Σημάδια κίτρινα - Μίλτος Σαχτούρης

Κίτρινα ἀερόπλοια ξάφνου γέμισαν τὸν οὐρανὸ
ἄλλα μικρὰ κι ἄλλα μεγάλα
κίτρινοι σκελετοὶ κούναγαν τὰ χέρια
καὶ οὐρλιάζαν
ὅπως καὶ κίτρινες κανάρες μεγάλες
πεταλοῦδες μὲ πόδια μικρῶν παιδιῶν ποὺ
κρέμονταν
μαζὶ μ᾿ ἀστέρια κίτρινα ποὺ δὲν τὰ γνώριζαν
καὶ τὰ μισοῦσαν

ἀπὸ τὴ γὴ κοίταζαν κίτρινοι
οἱ ἀστροναῦτες

δὲν τὸ περίμεναν









Πηγή

Ξεκίνησε σήμερα ο καινούργιος μας διαγωνισμός!

NEOΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ. Έναρξη 16 Φεβρουαρίου έως 1 Μαρτίου.


Με χαρά μπορούμε να σας ενημερώσουμε ότι σήμερα αρχίζει ο 9ος διαγωνισμός μας. Ο νικητής/νικήτρια του διαγωνισμού θα κερδίσει την πολύ όμορφή ποιητική συλλογή της Έλλης Φρεγγίδου, "Από στέγη σε στέγη".


Όπως και στους προηγούμενους διαγωνισμούς μας το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να στείλετε ένα mail, με την παράκληση όμως να γράφετε στο θέμα του mail ''Διαγωνισμός'', για να μπορούμε ευκολότερα να διαχωρίζουμε τις συμμετοχές από τα υπόλοιπα mail.


Ο διαγωνισμός θα είναι με απλή κλήρωση, δεν χρειάζετε να μας στείλετε κάποιο έργο σας για να μπείτε στη διαδικασία της κλήρωσης. Ο νικητής θα λάβει μέσω ταχυδρομείου το βιβλίο της κ. Φρεγγίδου, μετά τη διεξαγωγή της κλήρωσης που θα γίνει στις 2 Μαρτίου.


Θα θέλαμε, τέλος, να εκφράσουμε τις θερμές μας ευχαριστίες στην ποιήτρια Έλλη Φρεγγίδου για την παραχώρηση του αντίτυπου της ποιητικής της συλλογής.



Ακολουθεί ένα σύντομο βιογραφικό της ποιήτριας, παρμένο από το οπισθόφυλλο του βιβλίου της.


Η Έλλη Φρεγγίδου μεγάλωσε στο Κιλκίς, όπου και εργάζεται ως Ψυχολόγος. Σπούδασε Ψυχολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, ενώ πραγματοποίησε τις μεταπτυχιακές της σπουδές στη Μεγ. Βρετανία. Αναζητώντας μεθόδους δημιουργικής αλλαγής και εξέλιξης του ανθρώπου, "συναντήθηκε" με την ψυχοθεραπευτική προσέγγιση Gestalt, στην οποία και εκπαιδεύτηκε για 4 χρόνια. Είναι τακτικός αρθρογράφος της εβδομαδιαίας εφημερίδας "Μαχητής του Κιλκίς" και της καθημερινής "Ημερήσια".

Ποίημά της έχει διακριθεί με το Β' Βραβείο του Διεθνούς Φεστιβάλ Interartia (2011).

Το "Από στέγη σε στέγη" είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή.

Σημείωμα - Ρένα Μ.Πέτρου

Απόψε πάλι σε σκέφτομαι.
Δεν ξέρω γιατί,αλλά όταν είμαι λυπημένος σε θυμάμαι.
Ίσως φταίνε τα μελαγχολικά σου μάτια.
Εκείνα,που δεν τα χόρτασα...ίσως κάτι άλλο...άπιαστο.
Δεν θα σου στείλω άλλο γράμμα,
αν και είναι πολύ μεγάλη η επιθυμία μου.
Θα σου γράψω όμως ακόμη ένα σπαρακτικό ποίημα
και θα το φυλάξω μαζί με τ'άλλα,που δεν τά'χει διαβάσει κανείς,
μ'εκείνα που τα κρύβω στις τσέπες του παλτού που ξέχασες.
Να προσέχεις αγάπη μου,να προσέχεις πολύ.
Μα πιο πολύ απ'όλα να προσέχεις τα δυο σου μάτια,
αυτά τα γκρίζα,που με'κάναν ποιητή.

Αιώνια λαχτάρα - Εύη Γκάλαβου

Τον θαύμαζε και τον παρατηρούσε

κρυφά όπως τα αγρίμια.

Πίσω απ’ τις κουρτίνες των βλεμμάτων

κατέγραφε κάθε κίνησή του έξω στον κήπο.

Εκείνος την προέτρεπε να βγει, να χαρεί τον ήλιο μαζί του,

δίσταζε όμως προτιμώντας να γεύεται συνέχεια τη μορφή του

κρυμμένη μέσα στην καρδιά της.

Τον αγάπαγε σαν πεινασμένο ζώο,

έτοιμο το θήραμα να κατασπαράξει,

να ταΐσει την πείνα της λατρείας που του είχε.

Ω! Πόσο τον λάτρευε

εκείνον που της έδωσε ζωή

και τόσες δυνατές αχόρταγες ανάσες

γεμίζοντας τα στήθη της με αιώνια λαχτάρα!






Πηγή: http://gynaika-g.blogspot.com/

Ξεκινώντας τη μέρα με Paul Valery...

Τίποτε δεν γερνάει πιο γρήγορα απ’ όσο ένας νεωτερισμός.

Σας ευχόμαστε ένα χαρούμενο σαββατοκύριακο!

Η τελευταία μέρα - Γιώργος Σεφέρης

Ἦταν ἡ μέρα συννεφιασμένη. Κανεὶς δὲν ἀποφάσιζε
φυσοῦσε ἕνας ἀγέρας ἀλαφρύς: «Δὲν εἶναι γρέγος εἶναι
σιρόκος» εἶπε κάποιος.
Κάτι λιγνὰ κυπαρίσσια καρφωμένα στὴν πλαγιὰ κι ἡ
θάλασσα
γκρίζα με λίμνες φωτεινές, πιὸ πέρα.

Οἱ στρατιῶτες παρουσίαζαν ὅπλα σὰν ἄρχισε νὰ ψιχαλίζει.
«Δὲν εἶναι γρέγος εἶναι σιρόκος» ἡ μόνη ἀπόφαση ποὺ
ἀκούστηκε.

Κι ὅμως τὸ ξέραμε πὼς τὴν ἄλλη αὐγὴ δὲ θὰ μᾶς ἔμενε
τίποτε πιά, μήτε ἡ γυναίκα πίνοντας πλάι μας τὸν ὕπνο
μήτε ἡ ἀνάμνηση πὼς ἤμασταν κάποτες ἄντρες,
τίποτε πιὰ τὴν ἄλλη αὐγή.

«Αὐτὸς ὁ ἀγέρας φέρνει στὸ νοῦ τὴν ἄνοιξη» ἔλεγε ἡ
φίλη
περπατώντας στὸ πλευρό μου κοιτάζοντας μακριὰ «τὴν
ἄνοιξη
ποὺ ἔπεσε ξαφνικὰ τὸ χειμώνα κοντὰ στὴν κλειστὴ
θάλασσα.
Τόσο ἀπροσδόκητα. Πέρασαν τόσα χρόνια. Πῶς θὰ
πεθάνουμε;»

Δρόμος και πύλη τ' ουρανού - Β.Α.

Μη με ρωτάς γιατί ψηλά καλοκαιριά ανεβαίνω

Σε ράχη περδικόλαλη και αστραποκαμένη

έχω τη στράτα του ουρανού μες την καρδιά κρυμμένη

και κάποτε απ την πόρτα της νοσταλγικά διαβαίνω

Εξομολόγηση ενός απαράδεκτου δασκάλου - Πένη Αποστολοπούλου

Βασανίζομαι από τύψεις. Βρίσκομαι στα πρόθυρα της
κατάθλιψης. Κάθε φορά που αντικρίζω ένα μαθητή βάφομαι πιο κόκκινος και από τις κοκκινίλες μου στα τετράδια. Είμαι ένας απαράδεκτος δάσκαλος.

Όχι, δε χρησιμοποιώ βία για την πειθαρχία της τάξης. Έπαψα προ πολλού να είμαι παραδοσιακός. Πρόσφατα όμως διαπίστωσα ότι μετερχόμουν άλλα μέσα, πιο βίαια και πιο αυταρχικά. Είναι γιατί ακολουθούσα την πάγια τακτική να απαιτώ να κάνουν αυτό που τους λέω και να το κάνουν όπως τους λέω.

Δεν υπήρχε τότε άλλη λύση. Είχα καλό σκοπό κι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Ήταν ο μονόδρομος που έπρεπε να τραβήξω, για να μάθουν τα πάντα σωστά.  Άλλο αν οδηγήθηκα σε αδιέξοδο, αφού δεν έμαθαν στο τέλος τίποτα.

Βέβαια οι περισσότεροι ξέρουν τι γράφουν μέσα τα βιβλία. Ξέρουν κάτι τόσο καλά που το θυμούνται αυτολεξεί. Αν τους ρωτήσεις πού το ξέρουν, σου λένε ακριβώς σε ποια σελίδα βρίσκεται. Κι αν τους ρωτήσεις τι γνώμη έχουν γι’ αυτό, ε τότε δε σου λένε τίποτα.

Γενικά οι μαθητές είναι είτε καλοί είτε κακοί. Οι καλοί είναι συνήθως έξυπνοι και οι κακοί ανόητοι. Έτσι νόμιζα παλιά. Δεν υπάρχουν διαβαθμίσεις. Ο μαθητής είναι καλός ή κακός. Ο καλός υπακούει, έχει φιλότιμο, σε σέβεται, σηκώνει χέρι, σε βοηθάει στη δουλειά σου. Ο κακός είναι αναιδής, σε αμφισβητεί, δεν μπορεί να παρακολουθήσει το μονόλογό σου και χασμουριέται, με δυο λόγια είναι μπελάς.

Θα αναρωτιέσαι αν πίστευα τότε στην προσωπικότητα του μαθητή. Σίγουρα κάθε άνθρωπος έχει ιδιαίτερες ανάγκες κι επιθυμίες, προσδοκίες και φόβους, αδυναμίες και δυνατότητες, ενδιαφέροντα και κλίσεις... Όμως μέσα σε μια τάξη με τόσα παιδιά και με το πρόγραμμα να σε κυνηγά πώς να ασχοληθείς με τις ιδιαιτερότητες;

Έτσι κι αλλιώς ο στόχος επετεύχθη, μπήκαν στο πανεπιστήμιο. Είναι πραγματικά μεγάλο πράγμα, το θυμάμαι και προσωπικά. Εγώ σπούδασα φιλολογία, γιατί με σαγήνεψαν οι λέξεις. Κι ύστερα, δάσκαλος πια, αυτές τις ίδιες λέξεις τούς απαγόρευσα να τις μιλούν, στόμωσα τη σκέψη και τον ψυχισμό τους και τα έχυσα σε καλούπια.

Τελικά δεν υπάρχουν απαράδεκτοι μαθητές· μόνο απαράδεκτοι δάσκαλοι υπάρχουν.





Πηγή: http://almanak222.blogspot.gr/

Ψυχές από μολύβι - Νίκη Ταγκάλου

Κυκλοφόρησε η καινούργια συλλογή της ΝΙΚΗΣ ΤΑΓΚΑΛΟΥ "ΨΥΧΕΣ ΑΠΟ ΜΟΛΥΒΙ".

 

 

Αποκλειστικά απο το texni.org. H συλλογή διατίθεται ελεύθερα προς όλους όσους επιθυμούν να τη διαβάσουν.


Μπορείτε να τη βρείτε στο παρακάτω σύνδεσμο: http://www.texni.org/literature/item/31-psyxes-apo-molyvi



Mπορείς να κλέψεις ψυχές που αιωρούνται;
Προσπάθησε ..
Θα ματώσεις πριν καν νιώσεις τον αέρα που
τις περιβάλλει ...
Σαν να προσπαθείς να κλείσεις στα χέρια σου τον ίδιο τον Θεό..

Ξεκινώντας τη μέρα με Oscar Louis Forel...

Πόσοι νέοι ξεκινούν σαν Δον Κιχώτες και γυρίζουν Σάντσο Πάντσα!

Χαρούμενο πρωινό!

Έρωτας - Ντίνος Χριστιανόπουλος

Νὰ σοῦ γλείψω τὰ χέρια, νὰ σοῦ γλείψω τὰ πόδια –
ἡ ἀγάπη κερδίζεται μὲ τὴν ὑποταγή.
Δὲν ξέρω πῶς ἀντιλαμβάνεσαι ἐσὺ τὸν ἔρωτα.
Δὲν εἶναι μόνο μούσκεμα χειλιῶν,
φυτέματα ἀγκαλιασμάτων στὶς μασχάλες,
συσκότιση παραπόνου,
παρηγοριὰ σπασμῶν.
Εἶναι προπάντων ἐπαλήθευση τῆς μοναξιᾶς μας,
ὅταν ἐπιχειροῦμε νὰ κουρνιάσουμε σὲ δυσκολοκατάχτητο κορμί.








Πηγή

Χρόνια - Μεσολογγίτισσα

Στην εξώπορτα ακουμπισμένη, μετράω ρόγες σταφυλιών.

μια,δυο,δέκα,είκοσι...

υγραίνεται η ματιά, στην ανάμνηση στιγμών

που δεν τόλμησαν να βγουν από τα στεγανά

της επιθυμίας.

η πραγματοποίηση φαντάζει ονειρική

και η πληγωμένη χειραψία τείχος δεν γκρεμίζει.

δεν έχω τίποτα δικό μου

και μοιράζω την αξιοπρέπεια σε δανεικές ελπίδες.

θλίψη για συντροφιά

και ρόγες σταφυλιών που ούτε αυτές αντέχουν

στην πίεση των δαχτύλων μου και υποχωρούν,

αφήνουν σάρκα στη παλάμη και χυμούς

στο χώμα...

σαν τα χρόνια μου κι αυτές...








Πηγή: http://mesologitisa.blogspot.gr/

Χάθηκε στο δρόμο ένα κόκκινο γαρύφαλλο - Σοφία Πιπέρου

Ίσως να πέταξε από το πανέρι του κοντινού ανθοπωλείου

 Εκείνο ,ξέρεις που κάθεται πάντα στην είσοδο μια όμορφη γυναίκα.

Είπες ,κοίτα!

Ένα κόκκινο λουλούδι!

Και γω το πάτησα με τις λασπωμένες των παπουτσιών μου σόλες

Κι ούτε που λογάριασα θυμάμαι

αν και γω γοερά πατήθηκα μαζί με το γαρύφαλλο

που χε στάξει στο δρόμο αίμα.

Έπειτα κοιταχτήκαμε.

Είχα εκείνο το ηττημένο βλέμμα της ετοιμοθάνατης επαναστάτριας.

Το ματωμένο κεφάλι του χρόνια υποταγμένο στο δρόμο

Μου φώναξε με δύναμη

<<πονάς!

σε λίγο θα γίνεις κόκκινη και ποδοπατημένη

Και πάλι θα σωπαίνεις λυπημένη

Σαν την στολισμένη κυρία έξω από το φούρνο

Που μιλά με την άδεια απέναντι καρέκλα>>

Εκεί πεθάναμε και οι δυό

Μόνο που εγώ δε πήρα ακόμα στα σοβαρά το θάνατο μου

Καθώς πιστεύω όπως όλοι ότι ανθρώπινο διαθέτει η πραγματικότητά τους!

Παρόλο που τα πόδια τους βρωμούσαν στη γη.

Τελικά ήσουν και συ άνθρωπος.

Ξεκινώντας τη μέρα με Bette Davis...

Η ευχαρίστηση της αγάπης δεν διαρκεί παρά μια στιγμή μόνο. Ο πόνος της αγάπης κρατάει μια ζωή.

Καλημέρα!

Μαύρο χιόνι πέφτει σε εξωπλανήτη!

Μια από τις πιο γνωστές ρήσεις που ακούγεται όταν θέλει κάποιος να τονίσει την επιμονή και την αποφασιστικότητά του σε κάποιο θέμα είναι ότι θα ασχολείται με αυτό «μέχρι να πέσει μαύρο χιόνι». Αν ζούσαμε στον πλανήτη HD 209458 b η ρήση αυτή δεν θα υπήρχε αφού γάλλοι αστρονόμοι ανακάλυψαν ότι στον εξωπλανήτη πέφτει όντως μαύρο χιόνι!

Κολασμένος

Ο HD 209458 b είναι ένας γίγαντας αερίου που βρίσκεται σε απόσταση 150 ετών φωτός από τη Γη στον αστερισμό του Πήγασου. Βρίσκεται πολύ κοντά στο μητρικό του άστρο και ολοκληρώνει μια πλήρη περιστροφή γύρω από αυτό σε μόλις 84 ώρες.
Οπως είναι επόμενο, οι θερμοκρασίες που αναπτύσσονται σε αυτόν τον εξωπλανήτη είναι πολύ μεγάλες. Στην πλευρά του πλανήτη που κατά την τροχιακή του κίνηση βλέπει το μητρικό του άστρο (δηλαδή, εκεί όπου είναι ημέρα) η θερμοκρασία αγγίζει τους δύο χιλιάδες βαθμούς Κελσίου. Στην αντίθετη πλευρά η θερμοκρασία κυμαίνεται γύρω στους 500 βαθμούς Κελσίου. Φυσικά οι συνθήκες αυτές δεν σχετίζονται σε καμία περίπτωση με τη ζωή γι αυτό και η επιστημονική κοινότητα έχει βαφτίσει ανεπισήμως τον πλανήτη «Οσιρι», τον θεό των νεκρών στην αρχαία Αίγυπτο.

Το φαινόμενο

Ο σχηματισμός του χιονιού απαιτεί νερό το οποίο δεν υπάρχει βέβαια στον HD 209458 b. Ομως η πολύ μεγάλη διαφορά στη θερμοκρασία ημέρας και νύχτας στον πλανήτη δημιουργεί διάφορα φαινόμενα. Ενα από αυτά είναι η δημιουργία ατμοσφαιρικών ρευμάτων που μεταφέρουν στροβιλιζόμενη ύλη από τις περιοχές όπου υπάρχει ημέρα σε εκείνες που υπάρχει νύχτα και το αντίθετο. Αυτό (θεωρητικά) σημαίνει ότι οι αέριες μάζες που ξεκινούν από τις περιοχές όπου υπάρχει ημέρα στερεοποιούνται όταν εισέρχονται στις συνθήκες της νύχτας.

Αέναο μαύρο χιόνι

Επιστήμονες του Αστεροσκοπείου Côte d’Azur στη Νίκαια δημιούργησαν ένα τρισδιάστατο μοντέλο των ατμοσφαιρικών συνθηκών που επικρατούν στον HD 209458 b. Σύμφωνα με αυτό, τα καυτά αέρια καθώς οδεύουν προς τις νυχτερινές περιοχές μετατρέπονται σε νιφάδες οξειδίου του τιτανίου. Οι ειδικοί το χαρακτηρίζουν «μαύρο, καυτό, καπνιστό χιόνι» που πέφτει προς το εσωτερικό του πλανήτη. Οι ερευνητές αναφέρουν ότι οι μαύρες νιφάδες είναι πιθανότατα προϊόν της πρόσμιξης διοξειδίου τιτανίου με κάποιο άλλο στοιχείο. Αν και το διοξείδιο του τιτανίου έχει λευκή και φωτεινή απόχρωση η παρουσία κάποιου άλλου στοιχείου – π.χ. οξειδίων πυριτίου – προσδίδει το μαύρο χρώμα στις νιφάδες.
Σύμφωνα με την προσομοίωση, ανοδικά αέρια ρεύματα στέλνουν τις νιφάδες πίσω στα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας του πλανήτη. «Τα αέρια στερεοποιούνται, πέφτουν και μετά επιστρέφουν στα ανώτερα στρώματα δημιουργώντας έναν συνεχή κύκλο χιονόπτωσης. Οι χιονοθύελλες στον HD 209458 b δεν θα μοιάζουν με αυτές στη Γη, θα είναι σαν βρίσκεσαι στη μέση ενός δάσους που φλέγεται» αναφέρει η Βιβιέν Παρμαντιέ, μέλος της ερευνητικής ομάδας. Η έρευνα εμφανίζεται στο διαδικτυακό αρχείο επιστημονικών προδημοσιεύσεων «arxiv.org».







Πηγή: http://perierga.gr/

Βελούδινα πικραμένη - Αναγνώστης Κωνσταντινίδης

Χορεύω με την λέξη μου στη σάλα
της πιάνω με τον ήχο το κλειδί
ζηλεύουν λίγα πλήκτρα από πιάνο
ανάσες παίρνει λίγο η στιγμή

Χορεύω απ’ την μέση μια λεξούλα
γδυτή από βιβλίο σκονισμένο
με γράμματα που σβήστηκαν τυχαία
και έγραφαν τυχαίο πεπρωμένο

Χορεύω και στριμώχνω ένα γράμμα
μιας λέξης που μου φέρνει νοσταλγία
κέρινη λέξη που στολίσανε λαμπάδα
αιώνες τώρα τα υπέροχα βιβλία.

Χορεύω και με νιώθει ένα στίγμα
να καίω με το αίνιγμα που βλέπω
εμπόδιο μου είναι μια τελεία
και μια άγνοια που τώρα ανατρέπω

Χορεύω στη μελάνη με ιδέες
που γέμισαν τα μπάσα ενός πιάνου
δεν πείστηκα στους ήχους των καιρών
και κούρνιασα στα πλαίσια του πλάνου

Χορεύω με μια λέξη μαγική
που ξέρει περισσότερα από μένα
γνωρίζει που και πότε θα δοθεί
και πως θα ντύσει ένα αίνιγμα στη πέννα

Χορεύω με τις ώρες το πικρό
με αγκαλιά προσδοκιών και των ελπίδων
χορεύω να το φτιάξω πιο γλυκό
με πιρουέτες ιοβόλων εσπερίδων

Χορεύω με τα όνειρα των πόθων
μία ψυχούλα που ξεφεύγει στο λευκό
δεν έχει χρώμα η λεξούλα που χορεύω
ορφανεμένη μήνες τώρα στο απλό

Χορεύω αναμνήσεις των στιγμών
ποιήματα με στίχους που τις καίνε
ατέλειωτες συνήθειες των καιρών
που ανασαίνουν ασταμάτητα και κλαίνε

Χορεύω τελευταίο μου ταγκό
μ’ ένα τραγούδι Βεδουίνας πικραμένης
εκτός ονείρου κλείνω φώτα σιωπώ
εκτός αινίγματος σκιά μου παραμένεις.

Σκίζω σελίδες και η λέξη στην γωνία
βροντές θυμός και βία φρίκης καταιγίδα
σελίδες έλιωσαν μαζί με το χορό
σαν μια ρουλέτα πούχε μάρκα θρυαλλίδα






127. 17-1- 2012 ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΚΩΝ/ΝΙΔΗΣ

Οι πολέμαρχοι των αριθμών - Κωνσταντίνος Μακρής

Το συνονθύλευμα  των πολυκατοικιών

παρασύρει στις λάσπες του καιρού

τον υπνωτισμένο άνθρωπο.

Κλαίνε τα πουλιά.

Καρπίζουν οι διαόλοι μες το μίασμα τους. 

Γεμίζουν οι καφετέριες της πλήξης.

Ξενερώνουν οι φίλοι

στης καθημερινότητας την τριβή.

Μας αυνανίζουνε οι γλυκασμοί

της τηλεόρασης και του υπολογιστή.

Οι ονειρώξεις μας τεχνοκρατούνται.

Σε λίγο το σεξ θα γίνεται με τηλεπάθεια.

Ρομποτίζονται οι σκέψεις

και οι κινήσεις μηχανοποιούνται.

Κωδικοί τα αισθήματα

και λογάριθμοι τα λόγια.

Αιθάλη βγάζουν οι τσιμινιέρες

και τα παιδιά μαθαίνουν γράμματα

καθισμένα στα πόδια της γιαγιάς νάρκης.

Χάϊ Χίτλερ

Θα λεν τα εγγόνια μας.

Αιώνιοι στρατιώτες θάναι

με παραλλαγές κόκκινες

απ’ το αίμα των πολέμων…








Πηγή: http://konstandinosmakris.blogspot.gr/

Θάλασσα - Παναγιώτης Πατουχέας

Η Μάνη ένα μέρος τόσο σκληρό και τόσο άγριο , που  όμως φιλοξένει μια απροσδόκητη ομορφιά.

Βγαίνοντας στο ταρατσάκι της γιαγιάς μπορείς να αντικρίσεις με μίας την θάλασσα και το αεράκι της  να σε πλημυρίζει με έναν τρόπο που καταλαβαίνεις πως και εσυ είσαι μέρος της φύσης , μιας θάλασσας τόσο πλατιάς μα και τόσο μόνη στην μοναδικότητα της .

 

Προσπά8ειες  πολλές , να βγει έξω από τον εαυτό της, αυτόπτες μάρτυρες οι βράχοι , τα σημάδια στις πλάτες τους αδιάψευστα στοιχεία .

 

Μα πάλι σιγή , σιγή , σιγή ... Όταν συνειδητοποιήσει πως πάντα μόνη της πορεύεται στην αιωνιότητα .

 

Μάρτυρας των μεγαλύτερων γεγονότων αλλά και ένοχη εγκληματικών πράξεων, τόσο φιλόξενη και τόσο άγνωστη

                Τόσο ρηχή και τόσο επιθετική.

                 Τόσο Βαθειά και τόσο παραπλανητική. 

Συμφωνία 1 - Τάσος Λειβαδίτης

Ύστερα είδαμε πως δεν ήτανε πρόσωπα
μα οι σιωπηλές χειρονομίες του ηλιοβασιλέματος…
σαν ένας θεός που τον ξέχασαν κι από το βάθος του χρόνου
καλούσε βοήθεια.

O ουρανός αμίλητος και σταχτύς
το ίδιο αδιάφορος και για τους νικητές και για τους νικημένους.
Eίδες ποτέ σου μες στα μάτια των νικημένων στρατιώτων
την πικρή θέληση να ζήσουν!

Η δυστυχία σε κάνει πάντα να αναβάλεις – έφυγε η ζωή.
οι φίλοι είχαν χαθεί
κι οι εχθροί ήταν μικρόψυχοι για να μπορείς να τρέφεσαι απ’ το μίσος σου…

…και τα μάτια σου βουρκώνουν, θαμπωμένα ξαφνικά
απο τους παλιούς λησμονημένους θεούς και τις παντοδύναμες
παιδικές ευπιστίες…

Πάνω στα υγρά τσαλακωμένα σεντόνια μαραίνονταν το γέλιο
των αγέννητων παιδιών…
και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι
και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ’ τον άλλον.

Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν.

Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν απο τη στιγμή
που βρίσκουν μια θέση
στη ζωή των άλλων.

Kαι τότε κατάλαβες γιατί οι απελπισμένοι
γίνονται οι πιό καλοί επαναστάτες.

Και μένουμε ανυπεράσπιστοι ξαφνικά, σαν ένα νικητή
μπροστά στο θάνατο
ή ένα νικημένον αντίκρυ στην αιωνιότητα…

Mεγάλες λέξεις δε λέγαν πια τίποτα και τις πετούσαν στους
οχετούς.

Α, εσύ δεν είδες ποτέ το ίδιο το χέρι σου να σε σημαδεύει αλύπητα
απ’ το βάθος των περασμένων.

…Θέ μου πόσο ήταν όμορφη
σαν ένα φωτισμένο δέντρο μια παλιά νύχτα των Xριστουγέννων…

Συχώρα με, αγάπη μου, που ζούσα πριν να σε γνωρίσω.

Μισώ τα μάτια μου που πια δεν καθρεφτίζουν τό χαμόγελό σου…

Η πλατεία θα μείνει έρημη
σα μια ζωή που όλα τάδωσε, κι όταν ζήτησε κι αυτή
λίγη επιείκεια
της την αρνήθηκαν.

Χωρίς όνειρα να μας ξεγελάσουνε και δίχως φίλους πιά
να μας προδώσουν…

Γιατί οι άνθρωποι υπάρχουν απ’ τη στιγμή που βρίσκουνε
μια θέση
στη ζωή των άλλων.
Ή
ένα θάνατο
για τη ζωή των άλλων…







Πηγή

Ξεκινώντας τη μέρα με Πλάτωνα...

Δεν υπάρχει πιο ακριβής ένδειξη κακής οργάνωσης της πολιτείας, από την αφθονία γιατρών και νομικών.

Καλημέρα σας!

Το θηρίο - Ρένα Μ.Πέτρου

Αφού εξαρτήσαμε τις ζωές μας
από μίζερες ματαιότητες,
είναι αργά για επαναστάσεις.
Γιατί πρέπει πρώτα να νικήσουμε
το μεγάλο θηρίο,το αδηφάγο,
εκείνο που όσο το ταΐζαμε,
φαίνονταν ήσυχο και δε μας ενοχλούσε.
Όμως θέλει πολλά χρόνια ζυγού
και άλλα τόσα ταπείνωσης,
για να τα βάλει ένας λαός με την ψυχή του.

Η Διορία του Νέρωνος - Κ.Π. Καβάφης

Δεν ανησύχησεν ο Νέρων όταν άκουσε
του Δελφικού Μαντείου τον χρησμό.
«Τα εβδομήντα τρία χρόνια να φοβάται.»
Είχε καιρόν ακόμη να χαρεί.
Τριάντα χρονώ είναι. Πολύ αρκετή
είν’ η διορία που ο θεός τον δίδει
για να φροντίσει για τους μέλλοντας κινδύνους.


Τώρα στην Pώμη θα επιστρέψει κουρασμένος λίγο,
αλλά εξαίσια κουρασμένος από το ταξείδι αυτό,
που ήταν όλο μέρες απολαύσεως —
στα θέατρα, στους κήπους, στα γυμνάσια ...
Των πόλεων της Aχαΐας εσπέρες ...
A των γυμνών σωμάτων η ηδονή προ πάντων ...


Aυτά ο Νέρων. Και στην Ισπανία ο Γάλβας
κρυφά το στράτευμά του συναθροίζει και το ασκεί,
ο γέροντας ο εβδομήντα τριώ χρονώ.








Πηγή

Χαλκίδα - Γιάννης Σκαρίμπας

Νάν' σπασμένοι οι δρόμοι, νά φυσάει ο νότος
κι εγώ καταμονάχος καί νά λέω: τί πόλη!
νά μήν ξέρω άν είμαι –μέσα στήν ασβόλη–
ένας λυπημένος πιερότος!

Φύσαε –είπα– ο νότος κι έλεγα: Η Χαλκίδα,
ώ Χαλκίδα –πόλη (έλεγα) καί φέτος
ήμουν –στ' όνειρό μου είδα– Περικλέτος,
πάλι Περικλέτος ήμουν –είδα…

Έτσι έλεγα! Ήσαν μάταιοι μου οι κόποι
πάν' σέ ξύλο κούφιο, πρόστυχο, ανάρια,
Ως θερία, ως δέντρα –αναγλυμένοι– ως ψάρια
τά όνειρά μου (μούμιες) κι οι ανθρώποι.

Τώρα; Πόλη, τρέμω τά γητέματά σου
κι είμαι ακόμα ωραίος σάν τό Μάη μήνα,
κρίμα, λέω, θλιμμένη νάσαι κολομπίνα
καί νά κλαίω εγώ στά γόνατά σου.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Έτσι νάν' σπασμένοι, νά φυσά απ' τό νότο
καί μέ πίλο κλόουν νά γελάς, Χαλκίδα:
Άχ, νεκρόν στό χώμα –νά φωνάζεις– είδα
έναν μου ακόμη πιερότο! . . .








Πηγή

ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ - ΣΟΦΙΑ ΠΙΠΕΡΟΥ

Ένας πεθαμένος το ποίημα αχάριστος

Με χέρια μολυσμένα σφίγγει τις σελίδες

Χημικά φαινόμενα που δεν επαναφέρουν το χαρτί

Από όλους τους αχάριστους θα λέγεται πάντα κάτι

Και ο ορισμός πάντα με  το κάτι θα αρχίζει

Όσο για τους ταξιδευτές

Αυτοί το ποίημα δε χρειάζονται

Γιατί ρουφούν από το έξω τη ζωή

Αυτοί που το κάτι χαράζουν

Ζουν από τα μέσα τους

Ένας πεθαμένος το ποίημα αχάριστος

Κενός και πάντα και ποτέ ερωτευμένος

Ναυάγιο - Έλενα Πολυγένη

Ετοιμάζεται να πιει τσάι.
Τα πόδια σταυρωμένα, το κεφάλι
Επίμονα στραμμένο χαμηλά, κοιτάζει
Με προσήλωση το φακελάκι
Που ανεβοκατεβαίνει μέσα στο
Καυτό νερό. Η κούπα
Πορσελάνινη,
Απροσπέλαστη, κλεισμένη
Στον εαυτό της.

Το νερό μαυρίζει ολοένα.

ΠΝΙΓΟΜΑΙ! ΠΝΙΓΟΜΑΙ!










Πηγή: http://www.poema.gr/poem.php?id=428&pid

Ξεκινώντας τη μέρα με Bertrand Russell...

Αν στον κόσμο σήμερα υπήρχε ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων που επιθυμούσε τη δική του ευτυχία περισσότερο απ’ ό,τι επιθυμούσε τη δυστυχία των άλλων, σε μερικά χρόνια θα είχαμε έναν παράδεισο.

Καλημέρα με λίγο χιούμορ...

Σ' όσους σπάσανε, σ' όσους κρατάνε - Κατερίνα Γώγου

Κουρελιασμένοι απ' τ' αγριεμένα κύματα
πεταμένα υπολείμματα για πάντα από δω και μπρος
στο σκοτεινό θάλαμο της γης
με ισκιωμένο το μυαλό
απ' το ξέφρενο κυνηγητό
τις ασάλευτης πορείας των άστρων
οι τελευταίοι
απόθεσαν το κουρασμένο κεφάλι τους
θυσία
στην τελετουργία των ανεμοστρόβιλων καιρών.
Κι άνθρωποι δεν υπήρχανε.
κι ένα άσπρο χιόνι σιωπής
σκέπασε οριστικά τις βυθισμένες πόλεις...








Πηγή

Γιατί η ποίηση

Τρυγώ τα τοπία σου - Ηλίας Παπακωνσταντίνου

Βραχνη αχτιδα, επλεα στις τεφρας τα τοπια
αναμεσα απο ενα κροταλισμα λυγμικο
και μια σκεψη κιτρινη.
Ηρθες με βλαστωμενα δαχτυλα, ηρθες με ηλιους,
ηρθες με τον αυλογυρο του μελοντος!
Τη κολασμενη ανοιξη
εταφη και εγενηθη το οραμα μου το λιτο..
Με αγριοκερασο εκοιμηθηκε ο οργασμος μου
σε ανοθευτη κερενια γη,αγγαλιαζοντας ορη.
Χωρις αποχρωσεις χιλιαδες χειλη γεννησα
να αγγιξω τα κεραμωτα σου στηθη
τα ποταμισια ποδια σου.
Χαλκινο και πανω του μελι, προζυμι και ελαιολαδο
το προσωπο σου!
Ασπαστο νημα η υδατινη γλωσσα σου,
μεννω αγαπη μου στον κυματοαφρο σου
στις πολεις των ατρυγητων χειλιων σου
στον υπερποντιο πορτοκαλεωνα σου...
Πολυχρωμη και αλεσμενη
η πετρα που μου πασπαλιζει τα παντα μου
εσυ....

Σημεία στίξης - Ελένη Τομπέα (Word Chimes)

Στο κόμμα, σταματώ...

Παίρνω ανάσες

Συλλογιέμαι το πριν και σχεδιάζω το μετά

Παντρεύω το παρελθόν με το μέλλον

 

Στην τελεία, πεθαίνω...

Μέσα σε μια στιγμή

σταματώ να υπάρχω

μόνο και μόνο για να γεννηθώ ξανά

Στο θαυμαστικό, φωνάζω....

Μ'ακούν οι γραμμές μου

Αναπηδούν τα γράμματα

Σκορπώ ευτυχία απο την μια άκρη μου στην άλλη

 

Στο ερωτηματικό, περιμένω...
Αγωνιώ για την απάντηση
που πότε έρχεται, πότε όχι
και εγώ πάντα περιμένω...






Πηγή: http://wchimes.blogspot.gr/

ΛΙΜΑ ΣΑΒΑΧΘΑΝΙ - Β.Α.

Εικονικά

Βαθιά στο μέλλον

μακριά πετάν                                                                                    

τα χρόνια της βλακείας

τα αβολίδωτα

Μα τι να γίνει!

Τέτοιων πολιτισμών τα απομεινάρια

τέτοια είναι.

Πώς να τους πείσεις

ότι η θάλασσα ο ήλιος και το χώμα

Δε γκαστρώνονται!

-αυτοί εκεί επιμένουν-

Ιδέες δε γεννάν λαοί οι στείροι

Πώς να τους πείσεις ότι ξεπατώνονται!

Συγνώμην!

Λάθος ιδέες ! Λάθος δρόμος!

Λάθος ύπαρξη!

Το λίπασμα

Ήθελε μια κάποια προεργασία

Πριν περάσει στην συνύπαρξη

Με της απωλείας τη διάσταση

Χωρίς Ανάσταση !

                                                        Β.Α.

Ξεκινώντας τη μέρα με Frank A. Clark...

Μη διαλέξεις ένα δρόμο χωρίς εμπόδια· πιθανότατα δεν οδηγεί πουθενά.

Καλη εβδομάδα!

Καληνύχτα με ένα ατμοσφαιρικό τραγούδι του Robbie Robertson

Η βασίλισσα - Πάμπλο Νερούδα

Σε ονόμασα βασίλισσα.
Υπάρχουν ψηλότερες από σένα, ψηλότερες.
Υπάρχουν αγνότερες από σένα, αγνότερες.
Υπάρχουν ομορφότερες από σένα, ομορφότερες.
Αλλά εσύ είσαι η βασίλισσα.

Όταν περπατάς στο δρόμο
κανείς δε σε αναγνωρίζει.
Κανένας δε βλέπει το κρυστάλλινο σου στέμμα, κανένας δεν κοιτάζει
το από κόκκινο χρυσό χαλί
που πατάς καθώς περνάς,
το χαλί δεν υπάρχει.

Κι όταν εμφανίζεσαι
όλοι οι ποταμοί ακούγονται
στο κορμί μου, καμπάνες
σείουν τον ουρανό
κι ένας ύμνος γεμίζει τον κόσμο.

Μονάχα εσύ κι εγώ,
μονάχα εσύ κι εγώ, αγάπη μου,
τον ακούμε.







Πηγή: http://www.vakxikon.gr/

Διάλογος πρώτος - Νίκος Καρούζος

Σὰ νὰ μὴν ὑπήρξαμε ποτὲ
κι ὅμως πονέσαμε ἀπ᾿ τὰ βάθη.
Οὔτε ποὺ μᾶς δόθηκε μία ἐξήγηση
γιὰ τὸ ἄρωμα τῶν λουλουδιῶν τουλάχιστον.
Ἡ ἄλλη μισή μας ἡλικία θὰ περάσει
χαρτοπαίζοντας μὲ τὸ θάνατο στὰ ψέματα.
Καὶ λέγαμε πὼς δὲν ἔχει καιρὸ ἡ ἀγάπη
νὰ φανερωθεῖ ὁλόκληρη.
Μία μουσικὴ
ἄξια τῶν συγκινήσεών μας
δὲν ἀκούσαμε.
Βρεθήκαμε σ᾿ ἕνα διάλειμμα τοῦ κόσμου
ὁ σώζων ἑαυτὸν σωθήτω.
Θὰ σωθοῦμε ἀπὸ μία γλυκύτητα
στεφανωμένη μὲ ἀγκάθια.
Χαίρετε ἄνθη σιωπηλὰ
μὲ τῶν καλύκων τὴν περισυλλογὴ
ὁ τρόμος ἐκλεπτύνεται στὴν καρδιά σας.
Ἐνδότερα ὁ Κύριος λειτουργεῖ
ἐνδότερα ὑπάρχουμε μαζί σας.
Δὲν ἔχει ἡ ἁπαλὴ ψυχὴ βραχώδη πάθη
καὶ πάντα λέει τὸ τραγούδι τῆς ὑπομονῆς.
Ὢ θὰ γυρίσουμε στὴν ὀμορφιὰ
μία μέρα…
Μὲ τὴ θυσία τοῦ γύρω φαινομένου
θὰ ἀνακαταλάβει, ἡ ψυχὴ τὴ μοναξιά της.








Πηγή

Αντίλαμψα - Χρύσα Μιχαλοπούλου

Ζώ να Αντιλάμπω Ανάμεσα στις Λέξεις που σαν Φωνές Πουλιών Ταίζονται απο Φώς, στα Σταυροδρόμια της Ψυχής μου.

Οι Ασχημάτιστες Σκέψεις μου, Γνωρίζουν την Έξοδό τους.
Σχηματίζονται σε Πτερωτά Δώρα σαν Σμιλευμένα Σώματα
Εξαίσιας Ομορφιάς.

Η Εύληπτη Γλώσσα της Ποίησης Γίνεται Όχημα Καταγραφών Ιθάκης....Καταγραφών της Ομορφιάς του Παραπέρα,
Στων Απείρων της την Αρμονία.

Αντιλάμπω στις Αιώνιες Λαμπάδες της που Ιδανικά Αντιφέγγουν
στην Ατμόσφαιρα, σαν Κόκκινες Αισθήσεις Κυριαρχίας Ποιών.
Και Γίνονται Οχήματα Νεόκτιστης Γραφής.

Αντίλαμψα απο το Γαλάζιο της Ημέρας του Πρωινού,
Ώς το Θαλασσί electric του Εσπερινού....Όπως την Έβδομη
Ημέρα της Δημιουργίας....Με Πορφυρή Αγάπη
Για Όλα τα Αύριο.

Ηρωική μου Ποίηση δεν Παραιτούμαστε.
Καλά Ανατέλλουμε.
Αναδυόμαστε απο Σονέτα Ποιητικών Αναστεναγμών.
Μαζεύουμε την Δύναμη του Ήλιου
Που σαν Υψηλές Πνοές Αντιλάμπουν στο Ευρύχωρο Ουρανό!!

Σαν Λευκές Πεταλούδες σε Σχήματα Θαρρείς Πτερωτών
Λουλουδιών....
......Όπως όταν ο Έρωτας του Κάποτε
Επανέρχεται.

Μικρές ιστορίες για τον Παπαδιαμάντη

Ὁ Παπαδιαμάντης ἦταν κλειστὸς τύπος. Μιὰ φορὰ ὅμως πῆρε τὸ θάρρος καὶ ἀπήγγειλε στὸν Μητσάκη ἕνα ἐρωτικό του ποίημα. Ἐκεῖνος θέλοντας νὰ τὸν πειράξει:
-Ὥστε ἔτσι, κύριε Ἀλέξανδρε! Ἔχουμε ἔρωτες καὶ τοὺς τραγουδοῦμε τόσο ὄμορφα!
-Ἐγὼ δὲν ἔχω ἔρωτες, ἀποκρίθηκε ὁ Παπαδιαμάντης, χαμηλώνοντας τὰ μάτια. Ὁ ἥρωάς μου ἔχει!

---

Στὶς ἐφημερίδες δούλευε κυρίως ὡς μεταφραστής. Πάνω σ᾿ αὐτὴ τὴ δουλειὰ εἶχε ἕνα καταχθόνιο μυστικό: Ἔκανε ἀκατανόητα στὴ μετάφραση τὰ βλάσφημα κηρύγματα τῶν σοφῶν!

«Καταχθόνιο μυστικὸ ἑνὸς χριστιανοῦ καὶ ἁμαρτία ἑνὸς ἁγίου», σημείωσε ὁ Παῦλος Νιρβάνας.

---

Ὅταν πρωτοπῆγε νὰ δουλέψει στὸ «Ἄστυ», ὁ Κακλαμάνος μὲ κάποια δειλία καὶ ἐπιφύλαξη τοῦ μίλησε καὶ γιὰ τὴν ἀμοιβή:
- Ὁ μισθός σας θὰ εἶναι 150 δραχμές, εἶπε.
Ὁ Παπαδιαμάντης ἔμεινε σκεπτικός, σὰ νὰ λογάριαζε κάτι.
- Μήπως εἶναι λίγα; ρώτησε δειλὰ ὁ Κακλαμάνος, ἕτοιμος νὰ αὐξήσει τὸ ποσό.
- Πολλὲς εἶναι 150! ἀποκρίθηκε ὁ «κοσμοκαλόγερος». Μὲ φθάνουν 100.
Κι ἔφυγε βιαστικὸς καὶ ντροπαλὸς χωρὶς νὰ προσθέσει λέξη.





 

Πηγή:http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tributes/alexandros_papadiamantis/various.htm#ΕΤΕΡΑ_ΡΗΤΑ

Κοιμωμένη - Θεόδωρος Σαντάς

Ποίηση του Νοέμβρη

Ω, αλειτούργητη καρδιά

ζωή συννεφιασμένη

πόσες δεν πόθησες χαρές

και βγήκες γελασμένη

Σα θάμα εκεί στο σύθαμπο

και σαν σκιά κλαμένη

μου φάνηκες πως ήσουνα

εσύ αγαπημένη

Μα σαν τα φώτα άναψαν

έμεινα πάλι μόνος

μέσα στα κλώνια των καιρών

να με μαραίνει ο χρόνος

Ω, της ανάσας μου πληγή

σε λέω αγαπημένη

κι ας είσαι σαν του Χαλεπά

«ωραία Κοιμωμένη»

Ξεκινώντας τη μέρα με Γκαίτε...

Οι περισσότεροι άνθρωποι δουλεύουν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους, απλώς για να ζουν. Και η λίγη ελευθερία που τους μένει τους προβληματίζει και προσπαθούν να βρουν κάθε τρόπο να την ξεφορτωθούν.

Καλημέρα!