Με ένα αγαπημένο κομμάτι των αδερφών Κατσιμίχα, σας καληνυχτίζουμε!

Περηφάνεια- Μαρία Πολυδούρη

Έμεινα, καρτερώντας σε, ως που το αστέρι εφάνη

της χαραυγής ψηλά.

Μα η φλόγα τους τα δάκρια μου τα ‘ χε όλα πια ξεράνει

 κι ούτε ο ψυχρός Λυκαβηττός μ’ άκουσε, σιωπηλά

καθώς θρηνούσα τ΄ όνειρο πώσβηνε στην καρδιά μου.

Τηλεόραση - Πολυζώης Ντελής (έργα αναγνωστών)

Κάστρο από τριαντάφυλλα
σε καταπράσινο λόφο
μακριά, κόκκινο περίγραμμα
μα, όταν φύσαγε μύριζε ωραία.
Στους πρόποδες πτώματα
χιλιοτρυπημένα, παρατημένα
διατηρημένα, χαμογελαστά
μα, όταν φύσαγε μύριζε ωραία.
Κανείς δεν μπόρεσε να μπεί
μα, ούτε να το καταστρέψει
έστεκε εκεί, απόρθητο
και μάγευε καρδιές.
Φήμη μεγάλη απόκτησε
και τρύπαγε χιλιάδες
κι άλλοι, κι άλλοι...
Μύριζε...

Είχαν όλοι κατέβει στην παραλία - Mario Luzi (μτφ. Σωτήρης Τριβιζάς)

Είχανε όλοι κατεβεί στην παραλία.
Έρημο το σπίτι.
Πέρασα εκείνο το απόγευμα
σκίζοντας παλιά χαρτιά.
Έσκιζα γράμματα,
έσκιζα σημειώματα,
συνταγές, λογαριασμούς,
έσκιζα γεγονότα
που πια δεν καταλάβαινα
και όμως με βασάνιζαν ακόμα.
Ήταν αυτό το σκίσιμο
μια μουσική θεσπέσια
κι εγώ εξ αιτίας της ευσπλαχνικός και θαρραλέος
με τον καιρό και με τις σάρκες του,
την ιστορία και τις πλάνες της,
σαν αυστηρός και ελεήμονας γιατρός
λες και δεν ήτανε δικά μου.
Και όμως ήταν, ως το άπειρο ήταν.
Έξω
σχεδόν σε τύφλωνε της θάλασσας το φως.

Εσύ - Niki Tag (έργα αναγνωστών)

Κάποιες φορές, γυρνάμε πίσω …ρίχνουμε μια φευγαλέα ματιά, και
όλη μας η ζωή περνάει από μπροστά μας, κάποιες πάλι, κλείνουμε τα μάτια προσπαθώντας να μην θυμόμαστε, να μην νιώθουμε, να μην ζούμε…..

... Όλα όμως..προχωράνε, τρέχουν, και αναγκαστικά μας κουνάνε, άλλοτε σαν τυφώνας που στο πέρασμά του δεν αφήνει τίποτα ζωντανό, και άλλοτε σαν μια δροσιά, που μόλις φύγει δεν την θυμόμαστε καν….

Η Καστανού - Ντίνα Κίτσου

Στο Δημοτικό δεν είχαμε κυλικείο. Είχαμε, όμως, Καστανού. Ήταν μια λειψή γριούλα αφύσικα αδύνατη και μικροκαμωμένη. Τώρα ξέρω ότι ήταν αδύνατη γιατί πεινούσε. Με την κυριολεκτική έννοια. Όχι αυτή που λέμε "πεινάω" και ανοίγουμε το παραφουσκωμένο μας ψυγείο για να διασκεδάσουμε την πείνα μας με μικροσκοπικά φαγητά με ξενικά ονόματα.

Βιβλιοπρόταση: "H ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΣΑΧΑΡΑ"

Ειδικός στον Αραβικό πολιτισμό, ο Εamon Gearon  ξεκίνησε τη συγγραφή του βιβλίου του στο Κάιρο. Τα τελευταία 20 χρόνια ζει και εργάζεται στη Σαχάρα, την οποία περιγράφει ως ένα από τα πιο όμορφα μέρη της γης, που παγίδεψαν τη φαντασία όσων την επισκέφτηκαν, είτε ήταν κάτοικοι είτε επισκέπτες.

Το βιβλίο δεν θα είναι υπό τη μορφή εγκυκλοπαίδειας αλλά θα καθοδηγεί τον αναγνώστη στα λογοτεχνικά και φανταστικά μονοπάτια της Σαχάρα, την ιστορία της, την κουλτούρα και όλη τη δημιουργική δουλειά που ενέπνευσε.

ΑΝΤΩΝΗΣ Θ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ- ΚΑΛΗ ΚΡΥΨΩΝΑ

ΚΑΛΗ ΚΡΥΨΩΝΑ

Μέσα στο θόρυβο δύσκολα να μ’ ακούσεις.

Κι ούτε που το προσπάθησα.

Βιάστηκα ν’ απομακρυνθώ

μήπως και μάντευες στο βλέμμα μου τη θλίψη.

Ό, τι θα ήθελα να πω

πάλι με στίχους θα το πω,

γιατί το ξέρω πως δεν θα τους διαβάσεις.

Είναι καλή κρυψώνα οι στίχοι για τ’ ανείπωτα.   

2ος Πανελλήνιος Λογοτεχνικός Διαγωνισμός της Πνευματικής Συντροφιάς Λεμεσού, Κύπρου 2012

Η Πνευματική Συντροφιά Λεμεσού, Κύπρου προκηρύσσει τον 2o Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό με τους ακόλουθους όρους:
1. Στο διαγωνισμό μπορούν να συμμετάσχουν Ελληνίδες και Έλληνες ανεξαρτήτως ηλικίας, γραμματικών γνώσεων, επαγγελματικών ασχολιών κ.λπ. είτε κατοικούν στην Ελλάδα και Κύπρο είτε διαμένουν μόνιμα ή προσωρινά στο εξωτερικό, εφόσον έχουν την Ελληνική ή Κυπριακή υπηκοότητα και μπορούν να γράφουν στη νεοελληνική μας γλώσσα.
2. Όσοι επιθυμούν να συμμετάσχουν στο διαγωνισμό θα πρέπει να στείλουν:
Α) Ένα (1) αδημοσίευτο ποίημά τους μέχρι 30 στίχους, με ψευδώνυμο (κι όχι περισσότερα του ενός ποιήματα με διαφορετικά ψευδώνυμα)...

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΜΟΥ- ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΚΩΝ/ΝΙΔΗΣ

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΜΟΥ

Οι νότες έτρεξαν ακόμα μια φορά
πάνω σε πιάνο που γνωρίζει μυστικά
εκεί τα δάχτυλα χαϊδεύουνε το φα
με άλλα όνειρα ριγμένα στη φωτιά

Οι πόρτες έκλεισαν τα φώτα χαμηλά
οι νότες πάγωσαν μιλούν σιωπηλά
με παρτιτούρες που γνωρίζουνε στιγμές
στιγμές που έτρεχαν τη νύχτα με το χθες

Ανάσες πέταξαν και πίσω δεν γυρνούν
φτερά που έσπασαν με νότες δεν πετούν
αν κάποιος ξύσει τη δική μου τη πληγή
αίμα θα βγάλει το νεράκι στην πηγή

Χρώματα γέμισαν οι νότες και στο λα
λιγάκι γκρίζο με δακρύζει μουσικά
μια νότα ντο έχει μπροστά της μυστικά
μη ρε αρχόντισσες με στέλνουν στα παλιά

Οι νότες λεύτερες το πιάνο μας βουβό
ότι θυμήθηκαν το άφησαν εδώ
και μια ραγάδα στον καθρέφτη μυστική
μήπως γυρίσεις με την ντο μεθυστική.

33. 7-7-1990 12σύλλαβος ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΚΩΝ/ΝΙΔΗΣ

Μαραμπού - Νίκος Καββαδίας

Καλημέρα σε όλους.

Καλό σας βράδυ με ένα πολύ όμορφο θέμα. Χρυσό μετάλλιο για την επιστολή του.

Ο Έλληνας μαθητής της Β’ Γυμνασίου Μάριος Χατζηδήμου, από τα Γιαννιτσά, ήταν ο νικητής του διεθνούς διαγωνισμού έκθεσης της Παγκόσμιας Ταχυδρομικής Ένωσης (UPU). Το θέμα του φετινού διαγωνισμού ήταν «Γράψτε μια επιστολή σε έναν αθλητή ή μια μορφή του αθλητισμού που θαυμάζετε, για να εξηγήσετε τι σημαίνουν για εσάς οι Ολυμπιακοί Αγώνες». Στο διαγωνισμό πήραν μέρος πάνω από 1 εκατομμύριο νέοι από 55 χώρες, μέσω των ταχυδρομείων τους και νικητής αναδείχτηκε ο 14χρονος Έλληνας.

Αναλυτικά η επιστολή:

Ανδρέας Εμπειρίκος

 Το γάλα του αιγιαλού

  

 Στην χώρα που ανθούν στις αμμουδιές οι κόρες
 Τ' άστρα ξυπνούν και φέγγουν άναυδα τη νύχτα
 Στιλπνά σαν μουσαμάδες των ψαράδων
 Ενώ τ' αστέρια της θαλάσσης πλησιάζουν
 Πρώτα λευκά και σχεδόν άχρωμα
 Έπειτα κόκκινα και ζωηρά
 Με τα πλοκάμια των σφαδάζοντα
 Για το εφήβαιον και για τα στήθη

 Των νεανίδων.
 Οι αμμουδιές είναι διάστικτες από κοχύλια
 Μ' ένα φιλί λησμονημένο μες στα βότσαλα
 Μ' ένα πουλί που κούρνιασε στα στήθη Κόρης γλυκιάς
 που του μιλάει και λέγει
 Πουλί καλό πουλί χρυσό πουλί λαμπρό μαντάτο
 Χαϊδεύοντας το στα βυζιά της με λαχτάρα
 Σαν χαϊμαλί της ηδονής ή σαν αγόρι
 Ο ουρανός είναι διάστικτος από πετράδια
 Βάρκες με δίχτυα και ψαράδες πλησιάζουν
 Για να ψαρέψουν πριν ο ήλιος τους προφτάσει
 Τις κόρες της Ανατολής και της Ευρώπης
 Άσπρα κορίτσια ή μελαμψά
 Κορίτσια έτοιμα για τα ταξίδια.
 Κορίτσια έτοιμα για τους λωτούς
 Κορίτσια έτοιμα για τις παλάμες
 Και για τα βέλη των ανδρών
 Και για τα βέλη του ήλιου
 Τώρα που αρχίζει κι ανατέλλει
 Ροδίζοντας τα κορφοβούνια
 Χρυσίζοντας τις αμμουδιές
 Ενώ βουίζουν οι σπηλιάδες
 Κ' η θάλασσα βαθιά στενάζει
 Και ψιθυρίζουνε τα φύλλα
 Και τιτιβίζουν οι κορυδαλλοί
 Ραμφίζοντας μαστούς και ρώγες
 Τώρα που ο ήλιος ξεπροβάλλει
 Και ντύνει τις κόρες με άσπρα ρίγη
 Τώρα που αρχίζουν τα τζιτζίκια
 Και γδύνονται οι λογισμοί
 Και βάφονται όλα τα λουλούδια
 Με πράσινο με κρεμεζί.

  

Ανδρέας Εμπειρίκος

1901-1975 

 

 

 

 

Στο τρένο της ποίησης

Νίκος Τσίντρος- Εσύ δώρο ζωής

Εσύ δώρο ζωής

Ξόδεψα στις νύχτες
το φως του φεγγαριού,
κρυμμένος μες στα μάτια σου
και στα γλυκά σου χείλη.

Τις μέρες όλες, χάρισα,
στο βάθος της φωνής σου,
κρυμμένος μες στα όνειρα
της αέρινης μορφής σου.

Αγάπη μου, σου χάρισα
όλη τη μοναξιά μου,
σου χάρισα καμένη γη,
εφύτρωσες ποτάμια.

Σ’ ευχαριστώ που έπνιξες
τους φόβους της ψυχής μου
κι έστρεψες την προσευχή
στα εύοσμα λουλούδια.

Αγάπη έζησα
στου ίσκιου τη ζωή,
αγάπη γεύτηκα
στη θέα της φωτιάς σου.

Εσύ μου έμαθες να ζω,
να χρωματίζω άστρα,
στο μαύρο να βρίσκω το λευκό,
στο χιόνι την ανάσα.

Ο άγγελος μου έστειλε
δώρο τη μορφή σου.
Εικόνισμα να ’χω για να ζω
πόνο να μην φοβάμαι.

Το μάθημα της πίστης (από το "Οι Υλήθιοι") - Μαξ Κύων (έργα αναγνωστών)

 

Τι έφταιξα να με προδίδουν οι λύπες;

Ποιο χώμα ειν' αυτό που δεν σ' αφήνει να το σκάψεις;

*
...
Το διάολο ξαπόστειλα στα πάνω μέρη,
"ειν' άβολα εδώ",πλέον θα μουρμουρίζει..

Το νου μου το ξελάφρωσα από ανοησίες,
του άπλωσα τις λέξεις στις καμάρες..

Αναζητήσεις - Στέλλα Μαντωνανάκη (έργα αναγνωστών)

Άτιτλο –Μαρία Πολυδούρη

Ζωή, πώς με παράδωσες μ’ ένα φιλί στους δήμιους

 και τώρα ακούω το γέλιο σου παντού σαρκαστικό

 για μένα, που αποτόλμησα ψευτοευγενείς και τίμιους

 μέσ’ στη γενιά σου, να τους δω σαν υποστατικό.

ΚΡΥΩΝΕ- Νικος Κυριακίδης σε ένα πολύ ιδιαίτερο ποίημα.

KΡΥΩΝΕ....

Βρέθηκε να φιλιέται με πάθος

μ΄ενα τεράστιο ψάρι

Με το που εμφανίστηκε μπροστά της,

έβγαλε επιθετικά

τη γλώσσα

και την έσφιξε στην αγκαλιά του.

‘Ηταν η λίμνη;

Τα όνειρα υγρασίας που έφτιαχνε;

Ο Ψάρης πάντως δεν εμφανίστηκε

Υπήρχε.

Όσο την έσφιγγε

κοκκίνιζαν τα μάτια του.

Τα λέπια του σκληρά τη ματώναν,

τα πράγματα στο δωμάτιο πέταγαν,

ο χώρος άδειαζε,

αυτη θυμάται πια μόνον κάποιες λέξεις

κυρίως ονόματα,

τώρα δα γδαρμένη αλλα χωρίς πόνο

κολυμπά,

απολαμβάνει την ανάσα

με τα βράγχια

‘’εραστή.... δεν έχω πια βάρος

πότε πέθανε η μάνα μου;

Το φανταζόμουν γκρι

μα είναι γαλανό

ως και το αίμα μου,

απλά κάνει

πολύ κρύο....

η υγρασία είναι;’’

Τάσος Λειβαδίτης: "Νενικήκαμεν;"

Λειβαδίτης Τάσος, Μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα, Κέδρος, Αθήνα, 1987.

                                                                     Νενικήκαμεν

Όραμα μεγάλο πάνω απ' τους δρόμους, σα φύλλα του
         φθινοπώρου σκόρπιζαν οι ζητωκραυγές.
Η πόλη είχε χαθεί κάτω απ' τα φώτα, τις σημαίες, τη
      βουή. Γιορτάζαμε τη νίκη.

Όμως την ίδια ώρα κάποιος σηκώνεται μες στο σιωπηλό
      σπίτι, δεν ανάβει φως, ντύνεται και κάθεται στο
      σκοτάδι.
Κανείς δεν μπορεί να τον βοηθήσει.

ΣΧΟΛΙΟ

  Οι συλλογικές νίκες είναι λαμπρές: οι εθνικές νίκες όπως αυτές του αθλητισμού, οι νίκες της αγάπης όπως αυτές των θρησκευτικών γιορτών. Δικαιολογημένα ο κόσμος συρρέει σε όλες. Μα έτσι, λόγω του συνωστισμού, δημιουργούνται ιδιότροπες πλημμύρες. Οι τελευταίες έχουν θύματα μονάδες ανθρώπων που δεν συμμετέχουν σ΄αυτές τις νίκες από αδυναμία που η ίδια η κοινωνία θρέφει.
  Τώρα όμως αυτές οι μονάδες πληθαίνουν. Όλο και περισσότερο ο κόσμος των παρελάσεων γίνεται... "μονάδες".  Κάποιος είπε, "για να δικαιωθούν οι προηγούμενοι που υπέφεραν μόνοι τους στις νικηφόρες περιόδους". Παραφωνία. 

  Αδειάζει άραγε η παρέλαση των νικητών; Κάποια συνθήματα σιωπούν και άλλα δυναμώνουν.

                                   Ε.Ν. 

 

Η ζωή ο θάνατος κι αναμεσίς η τέχνη

"Η Ιστορία ενός Αιχμαλώτου" του Στρατή Δούκα

Μάλλον κλασικό παράδειγμα της τάσης του ανθρώπου να δίνει χροιά λογοτεχνική στο προσωπικό του πάθημα που προκύπτει από ένα ευρύτερο κοινωνικό και ιστορικό γεγονός είναι η Ιστορία του Αιχμαλώτου του Στρατή Δούκα. Η δραματοποίηση του εγώ είναι αναπόφευκτη σε αυτή την περίπτωση, δεδομένου ότι η δραματοποίηση αυτή δεν είναι ουσιαστικά κάτι που προκαλεί κανείς με τις δικές του συνειδητές πράξεις, αντίθετα είναι ίσως ήδη δραματική η εξέλιξη της ζωής που διαγράφεται. Επομένως η δραματοποίηση ως επιλογή λέξης στην παρούσα ανάρτηση, αλλά και ως τεχνική στο εν λόγω βιβλίο αισθάνομαι πως είναι κάτι που προέκυψε αυθόρμητα, εγγενώς, ένεκα των συνθηκών.

Ας ανταλλάξουμε και μια άποψη για ταινία στο σπίτι...

Εντάξει, μπορεί να μην είναι λογοτεχνία αλλά η μεγάλη οθόνη αποτελεί κι αυτή μια από τις τέχνες. Θα πρέπει να πούμε, εντελώς εμπιστευτικά, ότι κι εμείς δεν είμαστε ειδικοί στον κινηματογράφο αλλά όταν βρεθούμε σε μια καλή ταινία θα την δούμε.

Αφορμή λοιπόν για το άρθρο που '' σπάει'' τα καθιερωμένα στο '' Ποίηση και Λογοτεχνία'' είναι μια ταινία που είδα πρόσφατα και θα ήθελα να την μοιραστώ μαζί σας γιατί με ενθουσίασε. Όσοι την είδαν μπορούν να κάνουν ένα σχόλιο και να μας πουν την άποψη τους, όσοι δεν την είδαν τους προτείνω να την δουν άμεσα.


Μιλάω για το έργο '' Ο μύθος του 1900''.
Ένα πλοίο που μετέφερε μετανάστες στην Αμερική την δεκαετία του 30' μέσα στο οποίο γεννήθηκε και ζούσε ο μεγαλύτερος πιανίστας που υπήρξε ποτέ. Ο πιανίστας που ότι έπαιζε δεν είχε παιχτεί ποτέ ξανά και ούτε γράφτηκε σε κάποιο πεντάγραμμο. Έπαιζε την μουσική της θάλασσας και του ωκεανού...

«Νιώθει την γαλήνη»- ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ

 «Νιώθει την γαλήνη»

 Γράψε το γλυκοφίλημα του ήλιου με τ’ αστέρια
ζωγράφισε τον ουρανό με άσπρα περιστέρια
κύματα φωτογράφησε που σου ζητάνε νάζια
και σμίλεψε με τον αφρό μια θάλασσα γαλάζια

Πες ότι θες ελεύθερα στην άμμο περπατώντας
ξυπόλητος στα βότσαλα το δειλινό κοιτώντας
και δως μου την ανάσα σου και το ζεστό σου χέρι
το μενταγιόν του δειλινού τ’ αγέρι να μας φέρει

Πες ότι θες στα κύματα που τραγουδούν μαζί μας
μια αγάπη τόσο δυνατή που μένει στην ψυχή μας
και δως μου ένα κέντημα που λάμπει σαν χρυσάφι
μάγος να μοιάζω στην γιορτή και συ χρυσό ελάφι...

Γιώργος Λιθοξόος- Συγκάτοικος με τη μοναξιά

Συγκάτοικος με τη μοναξιά

Είχες αποκοιμηθεί στα πόδια μου
άγγιζα τα χείλη σου
χαϊδευα τα μαλλιά σου

όταν ξύπνησες έφυγες
αυτό ήταν έφυγες
δε σε είδα από τότε

άνοιξα το παράθυρο να φύγει η θλίψη μου
πλησίασα κοίταξα έξω
ψιθύρισα " ακόμα σ'αγαπώ "

βρήκε την ευκαιρία, τρύπωσε η μοναξιά
μια μοναξιά κουφή, μια μοναξιά μουγκή
όσο κι αν τη ρωτώ για εσένα δε μου απαντά

έτσι κι αλλιώς δεν περιμένω να γυρίσεις
ζήτησα απ'τη μοναξιά να συγκατοικήσουμε
να όχι για παρέα
(τί παρέα άλλωστε να κάνεις με τη μοναξιά)
απλά για να μοιραζόμαστε τα έξοδα
(βλέπεις δύσκολοι οι καιροί)
κι η μοναξιά δέχτηκε χωρίς δεύτερη κουβέντα

Γιώργος Λιθοξόος
26-7-2012

Καλημέρα σε όλους.

Σήμερα η λογοτεχνική μας ημέρα ξεκινάει με ένα ταξίδι bonus στην Αρκτική για να δούμε τα παγωμένα δέντρα της.

Ο 21χρονος ερασιτέχνης φωτογράφος Niccolo Bonfadini έζησε για λίγο μέσα στους πάγους, σε θερμοκρασίες κάτω από -40 βαθμούς Κελσίου, αποτυπώνοντας το παγωμένο τοπίο του Αρκτικού Κύκλου.

Με συνθήκες υπό το μηδέν και με τον πάγο να καλύπτει τα πάντα, τα δέντρα αποκτούν παράδοξα σχήματα, συνθέτοντας ένα απόκοσμο σκηνικό, που θυμίζει περισσότερο ταινία επιστημονικής φαντασίας και πολύ λιγότερο την… πραγματικότητα.

Κάτι με χιούμορ απόψε για καληνύχτα, γιατί ως ποιητές ξέρουμε να αυτοσαρκαζόμαστε!

Ο θάνατος του εικοσάχρονου - Αναγνώστης Κωνσταντινίδης (έργα αναγνωστών)

Σταγόνα σταγόνα το δάκρυ της τρέχει
Θέλει τον χάροντα στον άδη να ψάξει
ποτάμι ο πόνος που μέσα της έχει
... τον χάρο ζητάει απόψε να φράξει

Αυτό που τυχαίνει στη μάνα τη μαύρη
δεν ξεπερνιέται δυστυχώς στη ζωή της
μέσα στα όνειρα θα τρέχει για νάβρει
αυτόν που της πήρε «εκεί» το παιδί της

Ακούστε μια μάνα που βλέπει το γιό της
γλυκά να κοιμάται στα μαύρα λουλούδια
ποιος να της πήρε το κρινάκι της νιότης
με ποιόν να συνθέσει του πόνου τραγούδια

Λένε; - Φερνάντο Πεσσόα

Δεν σε μισώ - Niki Tag (έργα αναγνωστών)

Όχι..δεν σε μισώ..
σε λυπάμαι..

... Την καυτή μου ανάσα δεν μπορείς να την αρπάξεις..
το γλυκό μου φιλί δεν μπορείς να το γευτείς..

Οι λέξεις "ηδονή" και "πάθος" άγνωστες σ'εσένα..

Όχι δεν σε μισώ.. κλαίω για σένα..

Η καρδιά σου έρμαιο του μυαλού σου..
φυλάξου..

Στο μαύρο και στο άσπρο - Word Chimes (έργα αναγνωστών)

Στη σκακιέρα είμαι μόνη...
Μια βασίλισσα μαύρη με άσπρη φορεσιά
Μια βασίλισσα άσπρη με μαύρο ουρανό!

Θα δρασκελίσω όπου μπορώ
όπου η ζωή με πάει...
Πότε στο μαύρο, πότε στο άσπρο

Μόνο μέσα μου να μη βάλω και τα δυο μαζί...
Γκρι σύννεφα δεν θέλω στη ψυχή μου...
Και είναι τόσο όμορφο το άσπρο!

Απόσπασμα από τον Οδυσσέα του Τζέιμς Τζόυς (μτφ. Σ. Καψάσκης, εκδόσεις Κέδρος)

Εκείνη τη στιγμή είναι που το αισθάνεσαι. Εκείνη η στιγμή πρέπει να είναι φοβερά δυσάρεστη. Στην αρχή δεν μπορείς να το πιστέψεις. Πρέπει να έγινε λάθος· να πρόκειται για κάποιον άλλον. Για ρίχτε μια ματιά στο σπίτι απέναντι. Περιμένετε, θα ήθελα να, δεν τα κατάφερα ακόμα να. Ύστερα το σκοτεινιασμένο νεκρικό δωμάτιο. Ζητάνε φως. Τα ψιθυρύσματα ολόγυρά τους. Θέλεις να φέρουμε τον παπά; Κατόπιν το παραμιλητό και οι ασυναρτησίες. Μέσα σε παραλήρημα ξεστομίζει όλα όσα έκρυβε σ' όλη του τη ζωή. Ο αγώνας με το θάνατο. Ο ύπνος του δεν είναι φυσιολογικός. Πίεσε τα κάτω βλέφαρά του. Παρακολουθώντας αν η μύτη του μακραίνει, αν το σαγόνι του πέφτει, αν οι πατούσες του κιτρινίζουν. Παρ' του το μαξιλάρι και αφού είναι καταδικασμένος άφησέ τον να τελειώσει κατάχαμα. Ο σατανάς στον πίνακα Ο θάνατος του Αμαρτωλού του δείχνει μια γυναίκα. Ο ετοιμοθάνατος με νυχτικό προσπαθεί να την αγκαλιάσει. Η τελευταία πράξη στη Λουτσία. Δε θα σε αγκαλιάσω πια; Μπλουμ, εκπνέει. Επιτέλους, έφυγε. Μιλάνε λίγον καιρό για σένα· σε ξεχνάνε. Μην ξεχνάτε να προσευχηθείτε γι' αυτόν. Να τον θυμάστε στις προσευχές σας. Ακόμα και τον Παρνέλλ. Επέτειος που λησμονιέται. Ύστερα ακολουθούν και οι άλλοι· ένας ένας πέφτουν μέσα στην τρύπα.

Εμπόδια στο δρόμο - Γιάννα Κάππα (έργα αναγνωστών)

Χάσαμε τα αυθόρμητα,
Επιστρατεύοντας τους εαυτούς μας
Για ανούσια οφέλη,
Μας μάγεψαν τα ασήμαντα,
Δε λογαριάσαμε την καρδιά μας.

Πήραμε δρόμους επιβλαβείς
Και συναντάμε ακόμα κίνηση.
Ανασαίνουμε αιθέρα, μα
Δεν εκπνέουμε ουσία.

Οι μικροί γαλαξίες - Νικηφόρος Βρεττάκος

Πάνε κι έρχονται οι άνθρωποι πάνω στη γη.
Σταματάνε για λίγο, στέκονται ο ένας
αντίκρυ στον άλλο, μιλούν μεταξύ τους.
Έπειτα φεύγουν, διασταυρώνονται, μοιάζουν
σαν πέτρες που βλέπονται.
Όμως, εσύ,
δε λόξεψες, βάδισες ίσα, προχώρησες
μες από μένα, κάτω απ' τα τόξα μου,
όπως κι εγώ: προχώρησα ίσα, μες από σένα,
κάτω απ' τα τόξα σου. Σταθήκαμε ο ένας μας
μέσα στον άλλο, σα νάχαμε φτάσει.

ΝΟΣΤΑΛΓΗΣΑ- ΜΑΤΙΝΑ ΕΥΘΥΜΙΟΥ

ΝΟΣΤΑΛΓΗΣΑ …

ΝΟΣΤΑΛΓΗΣΑ ΤΗ ΣΙΩΠΗ

ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ,

ΣΤΑ ΣΦΙΓΜΕΝΑ ΑΠΟ ΑΠΟΓΝΩΣΗ

ΧΕΙΛΗ ΣΟΥ,

ΝΟΣΤΑΛΓΗΣΑ....

ΝΟΣΤΑΛΓΗΣΑ ΤΙΣ ΩΡΕΣ

ΠΟΥ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ

ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΧΑΪΔΕΥΟΥΝ

ΤΗ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ,ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΣΟΥ

ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΣΟΥ

ΤΑ ΓΚΡΙΖΑ ΟΝΕΙΡΑ ΣΟΥ

ΝΟΣΤΑΛΓΗΣΑ

ΝΟΣΤΑΛΓΗΣΑ ΤΙΣ ΩΡΕΣ

ΠΟΥ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ

ΠΛΑΓΙΑΖΕ ΣΤΗ ΠΑΛΑΜΗ ΣΟΥ

ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΣ ΟΤΙ

Ο ΧΤΥΠΟΣ ΤΗΣ,

ΑΝΗΚΕ ΣΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ

ΝΟΣΤΑΛΓΗΣΑ ΤΙΣ ΩΡΕΣ

ΠΟΥ ΖΟΥΣΑ

 ΜΕΣΑ ΑΠ΄ΤΗ ΣΙΩΠΗ ΣΟΥ

ΝΟΣΤΑΛΓΗΣΑ!!!!!!!!!

ΝΟΣΤΑΛΓΩ!!!!!!!!!!!!!!

Το Χιόνι Που Αχνίζει- Μάνος Τσεμπερλής

Το Χιόνι Που Αχνίζει

Εκεί σε πρωτόειδα
με το πρώτο χνώτο του χιονιού,
μου έγνεψες με λίγο αέρα
σε σχιστά κλαδιά, βουνά και λαγκάδια
ανάμεσα σε ηπείρους δυο
αντίκρυ τα πόδια να πατούν εδώ
με απλανές το βλέμμα απέναντι, να αγαπώ
με το πρώτο χνώτο του χιονιού
μου έταξες σαν άγιος σε παιδί
πότισες με ιδρώτα ένα αιγόκλημα
γεύτηκα ευωδιά και νερό,
άνοιξα τα χέρια,
έλαμψε μια ρίζα στο κενό
με το πρώτο χνώτο του χιονιού
μου μίλησες σοφά
σχισμές χαράχθηκαν στον ουρανό
λαβωματιές, το ατσάλι είναι υγρό
καθρεφτίζονται πάνω στο σπαθί
άνθρωποι, πόθοι και εποχή
με το πρώτο χνώτο του χιονιού
μου ομολόγησες πως είσαι
δέντρο-νάνος σε δίσκο ρηχό
όπου ανατέλλει ο ήλιος
δύσκολο να υποστώ
μια ζωγραφιά στον ωκεανό
με το πρώτο χνώτο του χιονιού
σκιές αγέρωχες από πίσω περπατούν
και εγώ σ’ αναζητώ...

Της μοναξιάς η βολεψιά - Μαξ Κύων (έργα αναγνωστών)

Δεν έχει τσίπα επάνω της
και κάθεται και κλαίει..

Ποια μοναξιά απόψε με πιστεύει;
Στην αγκαλιά μου στέκεται γερή,
μ' αφήνει και δε φεύγει..

Ποια μοναξιά απόψε με θωρεί;
Στη πλάτη μου κρατά το μέλλον,
στα στήθια μου αρρωσταίνει..

Ποια μοναξιά απόψε ξαποσταίνει;
Ψιθυριστά στο πουθενά παραμιλά
και κόβει τα κομμάτια πριν τα ενώσει..

Ποια μοναξιά ειν' τούτη;

Σήμερα μια καλημέρα λίγο διαφορετική...

Ζούμε σε μια χώρα που δυστυχώς παντού μπορεί κανείς να δει τοίχους βαμμένους, ζωγραφισμένους ή παράνομα αφισοκολλημένους. Όμως μέσα σε όλη την άσχημη αυτή κατάσταση όλοι μας έχουμε αντικρίσει κάποιο σύνθημα που να μας έκανε ευχάριστη εντύπωση.
Αυτά λοιπόν τα συνθήματα, που πέρα από πολιτικές προεκτάσεις, μας έκαναν εντύπωση, κάναμε μια απόπειρα να τα εντάξουμε σε μια συλλογή την οποία θα σας παρουσιάσουμε αμέσως. Καμιά φορά είναι αλήθεια ότι η ποίηση γράφεται στους δρόμους.

Καληνύχτα από εμάς, κι ελπίζουμε να στέκεστε πάντα δίπλα μας!

Ο Μαύρος Κόκκορας - Μίλτος Σαχτούρης

Γέλασε
ὁ μαῦρος κόκορας
ὅταν τοῦ εἶπαν
πῶς θὰ τὸν σφάξουν
ὅταν ὅμως ᾖρθε ἡ ὥρα
ἡ κακή του ὥρα
ἔκλαψε ὁ μαῦρος κόκορας
ἔκλαψε ὁ μαῦρος κόκορας



Πηγή

Το Λατινικό Αλφάβητο είναι το Αλφάβητο της Κύμης

Στα 200 π.Χ. - Κ.Π. Καβάφης

«Aλέξανδρος Φιλίππου και οι Έλληνες πλην Λακεδαιμονίων—»

Μπορούμε κάλλιστα να φαντασθούμε
πως θ’ αδιαφόρησαν παντάπασι στην Σπάρτη
για την επιγραφήν αυτή. «Πλην Λακεδαιμονίων»,
μα φυσικά. Δεν ήσαν οι Σπαρτιάται
για να τους οδηγούν και για να τους προστάζουν
σαν πολυτίμους υπηρέτας. Άλλωστε
μια πανελλήνια εκστρατεία χωρίς
Σπαρτιάτη βασιλέα γι’ αρχηγό
δεν θα τους φαίνονταν πολλής περιωπής.
A βεβαιότατα «πλην Λακεδαιμονίων».

Είναι κι αυτή μια στάσις. Νοιώθεται.

Βιβλιοπρόταση: Η καλύβα - Γουίλιαμ Γιανγκ (εκδόσεις Κέδρος)

Υπάρχουν πράγματα
για τα οποία δεν μιλάμε εύκολα.
Υπάρχουν φορές
που επιλέγουμε να πιστέψουμε σε κάτι
που φαίνεται εντελώς παράλογο.
Υπάρχουν στιγμές
που τις ζούμε μια φορά στη ζωή μας.

Ένα μικρό κορίτσι πέφτει θύμα απαγωγής κατά τη διάρκεια μιας οικογενειακής εκδρομής στο Όρεγκον. Σε μια εγκαταλειμμένη καλύβα η αστυνομία ανακαλύπτει σκισμένο και ματωμένο το φόρεμα που φορούσε η μικρή την ημέρα της εξαφάνισής της. Η ίδια δεν βρέθηκε ποτέ.
Τέσσερα χρόνια αργότερα ο πατέρας της λαμβάνει ένα μυστηριώδες σημείωμα με το οποίο του ζητούν να επιστρέψει στην καλύβα. Βυθισμένος στην πιο μεγάλη θλίψη, αποφασίζει να πάει. Αντιμέτωπος με τον πιο σκοτεινό εφιάλτη του.
Στην καλύβα θα συναντήσει κάποιον που, εάν υπάρχει θεός, θα μπορούσε να είναι η εικόνα Του. Μέσα από τις συζητήσεις τους ο συντετριμμένος πατέρας θα πάρει ένα διαφορετικό μάθημα αγάπης. Θα μάθει να συμφιλιώνεται με τον πόνο και την απώλεια, να αναζητά το βαθύτερο νόημα της. Θα ανακαλύψει τη δύναμη που κρύβει ο άνθρωπος μέσα του, το μυστικό της αληθινής ευτυχίας. Θα ζήσει κάτι που θα δοκιμάσει τα όρια της πίστης του και θα αλλάξει για πάντα τον κόσμο του. 

Μπλε πουλί - Τσαρλς Μπουκόφσκι (μτφ. Νίκος Παναγόπουλος)

Υπάρχει ένα μπλε πουλί στην καρδιά μου που
θέλει να βγεί έξω
αλλά είμαι πολύ σκληρός για αυτόν,
Λέω, μείνε εκεί, δεν θα
αφήσω κανέναν να
σε κοιτάξει.

Υπάρχει ένα μπλε πουλί στην καρδιά μου που
θέλει να βγεί έξω
αλλά του ρίχνω ουίσκι και εισπνέω
καπνό τσιγάρων
και οι πόρνες και οι μπάρμαν
και οι υπάλληλοι του παντοπωλείου
ποτέ δεν ξέρουν ότι
αυτός
είναι εκεί.

Ατλαντίδα - Κωνσταντίνος Κόλιος (έργα αναγνωστών)

 - Μετά δεν έχει τίποτα. Είσαι ελεύθερος να την απολαύσεις.
Να την κοιτάξεις απ’ όποια πλευρά θέλεις, να την μυρίσεις.
Για τούτο το υπέροχο τίποτα, ο αγώνας σκαρφίστηκε δυσκολίες,
για να το κατακτήσεις έμοιασε με κάτι, 
για να αξιωθεί ανέβηκε ψηλότερα.
Τα εμπόδια είχαν όλα δίκιο.

Αποφθεγματα

1. Μην αφήνεις τίποτα για μια ιδιαίτερη ημέρα. Κάθε ημέρα στη ζωή σου είναι σημαντική. Αν θέλεις να κάνεις κάτι, μη το αναβάλλεις. Κάντο τώρα!


2. Κανείς δε θα σου περάσει αλυσίδες αν πρώτα εσύ δεν τον αφήσεις να σου πάρει τα μέτρα.


3. Κανείς δεν θα ανέβει στην πλάτη σου αν πρώτα εσύ δεν σκύψεις.


4. Οι άνθρωποι μπορεί να ξεχάσουν τι τους είπες, ποτέ όμως δεν θα ξεχάσουν πως τους έκανες να αισθανθούν.


5. Χωρίς τον διάβολο δεν υπάρχει θεός (sine diabolo nullus dominus).


6. Κάθε θρησκεία είναι ένα χρώμα στο ουράνιο τόξο που οδηγεί στο θεό. Είναι δικό σου θέμα σε ποιο χρώμα θα διαλέξεις να περπατήσεις αλλά ένα είναι το σίγουρο: όλα τα χρώματα καταλήγουν στον ίδιο θεό.

Το μοντέλο - Γιάννης Σκαρίμπας

Πού τήν είδα; Συλλογίζομαι άν στούς δρόμους
τήν αντίκρυσα ποτές μου ή στ' αστέρια,
τούς χυτούς της φέρνει η ιδέα μου τούς ώμους
δίχως χέρια!

Δίχως χέρια . . . Τό μάτι της γυαλένιο
άς μή μ' έβλεπε – μ' εθώρει κι ήταν τ' όντι
ρόδο ψεύτικο τό γέλιο της – κερένιο –
καί τό δόντι.

Τήν στοχάζομαι. Η φωνή της, λές, μού εμίλει
ριγηλή σάν μέσ' σέ όνειρο – και τ' όμμα
ήταν σφαίρα. Σπασμός τρίγωνος τά χείλη
καί τό στόμα.

Κοιμήσου πέτρα - Νίκος Τσίντρος (έργα αναγνωστών)

Κοιμήσου πέτρα ησύχασε,
και το νερό πεθαίνει.
Η νύχτα μόνη τραγουδά
τη θάλασσα κοιμίζει.
Και το βουνό ελύγισε
μαύρη σαν ήπιε σκόνη.

Νερό.
Νερό εζήτησε να πιεί,
μα το νερό πεθαίνει.

Και ο αγύρτης σπούργιτας
τα δάκρυά του επρόσφερε,
χιόνι γλυκό να γίνει.
Το χώμα χαμογέλασε,
ζωής φεγγάρι ήπιε.

Άλλεν Γκίνσμπεργκ, ο Θλιμμένος μου Εαυτός (μετάφραση: Γιάννης Λειβαδάς)

(Προδημοσίευση από την συλλογή “Ποιήματα” του Ά. Γκίνσμπεργκ , μετ. Γ. Λειαβαδάς, Ηριδανός 2009)

Ο ΘΛΙΜΜΈΝΟΣ ΜΟΥ ΕΑΥΤΌΣ

Κάποιες φορές όταν τα μάτια μου είναι κόκκινα
αναβαίνω στην κορυφή του κτιρίου της Αρ Σι Έι
και ατενίζω τον κόσμο μου, το Μανχάτταν -
τα κτίρια μου, τους δρόμους που έκανα τα κατορθώματά μου,
τις σοφίτες, τα κρεβάτια, τα φτηνιάρικα διαμερίσματα
- αποκάτω στην Πέμπτη λεωφόρο που κι αυτή την έχω στο μυαλό μου,
τα αυτοκίνητα της σαν μυρμήγκια, μικρά κίτρινα ταξί, άνθρωποι
που περπατούν στο μέγεθος μάλλινων ψηγμάτων -
Πανόραμα των γεφυρών, ξημέρωμα πάνω από τη μηχανή του Μπρούκλυν,
ο ήλιος δύει στο Νιου Τζέρσεϊ που γεννήθηκα
και στο Πάτερσον που έπαιξα με τα μυρμήγκια -
οι κατοπινοί μου έρωτες στην 15η οδό,
οι πιο μεγάλοι μου έρωτες στο Λόουερ Ηστ Σάιντ,
τα κάποτε υπέροχα αμόρε μου στο Μπρονξ
πέρα μακριά -

πορείες που διασταυρώνονται σ’ ετούτους τους κρυμμένους δρόμους,
η ιστορία μου ολόκληρη, οι απουσίες και οι
εκστάσεις μου στο Χάρλεμ -
- ο ήλιος λάμπει πάνω από κάθε τι που εξουσιάζω
μ’ ένα κλείσιμο του ματιού στον ορίζοντα
μέσα στην έσχατη μου αιωνιότητα -
το ζήτημα είναι άπιαστο.
Θλιμμένος,
παίρνω το ασανσέρ και κατεβαίνω,
συλλογισμένος,
και περπατώ στα πεζοδρόμια καρφώνοντας τα μάτια σ’ όλων των ανθρώπων
τις τζαμαρίες, τα πρόσωπα,
κι ύστερα αναρωτιέμαι ποιος νιώθει αγάπη,
και σταματώ, θολωμένος
μπροστά σε μια βιτρίνα αυτοκινήτων
και στέκομαι χαμένος μέσα σε χαλαρές σκέψεις,
με την κίνηση να πηγαίνει πάνω και κάτω στα τετράγωνα της 5ης λεωφόρου
πίσω μου
προσμένοντας για μια στιγμή όταν …

Χωρίς σχόλια...

Καλη σας μέρα!

Καλό σας βράδυ.

Ευχαριστούμε που και σήμερα ταξιδέψατε πλάι μας. Να είστε καλά. 

'' Για το φτωχό Μπερτολτ Μπρεχτ'' 

από τον Θάνο Μικρούτσικο

Λίγα λόγια για την φράση '' Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα είμαι ελεύθερος''

Γνωρίζαμε ότι το συγκεκριμένο απόφθεγμα δεν ήταν του Καζαντζάκη. Έτσι ξεκινήσαμε να ψάχνουμε πληροφορίες και τελικά της βρήκαμε. Διαβάστε παρακάτω την έρευνα του '' Ποίηση και Λογοτεχνία''.

Η φράση '' Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα είμαι ελεύθερος'' δεν ανήκει στον μεγάλο Έλληνα λογοτέχνη και ποιητή Νίκο Καζαντζάκη αλλά η πηγή της είναι πολύ αρχαιότερη.  Συγκεκριμένα η εν λόγω φράση καταλογίζεται στον φιλόσοφο Δημώνακτα και παρουσιάζεται στον βίο του που γράφτηκε από τον Λουκιανό (βίον Δημώνακτος)...