''Θλίψη πρωινού'' , Χριστόφορος Τριάντης

Ένα πρωινό του Μάη στις πόλεις  των φτωχών ,

τ’ αγριόχορτα σκέπαζαν τα παιχνίδια  των παιδιών .

Ξεθυμασμένα τριαντάφυλλα ,

πεταμένα στους λερούς δρόμους

κήρυτταν το πένθος .

Θάνατο μύριζαν οι  ακτίνες του ήλιου.

Στο ξερό χώμα ξεψυχούσαν οι πεταλούδες,   

αφήνοντας  λίγη ελπίδα στις ψυχές :

 το τέλος να ‘ναι η  αρχή , για όνειρα κι ανθρώπους.

Ο  χρόνος τριγυρνούσε στα έρημα 

σχολεία σαν νικητής  .

Στα βουβά μνημεία των προαυλίων

η νοσταλγία των νεκρών ,

φανέρωνε τη χαρά  της σιωπής ,

την άχρονη δημιουργία  .

Από παλιά , οι δαίμονες μισούσαν

την ωραιότητα του πόνου .

Δεν ήθελαν η θλίψη του Θεού

να ευλογεί τους νικημένους ,

τα ανοιξιάτικα τα πρωινά …