Διάλειμμα

Ένα ολιγοήμερο διάλειμμα και για εμάς λόγω των ημερών. Θα επανέρθουμε πάντως την Τετάρτη με περισσότερες αναρτήσεις!

Οδυσσέας Ελύτης - Μαρίνα

Δώσε μου δυόσμο να μυρίσω

λουΐζα και βασιλικό

Μαζί μ’ αυτά να σε φιλήσω

και τι να πρωτοθυμηθώ.

Τη βρύση με τα περιστέρια

των Αρχαγγέλων το σπαθί

Το περιβόλι με τ’ αστέρια

και το πηγάδι το βαθύ.

Τις νύχτες που σε σεργιανούσα

στην άλλην άκρη τ’ ουρανού

Και ν’ ανεβαίνεις σε θωρούσα

σαν αδελφή του Αυγερινού.

Μαρίνα πράσινό μου αστέρι

Μαρίνα φως του Αυγερινού

Μαρίνα μου άγριο περιστέρι

και κρίνο του καλοκαιριού.

Palmografos.com 

Κουρέλι - Ντέννις Κέλλυ

ΔEΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Οι (.poema..) εκδόσεις

παρουσιάζουν το θεατρικό έργο του

ΝΤΕΝΝΙΣ ΚΕΛΛΥ

Κουρέλι

Μετάφραση
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΜΠΑΜΠΟΥ-ΠΑΓΚΟΥΡΕΛΗ

Εισαγωγή

ΔΗΜΗΤΡΑ ΚΟΝΔΥΛΑΚΗ

Αθήνα, Μάρτιος 2013

Σχήμα: 13,5x20,5 εκ., σελ.: 64, τιμή: 7 ευρώ, ISBN: 978-618-80520-1-7
ΣΕΙΡΑ: θέατρο, αρ. 1

 

Στις 15 Μαρτίου 2013 θα κάνει πρεμιέρα σε πανελλήνια πρώτη το έργο Κουρέλι (Debris) του Ντέννις Κέλλυ (2003), το πρώτο έργο του συγγραφέα, που αποτελεί αδιαμφισβήτητα από τις πιο ενδιαφέρουσες φωνές της σύγχρονης βρετανικής δραματουργίας σε σκηνοθεσία Γιάννη Μόσχου με τους Θύμιο Κούκιο και Ελίνα Ρίζου στη Νέα Θεατρική Σκηνή του FAUST.

Στην Ελλάδα γνωρίσαμε τον Ντέννις Κέλλυ από τις παραστάσεις των έργων του Ορφανά (μτφ. Κ. Σωτηριάδου - σκην. Β. Θεοδωρόπουλου), DNA (μτφ. Ε. Λυγίζου - σκην. Σ. Βγενοπούλου) και Οσάμα ο ήρωας (μτφ. Χρ. Μπάμπου – Παγκουρέλη - σκην. Π. Μιχαηλίδη). Ωστόσο η πρώτη σύσταση του συγγραφέα στο ελληνικό κοινό έγινε με το Κουρέλι όταν παρουσιάστηκε σε μορφή θεατρικού αναλογίου στο «Φόρουμ σύγχρονης δραματουργίας 2009» του ΕΚΔΙΘ, στην παρούσα μετάφραση και με τους ίδιους συντελεστές. 

Από τις (.poema..) εκδόσεις κυκλοφορεί το βιβλίο με τον ομώνυμο τίτλο, σε μετάφραση της Χριστίνας Μπάμπου-Παγκουρέλη, εγκαινιάζοντας μια νέα σειρά για το θέατρο με στόχο την ανάδειξη σύγχρονων δραματουργών, ελλήνων και ξένων: (.poema..) εκδόσεις • θέατρο (σύμβουλος έκδοσης: Δήμητρα Κονδυλάκη).

Περιλαμβάνονται εκτός του θεατρικού έργου, ένα εκτενές εισαγωγικό κείμενο, το σκηνοθετικό σημείωμα καθώς και εργοβιογραφικά στοιχεία του συγγραφέα. Η έκδοση συνοδεύει την παράσταση και διατίθεται στον χώρο της Νέας Θεατρικής Σκηνής του FAUST.

:::

[…] Στην περίπτωση του Κέλλυ γνωρίζουμε πού βρισκόμαστε: Στην οποιαδήποτε σύγχρονη δυτική πόλη, όπου η νεοφιλελεύθερη πραγματικότητα καλλιεργεί το αίσθημα της απόρριψης, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο στην πλειονότητα των κατοίκων... Γνωρίζουμε σε ποια εποχή: Σε μια εποχή κοινωνικής εξαθλίωσης, με όλο και περισσότερους άστεγους να κοιμούνται στις εισόδους των πολυκατοικιών, με όλο και περισσότερα φτωχά και, καθώς μεγαλώνουν, οργισμένα παιδιά: τη δική μας.

[απόσπασμα από την εισαγωγή, «Η πηγή της αγάπης»]   

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ Ντέννις Κέλλυ

Γεννήθηκε το 1970 στο Βόρειο Λονδίνο. Είναι ένα από τα πέντε παιδιά μιας ιρλανδικής καθολικής οικογένειας. Ο πατέρας του ήταν οδηγός λεωφορείου. Στα δεκαέξι παράτησε το σχολείο και άρχισε να δουλεύει σε σούπερ μάρκετ. Η πρώτη του επαφή με το θέατρο έγινε αρκετά χρόνια μετά, όταν συμμετεί­χε σε μια τοπική νεανική θεατρική ομάδα. Στα τριάντα του άρχισε να σπουδάζει Δράμα και Θεατρικές Τέχνες του στο Goldsmith College, από όπου και αποφοίτησε με αρι­στείο. Τα θεατρικά του έργα: Κουρέλι (2003), Οσάμα ο ήρωας (2005), Μετά το τέλος (2005), Αγάπη και χρήμα (2006), Φροντίζοντας το μωρό (2007), DΝΑ (2007), Ορφανά (2009), Ο δάσκαλός μας είναι τέρας (2009), Οι θεοί κλαίνε (2010), Ματίλντα, ένα μιούζικαλ (2010). Τα έργα του έχουν παιχτεί σε πάνω από τριάντα χώρες σ’ όλον τον κόσμο και έχουν μεταφραστεί σε κοντά είκοσι γλώσσες. Ο Κέλλυ έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία διεθνώς, ανάμεσα τους το βραβείο John Whiting και το βραβείο Meyer-Whitworth. Το συγγραφικό του έργο περιλαμβάνει επίσης έργα για το ραδιόφωνο, μεταφράσεις θεατρικών και σενάρια για την τηλεόραση.

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ για όλη την Ελλάδα και την Κύπρο:
Βιβλιοπωλείο «Λεμόνι» | Ηρακλειδών 22, Θησείο | www.lemoni.gr | τηλ.: 210 3451390

:::
(.poema..) εκδόσεις • θέατρο www.e-poema.eu | editor@e-poema.eu

Υπενθύμηση για το διαγωνισμό μας!

http://poihsh-logotexnia.blogspot.gr/2013/03/10.htmlhttp://poihsh-logotexnia.blogspot.gr/2013/03/10.html

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ (για την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης)

"Ούτε αυτή η εποχή είναι εποχή για ποίηση"*
Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης & Νέοι ποιητές

Το περιοδικό Μανδραγόρας και ο Δήμος Πειραιά -Διεύθυνση Πολιτισμού
σας καλούν
στη Δημοτική Βιβλιοθήκη του Πειραιά (Ελευθερίου Βενιζέλου 22 & Κολοκοτρώνη)

την Πέμπτη 21 Μαρτίου 2013, ώρα 19:30

Το ποιητικό τους στίγμα δίνουν οι ποιητές των νέων γενιών:

Γιώργος Αλισάνογλου, Δημήτρης Άλλος, Νίκη Ανδρικοπούλου, Παναγιώτης Αρβανίτης, Χρήστος Γιαννακός, Κρυστάλλη Γλυνιαδάκη, Άννα Γρίβα, Γιάννης Δούκας, Νίκος Ερηνάκης, Γιάννης Ευθυμιάδης, Βασίλης Ζηλάκος, Κατερίνα Ζησάκη, Κατερίνα Ηλιοπούλου, Λένα Καλλέργη, Βάγια Κάλφα, Χρήστος Κούκης, Ελευθερία Κυρίτση, Δήμητρα Κωτούλα, Αλέξιος Μάινας, Ανέστης Μελιδώνης, Γιάννα Μπούκοβα, Κάλλια Παπαδάκη, Γιώργος Πέππας, Σταμάτης Πολενάκης, Θοδωρής Ρακόπουλος, Γιώργος Χ. Στεργιόπουλος, Πέτρος Στεργιόπουλος, Ελένη Τζατζιμάκη, Θοδωρής Τόλης, Γεωργία Τρούλη, Θωμάς Τσαλαπάτης, Έλενος Χαβάτζας, Έλενα Ψαρρέα.

Συντονισμός: Αλέξιος Μάινας
Διοργανωτές: περιοδικό Μανδραγόρας και Δήμος Πειραιά -Διεύθυνση Πολιτισμού


*Ο στίχος (-που κάνει διάλογο με την αρχή του ποιήματος του Ν.Εγγονόπουλου
Ποίηση 1948: "Τούτη η εποχή/ του εμφυλίου σπαραγμού/ δεν είναι εποχή/ για ποίηση"-) είναι παρμένος από το εναρκτήριο ποίημα (Ποίηση 2048) της ποιητικής συλλογής του Σταμάτη Πολενάκη "Τα σκαλοπάτια της Οδησσού" (Εκδ. Μικρή Άρκτος, 2012).

Όταν τα βουνά θα δακρύζουν - Ηλίας Παπακωνσταντίνου

Όταν τα βουνά θα δακρύζουν
κι εμφανιστεί το πρώτο Καλοκαίρι
εκεί που το φρυγανισμένο χώμα
θα' χει καταπιεί της αμυγδαλιάς τον ανθό
κι η μυρωδιά της θα ριγεί
τις πυραμίδες του νου
σε ποιο πρόσωπο
θα απεικονίζεται το κάλλος
πόσα Καλοκαίρια
θα έχει προσθέσει η ψυχή
η θα' χει αφαιρέσει...
Σ' όποιον πετρόδρομο κι αν είμαι,
θα' θελα να'χει πολύχρωμα φύλλα
να διαχέουν ηλιαχτίδες
των ματιών σου οι κόρες
πάνω στα σημάδια της μοίρας μου!
Ανθέ μου.
Κανένα καλοκαίρι δεν εμφανίζεται ίδιο .
Μέσα απ'το σκοτάδι αναδύεται ο ήλιος
και μέσα από μας
ακατάλυτη η αγάπη της αθωότητας
με τις αποχρώσεις του έρωτα!

Το γράμμα Μ (τραγούδι Ερωτικό) - Σωκράτους Δαιμόνιο (Δημήτρης Μούχας)

Το δικό μου τραγούδι
είναι για εσένα μια προσευχή
κατάματα στον Ουρανό
με σθένος Ψυχικό
δίχως ελπίδα και μυαλό.

Μονάχα που σε θυμάμαι
μου ξυπνάνε Αναμνήσεις (Ψυχής)
σε Πεδία με καλούν ονειρικά
δεν με νοιάζει αν όπως λες
δεν έχουμε να πούμε και πολλά
όλα τα έχουνε πει τα μάτια μας.

(Γ'αυτό εκεί δεν με κοίταξες άλλωστε ποτέ...)
(Γ'αυτό όλα τα απαρνιέσαι..μα δε πειράζει...)

Ο Μαμμελούκος - Μαρίνος Παπαδόπουλος Βρετός

Τίς τῶν ἐν Ἀθήναις δὲν ἐγνώρισε τὸν Ἀλάχ; ἄνδρα ἰσχνὸν, ξηρὸν καὶ μελάγχρουν, τεσσαρακοντούτη τὴν ἡλικίαν, μονήρη βίον διάγοντα ἐν πενιχρῷ τῆς Νεαπόλεως δωματίῳ, μόνον περιπατοῦντα, σκυθρωπὸν, κεκυφότα καὶ διὰ μονοσυλλάβων τραχειῶν λέξεων προσαγορεύοντα τοὺς ἐντυγχάνοντας;
Ὁ Ἀλὰχ ἦτο ὑπάλληλος ὑπουργείου τινὸς, διακρινόμενος διὰ τῆς παραδειγματικῆς ἀκριβείας περὶ τὴν ἐκπλήρωσιν τῶν αὑτοῦ καθηκόντων. Πρῶτος ἤρχετο καθ' ἑκάστην πρωΐαν εἰς τὸ γραφεῖον καὶ τελευταῖος περὶ τὰς ἡλίου δυσμὰς ἀπεχώρει τῆς ἐργασίας. Καὶ οἱ μὲν προϊστάμενοι περὶ πολλοῦ ἐποιοῦντο αὐτόν, οἱ δὲ ὁμόβαθμοι καὶ οἱ ὑποκείμενοι ἐμίσουν. Ἰδίως οἱ κλητῆρες τοῦ ὑπουργείου ὡς μάστιγα αὐτὸν ἐθεώρουν καὶ ἐβδελύττοντο. Ἀπεκάλουν δ' αὐτὸν γρινιάρην καὶ ἐδράττοντο πάσης εὐκαιρίας, ὅπως ἐπιδείξωσι τὴν πρὸς αὐτὸν δυσμένειάν των.
Ὁ Ἀλὰχ φίλους δὲν εἶχε, τὸ δὲ γυναικεῖον φῦλον ἀπεστρέφετο. Τῆς μητρὸς στερηθεὶς νηπιόθεν, ἀνετράφη παρὰ θείου, ἀδελφοῦ τοῦ πατρός του, ὃν σπανίως ἔβλεπεν, ὡς διαμένοντα ἐν νήσῳ τινὶ τοῦ Αἰγαίου. Ἡ δὲ πρὸς τὸν πατέρα του ἀγάπη ἦτο λίαν συγκερασμένη, ὁμοιάζουσα μᾶλλον μὲ αἴσθημα κατωτέρου ὑπαλλήλου πρὸς προϊστάμενον.
- Ἔχει ἆράγε ψυχὴν ὁ Ἀλάχ; ἔλεγον οἱ ἐν τοῖς Χαφτείοις διαιτώμενοι εὔθυμοι συνάδελφοί του.
- Τὸ παχὺ καὶ ἐλαιόχρουν δέρμα του, τὸ ἄψυχον καὶ ὑελῶδες βλέμμα του, τί ἄλλο δύναται νὰ περικλείῃ, εἰμὴ καρδίαν ἀναίσθητον, καρδίαν μοχθηράν;
- Ἐὰν ἔχῃ καρδίαν μοχθηρὰν, εἶπέ τις τῶν περιεστώτων, δὲν εἶναι αὕτη καρδία ἀναίσθητος… καὶ ἡ μοχθηρία ἀπαιτεῖ αἴσθησιν… ἀνάγκη νὰ παθαίνηται ἡ ψυχὴ ὅπως ᾖ μοχθηρά…
- Ὁ Ἀλὰχ εἶναι ζωόφυτον… τρώγει, πίνει, κοιμᾶται, περιπατεῖ, τὸ αἷμα ἐν τῷ σώματί του ὀργᾷ, κινεῖται, σχηματίζει χυλὸν καὶ χολήν· ἀλλὰ πρὸ πάντων χολὴν καὶ δι' αὐτῆς ἰδίως τρέφεται τὸ ζωόφυτον τοῦτο, τὸ λεγόμενον Ἀλάχ…
Πάντες οἱ ἐν τοῖς Χαφτείοις ἐπεκρότησαν εἰς τοὺς λόγους τούτους. Ἐγένετο παραδεκτὸν ὅτι ὁ Ἀλὰχ ἦτο ζῶον ἀναίσθητον, τὸ ζ ω ό φ υ τ ο ν Ἀλάχ… Οὐδέποτε δάκρυ ἔβρεξε τοὺς ὀφθαλμούς του, οὐδέποτε μειδίαμα διηνέῳξε τὰ ἄδυτα τῆς καρδίας του· ἡ μελῳδικωτέρα καὶ ἁρμονικωτέρα μουσικὴ, ἡ συγκινητικωτέρα ποίησις, ἡ ἐνθουσιώδης φωνὴ τοῦ περιπαθεστάτου πολιτικοῦ ῥήτορος ἢ ἡ ἀπαγγελία τοῦ τραγικωτάτου ἢ κωμικωτάτου ἠθοποιοῦ, δὲν κατώρθωσάν ποτε νὰ ταράξωσι τὸ παχύδερμον τοῦτο ζωόφυτον. Καὶ αἱ ἄλλαι δὲ λεγόμεναι ὡραῖαι τέχναι, ζωγραφία, γλυπτικὴ, ἀρχιτεκτονικὴ, χορὸς, δὲν διήγειρον εἰς τὸν δυστυχῆ Ἀλὰχ τὰ κοινῶς εἰς τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους διεγειρόμενα ἡδέα αἰσθήματα. Πρὸς τὰς καλλονὰς δὲ τῆς φύσεως ὁ Ἀλὰχ ἐπίσης ἦτο ἀδιάφορος καὶ περιφρονητικῶς, ἐμειδία ὁσάκις ἐγίνετο λόγος περὶ τῶν θελξικαρδίων θεαμάτων τῆς ἀνατολῆς καὶ τῆς δύσεως τοῦ ἡλίου, περὶ τῆς μαγευτικῆς πορείας τῆς πανσελήνου, περὶ τοῦ πανοράματος τῶν πεδιάδων καὶ τῶν ὀρέων, περὶ τῆς μεγαλοπρεπείας τῶν πυκνῶν δασῶν, περὶ τοῦ μεγαλείου τοῦ ὠκεανοῦ καὶ τῶν θαλασσῶν… -ἐγέλα, ἐγέλα ὁ Ἀλάχ… ὤ! τὸν ἀναίσθητον… ἡ ἀφήγησις τῶν μεγάλων κατορθωμάτων τῆς ἀνθρωπίνης διανοίας, τῶν ἀνδραγαθιῶν τῶν κατὰ καιροὺς ἡρώων, τῶν ποικίλων περιπετειῶν τοῦ ἀνθρωπίνου βίου, οὐδὲν εἶχον δι' αὐτὸν θέλγητρον… Τὸ πρωτόκολλον τοῦ ὑπουργείου ὡς μόνην ἐπιστήμην, ὡς μόνον βιβλίον ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ ἐθεώρει.

Τα βλέμματα πίσω απ' το τζάμι - Χρήστος Αρμάντο Γκέζος

Κάθε ταξίδι μου κυλά μες στη μελαγχολία,
μέσα στη μοναξιά του γεμάτου λεωφορείου ή τρένου,
εγώ κι ο δρόμος μοναχά
που απλώνεται στα πόδια μου ανοιχτός
και άπειρος,
όπως ο δρόμος που διέσχισα
κι άφησα πίσω μου μέχρι το σήμερα,
μέχρι το τώρα.

Είναι ίσως η αγωνία για το τι με περιμένει στον σταθμό,
για το αν με περιμένει κάποιος άνθρωπος με αίμα
κι αγκαλιά.
Ίσως η υποχρέωση που φέρνει κάθε φορά η άφιξη
να βγεις έξω στον κόσμο και να ζήσεις.

Τώρα όμως που βλέπω τον κόσμο να χάνεται
σε τρίμματα πίσω απ' το τζάμι,
να σβήνει όπως μια χαρακιά στο κύμα,
λέω μήπως φταίει μοναχά που κάθε μου ταξίδι
είναι μια πρόβα για το άλλο,
το μεγάλο.







Από το βιβλίο του Χ.Α. Γκέζου, "Ανεκπλήρωτοι Φόβοι", εκδ. Πολύτροπον.

Ο Κλης - Β.Α.

Ο  ΚΛΗΣ

 

Μικρό παιδί !

Και διάβαινα απ’ τους κάτω χωρίτες

Μέσα από αραχνούφαντους

και κρεμασμένους

Καταράχτες μινιατούρες

Που κρέμονταν στα λάγκαδα

Διακοσμημένοι με μικρά ελατάκια

Δεξιά ζερβά και παραπέρα

Και στρατοκόπο

μ’έτρεφε η φύση κι εικόνες της

Μα πιο πολύ του Κλή τη ρούγα λαχταρούσα

Της κλήνας το λουκούμι

Ξεδιψασμός απλότητα και καλοσύνη

Και αναπόληση για τις καλές άδολες μέρες

Και της αντάμωσης χαρά

 

Κάποια χρονιά όμως

Διαβαίνοντας  άκουσα μέσα βογγητό

Του Κλη έσχατες μέρες ήταν !

Τον χαιρετήσαμε τον Κλή

Και χαιρετήσαμε μαζί του

κι έναν αθώο

Κι αληθινά μεγάλο κόσμο.

 

                                       

 

Για τον ωχρό τόνο - Πιπέρου Σοφία

Ήταν νύχτα!

Ήρθες όπως πάντα μοναχά

 για να μου δώσεις εκείνο το κρασί.

Είπες πως ήταν το τελευταίο κόκκινο

και έκλεισες με βία την πόρτα!

Βάλθηκες τότε να ξεκουμπώσεις

το πάνω του πουκαμίσου μου κουμπί

και μ’ ένα κόκκινο στα χείλη μου κραγιόν

γέμισα τα γόνατα μας κόκκινο.

Εκείνο το τραυματισμένο

το πεθαμένο κόκκινο

που έχει τον τόνο των πληγών

όπως σε κάτι φωτογραφίες

των παιδικών μου χρόνων!

Είχα γρατζουνιστεί μαθαίνοντας ποδήλατο!

Έπειτα στεκόσουν στη πόρτα

στο νοσοκομείο μου είπαν

πως πέθανες σε μια λίμνη από κείνο το χρώμα που σου’ δωσα,

ξέπνοος τώρα στο ρολόι γράφεις κάτι άγνωστα νούμερα!

Θα ναι μία ,δύο ,τρεις….

Δεν είχα υπολογίσει πως ήρθες τόσο νύχτα !

Και έξω είχε ένα κρύο τσουχτερό.

Ξεκινάει από σήμερα ο 10ος μας διαγωνισμός!

NEOΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ. Έναρξη 13 Μαρτίου έως 25 Μαρτίου.


Με χαρά μπορούμε να σας ενημερώσουμε ότι σήμερα αρχίζει ο 10ος διαγωνισμός μας. Ο νικητής/νικήτρια του διαγωνισμού θα κερδίσει την πολύ όμορφή ποιητική συλλογή του Γιάννη Σμυρλή "Κονσέρτο για Σιωπή".


Όπως και στους προηγούμενους διαγωνισμούς μας το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να στείλετε ένα mail, με την παράκληση όμως να γράφετε στο θέμα του mail ''Διαγωνισμός'', για να μπορούμε ευκολότερα να διαχωρίζουμε τις συμμετοχές από τα υπόλοιπα mail.


Ο διαγωνισμός θα είναι με απλή κλήρωση, δεν χρειάζετε να μας στείλετε κάποιο έργο σας για να μπείτε στη διαδικασία της κλήρωσης. Ο νικητής θα λάβει μέσω ταχυδρομείου το βιβλίο του κ. Σμυρλή, μετά τη διεξαγωγή της κλήρωσης που θα γίνει στις 26 Μαρτίου.


Θα θέλαμε, τέλος, να εκφράσουμε τις θερμές μας ευχαριστίες στον ποιητή Γιάννη Σμυρλή για την παραχώρηση του αντίτυπου της ποιητικής του συλλογής.



 

Ένα απόσπασμα από το καινούργιο βιβλίο της Ασημίνας Ξηρογιάννη "Εποχή μου είναι η ποίηση"

Εποχή μου είναι η ποίηση


Λες «εποχή μου είναι η ποίηση»
και βουλιάζεις μέσα στις λέξεις
 αποτυπώνεις μεταφορές για το αδιέξοδο παρόν
 και ρουφάς με το μολύβι σου τη θλίψη αυτού του τόπου
 που τον ήξερες για πατρίδα σου.
Λες «εποχή μου είναι η ποίηση»
και βυθίζεσαι σε σχήματα λόγου
γειώνεις τους στίχους σου
σε λευκό χαρτί.
Λες «εποχή μου είναι η ποίηση»
και κάνεις τραγούδι τις αγωνίες σου
φτιάχνεις τον δικό σου λαβύρινθο
 για να απομονωθείς.
Λες «εποχή μου είναι η ποίηση»
έτσι για να παρηγορηθείς
 που η εποχή σου σε απαρνιέται
και να εξιλεωθείς
που την απαρνιέσαι και συ.

Ο πρόεδρος - Γεώργιος Βελλιανίτης

Πρόεδρος  δώ,  Πρόεδρος  κεί,

Πρόεδρος  παραπέρα,

τινάξανε  οι  Πρόεδροι

τα  πάντα  στον  αέρα.

 

Μεγάλη  γκρίνια  ακούγεται.

Φαγώματα,  βαβούρα,

μαλλιά  κουβάρια  γίνονται

καί  φαίνετ' η  σαβούρα.

 

Πολλοί  κοκόροι  διαλαλούν

ότι  θα  ξημερώσει.

΄Οταν  δούμε  πως  μας  πουλούν

μας  έχει  πιά  σηκώσει.

 

΄Οσοι  παίρνουνε  μιά  θέση

μας  τρελλαίνουνε  στο  φέσι.

΄Οταν  κάποτε  τους  ψάλλεις

διαμαρτύρονται  πως  σφάλλεις.

 

Πολλοί λένε  πές  τα,  πές  τα  !

κι  άλλοι  σου  ζητούν  τα  ρέστα.

Πού  υπάρχει  σοβαρότης,

να  σωθεί  η  ανθρωπότης;

 

   Θα  μας  σώσει  ο  Δεσπότης !..

Έχω τόσα να πω... - Ξένια Ανδρέου

Έχω τόσα να πω

κι άλλα τόσα να γράψω...

Σκέψεις, συναισθήματα

έντονα πολύχρωμα μα

και σε ασπρόμαυρο φόντο.

Πλημμυρισμένο το είναι μου,

τσουνάμι γίνεται και με πνίγει.

Παρασύρει ό,τι βρίσκει μπροστά του.

Δεν φταίω εγώ,

δεν φταις εσύ,

δεν φταίει η ζωή.

Φταίει η άγνωστη αυτή "ψυχή".

Η ακατέργαστη φύση της,

η αξερεύνητη πλευρά της.

Όσο πιο κοντά της έρχομαι

τόσο πιο μακριά μου είναι...

Ξέρεις γιατί;

Γιατί τη κοιτώ με τα μάτια κλειστά...

Άνοιξε τα μάτια και θα δεις...

θα καταλάβεις...

Αμφιβολία - Μαρία Πολυδούρη

Ὁ νέος ποὺ πρόσμενες νἀρθῇ
δὲν ἦρθε μήτε ἀπόψε.
-Μὰ τί θὰ τοὔλεγες; Γιατί;
Ἄσε τὸ μάταιο νὰ χαθῆ.
Τὸ ἄμοιρο φύτρο κόψε.

Μὴ σοῦ πλανεύει τὴν καρδιὰ
τὴ χιλιοπαθημένη,
μία ἀναγελάστρα ἐπιθυμιά.
Στὴν ἐαρινὴν αὐτὴ βραδιὰ
μία πίκρα εἶνε χυμένη.

Μὰ δὲν ἀκοῦς τὴ συμβουλή,
τόσο ἡ μαγεία σὲ δένει.
Μήτε κι᾿ ἀπόψε δὲ θαρθῆ
κ᾿ ἔτσι θὰ γίνη πιὸ πολὺ
τὸ αὔριο ποὺ περιμένει.

Στὰ σκοτεινά του μάτια φῶς
ἡ ἀπουσία θὰ χύση,
τ᾿ ἀδέξια χέρια του, μὲ ὁρμὴ
συγκρατημένη, ἕνας κρυφὸς
καημὸς θὰ τὰ φιλήση

καὶ θὰ τὰ ἰδῶ νὰ μοῦ ἁπλωθοῦν,
νἆναι δειλὰ στὴ νίκη,
γλυκὰ στὴν πίστη πὼς μποροῦν,
κύμα χαδιῶν, νὰ μὲ τραβοῦν
στὸ βάθος σὰ χαλίκι.








Πηγή

ΗΛΙΟΥΠΟΛΕΩΣ ΜΥΡΕΨΟ - B.A.

ΗΛΙΟΥΠΟΛΕΩΣ  ΜΥΡΕΨΟ

 

Κι ήτανε τα νόμιμα

Των καιρών το ανόμημα

Δίχως της σοφίας

Το βαθύ το φως.

 

Του χαμού τα τέλεια

Φέραν τη συντέλεια

Νέα γέννα να’ χει

Φοίνικας σοφός.

 

                                    Β.Α.

Δρυς και χρυσαετός - Στέλιος Γ. Φραγκάκης

Ένας αητός χρυσόφτερος, που ’ρθε να ξαποστάσει
στο αψηλότερο κλωνί ενός δεντριού που στέκει
ορόσημο γης κι ουρανού, απλώνει τα φτερά του
στα δαντελένια φύλλα του κι όπως το αγκαλιάζει
του λέει αυτό π’ από καιρό βαθιά τον βασανίζει:

-Δρακόδεντρο συμπάθαμαι όπου θα σε ρωτήσω
πως έφτασες ’δω στα ψηλά πλάι μου να ριζώσεις
που το μυαλό βυθίζεται στου ίλιγγου τη ζάλη;
Μολόγα μου το μυστικό γιατί αν κι αετίσιος
ο νους μου χρόνια δεν μπορεί εξήγηση να δώσει!...

Και το τραχύκορμο δεντρί όπου αιώνες στέκει
λικνίζοντας τα κλώνια του στου χρόνου την αιώρα,
είπε στ’ αγέρωχο πουλί που διάλεξε θρονί του
το πιο ψηλό ακρόβραχο, τον κάμπο ν’ αγναντεύει
θωρώντας όσα δεν μπορούν να δουν της γης τ’ αγρίμια:

-Κάποτε αγέρας δυνατός μ΄ άρπαξε στη φορά του
απ’ άγριο Δρυ και με ’φερε σπυρί στο ριζοβούνι
και βρήκα απόσκιο να σταθώ του βράχου τη σχισμάδα
κόρφο, που πάνω τ’ έγειρα κι άρχισα να βυζαίνω
τις δροσοστάλες της αυγής π’ όρθωσαν το κορμί μου!

Τις κρύες νύχτες του χιονιά ζέσταινα τα αγρίμια
ταγίζοντας τα απλόχερα με τους στυφούς καρπούς μου,
που όταν δεν ξεφεύγανε των κυνηγών τα βόλια,
τους σκέπαζα με τα δασιά φύλλα της φορεσιάς μου
και τις πληγές τους γιάτρευα μ’ ανέγγιχτα βοτάνια…!

Στη ντάλα του καλοκαιριού πρόστρεχαν στρατοκόποι,
κατάκοποι να κοιμηθούν. κάτω απ’ τη σκιά μου
γροικώντας το νανούρισμα που ’ρχονταν απ’ το ρέμα
που κροταλούσε αγγίζοντας του φαραγγιού τις πέτρες
και γέμιζαν τα στήθη τους δροσιά καθάριου αέρα…!

Όμως για πες μου αητέ που βασιλιά σε κράζουν
εσύ που από τα σύννεφα της αστραπής μαζεύεις
τη φλόγα τη λευκόχρυση να τη φορείς γιορντάνι
πως γίνεται και αψηφάς βροντές κι αστροπελέκια;
Των κυκλανέμων τις στροφές πως γίνεται κι αντέχεις;

Ο αητός ξαφνιάστηκε και πέτρωσε η φωνή του.
Τι ν’ απαντήσει; Τι να πει; Τα ’χασε και πασχίζει
ν’ ανοίξει τις φτερούγες του αλάργα να μισέψει,
μα το δεντρί τον σταματά κόβοντας τη φορά του
και κείνος σύγκορμος ριγά μέχρι τ’ ακρόνυχα του!

- Σ’ αυτή τη πλάση, άρχοντα, έχει ο Θεός μοιράσει
του καθενός τη πόρεψη και το δικό του ρόλο!..
Εγώ, ’να τόσο δα σπυρί, στ’ ανέμου το γιουρούσι
μέσα σε σκόνες και νεκρά ξερόφυλλα ’δω πέρα
φύτρωσα αχαμνό κλαρί κι έγινα δρακοδέντρι,

ενώ εσύ τρανό πουλί, πρέπει να στο θυμίσω,
ήρθες μες στο περίβλημα ενός αυγού κλισμένος
σε τσόφλι μέσα δηλαδή σαν κείνου του σπουργίτη
του φλύαρου μικρού πουλιού π’ αποκαλούν αλήτη!

Γράμματα ,σπουδάματα - Θεόδωρος Σαντάς

Βαδίζουμε στα τυφλά

«εική και ως έτυχεν»

επανέλαβε ,ο φιλόσοφος.

Μηρυκάζουμε τις κραυγές του ανιστόρητου

συγχέουμε το μεταβατικό με το αμετάβατο

Σε ποιον να τα πω

«τις θύρες κουρταλώ και δε μου ανοίγουν»

οι φραγκολεβαντίνοι κι οι απάτριδες.

Βιώνουμε ηθικό το ανήθικο

γίναμε ξένοι, στη χώρα του «Ξένιου Δία»

Φιλόσοφε, με ταξίδεψες στα πελάγη

του αναλλοίωτου ,«εν τόπω και χρόνω»

και σκέφτομαι ,σκέφτομαι

πως μπορώ απαρχής να βιώσω

το πρωτογέννητο κλάμα μου

τον καημό των ανέμων ν’ακούσω

το λυγμό της πατρίδας μου

να ζήσω τον άφθορο λόγο της

εκεί που «εν αρχή ην ο Λόγος!»

Πολεμάμε το θείο

την θελκτικότητα της ανυπέρβλητης γλώσσας μας

ευτελίζουμε το σοφό και το δάσκαλο

απαξιώνουμε του φιλοσόφου το οίδα.

Ωθούμε τους εαυτούς μας

στον γκρεμνό και στην άβυσσο

άφρονες και αμετανόητοι

μεταμέλεια δε βρίσκουμε

να ξαναβγούμε στο φως!

Αναλογίζομαι τι έχασα, τι έχω, τι μου πρέπει

κοινωνός του δικού σου ελάν

και περνάω στη σκέψη σου.

Για να μελετήσεις το ΟΛΟΝ

πρέπει να διαμελίσεις το ΕΙΜΙ

κι ύστερα μ’ένα κέλευσμα στο ΕΜΕΙΣ

να επιτύχεις την επανασύσταση του ΚΑΘΟΛΙΚΟΥ.

Φίλε φιλόσοφε, συγχρωτίζομαι

με το σάλπισμά σου το αναίμακτο

και ευλαβική συνιστώσα σου γίνομαι

στον αγώνα της σήμερον

να παραμείνουμε Έλληνες

«ψυχή τε και σώματι»!