"ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΜΑΡΙΟΥ ΧΑΚΚΑ "

 IV

Μυρτώ των φθινοπωρινών ξενοδοχείων
Οι κάμαρες δε βλέπουν τη βροχή.
Μόνο κοιτάζουν σ’ άδειες ντουλάπες
σ’ ένα λαβομάνο χωρίς σεμνοτυφία
σ’ έναν καθρέφτη που μετράει ρυτίδες
χωρίς πρόσωπο ένα πόδι γυμνό
σκοπεύει τα κλειστά παράθυρα
κι είναι βγαλμένα πάνω στο σεντόνι
ζαρτιέρες μάτια και στηθόδεσμος



VII
Γεννηθήκαμε ένα μεσημέρι του φθινοπώρου
για να γνωρίσουμε το σώμα μας
το πρόσωπο τα χέρια και το αίμα.
Όμως και πεθάναμε μια νύχτα
Γιατί ήταν φριχτό φριχτό φριχτό
Να δεις την όψη του θανάτου.
Αυτά όλα ήταν ανώφελα πια
δεν μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν
δεν άγγιζαν και δε μιλούσαν.

(Από την ενότητα «Μυρτώ στη φθινοπωρινή λιακάδα»)









ΠΗΓΗ

ΑΝΕΒΑΣΜΑ - ΙΩΑΝΝΗΣ Α. ΝΙΤΣΑΣ

2000

ΑΝΕΒΑΣΜΑ

ΜΙΑ-ALLEI NA’M PI  TZIA’NA  << TSIOUGA’RE KOY  ΑΓΓΕΙΡΕ’>>

ΜΙΑΛΙΝΑΜ ΠΙ ΤΖΙΑΝΑ <<ΤΣΙΟΥΓΓΑΡΙ ΚΟΥ ΑΓΓΕ΄Ι΄ΡΕ>>

ΑΝΕΒΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΒΟΥΝΟ<<ΤΣΟΥΓΑΡΙ ΜΕ ΤΙΣ ΑΓΡΙΕΛΙΕΣ>>

 

Λιγο ιδρωμενος,μεσα από τα πουρναρια

τις ασφακες και τις κάθε λογης σαυρες

εχοντας πισω μου τη αγωνια,το φοβο

και διπλα-διπλα σχεδον αγκαλιασμενο τον θανατο για να τον ανεβασω

ψηλα στο   ξεφωτο,να φυγει χωρις εμενα

τη αγωνια και με τον φοβο πισω του.                             

Εφτασα!!! ΤΙ ΩΡΑΙΟ ΤΟ ΑΕΡΑΚΙ-εφυγε ο ιδρωτας.-

ΣΤΑΧΤΩΜΕΝΑ ΧΡΩΜΑΤΑ - ΗΛΙΑΣ Δ. ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Τα λεκιασμένα χιόνια μας τράνταξαν το μάνταλο εφέτος.
Στο ευρύχωρο πηγάδι της αυλής κατοικούν σκέψεις βαρυποινίτες
και πρώιμα τρυγημένες ρώγες, διάτρητες από αξεθύμαντο αλκοόλ,
που στα χυτήρια του ουρανίσκου του βορρά έσφυζε..
Αποστολή και ροή σιδηρά είχε το πυκνό ίζημα στα καταχείμωνα των διοικήσεων,
που κρατούσαν με σάρκινο τείχος μακριά τον ήλιο του αίματός τους.
Τα σταχτωμένα βήματα κοιτάζουν και δε βλέπουν τη διαίρεση του νου.
Στις αποθήκες οργασμός ακατέργαστου πρώτου προιόντος,
που στοιβαγμένο έπαιρνε εκείνο το βαλσαμωμένο χαμόγελο,
εμπρός στα παραλληλόγραμμα των αρχών.
Τους πόθους της νυκτός ξαγρύπνησαν χείλη πουλιά,
που λεύκαιναν καπνισμένα σύννεφα
και ήταν ακλάδευτα στις σφαίρες.
Έλεγαν να μην ψάχνουμε για καταφύγια,
αλλά για το πλάτεμα,
δαγκορουφώντας μέταλλο και ελαιόφυλλα,
τώρα,
τώρα που ο αργόσυρτος χρόνος περνά σαν συρμός από πανω μας,
μάζεψαν τα χείλη όλη τη θνητή γεύση από το σώμα μας,
ακόμη και από τους αρμούς του νου μας.
Και είπα κι εγώ να γίνω σώμα με φτερό,
να κρημνίσω την αποστεωμένη σκέψη
και να βαφτώ με την πολυχρωμία που μόλις αύγισε...
Στο τάνγκο των θλιμμένων,
το πηγμένο αίμα σαλεύει.








Πρώτο βραβείο ποίησης στους Πανελλήνιους ποιητικούς αγώνες στους Δελφούς

Μετασχηματισμός - Σωκράτους Δαιμόνιο (Δημήτρης Μούχας)

Κι αν θυμώνεις πάλι με τον εαυτό σου δέξου το και κάν' τον πόνο σου τραγούδι,
να δεις και αυτό θα σου περάσει
και θ' ανθίσεις σαν λουλούδι.

Μην καταστέλλεσαι, εκφράσου
μαύρα ας είναι τα όνειρά σου
παίχτα στον τοίχο λευτεριά,
πέτα τις σκέψεις στα θεριά.

Κι αν θέλεις να ξεχάσεις, φτάσου
γίνε το χρώμα που αγαπάς,
μάζεψε το σχήμα σου στον καμβά απάνω
φώναξε δυνατά '' Θέε μου να σαλπάρω ''.

Κι αν σου θυμώνεις ακόμα, ζήσε
πέτα το στυλό και ζήσε,
έρωτα βάλε στο μυαλό και χτίσε
ένα τέλειο μυστικό και χάσου,
κούνα τα άσπρα τα φτερά νάρθει η σειρά σου.

Ευχή - Μύρινα

Σα γλάρος πέτα ελεύθερα,

λευκός, μέσα στον ήλιο.

Φως ντύσου απ’ τις ακτίνες του,

και ζεστή την καρδιά σου ας κρατούν.

 

Σαν κατεβείς, στα κύματα

παίξε και καθρεφτίσου,

πάρε δροσιά απ’ τους αφρούς

στο πέλαγος που ανθούν.

 

Μοίραζε την αγάπη σου,

μικρός να είσαι ήλιος.

Με καλοσύνη ζέσταινε

κι’ όσους δε σ’ αγαπούν.

 

Κάτασπρο πάντα να κρατάς

το άρμα της ζωής σου

και οι κύκνοι του Απόλλωνα,

είθε να τ’ οδηγούν.

Κοράκια - Σωτήρης Αγαπάκης

Ήτανε καταγάλανος, καθάριος ο ουρανός

Μα πάλι τόσο γρήγορα μαύρισε πέρα ως πέρα

Κοράκια μαζευτήκανε σαν καταλάβαν πώς

Έχει τροφή τούτη η γης για ακόμα μιαν ημέρα

 

Τρέχοντας ,τα ακολούθησα να φτάσω όπου πάνε

Και τη μετέωρη καρδιά που λύγισε να σώσω

Ξάφνου σε τέσσερις μεριές αρχίσαν να σκορπάνε

Να μπερδευτώ κι όπως πολλοί κι εγώ να την προδώσω

 

Βγάζω απ την τσέπη κέρματα τα στρίβω στον αέρα

Νικάει στον διαγωνισμό η ευθεία μου πορεία

Τρέχω και βλέπω έναν παππού που κράταγε μια σφαίρα

Που από πιστόλι έφευγε, για την στερνή αμαρτία

 

Φωνάζω μη, μα οι λυγμοί που βγάζει το καλύπτουν

Το αίμα το μαύρο το στενό ξεκίνησε να βάφει

Ζητάω στους γύρω βοήθεια, μα με εγκαταλείπουν

Κανείς δεν ήθελε ποτέ κάτι γι αυτόν να μάθει

 

Το Καλοκαίρι - Β.Α.

Ήρθε πάλι καλοκαίρι

λάμπει  ουρανού τ' αστέρι

στου Ιούνη τα βραδάκια

τρέχουν παίζουν τα παιδάκια

 

τον Ιούλιο στην άμμο

ρίχνω ξάπλες κάστρο κάνω

και βουτάω για μπανάκι

τρώω καρπούζι πεπονάκι

 

και τον Αύγουστο σταφύλι

με αναμμένο το καντήλι

στη γλυκιά την Παναγία

για τ' Αυγούστου τη νηστεία

 

Καλοκαίρι ! Καλοκαίρι !

Του Θεού είσαι το χέρι

με λογιών λογιών καλούδια

και κυμάτου τα βλουγούδια.

Ξεκινώντας τη μέρα με Ουγκώ...

Η ευτυχία είναι καμιά φορά κρυμμένη μέσα στο άγνωστο.

Καλημέρα!

ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΠΌΥΛΙΩΤΗΣ - "ΘΥΜΑΣΑΙ;"

Σε μια ξένη πόλη ούτε δική μου
ούτε δική σου, εκεί σε πρωτοείδα
Μπορεί και να μ΄ήξερες από παλιά
κι απλά με ξαναβρήκες.
Κι έβρεχε, χωρίς ομπρέλα
ΤΟ  ΘΥΜΑΣΑΙ;
την άλλη κιόλας μέρα φτιάξαμε ένα τρένο
κίτρινο κόκκινο μπλε το βάψαμε
και ταξιδεύαμε τη γη..
νύχτες ταξιδεύαμε
στον ουρανό..
αστέρι και σταθμός
ΘΥΜΑΣΑΙ;
βρήκες το πιο μακρινό αστέρι
κι είπες να το γυαλίσουμε
να του φυτέψουμε μια λέυκα
να μείνουμε για πάντα εκεί
ΘΥΜΑΣΑΙ;
όταν σου έδινα πορτοκάλι
πήγαινε να πει μόνο μαζί σου ταξιδεύω.
Με πέντε πορτοκάλια κάναμε πορτοκαλάδα
την πίναμε μισή μισή
ΘΥΜΑΣΑΙ;
Κι έτρεχα κάθε άνοιξη σ΄όλη τη γη
να βρω το πρώτο πρώτο λουλούδι
για σένα βέβαια..
Κατέβαινες στα βάθη του ωκεανού εσύ
και μου ΄φερνες ένα κοχύλι
ΘΥΜΑΣΑΙ;
Άμα στο ζήταγα γινόσουνα ποτάμι λίμνη θάλασσα ωκεανός..
Κι όταν το ζήταγες γινόμουνα κι εγώ
ΘΥΜΑΣΑΙ;
Μου έστελνες στον ύπνο μου όνειρα
καλοπλυμένα, καλοχτενισμένα
και τα δικά σου όνειρα εγώ τα ετοίμαζα.
ΘΥΜΑΣΑΙ;
θυμάσαι τότε που κατέβηκα στον ύπνο σου μ΄ ένα τεράστιο ροζ αερόστατο;
Σου χάρισα ένα μύλο
να τον κρατάς γερά
γιατί φοβόσουν τα σκοτάδια.
Μου χάρισες έναν ολόιδιο κι εσύ
το θυμάσαι ακόμη;
Μια νύχτα χάθηκες σένα μεγάλο δάσος
Είχες το μύλο δε φοβήθηκες…
κι έτρεξα και σε βρήκα
Μου χάρισες ένα χρυσόψαρο
που μέτραγε ως τα χίλια
κι ένα τζιτζίκι
και μια ζίνα
κι ένα πουκάμισο άσπρο..
το θυμάσαι;
και σου μάθα να ζωγραφίζεις
κάμπους και ποτάμια.
Μη πατάς πολύ το μολύβι σου ΄λεγα.
Μια αγκαλιά ψυχές το τοπίο
κι οι ψυχές δεν έχουν περίγραμμα
ΘΥΜΑΣΑΙ;
Και μου μάθες να φτιάχνω χάρτινα καράβια
Και χάρτινα κινέζικα πουλιά
Μια μέρα είπαμε καιρός πια να εφεύρουμε την δική μας γραφή
να μην την ξέρει άλλος
Τη ζωγραφίσαμε στο πι και φι
κοντά σ’ενα ποτάμι, πάντα ένα ποτάμι
τη θυμάσαι ακόμη εκείνη τη γραφή;
Κι εφεύραμε ένα σωρό πράγματα από τότε
τη σαντιγύ
τον ήλιο
τις αυπνίες
την παλίρροια
το σκούρο μπλε
τα θυμασαι όλα;
Ό,τι δεν χώραγε στις λέξεις
το κάναμε μικρές μικρές σημαιούλες πολύχρωμες.
Θυμάσαι πως τις ανεμίζαμε;
Το μαγικό δωμάτιο που άλλαζε σχήμα ανάλογα με τη στάση του κορμιού μας
το θυμάσαι;
κι ήταν φορές που γινότανε ολοστρόγγυλο
Θυμάσαι πότε;
Μαζί διαβάζαμε τα πιο ωραία παραμύθια
Κι όταν μας τέλειωσαν
αρχίσαμε να παίζουμε δικά μας παραμύθια
Μια φορά και έναν καιρό ήτανε δυο
ΘΥΜΑΣΑΙ;
Ήτανε δυο κι ήτανε σαν ένας
ένας και πολλοί μαζί
Χωρίζαμε για λίγο μόνο
γιατί αλλιώς
πως θ” ανταμώναμε ξανά;
Και σου “γραφα κάθε στιγμή
κάτι τεράστια γράμματα
Μου ΄γραφες και συ ακόμη πιο τεράστια.
Μια φορά όμως που άργησες
πρόλαβε κι ήρθε ο χειμώνας
που κράτησε όσο πέντε.
Κι όταν τέλειωσε
ήρθε πάλι χειμώνας ακόμη πιο βαρύς
Και δεν μπορούσες να γυρίσεις
Έμεινες μακριά
Και μου ΄γραψες
Η πιο μεγάλη απόσταση είναι ο χρόνος…
Μπορεί…
όμως..
τα πιο ωραία μας ταξίδια
δεν τα ταξιδέψαμε ακόμη
Σε περιμένω…
ΕΛΑ
Θα μετρήσω ώς το δέκα ….








ΠΗΓΗ

"Καθυστερημένη αντίδραση" - ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΑΙΜΙΛΙΑΣ ΚΑΡΑΝΤΖΟΥΛΗ

Η ΕΡΤ δεν ήταν ανάμεσα στις πρώτες μου επιλογές όταν αποφάσιζα να ανοίγω το μαύρο κουτί της τηλεόρασης, που μάλλον περισσότερο διακοσμητικό ρόλο παίζει πλέον στο σαλόνι μου. Ούτε από τα χείλη των δημοσιογράφων της κρεμόμουν. Μάλλον ήμουν- είμαι κι εγώ στον κύκλο των ανθρώπων που δεν πιστεύουν, δεν περιμένουν και είναι καχύποπτοι για τα πάντα. Να, όμως, που κάθισα μέχρι και στο τελευταίο λεπτό, ήθελα να το δω με τα μάτια μου. Ήθελα να δω την εικόνα να μαυρίζει και τον ήχο να κόβεται. Δεν ήθελα να μου το πουν, ήθελα να το 'χω δει. Και να που κι εγώ ανατρίχιασα στο σβήσιμο αυτό. Να που κι εγώ μαύρισα μαζί με την εικόνα.
Σκέφτομαι πολλές φορές τι είναι προτιμότερο. Οι άνθρωποι να αντιδρούν μόνο όταν οι ίδιοι επηρεάζονται από τις εκάστοτε αποφάσεις ή να παραμένουν πάντα σιωπηλοί. Εγωκεντρισμός ή αδιαφορία, δηλαδή; Θα ‘ρθει και η σειρά μας, ό,τι κι αν είμαστε, όπου κι αν είμαστε. Αφού το ξέρουμε, γιατί κάθε φορά τόσο πολύ μας εντυπωσιάζει. Ένιωσα σήμερα μια Ελλάδα να στέκεται απέναντι από μια απόφαση κατάπληκτη. Γιατί; Γιατί οι Έλληνες δεν το περίμεναν; Αυτή η ερώτηση τριγυρνάει όλη μέρα σήμερα στο μυαλό μου… Δεν είχαν δείγματα ή, μήπως, ένα μεγάλο μέρος δεν το επέλεξε… Αλλά ακόμα κι έτσι να είναι. Γιατί μια τέτοια απόφαση από τους συγκεκριμένους ανθρώπους μας κάνει τόση εντύπωση;
Ναι, η ΕΡΤ δεν ήταν ανάμεσα στις πρώτες μου επιλογές! Πίστευα ότι ήξερα τις τοποθετήσεις και τις απόψεις που θα ακούσω -προτού ακόμα ειπωθούν- και, στο μεγαλύτερο μέρος, διαφωνούσα. Υπάρχει όμως κάτι πολύ πιο ισχυρό, από τη διαφωνία μου αυτή, αυτό που εξέφρασε πολύ καλά ο Βολτέρος: «Μπορεί να διαφωνώ με την άποψή σου, αλλά θα υπερασπίζομαι μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να τη λες». Η ΕΡΤ δεν πρέπει να εκπέμπει μόνο για την ενημέρωσή μας, όποια κι αν είναι αυτή, πρέπει πάνω από όλα να εκπέμπει γιατί έχει το δικαίωμα να το κάνει. Τι κι αν δεν πατήσω ποτέ το κουμπί που αντιστοιχεί στα κανάλια της; Θέλω να έχω την επιλογή να το κάνω. Όμως, πόσο περισσότερο να αναλωθεί κανείς στο να υποστηρίζει το αυτονόητο;
Οι άνθρωποι, τελικά, είναι καλύτερο να αντιδρούν έστω και καθυστερημένα, έστω και μόνο για τη θέση τη δικιά τους. Αρκεί όμως να το κάνουν. Καιρός και για τους δημοσιογράφους της ίδιας της ΕΡΤ να στοχαστούν πάνω στις επιλογές τους. Να γυρίσουν λίγο τον χρόνο πίσω και να ακούσουν τους εαυτούς τους να μιλούν. Και να θυμηθούν. Και να σκεφτούν. Και εμείς θα είμαστε εδώ για αυτούς, ακόμα κι αν εκείνοι δεν υπήρξαν εκεί για εμάς.
Έτσι θα γίνονται όλα από δω και πέρα. Σε μια μέρα. Αποφάσεις θα παίρνονται κι εμείς θα τις τηρούμε. Γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Ή, μήπως, γίνεται;


*Η Αιμιλία Καραντζούλη, 22 ετών, είναι τελειόφοιτη Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης Αθηνών.







ΠΗΓΗhttp://www.protagon.gr/?i=protagon.el.anagnwstes&id=25200

"ΑΘΑΝΑΣΙΑ" - ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ

Τι ζητάς αθανασία στο μπαλκόνι μου μπροστά
δε μου δίνεις σημασία κι η καρδιά μου πώς βαστά
Σ’ αγαπήσανε στον κόσμο βασιλιάδες, ποιητές
κι ένα κλωναράκι δυόσμο δεν τούς χάρισες ποτές

Είσαι σκληρή σαν του θανάτου τη γροθιά
μα ήρθαν καιροί που σε πιστέψαμε βαθιά
Κάθε γενιά δική της θέλει να γενείς
Ομορφονιά, που δε σε κέρδισε κανείς

Τι ζητάς αθανασία στο μπαλκόνι μου μπροστά
ποια παράξενη θυσία η ζωή να σου χρωστά
Ήρθαν διψασμένοι Κροίσοι, ταπεινοί προσκυνητές
κι απ’ του κήπου σου τη βρύση δεν τους πότισες ποτές

Είσαι σκληρή σαν του θανάτου τη γροθιά
μα ήρθαν καιροί που σε πιστέψανε βαθιά
Κάθε γενιά δική της θέλει να γενείς
Ομορφονιά, που δε σε κέρδισε κανείς












ΠΗΓΗ

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΜΕ ΜΙΑ ΠΑΙΔΙΚΗ ΜΑΤΙΑ

 Η ΜΟΝΑΞΙΑ

ΜΟΝΑΞΙΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΑ ΖΩΑ ΕΧΟΥΝ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ
ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΕΡΠΑΤΑΝΕ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΟΛΕΙΣ,
ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΑ ΛΕΩΦΟΡΙΑ ΚΑΝΟΥΝ ΣΤΑΣΗ
ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΤΑ ΔΡΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥΣ
ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΑ ΤΡΕΝΕ ΤΡΕΧΟΥΝ ΣΤΙΣ ΡΑΓΕΣ
ΚΑΙ ΚΑΝΟΥΝ ΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΣΤΑΘΜΟ ΚΑΙ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ ΠΕΦΤΟΥΝ ΣΕ ΧΕΙΜΕΡΙΑ ΝΑΡΚΗ ΤΟ ΧΕΙΜΩΝΑ
ΚΙ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ,
ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΑΝΤΗΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ.
(ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ 11 ΕΤΩΝ)





ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ ΣΕ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΧΩΡΙΟΥΔΑΚΙ ΚΑΠΟΥ ΣΤΗ ΘΡΑΚΗ ,ΖΟΥΣΕ ΕΝΑΣ ΓΕΡΟΣ Ο ΜΠΑΡΜΠΑ-ΝΙΚΟΛΑΣ.
ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΖΟΥΣΕ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟ ΓΙΟ ΤΟΥ.ΗΤΑΝ ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ.ΕΠΕΙΔΗ Ο ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΟΜΩΣ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΒΡΕΙ ΜΙΑ ΚΑΥΤΕΡΗ ΤΥΧΗ/ΑΠΟΦΑΣΗΣΕ ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ.
-ΠΟΥ ΠΑΣ ΚΑΙ ΑΦΗΝΕΙΣ ΤΟΝ ΓΕΡΟ ΠΑΤΕΡΑ ΣΟΥ ΜΟΝΟ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΧΩΡΙΟ?
-ΠΑΩ ΣΤΗ ΠΟΛΗ ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΩ ΝΑΒΓΑΛΩ ΧΡΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΕ 2 -3 ΧΡΟΝΙΑ ΘΑ ΕΡΘΩ.
ΤΟ ΒΡΑΔΥ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΕΤΟΙΜΑΣΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΕΡΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ.
Ο ΜΠΑΡΜΠΑ-ΝΙΚΟΛΑΣ ΕΚΑΝΕ ΤΙΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΤΟΥ ΔΟΥΛΕΙΕΣ΄΄ΑΡΜΕΞΕ ΤΗΝ ΑΓΕΛΑΔΑ,ΚΟΥΡΕΨΕ ΤΑ ΠΡΟΒΑΤΑ,ΤΑΙΣΕ ΤΙΣ ΚΟΤΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΙ ΠΡΙΝ ΚΑΛΑ ΚΑΛΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ,ΕΙΧΕ ΜΕΙΝΕΙ ΜΟΝΟΣ.ΤΟΝ ΑΛΛΟ ΧΡΟΝΟ ΕΙΧΕ ΒΑΡΕΘΕΙ.ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΤΑ ΙΔΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΙΔΙΑ.ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΝΑ ΠΕΙ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΤΟΥ,ΝΑ ΑΝΤΑΛΛΑΞΟΥΝ ΜΙΑ ΚΟΥΒΕΝΤΑ.ΕΝΙΩΘΕ ΜΟΝΑΞΙΑ.ΕΙΔΙΚΑ ΟΤΑΝ ΤΟΥ ΠΕΘΑΝΑΝ ΤΑ ΖΩΑ ΤΟΥ.
ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΕΡΝΟΥΣΑΝ ΚΑΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΝ ΦΑΙΝΟΤΑΝ ΠΟΥΘΕΝΑ.Ο ΜΠΑΡΜΠΑ-ΝΙΚΟΛΑΣ ΕΙΧΕ ΚΟΥΡΑΣΤΕΙ ΚΑΙ ΠΕΘΑΝΕ.ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΟΥΤΕ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥ ΚΛΕΙΣΕΙ ΤΑ ΜΑΤΙΑ.
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΠΙΟ ΦΟΒΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΜΟΝΟΣ.
(ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ 12 ΕΤΩΝ) 
















ΠΗΓΗ





ΣΗΜΕΙΩΣΗ.ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΤΟΥ ΥΛΙΚΟΥ ΕΡΦΑΣΤΗΚΑΝ ΟΙ ΤΕΛΕΙΟΦΟΙΤΕΣ ΦΟΙΤΗΤΡΙΕΣ ΤΟΥ ΠΤΔΕ.ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΒΟΓΙΑΤΖΟΓΛΟΥ,ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΔΑΡΑΜΠΑΡΑ,ΜΑΡΙΑ ΔΕΛΤΟΥΖΟΥ,ΣΠΥΡΙΔΟΥΛΑ ΚΙΣΚΗΡΑ,ΕΛΕΝΗ-ΑΡΓΥΡΩ ΚΟΝΤΟΥ,ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΛΕΡΙΚΟΥ,ΕΛΙΣΑΒΕΤ ΠΑΖΑΡΛΟΓΛΟΥ,ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΠΑΠΑΦΙΤΣΩΡΟΥ,ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΦΡΑΓΚΟΠΟΥΛΟΥ ΚΑΙ ΕΛΙΣΑΒΕΤ ΧΩΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟΥ.ΖΗΤΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΓΡΑΨΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ .ΑΠΟ ΤΙΣ 180 ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑΣ ΓΑΛΑΝΑΚΗ ΑΝΘΟΛΟΓΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ 50.ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΛΕΓΕΤΑΙ ΜΟΝΑΞΙΑ -ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΤΡΑΠΟΣ 2006.

"ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΝΑΠΟΛΕΩΝΤΑ ΛΑΠΑΘΙΩΤΗ"

Τ΄ όνειρό μου πέθανε - 1967   

Τ’ όνειρό μου πέθανε χθες αργά το βράδυ.
Μόνος τώρα κι έρημος τι μπορώ να πω;
Κι όμως το `ξερε καλά το βαθύ του χάδι
πόσο τ’ αγαπώ.

Μου κρατούσε συντροφιά στις βαριές τις ώρες
που τις τρέμει μοναχή κάθε μια ψυχή
κι όσο το `χει δίπλα της ας κυλούν οι ώρες,
δεν μ’ ανησυχεί.

Τ’ όνειρό μου πέθανε χθες αργά το βράδυ.
Πες, δεν έζησε ποτέ, μην τ’ αναπολείς.
Μα ο καιρός μου που `χασα στο δικό του χάδι,
τώρα είναι πολύς.






 











ΠΗΓΗ

"ΤΟ ΜΟΙΡΟΛΟΙ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ "- ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΕΙΤΗΣ

Μοιρολόι της βροχής
βράδυ Κυριακής,
πού πηγαίνεις μοναχός
ούτε πόρτα να μπεις,
πέτρα να σταθείς
κι όπου πας, χλωμό παιδί,
ο καημός σου στη γωνιά
σε καρτερεί.
Παλληκάρι χλωμό
μες στο καπηλειό
απομείναμε οι δυο μας,
ο καημός σου βραχνάς
πάψε να πονάς
η ζωή γοργά περνά
δυο κρασιά, δυο στεναγμοί
κι έχε γεια.
Παλληκάρι χλωμό
σ’ ηύρανε νεκρό
στο παλιό σταυροδρόμι,
μοιρολόι η βροχή
μαύρα π’ αντηχεί
στο καλό, χλωμό παιδί,
σαν τη μάγισσα
σε πήρε η Κυριακή.Α














ΠΗΓΗ

" ΠΙΚΡΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ "- ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ ΛΕΝΑΣ ΠΑΠΑ

Στέκομαι απ’ όταν έφυγες μες στους καιρούς μονάχος,
με τ’ όνομά σου φυλαχτό, και μύρο, και μαχαίρι.

Στέκομαι στης απελπισίας το σκοτεινό κατώφλι,
βαριά βαριά στης άβυσσος ζυγιάζομαι την άκρια.

Η μέρα είναι ένας εχθρός, κι η νύχτα ένας προδότης,
με νοσταλγίες και δάκρυα σκληρά με πολεμούνε...
η μέρα είναι ένας εχθρός, κι η νύχτα ένας προδότης,
με επιθυμίες και όνειρα ολοένα με παιδεύουν.

Στέκομαι απ’ όταν έφυγες μες στους καιρούς μονάχος,
με τ’ όνομά σου φυλαχτό, και μύρο, και μαχαίρι.

Στον άνεμο και στη σιωπή σαν ένα μάταιο ρόδο,
μαδώντας της αγάπης σου την τρυφερή ελπίδα.

ΠΗΓΗ

"Ἡ ἀγάπη εἶναι ὁ φόβος.." - ΜΑΝΩΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ

Ἡ ἀγάπη εἶναι ὁ φόβος ποὺ μᾶς ἑνώνει μὲ τοὺς ἄλλους
Ὅταν ὑπόταξαν τὶς μέρες μας καὶ τὶς κρεμάσανε σὰ δάκρυα
Ὅταν μαζί τους πεθάνανε σὲ μίαν οἰκτρὴ παραμόρφωση
Τὰ τελευταῖα μας σχήματα τῶν παιδικῶν αἰσθημάτων
Καὶ τί κρατᾷ τάχα τὸ χέρι ποὺ οἱ ἄνθρωποι δίνουν;
Ξέρει νὰ σφίγγει γερὰ ἐκεῖ ποὺ ὁ λογισμός μας ξεγελᾷ
Τὴν ὥρα ποὺ ὁ χρόνος σταμάτησε καὶ ἡ μνήμη ξεριζώθηκε
Σὰ μίαν ἐκζήτηση παράλογη πέρα ἀπὸ κάθε νόημα;
(κι αὐτοὶ γυρίζουν πίσω μιὰ μέρα χωρὶς στὸ μυαλὸ μία ρυτίδα
βρίσκουνε τὶς γυναῖκες τους καὶ τὰ παιδιά τους μεγάλωσαν
πηγαίνουνε στὰ μικρομάγαζα καὶ στὰ καφενεῖα τῆς συνοικίας
διαβάζουνε κάθε πρωὶ τὴν ἐποποιία τῆς καθημερινότητας.)
Πεθαίνουμε τάχα γιὰ τοὺς ἄλλους ἢ γιατὶ ἔτσι νικοῦμε τὴ ζωὴ
Ἢ γιατὶ ἔτσι φτύνουμε ἕνα-ἕνα τὰ τιποτένια ὁμοιώματα
Καὶ μία στιγμὴ στὸ στεγνωμένο νοῦ τους περνᾷ μίαν ἡλιαχτίδα
Κάτι σὰ μιὰ θαμπὴ ἀνάμνηση μιᾶς ζωικῆς προϊστορίας.
Φτάνουμε μέρες ποὺ δὲν ἔχεις πιὰ τί νὰ λογαριάσεις
Συμβάντα ἐρωτικὰ καὶ χρηματιστηριακὲς ἐπιχειρήσεις
Δὲ βρίσκεις καθρέφτες νὰ φωνάξεις τ᾿ ὄνομά σου
Ἁπλὲς προθέσεις ζωῆς διασφαλίζουν μίαν ἐπικαιρότητα
Ἀνία, πόθοι, ὄνειρα, συναλλαγές, ἐξαπατήσεις
Κι ἂν σκέφτομαι εἶναι γιατὶ ἡ συνήθεια εἶναι πιὸ προσιτὴ ἀπὸ τὴν τύψη.
Μὰ ποιὸς θὰ ῾ρθεῖ νὰ κρατήσει τὴν ὁρμὴ μιᾶς μπόρας ποὺ πέφτει;

ΠΗΓΗ

Χάραμα - Κωνσταντίνος Μακρής

Ο απαίσιος καφές της μηχανής του γκαράζ

Φέρνει το κατακάθι του στην επιφάνεια των χειλιών μου

Τρυπάει το άδειο στομάχι της ζωής μου

Με κάνει αχόρταγο για ζωή

Νιώθω για έρωτα διψασμένος

Για ηδονή

Για σένα

Για τα χείλη σου

Για τους καταρράκτες της σπονδυλικής σου στήλης

Που λειώνουν στα χάδια μου σαν ζάχαρη

Σταλάζοντας το μέλι στην καρδιά μου

Χάνομαι μέσα σου ατέλειωτους αιώνες

Κι υψώνομαι στα μαγικά τοτέμ της αθανασίας

Μέσα σε φωτιές δράκων

Που παιανίζουν

Τον άφθαρτο Θεό της Αγάπης

Η ζωή... - Μεσολογγίτισσα

Έπαψε η ζωή μου να στολίζεται.
κυλιέται σε νοτισμένα λιβάδια
και λασπώνεται σε βάλτους.
ξεδιψά με απόνερα
και χορταίνει με αγκάθια.
χειρονομεί με ανοιχτές παλάμες
και σαπίζει απ΄ το χνώτο της.
χορεύει στο λυκόφως
και κοιμάται σε σπηλιές.
ξημερώνεται τη νύχτα
και βραδιάζει το πρωί.
αδήλωτη πουτάνα,
σέρνει τα τακούνια της απόγνωσης
έξω από σοκάκια λήθης,
και καταπίνει τα λάθη της,
σαν χάπια σχιζοφρένειας.
δεν βλέπει, δεν ακούει, δεν μιλά...
ένα αχ, σαν μαχαίρι που ξεσκίζει
βγαίνει μόνο,
για της ψυχής την προσφυγιά...

 

 

 

 

Πηγή: http://mesologitisa.blogspot.gr/

 

Ξεκινώντας τη μέρα με Βολταίρο...

Η σκάλα της επιτυχίας πρέπει να στηριχτεί πρώτα σε κάτι σταθερό προτού μπορέσεις να την ανέβεις.

Καλή εβδομάδα!

Ενεργό ηφαίστειο μέσα σε λίμνη!

Το βουνό Rinjani βρίσκεται στο νησί Lombok της Ινδονησίας και αποτελεί ένα από τα πλέον τουριστικά σημεία της χώρας, καθώς συνδυάζει επιτυχημένα μια πλούσια βλάστηση στις κορυφές, αλλά και τη λίμνη Segara Anak που τοποθετείται περίπου 2.000 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας και αποτελεί must προορισμό για ψάρεμα, με το βάθος της να ξεπερνά τα 200 μέτρα. Και όχι μόνο! Στο κέντρο της δεσπόζει το δεύτερο ψηλότερο ηφαίστειο της Ινδονησίας, το περίφημο Rinjani Mount, δημιουργώντας μοναδικές εικόνες, ειδικά όταν βρίσκεται σε… έξαρση.

Γκρίζα - Κ.Π. Καβάφης

Κυττάζοντας ένα οπάλλιο μισό γκρίζο
θυμήθηκα δυο ωραία γκρίζα μάτια
που είδα· θάναι είκοσι χρόνια πρίν ....

......................................................................

Για έναν μήνα αγαπηθήκαμε.
Έπειτα έφυγε, θαρρώ στην Σμύρνη,
για να εργασθεί εκεί, και πια δεν ιδωθήκαμε.

Θ’ ασχήμισαν — αν ζει — τα γκρίζα μάτια·
θα χάλασε τ’ ωραίο πρόσωπο.

Μνήμη μου, φύλαξέ τα συ ως ήσαν.
Και, μνήμη, ό,τι μπορείς από τον έρωτά μου αυτόν,
ό,τι μπορείς φέρε με πίσω απόψι.








Πηγή

"ΤΡΙΑ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ "

1.
ΣΑΠΦΩ 


Άλλοι τους καβαλάρηδες κι άλλοι τους στρατιώτες
κι άλλοι τους ναύτες θεωρούν το πιο ωραίο πράγμα
σ'αυτή τη μαύρη γη,μα γω θαρρώ εκείνο
που ο καθένας πιο πολύ λατρέυει....


2.
 Καλότυχος εκείνος που κοντά σου κάθεται
και γλυκά όταν μιλάς
σ'ακούει,καί τ' απαλό χαμόγελό σου
χαίρεται,πού με κάνει να σπαράζει
βαθιά μέσα στα στήθια μου η καρδιά.
Γιατί και μια στιγμή μονάχα όταν σε ιδώ
φωνή πια δε μου μένει,μήτε γλώσσα,
και μια φωτιά ξεχύνεται στα μάγουλά μου.
Θολά τα μάτια ,τίποτα δε βλέπουν,
μήτε τ'αυτιά μου ακούν ,τρέχει ο ιδρώτας
απάνω μου και μια τρεμούλα με κυριεύει.
Πιο πράσινος κι απ'το χορτάρι γίνομαι
κι άλλο δε θέλω πάρεξ να πεθάνω.



3. Μελέαγρος


Νύχτα ιερή , και λυχνάρι,άλλον κανένα
μάρτυρα δε διαλάξαμε κι οι δυό μας
στους όρκους μας,παρά εσάς μονάχα
εκείνος μου ορκίστηκε να μ΄αγαπάει,
κι εγώ ποτέ να μην τον παρατήσω .
Μάρτυρες ήσασταν και οι δυό,μα τώρα εκείνος
λέει πως τους όρκους μας τους πήρε το ποτάμι,
κι εσύ,λυχνάρι μου,σε άλλες αγκαλιές τον βλέπεις.













ΠΗΓΗ\\ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΛΥΡΙΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ -ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ ΝΤΙΝΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΥ,ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΠΙΛΙΕΤΟ ,ΠΑΙΑΝΙΑ 2005

Eroica (απόσπασμα) - Κοσμάς Πολίτης

    Την ξαναείδα πριν από λίγα χρόνια – όχι την ίδια μα κάποιαν άγνωστη που αν τύχαινε νάταν αυτή η Μόνικα, θάμοιαζε ολόιδια εκείνη. Την είδα με το ξανθό κεφάλι της γυρτό και τον χλωμό αυχένα τεντωμένον οριζόντια κάτω από την κοφτερή των ήχων δοξαριά – τεχνικά και ωραία σαν από δήμιου έμπειρο χέρι – την ώρα που το κυρίαρχο βιολί οδήγαε την ορχήστρα μέσα στους παραλογισμούς του όνειρου που κάποιοι ονομάζουνε «ρομάντσα σε φα μείζον». Η νεαρή μου άγνωστη στο μπροστινό κάθισμα σκεφτότανε όπως κι εγώ – ω, είμαι βέβαιος για τούτο – σκεφτόμαστε κι οι δυο – Διδάσκαλε συγχώρησέ μας – αν έβαζες κι ένα ταμπούρλο να σβήνει τ’ όνειρο μακρυά, στο βάθος, σαν κεχριμπάρια του κομπολογιού που χύνουνται μουντά στο χώμα κι όλα σκορπάνε πέρα-δώθε αφήνοντας στα χέρια μας κάποιο σπασμένο νήμα να κυττάμε.

...Είμαστε από το υλικό
που πλάθονται τα όνειρα και η ζωούλα μας
τυλίγεται στον ύπνο.

Έτσι θα σιγοτραγουδούν υφαίνοντας του υπνοθανάτου το κουκούλι με ωχροκίτρινο μετάξι οι κάμπιες που παιδεύαμε μικροί. – Και γιατί όχι; Μου εξηγάει κάποιος. Ίσως ετούτες οι χνουδένιες ψυχές να μην είναι παρά η μετουσίωση του όνειρου μιας κάμπιας πράσινης ή καφετιάς. Ήρεμη ανάταση σε φως αττικό – αυτό δεν είναι, καθώς λένε, ο Παρθενώνας; – μαρμαρωμένη επιβίωση της σκέψης. Και η Apassionata ένας πόθος κρυφός ικανοποιημένος σε αχάτινους ήχους;... Τι τα θέλεις, τρεφόμαστε από την πεμπτουσία του ρεμβασμού των άλλων, όλοι εμείς τα παράσιτα της ζωής...
Η άγνωστή μου σφίγγει το μαντίλι της πάνω στα μάτια. Μην κλαίει κι αυτή εδώ μπροστά μου και ψιθυρίζει σαν εκείνη: – Πάει τ’ όνειρο! Ήμουν τρελλή! Poco dura la festa dei matti. Λίγο κρατάει το πανηγύρι των τρελλών...
Μπερδεψοδουλειές! Ίσως να πρόκειται μονάχα για κάποια πρόχειρη και λανθασμένη αντίληψη που εφαρμόζει με το ζόρι και οδυνηρά σε μια παληά ενθύμηση – αυτές δεν έχουν τελειωμό.








Πηγή

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΠΟΣΤΟΛΕΣ ΤΩΝ ΕΡΓΩΝ ΣΑΣ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΕΣ ΤΟΥ

 ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΘΕΡΜΑ ΟΣΟΥΣ ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ ΝΑ 

ΑΠΟΣΤΕΙΛΛΟΥΝ ΚΑΠΟΙΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥΣ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ

 ΜΑΣ ΝΑ ΑΠΟΣΤΕΛΛΟΥΝ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ 

ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ << poihshkailogotexnia@yahoo.gr 

>> ΠΟΥ ΔΙΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΣΕΛΙΔΑΣ ΜΑΣ 

“ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ” ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΗ ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ

 FACEBOOK ΚΑΘΩΣ ΘΕΩΡΟΥΜΕ ΑΔΙΚΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥ 

ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ ΠΟΥ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΣΤΗ 

ΔΙAΔΙΚΑΣΙΑ ΝΑ ΣΤΕΙΛΛΟΥΝ ΜΑΙΛ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ 

ΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥΣ . OΙ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΕΣ 

 ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΘΑ ΣΤΕΛΝΟΥΝ  ΠΑΝΤΟΤΕ ΜΕΣΩ ΜΑΙΛ 

 ΤΗΝ ΑΚΡΙΒΗ ΩΡΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ ΤΟΥ

 ΕΚΑΣΤΟΤΕ ΕΡΓΟΥ ,ΟΠΟΤΕ Ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΘΑ 

ΕΝΗΜΕΡΩΝΕΤΑΙ ΑΜΕΣΑ ΜΕ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ 

ΜΥΝΗΜΑ.ΟΛΑ ΤΑ ΕΡΓΑ ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΑΝΑΡΤΩΝΤΑΙ 

ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ,ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΔΙΑΚΡΙΣΗΣ

 ΚΑΙ ΕΠΙΛΟΓΗΣ ΜΕΜΟΝΟΜΕΝΩΝ ΜΟΝΑΧΑ ΕΡΓΩΝ 

ΚΑΠΟΙΩΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝ .ΤΟΝΙΖΕΤΑΙ ΞΑΝΑ Η ΑΝΑΓΚΗ 

ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ΣΑΣ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΣΤΟΛΗ 

ΕΡΓΩΝ ΣΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΜΠΛΟΥΤΙΣΜΟ ΤΟΥ ΕΦΟΣΟΝ ΤΟ

 ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΚΑΘΑΡΑ ΜΕ ΔΙΚΑ ΣΑΣ ΕΡΓΑ .

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΝΑΜΕΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ

 ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥΣ ΣΑΣ ΚΟΠΟΥΣ !!!!!!!!

"Η διακήρυξη μου για την Εκτίμηση του Εαυτού"- Virginia Satir

Είμαι εγώ

Σε όλο τον κόσμο δεν υπάρχει κανένας άλλος ακριβώς σαν εμένα. Υπάρχουν άνθρωποι που μου μοιάζουν σε μερικά σημεία, αλλά κανένας δεν είναι όμοιος με εμένα. Επομένως, ότι προέρχεται από εμένα είναι απόλυτα δικό μου, γιατί εγώ μόνος μου το διάλεξα.

Μου ανήκει ότι έχω: το σώμα μου και όλα όσα κάνει, το μυαλό μου με τις ιδέες του και

τις σκέψεις του, τα μάτια μου και οι εικόνες όσων βλέπουν, τα συναισθήματα μου, όποια και αν είναι αυτά: θυμός, χαρά, αποκαρδίωση, αγάπη, απογοήτευση, ενθουσιασμός, το στόμα μου και τα λόγια που ξεστομίζω: ευγενικά, γλυκά ή σκληρά, σωστά η λαθεμένα. Η φωνή μου σιγανή ή δυνατή και όλες μου οι πράξεις, άσχετα αν κατευθύνονται προς εμένα ή προς τους άλλους.

Δικές μου είναι όλες οι φαντασιώσεις, τα όνειρα μου, οι ελπίδες μου, οι φόβοι μου.

Δικοί μου οι θρίαμβοι και οι επιτυχίες μου και όλες οι αποτυχίες μου και τα λάθη μου.

Γιατί σε μένα ανήκει ο εαυτός μου, μπορώ να γνωριστώ στενά μαζί του. έτσι μπορώ να τον αγαπάω και να είμαι φίλος μαζί του, με όλες του τις πλευρές. Μπορώ λοιπόν να βάλω όλον τον εαυτό μου να δουλέψει για το συμφέρον μου. Μερικές πλευρές του εαυτού μου με βάζουν σε απορία το ξέρω, και άλλες μου είναι τελείως άγνωστες. ¨όσο όμως διατηρώ φιλικές σχέσεις μαζί του και τον αγαπώ, μπορώ με θάρρος και ελπίδα να αναζητώ λύσεις για τα αινίγματα και τρόπους για να ανακαλύψω πιο πολλά πράγματα για εμένα.

Όπως και αν μοιάζω και αν φαίνομαι, ότι λέω και κάνω, ότι σκέφτομαι κι αισθάνομαι σε οποιαδήποτε στιγμή, όλα αυτά είμαι εγώ. Κι αυτό είναι κάτι αυθεντικό και δείχνει που βρισκόμουν αυτή τη στιγμή.

Όταν αργότερα εξετάσω πώς έμοιαζα και πώς φαινόμουν, τι έκανα κα τι είπα, τι σκέφτηκα και πως αισθάνθηκα, κάποια σημεία μπορεί και να είναι ακατάλληλα. Μπορώ να τα πετάξω τα ακατάλληλα και να κρατήσω όσα αποδείχτηκαν κατάλληλα και να εφεύρω κάτι καινούργιο για να αντικαταστήσω ότι πέταξα.

Βλέπω, ακούω, αισθάνομαι, σκέπτομαι, λέγω και πράττω. Έχω τα εργαλεία που χρειάζομαι για να επιζήσω, να είμαι κοντά με τους άλλους, να είμαι παραγωγικός, να καταλαβαίνω και να βάζω σε τάξη μες στο νου μου το πλήθος των ανθρώπων και των πραγμάτων έξω από εμένα.

Είμαι κύριος του εαυτού μου και, επομένως μπορώ να τον οργανώσω.

Είμαι εγώ και είμαι πολύ εντάξει.

ΠΗΓΗ

Στη Βρωμιά - Δώρος Γεωργίου

Ποτέ δεν μου άρεσαν οι πεταλούδες.

Το πέταγμα τους είναι ισχνό, αδιάφορο.

Προτιμώ το σύρσιμο του σκουληκιού.

Στο χώμα, στην βρωμιά

είναι καλύτερα να βρίσκεσαι.

Εκεί, τα πράγματα έχουν δυνατότητες.

Το θυμικό της πεταλούδας φαίνεται να έχει πρόβλημα μεγάλο

αφού και αυτή έτσι ξεκίνησε, και τώρα μας παίζει την σπουδαία.   

 Γι’ αυτό μου αρέσουν τα σκουλήκια,

γιατί ξέρουν πως πεταλούδες ποτέ δεν θα γίνουν.

Αλλά το παλεύουν … ΕΚΕΙ στο χώμα, στη βρωμιά.

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΜΕ ΕΛΥΤΗ ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ!

Τα τρία Τ της επιτυχίας: Ταλέντο, Τόλμη, Τύχη.



 Το άπειρο υπάρχει για μας όπως η γλώσσα για τον κωφάλαλο.



 Όταν ακούς «τάξη», ανθρωπινό κρέας μυρίζει


Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις.



Πιάσε το ΠΡΕΠΕΙ από το ιώτα και γδάρε το ίσαμε το πι.



Αρκετά λατρέψαμε τον κίνδυνο κι είναι καιρός να μας το ανταποδώσει.  



 Χαράξου κάπου με οποιονδήποτε τρόπο και μετά πάλι σβήσου με γενναιοδωρία…


 








ΠΗΓΗ

Χαρούμενη Κυριακή!