Το άλλοθι - Κική Δημουλά

Μαγνητική φωτιά - Β.Α.

 

Μη με ρωτάς του ήλιου το φως πού χάνεται τα βράδια

Δόξα, λαρυγγοτέρψιο το θέλει για στοιχειά !

Αναμεράει παράμερα ! Μέσα στης δύσης τ’ άδεια !

Πρωτού το κάψει της νυχτιάς μαγνητική φωτιά.

Ο μύθος της Ψυχής

Η Ψυχή και οι 2 αδελφές της, κόρες ενός βασιλιά, είναι φημισμένες για την ομορφιά τους. Η ομορφιά της Ψυχής είναι παραπάνω από ανθρώπινη (θεϊκή) και προκαλεί το θαυμασμό όλων. Οι άνθρωποι άρχισαν να τη θαυμάζουν και να την λατρεύουν, λησμονώντας ακόμη και την Αφροδίτη. Ενώ όμως οι αδελφές της έχουν βρει σύζυγο, η Ψυχή παραμένει μόνη γιατί το κάλλος της φοβίζει τους μνηστήρες. Η ομορφιά της όμως ξυπνά τη ζήλια της Αφροδίτης για τη νεαρή καλλονή. Βλέποντας τα ιερά της να ερημώνονται, η θεά ζήτησε από το γιο της, τον Έρωτα, να τιμωρήσει αυτήν τη θνητή, κάνοντάς την να ερωτευτεί τον πιο αποκρουστικό άντρα του κόσμου, να την οδηγήσει σε "δυνατό έρωτα με τον ασχημότερο των ανθρώπων, θεόφτωχο, πάντα άρρωστο και κακομοίρη". Πράγματι, ο Έρωτας πήγε στην κάμαρα της κόρης κι εκτός από τα θανάσιμα βέλη του, είχε μαζί του και δύο κεχριμπαρένια δοχεία – το ένα με το πικρό νερό της λύπης και το άλλο με το γλυκό νερό της χαράς. Η Ψυχή κοιμόταν κι εκείνος έσταξε στα χείλη της μερικές σταγόνες πικρό νερό – όμως, η ομορφιά της άρχισε να τον αιχμαλωτίζει. Ίσα που την άγγιξε με την άκρη του βέλους του εκείνη ξύπνησε δεν μπορούσε να τον δει, όμως εκείνος είδε τα μάτια της και μαγεμένος από εκείνο το βλέμμα έστρεψε κατά λάθος το ίδιο του το βέλος στον εαυτό του. Έχοντας πέσει θύμα της δύναμής του, ο Έρωτας ράντισε με το γλυκό νερό τα μαλλιά της Ψυχής, θέλοντας να επανορθώσει το κακό που της είχε κάνει.

Καθώς περνούσε ο καιρός, η Ψυχή εξακολουθούσε να προκαλεί το θαυμασμό και τη λατρεία των ανθρώπων. Όμως, κανείς δεν την ερωτεύτηκε, κανείς δεν ζήτησε να την παντρευτεί. Απελπισμένοι οι γονείς της πήγανε στο Μαντείο των Δελφών και ο Απόλλωνας, δασκαλεμένος από τον Έρωτα, έδωσε τον τρομερό χρησμό του: «η Ψυχή δεν προορίζεται για γυναίκα κανενός θνητού, ο άντρας της την περιμένει στην κορυφή ενός βουνού, και είναι ένα αποκρουστικό τέρας, που κανείς, ούτε θνητός ούτε αθάνατος, δεν μπορεί να του αντισταθεί». Ο χρησμός προκάλεσε θλίψη, όμως ποιος θα μπορούσε να αγνοήσει τα λόγια του θεού; Ο γάμος ετοιμάστηκε μέσα σε ατμόσφαιρα πένθιμη, όλος ο λαός συνόδεψε με θρήνους τη νύφη στην κορυφή του βουνού και την άφησε εκεί μόνη της. Κι ενώ εκείνη περίμενε κλαίγοντας την εκπλήρωση του χρησμού, ο Ζέφυρος τη σήκωσε απαλά από τη γη και την έφερε σε μια ανθισμένη κοιλάδα. Η κόρη αποκοιμήθηκε αποκαμωμένη κι όταν ξύπνησε, περπάτησε τριγύρω και είδε μπροστά της ένα λαμπρό παλάτι, που φαινόταν πως δεν το είχαν φτιάξει χέρια θνητού. Γοητευμένη, μπήκε στις εξαίσιες αίθουσες κι άκουσε μια φωνή να της λέει πως ό,τι έβλεπε ήταν δικό της και πως αυτό θα ήταν το σπίτι της από δω και πέρα. Αργά τη νύχτα, έφτασε και ο κύριος του παλατιού, η Ψυχή δεν μπορούσε να τον δει, όμως, καθώς έγειρε δίπλα της κι άρχισε να της μιλάει τρυφερά, όλοι της οι φόβοι εξαφανίστηκαν. Ήξερε πως ο άντρας της δεν μπορεί να ήταν ένα αποκρουστικό τέρας, αλλά εκείνος που χρόνια περίμενε και ονειρευόταν. Δεν πέρασε καιρός και η Ψυχή άρχισε να νιώθει νοσταλγία για την οικογένειά της. Ζήτησε, λοιπόν, από τον άντρα της να της επιτρέψει να δεχτεί τις δυο της αδελφές και να τους δείξει πόσο ευτυχισμένα ζούσε. Εκείνος προσπάθησε να την αποτρέψει, προειδοποιώντας την για τις συμφορές που θα ακολουθούσαν. Όμως δεν μπόρεσε ν’αντισταθεί για πολύ στα δάκρυα και στις ικεσίες της και τελικά υπέκυψε, αφού προηγουμένως την έβαλε να του υποσχεθεί πως, ό,τι κι αν γινόταν, δεν θα επιχειρούσε ποτέ να τον δει.

Αστεροειδής Γλυκάνισος (απόσπασμα) - Βάλια Καραμάνου

Πράγματι, οι γιορτές τελείωσαν και το πάθος του Νίκου για την Έλενα όχι μόνο δεν μετριάστηκε , αλλά ολοένα γινόταν πιο δυνατό , αδυσώπητο. Οι συναντήσεις των δύο εραστών ήταν σχεδόν καθημερινές , αλλά σύντομες. Αυτός συνέχιζε να περνά από το δωμάτιό της , καθώς επέστρεφε από τη δουλειά του και εκείνη πάντα τον περίμενε. Τώρα τα αγκαλιάσματά τους είχαν αλλάξει : μόλις άνοιγε την πόρτα της εκείνος την άρπαζε και έμπαινε μέσα της χωρίς καν να βγάλει τα ρούχα του! Άλλωστε, μπορούσε να μείνει μόνο λίγα λεπτά κοντά της , προκειμένου να μην γίνει αντιληπτή η αργοπορία του στον πεθερό του που έμενε με τα παιδιά του έως ότου γυρίσει από τη δουλειά. Για τον ίδιο λόγο, πάντα ξέκλεβε λίγα λεπτά να φύγει γρηγορότερα από τη δουλειά του με μια δικαιολογία. Μετά, μεσολαβούσε ένα διάστημα σιγής ως το βράδυ που έβγαζε βόλτα την Ήρα και σχεδόν πάντα η Έλενα τον συναντούσε κρυφά για να περπατήσουν λίγο μαζί .

Αυτά γίνονταν τις καθημερινές . Όταν όμως ερχόταν το σαββατοκύριακο όλα άλλαζαν: ο Νίκος αποτραβιόταν στο σπίτι του και μεταξύ τους απλώνονταν σιωπή . Πόσο μισούσε τις Κυριακές η Έλενα! Πώς άντεχε ,σκεφτόταν , μετά από όσα ζούσαν να μένει ακόμα με την άλλη;

Σιγά σιγά τα ερωτήματα αυτά τη στοίχειωναν ,αλλά δεν τα ομολογούσε σε κανέναν. Ήταν πάντως συχνά νευριασμένη , απομονωμένη από τους παλιούς της φίλους , ενώ είχε χάσει λίγα κιλά και κάπνιζε μανιωδώς.

Ανοιχτή επιστολή προς τους εκδότες

Κυρίες και κύριοι εκδότες,

 

 

ζητούμενο, τόσο για σας όσο και για μας τους βιβλιόφιλους ιστολόγους, είναι να αυξηθεί η αναγνωσιμότητα σε μια Ελλάδα, που διαβάζει όλο και λιγότερο.

Βασικό πρόβλημα τα τελευταία χρόνια είναι η κρίση. Μια κρίση οξύτατη και πολυεπίπεδη. Έχει εισβάλει στις επιχειρήσεις σας, αλλά διαστρωματωμένα αποτυπώνεται πλέον και στο μεγαλύτερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας και επηρεάζει, αντιστοίχως αναλογικά και πάντως δραματικά, τη ζωή όλων μας. Όταν η ανεργία και η κάθετη πτώση του εισοδήματος έχουν εκτοξευθεί στους πιο υψηλούς δείκτες των τελευταίων δεκαετιών, η βασική βεβαίως προτεραιότητα δεν μπορεί παρά να είναι η υπεράσπιση της Αξιοπρέπειας στην καθημερινή διαβίωση με όλα όσα πρέπει αυτή να περιλαμβάνει σε συνθήκες Δημοκρατίας: Υγεία, Στέγη, Τροφή, Εκπαίδευση, Ελευθερία.

Για τους βιβλιόφιλους αυτής της χώρας, που στην πλειονότητά τους δεν είναι ένα προνομιούχο κομμάτι, που ζει εκτός κοινής οικονομικής πραγματικότητας, το βιβλίο αποτελεί ένα πολύ σημαντικό αγαθό ενταγμένο στα παραπάνω, το οποίο δεν μπορεί και δεν πρέπει να μπει στην λίστα εκείνων, που θα μειωθούν ή θα κοπούν εντελώς, επειδή η ακρίβεια το καθιστά συχνά απλησίαστο.

Αν με τις προσφορές, τα παζάρια, την στροφή στους παλιούς τίτλους και την επιστροφή στις βιβλιοθήκες διαφαίνεται μια καλή λύση, τι θα γίνει με τους καινούργιους τίτλους;

Θα αφορούν σε όλο και πιο λίγους; Και αν παγιωθεί αυτό ως αναγκαστική συνθήκη στην κρίση, θα πάμε από την εκδοτική πλημμυρίδα σε μιαν εκδοτική άμπωτη, της οποίας τα απαιτούμενα χαρακτηριστικά θα περιγράφονται με την φράση εκδίδουμε ό,τι μπορεί να αποσβέσει;

 

Ξεκινώντας τη μέρα με Charles M. Schulz...

Αγαπώ την ανθρωπότητα. Είναι οι άνθρωποι που δεν μπορώ να υποφέρω.

Χαρούμενο και ξεκούραστο σαββατοκύριακο!

Απόκριση - Νικηφόρος Βρεττάκος

 

στον ποιητή Θανάση Παπαθανασόπουλο

Ο ήλιος μοιράζεται σε κομμάτια
μέσα στους ποιητές. Είναι το αντίδωρο
που ο Θεός διανέμει στους εντολείς του.

Συμμετέχουμε στην υπόθεση του φωτός.

Ενώ φτιάχνουν εκείνοι, πουλούν, διακινούν
όπου γής κι όπου άνθρωποι όπλα
κι αποθηκεύουν αίμα σκοτώνονται όνειρα
εμείς προσπαθούμε
Να φτιάξουμε
έναν ουρανό με λίγες λέξεις.










Πηγή

Τα τρία κεράκια - Πηνελόπη Δέλτα

Σ' ένα εκκλησιδάκι παράμερο, μαυρισμένο από τη φωτιά μα όρθιο ακόμα, μοναχικό στο χαλασμένο χωριό, ένας γέρος στέκει στο στασίδι του, στα σκοτεινά, και προσεύχεται.
Η εκκλησία είναι αδειανή, όλοι έφυγαν· μα στο μανουάλι μπροστά του, μερικά κεράκια καίουν ακόμα γύρω στη μεσιανή λαμπάδα.
Τα μάτια του γέρου είναι στηλωμένα στα τρία ακριανά κεράκια· τ' άναψε για τα τρία του παλικάρια που πολεμούν στην Κρέσνα. Τα είχε ανάψει με καρδιόχτυπο· στο καθένα είχε δώσει με το νού του από ένα όνομα, τ' όνομα των παιδιών του, και τα κοίταζε με κάποιο φόβο, μη σβήσει κανένα, που θα ήταν κακό σημάδι για το παιδί του εκείνο. Μα όχι! Χαρούμενες και πηδηχτές έκαιαν οι φλογίτσες, πότε ολόισες και κίτρινες, στέλνοντας κολόνα τον καπνό απάνω, πότε γερτές και γαλάζιες, μικρεμένες σαν αναποφάσιστες, σκορπώντας άτακτα τον καπνό ολόγυρα.
- «Σώσον, Κύριε, τον λαόν σου και ευλόγησον την κληρονομίαν σου, νίκας τοις βασιλεύσι κατά βαρβάρων δωρούμενος...», μουρμούρισε ο γέρος.
Τα χείλια του τρεμοσαλεύουν στην προσευχή, μα μέσα στην καρδιά του αναπολεί τις ειδήσεις που έφθασαν, και μονάχο σηκώνεται το χέρι του και κάνει το σταυρό του. - «Αναστάς εκ του μνήματος και τα δεσμά διαρρήξας του Άδου...»
Με τ' ανοιχτά του χέρια μισοαπλωμένα, με τα μάτια σηκωμένα, ψιθυρίζει ο γέρος το τροπάρι:
- «Δόξα σοι, Κύριε!...» Ετούτο και αν ήταν ανάσταση!...
Τι και αν τράβηξε πολλά ο ελληνισμός; Τι και αν κάηκε το χωριό ολόκληρο; Τι και αν πατούσαν σε στάχτη οι ελευθερωτές; Φθάνει που ελευθέρωναν και όλο μπροστά τραβούσαν.
Για το Γένος, για την πατρίδα την ελεύθερη...
Μ' ένα τσούξιμο στην καρδιά θυμήθηκε τον αδελφό του τον παπά, σφαγμένο και πεταμένο μ' εβδομήντα άλλα κουφάρια στην άκρη του δρόμου όπου περνούσαν οι νικητές. Ναι, ήταν φρικτό, το ήξερε, του το είχε πει το παιδί του που τα είδε, ζεστά ακόμα, τα θύματα των Τούρκων, σα μπήκε στα Σέρβια με το νικηφόρο στρατό... Μα τι μ' αυτό; Χωρίς θυσίες λευθεριά δε γίνεται.

Το πόκερ - Στέλιος Φραγκάκης

-Τι έκρυβες μπαμπέσα στα χαρτιά σου

ήταν αδύνατο ποτέ να φανταστώ

σαν έκανε παιγνίδι η αγκαλιά σου

σε ένα πόκερ όπου ήτανε στητό…!

                             

-Έπαιξα, έχασα και τώρα θα πληρώνω

τη μπλόφα σου με δάκρυα στεναγμούς

για μια ολόκληρη ζωή  που το δηλώνω       

μ’ άφησες ρέστα μια μιζέρια με καημούς  

 

-Με γκίνια ξεκινούσα μες στη ζήση

κι όσο κι αν έψαξα δεν βρήκα το γιατί

Η μοίρα μου το έχει αποφασίσει 

να χάνω πάντα στης αγάπης το χαρτί





 





Πηγή: http://amilla.gr/profiles/blogs/4935027:BlogPost:44373

Το παιδί του ήλιου - Φ.Γ.

Μητέρα Πατρίδα

Τι σου έχω κάνει και μου φέρεσαι έτσι;

 

Λεβεντογέννα Ελλάς

Γιατί είσαι τόσο άδικη;

Γιατί με απωθείς από τη λάμψη του ήλιου σου

Κι απ΄την αλμύρα της θάλασσας που με γέννησε;

 

Με πούλησες για δεύτερη φορά

Άνοιξες τα φτερά σου και με έδιωξες από την αγκαλιά σου

Με έστειλες μακρία από τη φυσική σου ομορφία

Με πλήγωσες βαθιά

 

Εγώ είμαι που σου μιλώ, το παιδί σου

Το παιδί του ήλιου

Με ακούς;

 

Με πόνεσες πολύ

Ακόμα με πονάς

 

Κοιτάζω πίσω και οι αναμνήσεις με πλημμυρίζουν δάκρυ

Δάκρυ ευτυχίας

Κοιτώ μπροστά

Πορφυροκόκκινο χρώμα ζωγραφίζεται στον ουρανό

 

Ο ήλιος ταξιδεύει

Τώρα πια βυθίστηκε στα καταγάλανα νερά σου

Τώρα πιά δε με ακούς

Ξεκινώντας τη μέρα με Sacha Guitry...

Ο τρόπος που αστειεύομαι είναι να λέω την αλήθεια. Είναι το καλύτερο αστείο.

Σας ευχόμαστε ένα χαρούμενο πρωινό!

Βαθύ κι εξαίσιο βράδυ - Ναπολέων Λαπαθιώτης

Ἦταν ἕνα βαθὺ κι ἐξαίσιο βράδυ.
-Βράδυ λεπτὸ κι ἀσύλληπτο, Χιμαίρας!-
Ποτέ, τόσο πολύ, τέλος ἡμέρας,
δὲν εἶχε λάμψει τόσο, σὰ πετράδι...

Κατέβαινε τὸ φῶς -μιὰ ὠχρὴ ἀγωνία-,
σὲ κήπους, ὅλο βάλσαμα γιομάτους,
τ᾿ ἄνθη μεθοῦσαν ἀπὸ τ᾿ ἄρωμά τους,
μέσα σε μιὰν ἀνείπωτη ἁρμονία...

Δὲν εἶχε κἂν ὑπάρξει τέτοια δύση,
μήτε στὸ νοῦ τῶν πιὸ γλυκῶν ζωγράφων.
Ἀκόμα καὶ τὰ μάρμαρα τῶν τάφων,
μιὰ δόξα μυστικὰ τά ῾χε κερδίσει...

Κι ὅταν τὸ θάμπος ἄρχιζε νὰ φθάνει
κι ἡ νύχτα τ᾿ ἀργὰ μάγια νὰ κλώθει,
τὸ φεγγάρι, παντοῦ, σὰ φλόγα ἁπλώθη...
Κι ἦταν τὸ βράδυ αὐτὸ πού ῾χα πεθάνει...










Πηγή

Φιλοσοφίας μου άμυνα - Σωκράτους Δαιμόνιο (Δημήτρης Μούχας)

 

Φιλοσοφίας μου άμυνα

Έμεινες πάλι μέσα στο σπίτι.
Είναι ευκαιρία να γράψεις.
Σκέφτεσαι...μα δεν τολμάς να πεις τι σκέφτεσαι...
Χρόνια τώρα...σε ταλανίζει...
Της Ψυχής αποτύπομα..και φιλοσοφίας κουκούλομα...
Χρόνια ίδιες συνήθειες που καλείσαι να υπερβείς
συμπληρώνοντας άθλους...
Χ(Κ)ρόνια αφηρημένα καπελώνοντας στιγμές του πάθους...

Υ.Γ:Τώρα γυμνός ξεκινάς

Οι δημοσιογράφοι του αιώνα - Νίκος Λυγερός

Οι δημοσιογράφοι του αγώνα δεν είναι αυτοί που νομίζεις είναι αυτοί που μας πιάνουν από το αεροδρόμιο για να ακουστεί το μήνυμα είναι αυτοί που κάθονται σιωπηλοί δίπλα σου για να σε προστατέψουν την ώρα της ανάγκης γιατί είναι και αυτοί υπεύθυνοι για τις γνώσεις που μαθαίνει ο λαός που αναζητά την αλήθεια για να μην ξεχάσει, τέτοιους δημοσιογράφους βρήκαμε στην Κω. Πηγή

Σονέτο 10 - Σοφία Πιπέρου

Δε χωράει όλος ο κόσμος στα μάτια μου
Ούτε η καρδιά μου π' αγωνιά δε χωράει
Πόσο μάλλον ο κόσμος όλος σου
Όταν παλεύεις, όταν αγωνίζεσαι
Χωράς μες στην ψυχή μου


Τα νύχια σου ματώνουν από επιμονή τον πόλεμο
Τα πέλματά σου ισορροπούν απάνω στην ειρήνη
Και πόσο δε χωράει στα μάτια μου το θάρρος σου
Ο κόσμος σου πως δε χωράει


Τα μαλλιά σου βαμμένα πλεγμένα φύκια
Και πόσο δε χωρεί στα μάτια μου το πλέξιμο
Ο αγώνας των μαλλιών σου με τη θάλασσα
Ποτέ δεν είδα κόσμο να παλεύει έτσι

Ξεκινώντας τη μέρα με Βάρναλη...

Σε θέλουν σκλάβα να χτυπάς, το κούτελο στο χώμα!
Χασίσι αν θες μετά χαράς, αλλ’ όχι ελεφτεριά!

Καλημέρα με Αρκά!

Αυτός είναι ο μεγαλύτερος δρόμος του κόσμου!

Αν είστε οπαδός του ανοικτού δρόμου, αυτό το ταξίδι με αυτοκίνητο σίγουρα δεν έχει… τελειωμό. Και μιλάμε για μια μοναδική εμπειρία οδήγησης στον μεγαλύτερο δρόμο του κόσμου, μήκους 47.958 χιλιομέτρων, μέσω 18 χωρών – από την παγωμένη Αλάσκα του Βορρά μέχρι το νοτιότερο σημείο της Αργεντινής, αν έχετε το κουράγιο, βέβαια! Ο εθνικός δρόμος Pan-American Highway είναι ο μεγαλύτερος στον κόσμο, προσφέροντας στον ταξιδιώτη τη μοναδική εμπειρία της εναλλαγής κλίματος και φυσικού τοπίου, από ομιχλώδη βουνά και άνυδρες ερήμους μέχρι κατάφυτες ζούγκλες και ανθισμένα λιβάδια.

Ένα ταξίδι μια αληθινή περιπέτεια από μόνο του, αρκετά επικίνδυνο και τολμηρό, τουλάχιστον σε ορισμένα σημεία του, καθώς η διάβαση δεν είναι και τόσο απλή υπόθεση, ενώ άγρια ζώα, ερπετά και πυκνή ζούγκλα είναι στο πρόγραμμα. Απόλυτη περιπέτεια ή απλώς… οδική τρέλα, όπως κι αν χαρακτηρίσετε την εν λόγω διαδρομή, οι εικόνες ξεπερνούν κάθε φαντασία και στην περίπτωση αυτή το τέλος του ταξιδιού είναι που έχει σημασία και όχι ο προορισμός! Για την ιστορία οι χώρες που θα διασχίσει κάποιος είναι οι εξής: Αργεντινή, Βραζιλία, Καναδάς, Χιλή, Κολούμπια, Κόστα Ρίκα, Εκουαδόρ, Ελ Σαλβαδόρ, Γουατεμάλα, Γουιάνα, Ονδούρα, Μεξικό, Νικαράγουα, Παναμάς, Περού, Σουρινάμ, Ηνωμένες Πολιτείες και Βενεζουέλα.

Έτσι είναι... - Ασημίνα Ξηρογιάννη

Οι άνθρωποι χάνονται...

Ανύποπτα γλίστρησες έξω από το οπτικό μου πεδίο
Απ' το κάδρο μου βγήκες...
Γιατί οι άνθρωποι χάνονται... χάνονται... και πάνε.

Τα ποτάμια που σε πήραν εγώ τα μίσησα.










Από το βιβλίο της Ασημίνας Ξηρογιάννη "Η προφητεία του ανέμου" (εκδόσεις Δωδώνη)

Το κοριτσάκι - Νίκη Ταγκάλου

Mην ψάχνεις να βρεις κοριτσάκι εδώ...
Περπατάει χρόνια πάνω σε κάρ...βουνα για να μάθει να αντέχει.
Καταριέται Θεούς για να δέχεται τις αστραπές τους.
Το κοριτσάκι αυτό έπλασε ψυχή σιδερένια.
Χρόνια παλεύει με δαίμονες που της έμαθαν τι σημαίνει ζωή.
Χρόνια μαλώνει με τα δάκρυά της που τους βάζει βενζίνη και τα καίει.
Σε αγνά χρόνια προετοιμαζόταν για θεριά που θα την κυνηγούσαν.
Το κοριτσάκι αυτό δεν κοιμάται σε στρώμα πάνω,
έμαθε να είναι φίλη με το κρύο πάτωμα,
έμαθε να ζωγραφίζει κάθε πρωί στο πρόσωπο της το χαμόγελο,
κάποιες φορές ήταν πολύ δύσκολο και μουντζουρωνόταν αλλά επέμενε.
Συνήθισε να περπατάει στην βροχή και αντί να αρρωσταίνει, θέριευε.
Αρνιόταν να φάει… το θεωρούσε πολυτέλεια και αυτές δεν ήταν αποδεκτές μέσα της.
Υπήρξαν κάποιες λίγες στιγμές που ένιωσε γαλήνη, όταν έπιανε στα χέρια της ένα λουλούδι,
αλλά με το που έπεφταν τα φύλλα του ξαναγυρνούσε στην πραγματικότητα της.
Κάποτε ένα βράδυ…
γεννήθηκε ένα κοριτσάκι και όλα τα επόμενα βράδια της ζωής του
πέθαινε γυναίκα !
 

Χώμα είμαι - Νικολέττα Μ. Σίμωνος

 

"All we are is dust in the wind"

Ένας μου συλλογισμός πάνω σ' έναν των Kansas στίχο

 

Ένας κόκκος κονιορτού
η ύπαρξή μου, που ταλαντεύεται ανάμεσα στους ρυθμικούς βηματισμούς του θνητού χορού
και στις παραστατικές του τις κινήσεις -πότε βαλς, πότε ταγκό
κι άλλοτε ροκ
σκληρό και άγριο. Η ύπαρξή μου ένας τόσος δα κόκκος από το χώμα που είμαι ταγμένη να ταΐσω.
Μια μονοκύτταρη, χωμάτινη
θύελλα, που στροβιλίζεται μες στα χάη
παρασυρόμενη από τους ζωοφόρους ανέμους.
Πότε τη βρίσκεις στον λευκό βορρά
και πότε στον γαλάζιο νότο. Κι άλλοτε
στη χρυσή ανατολή τη συναντάς 
είτε τη χάνεις μες στην πύρινη πορφύρα της αναδυόμενης δύσης.

Είμαι τυχερή

όσο η συμμετοχή μου στον θνητό τούτο χορό καλά κρατεί.
Κι όσο οι ζωοφόροι άνεμοι δεν παύουν και για μένα να φουσκώνουν
είμαι τυχερή
γιατί η ύπαρξή μου υφίσταται στη γη
εν κινήσει, στα βήματα τα ανεξίτηλα
του αδίστακτου, του συγκλονιστικώς αγέραστου και
παντελώς άχρονου χρόνου.

Το χέρι Του, το ξέρω
πως μια της στιγμής στιγμή
μια της στιγμής οριστική παύση
θα σηκώσει απ’ το βινύλιο της ζωής
τη βελόνα του δικού μου γραμμοφώνου, και τότε η μουσική
για μένα θα σωπάσει.
Ο χορός μου για πάντα θα πάψει
δίχως τη μουσική.

Ξέρω ακόμα
-κι εσύ, ξένε, το ξέρεις-
πως δεν αργεί η μέρα που οι άνεμοι μαζί μου θα θυμώσουν.
Δεν θα ματαπαρασυρθώ από το φύσημά τους.

Το μόνο που, αληθινά, δεν ξέρω είναι το πότε.
Ξέρω μονάχα ότι εκείνη η πνοή
έτσι όπως τη ζωή μου εμφύσησε
και μ’ έριξε
στης γαίας την αγκάλη
έτσι και μιαν άγνωστη στιγμή θε να ‘ρθει να με πάρει.
Ταξίδι δίχως γυρισμό
στον αδηφάγο Άδη.

Και τότ’ εγώ, ο μηδαμινός
ο μοναχικός
του κουρνιαχτού κόκκος, με το έσχατο της ζωής μου μελτέμι θα χαθώ
μες στα ανώτερα του σύμπαντος χάη
παντοτινά πια αιχμάλωτος της βαρύτητας
με την οποία μας καταριέται ο Χάρος.

Το χώμα με τρώει.
Κι εγώ χώμα είμαι
και χώμα γίνομαι
κι ελεύθερα πετάω...







Πηγή: http://psichisekfrasi.blogspot.gr/2013/02/blog-post_15.html

Οι Γερανοί του Ιβύκου - Βαγγέλης Τσακνάκης

Ήρθε ο βλαξ και παρίστατο σαν γλαυξ,

ένας έωλος μαλάξ….

καράβι αλυσοδεμένο…

ένα ψάρι με ένα μάτι,

ένα λέπι και ένα φύκι για μεταξωτή κορδέλα…

ένα τούβλο στο ντουβάρι…

λόγια στο βαρέλι…

που είναι ο πάτος;

πατώσαμε… βρωμάνε πιο πολύ γιατί τ’ ανακατώσαμε…

Ήρθε ο βλαξ και παρίστατο σαν γλαυξ,

ένας έωλος μαλάξ….

με μια αίολη στολή που τη σκίσαν του Ιβύκου οι γερανοί...

Ξεκινώντας τη μέρα με χιούμορ του Βολταίρου...

Το χασμουρητό μπορεί να μην είναι ευγενικό, αλλά είναι σίγουρα μια ειλικρινής γνώμη.

Καλημέρα!

Η εποχή των λίθων - Raymond Queneau

Η εποχή των φυτών

μετά ήρθε η εποχή των ζώων

μετά ήρθε η εποχή των ανθρώπων

τώρα έρχεται η εποχή των λίθων

 

Όποιος ακούει τις πέτρες να μιλούν

ξέρει

μόνο οι πέτρες θα μείνουν

 

Όποιος ακούει τους ανθρώπους να μιλούν

ξέρει

μόνον οι πέτρες θα μείνουν









Πηγή

Η θλίψη μου είναι μια γυναίκα - Έλενα Πολυγένη

Η θλίψη μου είναι μια γυναίκα.

Η θλίψη μου είναι μια όμορφη γυναίκα.
Φοράει ψηλά τακούνια και άρωμα DKNY.

Επίσης θεωρώ ότι είναι αφάνταστα έξυπνη.

Το μόνο ελάττωμά της: στεναχωριέται πολύ εύκολα.











Από την ομώνυμη ποιητική συλλογή της Έλενας Πολυγένη (εκδόσεις poema).

Επιθυμίες - Ελένη Τομπέα (Word Chimes)

Σε αυτές παραδίνομαι...

Αυτές που πλαισιώνουν περιμετρικά την καρδιά μου

και κουδουνίζουν σαν μικρά καμπανάκια με κάθε χτύπο της

Αυτές που κάνουν το σώμα μου να μουδιάζει

τσιμπώντας με ελαφρώς σαν καρφίτσες

και σκορπώντας ρίγοι ηδονικά σαν απο άγγιγμα εραστή

Και πόσες άλλες!

Αναρίθμητα καλέσματα χωρίς τέλος και αρχή

που φωνάζουν και ζητάνε την απόλυτη παράδοση μου

Και εγώ...Σαν απο πριν να το'ξερα

πως θα'μαι ανίκανη να τις αρνηθώ...







Πηγή: http://wchimes.blogspot.gr/

Το ερειπωμένο χωριό - Παναγιώτης Πατουχέας

 

Προχωρώντας  δρόμο ,δρόμο χωματένιο ακολουθώ

 ο αέρας χτυπά σαν να έσφιξαν οι σάλπιγγες .

Προχωρώντας, ένα χωριό φαίνεται να πλησιάζω

από χρόνια πριν έρημο

 ανύπαρκτη  η ανθρώπινη παρουσία

 μόνα αποτυπώματα τα πετρόσπιτα

φαίνονται να περιμένουν σαν  πιστές Πηνελόπες τους αρχοντάδες τους

που όμως εκείνοι τα λησμόνησαν.

 Σπίτια καταδικασμένα να κοιτούν την θάλασσα και να τα μαστιγώνει ο αέρας

 κτισμένα στο γκρεμό όπως η μοίρα όρισε για αυτά .

Η είσοδος στο πρώτο πυργόσπιτο είναι μάλλον απροσδόκητη

  νομίζεις  λες πως σε καλεί η άρνηση,

 στην πρόσκληση μεγάλη αγένεια !

 Μπήκα στην καμάρα της πόρτας , έγραφε 1864

 υπενθυμίζοντας την ηλικία του .

Ξεκινώντας τη μέρα με Ναπολέων...

Ο πιο σίγουρος τρόπος για να μείνεις φτωχός είναι να είσαι τίμιος.

Πολύ καλημέρα σας!

Το σκάκι - Μανόλης Αναγνωστάκης

Ἔλα νὰ παίξουμε...
Θὰ σοῦ χαρίσω τὴ βασίλισσά μου
Ἦταν γιὰ μένα μιὰ φορὰ ἡ ἀγαπημένη
Τώρα δὲν ἔχω πιὰ ἀγαπημένη

Θὰ σοῦ χαρίσω τοὺς πύργους μου
Τώρα πιὰ δὲν πυροβολῶ τοὺς φίλους μου
Ἔχουν πεθάνει ἀπὸ καιρὸ
πρὶν ἀπὸ μένα


Ὅλα, ὅλα καὶ τ᾿ ἄλογά μου θὰ στὰ δώσω
Ὅλα, ὅλα καὶ τ᾿ ἄλογά μου θὰ στὰ δώσω
Μονάχα ἐτοῦτο τὸν τρελό μου θὰ κρατήσω
ποὺ ξέρει μόνο σ᾿ ἕνα χρῶμα νὰ πηγαίνει

δρασκελώντας τὴν μίαν ἄκρη ὡς τὴν ἄλλη
γελώντας μπρὸς στὶς τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στὶς γραμμές σου ξαφνικὰ
ἀναστατώνοντας τὶς στέρεες παρατάξεις

Ἔλα νὰ παίξουμε...

Ὁ βασιλιὰς αὐτὸς δὲν ἤτανε ποτὲ δικός μου
Κι ὕστερα τόσους στρατιῶτες τί τοὺς θέλω!
Τραβᾶνε μπρὸς σκυφτοὶ δίχως κἂν ὄνειρα
Ὅλα, ὅλα, καὶ τ᾿ ἄλογά μου θὰ στὰ δώσω

Ὅλα, ὅλα, καὶ τ᾿ ἄλογά μου θὰ στὰ δώσω
Μονάχα ἐτοῦτο τὸν τρελό μου θὰ κρατήσω
ποὺ ξέρει μόνο σ᾿ ἕνα χρῶμα νὰ πηγαίνει
δρασκελώντας τὴν μίαν ἄκρη ὡς τὴν ἄλλη

γελώντας μπρὸς στὶς τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στὶς γραμμές σου ξαφνικὰ
ἀναστατώνοντας τὶς στέρεες παρατάξεις
Ἔλα νὰ παίξουμε...

Κι αὐτὴ δὲν ἔχει τέλος ἡ παρτίδα...








Πηγή

Κάιν - Κωνσταντίνος Θεοτόκης

Ο Κώστας Λάμπουρας εγύρισε σπίτι του εκείνο το βράδυ συγχυσμένος. Η όψη του ήταν κίτρινη, τα μάτια του ανήσυχα και γουρλωμένα, το χείλι του αχνό· και έτσι ήτουν άσκημη η μορφή του, και ασυνήθιστη και αγριεμένη. Το φέσι του ήταν στραβά απάνου στο κεφάλι του, το σεγκούνι του ριγμένο στον ώμο του, τα μανίκια του πομάμισού του ανοιχτά και λιγδιασμένα.
Μέσα στο σπίτι του η γυναίκα του εμαγείρευε το δείπνο· αυτός ήρθε κι εκάθισε παραστιάς, γιατί είχαν αρχίσει τότες τα κρύα του χινόπωρου. Δεν εχαιρέτησε· αλλά ανάσανε ανταριασμένος και κάπου κάπου εκουνούσε το κεφάλι φοβερίζοντας.
«Ευγενιά, τι μαγειρεύεις;» της είπε κακότροπα.
«Λάχανα» αποκρίθηκε κοιτάζοντάς τον υποψιασμένη· «τι τρέχε πάλε;»
«Μας εχαντάκωσε!» της απάντησε αναστενάζοντας και πεισμωμένος «το κοπάδι το ’δωκε του νοικοκύρη. Πώς θα ζήσουμε;»
«Μα, Κώστα» ετόλμησε να πει εκείνη γλυκά «ήταν ξένο πράμα· να πλερώσετε δεν είχετε και δεν ήθελες· πώς είχε να το βαστάξει;» κι εχαμογέλασε.
«Τι λες και συ» της είπε κοιτάζοντάς την λοξά «ποιος σου ’μαθε αυτά τα λόγια; τώρα δεν πλερώνει κανένας· τι είχε να φοβηθεί;»
«Ο νόμος είναι νόμος· θα σας έβαναν στη φυλακή· και τ’ αδερφού σου δεν τ’ αρέσει η χάψη.»
«Φυλακή για τέτοιες μικροδουλειές» απολογήθηκε περιγελώντας «κάθε μέρα βλέπεις φυλακώνουν τον κόσμο! Σου φαίνεται πως εξανάρθε ο παλιός καιρός! Πάνε τώρα αυτά, καθένας κάνει ό,τι θέλει. Γιατί ψηφίζομε βουλευτάδες; - Για να ’χομε τις ευκολίες μας. Ποιος εζήτησε χάρη και δεν του γίνηκε; - Κάθε μέρα ακούονται σκοτωμοί, μα δε μου λες πόσο παιδεύονται οι ανθρώποι; Μήνες. Και ο κυρ-αδερφός μου εσκιάχτηκε· τι θα μας έκαναν; Κατάσκεση; - Αν αφήναμε πρώτα. – Μα θα τόνε διορθώσω εγώ τον κυρ-αδερφό μου».
Κι ετσώπασε· και η όψη του αγρίεψε περσότερο· τώρα εσυλλογιζότουν μοναχός του: - «Ο αδερφός του τον είχε αδικήσει ναι, ήταν αδικία να του πάρει το κοπάδι και να το παραδώκει τώρα το χειμώνα που δεν είχαν άλλη πόρεψη. Μα τι τον έμελλε τον αδερφό του· ήταν ανύπαντρος, άτεκνος, ανέγνοιαστος, ποιον είχε να θρέψει; - Το κουφάρι του μονάχα· όταν η φτώχεια τούς εκυρίευε, εκείνος θα μπορούσε να φύγει και να τον αφήσει στα κρύα να χτυπιέται με την πείνα, με τη ζόρκια· όπου κι αν επήγαινε θα ζούσε, γιατί δεν εβαριότουν τη δουλειά. Μα τότες τι θα ’κανε ο ίδιος; πώς θα ’ζουνε τον εαυτό του και τη φαμιλιά; Ήταν πάντα του αδούλης· οι ελιές λάδι δεν έδιναν εκείνα τα χρόνια· μοναχά το κοπάδι θα τους κυβερνούσε όλον το χρόνο και ο αδερφός του από κουταμάρα ή από κακοσύνη επήγαινε να το παραδώσει του νοικοκύρη. Αχ, είχε κάμει αληθινά σαν οχτρός!».
Η Ευγενιά ανακάτωνε τα λάχανα στο τσουκάλι, τα δοκίμασε, εσηκώθηκε κι έφερε ψωμί από μιαν κρεμασμένη κάνιστρα και κοιτάζοντας τον άντρα της στα μάτια είπε ταραγμένη: «- Το φαΐ είναι έτοιμο».

Η αρμονία βρίσκεται εδώ - Χρύσα Μιχαλοπούλου

Η Ευγενική Καταγωγή της Αγάπης και η Διαδικασία της Προόδου της έχει μια Ενδιαφέρον Διαδρομή,
Μέσα απο έναν Στροβιλοειδή Λαίλαπα και Φοβερό Τυφώνα
Των Τροπικών...........
Κυκλώνα........
Και Όποιος Αντέξει!

Η Προοπτική της Βέρας στο Άλλο Πρόσωπο του Χρόνου
Είναι το Μυστήριο της Προοπτικής......
Το Αθέατο Μέσα μας,
Η Τελεία στη Σκέψη....
Το Μυστικό της Κάθε Λέξης
Όπως Όταν Μιλάει η Ποίηση........
Το Παρελθόν είναι το Μέλλον του Σήμερα......
Και η Στιγμή Κάτι Λέει......

Η Τρυφερότητα Βρίσκεται στα Χέρια και ο Τριγμός της Ηδονής Βαπτίζει το Κενό.....
Η Κατανόηση της Τρυφερότητας μετ' εμποδίων
Τα Ρόζ Δάχτυλα Λεπτής Υφής είναι που Σμίγουν
Τους Πόνους έως την Τελευταία Κατοικία.......
Κι Όποιος Αντέξει!!..........
Η Αρμονία Βρίσκεται Εδώ.

Το μέτρημα - Σοφία Πιπέρου

Μπαλκόνι !

Οδός Αντιφίλου, αριθμός το δώδεκα

και επάνου το φεγγάρι σε συμμετρία με μένα

δεν έχει αριθμούς.

Πόσο ελεύθερο να νιώθει

 χωρίς τη μαθηματική παραπλάνηση ότι ανήκει κάπου

Χωρίς συνείδηση δε ξέρει

 ότι μόνο αυτό ελπίζει να βρει παρηγοριά

 στο κενό που έχει γύρω του .

Δε ξέρει να μετρά ίσως παραπάνω από το ένα

αλλά και αυτό φορές το αγνοεί

ή το ξεχνά μπροστά στον κόπο

να γεννήσει την ημέρα ,

να φωτίσει το ένα μισό της γης

και το άλλο να το φυλακίσει σε ένα ακατάστατο δωμάτιο

με όλα τα θνητά αντικείμενα τριγύρω ,

αυτά όλα που μας θέλουν ντυμένους .

Και συ με το ένδυμα φτηνό

 γιατί τη πόρτα μου χτυπάς σε συγκεκριμένο δρόμο !

Αυτά δεν είναι του φεγγαριού καμώματα ,

και γω πόσο θέλω να ξεχάσω το μέτρημα

 και να γεννήσω με κόπο την ημέρα.

 

Ξεκινώντας τη μέρα με Άντον Τσέχωφ...

Η αγάπη, η φιλία και ο θαυμασμός δεν ενώνουν τους ανθρώπους τόσο, όσο το κοινό μίσος για κάτι.

Καλή εβδομάδα!

Καληνύχτα!

Το σβησμένο φανάρι - Γιάννης Ρίτσος

θά ῾θέλᾳ - λέει- ν᾿ ἀφήσω στὸν καθένα σας αὐτὸ τὸ βλέμμα
τοῦ ἤρεμου θαυμασμοῦ μπροστὰ στὸ λιόγερμα. Θά ῾θέλᾳ ἀκόμη
νὰ σᾶς ἀφήσω τὸ περίλυπο ἄκουσμα
τῆς ἔρημης φωνῆς τοῦ ἰχθυοπώλη στὰ πρωινὰ τοῦ Ἰουλίου
καὶ τὸ βόμβο τῆς μέλισσας μέσα σ᾿ ἕνα τριαντάφυλλο
ἢ τὸ ἄηχο «ἄχ» μιᾶς λευκῆς πεταλούδας πλάι στὸ μὼβ λουλούδι.
Περισσότερο ἀπ᾿ ὅλα θά ῾θελᾳ νὰ σᾶς ἀφήσω τὸν τρόπο
τῆς ἀλλαγῆς τῶν χρωμάτων πρὸς τὸ ἀσῆμι καὶ τὸ ρόδινο
ὅταν ἡ πόρτα κλείνει καὶ σκοτεινιάζουν τὰ δωμάτια
κι ὡστόσο οἱ καθρέφτες διατηροῦν ἀνέπαφη
τὴν εἰκόνα τῆς θάλασσας, γι᾿ αὐτὸ γαλανίζουν τὰ σεντόνια
στὸ μεγάλο γαμήλιο κρεβάτι τῶν νεκρῶν. Θά ῾θελα ἀλλὰ
τούτη τὴν ὥρα μὲ πρόλαβε ὁ Ἀόρατος,
ὁ Πανταχοῦ καὶ Πάντοτε Παρών, μοῦ ῾σβησε τὸ φανάρι
καὶ πιὰ δὲ βλέπω οὔτε νὰ δείξω τίποτα κι οὔτε νὰ περπατήσω.









Πηγή

Απόπειρα - Νατάσα Ρεντήφ

Ήθελα τα χέρια σου πάνω μου απόψε

κι ας δείχνουν τόσο τέλεια… εγώ ξέρω πως δεν είναι.

Βουλιάζω στη μαύρη τρύπα της τρυφερότητας για να σε φτάσω

Το όριό σου παραμένει θολό στο βάθος της διαδρομής.

Είμαι ικανή και πρόθυμη να αγκαλιάσω την απόσταση που μας χωρίζει

Ν’ αγαπήσω το χρόνο που μας περιγελά

Μόνο επειδή είναι ανάμεσά μας, κομμάτια μας.

Αυτό περιμένω

Αυτό φοβάμαι

Εσένα, απλά σε θέλω.

Φιλί παράδοσης

η φαντασία

Φιλί επιθυμίας

η αλήθεια

Φιλί απόπειρας

η πραγματικότητα

Θηλυκά είδωλα

όλα στη δούλεψή σου.

Αγάπης Επαίτης στη ζωή μου ξένος - Σίσσυ Κόσσυβα (εκδόσεις Αρμός)

Η Καρλάιλ έγραφε:

"Είμαι πλούσια σε πόνο, διότι είμαι πλούσια σε ζωή!" Έχω πειστεί πια! Πλούσιος είναι μόνος όποιος έψαξε, πάλεψε, έχασε και βρήκε την ψυχή του στις πιο αφόρητες, στις πιο αδιέξοδες, στις πιο πονεμένες καταστάσεις της ζωής. Αν δεν ζυμωθείς με τον πόνο, τον θάνατο και τον έρωτα δεν σώζεις την ψυχή σου. Δεν βρίσκεις φως. Δεν βρίσκεις ουρανό. Δεν βρίσκεις Θεό.



... όταν το μαρτύριο το προσεγγίζεις με αγάπη και διάκριση, έχει να σου διδάξει πολλά. Τα σημαντικότερα.

Μάρω Βαμβουνάκη

[...] Τώρα με την κρίση που μας απειλεί όλους, οι κάθε λογής επαίτες είναι καθημερινό συναπάντημα στη ζωή μας [...] Είναι εκείνοι οι μυστηριώδεις "πλησίον" [...] Είναι αυτοί που "επαιτούν" την προσοχή μας, την αντίληψή μας, γιατί όχι και την αγάπη μας.

Γεώργιος Κ. Παπαγεωργίου

Μην πεις στην αγάπη να κρυφτεί - Ξένια Ανδρέου

Μην πεις ποτέ στην αγάπη να σιωπήσει,

θα φανεί πίσω από τους τοίχους

σαν ζωγραφιά στης μοναξιάς το μονοπάτι.

Και όσο εσύ θα την αρνείσαι

εκείνη θα σε ποτίζει αγιασμένο νερό

από τις πηγές της λησμονιάς.

Και όσο εσύ θα την αγνοείς

εκείνη θα σε θυμάται

να υφαίνεις ιστό να την παγιδεύσεις.

Μα εκείνη λευτερώνεται και δραπευτεύει

για να σε ξαναβρεί όπου και να 'σαι...

Μην πεις ποτέ στην αγάπη να κρυφτεί...