Ήταν
ο κήπος μου, θυμάμαι, σταθμός επιβίβασης
(βαγόνια τα
όνειρα) κι εγώ ο ταξιδιώτης.
Τ'
άνθη λέγαν: “Το τρένο αυτό αν
χάσεις,
αιώνια
θα εκτροχιάζεσαι απ' τις ράγες της
νιότης.”
Οι
τσαχπίνες ηδονές έξω απ' το παραθύρι
μου
(το
μάτι κλείνοντας) δυο δυο περνάγαν.
Βρε
το ξερό μου το κεφάλι·
το χαΐρι μου!
“Μην
πεθυμάς,” μονολογούσα, “μηδέν
άγαν”.
Απόψε
που απ' τις εσχατιές γροικάω τα ουράνια
(μες
στη θολούρα) βλέπω και το βυθό.
Ωσάν
αϊτός να πετάξω με περηφάνεια;
Δίλημμα!
Ή στα πελάη, σαν άλλο δάκρυ, να χυθώ;
Μια
αστραπή, να την, η Αισιοδοξία,
ρίχνει σκάλα
(ν'
ανεβώ στα ουράνια) τα μαλλιά της.
Με
συμβούλεψε: “Είν' η ζωή μια στάλα
και
να θυμάσαι πάντοτε: sub specie aeternitatis.”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.