Μαζί με την καληνύχτα μας, ένα αγαπημένο ποίημα του Γιώργου Σεφέρη

Η λυπημένη


Στην πέτρα της υπομονής
κάθισες προς το βράδυ
με του ματιού σου το μαυράδι
δείχνοντας πως πονείς·

κι είχες στα χείλια τη γραμμή
που είναι γυμνή και τρέμει
σαν η ψυχή γίνεται ανέμη
και δέουνται οι λυγμοί·

Απόσμασμα από τον Οδυσσέα του Τζέημς Τζόυς (μετάφραση Σ. Καψάσκη, εκδόσεις Κέδρος)

Εάν ο Πύρρος δεν είχε πεθάνει από το χέρι μιας μέγαιρας στο Άργος, ή εάν ο Ιούλιος Καίσαρας δεν είχε πεθάνει από το μαχαίρι; Δεν γίνεται να τους ξεχάσουμε. Ο χρόνος τους σημάδεψε και αλυσοδεμένοι παραμένουν στο χώρο των απείρων πιθανοτήτων που έχουν εξαλείψει. Όμως, μπορούν να παραμείνουν πιθανές, αφού δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ; Ή ήταν μόνο πιθανό ό,τι πραγματοποιήθηκε; Ύφανε, υφαντή του ανέμου.

Ροές - Νίκος Δεληγιάννης (από την συλλογή Εφευρέτης Αισθήσεων, εκδόσεις ΙΔΜΩΝ)

Με γνωρίζεις; Με γνωρίζεις;
Ρωτούσε επίμονα το θύμα το θύτη του.
Κοίταξε! Του απαντά τότε ο άλλος

Εκείνα τα βαλσαμωμένα αλμπατρός

πάνω στις εταζέρες,

θαρρείς με φόβο κοιτάζουν;

Αυτά τα ερωτήματα

άρχισαν τότε να διαδίδονται

από νεκρό σε νεκρό

καθώς έμπαιναν σε τροχιά γύρω από τη γη,

σε μια καρτερική αναζήτηση

του άλλοτε θρυλικού θεού του έρωτα.

6 ποιήματα του Κ.Π Καβάφη.

Αποφθέγματα από διάφορα έργα του Οδυσσέα Ελύτη.

Η Λύπη ομορφαίνει επειδή της μοιάζουμε.

Στο χωριό της γλώσσας μου τη Λύπη τηνε λένε Λάμπουσα.

Θέ μου τί μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε!

Δυστυχώς και η γη με δικά μας έξοδα γυρίζει.

Τρώγε την πρόοδο και με τα φλούδια και με τα κουκούτσια της.

Δίνε δωρεάν το χρόνο αν θες να σου μείνει λίγη αξιοπρέπεια.

Την αλήθεια τη "φτιάχνει" κανείς ακριβώς όπως φτιάχνει και το ψέμα.

Θα πρέπει να δημιουργούμε αντισώματα και για την Ευθύνη.

Ας γνωρίσουμε καλύτερα έναν ακόμη ποιητή.

Ο Κώστας Μόντης (18 Φεβρουαρίου 1914 - 1η Μαρτίου 2004) υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους Ελληνοκύπριους ποιητές και συγγραφείς. Καταγόταν από την Κύπρο και συγκεκριμένα γεννήθηκε το 1914 στην κατεχόμενη σήμερα Αμμόχωστο και πέθανε το 2004στη Λευκωσία, όπου διέμενε μετά την τουρκική εισβολή.

Ο Κώστας Μόντης ήταν μέλος της Ακαδημίας Αθηνών και προτάθηκε για το βραβείο Νόμπελ. Ποιητής, μυθιστοριογράφος και συγγραφέας θεατρικών έργων, θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες συγγραφείς του 20ου αιώνα και συγκεκριμένα της μεταπολεμικής περιόδου. Πολλά από τα έργα του έχουν μεταφρασθεί στα Αγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά, Ιταλικά, Ολλανδικά, Σουηδικά, Ρωσικά και σε άλλες γλώσσες. Το 1980 τιμήθηκε με τον τίτλο του «δαφνοστεφούς ποιητή» (Poet Laureate) από την Παγκόσμια Ακαδημία Τεχνών και Πολιτισμού.

Λογοτεχνικός Διαγωνισμός Ιστορικού μυθιστορήματος.

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΟΣ

Οι Εκδόσεις ΕΝ ΑΡΧΗ προκηρύσσουν λογοτεχνικό διαγωνισμό συγγραφής ιστορικού μυθιστορήματος με ιστορικό φόντο τον  ξεριζωμό των Ελλήνων από την Κωνσταντινούπολη την περίοδο 1955-1965.

Προϋποθέσεις υποβολής έργου:

1. Οι δημιουργοί να είναι ενήλικες

2. Τα κείμενα θα πρέπει να είναι σε γραμματοσειρά TimesNewRoman, μέγεθος 11, διάστιχο 1

3. Να είναι από 200-300 σελίδες

Ένας λύκος αισθηματίας - Αργύρης Χιόνης

Διψάω γι’ αγάπη, πεινάω γι’ αγάπη, πονάω γι’ αγάπη..
Ουρλιάζω γι’ αγάπη, πεθαίνω γι’ αγάπη... αλλά..
Είμαι o λύκος, o κακός o λύκος και δεν γίνεται..
Δεν είναι δυνατόν τέτοια αισθήματα νά έχω..
Γιατί αν το μάθουνε τα πρόβατα,
θα πέσουνε να με σπαράξουν...

''Το ημιτελές'' - Παναγιώτης Τσαλίδης. (έργα αναγνωστών)

   Το ημιτελές

   

                                                                         Ξεκίνησα μια μέρα για να φτάσω

                                                       Σε πολιτείες άγνωστες της Γνώσης

                                                       Σε τόπους δύσβατους του ονείρου

                                                       Σε κόσμους μακρινούς πέρ`απ`τον Ήλιο!

                                                       Ήθελ`αυτή η πρωτόγονη ύπαρξή μου

                                                       Να σπάσει τα δεσμά του κόσμου τούτου

                                                       Να φύγει και ν`αγγίξει τον Αιθέρα

                                                       Τον Αιθέρα που οδηγεί στην Αιωνιότη!

                                                       Μα η Γνώση πιο μακριά κι απ`την Ιθάκη ίσως...

                                                       Κι αλίμονο,η Αιωνιότητα πιο πέρα κι απ`τη Γνώση!

                                                       Μα πού ξεκίνησα ο δύσμοιρος να φτάσω

                                                       Μ`ένα καΐκι σαπισμένο που με δαύτο

                                                       Τόσοι και τόσοι κίνησαν πριν από μένα

                                                       Το ημιτελές ταξίδι τους να κάνουν;

        

                                                ( Από την ποιητική συλλογή "Το σώμα και το όνειρο ή το όνειρο του σώματος")

Απόσπασμα απο τον "Ηλίθιο" του Ντοστογιέφσκι.

Ήταν φανερό πως τ’ όνομα του πρίγκιπα της έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση. Ο πρίγκιπας την κοίταξε αφηρημένα, γύρισε και τράβηξε για το ξενοδοχείο του. Δε βγήκε όμως απ’ της Φιλίσοβας με το ίδιο ύφος που είχε μπει. Του συνέβη και πάλι, μέσα σε μια στιγμή θα ‘λεγες, μια ασυνήθιστη αλλαγή: περπα τούσε και πάλι χλομός, εξασθενημένος, βασανιζόμενος, ταραγμέ νος. Τα γόνατα του τρέμανε κι ένα αόριστο, αφηρημένο χαμόγελο τρεμόπαιζε στα μελανιασμένα χείλη του: «η αναπάντεχη σκέψη» του επιβεβαιώθηκε ξαφνικά και δικαιώθηκε – ξαναπίστευε πάλι στο δαίμονα του!

Μα επιβεβαιώθηκε τάχα; Δικαιώθηκε; Ποιος ο λόγος που τον ξανάπιασε πάλι αυτό το ρίγος, αυτός ο κρύος ιδρώτας, αυτό το ψυχικό σκοτάδι και το κρύο; Μήπως επειδή ξανάδε τώρα αυτά τα μάτια; Μα αφού είχε ξεκινήσει απ’ το Θερινό Κήπο μ’ αυτόν ίσα-ίσα το σκοπό – για να τα δει! Αυτή ήταν η«αναπάντεχη σκέψη».

Απόσπασμα από την Πάπισσα Ιωάννα του Εμμ. Ροϊδη.

Ο Φρουμέντιος επορεύθη μετά της Ιωάννας ν’ ασπασθή τας χείρας του καλού επισκόπου. Οι τότε περιηγηταί, άμα έφθανον εις ξένην πόλιν, εζήτουν την κατοικίαν του Αρχιερέως, ως σήμερον το Προξενείον. Εκεί παρέδιδον τας συστατικάς επιστολάς των και εξητούντο οδηγίας ή βοηθήματα προς εξακολούθησιν της οδοιπορίας, αντί των οποίων προσέφερον συνήθως τω Επισκόπω ιερά τινά λείψανα των αγίων του τόπου των· καθότι ήκμαζε παρά τοις τότε χριστιανοίς η συνήθεια να κάμνωσι συλλογάς αγίων λειψάνων πάσης χώρας και εποχής, ως πέρυσιν εν Αθήναις η των γραμματοσήμων. 
     Οι ημέτεροι οδοιπόροι πολλά έχοντες να ζητήσωσι και ουδέν να προσφέρωσιν εις την αυτού αγιότητα, επαρουσιάσθησαν προ αυτού, ερυθριώντες και συνεσταλμένοι, ως αι λιμώττουσαι χήραι των τουρκομάχων ηρώων μας εις τα πρόθυρα των αυλοδούλων. Αλλ’ ο Άγ. Αγοβάρδος ειθισμένος ως οι πνευματικοί και ιατροί να εξετάζη νεφρούς και καρδίας εγνώριζε και να διακρίνη την υπό τα ράκη κεκρυμμένην αξίαν. Προσκαλέσας εις την λιτήν του τράπεζαν το πολυπαθές εκείνο ζεύγος, εθαύμασε των νέων συνδαιτυμόνων το κάλλος, την σοφίαν και την αδελφικήν στοργήν, παρέβαλεν αυτούς προς τον Κάστορα και Πολυδεύκην και, ότε ανεχώρησαν, έδωκεν αυτοίς καλάς συμβουλάς, νέα υποδήματα, την ευχήν του και χρήματα προς εξακολούθησιν της οδοιπορίας. 

Μελοποιημένο ποίημα του Γ. Βιζυηνού.

Χρύσανθος Μποσταντζόγλου (Μποστ)- Μια Νύχτα στον Αιγάλεω(απόσπασμα)

Oι τοίχοι είχαν την σφραγίδα ενός περαστικού και διαβατάρικου καλλιτέχνου ειδικευμένου στην τοιχογραφίαν επιφανείας και ανθρώπου πρωτοφανούς τόλμης. Kατά την στιγμήν που ανελάμβανε να διακοσμήση το Kέντρο ευρίσκετο εις την "Pοζ περίοδον" και εις το κιβωτίδιον με τα υλικά είχεν μόνον ροζ και καφέ σκόνην. Kαι όμως, με τα δύο αυτά χρώματα, ο ζωγράφος, αφού έφαγε και εποτίσθη από τον καταστηματάρχην καλά, άφησε ελεύθερη την φαντασία του να οργιάση και έδωσε ζωήν εις τον άψυχον τοίχον.
      Eις την αριστερήν πλευράν εικόνισε ένα ζεύγος εις την ακροθαλασσιάν. Ένας νέος 18-53 ετών είχε στην αγκαλιά του μίαν νέαν 8-35 ετών, χωρίς πόδια, και την φιλούσε. H νέα εκοίταζε προς τον νέον. O νέος φορούσε ροζ κοστούμι με φαρδιές καφέ ρίγες, κάτι μεταξύ ενδυμασίας ανθρώπου που πάει να κοιμηθή και καταδίκου που εδραπέτευσε και πρώτη σκέψις του μετά την απόδρασιν ήτο να συναντήση την αγαπημένη του στην ακρογιαλιά. Tο αριστερό πόδι του καταδίκου ήτο πάσχον και ολίγον παραμορφωμένον. H νέα όμως, είτε τυφλωμένη από το πάθος, είτε διότι εξετέλει πιστώς την εντολήν "αγάπα τον φίλον σου και με τα ελαττώματά του", παραβλέπουσα το φυσικόν τούτο ελάττωμα, είχε παραδοθή πανευτυχής εις την αγκάλην του χωλού εραστού, αληθής φιλόσοφος της ζωής, γνωρίζουσα ότι τα πολυτελή ενδύματα δεν δίδουν την ευτυχίαν και ότι πολλάκις κάτω από μίαν ασήμαντον και άκομψον περιβολήν κρύπτονται αγνά και ειλικρινή αισθήματα. Tας αυτάς σκέψεις έκανε και ο νέος που την φιλούσε.

Σας καλημερίζουμε με ένα ποίημα του Ν. Εγγονόπουλου!

Nέα περί του θανάτου του Iσπανού ποιητού
Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα στις 19 Aυγούστου του 1936
μέσα στο χαντάκι του Kαμίνο Nτε Λα Φουέντε

...una accion vil y disgraciado. η τέχνη κι’ η ποίηση δεν μας βοηθούν να ζήσουμε: η τέχνη και η ποίησις μας βοηθούνε να πεθάνουμε

Ο Κώστας Βάρναλης απαγγέλλει το ποίημά του "Σκλάβοι Πολιορκημένοι"

ΤΟ ΤΕΣΤ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ...

Ένα διαφορετικό βίντεο από όσα σας έχουμε συνηθίσει. Μπορεί να είναι εκτός ποίησης είναι όμως πάντα εντός της φιλοσοφίας. 

Δείτε το.

Ο Οδυσσέας Ελύτης διαβάζει ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ

Η ποίηση προηγείται της επιστήμης. Αλκμάν ο αρχαίος Στίβεν Χόκινγκ

Με βάση το κείμενο του παπύρου οι επιστήμονες συνοψίζουν το κοσμογονικό μοντέλο του Αλκμάνος ως εξής:

Είκοσι επτά αιώνες πριν από τον περίφημο φυσικό ο λυρικός ποιητής Αλκμάν περιγράφει με παρόμοιο τρόπο τη γέννηση του Σύμπαντος 

Οσα λέει σήμερα ο περίφημος φυσικός Στίβεν Χόκινγκ για την κβαντική κοσμολογία ­ η οποία, ως γνωστόν, περιγράφει τις διαδικασίες δημιουργίας του Σύμπαντος ­ περιέχονται σε ποιήματα που έγραψε ο Αλκμάν, ένας από τους μεγαλύτερους λυρικούς ποιητές της αρχαιότητας (μέσα 7ου π.Χ. αιώνα), όπως απέδειξαν σε πρόσφατη εργασία τους τέσσερις αστροφυσικοί του Πανεπιστημίου Αθηνών...

Ιωάννης Γρυπάρης- δείγμα της δουλειάς του

Την εικόνα την βρήκαμε εδώ

Ο Ιωάννης Γρυπάρης (Σίφνος 1870 – Αθήνα, 1942) ήταν Έλληνας μεταφραστής, λογοτέχνης και εκπαιδευτικός, ενώ διετέλεσε επίσης στέλεχος του Υπουργείου Παιδείας και διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου.

Ο πατέρας του, Νικόλαος Ι. Γρυπάρης (Αρτεμώνας Σίφνου 1832-1910), ήταν δάσκαλος και κατόπιν βιβλιοπώλης. Ο Ιωάννης Γρυπάρης γεννήθηκε στον Αρτεμώνα της Σίφνου στις 17/29 Ιουλίου 1870, όπου είχαν πάει για διακοπές οι γονείς του, οι οποίοι ήταν εγκατεστημένοι στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί άλλωστε μεγάλωσε και σπούδασε στη Μεγάλη του Γένους Σχολή. Αργότερα βέβαια φοίτησε και στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Στην Κωνσταντινούπολη επέστρεψε ως δάσκαλος, ενώ ταυτόχρονα έγραφε σε λογοτεχνικά περιοδικά μέχρι το 1897, που θα επανέλθει στην Αθήνα και θα αριστεύσει τελικά στις πτυχιακές εξετάσεις Φιλολογίας. Από τότε θα εργαστεί ως καθηγητής σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας...

Οιδίποδας του Νίκου Καζαντζάκη...

Οιδίποδας

Με σάπισαν το κρίμα και τα χρόνια.
Με διώχνουνε θεοί κι ανθρώποι κι όμως
το δίκιο ανθίζει μέσα μου κι ο νόμος!
Και τ’ αχαμνά μου ετούτα τα λαγόνια,
καθώς του σάπιου δέντρου τ’ ακροκλώνια
μιάς Ανοιξης μπορούν να γίνουν δρόμος
βλαστοί να πεταχτούν γιγάντοι, τρόμος
ν’ αδράξει τους θεούς και καταφρόνια.
Το δίκιο δε σιωπά, βογγάει εντός μου
σα θάλασσα. Τί κι αν λυσσάει του κόσμου
τ’ άδικο μίσος; Στην καρδιά μου εμένα
βιγλίζει ένα Μάτι όξω νου και τόπου
κι αν ο ρυθμός χαθεί στων θεών τα φρένα
ζει στην καρδιά του αδικημένου ανθρώπου.

Πέτρος Ψηλορείτης  (φιλολογικό ψευδώνυμο του Νίκου Καζαντζάκη) 

Για περισσότερα στοιχεία πάνω στην ποιητική ιδιότητα του μεγάλου συγγραφέα, διαβάστε σχετικό άρθρο εδώ(http://www.patris.gr/articles/216101)

Το είδαμε εδώ

ΕΜΕΝΑ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΚΕΙΝΟΝ... Μαρία Πολυδούρη.

Τί θέλω πιὰ νὰ δέχωμαι τὴν προστασία τῆς Μούσας;

Νὰ σφίγγω τὴν καρδιά μου νὰ δεχτῆ

τὶς νέες ἀγάπες, πίστες καὶ χαρές της,

τάχα πὼς εἶναι μοίρα μου κ᾿ εἶνε καὶ διαλεχτή!

Πάει ὁ καιρὸς ποὺ ἀχτιδωτὸ τὸ ἀστέρι τῆς ματιᾶς μου

ἔφεγγε καὶ τῶν θείων καὶ τῶν γηίνων.

Ὢ τῶν παθῶν δὲν κράτησα ἐγὼ τὴν ἀνόσια Λύρα,

ἐμένα τὰ τραγούδια μου ἦταν μόνο γιὰ Κεῖνον.

Καὶ τραγουδοῦσα τὸν καημὸ τῆς ἄσπιλης ψυχῆς μου

μέσ᾿ στῶν δακρύων τὴν εὐχαριστία

κι᾿ ὅλη ἡ χαρὰ τοῦ τραγουδιοῦ μου ἦταν, πὼς τὴ φωνή μου

θὰ τὴν δεχόταν μία βραδιὰ μπρὸς στὴ φτωχή του ἑστία.

Αλεξανδρου Παπαδιαμάντη, «Όνειρο στο κύμα» (απόσπασμα)

Ήμην πτωχόν βοσκόπουλον εις τα όρη. Δεκαοκτώ ετών, και δεν ήξευρα ακόμη άλφα. Χωρίς να το ηξεύρω, ήμην ευτυχής. Την τελευταίαν φοράν όπου εγεύθην την ευτυχίαν ήτον το θέρος εκείνο του έτους 187... Ήμην ωραίος έφηβος, κ' έβλεπα το πρωίμως στρυφνόν, ηλιοκαές πρόσωπόν μου να γυαλίζεται εις τα ρυάκια και τας βρύσεις, κ' εγύμναζα το ευλύγιστον, υψηλόν ανάστημά μου ανά τους βράχους και τα βουνά.

Τον χειμώνα που ήρχισ' ευθύς κατόπιν με πήρε πλησίον του ο γηραιός πάτερ Σισώης, ή Σισώνης, καθώς τον ωνόμαζον οι χωρικοί μας, και με έμαθε γράμματα. Ήτον πρώην διδάσκαλος, και μέχρι τέλους τον προσηγόρευον όλοι εις την κλητικήν «δάσκαλε». Εις τους χρόνους της Επαναστάσεως ήτον μοναχός και διάκονος. Είτα αγάπησε μίαν Τουρκοπούλαν, καθώς έλεγαν, την έκλεψεν, από ένα χαρέμι της Σμύρνης, την εβάπτισε και την ενυμφεύθη.

Νίκος Καββαδίας- ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ ΚΑΙΣΑΡΑ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ (ποίημα, ένας μικρός σχολιασμός και βίντεο με την μελοποίηση του)

ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ ΚΑΙΣΑΡΑ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ

«Φαίνεται πια πως τίποτα – τίποτα δεν μας σώζει…»
ΚΑΙΣΑΡ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ

Ξέρω εγώ κάτι που μπορούσε, Καίσαρ, να σας σώσει.
Κάτι που πάντα βρίσκεται σ’ αιώνια εναλλαγή,
κάτι που σχίζει τις θολές γραμμές των οριζόντων,
και ταξιδεύει αδιάκοπα την ατέλειωτη γη.

Κάτι που θα ‘κανε γοργά να φύγει το κοράκι,
που του γραφείου σας πάντοτε σκεπάζει τα χαρτιά^.
να φύγει κρώζοντας βραχνά, χτυπώντας τα φτερά του,
προς κάποιαν ακατοίκητη κοιλάδα του Νοτιά...

Δαρείος- Κ.Π Καβάφης

Ο Δαρείος

Ο ποιητής Φερνάζης το σπουδαίον μέρος
του επικού ποιήματός του κάμνει.
Το πώς την βασιλεία των Περσών
παρέλαβε ο Δαρείος Υστάσπου. (Από αυτόν
κατάγεται ο ένδοξός μας βασιλεύς,
ο Μιθριδάτης, Διόνυσος κ' Ευπάτωρ). Αλλ' εδώ
χρειάζεται φιλοσοφία· πρέπει ν' αναλύσει
τα αισθήματα που θα είχεν ο Δαρείος:
ίσως υπεροψίαν και μέθην· όχι όμως - μάλλον
σαν κατανόησι της ματαιότητος των μεγαλείων.
Βαθέως σκέπτεται το πράγμα ο ποιητής...

Γεώργιος Βιζυηνός: "Από τέτοιο ταξίδι, ποιος μπορεί να μ' εμποδίσει;""

 Ο παππούς, αφ’ ου εφ’ικανήν ώραν ενησχολήθη με το θέαμα τούτο σιωπηλός και αφηρημένος, εστήριξε το βλέμμα επί ενός των απωτέρων κωνοειδών χωμάτων εις το βάθος του ορίζοντος και δείξας  δια του δακτύλου:

 -Την βλέπεις, ψυχή μου, είπεν, εκείνην την τούμβα;

-Ποιαν, παππού;

- Να εκείνην την αψηλότερη από όλαις ταις άλλαις, που φαίνεται, εκεί που τελειώνει της γης το πρόσωπο.

- Την βλέπω˙ εγγίζει τον ουρανό με την κορφή της, παππού.

- Άι χακ! Είπεν ο παππούς, ευχαριστημένος εκ της απαντήσεως. Ο ουρανός ακουμβά πάνου της. Δεν ακουμβά;

- Ναι, παππού! Η γης τελειώνει αυτού πέρα και αρχίζει ο ουρανός.

- Άι χακ! ανεφώνησεν ο γέρων έτι μάλλον ευχαριστημένος. Είτα προσηλώσας επ’ εμού υπερήφανον βλέμμα. – Ως εκεί πέρα, είπε, μ’ εβάσταξε να ταξιδέψω!

  Και επρόφερε τας λέξεις με ύφος τόσον εναβρυντικόν, ώστε δεν ηννόησα ευθύς εάν του παππού τού εβάσταξε να ταξιδεύση μέχρι του ουρανού, ή μέχρι της τούμβας, εφ’ ης εφαίνετο ο ουρανός στηριζόμενος.

  Ο παππούς εξηκολούθησεν...

Γιάννης Ρίτσος~Βρες χρόνο

Συντομία- Χόρχε Μπουκάι

Γεννήθηκα σήμερα το ξημέρωμα
έζησα την παιδική μου ηλικία το πρωί
και γύρω στο μεσημέρι
έμπαινα ήδη στην εφηβεία μου.

Και δεν είναι ότι τρόμαξα
που ο χρόνος μου περνάει τόσο βιαστικά.

Μόνο με ανησυχεί λίγο να σκέφτομαι
ότι ίσως αύριο
 να είμαι πολύ γέρος
για να κάνω όλα όσα άφησα σ' εκκρεμότητα.  

Ν. Λυγερός- Ποιος άραγε καταλαβαίνει; (έργα αναγνωστών)

Ποιος άραγε καταλαβαίνει;


Ποιος άραγε καταλαβαίνει
τον αγώνα της ημέρας
αν δεν ξέρει για το χρόνο;
Ποιος άραγε κατανοεί
την αξία του ανθρώπου
αν δεν γνωρίζει την ανθρωπότητα;
Δεν πρέπει να σε πειράζει
αν δεν υπάρχει κανείς άλλος 
από τους αγωνιστές.
Ο σκοπός μας δεν είναι
μόνο η αναγνώριση
αλλά η δικαίωση.

Μια καλημέρα αυτή τη φορά με ένα όμορφο τραγούδι.

Βροχή μου - Χρήστος Θηβαίος 

Μιας και οι καιροί σιγά σιγά ανοίξανε και η θερμοκρασία ανεβαίνει, πηγαίνοντας για το καλοκαίρι ολοταχώς, είπαμε να βάλουμε αυτό το τραγούδι.

Αφιερωμένο σε αυτούς που η βροχή του χειμώνα θα τους λείψει αλλά και σε αυτούς που δεν την αγαπούν και τόσο. 

Καλημέρα σας. Να έχετε μια ευχάριστη μέρα. 

Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική (απόσπασμα από το Άξιον Εστί) - Οδυσσέας Ελύτης

Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική.
το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου...

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου...

Εκεί σπάροι και πέρκες
ανεμόδαρτα ρήματα
ρεύματα πράσινα μες στα γαλάζια
όσα είδα στα σπλάχνα μου ν' ανάβουνε
σφουγγάρια, μέδουσες

με τα πρώτα λόγια των Σειρήνων

όστρακα ρόδινα με τα πρώτα μαύρα ρίγη...

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα μαύρα ρίγη...

Μα η καρδιά λέει Στάσου ακόμα (Καζαντζάκης-Αναφορά στον Γκρέκο)

Μαζεύω τα σύνεργά μου: όραση, ακοή, γέψη, όσφρηση, αφή, μυαλό, βράδιασε πια, τελεύει το μεροκάματο, γυρίζω σαν τον τυφλοπόντικα σπίτι μου, στο χώμα. 'Οχι γιατί κουράστηκα να δουλεύω, δεν κουράστηκα, μα ο ήλιος βασίλεψε.  

        Ο ήλιος βασίλεψε, θάμπωσαν τα βουνά, οι οροσειρές του μυαλού μου κρατούν ακόμα λίγο φως στην κορφή τους, μα η άγια νύχτα πλακώνει, ανεβαίνει από τη γης, κατεβαίνει από τον ουρανό, και το φως ορκίστηκε να μην παραδοθεί, μα το ξέρει, σωτηρία δεν υπάρχει, δεν θα παραδοθεί, μα θα σβήσει.  

        Ρίχνω στερνή ματιά γύρα μου, ποιον ν' αποχαιρετήσω; τι ν' αποχαιρετήσω; τα βουνά, τη θάλασσα, την καρπισμένη κληματαριά στο μπαλκόνι μου, την αρετή, την αμαρτία, το δροσερό νερό; Μάταια, μάταια, κατεβαίνουν όλα ετούτα μαζί μου στο χώμα.  

Μαρῖνος Φαλιέρος - Ἐρωτικὰ ὄνειρα (απόσπασμα)

<...> Κι ἐγὼ ὁ φτωχὸς ἐστέναξα κι ἐδάκρυσεν τὸ φῶς μουἀκόντα τέτοιο ρώτημα παράξενον ὀμπρός μου-φιλῶντα τὰ ματάκια της καὶ τὰ ῾μνοστά της χείληἐπέφτασιν τὰ δάκρυά μου στ᾿ ὡριόν της τὸ τραχήλι.Γλυκιά, μὲ παραπόνεση, πολλὰ τῆς ἀπεκρίθη:Τί ἔν᾿ τὸ παράξενον αὐτὸ στὸ νοῦ σου ὁπογεννήθη,ὦ σπλαχνικό μου σκάνδαλο, γλυκὸ καὶ πειρασμέ

She Walks In Beauty – ερωτικό ποίημα του Λόρδου Μπάιρον σε μετάφραση.

Ο Λόρδος Μπάιρον (Lord Byron ή Λόρδος Βύρων) είναι γνωστός όχι μόνο ως ένας μεγάλος φιλέλληνας, αλλά και ως ένας ερωτικός ποιητής που μάγευε με τη λυρικότητα και τρυφερότητα των στίχων του.

Το ποίημα She walks in beauty φαίνεται να γράφτηκε από το Λόρδο Μπάιρον για μια γυναίκα που αγαπούσε, που θαύμαζε για τη συγκλονιστική της ομορφιά.

Η πραγματικότητα βέβαια είναι πολύ διαφορετική, αφού γράφτηκε για ξαδέρφη του, την Mrs. Wilmot που γνώρισε σε ένα πρωινό τσάι. Η γυναίκα αυτή φορούσε ένα βαθύ μαύρο φόρεμα, και συγκλόνισε τον ποιητή με τα σκούρα μαλλιά και μάτια της, αλλά και τις σκιές που έπεφταν στο πρόσωπο της.

Ποίηση και σοφία Ινδιάνων

 Βιβλίο: Ινδιάνικη ποίηση, Στα ίχνη του ανέμου, Πανός, Αθήνα, 1984.

Σε μια αγαπημένη γυναίκα

Στον ουρανό ένα φεγγάρι˙ στο πρόσωπό σου ένα στόμα.

 Στον ουρανό πολλά άστρα˙στο πρόσωπό σου μόνο δυο μάτια.

 (Otomi)

Όχι παντοτινά στη γη.

Τάχα ζούμε πραγματικά στη γη;

Όχι παντοτινά στη γη

Εδώ μόνο για λίγο.

 Αν ήταν ζαντ πάλι θα έσπαγε

Αν ήταν χρυσάφι πάλι θα έλυωνε

 ακόμα και τα φτερά του κετζάλ μαραίνονται.

 Όχι παντοτινά στη γη

 εδώ μόνο

(Aztec) (Κετζάλ-Εξωτικό πουλί)

                                            "Πηγή" και επιλογή αποσπασμάτων: Γεσθημανή Σ.

Πάμπλο Νερούδα - Το γέλιο σου (tu risa)

Σχόλιο του χρήστη που μεταφόρτωσε αυτό εντυπωσιακό βίντεο στο youtube:

''Το κομμάτι που ακούγεται έχει τίτλο "Love", είναι του Antonio Pinto και περιέχεται στο soundtrack της ταινίας "Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας" (2008)''

Ο Πάολο Ιασβίλι για τον Αρθούρο Ρεμπώ

 *** 

Αρθούρος Ρεμπώ

Άνθρωπε φωτεινέ! Μεγαλομάρτυρα της ποίησης

Από τη στόφα του Χριστού χωρίς ανάσταση

Το βιαστικό σου βήμα, καλπάζοντας στη ράχη της Ευρώπης

Στον ουρανό σημάδι όπως του λαμπερού ελαφιού το σάλτο.

Θείο πλάσμα, στο Παρίσι των ειδώλων

Έλαμψες πάνω στα καλντερίμια ήλιος πρωτόφαντος

Σαν βασιλιάς μετά από 'να θρίαμβο παράτησες τις λέξεις

Και μόνον η ομορφιά, η άσπιλη, έμεινε κραταιή...

Έντομα- Αγνοούμενοι άλλα δύο έργα του Παναγιώτη Τσαλίδη (έργα αναγνωστών)

            Έντομα


                                             Την ώρα που θ`ανοίγομαι στο Άγνωστο
                                             κάποιοι με βία θα κλείνουνε τις πόρτες τους'
                                             κι όλοι οι σοφοί κι οι μέντορες της Γης
                                             θα τρέχουν στα κελιά τους να σωθούν 
                                             καθώς θα εξαργυρώνονται οι στιγμές
                                             και δε θα υπάρχει τίποτα πιο στέρεο απ`τα δάκρυα...