Η μυγδαλιά - Γεώργιος Δροσίνης

Ἐκoύνησε τὴν ἀνθισμένη μυγδαλιὰ
μὲ τὰ χεράκια της
κι ἐγέμισε ἀπὸ ἄνθη ἡ πλάτη, ἡ ἀγκαλιὰ
καὶ τὰ μαλλάκια της.

Ἄχ! χιονισμένη σὰν τὴν εἶδα τὴν τρελλὴ
γλυκὰ τὴ φίλησα,
τῆς τίναξα τὰ ἄνθη ἀπ᾿ τὴν κεφαλὴ
κι ἔτσι τῆς μίλησα:

Χειμερινά Σταφύλια - Ανδρέας Εμπειρίκος

ΓΛΥΠΤΟ- Etabel Niopa (έργα αναγνωστών)

Ποίηση,

με τα βαμβακένια χέρια σου

κλείσε μου το στόμα.

Σιωπηλά θα πνίγομαι

Δυνατά θα γράφω. 

Τα εσπέρια- Αλέξανδρος Μπάρας

Τα Εσπέρια

Βράδυ...

Στα ελαιώδη νερά του λιμανιού,
μετακινείται κύκνεια
ένα μεγάλο πλοίο,
μετακινείται παίρνοντας
κατεύθυνση προς τ' ανοιχτά,
μ' εκείνο το περιφρονητικό του μεγαλείο
των μακρινών αναχωρήσεων...

Κι ίσως δεν είναι πλοίο,
ίσως είναι το παν που φεύγει,
όλα που φεύγουν. Όλα!

ΟΥΙΛΙΑΜ ΣΑΙΞΠΗΡ-ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

O Ράινερ Μαρία Ρίλκε για τον Χανς Καρόσσα

 *** 

Για τον Hans Carossa

Ακόμα να και η δική μας η απώλεια. Κι ακόμα η λησμονιά

Που έχει ακόμα τη μορφή στο παράταιρο κράτος της μετάλλαξης.

Το αφημένο κυκλώνει. Κι είμαστε εμείς σπάνια στο μέσον

Ενός κύκλου. Και ολοτρόγυρα περιστρέφεται η μακάβρια φιγούρα.

μετάφραση: Σωτήρης Ε. Γυφτάκης

από την ανθολογία Αυστριακοί Ποιητές του 20ού αιώνα

εκδ. λεξίτυπον, 2008 

Το είδαμε εδώ

Η Πάπισσα Ιωάννα του Εμμανουήλ Ροΐδη

Δεν έχω διαβάσει ποτέ πιο καυστικό, πιο πνευματώδη λογοτέχνη από τον Εμμανουήλ Ροΐδη. Η πένα του παρασύρει τον αναγνώστη από τη μία φράση στην άλλη, τον κάνει πλέον να καραδοκεί για την επερχόμενη ιδέα ή εικόνα που θα του προκαλέσει ένα ελαφρό μειδίαμα ικανοποίησης, εκείνο το αίσθημα ικανοποίησης που αποδεικνύει περίτρανα ότι "τώρα έχουμε να κάνουμε με ένα εξαιρετικό λογοτεχνικό πνεύμα". Εκείνος βέβαια ονόμαζε το ίδιο του το ύφος "κολοκυνθοπληγία", εννοώντας - ωσάν να σε χτυπά στο κεφάλι κολοκύθα - ότι ο μόνος τρόπος να κρατήσει τον Έλληνα αναγνώστη του 1860 -1870 (περίοδος κατά την οποία εκδόθηκε το βιβλίο) ήταν το συνεχές χιούμορ και η ειρωνία. Ο ίδιος γεννημένος στη Σύρο στα 1836, πολυταξιδεμένος στα πιο φωτισμένα μέρη του κόσμου, χωρίς να στερηθεί τίποτε, ασχολήθηκε σχεδόν για όλη του τη ζωή με τα γράμματα...

Έντγκαρ Άλαν Πόε - Άναμπελ Λη

Γιάννης Σκαρίμπας- Το μοντέλο

ΤΟ ΜΟΝΤΕΛΟ (από τή συλλογή ΟΥΛΑΛΟΥΜ)

Πού τήν είδα; Συλλογίζομαι άν στούς δρόμους τήν αντίκρυσα ποτές μου ή στ' αστέρια, τούς χυτούς της φέρνει η ιδέα μου τούς ώμους δίχως χέρια! Δίχως χέρια . . . Τό μάτι της γυαλένιο άς μή μ' έβλεπε – μ' εθώρει κι ήταν τ' όντι ρόδο ψεύτικο τό γέλιο της – κερένιο – καί τό δόντι...

Φερνάντο Πεσσόα

Υπάρχουν ποιητές που είναι τεχνίτες
Και δουλεύουν τους στίχους
Όπως οι μαραγκοί το ξύλο!

Τι λυπηρό να μην ξέρεις ν’ ανθίζεις!
Να’ χεις να βάζεις στίχο σε στίχο, όπως αυτός
Που χτίζει έναν τοίχο
Και βλέπει αν στέκει καλά
Και τον γκρεμίζει αν δεν είναι έτσι!

Αλλά το μόνο έργο τέχνης είναι η Γη μας
Που αλλάζει, και πάντα η ίδια είναι και πάντα ωραία…

Κώστας Καρυωτάκης- Νύχτα

ΝΥΧΤΑ 

Είναι αξημέρωτη νύχτα η ζωή.

Στις μεσονύχτιες στράτες περπατάνε
αποσταμένοι οι έρωτες
κι οι γρίλιες των παράθυρων εστάξανε
τον πόνο που κρατάνε

Στις στέγες εκρεμάστη το φεγγάρι
σκυμμένο προς τα δάκρυα του
κι η μυρωμένη λύπη των τριαντάφυλλων
το δρόμο της θα πάρει

Ολόρθο το φανάρι μας σωπαίνει
χλωμό και μυστηριώδικο
κι η πόρτα του σπιτιού μου είναι σα ν' άνοιξε
και λείψανο να βγαίνει...

Ο Λύχνος του Αλαδίνου- Νίκος Καββαδίας, τα λόγια ίσως να μη χρειάζονται...!!!

Ας ξεκινήσουμε το σημερινό μας ταξίδι στην ποίηση και την λογοτεχνία με ένα τραγούδι και ταυτόχρονα πανέμορφο ποίημα. Στο πρώτο βίντεο θα δείτε και θα ακούσετε το Χρήστο Θηβαίο να ερμηνεύει το ποίημα του Νικόλα Καββαδία '' Λύχνος του Αλαδίνου''  σε μουσική του Θάνου μικρούτσικου, ενώ στο δεύτερο την απαγγελία του ποιήματος.

Άλλα σχόλια μας είναι περιττά. 

Καλημέρα σε όλους...

... Και καλό Σαββατοκύριακο. Η παρέα μας όλο και μεγαλώνει, σας ευχαριστούμε πολύ. Αυτό θέλουμε εμείς, μια μεγάλη παρέα με ίδιες σκέψεις και έρωτα για την λογοτεχνία. 

Νικηφόρος Βρεττάκος, Ο κόσμος κι η ποίηση

Σας καληνυχτίζουμε με ένα υπέροχο ποίημα του Ν.Βρεττάκου για την ποίηση.

Απλά πράγματα όλα. Η τάξη τους είναι

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι-Οδυσσέας Ελύτης.

Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
τ’ άγριο μαλλί σου στην τρικυμία
το ραντεβού μας η ώρα μία
Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
τα μαύρα μάτια σου το μαντίλι
την εκκλησούλα με το καντήλι
Όλα τα πήρε το καλοκαίρι

Γιάννης Ρίτσος-Στο Χριστό.

Ω, εσύ που μίλαες στα πουλιά, στου δάσους τα γυμνά κλαδιά,
στου αγρού τα κρίνα και γλυκά στον κάθε πόνο εστράφης-
σου κρέμασαν στο χέρι σου μιαν αρμαθιά βαριά κλειδιά
να κλεις μπουντρούμια, ιδιώνυμα γελώντας να υπογράφεις.

Συχώρα τον αμαρτωλό, Χριστέ, ο εργάτης σήμερα
καθώς πέφτει στη σκέψη του των φυλακών η αυλαία
σε βλέπει μ’ όψη βλοσυρή και με τα μάτια ανήμερα
να του απαγγέλεις την ποινήν ίδιος με εισαγγελέα.

Απόσπασμα από το όνειρο στο κύμα.

Ήμην πτωχόν βοσκόπουλον εις τα όρη. Δεκαοκτώ ετών, και δεν ήξευρα ακόμη άλφα. Χωρίς να το ηξεύρω, ήμην ευτυχής. Την τελευταίαν φοράν όπου εγεύθην την ευτυχίαν ήτον το θέρος εκείνο του έτους 187... Ήμην ωραίος έφηβος, κ' έβλεπα το πρωίμως στρυφνόν, ηλιοκαές πρόσωπόν μου να γυαλίζεται εις τα ρυάκια και τας βρύσεις, κ' εγύμναζα το ευλύγιστον, υψηλόν ανάστημά μου ανά τους βράχους και τα βουνά.

Τον χειμώνα που ήρχισ' ευθύς κατόπιν με πήρε πλησίον του ο γηραιός πάτερ Σισώης, ή Σισώνης, καθώς τον ωνόμαζον οι χωρικοί μας, και με έμαθε γράμματα. Ήτον πρώην διδάσκαλος, και μέχρι τέλους τον προσηγόρευον όλοι εις την κλητικήν «δάσκαλε». Εις τους χρόνους της Επαναστάσεως ήτον μοναχός και διάκονος. Είτα αγάπησε μίαν Τουρκοπούλαν, καθώς έλεγαν, την έκλεψεν, από ένα χαρέμι της Σμύρνης, την εβάπτισε και την ενυμφεύθη.

Ευθύς μετά την αποκατάστασιν των πραγμάτων, επι Καποδίστρια κυβερνήτου, εδίδασκεν εις διάφορα σχολεία ανά την Ελλάδα, και είχεν ου μικράν φήμην, υπό το όνομα «ο Σωτηράκης ο δάσκαλος». Αργότερα, αφού εξησφάλισε την οικογένειάν του, ενθυμήθη την παλαιάν υποχρέωσίν του, εφόρεσε και πάλιν τα ράσα, ως απλούς μοναχός την φοράν ταύτην, κωλυόμενος να ιερατεύη κ' εγκατεβίωσεν εν μετανοία, εις το Κοινόβιον του Ευαγγελισμού. Εκεί έκλαυσε το αμάρτημά του, το έχον γενναίαν αγαθοεργίαν ως εξόχως ελαφρυντικήν περίστασιν, και λέγουν ότι εσώθη.

Ολυμπιακός ύμνος-Κ.Παλαμάς.

Με αφορμή την αφή της Ολυμπιακής φλόγας, χθές 10-05-12, σκεφτήκαμε να θυμηθούμε και τον Ολυμπιακό ύμνο. Είναι τιμή μας οι δύο από τους τρεις ύμνους που ακούγονται ανά την οικουμένη κάθε τετραετία να είναι γραμμένος στην ελληνική γλώσσα.  Τιμή μας που είμαστε Έλληνες!!!! Ας μην το ξεχνάμε αυτό επειδή η χώρα μας βρίσκεται σε άσχημη πολιτική κατάσταση. Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι περάσαμε πολύ χειρότερα και επιζήσαμε!


Ακολουθούν οι στίχοι του πασίγνωστου ποιήματος του Κ.Παλαμά:

Η κοπέλα από το Βου - Li Po (από το βιβλίο του Άρη Δικταίου Ανθολογία Κινέζικης Ποιήσης)

Κρασί από αμπέλι,
χρυσές κούπες,
δεκαπεντάχρονο κοράσι από το Βου,
πάνω σε λυγερό άλογο φερμένο.
Τα φρύδια της είναι βαμμένα μαύρα,
τα γοβάκια της είναι από κόκκινο μετάξι.
Τα λόγια της παραπατούν,
μα τραγουδά χαδιάρικα η φωνή της.
Στο συμπόσιο το πλούσιο
μεθά, στην αγκαλιά μου.
- Πίσω από τις κουρτίνες
που έχουνε χρώμα ιβίσκου,
κοράσι από το Βου
τι θα σε κάνω;

Κωστής Παλαμάς

Ὁ Διγενὴς κι ὁ Χάροντας

Καβάλλα πάει ὁ Χάροντας
τὸν Διγενῆ στὸν Ἅδη,
κι ἄλλους μαζί... Κλαίει, δέρνεται
τ᾿ ἀνθρώπινο κοπάδι.
Καὶ τοὺς κρατεῖ στοῦ ἀλόγου του
δεμένους στὰ καπούλια,
τῆς λεβεντιᾶς τὸν ἄνεμο,
τῆς ὀμορφιᾶς τὴν πούλια.
Καὶ σὰ νὰ μὴν τὸν πάτησε
τοῦ Χάρου τὸ ποδάρι
ὁ Ἀκρίτας μόνο ἀτάραχα
κοιτάει τὸν καβαλλάρη.
«Ὁ Ἀκρίτας εἶμαι, Χάροντα
δὲν περνῶ μὲ τὰ χρόνια.

Μενέλαος Λουντέμης- Ερωτικό κάλεσμα

Οι ριζοσπάστες του ελληνικού Μεσοπολέμου

Δύο μελέτες για τους υπερρεαλιστές ποιητές και δοκιμιογράφους, καθώς και για τους δεσμούς τους με τον μαρξισμό και την ψυχανάλυση.

Τι ακριβώς αντιπροσώπευαν οι έλληνες υπερρεαλιστές του Μεσοπολέμου; Τι αποκόμισαν από το διεθνές υπερρεαλιστικό κίνημα με την ποίησή τους ο Ανδρέας Εμπειρίκος και ο Νίκος Εγγονόπουλος και ποιες παραμέτρους άντλησε από τις θεωρητικές αρχές των γάλλων υπερρεαλιστών με τα δοκίμιά του (εν μέρει και με τα ποιήματά του) ο Ν. Κάλας; Η συζήτηση έχει ξεκινήσει εδώ και πάνω από 30 χρόνια, αλλά ο Νίκος Σιγάλας και ο Μιχάλης Χρυσανθόπουλος επανέρχονται με δύο συστηματικές μελέτες πάνω στο ζήτημα (ο πρώτος εστιάζοντας στον Εμπειρίκο και τον Κάλας, ο δεύτερος περιλαμβάνοντας στην εξέτασή του και τον Εγγονόπουλο), για να περιγράψουν ευκρινέστερα τις συνθήκες γέννησης του ελληνικού υπερρεαλισμού και να ορίσουν σαφέστερα τους δεσμούς του με τον μαρξισμό και την ψυχανάλυση, ανεξάρτητα από την όποια μεταπολεμική του εξέλιξη.
Τα δύο βιβλία έχουν πολλά κοινά σημεία και παρόμοια κατεύθυνση. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930 ο Εμπειρίκος, ο Εγγονόπουλος και ο Κάλας δεν είναι κάποιοι περιφερειακοί αναμεταδότες των διακηρύξεων του Μπρετόν και της παρέας του, αλλά τα πρόσωπα που θα συμπήξουν το μέτωπο της υπερρεαλιστικής πρωτοπορίας σε μια καλλιτεχνική κοινότητα η οποία είτε μοιάζει απρόθυμη για την οποιαδήποτε καινοτομία είτε προτιμά λιγότερο υψηλούς ρυθμούς αφύπνισης...

Γιώργης Παυλόπουλος- Τα αντικλείδια

Τα αντικλείδια

Η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.

Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς να βλέπουν

τίποτα και προσπερνούνε. Όμως μερικοί

κάτι βλέπουν, το μάτι τους αρπάζει κάτι

και μαγεμένοι πηγαίνουνε να μπουν.

Η πόρτα τότε κλείνει. Χτυπάνε μα κανείς

δεν τους ανοίγει. Ψάχνουνε για το κλειδί.

Κανείς δεν ξέρει ποιος το έχει. Ακόμη

και τη ζωή τους κάποτε χαλάνε μάταια

γυρεύοντας το μυστικό να την ανοίξουν.

Καλημέρα σας...

Καλημέρα σε όλους. Καλή Παρασκευή να έχουμε. Μια όμορφη και καλοκαιρινή εικόνα καθώς σιγά σιγά μύρισε και το καλοκαιράκι. 

Γιώργος Σεφέρης - Ομιλία από την απονομή του Νόμπελ (1963)

Λίγα λόγια για την φράση '' Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα είμαι ελεύθερος''

Η φράση '' Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα είμαι ελεύθερος'' δεν ανήκει στον μεγάλο Έλληνα λογοτέχνη και ποιητή Νίκο Καζαντζάκη αλλά η πηγή της είναι πολύ αρχαιότερη.  Συγκεκριμένα η εν λόγω φράση καταλογίζεται στον φιλόσοφο Δημώνακτα και παρουσιάζεται στον βίο του που γράφτηκε από τον Λουκιανό (βίον Δημώνακτος)...

Της πατρίδας μου πάλι ομοιώθηκα - Ελύτης

Σχόλιο του χρήστη  Pierrebrd που ανέβασε το βίντεο στο youtube:

Στην εκπομπή αυτή ο ποιητής ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ μιλά λίγο μετά τη βράβευσή του με το Νόμπελ Λογοτεχνίας (1979). Η αφήγησή του ξεκινά με πληροφορίες για την καταγωγή του, τους τόπους όπου έζησε και τον επηρέασαν καθώς και για την προέλευση του ονόματός του. Στη συνέχεια αναφέρεται στην επίδραση των θαλασσινών τοπίων και της αιγαιοπελαγίτικης αισθητικής στην ποίησή του και μιλά για τη σύνδεσή του με τον υπερρεαλισμό, αν και ποτέ δεν υπήρξε αμιγώς υπερρεαλιστής ποιητής. Διευκρινίζει πώς αντιλαμβάνεται την «ελληνικότητα» και τη «διαφάνεια», έννοιες κεντρικές στην ποίησή του, ενώ ιδιαίτερη μνεία επιφυλάσσει στον ΔΙΟΝΥΣΙΟ ΣΟΛΩΜΟ, στην ποιητική παράδοση του οποίου θεωρεί ότι ανήκει. Αναφερόμενος στο μείζον έργο του «Άξιον εστί», εξηγεί τον τρόπο που εργάστηκε για να δημιουργήσει μια ποιητική σύνθεση με αναλογίες χριστιανικής λειτουργίας, αλλά με θεματολογία που θα σχετιζόταν με τη σύγχρονη Ελλάδα και το δράμα της. Παραθέτει επίσης την εμπειρία του στο αλβανικό μέτωπο και πώς αυτή μετουσιώθηκε σε ποίηση στο «Άξιον εστί». Τέλος αναφέρεται στη σχέση του με τους νέους και ση φωνή που τους έδωσε για να εκφραστούν μέσω της ηρωίδας του ομώνυμου έργου του «Μαρία Νεφέλη». Στη διάρκεια της εκπομπής το έργο του ποιητή σχολιάζουν ο ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΑΡΑΝΙΤΣΗΣ και ο μεταφραστής ΚΙΜΩΝ ΦΡΑΪΑΡ.

ΣΠΟΥΔΗ ΘΑΛΑΣΣΗΣ- Νίκος Καββαδίας

Αγνάντευε απ' το κάσσαρο τη θάλασσα ο "Πυθέας"

κι όλο δεξιά και αριστερά σκουντούφλαγε βαριά.
Κι απάνω στο άρμπουρο, ο μουγγός, ο γιος της Δωροθέας,
είχε κιαλάρει δυο γυμνές γυναίκες στη στεριά.

Τότε στην Πίντα κλέψαμε του Αζτέκου την κορνιόλα.
Τραγίσιο δέρμα το κορμί και μέσαθε πουρί.
Φορτίο ποντίκια και σκορπιοί τσιφάρι, στα πανιόλα.
Στο Πάλος κουβαλήσαμε το αγιάτρευτο σπυρί...

Χέρτα Κράφτνερ: Είμαστε εμείς μονάχοι και θλιμμένοι

Κάτω από το ίδιο φεγγάρι

Κάτω από το ίδιο φεγγάρι
Είμαστε εμείς μονάχοι και θλιμμένοι,
Ο άνδρας στην Αυστραλία κι εγώ.
Όταν το φεγγάρι ανατέλλει
Λέει ο άνδρας:
Ω φεγγάρι
Μεγέθυνε τις τρυφερές μου επιθυμίες
Φύτεψέ τες στους αγρούς
Της ερημιάς.
Πλανήτη της μάταιης αγάπης!
Γιατί να είμαι εγώ μονάχος
Σε αυτές τις θερινές νυχτιές;
Και λέω εγώ: Ω φεγγάρι,
Άστρο της αναλγησίας και της ψύχρας,
Φανάρι των άγρυπνων,
Που κανέναν δεν αγαπούν!
Γιατί δεν αγαπώ εγώ σ' αυτές τις κρύες του χειμώνα νύχτες;
Και το φεγγάρι μάς παρακολουθεί προσεκτικά,
Όπως τραγουδάμε και κλαίμε,
Και συγχρόνως ένα μετάλλιο από φτηνό χρυσάφι,
Όπως αυτό οι θρήσκες αδερφές
Φέρνουνε στο λαιμό,
Όταν αυτές από τα ταξίδια προσευχών
Πάλι γυρνούν στο σπίτι.
μετάφραση: Σωτήρης Ε. Γυφτάκης
~ Γερμανόφωνη Ποίηση - Μέρος Δεύτερο (εκδ. λεξίτυπον, 2009)

Το είδαμε εδώ

ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΕΣΑΙ - Lef Doe (έργα αναγνωστών)

Πώς το λες ότι έφυγα;

Αφού ποτέ δεν ήρθα.

Της αντάμωσης λαχτάρα, εξήγειρε τα σωθικά. Γέμισε φλύκταινες με πύο.

Η καρδιά μου σκορποχώραφο κι η αρπάγη του έρωτα υνί.

Κλαδί ελιάς θ' άνθιζε, φύτρωσαν όμως τεντωτές δυο σάρισες

μες από λέαινας χέρια ροζιασμένα.

Καράβι γερμένο η ψυχή, γώ 'μαι καπετάνιος. Πλέω με σκάρτο γυροσκόπιο.

Γροίκησα Σειρήνας κάλεσμα, ηχώ, ακόμα μέσα μου θρηνεί.

Χείλη που σμίξανε μόνο στ' όνειρο, κλέψαν του νου τις θύμησες

σημαία τις κρεμάσανε στ' άρμενα...

Μαρία Πολυδούρη- στο δρόμο που με πήρε μοναχή.

Στὸ δρόμο ποὺ μὲ πῆρε μοναχὴ
δὲν ξέρω πῶς, ἀλήθεια,
βρῆκα μία νέα μέσα μου ψυχὴ
κι᾿ ὄνειρα βρῆκα πλήθια.

Βρείτε μας στο Facebook

Παρότι δεν είμαστε και οι φανατικοί με το facebook θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι είναι το μέσω εκείνο που κατά κύριο λόγο μας έφερε σε επαφή. Μπορείτε να μας βρείτε στο facebook ως '' Ποίηση και λογοτεχνία'' ή απλά κάνοντας ένα απλό κλικ στην εικόνα το facebook που έχουμε κάπου στη δεξιά στήλη της σελίδας μας.

Μπορείτε επίσης αν έχετε κάποιον γνωστό που ίσως να τον ενδιαφέρει το blog μας να  του μιλήσετε για εμάς ή να του πείτε ότι μπορεί να μας βρει και στο facebook.

Ευχαριστούμε πολύ.

Ο Γιώργος Χρονάς στον Νίκο Γκάτσο

 

Ο ποταμός ο Λούσιος

Στον Νίκο Γκάτσο

Ο ποταμός ο Λούσιος είναι αυτός

από το βουνό εδώ παίρνει το νερό του

Κανείς δεν τόνε ξέρει

κανείς δεν τόνε βλέπει

Λίγο περνάει από πέτρες

από χωράφια περνάει

Κάτι όμορφα άλογα, κάτι ελεύθερα πουλιά

ξεδιψάνε στο νερό του•

μετά πέφτει στον αρχαίο Αλφειό.

Μόνο ή μεγάλη θάλασσα που τονε δέχεται

σωπαίνει στο χαμό του.

από το βιβλίο Γιώργος Χρονάς: Αρχαία Βρέφη 

(συλλογή: Οι λάμπες)

εκδ. Άκμων, 1980

Tο είδαμε στο ποίημα για σένα

Τρία υπέροχα ποιήματα του Μίλτου Σαχτούρη σε ένα επίσης πολύ όμορφο βίντεο.

Τα 5 πιο δημοφιλή θέματα της σελίδας μας για την εβδομάδα που μας πέρασε...

Για δεύτερη συνεχή εβδομάδα που λειτουργεί αυτή η στήλη. Σήμερα θα σας πούμε ποια θέματα διαβάστηκαν περισσότερο την εβδομάδα που μας πέρασε, 5 κατά σειρά. Να επισημάνουμε ότι και αυτή την εβδομάδα στο τοπ 5 τα 4 άρθρα είναι έργα αναγνωστών. Ξεκινάμε μετρώντας αντίστροφα.

Aν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος- Του Τάσου Λειβαδίτη (απαγγέλλει ο Κώστας Καζάκος)

Καλημέρα σας...

Σας ευχόμαστε μια όμορφη μέρα, γεμάτη ποίηση και λογοτεχνία.

"Το σπάνιο δώρο" Κική Δημουλά

Μια μικρή αναφορά για την σημερινή μέρα και την ιστορία της.

Για την ημέρα της πρωτομαγιάς φέτος στη σελίδα μας είχαμε ανεβάσει ένα ποίημα του Γιάννη Ρίτσου,ίσως από τα ομορφότερα του. Μπορείτε να το δείτε εδώ. Πρόκειται για τον ''επιτάφιο'' τον οποίο ο μεγάλος ποιητής τον έγραψε με αφορμή τα γεγονότα της 9ης Μαίου 1936, δηλαδή σαν σήμερα, σε μια απεργία των καπνεργατών της Θεσσαλονίκης.


Η φωτογραφία που βλέπετε είναι η εικόνα που ενέπνευσε (αν μπορούμε να το πούμε έτσι) τον Γιάννη Ρίτσο για να γράψει τον '' Επιτάφιο.  Εμείς γράφουμε αυτό το άρθρο ως έναν απλό φόρο τιμής αρχικά στην ημέρα εκείνη, τους νεκρούς της ημέρας εκείνης και βέβαια στον μεγάλο Έλληνα ποιητή που ήταν ίσως από τους μοναδικούς που μέσω ενός ποιήματος του αναφέρθηκε στο γεγονός. 

Ποίηση και λογοτεχνία

Σωτήρης Σκίπης- Αθήνα

Ω Αθήνα γλυκειά!..
Ω Αθήνα γλυκειά! Το χειμώνα σου
ονειρεύουμαι πάλι, όταν πιάνη
η βροχή ξαφνικά, κι απ' τους δρόμους σου
οι διαβάτες σκορπίζουν με βία.

Σε μαρκίζα αποκάτω κατάκλειστου
μαγαζιού θεναβρώ καταφύγιο,
κι ώρες μόνος θα μείνω,
το βρόχινο το θλιμμένο ν' ακούσω τραγούδι...

Διαθήκη- Ρώμος Φιλύρας

Διαθήκη
Εγώ παρήλθα, τραγουδώντας τη χαρά,
τις έμορφες, τα ρόδα και τ' αηδόνια.
Χορεύοντας και πίνοντας αδρά
ένιωσα απάνω στα μαλλιά τα χιόνια.

Στου κύπελλου το κατακάθι η συμφορά
κι η στάχτη, που αψηφούσα τόσα χρόνια.
Τώρα στο κύμα τα πετώ, μακριά,
τώρα με λιώνουν πόνοι και τριζόνια...

14/5/2012 Βραδιά αφιερωμένη στην ποίηση του Χόρχε Λουίς Μπόρχες

ΚΥΚΛΟΣ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ 

Ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες στο Κέντρο των Αθηνών «Eίμαστε ένα όνειρο πού δέν τό ονειρεύεται κανένας, ένα ελεύθερο όνειρο. Kι αυτό τό απρόσωπο όνειρο ονομάζεται παγκόσμια ιστορία: εμείς είμαστε σύμβολα ή σημεία αυτού του ονείρου, είμαστε τά πρόσωπα αυτού του μοναδικου έργου».           

Τη Δευτέρα, 14 Μαΐου, ώρα 19:00, στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων (Ακαδημίας 50), ο Οργανισμός Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας (Ο.Π.Α.Ν.) του Δήμου Αθηναίων και ο Κύκλος Ποιητών διοργανώνουν μια βραδιά αφιερωμένη στην ποίηση του Χόρχε Λουίς Μπόρχες.            

Θα μιλήσει ο Δημήτρης Καλοκύρης...

Λήθη - Λορέντζος Μαβίλης

Καλότυχοι οἱ νεκροὶ ποὺ λησμονᾶνε
τὴν πίκρια τῆς ζωῆς. Ὅντας βυθίσει
ὁ ἥλιος καὶ τὸ σούρουπο ἀκλουθήσει,
μὴν τοὺς κλαῖς, ὁ καημός σου ὅσος καὶ νἆναι.

Τέτοιαν ὥρα οἱ ψυχὲς διψοῦν καὶ πᾶνε
στῆς λησμονιᾶς τὴν κρουσταλλένια βρύση·
μὰ βοῦρκος τὸ νεράκι θὰ μαυρίσει,
ἂ στάξει γι᾿ αὐτὲς δάκρυ ὅθε ἀγαπᾶνε.

Ἐπὶ Ἀσπαλάθων - Γιώργος Σεφέρης

Εἶναι τὸ τελευταῖο ποίημα τοῦ Σεφέρη καὶ δημοσιεύτηκε στὸ Βῆμα (23. 9. 71) τρεῖς μέρες μετὰ τὸ θάνατό του στὴν περίοδο τῆς δικτατορίας. Τὸ ποίημα βασίζεται σὲ μία περικοπῆ τοῦ Πλάτωνα (Πολιτεία 614 κ. ἑ.) ποὺ ἀναφέρεται στὴ μεταθανάτια τιμωρία τῶν ἀδίκων καὶ ἰδιαίτερα τοῦ Ἀρδιαίου. Ὁ Ἀρδιαῖος, τύραννος σὲ μία πόλη, εἶχε σκοτώσει τὸν πατέρα του καὶ τὸν μεγαλύτερό του ἀδερφό του. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ τιμωρία του, καθὼς καὶ τῶν ἄλλων τυράννων, στὸν ἄλλο κόσμο στάθηκε φοβερή. Ὅταν ἐξέτισαν τὴν καθιερωμένη ποινὴ ποὺ ἐπιβαλλόταν στοὺς ἀδίκους καὶ ἑτοιμαζόταν νὰ βγοῦν στὸ φῶς, τὸ στόμιο δὲν τοὺς δεχόταν ἀλλὰ ἔβγαζε ἕνα μουγκρητό. «Τὴν ἴδια ὥρα ἄντρες ἄγριοι καὶ ὅλο φωτιὰ ποὺ βρισκόταν ἐκεῖ καὶ ἤξεραν τί σημαίνει αὐτὸ τὸ μουγκρητό, τὸν Ἀρδιαῖο καὶ μερικοὺς ἄλλους ἀφοῦ τοὺς ἔδεσαν τὰ χέρια καὶ τὰ πόδια καὶ τὸ κεφάλι, ἀφοῦ τοὺς ἔριξαν κάτω καὶ τοὺς ἔγδαραν, ἄρχισαν νὰ τοὺς σέρνουν ἔξω ἀπὸ τὸ δρόμο καὶ νὰ τοὺς ξεσκίζουν ἐπάνω στ᾿ ἀσπαλάθια καὶ σὲ ὅλους ὅσοι περνοῦσαν ἀπὸ ἐκεῖ ἐξηγοῦσαν τὶς αἰτίες ποὺ τὰ παθαίνουν αὐτὰ καὶ ἔλεγαν πὼς τοὺς πηγαίνουν νὰ τοὺς ρίξουν στὰ Τάρταρα». (Πλ. Πολιτεία 616).

Άλλο ένα υπέροχο ποίημα αναγνώστη- Μαριάννα Κ.Γ.Κ

Φυλακισμένη στο κελί μου με τις πόρτες ορθάνοιχτες... Ζωγραφίζω πουλιά, ουρανούς... Κι ένα μικρό παράθυρο...κλειστό...με προστατεύει απ'την αρρώστια τους, μην αναπνεύσω καταλάθος τον μολυσμένο τους αέρα.

Όμως κάθε βράδυ προσπαθώ να ζωγραφίσω σ'έναν μικροσκοπικό τοίχο τη μορφή του. Μια μορφή ενός παραμορφωμένου διαβόλου. Ο δικός μου ο έρωτας δεν έχει φτερά. Πέφτει σε γκρεμούς και τσακίζεται!

Άντον Τσέχωφ, ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΕΧΝΗΣ

ΜΙΣΑΝΟΙΞΕ Η ΠΟΡΤΑ του γραφείου του γιατρού Κοσέλκωφ κι ο Σάσα Σμυρνώφ, μοναχογιός της μαμάς του, παρουσιάστηκε, σφίγγοντας κάτω απ’ τη μασχάλη του ένα πακέτο τυλιγμένο μ' εφημερίδα.

- Λοιπόν, αγαπητό μου παιδί, αναφώνησε με θέρμη ο γιατρός. Πώς αισθάνεσθε σήμερα; Τι καλά νέα μας φέρνετε;

Ο Σάσα άρχισε ν' ανοιγοκλείνει τα μάτια, ακούμπησε το χέρι του στην καρδιά και τραύλισε νευρικά:

- Η μαμά μου σας στέλνει χαιρετισμούς και παρακαλεί να σας ευχαριστήσω... Είμαι μοναχογιός της μαμάς μου και μου σώσατε τη ζωή... και οχ δυο μας δεν ξέρουμε πώς να σας ευχαριστήσουμε.

- Ελάτε, ελάτε τώρα, νεαρέ μου φίλε. Ας μη μιλάμε γι' αυτό, τον έκοψε ο γιατρός, κυριολεκτικά λιώνοντας από ευχαρίστηση. Έκαμα μόνο ό,τι καθένας στη θέση μου θα 'χε κάνει.

Αντρέ Μπρετόν "ΤΑ ΓΡΑΠΤΑ ΦΕΥΓΟΥΝ" σε μετάφραση Α. Εμπειρίκου.

Το ατλάζι των φύλλων που γυρίζει κανείς στα βιβλία σχηματίζει

μια γυναίκα τόσο ωραία

που όταν δεν διαβάζει κανείς την ατενίζει με λύπη

χωρίς να τολμά να της μιλήσει χωρίς να τολμά να της πει πως

είναι τόσο ωραία

που αυτό που πρόκειται να μάθουμε δεν έχει τιμή

Αυτή η γυναίκα περνά ανεπαισθήτως μέσα σε θρόισμα λουλουδιών

καμιά φορά στρέφεται μέσα στις τυπωμένες εποχές

και ζητά την ώρα ή καμώνεται πως κοιτάζει τα κοσμήματα

κατάματα

όπως δεν κάνουν τ' αληθινά πλάσματα

Απόσπασμα από το έργο του Η.Βενέζη "Το νούμερο 31328"

Οι μαφαζάδες που μας φυλάνε είναι μεγάλες ηλικίες. Όλοι απ' τα βαθιά της Ανατολής, στον καιρό του πολέμου το 'χαν σκάσει στα βουνά. Το κουβέρνο τότες δεν μπορούσε να τους κυνηγήσει. Μα, τώρα που κάλμαρε το μέτωπο κι ο Έλληνας έφυγε, άνοιξαν τα παλιά κατάστιχα και τους μάζεψαν έναν έναν κι επειδή σε τέτοια ηλικία δεν ήταν πια βολετό να μάθουν να σκοτώνουν ανθρώπους πολιτισμένα, τους βάλαν βοηθητικούς να φυλάνε εμάς.

Στην αρχή τούς είπαν πως θα υπηρετήσουν τρεις μήνες. Οι μήνες γίναν έξι, γίναν εφτά, οχτώ, κι αυτοί ολοένα μέναν μαζί μας και ζυμώνουνταν.

Το σκοτεινό τρυγώνι από τη φωνή του Σ. Μάλαμα.

Ελλάδα στους ώμους την γη κουβαλάς...

Ας μας επιτραπεί να θεωρούμε τους παρακάτω στίχους ποίηση. Το σίγουρο είναι ότι ο Σ. Σπανουδάκης είναι ένας απ' τους μεγαλύτερους σύγχρονους Έλληνες καλλιτέχνες! Καλή ανάγνωση και ακρόαση!

Σκληροί καιροί μες την φωτιά

εφτά καημοί πληγές εφτά