Παντούμ - Γιώργος Σεφέρης

Τ᾿ ἀστέρια κρατοῦν ἕναν κόσμο δικό τους
στὸ πέλαγο σέρνουν φωτιὲς τὰ καράβιαψυχή μου λυτρώσου ἀπ᾿ τὸν κρίκο τοῦ σκότους
πικρή, φλογισμένη ποὺ δέεσαι μὲ εὐλάβεια.

Στὸ πέλαγο σέρνουν φωτιὲς τὰ καράβια
ἡ νύχτα στενεύει καὶ στέκει σὰν ξένηπικρή, φλογισμένη ποὺ δέεσαι μὲ εὐλάβεια
ψυχή μου γνωρίζεις ποιὸς νόμος σὲ δένει.

Ἡ νύχτα στενεύει καὶ στέκει σὰν ξένη
στὸ μαῦρο μετάξι τὰ φῶτα ἔχουν σβήσειψυχή μου γνωρίζεις ποιὸς νόμος σὲ δένει
καὶ τί θὰ σοῦ μείνει καὶ τί θὰ σ᾿ ἀφήσει.

Στὸ μαῦρο μετάξι τὰ φῶτα ἔχουν σβήσει
ἀκούγουνται μόνο τοῦ χρόνου τὰ σεῖστρακαὶ τί θὰ σοῦ μείνει καὶ τί θὰ σ᾿ ἀφήσει
ἂν τύχει κι ἀστράψει βουβὴ πολεμίστρα.

Ἀκούγονται μόνο τοῦ χρόνου τὰ σεῖστρα
μετάλλινη στήλη στοῦ πόνου τὴν ἄκρηἂν τύχει κι ἀστράψει ἡ βουβὴ πολεμίστρα
οὔτε ὄνειρο θά ῾βρεις νὰ δώσει ἕνα δάκρυ.

Μετάλλινη στήλη στοῦ πόνου τὴν ἄκρη
ψηλώνει ἡ στιγμὴ σὰ μετέωρο λεπίδιοὔτε ὄνειρο θά ῾βρεις νὰ δώσει ἕνα δάκρυ
στὸ πλῆθος σου τὸ ἄυλο ποὺ σφίγγει σὰ φίδι.

Ψηλώνει ἡ στιγμὴ σὰ μετέωρο λεπίδι
σὰν τί νὰ προσμένει νὰ πέσει ἡ γαλήνη;στὸ πλῆθος σου τὸ ἄϋλο ποὺ σφίγγει σὰν φίδι
δὲν εἶναι ὁ οὐρανὸς μηδὲ ἀγγέλου εὐφροσύνη.

Σὰν τί νὰ προσμένει νὰ πέσει ἡ γαλήνη;
Σ᾿ ἀνθρώπους κλειστοὺς ποὺ μετροῦν τὸν καημό τους
δὲν εἶναι οὐρανὸς μηδὲ ἀγγέλου εὐφροσύνη
τ᾿ ἀστέρια κρατοῦν ἕναν κόσμο δικό τους.






Πηγή

Τίποτε δεν σου ζήτησα - Στέλιος Χαραλαμπίδης

 Δεσμεύσεις που ποτέ δεν απαιτήθηκαν και δόθηκαν,
κατέρρευσαν σαν πύργοι πρόχειρα χτισμένοι,
σε βρεγμένη ακρογιαλιά.

Είναι επικίνδυνες οι αγάπες που δίχως να χάνουν
χρόνο χτίζονται σε μέρη όπου κύματα πηγαινοφέρνουν
πότε οργή και πότε σμίλη, στην ακροθαλασσιά.
Δεν ξέρω αν τελικά η αγάπη μου σμιλεύεται ή γκρεμίζεται,
ξέρω μονάχα πως η ποίηση μου έχει αλλάξει. Μόνο αυτό
για αρχή, φτάνει και περισσεύει για να με ρημάξει.
Κάθε φορά που με ρωτάς, αρκεί μονάχα να θυμάσαι:
πως είναι δύσκολο να δίνεις υποσχέσεις που φοβάσαι.
Να μη ξεχνάς ότι τα κύματα ποτέ δεν τα υποτίμησα.
Στο κάτω κάτω, τίποτε δεν σου ζήτησα...




 
Copyright
© Στέλιος Χαραλαμπίδης

Εσχάτη προδοσία - Γεώργιος Βελλιανίτης

                                  181. ΕΣΧΑΤΗ  ΠΡΟΔΟΣΙΑ !

 

                                        Εμφανίσθηκαν  Μεσίες

                                        που  επέβαλαν  θυσίες

                                        κάνοντας  ανοησίες !

 

                                        Αραδιάσανε ψέμματα.

                                        Δημιούργησαν θέματα

                                        κι έγιναν  αναθέματα.

 

                                         Αλλού  ήταν  η  ουσία.

                                         Να  δοθεί  περιουσία,

                                         χωρίς  καμμιά προστασία.

 

                                         Πληρώνει  ο δύστυχος  λαός.

                                         Θέλει  να  μάθει  τί  και  πώς.

                                         Οργίστηκε  και  ο  Θεός !

                                          Μιλούν  όλοι  για  θηρία

                                          που  με  πολλή  μοχθηρία

                                          μαύρισαν  την  Ιστορία !

 

                                          Βρέθηκαν σε ομηρία.

                                          Περιμένουν σωτηρία.

                                          Επιθυμούν  τιμωρία.

                                          Γι  αυτούς  έχει  σημασία

                                          η  δίκη  κάθε  Μεσία,

                                          γιά  ΕΣΧΑΤΗ  ΠΡΟΔΟΣΙΑ !!!

                                                Πειραιάς,  Μάρτιος 2013

                                                    Γεώργιος Βελλιανίτης

Δύο ποιήματα του Δημήτριου Γκόγκας

Ήμασταν φτωχοί πάντα
έλεγε ο παππούς στο χαγιάτι
και έβαζε την στάμνα με το κρύο
καθαρό νερό
στο γόνατο
γέμιζε το ποτήρι.
Από το ίδιο ποτήρι πίναμε όλοι.
Όταν ακούγαμε πως έφυγε
κάποιος
φωνάζαμε όλοι πως
τον αγάπησε ο θεός.
Οι φράκτες στην αυλή μας
ήταν δένδρα.
Οι πιο νέοι έσκουζαν να πάρουμε
περισσότερα ποτήρια.
Στο παζάρι της Τρίτης
αγοράσαμε δώδεκα γυάλινα.
Ο καθένας να έχει το δικό του.
Γέμιζε ο νεροχύτης άπλυτα ποτήρια
φώναζε η μαμά
γκρίνιαζε ο παππούς
δεν μπορούσε πια να
δίνει νερό από το ίδιο ποτήρι.
Αυτός κράτησε την παλιά συνήθεια
για τον ίδιο.
Σήκωνε την στάμνα
γέμιζε πάλι το ποτήρι
ρουφούσε το νερό
του πηγαδιού!

----------======------

Μια ίδια μέρα
ο παππούς πέθανε
αν και πολλοί χρησιμοποιούσαν
το ρήμα απεβίωσε.
Ήρθε πολύς κόσμος
όλο το χωριό
περισσότεροι και από γάμο
Κλάμα βροχή
γέμισε ο ξεροπόταμος
γέμισαν και τα νεκρομάντηλα.
Η γυναίκα του
παρακολουθούσε σιωπηλή
μασώντας δαφνόφυλλα
κανένας δεν έδωσε σημασία
για την ίδια νεκρή
μέρα!

Η ζωή της - Νίκη Ταγκάλου

Δεν πρόλαβε ποτέ να ζήσει όσα είχε υποσχεθεί στον εαυτό της.
Ένα μεγάλο μέρος τη...ς ζωής της το πέρασε έχοντας την αίσθηση ότι δεν ζει καν..
Ένιωθε την μοναξιά να της αφαιρεί ότι την κρατούσε ακόμα όρθια.
Τα βράδια έκλεινε τα μάτια της και φανταζόταν ευτυχία..
Φανταζόταν ότι το κρεβάτι της δεν την στοίχειωνε..
Σε πόσες σκέψεις είχε χάσει την ζωή της ..
Σε ελεύθερη πτώση άφηνε συνέχεια το μυαλό της ..μόνο αυτό της είχε μείνει..
Τις στιγμές της, τις διαδέχονταν πάντα οι απουσίες..
Εξαντλημένη από την βροχή που συνέχεια έδερνε το πρόσωπό της
γονάτιζε, ακουμπούσε τις άδειες της παλάμες στο έδαφος
για να νιώσει πως ακόμα κάτι υπάρχει …
Όσες φορές και να κλείδωνε πόρτες και παράθυρα πάντα κάτι έχανε..
Κάποια παλιά κεριά έκαιγαν .. με σκοπό να της δείχνουν στα ψυχρά ντουβάρια
την σκιά της… όσο κουρασμένη και να ήταν .. δεν παύει να ήταν ….
Ότι την παράσερνε ήταν ότι λάτρευε..
Και τα δάκρυά της πολεμούσαν την καρδιά της .. την μούσκευαν τόσο που πάλευε να συνεχίσει να χτυπάει ..σκουριασμένη..
Και το μίσος της … είχε σαν δέκτη τον ίδιο της τον εαυτό,
που ποτέ δεν κατάλαβε τι σήμαινε να ζει … όσο κι αν προσπάθησε..
πέρασε στα ψιλά γράμματα στο κάτω μέρος μιας σελίδας…
Το επόμενο πρωί αρνήθηκε να ανοίξει πάλι τα υγρά της μάτια,
στα κλειστά της βλέφαρα είχε αιχμαλωτίσει την ευτυχία της ..

Ξεκινώντας τη μέρα με Ουίνστον Τσώρτσιλ...

Όσο πιο πολύ πίσω πάμε στο παρελθόν, τόσο πιο μακριά στο μέλλον μπορούμε να δούμε.

Καλό σαββατοκύριακο!

Γιάννης Ρίτσος – Μετά

Μετά

Μάρτυρες γιὰ τὰ λάθη σου δὲν εἶχες. Μόνος μάρτυρας
ὁ ἴδιος ἐσύ. Τὰ τακτοποίησες, τὰ μονόγραψες, τὰ σφράγισες
σὲ λευκοὺς πάντοτε φακέλους σὰ νὰ ἑτοίμαζες
τὴ δίκαιη διαθήκη σου. Ὕστερα
τὰ τοποθέτησες προσεχτικὰ στὰ ράφια. Τώρα, γαλήνιος,
(ἴσως καὶ κάπως φοβισμένος) οὔτε βιάζεσαι
οὔτε καθυστερεῖς, γνωρίζοντας ὅτι, μετὰ τὸ θάνατό σου,
θ᾿ ἀνακαλύψουμε πόσον ὡραῖος ἤσουν,
πόσο πολὺ πιὸ ὡραῖος πέρα ἀπ᾿ τὶς ἀρετές σου.

Ἀθήνα, 16.1.1988
ἀπὸ τὸ Ἀργά, πολὺ ἀργὰ μέσα στὴ νύχτα, Κέδρος 1991

Πηγή

Έρημος σαν τη βροχή - Νίκος Καρούζος

Διαβαίνω ἀγιάτρευτος μέσ᾿ στ᾿ ὄνειρό μου
σὲ δίχτυ μόνος της πρώτης σιωπῆς
ἔδειξα τὰ πτηνὰ διχάζεται ὁ δρόμος
ἡ ἀλήθεια φαρδαίνει πάντα τὴν ὁρμή.
Κ᾿ ἡ μοῖρα τῶν ἄστρων
θὰ εἶναι τέφρα θὰ εἶναι μία μεγάλη πυρικὴ
τώρα μαθαίνω τὸ αἷμα μου
δίχως τοὺς δροσεροὺς ὑάκινθους
τώρα σὲ βλέπω δρόμε τοῦ καλoῦ σὰν εἰδοποίηση
μὲ κρίνους
ἔχοντας τὸ σακούλι τ᾿ ἀναστεναγμοῦ
κι ὅλο πηγαίνω
πηγαίνω
στὶς
πηγές.







Πηγή

Απόσπασμα από το Βουνό της Ψυχής - Γκάο Ξινγκγιάν

Λέει ότι γέρασε, όταν το πρωί κάνει την τουαλέτα της μπροστά στον καθρέπτη. Βλέπει τις ρυτίδες, που οι κρέμες και οι πούδρες δεν καταφέρνουν να σβήσουν. Ο καθρέπτης της λέει καθαρά ότι σπατάλησε την ωραιότερη ηλικία της ζωής της. Κάθε πρωί, όταν ξυπνά, είναι καταβεβλημένη, χωρίς μορφή. Αν δεν έπρεπε να πάει στη δουλειά, θα αρνιόταν να σηκωθεί, θα αρνιόταν να δει ανθρώπους. Αλλά καθώς πηγαίνει εκεί, είναι υποχρεωμένη να έρχεται σε επαφή με κόσμο, και τότε αρχίζει να μιλάει και να γελάει· ξεχνιέται, συμφιλιώνεται λίγο με τον εαυτό της.
Λες ότι καταλαβαίνεις.

Όχι δεν μπορείς να καταλάβεις. Λέει ότι δεν μπορείς να καταλάβεις πως καταρρέει ψυχικά μια γυναίκα που ανακαλύπτει ότι ως αυτή την ηλικία δεν γνώρισε κανέναν που να την αγαπήσει αληθινά. Μόνο σαν έρχεται το βράδυ αισθάνεται θυμό. Θα ήθελε όλα τα βράδια της να είναι κλεισμένα για έξοδο ή επισκέψεις· δε μπορεί να υποφέρει τη μοναξιά. Θέλει να βιαστεί να ζήσει. Καταλαβαίνεις αυτό το συναίσθημα του επείγοντος; Όχι, δεν το καταλαβαίνεις.
Λέει ότι δεν έχει την αίσθηση της ζωής παρά μόνο όταν πηγαίνει να χορέψει, όταν ο παρτενέρ της την αγγίζει κι εκείνη κλείνει τα μάτια. Ξέρει ότι κανένας άντρας δε θα μπορέσει να την αγαπήσει. Δεν μπορεί πια να υποφέρει να τη ζυγίζουν με το βλέμμα, φοβάται τις ρυτίδες στην άκρη των ματιών, την όψη της που μεταβάλλεται μέρα με τη μέρα. Ξέρει ότι εσείς οι άντρες, όταν χρειάζεστε μια γυναίκα, ξοδεύεστε σε μελωμένα λόγια κι αφού ικανοποιηθείτε φεύγετε για άλλη, καινούργια κατάκτηση. Όταν βρείτε μία νέα και όμορφη, άμεσως αρχίζετε τα υποκριτικά σας καμώματα. Πόσο διαρκεί ωστόσο η νιότη μιας γυναίκας; Να ποια είναι η μοίρα τους. Δεν της απευθύνεις παρήγορα λόγια παρά τη νύχτα, στο κρεβάτι, όταν δεν μπορείς να δεις τις ρυτίδες της, όταν σου δίνει την ηδονή, όταν την ακούς να διηγείται! Λέει ότι ξέρει πως θα απαλλαγείς από αυτή, όλα δεν είναι παρά πρόσχημα, περιμένεις την ευκαιρία να την αφήσεις, δεν πρέπει να μιλάς.









Μετάφραση: Βίκυ Σιδηροπούλου

Εκδοτικός Οίκος Λιβάνη

Μια ποιητική βραδιά στο Γαλλικό ινστιτούτο

Το Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών και οι Εκδόσεις Άγρα με αφορμή την επικείμενη έκδοση του βιβλίου …

«Ανθολογία Σύγχρονης Γαλλικής Ποίησης» σας προσκαλούν στην εκδήλωση με τους ποιητές Olivier BARBABRANT, Philippe BECK, Michel DEGUY, Martin RUEFF, Ryoko SEKIGUCHI και πολλούς Έλληνες ποιητές
Η εκδήλωση που έχει θέμα: "Η ποιητική ανθολογία: μια πρόκληση για τον εκδότη, τον δημιουργό, τον αναγνώστη" θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 7 Μαρτίου 2013 στο Auditorium Theo Angelopoulos του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών (Σίνα 31, Αθήνα).


18.30' ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ ΤΡΑΠΕΖΑ

21.00' ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΒΡΑΔΙΑ
με αναγνώσεις από τους ποιητές και από τους ηθοποιούς ΝΙΚΟ ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟ και Αγλαΐα ΠΑΠΠΑ


Ταυτόχρονη μετάφραση | Είσοδος ελεύθερη


30 σύγχρονοι Γάλλοι ποιητές

ανθολογούνται σε μια δίγλωσση έκδοση.

Η μεγάλη γαλλική ποιητική παράδοση

στις σύγχρονες εκδοχες της.

Πολλοί από τους ποιητές συμβάλλουν στην ανθολογία

με ανέκδοτα ελληνόθεμα ποιήματά τους

Info
Τοποθεσία	Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών, Σίνα 31, Αθήνα
Ημερομηνία	Πέμπτη 7 Μαρτίου 2013, έναρξη: 18.30'
Πληροφορίες	Τηλ. 210.3398.600, www.ifg.gr Πηγή: http://www.culturenow.gr/

 

Η Επανάσταση ενός Άνδρα που μάχεται - Hamed Bahri

Λίκνισμα του καπνού σπάει τη Μοναξιά μου
Γέμισε το άδειο μου δωμάτιο, την άδεια μου Ζωή
προσπάθησε να μου δώσεις Αγάπη και Ευτυχία
αλλά είναι μόνο λίκνισμα καπνού,άδειο…
Λευκό το χρώμα της Ελπίδας..

Να φύγω να ελευθερωθώ θέλω,μα το δωμάτιο εδώ..
Αυτό το δωμάτιο και αυτό το Συναίσθημα ή Τρέλα είναι;
Και είμαι ακόμα εδώ,σε αυτό το δωμάτιο,με το τσιγάρο μου
να ζωγραφίζω κάστρα σαν άστεγος…

Έτσι και αλλιώς είμαι χρόνιος καπνιστής και Ονειροπόλος.
Προσπάθησε να ξεφύγεις από την αδυναμία μου
να αγαπήσεις, να σε αγαπήσουν αλλά είναι μια ανοησία
καλύτερο από τα Λικνίσματα του καπνού μου
που εξαπάτησαν την Ελπίδα και την Ευτυχία μου.


Εσύ,γυναίκα είσαι το φάρμακο μου ο Δρόμος μου,
Ίσως το δωμάτιό μου είναι πιο Φωτεινό,

Χωρίς….

Ξεκινώντας τη μέρα με Ralph Waldo Emerson...

Κάθε άνθρωπος που συναντώ είναι σε κάτι ανώτερος από μένα. Έτσι, μαθαίνω από αυτόν.

Ένα χαρούμενο πρωί σας ευχόμαστε!

Επέστεφε - Κ.Π. Καβάφης

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,
αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με—
όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη,
κ’ επιθυμία παληά ξαναπερνά στο αίμα·
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται,
κ’ αισθάνονται τα χέρια σαν ν’ αγγίζουν πάλι.

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα,
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται...








Πηγή

Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ - Β.Α.

 

Η καλλονή  ανθοφορέθηκε !

 

Πάνω απ’το διάφανο  πέπλο

Έριξε τη σαγήνη των μύρων

 

-Όστις άφρων εκλινάτω προς με-

 

Είμαι η ετοιμασία του γευσικάρπιου γλυκασμού

Είμαι  η μέρα η πυρολάτρα του κατακαλόκαιρου

Διαλαλώ  την πολυχρώματη των φύλλων συντέλεια

Διαλαλώ την  καφελάγκαδη  φθινοπωρινή  κατάβαση

 

Γλιτώνουν τον θάνατο οι σιωπές - Σωκράτους Δαιμόνιο (Δημήτρης Μούχας)

Γλιτώνουν τον θάνατο οι σιωπές
όταν σε νοσταλγούν σε πέλαγα
γλιτώνουν τον θάνατο οι σιωπές
όταν το τυπικό απαρνιέσαι.

Γλιτώνουν οι σιωπές τον θάνατο
και παρατηρητή σε χρίζουν,
σε λιώνουν στη φθορά
και Δύναμη σου ορίζουν.

Γλιτώνουν τον θάνατο οι σιωπές
όταν σου δίνουνε τη Λύση
γλιτώνουν τον θάνατο οι σιωπές
όταν ο νους κόντρα σε πάει στη Φύση.

Γλιτώνουν οι σιωπές τον θάνατο
σε θέτουν εκτός μάχης
μα ταυτόχρονα στο ποτάμι σε βουτάν
στο ρεύμα της Αγάπης.

ΟΝΕΙΡΟΥ ΑΠΟΔΡΑΣΗ (σκέψεις σκόρπιες) - Ανθίππη Παπακωνσταντίνου

Γράφουμε με μια μονοκονδυλιά της ξεχασμένης εποχής τα τεφτέρια,και εγώ που δεν είμαι ποιητής γράφω στης στιγμής του κόσμου όλου τα αστέρια,πλανιέμαι και χάνομε, βαδίζω και σιωπηλά του κόσμου τη βεντάλια προσπερνώ με βλέμμα αδιάφορο πετώ την καλημέρα.
Μίλα πες τη γνώμη σου μη σταματάς στις φωνές των Σειρήνων που πιασμένες σαν βδέλλες προσπαθούν να ρουφήξουν να τραβήξουν λίγο από τη λάμψη της λάσπης που περιβάλλει άρρωστες ψυχές και τις ανυψώνει, ξερνώντας γλυκανάλατα στιχάκια για έρωτες και φαντασία.
Εκεί που χτυπά η αληθινή καρδιά την σπρώχνουν την παραμερίζουν τη πατάνε λες και θα μπορέσουν ποτέ να την υποβιβάσουν.
Αλλά δεν ξέρουν ότι ο σοφός λαός σωστά είπε ότι το διαμάντι και στα σκατά μέσα δεν χάνει την αξία του.
Γράφω ξανά να ακουστώ μέσα στης νύχτας τη σιωπή , να ακουστώ, με το μολύβι μου και το χαρτί και με καθαρή ψυχή.
Για αυτό φώναξε δυνατά τίποτα να μην σιωπά ότι μπορεί ξανά ζωή να δώσει στη φωνή.
Έτσι γιατί ο καθένας από εμάς τις νεράιδες μας και τους πριγκιπές μας αναστένουμε.
Σε παραμυθένια παράθυρα στιγμές ηδονής προσμένουμε.
Με πρόσωπα σκυθρωπά βαδίζουμε δε λέμε -τι κάνεις ; πως είσαι;-μα και να το πούμε η μηχανική απάντηση είναι ''καλά''.
Ζωντανούς νεκρούς θέλανε και τα καταφέρανε.
Αλλά αποδράσεις του μυαλού, πουλιά πετάνε με του ονείρου τα φτερά ψηλά,πετάμε και της ηδονής των παραθύρων αρπάζουμε και ξενυχτάμε.           

Ξεκινώντας τη μέρα με Βίκτωρ Ουγκώ...

Ο κόσμος είναι η Ελλάδα που διαστέλλεται. Η Ελλάδα είναι ο κόσμος που συστέλλεται.

Καλημέρα!

Άσμα ασμάτων - Ιάκωβος Καμπανέλλης

Ὄμορφη ποὺ εἶσαι, ἀγάπη μου! Τί ὄμορφη ποὺ εἶσαι!
Γλυκειὰ σὰν τοῦ περιστεριοῦ καὶ τρυφερὴ ἡ ματιά σου·
καμιὰ ἀπὸ τὶς ὄμορφες δὲν παραβγαίνει μπρός σου.

Ἐσὺ ‘σαι κρινολούλουδο καὶ κεῖνες εἶναι ἀγκάθια,
ἴδια μὲ κόκκινη κλωστὴ τὰ κόκκινά σου χείλη.

Σὰ ρόδι ποὺ τὸ κόψανε στὴ μέση πίσω ἀπ᾿ τὸ πέπλο σου
μοῦ φαντάζει τὸ ροδομάγουλό σου.

Τὰ δυό σου στήθια μοιάζουνε δίδυμα ζαρκάδια,
ποὺ νὰ βοσκήσουν βγήκανε μὲς στ᾿ ἀνθισμένα κρίνα.

Φίλα με, μὲ ὅλα τὰ φιλιὰ ποὺ ἔχεις μὲς στὸ στόμα.
Μέθα με στῆς ἀγκάλης σου τὸ πιὸ γλυκὸ κρασί.

Καὶ τ᾿ ὄνομά σου, ἄρωμα, μύρο χυμένο κάτω.

Ὅλων τῶν μύρων τ᾿ ἄρωμα, κι ἡ εὐωδιὰ ἐσύ ‘σαι.

Ναί, πιὸ πολὺ κι ἀπ᾿ τὸ κρασὶ μεθῶ ὅταν μ᾿ ἀγγίζεις.
Νὰ σ᾿ ἀγαπᾶνε, ἄντρα μου, αὐτὸ μονάχα ἀξίζεις.

Ὄμορφη κι ἀψεγάδιαστη, εἶσαι ἀγαπημένη.

Μοῦ ῾χεις κλέψει τὴν καρδιὰ ἀγάπη μου, ἀδελφή μου.

Μ᾿ ἕνα σου βλέμμα μοναχά, μιὰ χάντρα στὸ λαιμό σου.

Μέλι κερήθρας στάζουνε τὰ δυὸ γλυκά σου χείλη.

Μέλι καὶ γάλα ἀργοκυλοῦν στὴ γλώσσα σου ἀπὸ κάτω.

Κῆπος κλειστός, ὁλάνθιστος εἶσαι ἀγαπημένη.

Πηγὴ μὲ γάργαρο νερό, παράδεισος ἀπὸ δροσιὲς τὸ κάθε σου αὐλάκι.

Κανέλα, μοσχοκάλαμο κι ὁ νάρδος μὲ τὸν κρόκο
καὶ ρίζες τοῦ Λιβάνου ἀρωματικὲς καὶ σμύρνα κι ἀλόη
κι ὅποιο μύρο πεῖς σὲ σένα εὐωδιάζουν.

Σήκω, βοριά, ἔλα, νοτιά, φυσῆξτε τὰ κλωνιά μου,
νὰ ξεχυθοῦν νὰ σκορπιστοῦν παντοῦ οἱ εὐωδιές μου.

Σήκω, βοριά, ἔλα νοτιά, φυσῆξτε τὰ κλωνιά μου,
νὰ ξεχυθοῦν νὰ σκορπιστοῦν παντοῦ τ᾿ ἀρώματά μου.

Κι ἂς κατέβει ὁ ἄνδρας μου στὸν κῆπο πού ῾ν᾿ δικός του,
γιὰ νὰ γευτεῖ ὅποιον καρπὸ ἀπ᾿ τὰ κλαδιά μου θέλει.

Πηγή

Γλυκιά αναμονή - Εύη Γκάλαβου

Καθισμένη στην ακρογιαλιά,
στον ορίζοντα ένα καίκι ρίχνει δίχτυα
ησυχία παντού
ούτε η θάλασσα μιλάει
βούτηξε στη σιωπή της
να σε περιμένει άραγε κι αυτή;










Πηγή: http://gynaika-g.blogspot.gr/

Ο μετεωρίτης - Ζακ Πρεβέρ

Ανάμεσα απ' τα κάγκελα της φυλακής
Περνάει σαν αστραπή
Ένα πορτοκάλι
Και πέφτει στο αποχωρητήριο
Σαν πέτρα.
Κι ο φυλακισμένος
Που ξαφνικά ραντίζεται από τις βρομιές
Φωτίζεται
Λάμπει από ευτυχία:
Νάτην που δε με ξέχασε
Πάντα με σκέφτεται
Εκείνη.







Πηγή

Ξεκινώντας τη μέρα με Λα Ροσφουκώ...

Οι περισσότερες γυναίκες παραδίνονται από αδυναμία παρά από πάθος. Γι’ αυτό συνήθως οι επιθετικοί άντρες τα καταφέρνουν καλύτερα από τους άλλους, ακόμα και όταν δεν είναι γοητευτικοί.

Καλημέρα σας!

Ο αιώνιος διάλογος - Τάσος Λειβαδίτης (απαγγελία: Κ.Καραμπέτη)

Το σύγνεφο - Ανδρέας Καρκαβίτσας

Σὰν καλὸς ὁ Αὔγουστος ἐφέτος· ἔ;

- Ναί· μακάρι πάντα μας!

- Ἐγὼ φοβόμουνα τὴν αὐγή.

- Καὶ γώ. Μὰ δὲν ἄκουσες τὰ κοκόρια; Ἅμα λαλοῦν τὰ κοκόρια παράωρα ὁ καιρὸς ἀλλάζει.

- Καὶ μαζὶ κι ἡ τύχη μας.

- Βέβαια· στὴν τρίχα κρέμεται.

Ὁ Δημάκης καὶ ὁ Βρανᾶς στολισμένοι ὅπως οἱ χασάπηδες τὶς νηστίσιμες ἡμέρες, ἐκάθηντο ἥσυχοι εἰς τὸν πάγκον ἑνὸς κρασοπουλειοῦ καὶ συνομίλουν γιὰ τὸν καιρό. Εἶχαν καὶ αὐτοὶ ἁπλωμένη εἰς τ᾿ ἁλώνι τὴν σταφίδα των κάτω ἀπὸ τὰς φλογερὰς τοῦ ἡλίου ἀκτίνας ὡς αἱ χωρικαὶ τὰς θυγατέρας των εἰς τὰ περιπαθῆ βλέμματα τῶν λεβέντηδων, καὶ μετρῶντες τὶς ἡμέρες εἰς τὰ δάκτυλα ἐπερίμεναν ἀνυπομόνως νὰ ξεραθῇ. Φυσικὰ λοιπὸν αἱ συζητήσεις τῆς ἡμέρας καὶ τῆς νυκτὸς τὰ ὄνειρα δὲν ἔχουν ἄλλον σκοπὸν παρὰ τὴν κατάστασιν τοῦ καιροῦ καὶ τὶς τιμὲς τῆς σταφίδος.

- Ἄκου ποὺ σοῦ λέω· μοῦ τὸ εἶπε ὁ κουμπάρος τοῦ κυρ-Γιάννη· εἶχε γράμμα ἀπὸ τὴν Πάτρα! ἔλεγεν ὁ Δημάκης εἰς τὸν σύντροφόν του ἐμπιστευτικά.

- Λές;

- Λέω βέβαια! Περσυνὸ πράμα δὲν ἔμεινε ρόγα· τ᾿ ἀμπέλια στὴ Γαλλία χάλασαν. Στὴν Πάτρα ἔβρεξε· στὴ Βοστίτσα παλιόπραμα.

- Ἅ! πασᾶ μου! ἐφώναξε ἐνθουσιασμένος ὁ Βρανᾶς· Σαράντα κι ἀμὰν ἀμάν!

- Τί σαράντα; Ἑξήντα δὲ λές! Καὶ ὁ Δημάκης ἄρχισε πάλι τὸ τραγούδι ποὺ εἶχε διακόψει:

Κι ἄλλος θέλει τὸν Ἄγουστο
πού ᾿ναι τὰ ταλαράκια.

- Ταλαράκια· ψυχή μου φροῦτο!... εἶπε ὁ Βρανᾶς ξερογλείφων τὰ χείλη του σὰν νὰ πιπίλιζε καραμέλα. Ὁ Μάης βγάνει τὰ κεράσια, ὁ θεριστὴς τ᾿ ἀγγούρια, ὁ Ἁλωνάρης τὰ καρπούζια καὶ ὁ Ἄγουστος τὰ τάλαρα. Ἂν παραφᾶς ἀπὸ τ᾿ ἄλλα θερμαίνεσαι. Ἂν παραφᾶς τάλαρα, γίνεσαι κυρ-Λινάρδος. Λέω γὼ ὁ φτωχὸς πὼς μοῦ ᾿φαγε ὁ ποντικὸς τὸ τυρί, κανεὶς δὲν τὸ πιστεύει. Λέει ὁ κυρ-Λινάρδος πὼς τοῦ ᾿φαγε τὸ σίδερο, τὸ πιστεύουν ὅλοι. Καλὰ τὸ λέει κι ὁ λόγος: Ἄγουστέ μου καλὲ μήνα, νὰ ἤσουν δύο φορὲς τὸ χρόνο.

-Μωρέ καλὸς νὰ εἶναι κι ἂς εἶναι καὶ μία φορά. Μοῦ φτάνει· εἶπε ὁ Δημάκης.

Η άνοιξη - Ρένα Μ. Πέτρου

Εγώ θα προσπαθήσω να φέρω την άνοιξη.
Θ'ανοίγω τα παράθυρα να μπαίνει φως
και θα βγαίνω,να μαζεύω λουλούδια.
Κι αν δε βρίσκω,θα τα φτιάχνω μόνη
με πολύχρωμα χαρτιά.
Τα απογεύματα θα πηγαίνω βόλτες με το ποδήλατο
και τα βράδια θα κάθομαι στο μπαλκόνι
και θα επιμένω,πως είν'ανοιξιάτικος ο ουρανός.
Και σαν φέρω την άνοιξη...έπειτα θά'ρθει μόνο του το καλοκαίρι.

Η γλώσσα ένα κλειδί - Χρύσα Μιχαλοπούλου

Το Χαρμόσυνο Μήνυμα

Ρέει με Θάρρος στη Πλάση,

Ο Λόγος απο Φύση Διαφορετική

Κι Ανθίζουν τα Ποιήματα.

Ανοίγουν τις Πύλες τους

Τιμώντας τις Μοναχικές Καρδιές

Για Κάθε Πύλη ένα Κλειδί,

Όπως Ανοίγει η Γλώσσα των Ευχών

Και Γίνεται Τραγούδι Χερουβείμ....

Χώπ Χώπ Χώπ

Ελάτε στο Χορό των Αστεριών μας

Συνάνθρωποι!

Αφήστε τα Πολύτιμα Χαμόγελά σας

Να Φτερουγίσουν στο Γαλάζιο.

Πεταλούδες Πτερωτού Γέλιου στον Αέρα,

Στο Βαθυστόχαστο Γαλάζιο

Που η Νύχτα το Γεννάει για το Χάραμα.

Σχηματίζονται Ξεκάθαρα οι Εικόνες

Στο Στερέωμα,

Μελέτη Αιώνων για τη Τάξη του Φωτός.

Στο Θέατρο του Ήλιου, Θείας Μέθης.

Η Κλίμακα στο Θείο

Γιατί τα Σύννεφα έχουν Σκάλες

Και τα Πελάγη και το Φώς,

Ένα Κλειδί για Κάθε Πύλη.

Ξεκινώντας τη μέρα με Henry de Jouvenel...

Μια κοινωνία προβάτων θα βγάλει, αναπόφευκτα κάποια στιγμή, μια κυβέρνηση λύκων.

Καλή εβδομάδα!

«Κάθετοι κήποι» σε πλαστικά μπουκάλια!

Στο πλαίσιο ενός καινοτόμου προγράμματος που ονομάζεται «Home Sweet Home» («Lar Lar Doce»), ομάδες οικολόγων στη Βραζιλία αποφάσισαν να μεταμορφώσουν τα ανήλιαγα στενά ανάμεσα στα σπίτια και να δώσουν λίγο παραπάνω… πράσινο χρώμα στις γειτονιές. Επιστρατεύοντας απλά πλαστικά μπουκάλια, πολλή διάθεση, μεράκι και προπάντων αγάπη για το περιβάλλον, άνθρωποι όλων των ηλικιών εργάστηκαν σκληρά προκειμένου να προσφέρουν μια διαφορετική εικόνα στην πόλη.

Φύτεψαν διάφορα μικρόφυτα και λαχανικά στα μπουκάλια και στη συνέχεια τα τοποθέτησαν εν είδει «κάθετου κήπου» στους τοίχους ανάμεσα στα σπίτια. Το εγχείρημα βρήκε μεγάλη αναταπόκριση από τους κατοίκους και πολύ σύντομα όλοι θέλησαν να μιμηθούν το παράδειγμα της ομάδας. Το αποτέλεσμα είναι αν μη τι άλλο εντυπωσιακό και σχεδόν ανέξοδο!











Πηγή: http://perierga.gr/

Οι εχθροί της άνοιξης - Μίλτος Σαχτούρης

Ἔρχεται φέτος κουρασμένη
ἡ Ἄνοιξη
(νά) κουβαλάει τόσα χρόνια
τὰ λουλούδια πάνω της.

Σκοτεινοὶ ἄνθρωποι
στὶς γωνιὲς τὴν παραμονεύουν
γιὰ νὰ τὴν τσακίσουν.

Αὐτὴ ὅμως
μὲ κρότο
ἀνάβει ἕνα-ἕνα
τὰ λουλούδια της
στὰ μάτια τοὺς τὰ ρίχνει
(γιά) νὰ τοὺς στραβώσει.









Πηγή

Τελείωσε ο διαγωνισμός μας!

Ολοκληρώθηκε χτες ο ένατος διαγωνισμός μας με νικήτρια την Αλεξάνδρα Κωστάκη. Θα θέλαμε να σας ευχαριστήσουμε για τις συμμετοχές σας και το ενδιαφέρον σας, όπως βέβαια να ευχαριστήσουμε θερμά και την ποιήτρια Έλλη Φρεγγίδου για τα αντίτυπα που μας παραχώρησε.


Σε λίγες μέρες θα ακολουθήσει καινούργιος διαγωνισμός οπότε μην ξεχνάτε να επισκέπτεστε το ιστολόγιό μας!

Ακρότητες - Ξένια Ανδρέου

Η ανάγκη σου με σπρώχνει σε ακρότητες

η αγάπη σου με αποσυντονίζει

Δεν αποφάσισα ακόμα τι θέλω να κάνω μαζί σου,

δεν αποφάσισα γιατί σ' αγαπώ.

Η καρδιά το ξέρει μα δεν το μαρτυρά

και εσύ ίσως το γνωρίζεις...

ότι επαναστατώ γιατί φοβάμαι εμένα, όχι εσένα.

Το διπλό μου εγώ...

Ο ταξιδιώτης της ψυχής μου,

ο φευγάτος εραστής του μυαλού μου,

η τρέλλα της φυγής, η οδύνη της φυλακής,

η χρυσή φυλακή της Αγάπης.

Η Δικιά σου φυλακή.

Είναι όλα που με οδηγούν στο

να μην μπορώ να πω

γιατί σ' αγαπώ...

Τυφλά χρώματα - Νατάσα Ρεντήφ

Χόρτασα ύπνο…

Όλη νύχτα ονειρευόμουν πληγές.

Γειτονιές κακοποιημένες.

Σκελετωμένα αγοράκια κλωτσούσαν ακριβές δερμάτινες μπάλες

δυσκόλευαν την πορεία των τυφλών.

 

Είχες έρθει στην πόλη, λέει…

Στη θέση του συνοδηγού προσεκτικά τοποθετημένο το πράσινο δηλητήριο.

Αποφεύγεις με έξυπνες μανούβρες τα απειλητικά λευκά μπαστούνια

και αθόρυβα σταματάς δίπλα μου.

Πιάνω το πολύτιμο μπουκαλάκι και γλιστράω στο κάθισμα

…τι κρίμα να μην έχω βάψει τα νύχια μου κόκκινα…

Ο νους μου στο πράσινο υγρό.

Η έννοια μου σε σένα.

Τα μάτια μου στο δρόμο. Κόκκινο! Μη φύγεις ακόμη!

 

Επιτέλους νυχτώνει.

Πορευόμαστε στα τυφλά.

Σονέτο 21 - Πιπέρου Σοφία

Όταν στη πέτρα ορκίστηκα την αγάπη μου
Και μαντήλι με τα αρχικά μας άφησα πάνω σα βρύα κολλημένο
Μάντεψα με το βλέμμα μου πως τα στοιχειά της θάλασσας
Δε θα το δουν να το αρπάξουν

Κι όταν στη πέτρα μάτωσα δε βρήκα το μαντήλι
Ίσως να πέρασες κρυφά και σκούπισες τον έρωτα όλο
Κι όλα τα λόγια κι όλη τη γη που στο μαντήλι μου έραψα

Το αίμα τρέχει και γω το ύφασμα δε βρίσκω
Να σκουπίσω τη ζωή μου να υπάρχει
Πεθαίνω!
Δώσε μου πίσω το μαντήλι
Προτού σκουπίσεις τα δάκρυα

Ξεκινώντας τη μέρα με Οδυσσέα Ελύτη...

Ψαρεύοντας έρχεται η θάλασσα.

Καλημέρα!