Καληνύχτα από εμάς και ελπίζουμε όχι με τυφλές ελπίδες!

Πρόλογος (Σκλάβοι Πολιορκημένοι) - Κώστας Βάρναλης

Πάλι μεθυσμένος εἶσαι, δυόμιση ὥρα τῆς νυχτός.
Κι ἂν τὰ γονατά σου τρέμαν, ἐκρατιόσουνα στητὸς
μπρὸς στὸ κάθε τραπεζάκι.«-Γειά σου Κωσταντὴ βαρβᾶτε!»
«-Καλησπερούδια, ἀφεντικά, πῶς τὰ καλοπερνᾶτε;»

Ἕνας σοὔδινε ποτήρι κι ἄλλος σοὔδινεν ἐλιά.
Ἔτσι πέρασες γραμμὴ τῆς γειτονιᾶς τὰ καπελιά.
Κι ἂν σὲ πείραζε κανένας - ἂχ ἐκεῖνος ὁ Τριβέλας!-
ἔκανες πὼς δὲν ἔνιωθες καὶ πάντα ἐγλυκογέλας.

Χτὲς καὶ σήμερα ἴδια κι ὅμοια, χρόνος μπρός, χρόνια μετά...
Ἡ ὕπαρξή σου σὲ σκοτάδια ὅλο πηχτότερα βουτᾷ.
Τάχα ἡ θελησή σου λίγη, τάχα ὁ πόνος σου μεγάλος;
Ἄχ, ποὖσαι νιότη, ποὔδειχνες πῶς θὰ γινόμουν ἄλλος!


Πηγή

Η Έλλη Λαμπέτη διαβάζει Καβάφη - Ιθάκη

Σύντομα στο ''Ποίηση και Λογοτεχνία''...

Μια συνέντευξη με την Ασημίνα Ξηρογιάννη εφ' όλης της ύλης, ανοίγοντας έτσι την νέα στήλη της σελίδας μας '' Συνεντεύξεις''.

Η Ασημίνα Ξηρογιάννη ποιήτρια και συγγραφέας με πλούσια εργογραφία, φιλόλογος και θεατρολόγος απαντάει στις ερωτήσεις του '' Ποίηση και Λογοτεχνία'', ερωτήσεις που αφορούν το έργο της, την κοινωνία, τους νέους λογοτέχνες και πολλά άλλα.

Έξι μικρά αποσπάσματα από το παιδικό μυθιστόρημα του Λάσκαρη Π. Ζαράρη "Το νησί και το αθάνατο νερό"

1) Ο αρχηγός χαμογέλασε: «Ο τελευταίος Έλληνας που πέρασε από τα μέρη μας ήταν ο στρατηλάτης Αλέξανδρος».
Ο Πέτρος αντέδρασε, γιατί γνώριζε από την ιστορία πως ο Μέγας Αλέξανδρος δεν είχε κυριεύσει ποτέ αυτό το απομονωμένο νησί.
«Αδύνατον…!!!», ούρλιαξε
Ο Μπούα-Μπούα απάντησε: «Δεν εννοώ πως επιτέθηκε στο νησί μας και το κατέκτησε. Μόνο λίγες μέρες έμεινε με τους συμβούλους του, γιατί ήρθε να ενισχύσει τον στρατό του με το «αθάνατο νερό» μας».

2) Ο Μπούα-Μπούα δεν επέτρεπε να εκφράσουν τα παιδιά τη χαρά τους, γιατί γνώριζε καλά πως πάνω στα ανθισμένα λουλούδια του νησιού τρυγάνε τη γύρη τους κάτι τεράστιες μέλισσες. Αυτές μπορούσαν να δηλητηριάσουν και να σκοτώσουν ολόκληρο ελέφαντα. Τα ζαρκάδια ξεγλιστρούσαν με ελιγμούς απ’ τις θανατηφόρες μέλισσες και τα πολύχρωμα φίδια ήταν έτοιμα να επιτεθούν κάθε στιγμή. Τύλιγαν τα θύματά τους με το χοντρό τους σώμα και τα έπνιγαν μέχρι να πεις κύμινο...

ΘΕΟΧΑΡΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ- ΠΟΡΤΕΣ ΚΛΕΙΣΤΕΣ

ΠΟΡΤΕΣ ΚΛΕΙΣΤΕΣ

                          Πόρτες κλειστές.

                          Μάταια χτυπάς να σου ανοίξουν.

                          Έξω χιονιάς και παγωνιά,

                          μέσα το τζάκι να ζεσταίνει.

                          Κι ούτε κατάλαβες,

                          πως και γιατί σε κλείδωσαν απέξω.

                          Χτυπάς γερά,

                          φωνάζεις, δεν σ’ ακούνε.

                          Μην περιμένεις,

                          πάρε τη βαριά.

                          Πόρτες που δεν ανοίγουνε τις σπάνε.

Διάλυση- Γιώργος Βέλτσος

Μια νέα εποχή συνδέεται

 με την αντίληψη που έχουμε της ομορφιάς

όταν συμβεί να συγκρατούμε πλέον μέσα μας τη

 Γη

Τότε η ζωή

δεν ξεγελά με επιχειρήματα σχοινοτενή όπως παλαιότερα

            όταν το ωραίο προβάδισμα ανεξήγητο κατείχε, «χωρίς    γιατί»

            -τί άλλο να υποστηρίζει το τριαντάφυλλο;-

            όταν το ποίημα έκοβε το δρόμο

            σαν ένα πρόσωπο γυναίκας που δεν οφείλεις ν’ αγαπάς

            και

            -όχι ακόμα, ωστόσο ναι-

            πρέπει να προσπεράσεις στρέφοντας προς τα κει τη θέληση

            ώστε να μην το θέλει αναζητώντας μιαν επιείκεια προσιτή

Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι μέσα στην ομορφιά

υπάρχει η επιθυμία για ομορφιά

σα να έπρεπε το κραταιό να συντριβεί για να τελειωθεί

στο μαύρο επιστρέφοντας το δάνειο φως του δίχως η φιλαυτία να βαφτεί

–το κύρος του εμφανέστατου της αδικίας

Η ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΤΗΣ- Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος

Εκατοντάδες οι ποιητικές συλλογές που εκδίδονται κάθε χρόνο στη χώρα μας. Οι εκδοτικοί οίκοι αποφεύγουν την έκδοσή τους. Τα βιβλιοπωλεία τις σνομπάρουν. Αυτές, όμως, ανθούν, παρά τις αντιξοότητες. Τίποτα δεν μπορεί ν’ ανακόψει τον φρενήρη ρυθμό με τον οποίο εκδίδονται, αφού οι ποιητές μας δεν φαίνονται να ορρωδούν μπροστά σε τίποτα, προτιμώντας να τις εκδίδουν «ιδίοις αναλώμασιν» ( η συντριπτική πλειοψηφία τους κυριολεκτικά από το υστέρημά τους ) και να τις μοιράζουν μεταξύ τους, παρά να τις αφήνουν βορά στη μανία των τρωκτικών, που όμως, είναι ζήτημα αν κι αυτά ακόμα θα καταδέχονταν να τις προσέξουν, καθώς είναι σίγουρο ότι προτιμούν να χορτάσουν την πείνα τους με τους τόνους των απορριμμάτων της καταναλωτικής πολυπραγμοσύνης μας...

Ιωσήφ Μπρόντσκι Άννας Αχμάτοβα Ιωβηλαίο

Της σελίδας και της φωτιάς, του σπόρου και της μυλόπετρας,

τσεκούρια κοφτερά και κομμένα μαλλιά-

Όλα τα φυλάει ο Θεός· ειδικά όμως τα λόγια

της συγχώρεσης και της αγάπης, που ο Λόγος ο δικός του

Σ’ αυτά χτυπά παλμός ήρεμος, κι αντηχεί των κοκάλων το τρίξιμο,

και η σκαπάνη· ήρεμα και απόμακρα,

Αφού η ζωή –μία, κι αυτά από τα χείλη τα θνητά

ακούγονται πιο καθαρά απ’ ό,τι από την υπερκόσμια βάτο

Απόσπασμα από την "Απόδραση"- Χρήστος Τσαντής

Η ατμόσφαιρα γύρω έμοιαζε, κι ήταν πραγματικά γιορτινή. Αυτό επέβαλε το ημερολόγιο. Η πόλη στολισμένη με φώτα και πολύχρωμες επιγραφές ετοιμαζόταν να υποδεχτεί την καινούργια χρονιά. Πάντα ο νέος χρόνος τρέφει ελπίδες για κάτι καλύτερο, λες και βγάζουμε κοροϊδευτικά τη γλώσσα στην πραγματικότητα, λες κι είναι στο αίμα μας η αισιοδοξία, αναπόσπαστο στοιχείο του γενετικού μας κώδικα.
Περπατούσα στο δρόμο, ανάμεσα σε πολύ κόσμο, μόνη. Που και που, με σκούνταγε κανένας βιαστικός διαβάτης κι άλλοτε πάλι έπεφτα σε ένα ατέλειωτο μποτιλιάρισμα από παρέες και δεν μπορούσα να κάνω βήμα. Έπρεπε αναγκαστικά να τους περιμένω, ν’ αποφασίσουν που θα πάνε, για πού θα τραβήξουν. Κι αν πέφτανε πολλές ιδέες για συζήτηση… καλό ξημέρωμα!
Μέχρι τότε βυθιζόμουν στις δικές μου σκέψεις. Έμπαινε σε κίνηση εκείνος ο γνωστός σιγαστήρας, αποκλείοντας κάθε ήχο που δεν είναι συμβατός με τους λογισμούς της συγκεκριμένης ώρας. Πλέον έκλεινα τ’ αυτιά μου στις τυποποιημένες Αμερικάνικες μουσικές που ακούγονταν απ’ τα μεγάφωνα στο δρόμο-τα ίδια πάντα, την ίδια εποχή-έμπαινα νοερά στην διπλανή βιτρίνα, πόζαρα κι εγώ πλάι στα ρούχα και τα μοντέρνα εσώρουχα, χάζευα τους θεατές μου που παρατηρούσαν με κομμένη την ανάσα κι έπειτα έβγαινα κι έπαιρνα ξανά τη γνωστή μου θέση δίνοντας τέλος στις ονειρώξεις και τις περιπλανήσεις μου...

ΑΝΑΜΝΗΣΗ- ΜΑΤΙΝΑ ΕΥΘΥΜΙΟΥ

ΑΝΑΜΝΗΣΗ

ΟΤΑΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ

ΧΑΝΟΝΤΑΙ

ΣΤΗ ΦΛΟΓΑ ΤΟΥ ΚΕΡΙΟΥ

ΨΑΧΝΟΥΜΕ ΝΑ ΒΡΟΥΜΕ

ΤΗΝ ΑΝΑΜΝΗΣΗ

ΠΟΥ ΠΟΝΕΣΕ ΤΟ ΝΟΥ

ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΜΑΣ

 

ΣΕ ΠΟΣΑ ΚΕΡΙΑ

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΧΑΘΩ

ΤΙ ΝΑ ΠΡΩΤΟΘΥΜΗΘΩ

ΟΛΗ ΜΟΥ Η ΖΩΗ

ΜΙΑ ΑΝΑΜΝΗΣΗ

ΟΛΗ ΜΟΥ Η ΖΩΗ ΕΣΥ.

 

ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ- «Χρώματα ψυχής»

 

«Χρώματα ψυχής»

Το χρώμα της ψυχής είναι δικό σου
απόχρωση απόγευμα
στιγμές του δειλινού
απλότητα ξαπλώνει στο πλευρό σου
η σκέψη μου το πρόγευμα
στο φως του καντηλιού.

Το χρώμα της ψυχής είναι δικό μου
στο δείπνο της σιγής
με βλέφαρα υγρά
δάκρυα ζωής στον πράο πανικό μου
βήματα φυγής
τρέχουνε γοργά..

Σας ευχόμαστε ένα χαρούμενο πρωινό!

Καληνύχτα από μας με ένα κομμάτι των Estatic Fear

Τη νύχτα που κοιμήθηκες - Τσέζαρε Παβέζε

Ακόμα και η νύχτα σου μοιάζει,
η μακρινή νύχτα που θρηνεί
σιωπηλά, μέσα στα βάθη της καρδιάς,
και τ' άστρα περνάνε κουρασμένα.
Ένα μάγουλο ακουμπάει σ' ένα άλλο μάγουλο -
είναι μια παγερή ανατριχίλα, κάποιος
χτυπιέται και σε παρακαλεί, μονάχος,
σκορπισμένος μέσα σου, στον πυρετό σου.

Η νύχτα υποφέρει και θέλει την αυγή
φτωχή καρδιά που τρέμεις.
Ω πρόσωπο κλειστό, σκοτεινή αγωνία
πυρετέ που πικραίνεις τ' άστρα,
υπάρχει κάποιος που περιμένει την αυγή όπως και συ
ψάχνοντας το πρόσωπό σου στη σιωπή.
Είσαι ξαπλωμένη κάτω από τη νύχτα
σαν ένας κλειστός νεκρός ορίζοντας.
Φτωχή καρδιά που τρέμεις
κάποτε ήσουν η αυγή.



Πηγή

Εκείνες τις μαργαρίτες - Αναστασία Γκίτση (έργα αναγνωστών)

Eκείνες τις κίτρινες μαργαρίτες που έκοψες
από τη χλόη του χωραφιού
στον ουρανό να τις φυτέψεις,
τις αρμόζει πιότερο το γαλάζο,
φωτίζει τα πέταλα σαν από στάλες μελίρρυτου απόβροχου…
Βρέχει απόψι,
δίχως να σταματάει λεπτό
κι αν είναι που σταλάζουν χαμόγελα,
μη μου αναστενάζεις από νοσταλγία
έλα! να πιούμε ένα ποτηράκι κρασί
και να μασουλήσουμε σοκολάτα

Γεώργιος Σουρής - Καταργούμε (απαγγέλει ο Γιώργος Κωνσταντίνου)

Θέμα Bonus: Overseas Highway: Οδηγώντας πάνω στον ωκεανό!

Ο δρόμος Overseas Highway συνδέει τα Florida Keys, ένα αρχιπέλαγος 1.700 νησιών που εκτείνεται βορειοδυτικά της Φλόριντα, με την ηπειρωτική χώρα, μετά από μία εκπληκτική διαδρομή τεσσάρων περίπου ωρών πάνω από τον ωκεανό!

Έρως - Νίκος Δεληγιάννης (από τη συλλογή Εφευρέτης Αισθήσεων, εκδόσεις ΙΔΜΩΝ)

Πορθμός από αίμα
σύμπαντος κηλίδα
Ένα τέτοιο αστέρι
περιστολή τ' αέναου
Καπνός θεϊκής νηοπομπής
εισπνοή
από θαλάσσια κήτη
απ' τους ασφόδελους
απ' τον νεοφερμένο
στις Συμπληγάδες
Τόξα πυρωμένα
κάτω από τα στήθη
κρυμμένα
ως φυλαχτά
Μέταλλα σμιλεμένα
αιχμηρά
σαν πάθος
Ες αεί
ύμνος τ' Έρωτα
Κόκκινο ή μαύρο;

Ας μην ξεχνάμε: Σαν σήμερα 20 Ιουλίου 1974

Μπορεί να είμαστε θεματικό ιστολόγιο που αφορά την λογοτεχνία όμως κάποια πράγματα δεν μπορούν να μη μας αγγίζουν.

Σαν σήμερα έγινε η τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974 από τον τουρκικό στρατό. Περίπου 40.000 τούρκοι στρατιώτες εισέβαλαν παράνομα στις βόρειες ακτές της Κύπρου, την κατέλαβαν και μέχρι σήμερα κατέχουν επίσης παράνομα το 37% περίπου από το κυπριακό έδαφος.
Οι φίλοι γείτονες που μέχρι και πριν μερικούς αιώνες ζούσαν σε νομάδες, κατάφεραν να σκοτώσουν 4.000 Κύπριους και να κρατήσουν φυλακισμένους- αγνοούμενους- βασανισμένους περίπου 2.000 ακόμα ανθρώπους.

Δεν ξέρουμε κατά πόσο μια τέτοια αναφορά μνήμης θα γίνει από τους τηλεοπτικούς δέκτες των καναλιών που εκπέμπουν με απίστευτη μανία διάφορες τουρκικές σειρές, εμείς όμως νιώσαμε την ανάγκη να το κάνουμε.
 Ευχή μας να μην ξαναβρεθούμε ποτέ ξανά σε τέτοιες καταστάσεις και να ζήσει επιτέλους αυτός ο πλανήτης όσο μπορεί ειρηνικά.

Είμαι μέσα στο φως που προχωρεί - Ναζίμ Χικμέτ

Είμαι μεσα στο φως που προχωρεί
Tα μάτια μου είναι πλημμυρισμένα από πόθους
Ειν' ωραίος ο κόσμος
Ειν' ωραίος ο κόσμος

Τα μάτια μου δεν κουράζονται να βλέπουνε τα δέντρα
Τα δεντρα τα τόσο γεμάτα από ελπίδα
Τα δέντρα τα τόσο πράσινα

Ενα μονοπατι ηλιόλουστο τραβάει μέσα απ' τις μουριές
Eίμαι στο παράθυρο του νοσοκομείου
Δε νιώθω τη μυρωδιά των γιατρικών
Κάπου πρέπει ν' ανθίζουν τα γαρούφαλλα
Δε νιώθω τη μυρωδιά των γιατρικών

Το ζήτημα δεν είναι να είσαι αιχμάλωτος
Το να μην παραδίνεσαι αυτό είναι

Μάνος Χατζιδάκης- Το πρόσωπο του τέρατος

Απόσπασμα από το ημερολόγιο της Μαρίας Πολυδούρη

                                                                       Δευτέρα 15 Ιουνίου 1925

Το ίδιο ερώτημα σβήνει στα μάτια μας όταν τυχαία συναντηθούμε στο δρόμο… μ’ αντιπερνάμε χωρίς καμμιά δύναμη να πάρουμε το δρόμο που αφήσαμε πίσω μας…

Γύρνω μονάχα και τον κυττάζω πάντα το δρόμο που αφήσαμε. Είνε μακρύς, σκοτεινός, γεμάτος δυσκολίες και φρίκη… είνε τόσο μακρύς, τόσο δύσκολος… κι’ όμως –θεέ συγχώρεσέ με- θα τον έπαιρνα με την καρδιά γεμάτη δάκρυα και μεταμέλεια…

Με την καρδιά δεμένη με τα σίδερα της αμαρτίας θα ξεκινούσα να σ’ εύρω, μοναδική κι’ αξέχαστή μου αγάπη…

Δεν έχω τίποτε άλλο στη ζωή μου τόσο γλυκό, τόσο όμορφο που θα μου δικαιώνει τη ζωή, κι’ ο θεός θα με συχωρούσε… θα με συχωρούσες και συ φίλε που γεύομαι στης άδολης χαράς σου το ποτήρι βέβηλα… ανόσια… θα με συχωρούσες… το ξέρω…

Η Γαύδος μας του Νίκου Λυγερού

 

Η Γαύδος μας

Όταν ακούς τον Ερωτόκριτο
και βλέπεις την Γαύδο
συνειδητοποιείς την αξία
μιας πράξης ανούσιας
για όλη την κοινωνία
αλλά τόσο σημαντική
για τους ανθρώπους
που ζουν στην άκρη
του ουρανού και της θάλασσας
κι όταν ξέρεις πώς κανείς
δεν σου έδειξε τίποτα
αλλά μόνος πήγες
εκεί που έπρεπε
διότι ήταν το πρέπον
για τη γη της θάλασσας
τότε θέλεις να ζήσεις
την επιστροφή στο νησί
για να δουν οι δικοί μας
πως δεν πρόκειται
να τους ξεχάσουμε
ακόμα κι αν οι άλλοι
θεωρούν ότι μια λεπτομέρεια
δεν αξίζει θυσίες,
διότι εσύ άγγιζες
τον Άγιο Νικόλαο
που περίμενε
αιώνες ανθρώπους
κι ακούμπησες στον Νότο
το θρόνο του Δία
κι αντίκρισες δεόντως
το απέραντο γαλάζιο
όπου βρίσκεται στο βάθος
η επόμενη πραγματικότητα
εκείνη που θέλει
η λαβωμένη πατρίδα
για να παραμείνει
ελεύθερη στον ήλιο.

Mικρά χαι και από την Στέλλα Μήτσιου

Καιω τις ακρες των φτερων μου

Θελω ναμαι σιγουρη πως δεν θα φυγω

Καιω τις ακρες των δαχτυλων μου

Θελω να σε πιστεψω χωρις να ψηλαφισω τις ουλες σου

Σβηνω τα ματια μου

Θελω να σε γνωρισει μοναχη η καρδια μου…

 

……………………………………………..

 

Η κουβεντα ετρεξε

Από στομα σε στομα

Κατακερματιστηκε αναμεσα

Σε καταλευκες οδοντοστοιχιες

Ζυμωθηκε σε υγρα στοματα

Και εκφορηθηκε από ομορφα χειλη

…μα η αληθεια… η αληθεια..

Δεν εκχυλιστηκε..

Εγινε σβωλος

Και κατεποθη…

………………………………………….

Είναι συλλαβες

Βγαλμενες απ`την αντηχηση της μοναξιας

Στο αδειανο δωματιο..

Είναι το αποτυπωμα του ερωτα

Καθως σπαρασσεται

Αποθησαυριζοντας οδυνη

Είναι η τραγικοτητα του ονειρου

Όταν αρκειται στο μικρο,

Που τσακιζεται προσπαθωντας

Να πλαγιοκοπησει ..

Τον ογκο του μεγαλου….

Είναι

Καλή σας μέρα!

Διαγωνισμοί

Το ιστολόγιο μας επιθυμεί να φιλοξενήσει διαγωνισμούς με κληρώσεις για τους αναγνώστες. Οι αναγνώστες θα έχουν την ευκαιρία να κερδίζουν δώρα όπως βιβλία, ποιητικές συλλογές και πολλά άλλα.

Αυτή όμως η διαδικασία, των διαγωνισμών, δεν μπορεί να ξεκινήσει από εμάς αυθαίρετα αλλά με τη συνεργασία ορισμένων φορέων (Βιβλιοπωλεία, εκδοτικοί οίκοι, συγγραφείς κτλ).

Όσοι από τους παραπάνω φορείς επιθυμούν να συνεργαστούν μαζί μας για την διεξαγωγή διαγωνισμών μπορούν να επικοινωνήσουν με εμας.

Ευχαριστούμε πολύ.

Τ’ ακρογιάλι - Νικόλαος Καμπάς

Ακόμα χθες εκοίταξα τη θάλασσα να τρέχει
και τ’ ακρογιάλι το ξερό με κύματα να βρέχει.
Σήμερα όλα ήσυχα και τώρα τ’ ακρογιάλι
κατάξερο απλώνεται και διψασμένο πάλι.

Είναι η μοίρα του, ζωή μια μέρα να του δίνει
η θάλασσα και αύριο νεκρό να το αφήνει.
Γιατί δακρύζω; Αχ, γιατί σου μοιάζω ακρογιάλι:
τη μίαν μέρα μ’ αγαπούν και με ξεχνούν την άλλη.

 Πηγή

PAUL VERLAINE- ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ (Mετάφραση: Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος)

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ
    
               Του φθινοπώρου οι μακρυνοί,
               οι ασταμάτητοι λυγμοί
               καθώς ξεσπούνε
               με μια ανία αβάσταχτη
               την τρυφερή μου την καρδιά
               έρχονται και χτυπούνε.

               Κι όταν ο χρόνος ο πικρός
               μέσα στη θλίψη μου κι αυτός
               το διάβα του σημαίνει,
              μες σε λυγμούς αναπολώ
              την παιδική μου τη ζωή
              την περασμένη.

              Και με τ' αγέρι που φυσά
              και  'δώθε  - 'κείθε με πηγαίνει
              αθέλητα αναχωρώ,
              σαν ένα κιτρινόφυλλο
              που έπεσε και χάθηκε
              για πάντα πια νεκρό.

                 
              

Θέμα Bonus: Δίνοντας χρώμα στα δέντρα

O Αμερικανός καλλιτέχνης Curtis Killorn δίνει χρώμα στα νεκρά δέντρα, μια κίνηση που προκάλεσε το έντονο ενδιαφέρον όσων παρατηρούν τη δουλειά του και πλέον δέχεται αρκετές προτάσεις για να χρωματίσει νεκρά δεντρα.

Όπως ο ίδιος δηλώνει η φύση έχει τόση ομορφιά από μόνη της και δεν είναι σκοπός του να την εμπλουτίσει με κανένα τρόπο. «Η ομορφιά είναι εκεί, απλά την αναδεικνύω» είπε.

Διαδικασία κατοχύρωσης πνευματικών δικαιωμάτων

ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΚΑΤΟΧΥΡΩΣΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ

1. Τα έργα σας καλό θα είναι να είναι δακτυλογραφημένα σε Η/Υ και εκτυπωμένα εις διπλούν προκειμένου το ένα σετ να χρησιμοποιηθεί για την κατοχύρωση και το άλλο για προσωπική σας χρήση.
2. Μαζί με την δακτυλογράφηση του έργου σας, ετοιμάστε και εκτυπώστε επίσης ένα έγγραφο το οποίο θα έχει συνοδευτικό χαρακτήρα στο έργο σας και το οποίο θα παρουσιάζει συνοπτικά τα χαρακτηριστικά του έργου σας. Σε αυτό μην ξεχάσετε να γράψετε σε ποιόν ανήκει το έργο (δηλαδή το όνομά σας αν είναι δικό σας) και φυσικά να το υπογράψετε.
3. Έργο και συνοδευτικό έγγραφο τα τοποθετείτε ίσια (ατσαλάκωτα) σε φάκελο που να τα χωρά με άνεση και αυτόν τον φάκελο τον κλείνετε. - Τώρα ολοκληρώσατε την προεργασία σας πριν την ολοκλήρωση της πνευματικής κατοχύρωσης.

Σιωπή ερωτική - Word Chimes (έργα αναγνωστών)

Χωρίς λόγια...

Ανάσες ζεστές
Ψίθυροι που χαιδεύουν τα κορμιά

Χωρίς λόγια...

Ματιές που ζουν στο σκοτάδι
Δάχτυλα που ψηλαφίζουν την καρδιά

Εὐριπίδης, Ἀθηναῖος - Γιῶργος Σεφέρης

Γέρασε ἀνάμεσα στὴ φωτιὰ τῆς Τροίας
καὶ στὰ λατομεῖα τῆς Σικελίας.

Τοῦ ἄρεσαν οἱ σπηλιὲς στὴν ἀμμουδιὰ κι οἱ ζωγραφιὲς τῆς
θάλασσας.
Εἶδε τὶς φλέβες τῶν ἀνθρώπων
σὰν ἕνα δίχτυ τῶν θεῶν, ὅπου μᾶς πιάνουν σὰν τ᾿ ἀγρίμια·
προσπάθησε νὰ τὸ τρυπήσει.
Ἦταν στρυφνός, οἱ φίλοι του ἦταν λίγοι·
ἦρθε ὁ καιρὸς καὶ τὸν σπαράξαν τὰ σκυλιά.



Πηγή

Λάσκαρης Π. Ζαράρης- Η ισορροπίστρια της νύχτας

Η ισορροπίστρια της νύχτας

Στήριξε το ένα της πόδι στη μνήμη.
Κλειστά τα μάτια στο σκοτάδι,
χαϊδεύουν οι παλάμες τις πληγές,
πάνω στις κορυφογραμμές ο ήλιος ξεψυχάει,
λειψές οι αναμνήσεις ξεθωριάζουν.

Μόλις φάνηκες στο περίγραμμα του ήλιου
με τα καψαλισμένα δάχτυλα της μέρας.
Πώς έμαθες να ισορροπείς στις άγονες
γραμμές του ονείρου, στις αιχμηρές γωνιές
του παραδείσου, με τις αυταπάτες γκρεμισμένες
απ’ τα χέρια του εχθρού σου-της σιωπής;

ΑΝΤΩΝΗΣ Θ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ- ΖΟΥΓΚΛΑ

ΖΟΥΓΚΛΑ

Λιγόστεψαν οι τίγρεις και τα λιοντάρια,
όμως η ζούγκλα απλώνεται.
Κοιτώ γύρω μου και τη βλέπω.
Ακούω βρυχηθμούς από θηρία αόρατα.
Περιμένω σαγόνια να μ' αρπάξουν,
μάταια ψάχνοντας να βρω καταφύγιο.

Κάποιοι μου λένε να μην αγριεύομαι
και να χαρώ την άγρια ομορφιά της,
δέσμιος της χαράς του κυνηγιού,
κουφός στις οιμωγές των θηραμάτων,
κουφός προπάντων στις δικές μου οιμωγές.

Άνθρωπος στη θάλασσα - Rachel Lowes (έργα αναγνωστών)

Ταχύπλοη νύχτα
σφυρίζουν ανάσες
μελτέμια, θεριά,
στο στόμα σηκώνεται
αλαφιασμένο κύμα,
... από κάτω πνιγμένοι οι εργάτες
της φωνής σου,
οι σάλπιγγες και οι χορδές
τεμαχίζουν
τη μουσική μιας λέξης…

Δημοκρατία της Ντροπής- Σόφι Λύσσαρη

Δημοκρατία της Ντροπής

Εσύ ήσουν κοπελιά το όμορφο κορίτσι
με τόλμη, με παράστημα και με δικαιοσύνη;
Σε πιάσανε αιχμάλωτη και με δικό τους βίντσι
σου πήρανε την ηθική και κάθε σωφροσύνη.

Τσογλάνια σ’εξοντώσανε σε κάνανε πουτάνα
σου κράτησαν το όνομα και πλούτισες με ψέμα
παιδιά όταν μας έταζες μια ηθική σ’ αλάνα
με πλιάτσικο ανταπέδωσες και δάκρυα με αίμα.

Δημοκρατία της ντροπής ν’ αλλάξεις χαρακτήρα
κι όπως παλιά η Κασσιανή να δώσεις εξηγήσεις
σε όλους αυτούς που στέρησες απ’ τη σωστή την πείρα
ήρθε επιτέλους η στιγμή για να λογοδοτήσεις.

Σταμάτα την υποταγή σε κίβδηλους ανθρώπους
σήκωσε πια ανάστημα σ’ Αφέντες και κοπρίτες
κι αν χρειαστεί στείλ' τους μακριά σε ξένους τόπους
γιατί αυτό χρειάζονται όσοι είναι αλήτες.

Απόσπασμα από το ημερολόγιο της Μαρίας Πολυδούρη

                                             23 Ιουνίου 1922

Είναι απολύτως αδύνατο να με αγαπάει με την ίδια αγάπη που τον αγαπώ. Όταν είνε σιμά μου έχει μια τρέλλα ακατανόητη την οποία βέβαια μπορούσε να έχη μπροστά και σε μια άλλη γυναίκα που δεν θ’ αγαπούσε. Και γω τρελλαίνομαι να τον βλέπω και μόνο να τον βλέπω, να μου μιλή, να με κυττάζη με τα μάτια του κείνα που πρωταγάπησα. Είχε χθες νεύρα πολλά, έτσι ιδιότροπον ένοιωθα μέσα μου να τον αγαπώ πειο πολύ. Σε μια στιγμή του είπα –δε θέλω να με φιλής- και μου απάντησε απότομα –θέλω εγώ- δεν ξέρω πόσο κείνη τη στιγμή μ’ έκανε να θυμώσω αλλά ύστερα γι’ αυτό ακριβώς που μου ‘πε τον φιλούσα χίλιες φορές. Το βράδυ φάγαμε μαζί σε μια μπύρα. Χλωμός, εξαντλημένος με τις νευρικές χειρονομίες του είχε μια γοητεία αλλοιώτικη. Το βλέμμα μου που τον περιέβαλλε ήταν μια ολόκληρη λατρεία. Εάν δεν ήταν άλλοι κει μέσα, θα προτιμούσα καθισμένη στα πόδια του να υψώνω προς τα επάνω το βλέμμα μου για να τον βλέπω. Δεν του λέω εν τούτοις παρά ελάχιστα από όσα νοιώθω σιμά του. Δεν ξέρω, μου φαίνεται πως δεν προσέχει, ασφαλής κρίνοντας προς τον εαυτό του θα λέη –τι υπερβολές βρε αδερφέ- Έτσι βρίσκω και γω κάθε λόγο αγάπης που θα μου ειπή υπερβολή. Δεν μιλεί πολλές [φορές] ψάχνοντας να βρη κάτι που θα μπορέση να με χτυπήση βαθειά. Έτσι τάχα μου δείχνει πως με αγαπάει ενώ λέγοντας αυτό γελάει μέσα του, το ξέρω καλά.

Η αρχή της αγάπης του ήταν ένα ψέμμα γιατί τάχα να θέλει να είνε αλήθεια τώρα όσα μου λέει;

Πηγή: Μαρία Πολυδούρη, Άπαντα, Επιμέλεια-τυπογραφική διόρθωση: Ξένια Πλαχούρη, Εκδόσεις: Σ.Ι. Ζαχαρόπουλος, 2012

Καλή σας μέρα...

Για καληνύχτα. Δέησις- Κ.Π Καβάφης

Δέησις

Η θάλασσα στα βάθη της πήρ' έναν ναύτη.--
Η μάνα του, ανήξερη, πιαίνει κι ανάφτει

στην Παναγία μπροστά ένα υψηλό κερί
για να επιστρέψει γρήγορα και νάν' καλοί καιροί --

και όλο προς τον άνεμο στήνει τ' αυτί.
Αλλά ενώ προσεύχεται και δέεται αυτή,

η εικών ακούει, σοβαρή και λυπημένη,
ξεύροντας πως δεν θάλθει πια ο υιός που περιμένει.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Πηγή 

ΕΝΑΣ ΔΟΚΙΜΟΣ ΣΤΗ ΓΕΦΥΡΑ ΕΝ ΩΡΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ- Νίκος Καββαδίας

 ΕΝΑΣ ΔΟΚΙΜΟΣ ΣΤΗ ΓΕΦΥΡΑ ΕΝ ΩΡΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ.

Στο ημερολόγιο γράψαμε: "Κυκλών και καταιγίς".
Εστείλαμε το Σ.Ο.Σ μακριά σε άλλα καράβια,
κι εγώ κοιτάζοντας χλωμός τον άγριον Ινδικό
πολύ αμφιβάλλω αν φτάσουμε μια μέρα στη Μπατάβια.

Μα Δε λυπάμαι μια σταλιάν. Εμείς οι ναυτικοί
έχουμε, λένε, την ψυχή στο διάολο πουλημένη.
Μια μάνα μόνο σκέφτομαι στυγνή και σκυθρωπή,
που χρόνια τώρα και καιρούς το γιο της περιμένει.

Το ξέρω πως η θέση μας είναι άσχημη πολύ.
Η θάλασα τη γέφυρα με κύματα γεμίζει,
κι εγώ λυπάμαι μοναχά που δεν μπορώ να πω
σε κάποιον, κάτι που πολύ φριχτά με βασανίζει.

ΜΑΤΑΙ(ΣΙ)ΟΔΟΞΙΑ- Lef Doe

Ήταν ο κήπος μου, θυμάμαι, σταθμός επιβίβασης

(βαγόνια τα όνειρα) κι εγώ ο ταξιδιώτης.

Τ' άνθη λέγαν: “Το τρένο αυτό αν χάσεις,

αιώνια θα εκτροχιάζεσαι απ' τις ράγες της νιότης.”

Οι τσαχπίνες ηδονές έξω απ' το παραθύρι μου

(το μάτι κλείνοντας) δυο δυο περνάγαν.

Βρε το ξερό μου το κεφάλι· το χαΐρι μου!

“Μην πεθυμάς,” μονολογούσα, “μηδέν άγαν”.

Απόψε που απ' τις εσχατιές γροικάω τα ουράνια

(μες στη θολούρα) βλέπω και το βυθό.

Ωσάν αϊτός να πετάξω με περηφάνεια;

Δίλημμα! Ή στα πελάη, σαν άλλο δάκρυ, να χυθώ;

Μια αστραπή, να την, η Αισιοδοξία, ρίχνει σκάλα

(ν' ανεβώ στα ουράνια) τα μαλλιά της.

Με συμβούλεψε: “Είν' η ζωή μια στάλα

και να θυμάσαι πάντοτε: sub specie aeternitatis.”

Μανόλης Αναγνωστάκης - Στο παιδί μου...

Άλλαξα - 'Αννα Α. Θεοδωρίδου (έργα αναγνωστών)

Σκοντάφτω σε
γνώριμα λάθη..
Τώρα κοιτώ μες
το γυαλί το
άγνωστο είδωλο.
... Άλλαξα.
Ώρες,ημέρες,χρόνια
σαν μία ταινία ανιαρή.
Τόσο γρήγορα γεύτηκα
την ανώφελη σιγουριά
του "πρέπει"
Ήρθε η ώρα για το "θέλω"
Άλλαξα.
 

Μερικές ρήσεις για τη φιλία...

Είμαστε όλοι φίλοι των ευτυχούντων, ενώ των δυστυχούντων δεν είναι φίλος ούτε ο πατέρας.

--Αριστοτέλης

Είναι ένας φίλος του οποίου δεν ξέρω το όνομα και τον ξέρω πολύν καιρό για να τον ρωτήσω.

--Georges Feydeau

H μεγάλη διαφορά μεταξύ αγάπης και φιλίας είναι ότι δεν μπορείς να έχεις φιλία χωρίς ανταπόδοση.

--Michel Tournier

Αν ψάχνεις για ένα φίλο, θα ανακαλύψεις ότι είναι δυσεύρετοι. Αν είσαι διατεθειμένος να είσαι φίλος, θα τους βρεις παντού.

--Zig Ziglar

Το ραβδί - Νίκος Τσίντρος (έργα αναγνωστών)

Οι φλέβες μου ,σου το ’χα πει,
δεν κουβαλάνε αίμα.
Τα μάτια μου, σου το ‘χα πει,
... δε βλέπουνε τον ήλιο.

Μα εσύ, να μ’ αγκαλιάσεις ήθελες,
την πίκρα να μου διώξεις.
Να δώσεις χρώμα και νερό
στα λαβωμένα χέρια.

Κι όμως, εγώ σου το ‘χα πει,
πως άγγιγμα δεν έχω.
Έχω μονάχα ένα ραβδί
να διώχνω τους ανθρώπους.

Οι μενεξέδες - Παύλος Νιρβάνας

Τὸ λεωφορεῖο σταμάτησε στὴ μέση τοῦ δρόμου. Oἱ ἐπιβάτες γύρισαν μὲ περιέργεια καὶ κύταξαν τὴ γυναῖκα ποὺ ἔμπαινε. Ἦταν ντυμένη κατάμαυρα καὶ φοροῦσε ἕνα μαῦρο μαντύλι στὸ κεφάλι. Ἀπὸ κάτω ἀπ' τὸ μαντύλι ξεχείλιζαν τὰ ξανθά της μαλλιὰ καὶ τὸ πρόσωπό της εἴτανε μικρούτσικο σὰν παιδιακίσιο, παραπονεμένο κι' ὄμορφο.
Ἡ γυναῖκα κάθησε σὲ μιὰ γωνιὰ μὲ τὰ μάτια σκυμμένα κάτω. Κρατοῦσε στὰ χέρια της ἕνα μεγάλο μάτσο ἀπὸ μενεξέδες καὶ εἶχε τὴ ματιά της καρφωμένη ἀπάνω στὰ λουλούδια, σὰν νὰ μιλοῦσε ὅλη τὴν ὥρα μαζί τους. Στὸ χέρι της, ἕνα ἄσπρο παχουλὸ χεράκι, μιὰ χρυσῆ βέρα ἄστραφτε στὸ μεσιανὸ δάχτυλο.
Ἕνας ἐπιβάτης εἶπε κρυφὰ στὸν ἄλλον.
− Κάποια χήρα θὰ εἶνε.
Ὁ ἄλλος τοῦ εἶπε, λιγόνοντας τὰ μάτια του.
− Τί ὤμορφη ποὺ εἶνε!…
Ὁ πρῶτος ξαναεῖπε.
− Τὸ μαῦρο μαντύλι τὴν κάνει ὠμορφότερη…
Ὁ δεύτερος ἀναστέναξε.

Απλές φωνές του χθες - Μαξ Κύων (έργα αναγνωστών)

Ζωή.
-ΠΑΡΟΥΣΑ!
-Ελπίς.
... -ΠΑΡΟΥΣΑ!
-Πίστη.
-ΠΑΡΟΥΣΑ!
-Τολμών.
-ΠΑΡΩΝ!
-Ελευθερία.
-ΠΑΡΟΥΣΑ!
-Γνώση.
-ΠΑΡΟΥΣΑ!
-Βούληση.
-ΠΑΡΟΥΣΑ!
-Επιζών.
-ΠΑΡΩΝ!
-Ταπεινότητα.
-ΠΑΡΟΥΣΑ!

Κοίτα με - Niki Tag (έργα αναγνωστών)

Kαμιά φορά, τα λόγια είναι τόσο φτωχά..τόσα μικρά..
Με τα μάτια σου μόνο, θέλω να μου μιλάς, να με τυραννάς..
Με την αναπνοή σου να με διαπερνάς..
... Με τις άκρες των δαχτύλων σου να με σκορπάς..

Κι όταν όλα αυτά δεν θα φτάνουν πιά,
να με σκεπάζεις με το κορμί σου..
Να με πνίγεις με την σιωπή σου..
Να γίνεσαι το αίμα μου, η ίδια η μορφή μου..

Λυπήσου - Ναπολέων Λαπαθιώτης

Λυπήσου ἐκείνους ποὺ πονοῦν,
βουβὰ κι ἀνώφελα, γιὰ κάτι,
καὶ παίρνουν, γιὰ νὰ λησμονοῦν,
τῆς ζωῆς κάποιο ἄθλιο μονοπάτι...

Λυπήσου αὐτοὺς ποὺ ἔχουν χαθεῖ,
μὲς στὴν θλιμμένη ὕπαρξή μας,
κι ἔγιναν αἴνιγμα βαθύ,
μιὰ καὶ δὲν εἶναι μεταξύ μας...

Έρωτας - Σόφη Λύσσαρη (από τη συλλογή της "Κατάθεση Ψυχής")

Πες μου ποιός είσαι εσύ και τί είσαι;
Γιατί στοιχειώνεις το μυαλό μου;
Άλλες φορές με μαστιγώνεις καλέ μου
... κι άλλες φορές χαϊδεύεις την ψυχή μου βαθιά.
Έρωτα διπρόσωπε, πες μου κάτι
γιατί άραγε φέρνεις χαρές και πόνους πολλούς
γιατί ενώ σε διώχνω έρχεσαι κοντά μου
γιατί υπάρχεις άραγε παντού;
Έρωτα νιώθουν και οι ξεχασμένοι
εκείνοι που ξέχασαν τον ίδιο τους εαυτό.
Έρωτα νιώθουν κι οι ποιητές
γιατί χωρίς την πένα τους δεν υπάρχει ζωή.
Έρωτας με την πένα ισούται με δημιουργία
πένα χωρίς μελάνι όμως ίσον με απραξία
χέρι δίχως πένα είναι αμαρτία
ζωή όμως δίχως έρωτα είναι θάνατος…
Κι εγώ ζω με τον έρωτα και την πένα…
 

Ζέστη και σήμερα...

Όλα δείχνουν ότι και σήμερα η μέρα μας θα είναι δύσκολη. Η ζέστη πάλι θα μας τρελάνει και συνεχώς όπου βρισκόμαστε θα ψάχνουμε μέρη σκιερά για να δροσιστούμε.
Ελπίζουμε ότι και σήμερα θα σας δώσουμε όση δροσιά μπορούμε μεσα από την αιώνια φρεσκάδα της λογοτεχνίας και να περάσει η μέρα σας όσο πιο λογοτεχνικά γίνεται.

Καλή σας μέρα λοιπόν από το '' Ποίηση και Λογοτεχνία''.
Και μην ξεχνάτε:
Γράψτε έργα
Διαβάστε έργα
Και μοιραστείτε έργα, είτε δικά σας είτε κάποιου άλλου.

Καλημέρα!

Σας καληνυχτίζουμε με ένα μαγευτικό τραγούδι της Τάνιας Τσανακλίδου

Της Σπάρτης οι πορτοκαλιές - Νικηφόρος Βρεττάκος

Της Σπάρτης οι πορτοκαλιές, χιόνι, λουλούδια του έρωτα,
άσπρισαν απ’ τα λόγια σου, γείρανε τα κλαδιά τους
γιόμισα το μικρό μου κόρφο, πήγα και στη μάνα μου.

Κάθονταν κάτω απ’ το φεγγάρι και με νοιάζονταν,
κάθονταν κάτω απ’ το φεγγάρι και με μάλωνε:
Χτες σ’ έλουσα, χτες σ’ άλλαξα, που γύριζες –
ποιος γιόμισε τα ρούχα σου δάκρυα
και νεραντζάνθια;


Πηγή

"Η ομαλότητα της περιδίνης", του Γιώργου Η. Παγωνάκη

Η ομαλότητα της περιδίνης

Ο Παντογνώστης της αδυναμίας 

κρύβεται στο έλεος της συγκυρίας.

Οι φοβίες μεγαλώνουν και κουρεύονται 

μα οι χαρμολύπες μένουν και παιδεύονται.

Οι τούφες απ' τα δάκρυα λιμνάζουνε στα μέτωπα 

και οι μώλωπες χρωματίζουνε τα έκτροπα.

Ρακοσυλλέκτες απέλπιδων επιθυμιών- 

τα παιδικά τα όνειρα πνίγονται σε τρύπες εμπειριών,

τα κόκαλα της μέρας τρίζουνε 

απ΄' τα χτυπήματα που ξεφυσάει ο αέρας.

Μένω δίπλα σου, με μέλη, το κορμί σου

Απεκδύομαι τα ρούχα να ριγώ απ' την αναπνοή σου....

ΑΝΤΩΝΗΣ Θ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ- ΓΙΑΤΙ ΓΕΝΝΙΟΥΝΤΑΙ

Γύρευε πάντα τη σιωπή,
            βυθισμένος συχνά στου δάσους το σύθαμπο
            κι άλλοτε πάλι δαρμένος
            από το ξεροβόρι της έρημης ακρογιαλιάς.
            Εραστής της απονύχτερης σιωπής,
            περίμενε ώρες στο παράθυρο τις πρώτες αχτίδες,
            στοιβάζοντας συνήθως μικρά συναισθήματα
            σε στενόχωρους στίχους, 
            για να μπορεί αργότερα να τους κοιτά, 
            όπως κοιτούν όσοι φυλάνε τα πολύτιμα
            σε σιωπηλά υπόγεια τραπεζών.

            ΄Ομως οι στίχοι γεννιούνται στη σιωπή 
            για να τη σπάσουν.