιρός να μας το ανταποδώσει.

- Όταν η συμφορά συμφέρει, λογάριαζέ την για πόρνη.

- Χαράξου κάπου με οποιονδήποτε τρόπο και μετά πάλι σβήσου με γενναιοδωρία…

Η μάνα (Αχιλλέας Παράσχος)

…Τρέχει νερὸ κρυστάλλι
κι’ ὅσαις μανάδες τὤπιανε κἀμμιὰ παιδὶ δὲν κάνει•
νὰ τὦχε πιεῖ καὶ ἡ μάνα μου νὰ μὴ μ’ εἶχε γεννήσει.
(Ἐκ δημοτικοῦ ᾄσματος)

Ἄς ὀνομάσουνε σκληρὰ τὰ λόγια μου καὶ πλάνα
καὶ τὴν ἀλήθεια βλάσφημη ψευτιὰ κι’ ἀγνωμοσύνη•
ὁ μεγαλείτερος ἐχθρὸς τ’ ἀνθρώπου εἶν’ ἡ Μάνα!
Γιατὶ ἐκείνη μᾶς γεννᾷ, αὐτὴ ζωὴ μᾶς δίνει...

Αλεξανδρος Παπαδιαμαντης- Δεν είσαι η μια

Δὲν εἶσαι ἡ μιά

Δὲν εἶσαι ἡ μιά. Εἶσαι ὁ καημὸς
μὲ τὰ περίσσια πρόσωπα.
Εἶσαι ἡ ἀγάπη ἡ βοριανή, ποὺ ἀνθίζεις σὰν τὸ χιόνι,
μ᾿ ἕν᾿ ἄστρο στὴ ματιά σου θαλασσί.
Εἶσαι ἡ ἀγάπη, τὸ ζεστὸ γαρούφαλο τοῦ Νότου,
ποὺ ὑψώνει φλόγα τὸν ἀνασασμό του.
Εἶσαι ἡ ἀγάπη τῆς δειλῆς παιδούλας, ἡ ἀκριβή,
κι εἶσαι ἡ ἀγάπη ἡ φθινοπωρινή,
στοργὴ γεμάτη σιγαλοπερπάτητη.
Εἶσαι κι ἡ πρώτη ἀγάπη κι ἡ στερνή,
κι ἡ ἀφίλητη, ἀνυμέναιη κι ἡ πολυφιλιμένη,
μὰ πάντα ἡ μιά, κι ἡ ἀτελεύτητη, κι ἡ ἀκοίμητη -
ὁ ἔρωτας, ποὺ δὲν τὸ μπορεῖ
ἄλλο νὰ μάθει ἀπ᾿ τὸ δικό σου τ᾿ ὄνομα, Ἑλένη!

(Αλεξανδρος Παπαδιαμαντης)

"Φώς-Σκοτάδι" Άννα Α.Θεοδωρίδου

Σαν βγεις από τούτο
το στενό δρομάκι,
οι λέξεις θα αποκτήσουν
ξανά το νόημα τους.
Το σκοτάδι θα κοίτεται
μπρος στα πόδια σου,
μαινόμενο θα παλεύει
με το φως που σιγά σιγά
θα φωτίζει το νέο πεπρωμένο...
Μπορείς να το αλλάξεις;
Ναι,σαν βγεις από τούτο
το στενό δρομάκι ...
Θα γύρεις στο νέο θηλυκό
που περήφανα θα
προϊδεάζει τις αισθήσεις
σου,τη ζωή...
Ίσως ποτέ ξανα να μη
μείνεις στο σκοτάδι.
Σαν βγεις από τούτο
το στενό δρομάκι...

" τα στερνά της αυγής " (απόσπασμα)- ΜΑΝΩΛΗΣ ΤΟΓΙΑΣ

γλυπτό του Ροντέν

Καταμεσής του χρόνου, λίγο μακρύτερα απο την ατραπό του
και αποφάσισαν οι Θεοί τα υπόλοιπα,

όμως έξω απόμεινε η τύχη,
ωσάν παρθένα μωρά.

Άρπαξαν τα νύχια της Άρπυιας
όλη την ομορφιά της καλοσύνης - της ζωής.

Δυό τρία κλαράκια μυρτιάς για καλημέρα
στα σκαλιά σου έχω αφημένα ζωή
τα χείλη σου όπού΄χει ανάγκη ο ήλιος
για να απλώνει πάνω στη γή το χρυσό του...

«Η Αννούλα της τελευταίας στροφής»- ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ

«Η Αννούλα της τελευταίας στροφής»

Μέθη ο πόνος σε κήπο ονείρου ανθοστόλιστο
ρόδα στο άλικο πληγές αγκαλιάζουν ομόχρωμες
γραμμές βελούδινης σάρκας με χρυσό κλωστής
ουλές συρράβουν, απρόσμενο πέρασμα ξυραφιού
κρεβάτι αστόλιστο
κορδέλες πολύχρωμες
σώμα αστής
στο μέσον του κήπου πηγή ξεδιψάει ζωή ελαφιού...

Δείτε τα δύο απίστευτα ποιήματα Γερμανών για την Ελλάδα!

Οι Γερμανοί συγγραφείς στιχουργούν για την Ελλάδα…
Πρώτος και καλύτερος πριν από ένα μήνα ο νομπελίστας Γκύντερ Γκρας με το ποίημά του «Η ντροπή της Ευρώπης», έναν εξάψαλμο για την ευρωπαϊκή αχαριστία απέναντι στην παραπαίουσα Ελλάδα.
Στη συνέχεια δημοσιεύθηκαν και ποιήματα άλλων, στιχουργικές παρεμβάσεις στην επικαιρότητα. Ο επίσης κατά κύριο λόγο πεζογράφος Μάρτιν Βάλζερ, δημοσίευσε στην εφημερίδα Die Zeit ένα στιχούργημα που μοιάζει κατ’αρχήν με απάντηση στον Γκρας...

Καλό σας βράδυ. Καλό ξημέρωμα...

A bord de l' Aspasia- Νίκος Καββαδίας 

Σε σύνθεση του Θάνου μικρούτσικου ερμηνεία Ρίτα Αντωνοπούλου.

 ...Κι ύστερα σ' είδα στην Marsilla σαν εχάθηκες

Μέσα στο θόρυβο χωρίς να στρέψεις πίσω

Κι εγώ μόνο που την υγρή έκταση αγάπησα

λέω πως εσένα θα μπορούσα ν' αγαπήσω...

Ένα μικρό ποίημα από τον Παντελή Ευθυμίου...

Μοναξια

Νιότης ταξίδι
με φτερά φθινοπώρου
μοναξιάς ρίγος

πετεινός βουβός
πικρό χάραμα μέρας
η αυγή πενθεί.




Σχόλιο ποίησης και λογοτεχνίας.
''Όπως έχουμε ήδη πει σε λίγο καιρό θα έχουμε έτοιμη την βιογραφία του Παντελή Ευθυμίου και θα την δημοσιεύσουμε. Έχουμε πλέον στην κατοχή μας όλα εκείνα τα στοιχεία που χρειαζόμαστε και η έρευνα μας είναι σε πολύ καλό δρόμο. Μια πολύ ενδιαφέρουσα προσωπικότητα σε λίγο καιρό θα αναδειχθεί καθώς για πολλούς ο Παντελής Ευθυμίου είναι ένας ποιητής που θα έπρεπε να χαραχτεί στην ιστορία μαζί με τα άλλα μεγάλα ονομάτα ποιητών μας. Εμείς έχουμε ξαναπεί και το ξαναλέμε ότι όποιος κάνει μια δικιά του προσπάθεια ή έρευνα για να φτιάξει την βιογραφία ενός λογοτέχνη που γνώριζε και θεωρεί πως πρέπει να τον μάθει ο κόσμος, θα είμαστε στο πλευρό του με όποιον τρόπο μπορούμε. Δεν θέλουμε μόνο να συντηρούμε την ήδη συντηρημένη λογοτεχνία που γνωρίζουμε αλλά επιθυμούμε βαθύτατα να επαναφέρουμε κι εκείνη την λογοτεχνία που χάθηκε αδίκως. Σας ευχαριστούμε θερμά ''

Νίκος Καββαδίας- William George Allum

William George Allum 

Εγνώρισα κάποια φορά σ' ένα καράβι ξένο 
έναν πολύ παράξενον Εγγλέζο θερμαστή 
όπου δε μίλαγε ποτέ κι ούτε ποτέ είχε φίλους 
και μόνο πάντα εκάπνιζε μια πίπα σκαλιστή. 

Όλοι έλεγαν μια θλιβερή πως είχε ιστορία 
κι όσοι είχανε στο στόκολο με δαύτον εργαστεί 
έλεγαν ότι κάποτες, απ' το λαιμό ως τα νύχια, 
είχε σε κάποιο μακρινό τόπο στιγματιστεί. 

Είχε στα μπράτσα του σταυρούς, σπαθιά ζωγραφισμένα, 
μια μπαλαρίνα στην κοιλιά, που εχόρευε γυμνή 
κι απά στο μέρος της καρδιάς στιγματισμένην είχε 
με στίγματ' ανεξάλειπτα μιαν άγρια καλλονή... 

Κι έλεγαν ότι τη γυναίκα αυτή είχε αγαπήσει 
μ' άγριαν αγάπη, ακράτητη, βαθιά κι αληθινή· 
κι αυτή πως τον απάτησε με κάποιο ναύτη Αράπη 
γιατί ήτανε μια αναίσθητη γυναίκα και κοινή...

Διαγωνισμός ποίησης με θέμα τον άνθρωπο...

Το περιοδικό e-charity διοργανώνει διαγωνισμό ποίησης με θέμα τον άνθρωπο ενώ το έπαθλο θα πάει σε φιλανθρωπικό σκοπό. Εμείς ως '' Ποίηση και λογοτεχνία''  στηρίζουμε την προσπάθεια αυτή και σας παρουσιάζουμε αμέσως τη διεύθυνση στην οποία υπάρχουν όλα τα ποιήματα και οι συμμετέχοντες ώστε να τα διαβάσετε να διαμορφώσετε άποψη και να ψηφίσετε αυτό που σας άρεσε περισσότερο.

Δείτε τους συμμετέχοντες εδώ

Να είστε καλά και καλή ανάγνωση.

Η μητριά (Ανδρέας Καρκαβίτσας)

Είναι κάπου είκοσι χρόνια κλειστά. Είκοσι χρόνια στο μνήμα το άραχνο ο Βασίλης• άλλα τόσα στο μνήμα των ζωντανών, στη φυλακή εγώ. Τώρα με τρώγ’ η ψείρα κι η κακομοιριά μα θυμούνται ακόμη στο χωριό τα καλά του Θανάση Βρυσώτη και δείχνουν τα σπίτια του στους ξένους.
Αχ, τι χρόνια και κείνα! τι ζωή βασανισμένη στους τέσσερους τοίχους της φυλακής, στους χίλιους μέσα και χωρίς συντροφιά!… Μα τι λέω χωρίς συντροφιά; Είχα το καποτάκι του παιδιού μου, που κάθε ώρα ψήλωνε βουνό μπροστά μου κι έδειχνε το Βασίλη με τα βόλια στο ριζάφτι. Τι λέω χωρίς συντροφιά; Είχα στα στήθη μου κάποιο πράμα που σφύριζε βουβά κι αδιάκοπα σαν άγρυπνη κουρούνα: φονιά! φονιά!… Και σαν σφάλιζα τα έρμα μου τα μάτια κι έγερνα το κεφάλι να πάρω λίγον ύπνο, έβλεπα τη Ζωίτσα με τα νυφιάτικα και τα λυτά μαλλιά της, χλωμή καθώς ήταν την ώρα που την απιθώσαμε στο μνήμα, να μου φωνάζει δυνατά:

ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ- Lef Doe

Όταν ξύπνησα, το γυμνό μου κορμί ήταν σκεπασμένο από τα χαμόκλαδα του δάσους. Μια πνιγηρή αντηλιά θάμπωσε τα μάτια μου. Σαν από ένστικτο γνώριζα ότι ο ήλιος έστεκε καμαρωτός ψηλά στον ουρανό, μα η πυκνή βλάστηση δεν επέτρεπε τις αχτίδες να γλύψουν το κούτελό μου.

Στάθηκα γονατιστός κι άρχισα να εξερευνώ το χώρο τριγύρω μου μπουσουλώντας. Παντού υπήρχαν οριοθετημένες παροικίες: δεξιά τα γλιστερά χορτάρια, διασκορπισμένοι παραπέρα φουντωτοί θάμνοι σαν τούφες σε καραφλό κρανίο και δεκάδες γιγάντια δέντρα αγκάλιαζαν με τα ανατριχιαστικά κλαδιά τους όλη τη φύση. Ήμουν στριμωγμένος. Σε κάθε σάλεμα, τα αγκαθωτά φύλλα σούβλιζαν τα σπλάχνα μου κι οι πόες γαργαλούσαν μαρτυρικά το λαιμό μου.

Στο μισοσκόταδο οι λεπροί κορμοί των αιωνόβιων δέντρων άρχισαν να με γροικούν απειλητικά. Φοβήθηκα! Έψαξα απεγνωσμένα κάποιον τρόπο διαφυγής. Απ' τις αραιές χαραγματιές ανάμεσα στις φυλλωσιές διέκρινα ένα λαμπύρισμα. Λίγα μέτρα μακρύτερα υπήρχε ένα ξέφωτο. Ήταν η λύτρωσή μου· μόνο εκεί θα ήμουν ασφαλής. Πώς θα ήταν όμως δυνατό να φτάσω ως εκεί έτσι μόνος κι αβοήθητος όπως ήμουν; Απογοητεύτηκα....

2 όμορφα ποιήματα του Γεώργιου Βελλιανίτη

ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ

 

Έλληνες,  βλέπετε  μπροστά.

Μη  σας  πτοούν  τα  πάθη.

Δείτε !  Δεν  έχουμε  καιρό

να  κάνουμ’  άλλα  λάθη.

Μαζέψτε  τα  συντρίμια  μας.

Αυτό είναι  το  χρυσάφι.

Μην  κάνετε  τον  αρχηγό.

Πάει η  Ελλάδα  στράφι.

Τ’ ατομικά  συμφέροντα

σκοτώνουν  τα  παιδιά  μας.

Tους  ετοιμάζουνε  σκλαβιά,

τα  χέρια  τα  δικά  μας.

Ξυπνήστε  πλέον  ΄Ελληνες

την  τελευταία  ώρα.

Αφήστε  την  πιά  να  σταθεί

την έρμη  ετούτη  Χώρα!

               

ΒΡΑΒΕΙΟ  ΤΟΥ  «ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ»  Δ.Ε.Ε.Λ.  5-2-99)

                                    (TA  KΑΣΤΡΑ  ΠΕΦΤΟΥΝ  ΕΚ  ΤΩΝ  ΕΣΩ)

''....Νοσταλγία για έναν σπουδαίο'' της Ασημίνας Ξηρογιάννη

.....Αν ειχε γραψει τα διηγήματά του στη δημοτική,ίσως να ειχε αναγνωριστεί η σπουδαιότητα του εργου του νωρίτερα!Η καθαρεύουσά του ωστόσο ειναι καθαρεύουσα που ρέει,εύπλαστη,δροσερή,δεόντως ειρωνική,γεμάτη πολλές ιδιωματικές λέξεις και
δροσερούς διαλόγους.Αναστατώνει το νεοελληνικό διήγημα με την ποιότητα της αφηγηματικής τεχνικής του .

Τα πραγματικά γεγονότα της ζωής του λειτουργούν ως οι μύθοι του έργου του .Από τη μια η αντίξοη οικογενειακή πραγματικότητα,από την άλλη ο πόθος για τη δημιουργία μια νέας πιο όμορφης πραγματικότητας ,καθώς και για κάθαρση παθών.Υποκειμενισμός,προσωπικές εμπειρίες και βιώματα,έντονος εξομολογητικός τόνος,κυρίαρχο το βιογραφικό στοιχείο στο οποίο όμως πετυχαίνει να δώσει αντικειμενική μορφή.Αφήγηση με τέχνη,ζεστασιά ,τρυφερότητα και πόιηση...

Πρώτη Αγάπη - Αργύρης Εφταλιώτης

Πρέπει να ήμουν ως δώδεκα χρονών και πρέπει να ήταν εκείνη ως έντεκα. Δε την έβλεπα μήτε στην εκκλησιά, μήτε στον κλήδωνα, μήτε στη βρύση, μήτε στο παράθυρι. Η μάνα της κι η μάνα μου δεν είχανε πολλές φιλίες.
Εκεί που την έβλεπα δεν είμαστε οι δυό μοναχοί. Είμαστε οχτώ-δέκα αγόρια της προκοπής, αποφασισμένα να μάθουμε τι θα πει παρέμφατο και να φέρουμε τον πολιτισμό στο χωριό. Και πέντ-έξι κορίτσια, που ερχόντανε δυό ώρες τη μέρα και κάθιζαν από το άλλο πλάγι του γέρου δάσκαλου και τεχνολογούσανε με μια χάρη, που σ' έκαναν, ήθελες δεν ήθελες, να την αγαπάς τη γραμματική.
Tη χάρη φυσικά την είχανε, γιατί ήταν όλες μικρούλες, όχι πως ήτανε κι όμορφες όλες. Για το δικό μου το γούστο, όμορφη ήτανε μια μοναχή κι αυτή ήταν η ...αγαπητικιά μου!

Άλλο ένα υπέροχο ποίημα από την Word Chimes...

Σαν από όνειρο ξυπνώ

Σαν απο όνειρο ξυπνώ
Τα λογικά μου χάνω
Όραμα της πλάνης μου τρελό
και το σταυρό μου κάνω

Μορφές αγγέλων τραγουδούν
και με καλησπερίζουν
Δαίμονες φλόγες μου πετούν
και με καλοσωρίζουν

Στον κήπο τον ευωδιαστό
στην άβυσσο τη μαύρη
Σε μέρος πράσινο πατώ
και σε τρανά πελάγη

Κι όταν ο νους μου ακουστεί
στης σιγαλιάς την ώρα
Θα'ναι αργά πια για μια παραδεισένια χώρα.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος - Τάσος Λειβαδίτης (απαγγελία: Κώστας Καζάκος)

Καλημέρα σας!

Μια καληνύχτα με 13 λόγους για να ζεις από τον Gabriel Garcia Marquez.

Μαρία Πολυδούρη- ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Ὅταν ἡ σιγαλιὰ πλατιὰ θ᾿ ἁπλώση
στὸν κῆπο μου τὴ νύχτα, βροχερὸ
τὸ σύννεφο τὸν οὐρανὸ θὰ στρώση
σὲ μαῦρο θόλο πάνω του ἱερό.

Θὰ γύρουνε στὸ μυστικὸ σκοτάδι
τὰ δέντρα, οἱ θάμνοι, ἀργὰ τὴν κεφαλὴ
κ᾿ εὐλαβικὰ θὰ ψάλλουν ἔτσι ὁμάδι
τὴ θλιβερὴ στερνή τους προσευχή!

Ἔλα καὶ μεῖς μαζὶ τὴν προσευχή μας
στερνὴ φορὰ νὰ ποῦμε. Θ᾿ ἀκουστῆ
στὴ σιγαλιὰ παθιάρικη ἡ φωνή μας,
θ᾿ ἀντιλαλήση ὁ θόλος θὰ σπαστῆ,

Θέμα Bonus: Ένα εκατομμύριο κόκκοι καφέ για ένα πορτρέτο!

Η νεαρή Ρωσίδα καλλιτέχνις Arkady Kim δημιούργησε πρόσφατα τη μεγαλύτερη ανάγλυφη τοιχογραφία στον κόσμο, καλύπτοντας 30 τετραγωνικά μέτρα… τοίχου στο Πάρκο Πολιτισμού και Αναψυχής Γκόρκι της Μόσχας, εξ ολοκλήρου κατασκευασμένο από κόκκους καφέ!

Ένα γυναικείο πορτρέτο με τον τίτλο «The Awakening» (σ.σ «Το Ξύπνημα») δημιουργήθηκε πάνω στον τοίχο από ένα εκατομμύριο κόκκους καφέ, οι οποίοι, τοποθετήθηκαν ένας ένας στην επιφάνεια με ειδική κόλλα, ενώ το βάρος τους ξεπερνά τα 180 κιλά...

Μερικά αποφθέγματα του Φραντς Κάφκα, με αφορμή τη συμπλήρωση 129 χρόνων απο τη γέννησή του

►	Συχνά είναι πιο ασφαλές να είσαι αλυσοδεμένος από το να είσαι ελεύθερος.
►	Η λέξη «sein» σημαίνει δυο πράγματα στα γερμανικά: «υπάρχω» και «δικός του».
►	Ο καθένας έχει το δικαίωμα να έχει τη δική του άποψη, αρκεί να συμφωνεί με τη δική μου. (από τη "Δίκη")
►	Έχω πραγματική συναίσθηση του εαυτού μου μόνο όταν είμαι ανυπόφορα δυστυχής.

Ρενέ Σαρ, Καθοδήγηση

Πέρνα.
Η αστρική σκαπάνη
έχει ανοίξει για σένα τα βουνά.
Πέρνα όπως απόψε πάνω εκεί
περνά σα ρίγος ένα σμάρι από πουλιά.
Άκουσε πως χτυπούν των βράχων τα μηνίγγια
μη σου ξεφύγουν ψίθυροι
η λέξη εκείνη που γλυκιά σαν το φθινόπωρο
μπορεί να σε κοιμίσει.
Κοίταξε πώς κυματίζουν γύρω
πώς μας τυλίγουν τρυφερά
οι βεβαιότητες, ησύχασε λοιπόν,
ω Λόγχη μου, Δίψα μου σκληρή!
Τι αυστηρή που ήταν η ζωή,
τώρα έχει λυθεί από πόθο
στην αγκαλιά της εξορίας.
Πέφτει μία λεπτή βροχή από αμύγδαλο,
δροσίζει την ελευθερία,
ιδού ποια είναι η φύση σου,
Η αλχημεία σου, ω Αγαπημένη!

Μετάφραση: Βαγγέλης Κάσσος.

To είδαμε εδώ 

VITA NUOVA- ΚΩΣΤΑΣ ΟΥΡΑΝΗΣ

VITA NUOVA

Δὲν θέλω πιὰ παρὰ νὰ ζῶ ἔτσι ὅπως ἕνα δέντρο,
ὁποὺ θροΐζει ἀνάλαφρα σὲ πρωινὸ τοῦ Ἀπρίλη
μέσ᾿ σ᾿ ἕνα κάμπο εἰρηνικό, γεμάτον φῶς γαλάζιο
καὶ παπαροῦνες κόκκινες καὶ ἄσπρο χαμομήλι.
Δὲν θέλω πιὰ παρὰ νὰ ζῶ ἔτσι σὰν ἕνα ρόδο,
ποὺ ἄνθισε κατάμονο μέσα σὲ πρᾶο χειμώνα
σ᾿ ἕνα πεζούλι φτωχικὸ κι ἡλιόφωτο, ποὺ νἄχει
ἀσβεστωμένο τοίχωμα νὰ τοῦ κρατάει τὸ χῶμα.
Θεέ μου! ἄσε με νὰ ζῶ σὰν ἕνα ἀπὸ τὰ μύρια,
τ᾿ ἀνώφελα τὰ ἔντομα ποὺ ἀπὸ τὸ φῶς μεθᾶνε
καὶ τὴ ζωή τους στοὺς ἀνθοὺς ἀνάμεσα περνᾶνε,
μακριὰ ἀπ᾿ τὸν κόσμο, μοναχὸ σ᾿ ἕνα λευκὸ σπιτάκι:
καὶ νἄχω μέσα στὴν ψυχὴ τῶν γέρων στὴν εἰρήνη
καὶ στὴν καρδιά μου τῶν φτωχῶν τὴν ἔνθεη καλωσύνη.

Πηγή

ΙΖΙΝΤΟΡ ΝΤΥΚΑΣ, Ο ΚΟΜΗΣ ΤΟΥ ΛΩΤΡΕΑΜΟΝ - Μια από τις σκοτεινότερες και σπουδαιότερες φιγούρες της παγκόσμιας λογοτεχνίας

Ο Κόμης του Λωτρεαμόν αποτελεί μια από τις σκοτεινότερες και σπουδαιότερες φιγούρες της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Γεννημένος το 1846 στην Ουρουγουάη από εύπορη οικογένεια Γάλλων, κατάφερε μόλις στα 24 του, να ολοκληρώσει τα «Άσματα του Μαλντορόρ» και να πεθάνει. Τα «Άσματα του Μαλντορόρ», το βαθύ αυτό ποιητικό έργο μιας καταραμένης ιδιοφυίας, δεν εκδόθηκε ποτέ ενόσω ο δημιουργός του βρισκόταν στη ζωή, καθώς θεωρήθηκε από τους υποψήφιους εκδότες της εποχής προκλητικό και ικανό για ποινικές διώξεις. Χρειάστηκε μισός αιώνας, για να ανακαλυφθεί -σχεδόν τυχαία- η μυθική προσωπικότητα του Λωτρεαμόν από τους Σουρεαλιστές το 1917, οι οποίοι και θα τον χρήσουν αμέσως πρόδρομό τους, εξαιτίας αυτού και μόνο του συγκλονιστικού του έργου.

http://www.protagon.gr

Ἂν δὲν μοῦ ῾δινες ποίηση Κύριε- Νικηφόρος Βρεττάκος

Ἂν δὲν μοῦ ῾δινες ποίηση Κύριε

Ἂν δὲ μοῦ ῾δινες τὴν ποίηση, Κύριε,
δὲ θἄχα τίποτα γιὰ νὰ ζήσω.
Αὐτὰ τὰ χωράφια δὲ θἆταν δικά μου.
Ἐνῷ τώρα εὐτύχησα νἄχω μηλιές,
νὰ πετάξουνε κλώνους οἱ πέτρες μου,
νὰ γιομίσουν οἱ φοῦχτες μου ἥλιο,
ἡ ἔρημός μου λαό,
τὰ περιβόλια μου ἀηδόνια.

Λοιπόν; Πῶς σοῦ φαίνονται; Εἶδες
τὰ στάχυά μου, Κύριε; Εἶδες τ᾿ ἀμπέλια μου;

“«Είμαστε εδώ»…. με ποιήματα και μουσική”, Πλατεία Κλαυθμώνος

«Είμαστε εδώ»…. με ποιήματα και μουσική
Εκδήλωση ποίησης και μουσικής
Πλατεία Κλαυθμώνος, Τρίτη 3 Ιουλίου, ώρα 20.30


Η ιστορική πλατεία Κλαυθμώνος, στην καρδιά της Αθήνας, θα πλημμυρίσει στίχους και μουσική, την Τρίτη 3 Ιουλίου στις 20.30, με τη συμμετοχή σημαντικών ποιητών και καλλιτεχνών. Η εκδήλωση ξεκίνησε από μια ιδέα του Κώστα Κρεμμύδα (ποιητή, εκδότη του λογοτεχνικού περιοδικού “Μανδραγόρας”), και του ποιητή και δημοσιογράφου Γιώργου Δουατζή. Υλοποιείται με την εθελοντική προσφορά όλων των συντελεστών και τη στήριξη του Οργανισμού Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας του Δήμου Αθηναίων. Το μουσικό μέρος της εκδήλωσης συντονίζει ο Άγγελος Σφακιανάκης. Σε μια γκρίζα εποχή γεμάτη ανασφάλεια, ανησυχία και στερήσεις, οι δημιουργοί και καλλιτέχνες δηλώνουν παρόντες. Με την εκδήλωση αυτή θυμίζουν ότι υπάρχουν, δρουν, παράγουν, δεν βρίσκονται απομονωμένοι στο περιθώριο, αλλά μέσα στην κοινωνία, δίπλα και μαζί με τους δοκιμαζόμενους πολίτες...