Ανακοίνωση

Σας ενημερώνουμε ότι λόγω των εορτών το ιστολόγιό μας δε θα ανανεώνεται με αναρτήσεις για τις προσεχείς ημέρες. Η λειτουργία του θα συνεχιστεί κανονικά από την Τρίτη 29 Οκτωβρίου.

Ασυνήθιστες παραλίες χάρμα οφθαλμών!

Ο πλανήτης ξεχωρίζει για τις ομορφιές του, φυσικές και μη, στις οποίες συμπεριλαμβάνονται και οι παραλίες που μας προσκαλούν να βουτήξουμε σε καθαρά, κρυστάλλινα ή παράξενα νερά. Κι όταν οι ακτές που θα πατήσει ο επισκέπτης είναι ασυνήθιστες, τότε αυτή η βουτιά αποκτά μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Ροζ άμμος, ζεστά νερά, πετρώδεις παραλίες ή καλά κρυμμένες μέσα σε σπηλιές, ακτές με παράξενα χρώματα αλλά και μέρη όπου ο λουόμενος θα συναντήσει ζώα και αμέτρητα κοχύλια, αυτοπροσδιορίζονται και εντυπωσιάζουν με την ομορφιά αλλά και με την… εκκεντρικότητά τους!

1. Punalu’u Big Island, Χαβάη

Τα τραγούδια των ανθρώπων - Ναζίμ Χικμέτ

Τὰ τραγούδια τῶν ἀνθρώπων
εἶναι πιὸ ὄμορφα ἀπ᾿ τοὺς ἴδιους
πιὸ βαριὰ ἀπὸ ἐλπίδα
πιὸ λυπημένα
πιὸ διαρκῆ.

* * *

Πιότερο ἀπ᾿ τοὺς ἀνθρώπους,
τὰ τραγούδια τους ἀγάπησα.
Χωρὶς ἀνθρώπους μπόρεσα νὰ ζήσω,
ὅμως ποτὲ χωρὶς τραγούδια·
μοὔτυχε ν᾿ ἀπιστήσω κάποτε
στὴν πολυαγαπημένη μου,
ὅμως ποτέ μου στὸ τραγούδι
ποὺ τραγούδησα γι᾿ αὐτήν·
οὔτε ποτὲ καὶ τὰ τραγούδια
μ᾿ ἀπατήσανε.

* * *

Ὅποια κι ἂν εἶναι ἡ γλῶσσα τους
πάντοτε τὰ τραγούδια τὰ κατάλαβα.

* * *

Σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο τίποτα
ἀπ᾿ ὅσα μπόρεσα νὰ πιῶ
καὶ νὰ γευτῶ
ἀπ᾿ ὅσες χῶρες γνώρισα
ἀπ᾿ ὅσα μπόρεσα ν᾿ ἀγγίξω
καὶ νὰ νιώσω
τίποτα, τίποτα
δὲ μ᾿ ἔκανε ἔτσι εὐτυχισμένον
ὅσο τὰ τραγούδια...

 

 

 

 

 

 

Πηγή

Αιφνής - Νίκος Καρούζος

Αὐτὸ ποὺ λέμε ὄνειρο δὲν εἶν᾿ ὄνειρο
ποὺ ἡ πλατιὰ πραγματικότητα δὲν εἶναι πραγματική.
Κάπου γελιέμαι μὰ ἐκεῖ κιόλας ὑπάρχω ἀπόλυτα,
σὰν τὸ σύννεφο ποὺ ἀλλάζει στὰ νωθρὰ δευτερόλεπτα
ὄντας μονάχα ἡ ἀκάλεστη μεταμόρφωση.
Κανένα λιοντάρι δὲν παραγνώρισε τὸ θήραμα
καὶ ἡ πάπια δὲν ἔπαψε νὰ πιπιλίζει τὴ λάσπη·
τὸ χταπόδι βγαίνει ἀπ᾿ τὸ ρηχὸ θαλάμι του μὲ γαλαζόπετρα
στὰ ξέφωτα ἡ τίγρη λησμονιέται ἀνεπίληπτα.
Νυχτώνει καὶ σήμερα. Ἡ ἀγωνία
λέει πάλι: θὰ βοσκήσω τὸ μαῦρο.







Πηγή

Μια μάχη που δεν πάρθηκε - Γιάννης Σκαρίμπας

Είχε μιά χαρά μες στην καρδιά του.

Τα σπίτια, οι δρόμοι, ούλα τού χαμογέλαγαν μες σ' εκείνο το περίγλυκο βραδάκι κι ως παγαίνοντας χώθηκε στα καλντερίμια, το πρόσωπο του –εκείνο το σεβάσμιο– πήρε αγάλι την ίδια παπαγαλίστικη κοψά πούπερνε πάντα σαν κρυφές χαρές τού κρούαν την καρδιά του.

Τότες χαμογέλαε μονάχος του. Πορπατούσε και χαίρονταν.

Ταχτοποιούσε τις ιδέες του κατά τη σειρά τής πάσα αξίας· κατά πώς παραδεχόμαστε –κ' είμαστε βέβαιοι– πως το οχτώ νικάει τα εφτά και το εφτά το έξη. Έτσι.

Και τώρα έτσι.

Χαμογέλαε. Μιά κρυφή χαρά, μιά έννοια γλυκιά ήταν που τούκρουε λαφρά τη θύρα, και γλυκιές αποθυμιές τ' αέριζε μέσα του και πόθους.

Κι άρχισε πάλι να τα βάζει σε τάξη ούλα τα πράματα, τις ιδέες του, τις γνώμες.

Πρώτα πρώτα τη Χριστίνα.

Σονέτο 77 - Ουίλλιαμ Σαίξπηρ

Τα νιάτα πως διαβαίνουν θα σου πει ο καθρέφτης,

και το ρολόι πώς φεύγουν οι ακριβές στιγμές σου-

τη σκέψη σου οι λευκές σελίδες θα κρατήσουν,

κι απ ΄ ό, τι γράψεις ένα δίδαγμα θα πάρεις.

Πιστά ρυτίδες ο καθρέφτης θα σου δείξει,

που κάποιους τάφους ανοιχτούς θα σου θυμίσουν,

και θα σε μάθει αργός ο ίσκιος στο ρολόι

πως προχωρεί προς την αιωνιότητα ο Χρόνος.

Πρέπει να εμπιστευθείς σε τούτα τ ΄ άδεια φύλλα

όσα η ανάμνησή σου δεν μπορεί να σώσει-

και κάποτε θα δεις μεγάλα αυτά τα τέκνα

της σκέψης σου, που έτσι ξανά θα τη γνωρίσεις.

Όσες φορές κοιτάξεις τον καθρέφτη, το ρολόι,

θα ωφεληθείς και θα γεμίζουν οι σελίδες.

Αναπόληση - Θωμάς Γκόρπας

Θα καταργήσω τον ουρανό θα καταργήσω τη γη
και θ' αφήσω μόνο ένα ουζερί
για ένα πιοτό για ένα τραγούδι για ένα χορό
κ' εσύ
να περνάς απ' έξω.

Καλημέρα σας!

Καληνύχτα - "Το πιάνο κόπασε"

« Το πιάνο κόπασε », είναι ψηφιακός δίσκος με ποίηση του Ανδρέα Γεωργαλλίδη, η οποία επενδύθηκε μουσικά από τον Βασίλη Σωκράτους στο πιάνο. Τα ποιήματα απαγγέλει ο ραδιοφωνικός παραγωγός Πάμπος Σακκάς. Ο δικός διατίθεται στην τιμή των 15ευρώ. Για περισσότερες πληροφορίες παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μας.

©Το πιάνο κόπασε (2011)
Ποίηση: Ανδρέας Γεωργαλλίδης
Μουσική(Πιάνο): Βασίλης Σωκράτους
Ανάγνωση: Πάμπος Σακκάς
Επιμέλεια ήχου: Παύλος Παλαιχωρίτης
Επιμέλεια εξωφύλλου: Κωνσταντίνος Φιλίππου
Ηλεκτρονική επιμέλεια: T.G.A. The Graphics Agency

Λίγα δευτερόλεπτα είναι μόνο - Optimi Project

Καθημερινά παίρνουμε όλα όσα έχουμε και όσα βιώνουμε ως δεδομένα. Θεωρώντας ότι θα είναι εκεί για πάντα, είναι μόνιμα, δεν διαγράφονται, δεν χάνονται. Αγνοώντας τη ροή του χρόνου, αγνοώντας ότι κάθε δευτερόλεπτο που έχει περάσει, δεν μπορεί να το φέρουμε πίσω.  Και όμως δεν έρχεται πίσω, η ζωή δεν έχει κουμπί έτσι ώστε να κάνουμε “reverse”, όσο και αν θα το θέλαμε. Δεν μπορούμε να φέρουμε πίσω τις στιγμές που περάσαν, δεν μπορούμε να “παγώσουμε” το τώρα.

 ”Γιατί δεν είναι ποτέ αρκετές 24 ώρες? – Γιατί κάποιες άλλες φορές οι ίδιες ώρες είναι ατελείωτες”

Η μόνη λύση: να αξιοποιούμε τον χρόνο όσο καλύτερα γίνεται. Να μην τον σπαταλούμε σε αρνητικές εμπειρίες, σε άσχημες στιγμές.  Αντιθέτως πρέπει να μην αφήνουμε τα αρνητικά πράγματα στη ζωή μας να διαρκούν πολύ. Ο  χρόνος δεν μας κοστίζει τίποτα απολύτως αλλά μας είναι πολύτιμος.  Δεν χρειάζεται να τον σπαταλούμε λοιπόν κολλημένοι με τα αρνητικά της ζωής. Ας  αξιοποιούμε κάθε δευτερόλεπτο όσο το δυνατόν καλύτερα.! Διότι από την στιγμή που θα περάσει είναι αδύνατο να το φέρουμε πίσω  Χαμογελάτε και κοιτάξετε την όμορφη πλευρά των πραγμάτων γύρω σας."

 

 

 

Πηγή: http://optimiproject.com/

"ΑΜΕΡΙΜΝΟΣ ΟΙΔΙΠΟΔΑΣ", ΕΛΕΝΑ Κ.

Αμέριμνος στέκεται ο Οιδίποδας

και καμαρώνει το παλάτι του στη Θήβα.

Να, περίφανα διαβαίνει το βασίλειο

και την Ιοκάστη γλυκοχαιρετάει

Τις δυο του κόρες με ήθος μεγαλώνει

και τόλμη περισσή τους γιούς του εκπαιδεύει.

Έτσι αμέριμνος που στέκει ο Οιδίπους

της μοίρας του το κουβάρι ξετυλίγει

και με τόση άγνοια για τα μελλούμενα,

ήρεμος περνάει, δίχως να φανταστεί

διόλου, αυτό που πρόκειται να φανερωθεί.

Πως μέσα απ'τη μια στιγμή, στην επόμενη

ποιός ξέρει το πεπρωμένο τι θα φέρει.

"Λίγο πιο πέρα σκόμα",Ν. Λυγερός

Λίγο πιο πέρα ακόμα
από τα δεδομένα σου
μπορείς να βρεις
την προστασία
των τεράτων
γιατί η αθωότητα
πάντα μπορεί
να ζήσει με αυτά
αλλιώς εξοντώνεται
από τα κτήνη
της βαρβαρότητας
κι αν δεν μπορέσεις
να το συλλάβεις
δεν θα δεις ποτέ
τις προοπτικές
της θετικότητας
μέσω της κενότητας
και ο κόσμος
θα σου φαίνεται
πάντα κενός
σαν να ήταν
η οντολογία του
ενώ η πραγματικότητα
είναι πια απειλή
γιατί είσαι άδειος.

Καλημέρα!

The Piano - 2005, ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ,ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ !!!!!!!!!!!!!!

Πόσο μπορεί να σε ταξιδέψει και να σε συγκινήσει κάποιος μέσα σε δύο μόνο λεπτά...

Aidan Gibbons
Μουσική Yann Tiersen

Το τραγούδι είναι από το σάουντρακ της Αμελί (Le fabuleux destin d'Amelie Poulain) - "Comptine d'un autre été

ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΑΚΙ  ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ

 

Εκ βαθέων - Ναπολέων Λαπαθιώτης

Λυπήσου με, Θέ μου, στὸ δρόμο ποὺ πῆρα,
χωρίς, ὡς τὸ τέλος, νὰ ξέρω τὸ πῶς,
- χωρὶς νά ῾χω μάθει, μὲ μιὰ τέτοια μοῖρα,
ποιὸ κρῖμα μὲ δέρνει, καὶ ποιὸς ὁ σκοπός!

Λυπήσου τὰ χρόνια ποὺ πᾶνε χαμένα,
προτοῦ ἡ νύχτα πάλι βαριὰ ν᾿ ἁπλωθεῖ,
ζητώντας τοὺς ἄλλους, ζητώντας καὶ μένα,
ζητώντας ἐκεῖνο ποὺ δὲ θὰ βρεθεῖ!

Λυπήσου ὅλα κεῖνα ποὺ πᾶνε τοῦ κάκου,
γιατὶ ἔτσι τοὺς εἶπαν πὼς εἶναι γραφτό,
καὶ γίνουνται χῶμα, στὰ βάθη ἑνὸς λάκκου,
χωρὶς νὰ γυρέψουν τὸ λόγο γι᾿ αὐτό!

Λυπήσου κι ἐκεῖνα, λυπήσου κι ἐμένα,
- καὶ μένα, ποὺ πάω μὲ καρδιὰ στοργική,
ζητώντας μία λύση σὲ πράματα ξένα,
ποὺ δὲν ἔχουν, Θέ μου, καμιὰ λογική...

Λιγάκι νὰ κάνω πὼς κάτι μὲ σέρνει,
λιγάκι νὰ φέξει, μὲς στὰ σκοτεινά,
κι ἀμέσως ἡ μοῖρα μου τὸ ξαναπαίρνει,
κι ἀμέσως ἡ νύχτα γυρίζει ξανά...

Λυπήσου με, Θέ μου, στὴν ἀπόγνωσή μου,
λυπήσου τὴ φλόγα ποὺ μάταια σκορπῶ,
- λυπήσου με μὲς στὴν ἀγανάκτησή μου,
νὰ ζῶ δίχως λόγο, καὶ δίχως σκοπό...








Πηγή

Τα ριζωμένα σώματα - Εύη Γκάλαβου

Δίπλα στην πνιγμένη λίμνη
δύο σώματα
γεμάτα έρωτα
κάτω απ' τον ίσκιο
ενός μεγάλου δέντρου.
Δε μιλά
κι ούτε κοιτά,
λυπάται μονάχα
που δεν μπόρεσε
σαν τα δυο ερωτευμένα σώματα
κάτω στις ρίζες του
να μιλήσει στην Ιτιά.
Εκείνη αναρωτιέται
κάθε μέρα η δύστυχη
γιατί εκείνος δεν κάνει ένα βήμα.
"Τι είναι ένα βήμα;
Ένα βήμα εκείνος
δέκα εγώ θα κάνω" λέει από μέσα της.
Μα ξεχνά πως κι εκείνη ρίζες έχει
στο κορμί της
μα όχι στην ψυχή της,
απλησίαστος θα μείνει.
Έστω αυτά τα δυο ερωτευμένα σώματα
που ερωτοτροπούν φλύαρα
και φλογερά
εκεί στις ρίζες του,
ας ονειρευτεί
πως είναι
εκείνη
κι
εκείνος.
Για μια και μοναδική στιγμή.
Ένας έρωτας δικός τους!






Πηγή: http://gynaika-g.blogspot.gr/

" ΛΟΓΟΣ", Β.Α

Κι αν των καιρών υψώθηκε της ανομίας τοίχος

κι αν αγνωσίας χείμαροι ξέφρενα ροβολάν

κι αν μ' ένα τραύμα βρέθηκε στην πλάτη του ο στίχος

κομμάτια απ' τ' αστερόσπαρτα βραδιές σκυλιά τραβάν

και μάγισσες και ξωτικά και ψευτοχαρτορίχτρες

κάνουν χωματεμπόριο δίκην πολιτισμού

στα κολασμένα μακριά ακούγονται σφυρίχτρες

σε λειτανίες στα όσια του φαύλου υλισμού

κράτα εσύ αστερόσπαρτα κι εσπεροφώτα κράτα

να σου φωτίζουν στη νυχτιά ποιητική τη λέξη

και κείνη τη μοναχική του ποιητή τη στράτα

ώσπου να διάβει η νυχτιά ξημέρωμα να φέξει

και μεις μαζί σου ! Αναλαμπή μέσα σου κάθε ήχος

ποιητικός να γίνεται εναρμόνια μεγάλη

γιορτή και ρίμα και ψυχή και νιόγεννος ναν'στίχος

μέχρι ο νόστος να γευτεί τη νια σελήνη πάλι.

Β.Α.

Τμήμα Λογοτεχνίας στο Καλλιτεχνείο των Αχαρνών!

Ερώ, όπως θα πω ή όπως έρωτας...
Journal Club είναι μια ομάδα ανθρώπων, που ουσιαστικά ερευνούν από κοινού πάνω σε κοινά ενδιαφέροντα που αφορούν ένα συγκεκριμένο κομμάτι μιας επιστήμης ή μιας τέχνης. Διαβάζουν άρθρα, εργασίες, δομούν αντίστοιχες κι ανταλλάσσουν απόψεις.

Με μια τέτοια δομή θα λειτουργήσει ένα Τμήμα Λογοτεχνίας στο Καλλιτεχνείο. Έρευνες, επαφή με κείμενα, με σχολές, με βιβλία, ανταλλάσσοντας απόψεις, κάνοντας εργασίες, μελέτες, διαβάζοντας, γράφοντας, το ΕΡΩ έχει στόχο το σχηματισμό ενός λογοτεχνικού πυρήνα με ευαισθησία, εξοπλισμένο με μόρφωση και εργαλεία που μπορούν να στηρίξουν τις ιδέες. Όχι ακριβώς εργαστήρι δημιουργικής γραφής, ούτε και λέσχη ανάγνωσης, όχι συστάδα κριτικών ή στρογγυλοκαθισμένων βιβλιόφιλων, αλληλεπιδρούμε για να προχωρήσουμε σε νέες (προ)οπτικές.

Όσοι επιθυμείτε να συμμετάσχετε αποστείλατε μήνυμα στο info@kallitechnio.org
- Όνομα
- Ηλικία
- Επάγγελμα

Η ομάδα θα λειτουργεί βάσει projects ποικίλης θεματολογίας και θα έρχεται σε επαφή με διάφορα ερεθίσματα!



ΠΗΓΗ

ΚΑΛΗΜΕΡΑ!

ΤΑ ΩΡΑΙΟΤΕΡΑ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ!!!!!!!!!!!! ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ!!!!!!!!!!!!

Δύο ποιήματα του Βαγγέλη Παππά

               ΑΝ ΚΑΤΗΛΘΕΣ

Να σκύψεις έπρεπε, γιομάτος φόβο,

          να σκύψεις σιμά στο χώμα το ογρό και να το προσκυνήσεις.

        

 Κι αφού το ακριβοφιλήσεις

          με δάκρυ καυτό να το ραντίσεις

          και στα σπλάχνα του τα σκοτεινά ως γενναίος να εισβάλλεις

          ως προσκυνητής, πιστά αληθινός.

 

 Δεν ήτονε ακριβώς αυτό το θέλημα σου, το ξέρω.

          Ήταν, όμως, το χρέος σου!

 

Κι ως γενναίος, ως πιστά αληθινός προσκυνητής

          να κατέλθεις στις σκοτεινές πεδιάδες των κλαθμών,

          στις υγρές πολιτείες των αναμνήσεων

 

 Να κατέλθεις, ακριβέ μου,

          για να ψηλαφίσεις με τα ακροδάχτυλα σου την πηκτή νύχτα,

          να γρικήσεις τις κραυγές των αλλοθρήσκων, κείνων των αρίθμητων

          πολεμιστών,

          να τρομάξεις από τα φρικτά χλιμιντρίσματα των πανάρχαιων

          αλόγων.

 

  Μα πάνω από όλα τούτα έπρεπε να συμβούν,

         ώστε εκεί κάτω, στα Τάρταρα που κατήλθες, πιότερο να σκύψεις

         μέσα στα φλογερά πηγάδια του Άδη

         και να ακούσεις επιτέλους, αργά και καθαρά, τον δίχως κώδικες χρησμό

         του κρυμμένου Τειρεσία.

 

Ροδόσπαρτη πορεία - Νικόλαος Συρράκος

Απόψε άνοιξα του έρωτα τους χάρτες

αναζητώντας το σημάδι της καρδιάς σου

οι οδηγίες που μου δώσαν ήταν σκάρτες

γι’ αυτό κι ακόμα είμαι τόσο μακριά σου.

 

Μη με ρωτάς γιατί ποτέ δε σε ξεχνάω

κάτι από σένα θα βαστώ πάντα μαζί μου

σ’ όποια χαμένη πολιτεία κι αν γυρνάω

θα ‘σαι ένα ρόδινο κομμάτι απ’ την ψυχή μου.

 

Ψάχνω τριγύρω μου τα ίχνη των ματιών σου

όποιον κι αν κοίταζες θυμάμαι πως γελούσε

γυρεύω αδιάκοπα το χρώμα των χεριών σου

ό,τι κι αν άγγιζες θυμάμαι πως ανθούσε.

 

«Μα δεν κουράστηκες να ψάχνεις σαν τρελός;»

συχνά οι γύρω μου ρωτούνε μ’ απορία

δεν τους θυμώνω, τους κοιτάζω γελαστός

και συνεχίζω τη ροδόσπαρτη πορεία.

 

Περίμενέ με άγγελέ μου και θα ‘ρθω

στην αγκαλιά μου θα σε πάρω δίχως λέξη

μ’ ένα γλυκό φιλί θα ξανασυστηθώ

κι ύστερα ας δρέψουμε του έρωτα την τέρψη.

" Φθινοπωρινή ανία ", Πάρης Παπανικολάου

Μες στη φθινοπωρινή ανία,
λαχταρούσα την χαρά,
στης ζωής την τρικυμία,
κολυμπώ στην συμφορά.

Μια στιγμή ελπίδας,
πως ζητούσε η καρδιά,
χαρμόσυνης ηλιαχτίδας,
στολισμένη με ομορφιά.

Καλύτερα μονάχος,
ας διαβαίνω τα βουνά,
της ζωής μεγάλος βράχος,
που πλακώνει ότι περνά.

Πόση θλίψη αντηχούσε,
στις σταγόνες της βροχής,
στο σκοτάδι πως βριθούσε,
η γαλήνη της ψυχής;

"ΤΟ ΤΑΜΑ", Στέλιου Γ. Φραγκάκη

Σκούρο το χώμα και ογρό κι απάνω του χαλίκια

άσπρου σπασμένου μάρμαρου που γράφουν τ’ όνομα σου

κι ένας σταυρός που σάπισε παρέκει πεταμένος!...

Κρατώ στο χέρι θυμιατό σπασμένο κεραμίδι

που καίει πάνω του ο καημός λιβάνι μυρωδάτο

κι ως σου μιλώ  ένα λυγμός συνθλίβει τη καρδιά μου! 

Θωρείς με; Μήπως αγρικάς το βρούχο της καρδιάς μου;

Μπας και τα μύρα του Μαγιού είναι η ανασαιμιά σου

που φέρνει ανατρίχιασμα  και ρίγος στο κορμί μου;

Γύρω σιωπή και μοναξιά κι ίσκιοι από κυπαρίσσια

σέρνονται και ανατριχιάς στο θρόισμα που κάνουν,

στ’ ανέμου τ’ αχαμνό φιλί, τα μπλε σγουρά τους φύλλα!...

 

Κλείνω το γόνυ, προσκυνώ το μουχλιασμένο χώμα,

που μάλαξε το σώμα σου κι όσμισε τη δροσιά σου

τότες που σε αποθέσαμε μέσα του να κοιμάσαι

σκεπάζοντας σου το κορμί με χλαίνη ματωμένη 

οι τρεις σου φίλοι που οι δυο αλάργεψαν, μισέψαν,

αφήνοντας με μοναχό το τάμα μου να κάνω

                                                                

κάθε Μαγιού δέκα επτά, σε τούτο  δω το χώμα

της Πίνδου που βλασταίνουνε  αφάνες κι αγριάδες

ν’ αφήνω τριαντάφυλλο  κόκκινο του αιμάτου     

                                                    

 σαν   κείνο τ’ ανοιχτό βαθύ σημάδι της πληγής σου

 χνάρι,  που πάνω πάτησε ο χάρος που σε πήρε

πολέμου λάφυρο ακριβό για τη γλυκιά πατρίδα!...  

Το πείραμα με τον βιολιστή...

Στο παρακάτω βίντεο διάρκειας περίπου δυόμιση λεπτών θα δείτε ένα πείραμα που οργανώθηκε από την εφημερίδα Washington Post και αφορά μια κοινωνική μελέτη. Ένα εξαιρετικό πείραμα που δείχνει πολλά.

ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΜΕ ΜΙΑ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΗ ΣΕΡΕΝΑΤΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ΕΝΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΝΟΒΑΛΙΣ "ΥΜΝΟΙ ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ"

ΣΥΝΤΟΜΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ 

 

Κορυφαίο έργο του πρώιμου ευρωπαϊκού ρομαντισμού, οι "Ύμνοι στη νύχτα" (1799-1800) ξεκινούν ως υμνολόγηση του φωτός, γρήγορα όμως γίνονται λόγος εκστατικός για τη Νύχτα. Εγκαινιάζονται ως ερωτικό εγκώμιο, όμως τελειώνουν ως θρησκευτικός ψαλμός. Έχουν αφετηρία τους το επιτάφιο πένθος, ολοκληρώνονται όμως ως θεία δοξολογία. Στο ξετύλιγμά τους, η νεκρή Αγαπημένη ταυτίζεται με τον Εσταυρωμένο, ενώ η Νύχτα και οι κόσμοι της ευλογούνται ως μήτρα των πάντων, ως άλλη Πλατυτέρα που περιβάλλει τους Ουρανούς. Ο θάνατος αναγορεύεται σε πέρασμα σωτήριο προς την αιώνια ζωή.

Το σύμπαν των Ύμνων είναι χριστιανικό αλλά και ευρύχωρο. Αγκαλιάζει μέσα του όλη σχεδόν την ελληνική μυθολογία, από τους δεσμούς Τιτάνες ως ιλαρή μορφή του Διονύσου. Απλώνεται από τη Μεσόγειο ως τις μακρινές Ινδίες. Όμως, η ιστοριονομία του Νοβάλις είναι αισιόδοξη και συνδυαστική. Αρχαίοι, Μέσοι και Νέοι Χρόνοι συγχωνεύονται σε μία νέα υπερχρόνια μορφή, μια ιδεαλιστική ουτοπία.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

 Μα πρέπει πάντα η αυγή να επιστρέφει; Δεν θα τελειώσει ποτέ αυτή η γήινη δυναστεία; Βέβηλη η μέριμνα για τα καθημερινά κατασπαράζει την ουράνια έλευση της νύχτας. Δεν θα αφεθεί ποτέ η μυστική θυσία της αγάπης στην αιώνια φλόγα; Το φως μετρήθηκε στον Χρόνο του· όμως η νύχτα άχωρη και άχρονη εξουσιάζει. -Κι ο ύπνος διαρκεί το Αιώνιο. Ω ύπνε ιερέ, μην στέργεις τόσο σπάνια τον αφοσιωμένο Υπηρέτη της νύχτας, μέσα σε αυτό το επίγειο έργο των ημερών. Μόνο οι τρελοί σε παρανοούν και δεν γνωρίζουν τίποτε από σένα, παρά τον ίσκιο, που επάνω μας σπλαχνίζεσαι, σε εκείνο το λυκόφως της αληθινής νύχτας: δεν σε αισθάνονται στον χρυσό κατακλυσμό των σταφυλιών -στο λάδι το θαυμάσιο της αμυγδαλιάς και στον σκούρο χυμό της παπαρούνας˙ δεν ξέρουν ότι εσύ ανασαίνεις στα τρυφερά στήθη του κοριτσιού και φτιάχνεις από την αγκαλιά του έναν ουρανό -δεν υποπτεύονται καν ότι εσύ αντιβαίνεις, από ιστορίες παλιές, ο άπλετος ουρανός, και φέρεις το κλειδί για τις οικίες των Μακαρίων, άλαλος Αγγελιαφόρος των πιο μεγάλων μυστικών.

 ΠΗΓΗ

Κι ήθελε ακόμη - Μανόλης Αναγνωστάκης

Κι ἤθελε ἀκόμη πολὺ φῶς νὰ ξημερώσει. Ὅμως ἐγὼ
Δὲν παραδέχτηκα τὴν ἧττα. Ἔβλεπα τώρα
Πόσα κρυμμένα τιμαλφῆ ἔπρεπε νὰ σώσω
Πόσες φωλιὲς νεροῦ νὰ συντηρήσω μέσα στὶς φλόγες.
Μιλᾶτε, δείχνετε πληγὲς ἀλλόφρονες στοὺς δρόμους
Τὸν πανικὸ ποὺ στραγγαλίζει τὴν καρδιά σας σὰ σημαία
Καρφώσατε σ᾿ ἐξῶστες, μὲ σπουδὴ φορτώσατε τὸ ἐμπόρευμα
Ἡ πρόγνωσίς σας ἀσφαλής: Θὰ πέσει ἡ πόλις.
Ἐκεῖ, προσεχτικά, σὲ μιὰ γωνιά, μαζεύω μὲ τάξη,
Φράζω μὲ σύνεση τὸ τελευταῖο μου φυλάκιο
Κρεμῶ κομμένα χέρια στοὺς τοίχους, στολίζω
Μὲ τὰ κομμένα κρανία τὰ παράθυρα, πλέκω
Μὲ κομμένα μαλλιὰ τὸ δίχτυ μου καὶ περιμένω.
Ὄρθιος καὶ μόνος σὰν καὶ πρῶτα περιμένω.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Πηγή

Οι ψεύτικες γυναίκες - Κωνσταντίνος Μακρής

Οι ψεύτικες γυναίκες που με συντροφεύουν

Στα κανάλια των ινών κι έπειτα φεύγουν.

Τάσσουν νύχτες γεμάτες λαγνεία και πόθο

Κι όταν ξημερώσει λύνονται τα μάγια.

Είναι μεγάλη η μοναξιά

Μέσα στο Δίκτυο

Των απρόσωπων προσώπων.

Κάποτε σκέφτομαι το παρελθόν.

Εκεί που τα λόγια είχαν αξία

Κι οι άνθρωποι μια υπόσταση.

Πέρα απο ιδεογράμματα

Και την αντανάκλαση

Των ψηφιακών αναπαραστάσεων.

Το σκοτάδι κρύβει παγίδες

Και το φως δείχνει την τέλεια απάτη.

Βρες άλλους τρόπους να αναστηθείς έρωτα

Σε έχουνε θάψει σε σωρούς ηλεκτρονίων...








Πηγή: http://konstandinosmakris.blogspot.gr/

" η αέναη συνέχεια ", Αλέξανδρος Σκούδης

Με των ημερών τη γλυκιά ροή               

με των αγρίων ανέμων τα σκληρά φιλιά

Γερνά γερνά της αρχής η πνοή

και βουτά στου Αιόλου τη σφιχτή αγκαλιά

Με το σταθερό του Ήλιου κύλισμα

και της βροχής το Άγιο Χάδι

Ακούγεται κάθε ιδέας το ράγισμα

κάθε ύπαρξης το θνητό σημάδι .

 

Χάνεται της σπίθας η ποθητή ορμή

στης αβύσσου το άγνωστο βυθό

Και ζωγραφίζεται του σκότους το κορμί

στου μέλλοντος τη βροντερή Ηχώ .

Πως όλα ακολουθούν τον αθάνατο Νόμο

που είναι γραμμένος σε κάθε ψυχής το στήθος

Που είναι στρωμένος σε κάθε ζωής το δρόμο

και όλης της γης ο πιο φωτεινός λίθος.

Πως υμνούν την άηχη στιγμή

και σβήνουν με διάβα κεραυνού

Πως ποθούν την ύψιστη ρωγμή

σαν δουν το χρώμα του ουρανού.

Και μέσα από των φύλλων το ψιθυριστό τραγούδι

διαφαίνεται το θορυβώδες μονοπάτι

Το κρυμμένο σε κάθε λογής λουλούδι

που καλημερίζει του ουρανού το μάτι.

"Ο νούς ζητιάνος τον δρόμο χάνει", Δημήτρης Μούχας

Ο νούς ζητάει όλο πράγματα μεγάλα
δέσμιο σε καταδιώκει στο μέλλον σου το Ιδεατό
κι εσένα άδοξα σου ξεγλιστράνε οι στιγμές 

από τα χέρια της Σοφίας
καί της Κινήσεως το αδράχτι.
Ερειπωμένος πια, τήν απαγκίστρωση ζητάς απ'
τα ρημάδια σου
σε ένα άλλο πρόσωπο να βρεις τη θαλπωρή
μα κάπου στό δρόμο εξέχασες Ψηλέ
το άλλο πρόσωπο κι αυτό πως είσαι συ.

ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!!!!!!!!!!!!!!

Καληνύχτα με ένα κομμάτι της Ευανθίας Ρεμπούτσικα...

Αναχώρηση - Τάσος Λειβαδίτης

Τα ρολόγια σημαίνουν τις χαμένες ώρες, αλλά κανείς δεν τα πιστεύει,
ά τ' ατέλειωτα σήματα κινδύνου που έστειλα και δε μου χει ακόμα κανείς αποκριθεί -
όμως κάποτε θα προσπαθήσω να θυμηθώ, να θυμηθώ πως έφτασα εδώ,
έγιναν όλα τόσο γρήγορα, οι φίλοι σκόρπισαν, άλλοι χάθηκαν στον πόλεμο, άλλοι στη στροφή του δρόμου
οι ερωτευμένοι παντρεύτηκαν και τώρα γερνάνε πλάι σε ανθρώπους ξένους
τ' απογέματα σηκώνεται καμιά φορά αγέρας, χτυπούν σαν τύψεις τα παραθυρόφυλλα - για ποιο ωραίο σφάλμα άραγε;
κι η παιδικότητα: ένα ουράνιο σχόλιο στο αίνιγμα να υπάρχουμε.

Κι όταν κάποτε φύγω δε θα πάρω μαζί μου παρά λίγο βιολετί απ' το δειλινό κι έν' άστρο από κάποιο παραμύθι.










Από τη συλλογή του "Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου" (εκδόσεις Κέδρος)

"Η Καρέκλα",Κατερίνα Γκούτη

Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια καρέκλα μέσα σε ένα μεγάλο παλάτι. Δεν ήταν σαν όλες τις άλλες.. Ήταν τεράστια. Πάνω της είχε ένα μεταξωτό πανί.

Ο πρώτος που έκατσε βολεύτηκε τόσο πολύ που δεν ήθελε να σηκωθεί.

Του φώναζε η γυναίκα του

• Πάμε άντρα μου σπίτι να φάμε και να πιούμε και μετά να κοιμηθούμε.
• Να πας εσύ, εγώ μια χαρά κάθομαι.

Τον είδαν όλοι στη χώρα να κάθεται στη καρέκλα και τον είπαν βασιλιά. Ήταν ο «Πρώτος βασιλιάς». Έτσι τον φώναζαν.

Αυτός καθόταν και οι υπόλοιποι του έφερναν όλα τα καλά.

Τον είχαν όλοι από κοντά και του ζήταγαν και χάρες.

• Βασιλιά μου θέλω να πάρεις το γιο μου στο παλάτι, να τον βάλεις να μαγειρεύει. Να κάνει τον βοηθό του μάγειρα.
• Θα τον πάρω χρειάζομαι έναν.

Πάει ένας άλλος με την κόρη του μαζί και του λέει:

• Βασιλιά μου θέλω να πάρεις την κόρη μου στο παλάτι, να τρώει , να πίνει, να κάθεται όπως κι εσύ. Εγώ θα λέω σε όλους τι καλό βασιλιά που έχουμε.

Συμφώνησαν. Η κόρη έμεινε.

Αυτό γινόταν συνέχεια. Ο καθένας ήθελε να βάλει τον ανιψιό του, τον πεθερό του, το μπατζανάκη του αδερφού της μάνας του.

Σε αυτή τη χώρα όλοι ήθελαν την καρέκλα. Έψαχναν τρόπους να είναι μέσα στο παλάτι. Μόλις αδειάσει να τρέξουν και όποιος προλάβει.

Όλοι γνώριζαν ότι:

Βασιλιάς γίνετε όποιος προλάβει να κάτσει.

Μια μέρα πάει ο βοηθός του μάγειρα, που είχε πάρει ο βασιλιάς στο παλάτι, θυμάστε, και λέει :

- Κουράστηκα, να μαγειρεύω, πολύ δουλειά και ο μάγειρας όλο κοιμάται πάνω σε μια καρέκλα. Γι’ αυτό κι εγώ έφερα ένα παλικάρι να τον πάρω για βοηθό μου. Έ! Να κοιμάμαι κι εγώ λίγο.

- Φερ’ τον, λέει ο βασιλιάς εγώ θα τον πληρώνω; Ο λαός!

Έλα όμως που ήταν χοντρός και άρχισε να τρώει τα πάντα. Έτρωγε, έτρωγε και ξανά έτρωγε..

Είχε κάνει μια κοιλιά που χώραγε όλη η χώρα.

Ο «Πρώτος βασιλιάς», άρχισε να τα προσέχει όλα γύρω του. Τους ανθρώπους, τα φυτά που ήταν στο παλάτι και ό,τι έβλεπε έξω από το παράθυρο. Άρχισε και να διαβάζει. Κοίταζε και διάβαζε..

Είχε το σκοπό του.

Μια μέρα τους φωνάζει όλους στο παλάτι και λέει: