Απόσπασμα από την "Πρώτη νίκη" της Π. Δέλτα

 Mια μέρα είδα την πόρτα του κήπου ανοιχτή και βγήκα στο δρόμο. Eίχα χαρά μεγάλη που βρέθηκα στ' ανοιχτά. Mου φάνηκε ξαφνικά ο κόσμος όλος δικός μου. Δεν είχα μπροστά μου κάγκελα και περικοκλάδες που σταματούν το μάτι. Ήμουν ελεύθερος να πάγω όπου θέλω, να κατακτήσω καινούρια μέρη, να δω καινούρια πράγματα.
    Mόλις όμως έτρεξα λίγα βήματα, ακούω φωνές:
    ― Mάγκα! Mάγκα!
    Kαι καθώς σταμάτησα να δω τι τρέχει, με αρπάζει ο Άλης καταλαχανιασμένος από το τρέξιμο, και με φέρνει πίσω, σηκωτό, σκλαβωμένο, κι έκλεισε πάλι την καγκελόπορτα πίσω μας.
    Eίχα φούρκα τον Άλη που εξασκούσε απάνω μου τυραννική κηδεμονία. Πλήγωνε και το φιλότιμό μου.
    Kατσουφιασμένος πήγα και κάθησα στον ήλιο, εμπρός στο σπιτάκι μου, και ακούμπησα κακιωμένος το σαγόνι μου στ' απλωμένα μου πόδια.

Λάμπεις παρακμή - Κιχέμ

Λάμπεις παρακμή!
Την ανάγκη λιώνεις, για δες! Χρυσόσκονη.
Τα δάκρυα; Τον πόνο; Την πείνα;
Ένα γραμμάτιο, υπογράψτε εδώ.

Κι' ένα σταυρό βαπτιστικό, απ'το το στέρνο στο χυτήριο.



κιχεμ

Έρως ονειρευόμενος - Θάνος Πάσχος (εκδ. Γαβριηλίδης)

Τα του έρωτος - Μάνος Τσεμπερλής

Τα του έρωτος τα σκιρτήματα
Ήσαν της μοίρας μου τα πιο πικρά σημάδια.
Και αχ εκείνο το όνειρο, το φτωχό
Για πατοντινή αγάπη πόσο ψευδές και αυτό!
Μέσα στη τόση μοναξιά της βάφτισης, της γέννησης
Ένας φάρος να φέγγουν οι έρωτες
Με τα λιόδεντρα και τις ανεμώνες να ξαποσταίνουν
Καρτερώντας νωχελικά της καρδιάς μας το σημάδι.
Μα τα χρόνια αίωνας.
κανείς να ρωτήσει πόσο κρατά η αιωνιότητα
Μόνο ο χρόνος ο διδάσκαλος
Να προφέρει δειλά και τρυφερά
Την παροδικότητα της στιγμής.

Γιατί αγάπη μου τι είμαστε,
Παρά ένα μικρό σύννεφο μέσα στο χάος της ύπαρξης.
Γιατί αγάπη μου τι είμαστε,
Αν όχι στιγμές χαμένες στου χρόνου το βάθος.
Γιατί αγάπη μου τι είμαστε,
Παρά το τίποτα ενός ονείρου.

Εμείς οι παράνομοι εραστές,
που ζήσαμε τόσα πολλά
εμείς που γευτήκαμε το νέκταρ των σπινθηροβόλωνματιών μας,
που ταξιδέψαμε στο αρχιπέλαγος των αισθήσεων.

Αγάπη μου σε καλώ
εγώ ο καταφρονημένος σου εραστής,
στο αδιέξοδο πάθος μας
να με συντροφεύσεις για μια ακόμη φορά
πριν τη στερνή στιγμή του ονείρου,
πριν οι ανάσες μας ταξιδέψουν για άλλα σύμπαντα.
Αγάπη μου σε καλώ
εκεί που σου κράτησα το χέρι
πριν οι ρόζοι του τέλους σχηματιστούν στα χέρια μας.

Αγάπη μου σε καλώ
πες μου το όνομα σου
σαν να γνωριζόμαστε για πρώτη φορά,
γιατί αν με θράσος θέλουμε
έστω και για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου
να πιστέψουμε
πως ετούτος ο έρωτας είναι παντοτινός, αιώνιος
σύμβολο για απογόνους που δε θα γνωρίσουμε΄
πρέπει να τον ζούμε κάθε μέρα από την αρχή

Έλα δώσ' μου το χέρι σου,
μαζί να τρυπήσουμε σαν αστραπή
σαν το άπιαστο βέλος τον φόβο.
Έλα δώσ' μου το χέρι σου
τάραξε το μέλλον
όπως συντάραξες το κάθε κύτταρο
ενός ανθρώπου που δεν υπήρξε έξω από εσένα.

Τα του έρωτος τα σκιρτήματα
Ήσαν της μοίρας μου τα πιο πικρά σημάδια

Ξεκινώντας τη μέρα με Κάλβιν Κούλιτζ...

Το να εισπράττεις περισσότερους φόρους απ’ όσο είναι απολύτως απαραίτητο, είναι έννομη ληστεία.

Καλό Σαββατοκύριακο!

Μια καλά κρυμμένη «όαση» εντυπωσιακής ομορφιάς!

Στο Εθνικό Πάρκο Karijini, στην απομακρυσμένη ανατολική Pilbara της δυτικής Αυστραλίας δεσπόζει το φαράγγι Hancock Gorge, διάσημο για τους εκπληκτικούς χρωματισμούς των βράχων του. Κάπου ανάμεσα μια καλά κρυμμένη «όαση» είναι γνωστή σε λίγους. Η περίφημη Kermit’s Pool είναι μια φυσική πισίνα με καταγάλανο νερό στη θέα της οποίας ο επισκέπτης μένει άναυδος.

Ένα από τα ωραιότερα σημεία του Πάρκου όπου τα χρώματα εναλλάσσονται με μεγάλη ταχύτητα, ανάλογα με την ώρα της ημέρας και τη θέση του ήλιου. Από τιρκουάζ και ανοιχτό γαλάζιο μέχρι σκούρο πράσινο και μπλε, η φυσική καταβόθρα αποτελεί χωρίς υπερβολή ένα «διαμάντι» της περιοχής. Επιπλέον, μικροί καταρράκτες ρέουν στο εσωτερικό της προσφέροντας ένα επίσης εντυπωσιακό θέαμα.

Χώμα ελληνικό - Γεώργιος Δροσίνης

Τώρα ποὺ θὰ φύγω καὶ θὰ πάω στὰ ξένα
καὶ θὰ ζοῦμε μῆνες, χρόνους χωρισμένοι,
ἄφησε νὰ πάρω κάτι κι ἀπὸ σένα,
γαλανὴ πατρίδα πολυαγαπημένη,
ἄφησε μαζί μου φυλαχτὸ νὰ πάρω
γιὰ τὴν κάθε λύπη κάθε τι κακό,
φυλαχτὸ ἀπὸ ἀρρώστια, φυλαχτὸ ἀπὸ Χάρο,
μόνο λίγο χῶμα, χῶμα ἑλληνικό.

Χῶμα δροσισμένο μὲ νυχτιᾶς ἀγέρι,
χῶμα βαφτισμένο μὲ βροχὴ τοῦ Μάη,
χῶμα μυρισμένο ἀπ᾿ τὸ καλοκαίρι,
χῶμα εὐλογημένο, χῶμα ποὺ γεννάει
μόνο μὲ τῆς Πούλιας τὴν οὐράνια χάρη,
μόνο μὲ τοῦ ἥλιου τὰ θερμὰ φιλιά,
τὸ μοσχάτο κλῆμα τὸ ξανθὸ σιτάρι,
τὴ χλωρὴ τὴ δάφνη, τὴν πικρὴν ἐλιά.

Χῶμα τιμημένο, ποὔχουν ἀνασκάψει
γιὰ νὰ θεμελιώσουν ἕναν Παρθενώνα,
χῶμα δοξασμένο, ποὔχουν ροδοβάψει
αἵματα στὸ Σούλι καὶ στὸ Μαραθώνα,
χῶμα πὄχει θάψει λείψαν᾿ ἁγιασμένα
ἀπ᾿ τὸ Μεσολόγγι κι ἀπὸ τὰ Ψαρὰ
χῶμα ποὺ θὰ φέρνει στὸν μικρὸν ἐμένα
θάρρος, περηφάνια, δόξα καὶ χαρά.

Θὲ νὰ σὲ κρεμάσω φυλαχτὸ στὰ στήθια,
κι ὅταν ἡ καρδιά μου φυλαχτὸ σὲ βάλει
ἀπὸ σὲ θὰ παίρνει δύναμη βοήθεια,
μὴν τὴν ξεπλανέψουν ἄλλα, ξένα κάλλη.
Ἡ δική σου ἡ χάρη θὰ μὲ δυναμώνει,
κι ὅπου κι ἂν γυρίσω, κι ὅπου κι ἂν σταθῶ
σὺ θὲ νὰ μοῦ δίνεις μιὰ λαχτάρα μόνη,
πότε στὴν Ἑλλάδα πίσω θὲ νὰ ῾ρθῶ.

Κι ἂν τὸ ριζικό μου -ἔρημο καὶ μαῦρο-
μοὔγραψε νὰ φύγω καὶ νὰ μὴ γυρίσω,
τὸ στερνὸ συχώριο εἰς ἐσένα θἄβρω,
τὸ στερνὸ φιλί μου θὲ νὰ σοῦ χαρίσω.
Ἔτσι κι ἂν σὲ ξένα χώματα πεθάνω,
καὶ τὸ ξένο μνῆμα θἆναι πιὸ γλυκὸ
σὰ θαφτεῖς μαζί μου στὴν καρδιά μου ἐπάνω,
χῶμα ἀγαπημένο, χῶμα ἑλληνικό.









Πηγή

Στα μάτια σου η πύλη μου - Αναγνώστης Κωνσταντινίδης

Φέρνω τα μάτια σου στο φως και το σκοτάδι φεύγει
έμεινε πόνος ορφανός
μια κούραση μεγάλη
χάνω τις ώρες σαν πονώ, αυτόν που με κλαδεύει
μου κόβει φύλλα της ψυχής στο κίτρινο δοσμένα
το φως δεν ήτανε χολής
ούτε ρυτίδες ψέμα
έδειχναν πτεροδάκτυλο τον χρόνο στο τιμόνι
έμοιαζε στο παράξενο το φως απορημένος
χωρίς το σχήμα να ζητά μέσα του να τον βάλει
μύριζε θειάφι του φθαρτού ρυτιδοτσικνομένο, μύριζε
χρόνους της αυγής
μοίραζε υποσχέσεις
είχε και στο τσουβάλι του στιγμές που σε τρυπούσαν
κραυγές των λύκων εποχής
δόντια σε άδειες θέσεις γεμάτα αίμα του θυμού, θλίψης
παρανυχίδα, χτυπούν καρδιά μικρού παιδιού
σάρκες με καταιγίδα
εκρήξεις ατελείωτες λάβα το διάβα καίει
τον πανικό αισθήσεων κάνουν να παραπαίει.
Μάτια μου πενταπόστακτα γλυκοκαστανομένα
μάτια μου αγγελόφερτα ζαχαρομελωμένα μέσα σε κόγχες
των γλυκών κυττάρων της ευχής μου
δώστε στο μέτωπο σκιές, μετώπη μιας αψίδας
σκιές που σάρωσαν σκιές
σκιές που σκότωσαν το χθες
μέσα στο χθες σε είδα, μελιανθό οροσειράς
σε μια ανάσα γκρίζα, πήρα το ψυχανέμισμα με άλικο χορό
μέθυσαν πρόποδες χαράς
και το πρανές ελπίδας
μέθυσαν μάτια μου σφυγμοί και προδομένοι πόροι
έσπασε πόθος σαν γυαλί
ήταν σκληροί οι όροι, ψηλά τα όρη της χαράς
ψηλότερα του πόνου
αντάμωσαν τα σύννεφα στο γνέψιμο του ήλιου, σεισμός
σεισμός ματάκια ζωγραφιά πολυβασανισμένα
που τόσα λίγα λέγατε μες το πολύ της ήβης
μες το καυτό της σιωπής πόνο φορτώνει τύρβης
δάκρυα με παράπονο και κάτι που δεν βγαίνει
μάτια μου λιανοτράγουδο λιανίζω ν’ ανασαίνει.





161. Ποιητική Τριήρης Σεπτέμβριος 2012 Α. ΚΩΝ/ΝΙΔΗΣ

Ενύπνιο - Γιάννης Παγώνης

Αψιά μελαγχολία στη Χαλκίδα.
Οι θάλασσες παρθένες. Καφενεία
ολόφωτα να τέμνουν τη πενία
μιας εποχής ολάκερης.

Σε είδα στιχάκια να σκαρώνεις πλεχτορίμα,
βουτώντας το φτερό σου στη μελάνη.
Σου γύρισα: <<Τι φτιάνεις μπάρμπα-Γιάννη;>>
Μέτρα πιο πέρα έσερνε το βήμα,
 

 στρατιώτης βουτηγμένος σ΄άγρια πλήξη.
Γραφεία κηδειών, ντοκ φρικαλέα,
μπλόκια. Με μάτια πάντα νυσταλέα,
έκανες για μποτίνια, κάποια νύξη αόριστη.

Συ Μέγας Τελετάρχης
και γω ένα παιδόπουλο κρυμμένο
στις φούστες της μάνας. Κέρινο τρένο
σφύριξε, πάει. Ξυπνώ. Δεν υπάρχεις.

Απώλεια - Μεσολογγίτισσα

Μετράω απώλειες
σαν κέρματα σε παγκάρι εκκλησίας.

γέμισε η ατζέντα μου με τηλέφωνα πεθαμένων.

τα καλώ τις ώρες που βραδιάζει,
μα κι αυτά είναι νεκρά...

δάκρυ στο δάκρυ,
μεγαλώνω τη γέφυρα του χαμού,

ανάμεσα σε δυο ποτάμια που περιμένω να σμίξουν.

και εσύ
την ώρα που θα την διαβαίνω,

πέρνα με το ποταμόπλοιο της συγνώμης απο κάτω,

και μ΄ άσπρο μαντήλι,

αποχαιρέτα με!

 

http://mesologitisa.blogspot.gr/

Ξεκινώντας τη μέρα με Antoine Rivarol...

Ο άνθρωπος ξοδεύει τη ζωή του δικαιολογούμενος για το παρελθόν, παραπονούμενος για το παρόν, φοβούμενος το μέλλον.

Καλημέρα με ένα... χάι-κου ;)

Απίθανα σύννεφα στον ουρανό του κόσμου!

Έχουν παράξενες ονομασίες, αναπτύσσουν κορυφές ή «ξετυλίγονται» οριζόντια. Σχηματίζουν «βουνά» ή πυκνούς πύργους, ενώ μπορεί να είναι πολύχρωμα ή γκριζωπά. Το ύψος τους μπορεί να φτάσει τα 20.000 πόδια, αν και είναι επίσης γνωστό ότι φτάνουν μέχρι και 75.000 πόδια (συγκριτικά, το ύψος των εμπορικών αεροσκαφών είναι 30.000 πόδια). Ανάλογα με το σχήμα και το χρώμα που έχουν είναι… ευοίωνα ή δυσοίωνα, δηλαδή προμηνύουν καλό ή άσχημο καιρό αντίστοιχα, φέρνοντας μαζί τους βροχοπτώσεις, χαλάζι, αστραπές ή βροντές. Όπως και να ‘χει πάντως αποτελούν δίχως αμφιβολία «one man show» στον ουρανό, ξεδιπλώνοντας με τον τρόπο τους την ομορφιά της φύσης σε όλο της το μεγαλείο.

Όλοι οι θάνατοι - Hermann Hesse (μτφ. Α. Αγγελάκης)

Μέχρι στιγμής έχω γευτεί όλους τους θανάτους
και θα πεθάνω γι' άλλη μια φορά
γνωρίζοντας το θάνατο του ξύλου μες στο δέντρο,
το θάνατο της πέτρας στο βουνό,
το θάνατο της γης στην άμμο,
το θάνατο των φύλλων στου θερινού χόρτου το θρόισμα
κι ακόμα το φτωχό, αιματηρό θάνατο του ανθρώπου .

Όμως θα ξαναγεννηθώ ανθός,
δέντρο και χλόη θα ξαναγεννηθώ,
ψάρι κι ελάφι πούλι και πεταλούδα.
Και μέσ' από την όποια μου μορφή
η νοσταλγία θα μ' ανεβάσει και θα φτάσω
τον ύστερο πια πόνο
τον πόνο των ανθρώπων.

Θάλασσα - Εύη Γκάλαβου

Κυρά..
Θάλασσα
ξύπνα
σήμερα μην κοιμηθείς
έχεις ταξίδι
μην ξεχνάς
μη σιωπήσεις
ακόμα και αν σου τάξει
μια σταλιά αιωνιότητας.








13.1.13
copyright© Εύη Γκάλαβου




Πηγή: http://gynaika-g.blogspot.gr/

Απόσπασμα από τον "Ζητιάνο" του Ανδρέα Καρκαβίτσα

Τὸ φῶς τῆς ἡμέρας ἦρθεν ἀργά, λογχίζοντας τ' ἀκάρφωτα ξυλοκεράμιδα τῆς σκεπῆς καὶ τὶς ὀρθάνοιχτες ἀστρέχες καὶ τὴ σαρακοφαγωμένη χαμηλόπορτα, νὰ χυθῇ πάναγνο στὸ βρωμερὸ κατάλυμα τῶν ζητιάνων. Ὁ Τζιριτόκωστας ἔπειτ' ἀπὸ τὸ ἄφθονο φαγοπότι, ἔπεσε ξαπλωταριὰ γιγάντια ἐπάνω στὸ μαλακὸν ἀχυρόστρωμα καὶ ἀμέσως ἀποκοιμήθηκε. Τὸ σκοτάδι πυκνότατο καὶ ὑγρὸ μὲ τὴ βαρειὰ ὀσμὴ τοῦ σάπιου ἄχυρου καὶ τοῦ κατούρου τὴν ἄχνα, ποὺ πολυκαιρινὴ ἐκαθόταν ἐκεῖ, ἐρρίχθηκαν κι ἐσκέπασαν ὅλον τὸν στενόμακρον ἀχυρῶνα ἕως τοὺς νοτισμένους τοίχους καὶ τὴν ἀραχνιασμένη σκεπὴ μὲ τύφλα καὶ μυστήριον.

Ἀλλὰ τὸ φῶς χύνεται τόρα κάτασπρο στὰ μαυρειδερὰ κουρέλια τῆς φορεσιᾶς καὶ τὰ μελαχροινὰ κρέατα, ἕως τὸ πρόσωπον ἐπάνω καὶ μὲ τὸ κεφάλι τοῦ ζητιάνου, σὰν νὰ θέλῃ περίεργο νὰ ἰδῇ, ἄν ἄφισε μὲ τὸν ὕπνο τὴν ψευτιὰ ἤ τὴν κρατεῖ πολυάκριβη ἐπάνω του, ὅπως καὶ τὴ φορεσιά του. Ἀλλὰ κοιμᾶται ἥσυχος ὁ Τζιριτόκωστας μὲ τὰ σκέλια χαυδωτά, τὰ χέρια ἀνοιγμένα ζερβόδεξα, λὲς καὶ πάσχει ν' ἀγκαλιάσῃ τὸ ἄπειρο γιὰ νὰ τὸ ρίξῃ στὸ σακκοῦλι του· τὸ πρόσωπο γυρισμένο ἀπίστομα, τὸ σῶμα σύψυχα παραδομένο στοῦ ὕπνου τὴν χαλυβένια δύναμη. Τὸ δασοτριχωμένο στῆθος του γλυκανεβαίνει κανονικὰ μὲ τοὺς παλμοὺς τῆς καρδιᾶς ἥσυχους, ἀχολοτάραχτους, ὅπως κάθε ἀκριβοδίκαιου ἀνθρώπου. Τὸ μέτωπό του λάμπει καθαρὸ καὶ ἀσυγνέφιαστο. Τὸ ἡλιοψημένο πρόσωπό του, ἀργυροκυκλωμένο ἀπὸ τὰ ψαρὰ μαλλόγενα, μὲ τὰ φρύδια χοντρά, καμαρωμένα, τὰ ματόφυλλα κλειστά, τὰ μουστάκια ἥμερα, καλοστριμμένα, τὰ χείλη μισανοιγμένα στὸ χαμόγελο, χύνει συμπάθεια καὶ ἁγιοσύνην ἀχτινοστεφάνωτη. Καὶ τὸ σύνολόν του, ἀπὸ τὰ πόδια ἕως τὴν κορφή, δείχνει πολύπαθον ἐξωμάχο, ποὺ μὲ τὸν ἵδρωτα καὶ τὴν τιμὴ κερδίζει τὸ ψωμί του, ἀναπαυμένον ἀπὸ βαρὺν τὸν κάματο.

Το πνεύμα των Χριστουγέννων - Αγαθή Αγγελάκη

΄΄ Έλα …

Φτιάξε ένα πορτραίτο και βάλε μέσα την ψυχή του
να την βλέπει , να την βλέπουν όλοι
να μην ξεχνά να είναι υπέροχος,
να μην ξεχνούν πως είναι υπέροχος΄΄.
Ένα πορτραίτο που όμοιό του δεν θα υπάρχει
αφού εγώ το πνεύμα των Χριστουγέννων θα σου δώσω τα χρώματα…

΄΄Μα δεν ξέρω να ζωγραφίζω…

Και αν ακόμη ήξερα
πως φυλακίζεται η αλήθεια
καλό μου πνεύμα ,
πως αποθανατίζεται το χαμόγελο που ξεκινά από την καρδιά
και καταλήγει στα μάτια ;

Υπάρχει χρώμα σαν ουράνιο τόξο,
υπάρχει καμβάς σαν τον παράδεισο,
υπάρχει πινέλο ζωγράφος
να του χαρίσω το χέρι μου
για να ζωγραφίσει το πορτραίτο του΄΄;

΄΄ Δεν υπάρχει αγαπημένη μου
γιατί δεν χρειάζεται…
Το πορτραίτο που σου ζήτησα
είναι οι λέξεις σου…
Κάθε φορά που θα τις βλέπει
θα θυμάται πως γεννήθηκε
για να κάνει τους αγγέλους να χαμογελούν…

Ξεκινώντας τη μέρα με Pierre Corneille...

Η ευτυχία μοιάζει να είναι φτιαγμένη για να μοιράζεται.

Καλημέρα με Αρκά και Λουκρητία!

Καληνύχτα με ένα τραγούδι του Φίλιππου Πλιάτσικα

Το πανηγύρι στα σπαρτά - Κωστής Παλαμάς

Γιὰ κοίτα πέρα καὶ μακριὰ τὶ πανηγύρι
ποὺ πλέκουν τὰ χρυσὰ τὰ σπάρτα στὸ λιβάδι!
Στὸ πανηγύρι τὸ πανεύοσμο ἀπ᾿ τὰ σπάρτα
μὲ τὴ γλυκιὰν ἀνατολὴ γλυκοξυπνώντας
νὰ τρέξω βούλομαι κι ἐγὼ στὸ πανηγύρι,
θησαυριστὴς νὰ κλείσω μὲς τὴν ἀγκαλιά μου
σωροὺς τὰ ξανθολούλουδα καὶ τὰ δροσάνθια,
κι ὅλο τὸ θησαυρὸ νὰ τονε σπαταλέψω
στὰ πόδια τῆς ἀγάπης μου καὶ τῆς κυρᾶς μου.
Ὅμως βαθιὰ εἶναι τὸ ξανθόσπαρτο λιβάδι.
Κι ὅπως μιᾶς πρόσχαρης ζωῆς εἴκοσι χρόνων
κόβει τὸ λευκοστόλισμα θανάτου λύπη,
ἔτσι τὸν ἄκοπο γοργὸ μοῦ κόβει δρόμο
ἀτέλειωτος ἀνάμεσα ξεφυτρωμένος
ὁ κακὸς δρόμος μὲς τὰ βάλτα καὶ στὰ βούρλα.
Τ᾿ ἀγκαθερὰ φυτὰ ξεσκίζουνε σὰ νύχια
καὶ σὰν τὰ ξόβεργα τὸ χῶμα παγιδεύει
τοῦ κάμπου τοῦ κακοῦ στὰ βούρλα καὶ στὰ βάλτα,
ἐκεῖ ποὺ στὸ φλογόβολο τὸ ἁψὺ τοῦ ἥλιου
(ποῦ δρόσος μιᾶς πνοῆς; ποῦ σκέπασμα ἑνὸς δέντρου;)
σὰν ἀστραπὴ ἀργυρὴ χτυπάει τὰ μάτια ἡ ἅρμη.
Λιγοψυχῶ, λυγίζομαι, παραστρατίζω,
κι ἀποκάνω καὶ πέφτω, κι ἀποκαρωμένος
νοιώθω στὸ μέτωπο τ᾿ ἀγκάθια, καὶ στὰ χείλια
νοιώθω τὴν πίκρα τῆς ἁρμύρας, καὶ στὰ χέρια
νοιώθω τὴ γλίνα τῆς νοτιᾶς, καὶ στὰ ποδάρια
νοιώθω τὸ φίλημα τοῦ βάλτου, καὶ στὰ στήθη
νοιώθω τὸ χάιδεμα τοῦ βούρλου, νοιώθω ἐντός μου
τὴ μοίρα τοῦ γυμνοῦ καὶ τ᾿ ἀνήμπορου κόσμου.
(Ὦ! ποῦ εἶσαι, ἀγάπη καὶ κυρά μου;) Καὶ σὲ βάθη
δειλινῶν πορφυρῶν, πλούσια ζωγραφισμένων,
τὸ πανηγύρι ποὺ χρυσᾶ τὰ σπάρτα πλέκουν,
τὸ πανηγύρι τὸ πανεύοσμο στὰ σπάρτα,
μὲ βλέπει, μὲ καλεῖ, καὶ μὲ προσμένει ἀκόμα.









Πηγή

Ελιά και Μύθος

Δύο ποιήματα του Ρεξ

«Της μάνας καμάρι»

Ο ήλιος φωτεινός

Την καρδιά μου φωτίζει

Η ζωή μου βορειάς

Η ψυχή μου νοτιάς

Μόνη χορεύει και πίνει

Του νου η φωτιά

Και σαν αυτή σβήσει

Πέφτει παντού σκοτεινιά

Το φανάρι μου ανάβω

Το δρόμο να βρω

Οι σκιές, οι παραισθήσεις

Δεν με φοβίζουν πια

Σα μου σβήσει το φανάρι

Θα συνεχίσω

Το δρόμο θα βρω

Της μάνας καμάρι

Η πλήξη

Τώρα, που τον ήλιο

Ξανάδα μπρος μου

Νιώθω μισός

Ίσως για αυτό!

Διότι τον ήλιο

Ξανάδα πάλι

Ω!Τι πλήξη!

Τον χρόνο παγώνω - Παναγιώτης Δαλιάνης

Σε έναν κόσμο ζούσα γεμάτο σκιές, με πολλά δήθεν, ίσως και πρέπει.

Σε αυτόν τον άχρωμο χρόνο εμφανίστηκες ΕΣΥ, έτσι απλά.

Μα σε εκέινο τον χρόνο φως έδωσες στα δικά μου τα πρέπει, αλλά έσβησες στην στιγμή του θέλω μου, θέλω που άφησα στην λήθη.

Ξύπνησα όμως μέσα σε πούπουλα κόκκινα, και τρένα φτιαγμένα απο λευκή σοκολάτα.

Ήταν πολύ αληθινό για όνειρο.

Σε ήξερα πριν σε γνωρίσω, είπα.

Το θέλω μου έγινε το χαμογελό σου, το πρέπει μου το άγγιγμά σου, και όνειρο μου ο χρόνος.

Χρόνος που δεν σου είναι ποτέ αρκετός και σε δηλητηριάζει στην απουσία της.

Υπάρχει αντίδοτο;

Η προσμονή της με γλύκαινε, το αρώμα μου της έδινε δύναμη.

Αλήθεια πόσο κρατάνε τα αρώματα αράγε;

Και όταν άρχισες να παίζεις με Κάστρα ξανα, και να μεθάς απο το κορμί της στα σεντόνια σου, πάλι λιγο ακόμα χρόνο ζητούσες.

Λίγο ακόμα, είπες.

Λίγο ακομα.

Και ο χρόνος σου γέλασε.

Και ο χρόνος σε ρώτησε:

Αντέχεις ;

Αντέχεις απάντησες, να ζεις με την φωνή της, αντέχεις να ζεις με αναμνήσεις.

Λίγο ακόμα, είπες.

Κατάλαβες όμως γιατί ο χρόνος σου γέλασε, κατάλαβες ότι αυτός είναι το δηλητηριό σου.

Αυτός και η θάλασσα.

Όχι τα λόγια της, όχι ο θυμός σου.

Και ξανά η εικόνα της μπροστά σου. Ξανά τα χείλη της στα δικά σου, ξανά το άρωμά της πάνω σου.

Λίγο ακόμα, είπες ακόμη μια φορά.

Σε έχω ανάγκη εδώ, είπε.

Ο χρόνος λένε δεν κάνει λάθος, ο χρόνος λένε δεν φταίει ποτέ, ο χρόνος γιατρεύει.

Η αλήθεια είναι ότι μισώ τον χρόνο γιατί σε κάνει να ξεχνάς.

Τον χρόνο παγώνω για να κρατήσω ζεστό το μέσα μου !

Παναγιώτης Δαλιάνης

Ξεκινώντας τη μέρα με Βολταίρο...

Τα πάθη για τον άνθρωπο είναι ό,τι ο άνεμος για τα ιστιοφόρα. Παρόλο που μπορεί να τον καταστρέψουν, δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς αυτά.

Πολύ καλημέρα σας!

Εκδηλώσεις για τον Κωνσταντίνο Θεοτόκη στην Κέρκυρα

Σειρά εκδηλώσεων για τη συμπλήρωση 90 χρόνων από τον θάνατο του πρωτοπόρου Έλληνα λογοτέχνη Κωνσταντίνου Θεοτόκη,οργανώνει φέτος η Εταιρεία Κερκυραϊκών Σπουδών (Μουσείο Σολωμού), στο νησί των Φαιάκων.

Ο Κωνσταντίνος Θεοτόκης υπήρξε εισηγητή του κοινωνικού διηγήματος, ο οποίος γεννήθηκε από αριστοκρατική οικογένεια στην Κέρκυρα στις 13 Μαρτίου 1872 και πέθανε φτωχός στο νησί την 1η Ιουλίου του 1923.

Οι εκδηλώσεις εγκαινιάζονται με ομιλία του Κερκυραίου πεζογράφου Νάσου Μαρτίνου, με θέμα "Ανόσια και Ιερά στη διηγηματογραφία του Ντίνου Θεοτόκη", στο Μουσείο Σολωμού, στην πόλη της Κέρκυρας, την Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2013 και ώρα 19.30.

"Θα ακολουθήσει σειρά εκδηλώσεων, με τις οποίες η Κέρκυρα θα τιμήσει το έργο και την προσφορά του μεγάλου αυτού λογοτέχνη στα ελληνικά γράμματα", ανέφερε ο πρόεδρος της Εταιρείας Κερκυραϊκών Σπουδών, Περικλής Παγκράτης, προσθέτοντας ότι "οι εκδηλώσεις θα κορυφωθούν με την πραγματοποίηση επιστημονικής διημερίδας για το έργο του".

Ο Κωνσταντίνος Θεοτόκης, μια από τις εμβληματικές μορφές της Επτανησιακής Σχολής στα ελληνικά γράμματα, ήταν υπέρμαχος της σολωμικής πνευματικής κληρονομιάς και του δημοτικισμού.

Πρωτοστάτησε στην ίδρυση εργατικού συνδέσμου και σοσιαλιστικού ομίλου στην Κέρκυρα, ερχόμενος σε αντίθεση με την πολιτική του συγγενούς του, πρωθυπουργού της χώρας, Γεωργίου Θεοτόκη.

Τα πιο γνωστά από τα έργα του είναι "Η τιμή και το χρήμα", "Οι σκλάβοι στα δεσμά τους", "Ο κατάδικος" και "Ο θάνατος του Καραβέλα".







Πηγή: http://www.nooz.gr/

Δεν έδωσα σε άλλον... - Νικόλας Άσιμος

Δεν έδωσα σε άλλον
τα κλειδιά
ούτε του σπιτιού μου
ούτε της καρδιάς μου.
Αρνήθηκες να τα πάρεις.
Φοβήθηκες μήπως
σου ξεκλειδώσω
τη δική σου
καρδιά.










Από το βιβλίο του Νικόλα Άσιμου, "Αναζητώντας Κροκανθρώπους", εκδόσεις Βιβλιοπέλαγος.

Ένα απόσπασμα του μονολόγου του Άμλετ από τη μετάφραση του Παύλου Μάτεση.

Το ηθικό δίλημμα του Άμλετ, να πάρει εκδίκηση για τον δολοφονημένο του πατέρα δίχως ταυτόχρονα να παραβεί τις ηθικές αρχές του, να αποδώσει δικαιοσύνη σύμφωνα με τη λογική και τον νόμο και όχι σύμφωνα με τα πάθη της συγκυρίας, είναι περισσότερο επίκαιρο από ποτέ: το ερώτημα του Άμλετ, να ζει κανείς ή να μην ζει σε ένα κόσμο που κυβερνά η διαφθορά, σήμερα που διάφοροι αυτόκλητοι κήνσορες αναλαμβάνουν «στο όνομα του λαού» να πάρουν τη δικαιοσύνη στα χέρια τους, αποκτά συγκεκριμένη αξία για τον σύγχρονο αναγνώστη.

Η νέα τολμηρή μετάφραση του πιο γνωστού σεξπιρικού έργου από τον δοκιμασμένο και πολυβραβευμένο συγγραφέα και μεταφραστή Παύλο Μάτεση απαιτεί δικαίως τη σύγκριση με τις προηγούμενες εκδοχές.

ΑΜΛΕΤ: Ύπαρξη; Ανυπαρξία; Ιδού το ερώτημα. Τι είναι για την ψυχή το ευγενέστερο; Να ανεχτείς βέλη και λιθοβολισμό πρόστυχης μοίρας, ή να σηκώσεις όπλο ενάντια σε ωκεανό από βασανιστήρια να τους εναντιωθείς και να τα μηδενίσεις; Θάνατος. Ύπνος. Και μετά, μηδέν. Κι αν μ’ έναν ύπνο βάζω τέλος στα μαρτύρια της καρδιάς και τα χιλιάδες άλλα πράγματα που κληρονόμησε η σάρκα; Αυτό είναι ολοκλήρωση ευλαβικότατα επιθυμητή. Θάνατος. Ύπνος. Ύπνος! Α! Και ίσως όνειρα. Μάλιστα. Εδώ η εμπλοκή. Γιατί σε τέτοιον ύπνο θανάτου, τι είδους όνειρα; Ενδέχεται να έρθουν, όταν θα ’χουμε ξεφορτωθεί αυτό το σάρκινο βασανιστήριο; Αυτό μας κόβει τη φόρα· ο συλλογισμός που κάνει αβάσταχτη μία ζωή που τόσο αβάσταχτα πολύ κρατεί. Γιατί, ποιος θα υπόμενε μαστίγιο, προσβολές εγκόσμιες, την αδικία του δυνάστη, τη βρισιά του αλαζόνα ή τις μαχαιριές του περιφρονημένου έρωτα, τον νόμο που θα λειτουργήσει καθυστερημένα, την προπέτεια της Εξουσίας, τα λακτίσματα που ο νομοταγής πολίτης δέχεται απ’ τον αχρείο, όταν στο χέρι του είναι απ’ όλα αυτά να απαλλαγεί μ’ ένα μικρό, γυμνό μαχαίρι; Γιατί ποιος θ’ ανεχόταν βόγγο, βάρος και ιδρώτα μίας άχαρης ζωής, εάν ο τρόμος πως κάτι που υπάρχει μετά θάνατον ̶ η χώρα η άγνωστη που από το σύνορό της ταξιδιώτης κανείς δεν επιστρέφει ̶ μουδιάζει τη βούληση και μας καταναγκάζει να υπομείνουμε τα τωρινά μαρτύριά μας, παρά ν’ ανοίξουμε πανιά προς άλλα, άγνωστά μας; Όπου, η σκέψη μάς κάνει όλους μας δειλούς, το φυσικό χρώμα της απόφασης το απονεκρώνει η κιτρινισμένη πια χροιά της σκέψης. Και έργα υψηλής πνοής με ισχυρά φτερά, μ’ αυτήν εδώ τη σκέψη βγαίνουν από τη ροή τους, έργα πια δεν θα ονομαστούν ποτέ.





Πηγή:http://www.toposbooks.gr/contents/books_details.php?nid=122

Ο τρελός - Ρένα Πέτρου

Ήταν από μικρός παράξενος.
Ένα παιδί ιδιαίτερο,είπαν οι δάσκαλοι.
Τ'άλλα παιδιά κλωτσούσαν μπάλες,
παίζαν κρυφτό και αστυνόμους
κι αυτός ζωγράφιζε,έγραφε στίχους,
σιγομιλούσε στα πουλιά...
Ένιωθε να τον καίει στις φλέβες το αίμα
κι όλη η γη να μην τον εχωρά...
Κάποιοι "γειτόνοι "ενδιαφέρθηκαν για 'κείνον
και μία μέρα τον επήρε ένας γιατρός.
Δεν τον ξανά 'δαν,αλλά ένιωθαν ωραία,
ήτανε σίγουροι,πως ήτανε τρελός...

Δύο ποιήματα της Ίνγκερ Κρίστενσεν (μτφ. Νικολέττα Σίμωνος)

ΠΑΝΤΟΤΕ ΠΙΣΤΕΥΑ

Πάντοτε πίστευα πως πραγματικότητα

ήταν αυτό το κάτι που γινόμασταν

όταν μεγαλώναμε.

Στην πλατεία στέκει η Φάτα Μοργκάνα

δείχνοντας κουρασμένη και φωνάζοντας:

πρωινές εφημερίδες – πρωινές εφημερίδες.

ΑΝ ΣΤΑΘΩ

Αν σταθώ

μόνος στο χιόνι
είναι ξεκάθαρο
ότι είμαι ένα ρολόι

πώς αλλιώς η αιωνιότητα
θα έβρισκε άλλωστε τον δρόμο της





 Από την ποιητική συλλογή της ποιήτριας με τίτλο ΦΩΣ, 1962.

Πηγή: 1. http://psichisekfrasi.blogspot.com/2012/10/inger-christensen.html

2. http://psichisekfrasi.blogspot.com/2012/10/inger-christensen_15.html

Ξεκινώντας τη μέρα με Γιάννη Ρίτσο...

Αν δεν μπορέσω να το δεις κι εσύ, μοιάζει σα να μη το ‘χω.

Χαρούμενο πρωινό!

Μαγευτικό χιονισμένο δάσος στη Λαπωνία!

Tο χιόνι και το Βόρειο Σέλας δίνουν μία μαγευτική ομορφιά στο τοπίο. Από μακριά τα δέντρα μοιάζουν με στήλες άλατος ή ολόλευκα αγάλματα, διάσπαρτα σε ένα απέραντο, επίσης λευκό τοπίο. Με μια πιο προσεκτική ματιά, φαίνεται ότι είναι απλώς οι κορυφές δέντρων που έχουν καλυφθεί από το χιόνι του σκληρού λαπωνικού χειμώνα.
Οι υπέροχες φωτογραφίες ανήκουν στη Φινλανδή Tina Tormanen, ερασιτέχνη φωτογράφο, η οποία εργάζεται σε ξενοδοχείο της Λαπωνίας ως σεφ και δεν χάνει ευκαιρία, όταν ο καιρός της το επιτρέπει, να απαθανατίζει την ομορφιά του τοπίου.

Στη Λαπωνία η θερμοκρασία βρίσκεται σχεδόν μόνιμα κάτω από το μηδέν το χειμώνα, όμως το καλοκαίρι, το θερμό ρεύμα του Κόλπου του Μεξικού ανέβαζει τον υδράργυρο στους 20 βαθμούς. Η Τίνα δεν χρησιμοποιεί φίλτρα η φλας. Αφήνει απλώς την ομορφιά του τοπίου να «μιλήσει». «Οι φωτογραφίες μου θέλω να δείχνουν την απλή ομορφιά που βρίσκεται γύρω μας στη φύση», λέει η φωτογράφος-σεφ.

Δεν έχεις τι να χάσεις - Κική Δημουλά

Καλὰ τὰ βγάζει πέρα ἡ μοναξιὰ
φτωχικὰ ἀλλὰ τίμια.
Ἀλλοῦ κοιμᾶται αὐτὴ
κι ἀλλοῦ τὸ ἐγκρατὲς σκεπτικὸ ἐάν.

Μόνο καμιὰ φορὰ
σὲ πειραματισμοὺς τὴν παρασύρει
ἡ περιέργεια
- ὄφις προγενέστερος
καὶ πιὸ φανατικὸς
ἀπ᾿ τὸν νερόβραστον ἐκεῖνον τῆς μηλέας.

Δοκίμασε τῆς λέει, μὴ φοβᾶσαι
δὲν ἔχεις τί νὰ χάσεις
καὶ τὴν πείθει
νὰ κουλουριάζεται πνιχτὰ
νὰ τρίβεται σὰ γάτα ἀνεπαίσθητη
πάνω στὸν διαθέσιμο ἀέρα
ποῦ ἀφήνεις προσπερνώντας.

Ἀπόλαυση πολὺ μοναχικότερη
ἀπὸ τὴ στέρησή της.








Πηγή

Ο Θάνατος - Ρεξ

Στο χάσμα της στιγμής
στο έλεος της ώρας
γλυκό αεράκι φύσηξε θαρρείς
και μυρωδιά κανέλας

Ο δρόμος που πηγαίνω
είναι ευθύς
μα κάθε άνθρωπος
αλλού πορεύεται

Κι όταν φτάσεις
στο τέλος της γραμμής
ο ήλιος λαμπερός
για πάντα θα΄ναι

Τραγουδώ σ΄ένα κήπο
που άγγελοι πετάνε
σκύβω και κόβω ένα λουλούδι
που δεν μαραίνεται ποτέ

Έντγκαρ Λη Μάστερς – Νόουντ Χοχαϊμέρ

Ήμουν από τους πρώτους καρπούς της μάχης του Μίσιονερυ Ριτζ.
Όταν ένιωσα το βόλι να τρυπάει την καρδιά μου
Λαχτάρησα να βρισκόμουν σπίτι μου και να πήγαινα φυλακή
Επειδής είχα κλέψει τα γουρούνια του Κερλ Τρενάρυ
Παρά που το΄σκασα και πήγα στρατιώτης.
Χίλιες φορές καλύτερα σ’ επαρχιακή φυλακή,
Παρά να πλαγιάζεις κάτω απ’ τη φτερωτή αυτή μαρμάρινη μορφή
Κι από το γρανιτένιο ετούτο βάθρο
Που είχε τις λέξεις  «Pro Patria».
Τί σημασία έχουν όλα αυτά, τέλος πάντων;






ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Κλείτος Κύρου 

ΠΗΓΗ: http://poihtikhalitheia.wordpress.com/

Οι δύο νικήτριες του διαγωνισμού μας!

Χτες πραγματοποιήθηκε η κλήρωση και οι δύο νικήτριες που κερδίζουν από μία πρόσκληση για δύο άτομα στην τιμή του ενός, στο σεμινάριο δημιουργικής γραφής, των εκδόσεων Πολύτροπον, είναι η Μαρία Υφαντή και η Βιολέττα Ξιφάρα.

Ευχαριστούμε πολύ για τις συμμετοχές σας, όπως επίσης ευχαριστούμε τις εκδόσεις Πολύτροπον για την ευγενική προσφορά τους και τη χορήγηση των προσκλήσεων.

Μείνετε συντονισμένοι στο Ποίηση και Λογοτεχνία, θα ακολουθήσουν και άλλοι διαγωνισμοί οσονούπω!

Χάρτινα, πολύχρωμα αστέρια - Μαριλένα Παππά

Βράδυ Τετάρτης! Γενάρης.

Κοιτάω γύρω μου το χαμό από τα τσαλακωμένα χαρτομάντηλα, το αφημένο θερμόμετρο και τα χάπια της αντιβίωσης και σκέφτομαι τι θα βάλω σήμερα!

Όταν πρόκειται για θέματα καρδιάς, τίποτα δεν μπορεί να με σταματήσει!

Ξέρεις, νομίζω ότι το σώμα μας υποκινείται από την ανάγκη μας για αγκαλιές.

Είναι αυτή η ανάγκη που μας σηκώνει το πρωί και μας αναγκάζει να μένουμε ξύπνιοι ως το βράδυ, είναι η ίδια ανάγκη που μας σηκώνει από το παρελθόν και μας πάει στο μέλλον.

Αψούυυυυυυ και βγαίνω από την πόρτα!

Χειμώνας μυρίζει στην ατμόσφαιρα που ανακατεύεται με την κάπνα από τα καμμένα ξύλα. Σφίγγω καλά το παλτό μου και κατευθύνομαι προς το αυτοκίνητό του. Είναι τόσα πολλά αυτά που θέλω να του πω, αλλά τελικά όλα περικλείονται σε ένα «Γεια» κι ένα φιλί!

-Περίεργο δεν είναι που οι σημαντικότερες σκέψεις μας λέγονται με ένα «Γεια» κι ένα φιλί;

-Περίεργο δεν είναι που οι πιο ωραίες στιγμές βρίσκονται κάπου ανάμεσα στα αστεία που καταλαβαίνετε μόνο εσείς οι δύο, στα βιαστικά φιλιά των κόκκινων φαναριών και στο live του Τόλη Βοσκόπουλου που παίζει στο αυτοκίνητο του καλού σου (ένας Θεός ξέρει πού το ξέθαψε πάλι!!). Και δώστου εγώ να πετάω μία-μία τις κορώνες κάθε φορά που ο τροβαδούρος αγαπούσε μία, μία μόνο μία!!!!!!

-Περίεργο δεν είναι που δύο απολύτως ξένοι καταφέρνουν και συναντιούνται μέσα σ' όλη αυτή την απέραντη φλυαρία του κόσμου;

-Περίεργο δεν είναι που δύο απολύτως ξένοι, καταφέρνουν να γίνονται τόσο γνωστοί;

Ξέρεις, όταν είσαι ερωτευμένος και μια βόλτα με το αυτοκίνητο αρκεί για να περάσεις τέλεια! Τι κι αν δε φτάναμε ποτέ στο "A liar man" στο Γκάζι! Δεν είχε καμιά σημασία για μένα.

Μπαίνουμε στο χώρο! Παρεΐστικος με λευκά -ξύλινα τραπεζάκια, ανθρώπους που μιλούσαν, που γελούσαν, που ερωτεύονταν. Με τάβλι και μπύρες, με χαλαρή μουσική, με παρέες, με ζευγάρια, με κολλητές. Με 'μας.

Το βλέμμα μου περιπλανήθηκε στους λευκούς τοίχους που χώριζαν το μαγαζί σε μικρά δωματιάκια κι επικεντρώθηκε στα χάρτινα, πολύχρωμα αστεράκια που κρέμονταν από το ταβάνι!

-Αααααα κοίτα, αγάπη μου, αστέρια!  Σίγουρα θα γράψω κάτι γι' αυτό, του λέω (γι΄ αυτό και για το live του Τόλη!!)

Καθίσαμε στο πλάι σε ψηλά σκαμπουδάκια. Κρέμασα επιμελώς το μπουφάν του στα κρεμαστράκια από κάτω και τον αγκάλιασα.

(Ναι, το σώμα μας υποκινείται από την ανάγκη μας γι' αγκαλιές!)

Μπυρίτσα, κουβεντούλα και φυστίκωμα (τους ξηρούς καρπούς στο πλάι εννοώ!)

-Δεν ήθελα τίποτα άλλο για χθες-

Η σερβιτόρα κατέφτασε με μία κανάτα από νερό.

-Την τελευταία σταγόνα να μου βάλεις, να καλοπαντρευτώ της λέω και κοιτάζω τον καλό μου με νόημα!

-Περίμενε, μου λέει! Επιστρέφω!

Κι αφού γύρισε όλο το μαγαζί και βεβαιώθηκε ότι κανείς δε θα διψούσε για το υπόλοιπο της βραδιάς, επέστρεψε με την τελευταία σταγόνα για 'μένα!!

Γελάσαμε και οι τρεις και κάτω από τα χάρτινα αστέρια στο Γκάζι, ο ουρανός μου φάνταζε πιο όμορφος από ποτέ!

Μαριλένα Παππά



Πηγή

http://www.deity.gr/

Ξεκινώντας τη μέρα με Κομφούκιο...

Αν όλοι απεχθάνονται κάτι, θα πρέπει να το εξετάσουμε. Αν σε όλους αρέσει κάτι, πάλι θα πρέπει να το εξετάσουμε.

Καλή εβδομάδα!

Καληνύχτα με ένα αγαπημένο τραγούδι των Tindersticks...

Ρωτούσε για την ποιότητα - Κ.Π. Καβάφης

Aπ’ το γραφείον όπου είχε προσληφθεί
σε θέσι ασήμαντη και φθηνοπληρωμένη
(ώς οκτώ λίρες το μηνιάτικό του: με τα τυχερά)
βγήκε σαν τέλεψεν η έρημη δουλειά
που όλο το απόγευμα ήταν σκυμένος:
βγήκεν η ώρα επτά, και περπατούσε αργά
και χάζευε στον δρόμο.— Έμορφος·
κ’ ενδιαφέρων: έτσι που έδειχνε φθασμένος
στην πλήρη του αισθησιακήν απόδοσι.
Τα είκοσι εννιά, τον περασμένο μήνα τα είχε κλείσει.

Εχάζευε στον δρόμο, και στες πτωχικές
παρόδους που οδηγούσαν προς την κατοικία του.

Περνώντας εμπρός σ’ ένα μαγαζί μικρό
όπου πουλιούνταν κάτι πράγματα
ψεύτικα και φθηνά για εργατικούς,
είδ’ εκεί μέσα ένα πρόσωπο, είδε μια μορφή
όπου τον έσπρωξαν και εισήλθε, και ζητούσε
τάχα να δει χρωματιστά μαντήλια.

Pωτούσε για την ποιότητα των μαντηλιών
και τι κοστίζουν με φωνή πνιγμένη,
σχεδόν σβυσμένη απ’ την επιθυμία.
Κι ανάλογα ήλθαν η απαντήσεις,
αφηρημένες, με φωνή χαμηλωμένη,
με υπολανθάνουσα συναίνεσι.

Όλο και κάτι έλεγαν για την πραγμάτεια — αλλά
μόνος σκοπός: τα χέρια των ν’ αγγίζουν
επάνω απ’ τα μαντήλια· να πλησιάζουν
τα πρόσωπα, τα χείλη σαν τυχαίως·
μια στιγμιαία στα μέλη επαφή.

Γρήγορα και κρυφά, για να μη νοιώσει
ο καταστηματάρχης που στο βάθος κάθονταν.






Πηγή

Ρώτα τους ποιητές για να σου πουν - Σωκράτους Δαιμόνιο

Οι ποιητές κ'αν ξεθωριάσανε
ρώτα τους το γιατί,
έχουνε για συνήθεια
έκσταση κ'ηδονή.

Κοιτάζουνε τη γύμνια μας
και τη νεκρική μας τη σιγή,
παρατηρούν τη δίψα μας
για δόξα και τιμή.
Κατάματα κοιτούν τον πόνο τους
όσο εσύ γλεντάς,.
τα χνώτα σου έχουν ήδη διαβάσει
και όλα που βρωμάς.

Ψυχές είναι ευαίσθητες
δεν νοσταλγούν κανένα,
γνωρίζουνε
πως μόνοι τους προσκυνάν
το ψέμα και το αίμα,
για αυτό ευθύνες δεν ζητάν
ποτέ απο κανένα.

Ο μύθος της Αλκυόνης και οι Αλκυονίδες ημέρες

Του καιρού - Στράτος Κ. (Abuno)

Τι ωραία που γυρνάν οι δείκτες στο ρολόι, κι ασταμάτητο φαντάζει μες του χρόνου τη φθορά

και ποτέ το εκκρεμές δε ξαποσταίνει,κοροιδεύοντας τα δάκρυα του καιρού

ουροβόρος σα να μοιάζει με κοιτάει, με το στόμα δαγκωμένο στην ουρά

καθώς το βλέπω εγώ γερνάω και μαραίνω, στα δίχτυα πέφτοντας του αιώνιου φονικού.

Θησαύρισαν τα μάτια μου από ώρες, χύνονται εντός μου όλου του κόσμου τα κενά

ξεχείλισε το όνειρο του ανθρώπου, που τώρα διάφανος πια στέκει και γυμνός

κρυφτό παίζουν οι μοίρες στο μυαλό μου,δοξολογώντας λησμονιές του πουθενά

και όπως ξεχάστηκα τους δείκτες να κοιτάζω,με προσπερνάει η ζωή και ότι απομένει

είναι ένας άθλιος κατσούφης σκελετός.

Πως να σου πω αντίο; - Ματίνα Ευθυμίου

ΠΩΣ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ

ΑΝΤΙΟ!

ΠΟΥ ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΗ ΣΚΕΨΗ

ΤΑ ΧΕΙΛΗ ΜΑΤΩΝΟΥΝ?

ΠΩΣ ΝΑ ΣΕ ΧΑΙΡΕΤΗΣΩ

ΠΟΥ ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΗ ΣΚΕΨΗ

ΤΑ ΜΑΤΙΑ

ΒΟΥΡΚΩΝΟΥΝ?

ΠΩΣ ΝΑ ΣΟΥ ΠΕΡΙΓΡΑΨΩ

ΟΤΙ ΚΑΘΕ ΩΡΑ

ΠΕΦΤΩ ΣΤΟ ΚΕΝΟ?

ΠΩΣ ΝΑ ΒΓΕΙ

ΑΠ' ΤΗ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ?

ΠΩΣ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΜΟΥ

ΤΙ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΤΟ "Σ' ΑΓΑΠΩ"?

ΛΥΠΑΜΑΙ!

ΑΝΤΙΟ ΔΕΝ ΘΑ ΣΟΥ ΠΩ.

Ξεκινώντας τη μέρα με Καρυωτάκη...

Ρίξε το όπλο σου
και σωριάσου πρηνής
όταν ακούσεις ανθρώπους.

Μια όμορφη Κυριακή σας ευχόμαστε!

Η γεύση της ερήμου - Ιφιγένεια Θεοδώρου: Παρουσίαση βιβλίου στο Ιανό

To βιβλιοπωλείο Ianos και οι Εκδόσεις Πατάκη διοργανώνουν από κοινού την παρουσίαση του βιβλίου…


… της Ιφιγένειας Θεοδώρου με τίτλο «Η γεύση της ερήμου», την Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2013, στις 20.00.


Το βιβλίο θα παρουσιάσουν οι:
Χρήστος Οικονόμου – συγγραφέας και δημοσιογράφος
Αντώνης Παπαγιαννίδης – δημοσιογράφος

Info
Τοποθεσία	Βιβλιοπωλεία Ianos, Σταδίου 24, Αθήνα
Ημερομηνία	Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2013, ώρα έναρξης: 20.00
Πληροφορίες	210.32.17.810 Πηγή: http://www.culturenow.gr/