Σας αποχαιρετάμε με ένα μαγευτικό τραγούδι του Βασίλη Σκουλά, σε μουσική του Μάριου Τόκα

Άσπρο μαντήλι ανέμιζε
κι από χαρά πετούσε
Τη μοναξιά της γκρέμιζε
την αύρα της σκορπούσε

Ανέβαινε ψηλά βουνά
κι άνθιζε στην κορφή τους
Κι όλα τ' αστέρια τ' ουρανού
τη θέλανε δική τους

Ο δρόμος - Οκτάβιο Παζ

Ειν’ ένας δρόμος μακρύς και σιωπηλός.
Βαδίζω στο σκοτάδι και παραπατώ και πέφτω
και σηκώνομαι και με πόδια τυφλά πατώ πέτρες βουβές και ξερά φύλλα
και κάποιος πίσω μου κάνει το ίδιο:
αν σταματήσω, σταματάει.
Αν τρέξω, τρέχει. Στρέφομαι κανείς.
Τα πάντα σκοτεινά και δίχως έξοδο
και στρίβω και ξαναστρίβω σε γωνιές που πάντα βγάζουνε στο δρόμο
όπου κανένας δεν περιμένει, δε μ’ ακολουθεί
όπου εγώ ακολουθώ κάποιονε που παραπατά και που σηκώνεται και λέει βλέποντας- με: κανείς.


Πηγή

Χάι-Κου - Άννα Ματθαίου

Βιβλιοπρόταση: Κορφιάτικες Ιστορίες - Κωνσταντίνος Θεοτόκης (εκδόσεις Γαβριηλίδης)

Εχοντας κλείσει ή, μάλλον, κλείνοντας τον κύκλο της θητείας του στον ευρωπαϊκό αισθηματισμό, ο Κωνσταντίνος Θεοτόκης αρχίζει τη δημοσίευση των πρώτων διηγημάτων («Στο πίστομα», «Ακόμα;», «Κάιν», «Υπόληψη» κ.ά), που έμελλε να απαρτίσουν την ενότητα των Κορφιάτικων ιστοριών. Με αυτές τις ιστορίες αρχίζει, κατά τον Γιάννη Δάλλα, η περίοδος της «εντοπιότητας» που πεζογράφου (όλα τα διηγήματα διαδραματίζονται στην ορεινή Βόρεια Κέρκυρα), στην προέκταση της οποίας διακρίνονται εμφανώς ψήγματα του «κοινωνικού και ενδιάμεσα του αποστολικού και ψυχογραφικού ρεαλισμού του». Πράγματι, οι Κορφιάτικες ιστορίες δηλώνουν τη δραματική μεταστροφή του Θεοτόκη από τη φανταστική μυθοπλασία (Πάθος, 1899 και Απελλής, 1904) στη ρεαλιστική πεζογραφία και προαναγγέλλουν μια βαθιά ιδεολογική μεταστροφή και το συνειδητό πέρασμά του στον κοινωνικό ρεαλισμό, κάτι που συντελείται εξελικτικά με τα έργα του Η τιμή και το χρήμα και οι Σκλάβοι στα δεσμά τους. Ολες οι Κορφιάτικες ιστορίες, δημοσιευμένες, εκτός από την πρώτη και την τελευταία, στο σημαντικότερο και αγωνιστικότερο περιοδικό της εποχής (Νουμάς), κατά το χρονικό διάστημα 1898-1910, έχουν για θέμα τους την προσβολή της τιμής των ηρώων, ιδιαίτερα των γυναικών και των φτωχών, από τους πλούσιους. Ολα συμβαίνουν σε μια κλειστή, περίκλειστη, καθυστερημένη και πρωτόγονη πατριαρχική κοινωνία, όπου πολυτιμότερο αγαθό θεωρείται η προσωπική τιμή του καθενός και σημαντικότερο προσόν του άντρα, και μάλιστα του φτωχού, η θαρραλέα -τις περισσότερες φορές με αιματηρή κατάληξη- αξίωση αποκατάστασης της προσβληθείσας τιμής του και η διεκδίκηση του δίκιου του. Οσο για τη γυναίκα που «πειράχτηκε» η τιμή της, ισχύει ο απαράβατος νόμος του κοινωνικού αποκλεισμού, της ταπείνωσης ή του θανάτου. Πρόκειται για έναν κόσμο σκληρό, περιχαρακωμένο, στα στενά όρια του οποίου συμπιέζονται και αποχαλινώνονται με βιαιότητα τα πάθη που δημιουργούν ο έρωτας και το συμφέρον.

Οι φιλικές σειρήνες - Νίκος Εγγονόπουλος

Έχουνε οι γυναίκες π' αγαπούμε θεία την ουσία
κι όταν σφιχτά στην αγκαλιά μας
τις κρατούμε
με τους θεούς κι εμείς γινόμαστ' όμοιοι
στηνόμαστε σαν άγριοι πύργοι
τίποτε δεν είν' πια δυνατό να μας κλονίσει
με τα λευκά τους χέρια
αυτές
γύρω μας γαντζώνουν
κι έρχονται όλοι οι λαοί
τα έθνη
και μας προσκυνούνε
φωνάζουν
αθάνατο
στους αιώνες τ' όνομά μας
γιατί οι γυναίκες π' αγαπούμε
την μεταδίνουν
και σ' εμάς
αυτή
τη θεία τους
ουσία.


Πηγή

Θέμα Bonus: Πανδαισία χρωμάτων στους αγρούς της Κίνας

To Lexiaguo είναι μια αγροτική περιοχή σε υψόμετρο που αγγίζει τα 800 μέτρα, στα βουνά Wumeng της Κινεζικής επαρχίας Yunnan. Είναι μια σχετικά απόμακρη περιοχή, με περιορισμένη πρόσβαση και ελλιπείς εγκαταστάσεις. Για αυτό το λόγο δεν αναφέρεται ούτε στους πιο ενημερωμένους τουριστικούς χάρτες της Κίνας. Μέχρι πρόσφατα μάλιστα, η τοποθεσία ήταν κοινό μυστικό μεταξύ λίγων φωτογράφων, οι οποίοι κέρδισαν αρκετά βραβεία εκθέτοντας φωτογραφίες του συγκεκριμένου τοπίου.
Lexiaguo σημαίνει «το μέρος με τα όμορφα χρώματα» και είναι η νέα ονομασία της περιοχής, σε μια προσπάθεια που γίνεται από τις τοπικές αρχές για την τουριστική της ανάπτυξη.

Η παλίοτερη ονομασία της ήταν Dongchuan, δηλαδή «η κόκκινη γη», ένα όνομα που προήρθε από το έντονο καφέ-κόκκινο χρώμα του εδάφους, το οποίο οφείλεται στην εξαιρετικά μεγάλη συγκέντρωση ιόντων σιδήρου σε αυτό.

ΜΟΥΣΩΝΑΣ- Νίκος Καββαδίας

Τρελός Μουσώνας ράγισε μεσονυχτίς τα ρέλια.
Στο χέρι σου χλωρό κλαρί, χαρτί κι ένα φτερό.
Τέσσεροι κάμανε καιροί τα ρούχα σου κουρέλια.
Να σε σκεπάσω θέλησα, γλιστράς και δε μπορώ.

Κοράλλι ο κατραμόκωλος βαστάει να σε φιλέψει.
Γιατί μπήγεις τα νύχια σου στη σάπια κουπαστή;
Είν' ένα φάδι αθώρητο και μου μποδάει τη βλέψη.
Γαλάζιο βλέπω μοναχά, γαλάζιο και σταχτί.

Παρακαλώ σε κάθησε να ξημερώσει κάπως.
Χρώμα να βρώ, το πράσινο και τίντες μυστικές.
Κι απέ, το θρύλο να σου πω που μου 'πε μαύρος κάπος
τη νύχτα που μας έγλειφε φωτιά στο Μαρακές.

«OΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ 13 ΩΡΕΣ ΤΟΥ ΦΕΝΤΕΡΙΚΟ ΓΚΑΡΘΙΑ ΛΟΡΚΑ»

Ο ιστορικός Μιγκέλ Καμπαλέρο Πέρεθ από τη Γρανάδα, ανοίγει τα χαρτιά στην υπόθεση της εκτέλεσης του σπουδαιότερου Ισπανού ποιητή και θεατρικού συγγραφέα, Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα. Με το βιβλίο του «Οι τελευταίες 13 ώρες του Γκαρθία Λόρκα», φέρνει νέα ανατριχιαστικά στοιχεία τόσο για τον τόπο εκτέλεσης και ταφής, όσο και για τα μέλη του εκτελεστικού αποσπάσματος που αντιμετώπισε ο Λόρκα. Η εντολή για την εκτέλεση του Λόρκα δόθηκε από το καθεστώς Φράνκο, στις αρχές του ισπανικού εμφυλίου...

Δέδυκε μεν ά σελάνα (Σαπφώ)

Πάει το φεγγάρι,
Η Πούλια σβει στον ουρανό,
Περνάν οι ώρες..κι αχ εγώ
Μονάχη πλαγιασμένη

Μετάφραση Αλέξανδρου Πάλλη

Βασίλεψε η σελήνη.
Κι η Πούλια.Μεσονύχτι.
Η ώρα περνά.Κι εγώ
Κοιμούμαι μόνη.

Μετάφραση Θρασύβουλου Σταύρου

Κ. Π Καβάφης- Τα παράθυρα

Τα παράθυρα

Σ' αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ
μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ
για νάβρω τα παράθυρα. - Οταν ανοίξει
ένα παράθυρο θάναι παρηγορία. -
Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ
να τάβρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω.
Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία.
Ποιός ξέρει τι καινούργια πράγματα θα δείξει.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Mέλπω Αξιώτη- ΕΝΑ ΚΟΚΚΙΝΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ

       

Ήταν χειμώνας. Παγωνιά. Μήτε ραδίκι δεν ξεφύτρωνε. Μήτε ένα γέλιο δε διαγραφόταν. Η γη είχε καταξεραθεί. Βρέχει με το τουλούμι. Κανόνια γιόμιζαν τον ουρανό. Μήτε να βγάλει το άρβυλο να πέσει ο κάπτα-Νίκος. Μήτε να ξαναθυμηθεί τις επιστήμες και τα γράμματα. Μόνο για να νεκροφιλήσεις απόμενε λίγος καιρός. Μόνο για ν’ αποχαιρετήσεις ένα ένα πράμα που ’φευγε.

Εκείνη την ημέρα ήρθε η σειρά του λοχαγού. Ήταν μια στενή κάμαρα μ’ ένα κερί που όλο κι έλιωνε απάνω στα ποδάρια του. Κι ο λοχαγός καταμεσής νεκρός, κι εκοίταγε κατά τη δύση. Και πριν να λιώσει το κερί να σκοτεινιάσει ολότελα, κάμποσοι φίλοι εβάδιζαν κι έσκυβε ένας ένας και τον αποχαιρέταγε. Την ώρα αυτή που κίναγε στο αιώνιο ταξίδι...

ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙΑ- Lef Doe

Σε δρόμους απέραντους τσουλάει η ζωή μας

άλλοτε γρήγορα κι άλλοτε αργά

πότε ασυγκράτητα δίχως χειρόφρενο, πότε με κόπο ανηφοριά.

Σήμερα κοντανάσασμα σε λεωφόρους· αύριο

σουλάτσο σε στενάκια γραφικά

δρόμοι σα νήματα πλέκονται, γίνονται κόμποι· σταυροδρόμια.

Αν θες να τ' αποφύγεις, πρέπει από στράτες

κακοτράχαλες ή γέφυρες να πας

κι αν παιδί θέλεις να μείνεις, τσουλήθρα κάνε στις χαράδρες...

Καλημέρες σε όλους...

... με ένα όμορφο κομμάτι.
 

Enya - Caribbean Blue

Ένα άκρως ποιητικό-μουσικό κομμάτι από τον Yanni μαζί με την καληνύχτα μας!

Λόγω Συνήθειας - Γιάννης Πανουτσόπουλος

Ένα φεγγάρι σιωπηλό
αναρριχήθηκε κρυφά στ' απόμερα της πόλης.
Πέφτει τ' ασήμι βιαστικά σ' ενός μυαλού αετοφωλιά
μα βρίσκει τόση ερημιά που άθελα ματώνει.
Γιατί συμβαίνει κάποτε
ενός λεπτού τα θραύσματα
να κάνουνε αμφίβολο το πάθος μιας ζωής

Μα ίσως και ο θάνατος
να είχε φτάσει πιο νωρίς.
Μαζί με το λεπίδι μιας συνήθειας.



Πηγή

Δον Κιχώτης - Κώστας Ουράνης

Ἀτσάλινος καὶ σοβαρὸς ἀπάνω στ᾿ ἄλογό του
τὸ ἀχαμνό, τοῦ Θερβαντὲς ὁ ἥρωας περνάει,
καὶ πίσω του, τὸ στωικὸ γαϊδούρι του καβάλα
ὁ ἱπποκόμος του ὁ χοντρὸς ἀγάλια ἀκολουθάει.
Αἰῶνες ποὺ ξεκίνησε κι αἰῶνες ποὺ διαβαίνει
μὲ σφραγισμένα ἐπίσημα, ἑρμητικὰ τὰ χείλια
καὶ μὲ τὰ μάτια ἐκστατικά, τὸ χέρι στὸ κοντάρι,
πηγαίνοντας στὰ γαλανὰ τῆς Χίμαιρας βασίλεια...
Στὸ πέρασμά του ἀπ᾿ τοὺς πλατειοὺς τοῦ κόσμου δρόμους, ὅσοι
τὸν συντυχαίνουν, γιὰ τρελλὸ τὸν παίρνουν, τὸν κοιτᾶνε,
τὸν δείχνει ὁ ἕνας τοῦ ἀλλουνοῦ - κι εἰρωνικὰ γελᾶνε
Ὦ ποιητή! παρόμοια στὸ διάβα σου οἱ κοινοὶ
οἱ ἄνθρωποι χασκαρίζουνε. Ἄσε τους νὰ γελᾶνε:

οἱ Δὸν Κιχῶτες πᾶν μπροστὰ κι οἱ Σάντσοι ἀκολουθᾶνε!


Πηγή

Στροφές Στροφάλων - Ανδρέας Εμπειρίκος

Νεκρέ Έρωτά Μου - Μυρτιώτισσα

Νύχτα, φεγγάρι,
και συ μπροστά μου
ζωντανεμένος,
νεκρέ Έρωτά μου!

Κάτι μου δείχνει
το θείο σου χέρι,
πότε το κύμα
πότ' ένα αστέρι.

Σου λέω: "Καλέ μου
άργησες τόσο!
Τί θα μπορέσω
πια να σου δώσω";

Θέμα Bonus: Απίστευτη ζωγραφική στην άμμο

Ο Jim Denevan θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ζωγράφος, αλλά σίγουρα δεν είναι ένας συνηθισμένος ζωγράφος.
Αυτό που τον κάνει να ξεχωρίζει είναι ο καμβάς του.
Χρησιμοποιεί εργαλεία όπως σκούπες και ξύλα για να ζωγραφίζει μεγαλειώδη σχέδια στην άμμο.
Τα σχέδια αυτά δεν αντέχουν για πολύ, αφού τελικά σβήνονται από τα κύματα, αλλά είναι πραγματικά μοναδικά.

Εἰς τὸν Προδότην- Ἀνδρέας Κάλβος - Ὠδαί

Στροφὴ πρώτη.

Ἐγύρισε ταὶς πλάταις του·
φεύγει, φεύγει ὁ προδότης·
ἀλαμπῆ σέρνει τ᾿ ἅρματα
φαρμακερά, τὸ στῆθος του
ἔγινεν ᾅδης. 5

β´.

Τὸν σταυρὸν καὶ τοὺς Ἕλληνας
ἄφησ᾿ ὀπίσω, ἐξάπλωσεν
ἀδελφικῶς τὴν χεῖρα του
῾ς τοὺς τούρκους, κ᾿ ἐπροσκύνησε
βάρβαρον νόμον. 10

γ´.

Τὸν συντροφεύει ὁλόμαυρον
μέγα ἐναέριον σύγνεφον·
κρέμεται ἀκόμα ἀτίνακτον
ἀστροπελέκι ἐπάνω του,
κ᾿ ἄγρυπνος μοῖρα. 15

Αρθούρος Ρεμπώ- Ξεκίνημα

Ξεκίνημα

Αρκετά είδα .
Το όραμα αντάμωσα σε όλους τους αιθέρες .
Αρκετά πήρα .
Βόμβος των πόλεων , το βράδυ και στον ήλιο και πάντα .
Αρκετά γνώρισα .
Τις στάσεις της ζωής .
Ω Βόμβοι και οράματα .
Ξεκίνημα μέσα σε καινούργιες αγάπες και θορύβους .

Πηγή

Ο τρελός - Χαλίλ Γκιμπράν

Ἕνα ἔρημο ἄνθος - Νίκος Καροῦζος

Βαθύτερο ἀπ᾿ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ταραχὴ
ποὺ φέρνει μέσ᾿ στὸ στῆθος ἡ ἐπιθυμία
ζεῖ στὸ θαλάσσιο βράχο ἕν᾿ ἄνθος ὁλομόναχο.
Ποιὰ φωνὴ τὸ κυρίεψε καὶ μοιάζει σὰν νὰ δείχνει
τὴν ἄγνωστη γαλήνη μὲ μικρὰ χρώματα...
Εἶναι βγαλμένο στοὺς κινδύνους τῆς χαρᾶς
ἀμέριμνο σὰν ἰδέα.



Πηγή

Καλημέρα σας!

Για καληνύχτα ένα υπέροχο τραγούδι του Μ. Χατζηδάκι, μαζί με τους στίχους του, σε ερμηνεία της Μ. Δημητριάδη

Είκοσι χρόνια με ρωτάς
ποιος πήρε την Ελένη
μα εκείνη μόνη στο σχολειό
τον Πάρη περιμένει

Είκοσι χρόνια με ρωτάς
ποιόν αγαπά η Ελένη
είναι στη Σπάρτη,στα νησιά
στην Τροία παντρεμένη

Δύο μικρά πεζά από τα "Διηγήματα και Μικρά Πεζά" του Φραντς Κάφκα (εκδόσεις Ροές)

Τα δέντρα

Γιατί είμαστε σαν κορμοί δέντρων στο χιόνι. Δίνουν την εντύπωση πως απλώς επικάθονται, και πως θα μπορούσες να τους κάνεις να κυλήσουν πέρα με την παραμικρή ώθηση. Όχι, δεν μπορείς, γιατί είναι γερά ριζωμένοι στο έδαφος. Όμως κοίτα, ακόμα κι αυτό δεν είναι παρά μια εντύπωση.

Επιθυμία να είσαι Ινδιάνος

Να ήσουν Ινδιάνος, πανέτοιμος, καβάλα στο άλογο που καλπάζει, λοξά στον άνεμο, να πάλλεσαι πάνω από το παλλόμενο έδαφος, ώσπου να αφήσεις τα γκέμια, γιατί δεν θα υπήρχαν γκέμια, να πετάξεις τα χάμουρα, γιατί δεν θα υπήρχαν χάμουρα και μόλις που θα έβλεπες το έδαφος μπροστά σου, θερισμένο λιβάδι, ήδη δίχως λαιμό και κεφαλή αλόγου.

Αὔριο Φῶς - Αλέκος Παναγούλης

Γέλια ζωῆς
Χαρὲς μακρυνές
Σκέψεις ἀγάπης
Στιγμὲς φωτεινές

Ἐλπίδες θρεμμένες
Πίστης δουλειά
Μνήμες κρυμμένες
Πόνου Φωτιά

Λεύτερη σκέψη
Δοῦλο κορμί
Θλιμμένη ὄψη
Χαρούμενη ὁρμὴ

Τέτοιο σημάδι
Ἀγώνα ἀδελφός
Τώρα σκοτάδι
Αὔριο φῶς

Θέμα bonus: Στο μέλλον οι κήποι θα φτιάχνονται στον… ουρανό!

Με λουλούδια σε πλήρη άνθιση θα μοιάζουν οι κήποι του μέλλοντος, και μάλιστα αρκετά μέτρα πάνω από το έδαφος! Κάπως έτσι φαντάστηκαν να δημιουργήσουν χώρους πρασίνου στις πόλεις οι σύγχρονοι σχεδιαστές, τοποθετώντας λίμνες, χλοοτάπητες, αναρριχώμενα φυτά και μικρές οάσεις πρασίνου… στον ουρανό!

Αυτός που σωπαίνει - Τάσος Λειβαδίτης

Ὅταν ἤμουνα Βασιλιάς - Κωστής Παλαμάς

PIERRE BAUDRY

Στὴν χώρα τὴν ὀνειρευτὴ ποὺ ζοῦσα βασιλιάς,
Σ᾿ ἀγνάντεψα βασίλισσα μπροστά μου νὰ περνᾶς.
Μὰ πρὶν προφτάσω ἴσα μ᾿ ἐσὲ νὰ φτάσω, ἀλλοίμονό μου!
Σὲ χάσανε τὰ μάτια μου στὸ γύρισμα τοῦ δρόμου.

Καὶ τότε τῶν προγόνω μου πετώντας τὴν πορφύρα,
Δάση, βουνά, ζητώντάς σε, καὶ κάθε στράτα πῆρα,
Καὶ ἱερωμένους ρώτησα καὶ μαντολόγων πλήθη.
῾μερόνυχτα ὅλο σ᾿ ἔκραζα. Κανεὶς δὲ μ᾿ ἀποκρίθη.

Γιὰ νὰ μπορέσω πιὸ καλὰ νὰ ψάξω ἀπάνου, χάμου,
Γῆ κι οὐρανό, τὴν ἄφησα καὶ τὴν κληρονομιά μου,
Καὶ τράβηξα προσκυνητὴς μακριὰ μακριὰ στὰ ξένα.

Καὶ τώρα ἐγὼ πού, ἀφορισμένος, λείψανο, ρημάδι,
Τοῦ Χάρου διάτα καρτερῶ νὰ κατεβῶ στὸν Ἅδη,
Σὲ ξαναβρίσκω. Πιὸ ὄμορφη σὲ ξαναβρίσκω, ὀϊμένα!


Πηγή

Απόσπασμα από τον "Μικρό Πρίγκιπα'' του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ (εκδόσεις Πατάκη)

Αν σας διηγήθηκα τόσες λεπτομέρειες για τον αστεροειδή Β612 κι αν σας εμπιστεύτηκα τον αριθμό του, γι αυτό φταίνε οι μεγάλοι. Στους μεγάλους αρέσουν τα νούμερα. Όταν τους μιλάτε για έναν καινούργιο φίλο, δε ρωτάνε ποτέ τα ουσιώση. Δε λένε ποτέ: "Πώς είναι η φωνή του; Ποια είναι τ' αγαπημένα του παιχνίδια; Κάνει συλλογή από πεταλούδες;". Σε ρωτάνε: "Πόσων χρονών είναι; Πόσα αδέρφια έχει; Πόσα κιλά ζυγίζει; Πόσα κερδίζει ο πατέρας του;". Τότε μόνο νιώθουν πως τον γνωρίζουν. Αν πείτε στους μεγάλους: "Είδα ένα ωραίο σπίτι με κόκκινα τούβλα, με γεράνια στα παράθυρα και περιστέρια στη στέγη...", δεν μπορούν να το φανταστούν.

Το παραμύθι - Σωτήρης Σαράκης

Ποιος θα μου πει ένα παραμύθι;
Ποιος έχει μύθο και φωνή, ποιος έχει αλήθεια
να μου πει ένα παραμύθι;
Καλά ν' ακούσω τα βαθιά κρυμμένα,
αυτά που κάθε παιδί φέρνει μαζί του
όταν γεννιέται
γνωρίζοντας και μη γνωρίζοντας που υπάρχουν
γνωρίζοντας και μη γνωρίζοντας
που είναι και ξένα και δικά του.


Ποιος να μου πει ένα παραμύθι,
πώς πίσω από τόσα φίλτρα να τ' ακούσω;
Μάγισσες, δράκοι, βασιλιάδες, άλλο
δε μου μένει παρά μνήμη
μνήμη και μάταια ερωτήματα.



Πηγή

Η τελευταία μέρα - Γιώργος Σεφέρης

Ἦταν ἡ μέρα συννεφιασμένη. Κανεὶς δὲν ἀποφάσιζε
φυσοῦσε ἕνας ἀγέρας ἀλαφρύς: «Δὲν εἶναι γρέγος εἶναι
σιρόκος» εἶπε κάποιος.
Κάτι λιγνὰ κυπαρίσσια καρφωμένα στὴν πλαγιὰ κι ἡ
θάλασσα
γκρίζα με λίμνες φωτεινές, πιὸ πέρα.

Οἱ στρατιῶτες παρουσίαζαν ὅπλα σὰν ἄρχισε νὰ ψιχαλίζει.
«Δὲν εἶναι γρέγος εἶναι σιρόκος» ἡ μόνη ἀπόφαση ποὺ
ἀκούστηκε.

Κι ὅμως τὸ ξέραμε πὼς τὴν ἄλλη αὐγὴ δὲ θὰ μᾶς ἔμενε
τίποτε πιά, μήτε ἡ γυναίκα πίνοντας πλάι μας τὸν ὕπνο
μήτε ἡ ἀνάμνηση πὼς ἤμασταν κάποτες ἄντρες,
τίποτε πιὰ τὴν ἄλλη αὐγή.

Εύη Γκάλαβου- πυθία (έργα αναγνωστών)

"Πυθία

Έγινε εύκολα αντιληπτό// το μαντείο έχανε την αίγλη του// η Πυθία δάγκωσε τα χείλη της// ξέρασε φωτιά//αρνιόταν να δεχτεί// δεν θα ήταν τόσο εύκολο// η νύμφη φούσκωσε τα στήθη της// στο τέλος της είπε// θα σου δωθεί."

 

http://gynaika-g.blogspot.com/

5 ποίηματα του Νίκου Λυγερού.

Παράξενο ραντεβού

Ήμασταν πέντε
με το χάρο
για να μάθουμε
για την άλλη ζωή
για να ξέρουμε
αν θα έπρεπε
να επιστρέψουμε
για να ζήσουμε
και πάλι τους άλλους
ή αν δεν άξιζε
η μαύρη κοινωνία.

ΕΝΑΣ ΚΥΚΝΟΣ ΣΙΓΟΤΡΑΓΟΥΔΟΥΣΕ- Lef Doe

Ένας κύκνος σιγοτραγουδούσε μοιρολόι...

ολονυχτία για τ' αδικοχαμένα όνειρα.

Πένθιμη μπροστά, η κλαίουσα ιτιά

- από τα δάκρυα πρασίνισε κι η χλόη -

ακολουθούσαν οι ευχές, χωρίς κουπιά

μια λευκόχρυση πομπή από νούφαρα.

Ένας κύκνος σιγοτραγουδούσε μοιρολόι...

στεφάνι του 'πλεξαν τ' άνθη του κήπου.

Οι μέλισσες στριφογυρίζαν ρυθμικά

σα χάντρες από αγιορείτικο κομπολόι

αμαρτωλού θεού που περίμενε στωικά

τη δύση, στης λίμνης τα νερά, εκεί που

… ένας κύκνος σιγοτραγουδούσε μοιρολόι.

 

http://printoksimerwma.blogspot.gr/

Presque - Jacques Prevert

    Σχεδόν               

 Σ το Φοντενεμπλό

 Μπροστά από το ξενοδοχείο του Μαύρου Αετού

 Υπάρχει ένας ταύρος λαξευμένος απ’ τη Rosa Bonheur

 Λιγάκι πιο μακριά ολόγυρα

 Είναι το δάσος

 Και λίγο πιο μακριά ακόμα

 Όμορφο σώμα

 Εξακολουθεί να είναι το δάσος

 Και η δυστυχία

 Και δίπλα ακριβώς η ευτυχία

 Η ευτυχία με τα βαθουλωμένα μάτια

 Η ευτυχία με βελόνες από πεύκο στην πλάτη

 Η ευτυχία που δεν έχει το μυαλό σε τίποτα

 Η ευτυχία όπως ο ταύρος

 Ο λαξευμένος από τη Rosa Bonheur

 Κι έπειτα η δυστυχία

 Η δυστυχία μ’ ένα χρυσό ρολόι

 Με κάποιο τρένο να προλάβεις

 Η δυστυχία που έχει το μυαλό στα πάντα...

 Έχει τα πάντα

 Ατού…  στα πάντα ... στα πάντα...

 Και παντού

 Και που κερδίζει 'σχεδόν' κάθε φορά

 Σχεδόν.

  απόδοση στα ελληνικά: Μαρία Θεοφιλάκου    

Το ταξίδι - Charles Baudelaire

Ίσκιος Θηβαίος Χρήστος- Κώστς Καρυωτάκης

Ο Ίων Δραγούμης προς τον Κωνσταντίνο Π. Καβάφη.

Φίλε Καβάφη,

Σε στέλνω ένα άρθρο δικό μου, που ίσως δεν σε αρέσει, αλλά σε θυμήθηκα τόσες φορές αφότου έφυγες από την Αττική που ήθελα να σε γράψω δυο λέξεις. Λυπήθηκα πολύ που δεν μπόρεσα να σε ιδώ προτού φύγης, μα με ήταν αδύνατο. Ελπίζω να με έχης πάντα φιλική ενθύμησι, όπως κ' εγώ για σένα. Αν δημοσιεύσεις τίποτε, παρακαλώ πολύ να με στείλεις κανέν αντίτυπο. Δεν ξέρω

Ουράνης Κώστας- Eρωτικά

Δὲν εἶμαι ἐγὼ ποὺ τὴ ζωή σου

ᾖρθα σὰν ἥλιος νὰ φωτίσω:

τὸ φῶς στὰ μάτια μου

ποὺ λάμπει δικό σου

-καὶ σ᾿τὸ στέλνω πίσω!

Τοῦ μαγικοῦ τοῦ κόσμου

ἂν ἔχω ἀνοίξει διάπλατη τὴ θήρα,

τὸ μυστικὸ χρυσὸ κλειδί της

ἀπὸ τὸ χέρι σου τὸ πῆρα.

Κι ἂν ἀπ᾿ τὰ βάθη ἑνὸς ληθάργου

βγῆκα, σ᾿ ἐσένα τὸ χρωστάω,

σ᾿ ἐσένα τοὺς χυμοὺς ποὺ νοιώθω,

τὴ νέα γλῶσσα ποὺ μιλάω!

ΣΥΝΝΕΦΟ ΜΕ ΠΑΝΤΕΛΟΝΙΑ - Βλαδίμηρος Μαγιακοφσκι

Την σκέψη
στο πλαδαρό μυαλό σας που ονειρεύεται,
σαν υπηρέτης λαίμαργος σε καναπέ λιγδιάρικο
με την καρδιά κουρέλι ματωμένο θα ερεθίσω•
χορταστικά χλευαστικός, ξεδιάντροπος και καυστικός.

Ούτε μια γκρίζα τρίχα δεν έχω στην ψυχή,
μήτε των γηρατειών την στοργή!
Μέγας ο κόσμος με της φωνής τη δύναμη
έρχομ’ όμορφος
στα εικοσιδυό μου χρόνια.

Ποιήματα ποὺ μᾶς διάβασε ἕνα βράδυ ὁ λοχίας Οtto V - Μανόλης Αναγνωστάκης

I

Σὲ δυὸ λεπτὰ θὰ ἀκουστεῖ τὸ παράγγελμα «Ἐμπρός»
Δὲν πρέπει νὰ σκεφτεῖ κανένας τίποτε ἄλλο
Ἐμπρὸς ἡ σημαία μας κι ἐμεῖς ἐφ᾿ ὅπλου λόγχη ἀπὸ πίσω
Ἀπόψε θὰ χτυπήσεις ἀνελέητα καὶ θὰ θὰ χτυπηθεῖς

Θὰ τραβήξεις μπροστὰ τραγουδώντας ρυθμικὰ ἐμβατήρια
Θὰ τραβήξεις μπροστὰ ποὺ μαντεύονται χιλιάδες ἀνήσυχα μάτια
Ἐκεῖ ποὺ χιλιάδες χέρια σφίγγονται γύρω ἀπὸ μία ἄλλη σημαία
Ἕτοιμα νὰ χτυπήσουν καὶ νὰ χτυπηθοῦν.

Μιλάμε χωρίς να έχουμε τίποτα να πούμε - Paul Eluard

Μιλάμε...
χωρίς να'χουμε τίποτα να πούμε,
μοιράζοντας στη σιωπή
τις ανάγκες της ψυχής
δίνοντας φωνή στις βαθειές ρυτίδες
πίσω απ'τα ματόκλαδα,
και στις γωνίες των χειλιών...
Να Μιλάμε...
αγγίζοντας τα δαχτυλά μας!
Να Σιωπούμε,
σφίγγοντας τα χέρια μας!

Ομορφιά - Άρης Δικταίος

Εὐγενικὸ ὅ,τι πέθανεν ἐδῶ,
ποὺ στοίχειωσε τὸ πέταγμα τῶν γλάρων.
Ἁβρὸν ὅ,τι κι ἂν πέρασε ἀπ᾿ τὸ φάρο
κι ἔζησε λίγο στὴν ὑγρὰν ὁδό,
κι ὁ ψίθυρος ὡραῖος τῶν ἐπῳδῶν,
-μνήμης ρᾴθυμο κίνημα βλεφάρων -
γιὰ τὸν ἁρμονικὸ θάνατο Ἰκάρων
ποὺ ζήσανε τὴ ζωὴ τῶν εὐωδῶν
αἰθέρων. Τὸ βῆμα ἄρρωστων παιδιῶν,
ποὺ τοὺς φλογίζει δέος ὑγρὸ τὰ μάτια,
ἥρεμα ἀνησυχεῖ τὰ κρύα δωμάτια...
Ὅλα εἶναι ὡραῖα. Καί, μόνον, τῶν φιδιῶν
τὸ σῶμα, νιώθουμε, τῆς ἁμαρτίας
τὰ τέκνα, οἱ ὠχροί, οἱ ξένοι ἄλλης πολιτείας.



Πηγή

Σαν Σήμερα το 1898 γεννήθηκε ο Federico Garcia Lorca...

Πάνω ο '' Ματωμένος γάμος'' του  Ποιητή.
Και το ''Federico Garcia Lorca'', ποίημα αφιερωμένο στον ισπανό ποιητή από τον Νίκο Καββαδία σε εκτέλεση Γιάννη Κούτρα και μελοποίηση του Θάνου Μικρούτσικου.

Όποιος χαράζει - Αργύρης Χιόνης

Όποιος χαράζει τ' όνομά του στη φλούδα ενός δέντρου τελεί μια πράξη ερωτική ημιτελή. Αν θέλει να ολοκληρωθεί αυτή η πράξη, πρέπει και στη δική του φλούδα να χαράξει το όνομα του δέντρου. Μονάχα τότε θα θροΐσουνε γλυκά τα φύλλα της καρδιάς του.



Πηγή

Τη Λησμονιά , μα πιο πολύ τη Νοσταλγία- Δέσποινα Ντάση

Έλυσες τις μακριές  χρυσές πλεξούδες,
1922 και πέσαν στον ώμο τα μαλλιά και οι μνήμες.
Νόημα δεν είχε πια ...μαζί σου να τις κουβαλάς 
Ξενιτεμένος μαχαλάς ...τα όνειρα και η ζωή σου.

Στριμωγμένα τα χρόνια και τα αγγίγματα
Στην πέτσινη βαλίτσα .
Στην ανάσα ενός τρένου που βροντά και τρέμει στα διαζώματα...
Τρέμει η ψυχή στα άγρια ξημερώματα...

Το παράπονο του Καββαδία για τον Σεφέρη

Aναπότρεπτο- Τάσος Λειβαδίτης (Απαγγελία: Κ.Καραμπέτη)

Μοναξιά- Αλέξανδρος Μπάρας (στο τέλος του ποιήματος μπορείτε να ακούσετε και την μελοποίηση του)

Μοναξιά

Είναι το πυκνό συλλαλητήριο
που οργανώνει μόνος ένας, μόνος,
κάπου ένα μαχαίρι είναι που βρέθηκε
δίχως ν’ ακουστεί κανένας φόνος.

Όπλου είναι βολή χωρίς αντήχηση
στη μεγάλην άμμο μιας Σαχάρας,
πάνω μια χλωμή λειψή πανσέληνος
λιώνει σαν κεράκι της δεκάρας…

Είναι μια σημαία που ξεχάστηκε
στον ιστό μετά τη δύση του ηλίου,
ξέθωρο ένα ράκος που φυλάχτηκε
από εσθήτα περασμένου μεγαλείου.

Οδυσσέας Ελύτης - Ναοί στο σχήμα τ' ουρανού.

Μενέλαος Λουντέμης- Ποίημα από τη συλλογή «Κάτω Ἀπὸ Τὰ Κάστρα Τῆς Ἐλπίδας»

Οἱ κερασιὲς θ᾿ ἀνθίσουνε καὶ φέτος στὴν αὐλὴ
καὶ θὰ γεμίσουν μ᾿ ἄνθια τὸ παρτέρι.
Πικρὴ ποὺ εἶν᾿ ἡ Ἄνοιξη σὰν εἶσαι δίχως ταίρι!
Πικρὴ πού ῾ν᾿ ἡ ζωή!

Ἄνοιξε τὸ παράθυρο στὴ πρωϊνὴ γιορτή,
γιὰ νά ῾μπουν οἱ μοσχοβολιὲς ἀπὸ τὸ περιβόλι.
Ἂχ κάθε του τριαντάφυλλο καὶ μία πλήγη ἀπὸ βόλι,
εἶναι γιὰ ῾σὲ ποιητή!

Κουράστηκα νὰ σὲ καρτερῶ, Ἔρωτα καὶ νὰ λιώνω,
῾πὰ στὸ βιβλίο τῆς ζωῆς σκυμμένος, μιὰ ζωή.
Μ᾿ ἂν ἤτανε νὰ ῾ρχόσουνα γιὰ ἕνα ἔστω πρωΐ,
χίλια θὲ νά ῾δινα πρωϊνά, νὰ ζήσω ἐκεῖνο μόνο.

H σονάτα τού σεληνόφωτος - Γιάννης Ρίτσος

1

(Ανοιξιάτικο βράδυ. Μεγάλο δωμάτιο παλιού σπιτιού. Μια ηλικιωμένη γυναίκα, ντυμένη στα μαύρα, μιλάει σ' έναν νέο. Δεν έχουν ανάψει φως. Απ' τα δύο παράθυρα μπαίνει ένα αμείλικτο φεγγαρόφωτο. Ξέχασα να πω ότι η Γυναίκα με τα Μαύρα έχει εκδώσει δύο-τρεις ενδιαφέρουσες ποιητικές συλλογές θρησκευτικής πνοής. Λοιπόν, η Γυναίκα με τα Μαύρα μιλάει στον Νέο):

Άφησέ με να έρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε!
Είναι καλό το φεγγάρι, – δε θα φαίνεται
που άσπρισαν τα μαλλιά μου. Το φεγγάρι
θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου. Δε θα καταλάβεις.
Άφησέ με να έρθω μαζί σου...

Πάμπλο Νερούδα-Μ' αρέσει άμα σωπαίνεις

Καλημέρα σε όλους...

ΚΑΒΑΦΗΣ - ΑΠΟΛΕΙΠΕΙΝ Ο ΘΕΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΝ

Τα ex ομολογούμενα - Αναστασία Γκίτση (ποιήματα αναγνωστών)

fro/12

I

Νύχτωσε
οι μάσκες πέσανε
το καρφί επιμένει
να ματώνει την αφέλεια
μιας παρθένας προσφοράς.
Ιδανικοί καιροί για ανεπαρκείς.

ΙΙ

Νύχτωσε
και τους είπα τους ανόητους!
Αφού μου επιβάλατε τη νύχτα για τον πόνο
αφήστε μου τουλάχιστον
τη μέρα να προσποιούμαι
τη χαρούμενη.

Δύο ποιήματα της Άσπας Ξύδη

Δύσκολη Στιγμή

Το βραδυνό σου πρόσωπο

καθώς το σκίαζαν τα φύλλα της μουριάς

και το φεγγάρι το έντυνε

χρώμα πορτοκαλί

φάνταζε μεγαλόπρεπο

απατηλό και ξένο.

Απόψε έχει παγωνιά

και σε θυμήθηκα.

Αν τότε...

Τι ωραία που θα 'ταν

αν είχαμε συναντηθεί τότε που σ' ονειρεύτηκα

πριν ξεφυλλίσω τα ημερολόγια

στο φύσημα του ανέμου,

πριν γκρεμιστούν τα είδωλα

στα πάρκα των ελπίδων.

Τότε που δεν είχες όνομα

κι ήμουνα όλη δική σου.





Ο αγρός των λέξεων - Νικηφόρος Βρεττάκος

Όπως η μέλισσα γύρω από ένα άγριο
λουλούδι, όμοια κ’ εγώ. Τριγυρίζω
διαρκώς γύρω απ’ τη λέξη.

Ευχαριστώ τις μακριές σειρές
των προγόνων, που δούλεψαν τη φωνή,
την τεμάχισαν σε κρίκους, την κάμαν
νοήματα, τη σφυρηλάτησαν όπως
το χρυσάφι οι μεταλλουργοί κ’ έγινε
Όμηροι, Αισχύλοι, Ευαγγέλια
κι άλλα κοσμήματα.

Με το νήμα
των λέξεων, αυτόν το χρυσό
του χρυσού, που βγαίνει απ’ τα βάθη
της καρδιάς μου, συνδέομαι· συμμετέχω
στον κόσμο.
Σκεφτείτε
Είπα και έγραψα, «Αγαπώ».

Πηγή

Ας κάνουμε ένα ταξίδι 3 λεπτών με τις πανέμορφες νότες της Ευανθίας Ρεμπούτσικα...

Γιώργος Σεφέρης- Φυγή

Φυγή

Δὲν ἦταν ἄλλη ἡ ἀγάπη μας
ἔφευγε ξαναγύριζε καὶ μᾶς ἔφερνε
ἕνα χαμηλωμένο βλέφαρο πολὺ μακρινὸ
ἕνα χαμόγελο μαρμαρωμένο, χαμένο
μέσα στὸ πρωινὸ χορτάρι
ἕνα παράξενο κοχύλι ποὺ δοκίμαζε
νὰ τὸ ἐξηγήσει ἐπίμονα ἡ ψυχή μας.

Ἡ ἀγάπη μας δὲν ἦταν ἄλλη ψηλαφοῦσε
σιγὰ μέσα στὰ πράγματα ποὺ μᾶς τριγύριζαν
νὰ ἐξηγήσει γιατί δὲ θέλουμε νὰ πεθάνουμε
μὲ τόσο πάθος.

Γιάννης Σκαρίμπας- ΦΑΝΤΑΣΙΑ

ΦΑΝΤΑΣΙΑ (από τή συλλογή ΟΥΛΑΛΟΥΜ)

Νάναι σά νά μάς σπρώχνει ένας αέρας μαζί πρός έναν δρόμο φιδωτό πού σβεί στά χάη, καί σένα τού καπέλου σου πλατειά καί φανταιζί κάποια κορδέλα του, τρελά νά χαιρετάει. Και νάν' σάν κάτι νά μού λές, κάτι ωραίο κοντά γι' άστρα, τή ζώνη πού πηδάν των νύχτιων φόντων, κι αύτός ο άνεμος τρελά-τρελά νά μάς σκουντά όλο πρός τή γραμμή των οριζόντων.

Θέμα Bonus. Πλοίο μετατράπηκε κυριολεκτικά σε… δάσος!

Ο επισκέπτης αντικρίζει ένα κατάφυτο σημείο στο κέντρο του κόλπου Haslams Creek στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας και αμέσως εντυπωσιάζεται με το εκπληκτικό φυσικό τοπίο που δημιουργείται μέσα στη θάλασσα.

Κι όμως, αυτό που βλέπει μπροστά του δεν είναι κάποιο μικρό καταπράσινο νησί πάνω στα νερά. Με μια δεύτερη, πιο προσεκτική ματιά αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται για ένα εγκαταλειμμένο πλοίο που έχει μείνει εκεί χρόνια και ως αποτέλεσμα αυτού έχει… φυτρώσει!

5 πολύ όμορφα ποιήματα από τον Νίκο Λυγερό...

Η ώρα της γραφής


Την ώρα που όλοι κοιμούνται
συνεχίζεις να γράφεις
για το μέλλον που δεν είδαν.

Μόνο με αυτόν τον τρόπο
μπορείς ν' αλλάξεις την πραγματικότητα
και να ξεπεράσεις τις δυσκολίες.

Δεν πειράζει αν είσαι μόνος
είναι μάλιστα καλύτερα
τη νύχτα για να σκεφτείς.

Διότι ακόμα κι αν αγαπάς
ολόκληρη την ανθρωπότητα
είναι δύσκολη κάθε μονάδα της...

Σὰρλ Μπωντλαίρ- Συνομιλία

Συνομιλία

Εἶσαι ὄμορφη σὰ ρόδινο τοῦ φθινοπώρου δείλι!
μὰ ἡ λύπη ὡς κύμα μέσα μου φουσκώνει σκοτεινό,
κι ἀφήνει ὅταν πισωδρομᾶ στὰ ράθυμά μου χείλη,
τῆς θύμησης τῆς πιὸ πικρῆς τὸν κατασταλαγμό.


Μάταια γλυστρᾷ τὸ χέρι σου στοῦ στήθους μου τὰ ψύχη·
καλή μου, κεῖνο ποὺ ζητᾶ ρημάδι ἐγίνη πιά,
ἀπ᾿ τῆς γυναίκας τ᾿ ἄγριο τὸ δόντι καὶ τὸ νύχι.
Μὴ τὴ καρδιά μου πιὰ ζητᾶς, τὴ φάγανε θεριά.


Εἶν᾿ ἡ καρδιά μου ἀνάκτορο, ἀπ᾿ ὄχλους ρημαγμένο·
μεθοῦν ἐκεῖ, σκοτώνονται, τραβιοῦνται ἀπ᾿ τὰ μαλλιά!
Μ᾿ ἀπὸ τὸ στῆθος σου ἄρωμα βγαίνει, τὸ γυμνωμένο!...

Ας ξεκινήσουμε τη μέρα μας μελωδικά. Cambay's Water ποίηση Νίκου Καββαδία.

... κι αν λήψεις χίλια χρόνια θα σε περιμένω...

Καλημέρα σε όλους...