Αρθούρος Ρεμπώ - Απαλλαγμένος από κάθε ηθική

Νέοι της Σιδώνος, 1970 - Μανόλης Αναγνωστάκης

Κανονικὰ δὲν πρέπει νἄχουμε παράπονο
Καλὴ κι ἐγκάρδια ἡ συντροφιά σας, ὅλο νιάτα,
Κορίτσια δροσερά- ἀρτιμελῆ ἀγόρια
Γεμάτα πάθος κι ἔρωτα γιὰ τὴ ζωὴ καὶ γιὰ τὴ δράση.
Καλά, μὲ νόημα καὶ ζουμὶ καὶ τὰ τραγούδια σας
Τόσο, μὰ τόσο ἀνθρώπινα, συγκινημένα,
Γιὰ τὰ παιδάκια ποὺ πεθαίνουν σ᾿ ἄλλην Ἤπειρο
Γιὰ ἥρωες ποὺ σκοτωθῆκαν σ᾿ ἄλλα χρόνια,
Γιὰ ἐπαναστάτες Μαύρους, Πράσινους, Κιτρινωπούς,
Γιὰ τὸν καημὸ τοῦ ἐν γένει πάσχοντος Ἀνθρώπου.

Πατρίδες- Κωστὴς Παλαμᾶς

Πατρίδες

...
Ἐδῶ οὐρανὸς παντοῦ κι ὁλοῦθε ἥλιου ἀχτίνα,
καὶ κάτι ὁλόγυρα σὰν τοῦ Ὑμηττοῦ τὸ μέλι,
βγαίνουν ἀμάραντ᾿ ἀπὸ μάρμαρο τὰ κρίνα,
λάμπει γεννήτρα ἑνὸς Ὀλύμπου ἡ θεία Πεντέλη.

Στὴν ὀμορφιὰ σκοντάβει σκάφτοντας ἡ ἀξίνα,
στὰ σπλάχνα ἀντὶ θνητοὺς θεοὺς κρατᾶ ἡ Κυβέλη,
μενεξεδένιο αἷμα γοργοστάζ᾿ ἡ Ἀθήνα
κάθε ποὺ τὴ χτυπᾶν τοῦ Δειλινοῦ τὰ βέλη...

Νησί του έρωτα και των ανέμων- Λάσκαρης Π. Ζαράρης

Φουσκώνει η θάλασσα πολύ
με τα μαβιά της κύματα.
Στέλνει το αγριεμένο της φιλί
κι ο ουρανός ο σκοτεινός
πάει ν’ ανοίξει μια πληγή
στη μνήμη που επέστρεψε εκεί.

Νησί του έρωτα και των ανέμων,
νησί της θαλασσοταραχής
όπου οι αύρες στα βράχια σου φωλιάζουν,
οι γλάροι τ’ όνομά σου ψάλλουν...





Αχ, το βελουδένιο σου κορμί
πώς απλωνόταν σαν σημαία των ονείρων!
Ας δόθηκες στον ύμνο των ψιθύρων,
ας στράγγιξες του ήλιου τις αχτίνες
κι ας πήρες απ’ τα σύννεφα τη λαχτάρα της βροχής.

Εδώ, σ’ αυτή τη γη πόθησες τον τέλειο έρωτα,
ας γέλαγε ο ουρανός με αστραπές
και σου ’στελνε η θάλασσα
το αγριεμένο της φιλί.

Αλλάξαμε λιγάκι...

Ένα mail αναγνώστη που μας είπε ότι η σελίδα μας είναι πολύ καλή αλλά θέλει κάποιες αλλαγές στάθηκε αφορμή να κάνουμε αυτήν την αλλαγή που βλέπετε, καθώς στα περισσότερα από όσα μας είπε μας έβρισκαν σύμφωνους.

Όμως ποτέ δεν μοιάζουν  όλα τα γούστα μεταξύ τους. Γιαυτό θα θέλαμε να γνωρίζαμε αν σας αρέσει η νέα μας εμφάνιση ή αν όχι, κι αν όχι να γράψετε σε σχόλιο τι είναι αυτό που εσείς θα αλλάζατε άμεσα.

Το περιβάλλον σε ένα μπλογκ παίζει σημαντικό ρόλο κυρίως στο να διαβάζει κάποιος μια ανάρτηση ξεκούραστα.

Εμείς δεν θέλουμε να έχουμε μια σελίδα δικιά μας, το ''ποίηση και λογοτεχνία'' είναι όλων των αναγνωστών του και γι' αυτό θα θέλαμε να το φτιάξουμε μαζί. Γράψτε μας λοιπόν με ένα σχόλιο τι θα αλλάζατε εσείς ή στείλτε μας ένα mail.

Σας ευχαριστούμε θερμά.
Καλή συνέχεια. 

Σκέψεις και ποίημα από τον Παναγιώτη Τσαλίδη...

Ζούμε ημέρες έντασης,βίας,απόγνωσης...Ένα δίκιο και ένα δίκαιο αιωρούνται στον Ελληνικό Ουρανό,ένα δίκιο και ένα δίκαιο που γεννήθηκαν στις ψυχές των Ελλήνων και ξεχύθηκαν στους δρόμους,στις πλατείες,στην ατμόσφαιρα.Και τα δίκαια έγιναν οργή,και η οργή έγινε μίσος,και το μίσος έγινε βία.Μα οι άνθρωποι,άνω θρώσκουμε!Το δύσκολο αλλά συνάμα και υπέροχο έγκειται στο να καταφέρουμε να μεταμορφώσουμε την οργή μας,όσο δίκαιη και να είναι,σε αγάπη,σε συνεργασία,σε αλληλεγγύη.Δεν είναι λύση ούτε η βία,ούτε η αυτοδικία,ούτε η αυτοκτονία.Τίποτα από όλα αυτά.Πριν γίνουμε λοιπόν αλληλοσπαρασσόμενα ζώα σε μια αρένα που κάποιοι άλλοι ως Ρωμαίοι Αυτοκράτορες μας έριξαν για να διασκεδάζουν,ας συλλογιστούμε:υπάρχει και άλλος δρόμος.

Τελευταία κατοικία - Νίκος Δαββέτας

Δε θα πεθάνω σ' αυτό το σπίτι
την πόρτα δε θα χρειαστεί να σπάσετε
για να με βρείτε πεσμένο στο λουτρό
ή δίπλα στο τηλέφωνο, με τη φωνή παγιδευμένη
μες στον αέρα που τελειώνει

από εδώ περαστικός σαν το χιονιά
προσωρινός όσο κι ο ίσκιος της λεύκας
αδιάφορος όπως κι ο άραβας γείτονας
που κουδουνίζει στη σκάλα τα κλειδιά του.

Θέμα bonus. Φανταστικό χωριό στις Άλπεις

Το Lauterbrunnen είναι ένα εκπληκτικής ομορφιάς χωριό στις ελβετικές Άλπεις και το όνομά του σημαίνει πολλές πηγές. Έχει μόλις 2500 κατοίκους εκ των οποίων το 20% είναι ξένοι. Το περιβάλλον της περιοχής είναι φανταστικό με τη φύση να δείχνει το καλύτερό της πρόσωπο.

Το ποτάμι που διαρρέει το χωριό τροφοδοτείται από τα χιόνια που λιώνουν και το νερό του είναι πεντακάθαρο. Πολλές πηγές δημιουργούνται με τον ίδιο τρόπο, το λίώσιμο του χιονιού, γ

εμίζοντας την περιοχή με πανέμορφους μικρούς καταρράκτες.

Η κοιλάδα στην οποία είναι χτισμένο το Lauterbrunnen είναι από τις πιο βαθιές των Άλπεων, με πλάτος ενός χιλιομέτρου και ογκόδη βουνβά εκατέρωθεν να κόβουν την ανάσα...

ΠΑΡΙΖΙΑΝΙΚΗ ΑΧΛΥΣ- Lef Doe

Με λαβωμένη την ψυχή, ασάλευτη σαν ορνιοφαγωμένο σκιάχτρο

ξυπόλυτος σκαρφάλωσα της Ελιζέ το βουλεβάρτο.

Στο σώμα οι άγλειφτες πληγές - του δικού μου θριάμβου η Αψίδα

αγνάντια να 'ρχονται πανστρατιά τις τύψεις είδα.

Τόσοι και τόσοι πόλεμοι, αλί, τι 'ναι μι' ακόμη μάχη;

Φτάνει! Οι έριδες γεννοβολούν μόνο δεινά και άγχη.

Με φίδια διμούτσουνα κυλιόμουν χρόνια κι έμαθα να γλιστρώ,

σταχτί σημαία ύψωσα και βρήκα μετερίζι, το γωνιακό μπιστρό...

Γιώργος Σουρής- Ανθολογία της οικονομίας (τόσο διαχρονικό)

Ποιος είδε κράτος λιγοστό
σ’ όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;

Να τρέφει όλους τους αργούς,
νά ‘χει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;

Νά ‘χει κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;

Τα γράμματα σου- Κώστας Καρυωτάκης και η μελοποίηση του ποιήματος

Μουσική : Λένα Πλάτωνος 
Τραγούδι : Σαβίνα Γιαννάτου

Τα γράμματά σου τα' χω, Αγάπη πρώτη
σε ατίμητο κουτί, μες στην καρδιά μου.
Τα γράμματά σου πνέουνέ σου τη νιότη
κι ανθίζουνε την όψιμη χαρά μου.

Τα γράμματά σου, πόσα μου μιλούνε
με τις στραβές γραμμές και τα λαθάκια!
Τρέμουν, γελάνε, κλαίνε, ανιστορούνε
παιχνίδισμα τη ζούλια και την κάκια...

Το μύρο στους φακέλους που είχες ραντίσει
του Καιρού δεν το σβήσανε τα χνότα.
Παρόμοια ας ήταν να μην είχε σβήσει
η απονιά σου τα ονείρατα τα πρώτα!

Τα γράμματά σου πάνε, Αγάπη μόνη
βάρκες λευκές, τη σκέψη μου εκεί κάτου.
Τα γράμματά σου τάφοι' δεν τελειώνει
απάνω τους η λέξη του θανάτου.

Βιβλιοπαρουσίαση: Με των Μουσών τον έρωτα...

Με των Μουσών τον έρωτα...
Ο Αλέξανδρος Ρίζος Ραγκαβής και το νεοελληνικό θέατρο.
επιμέλεια: Κωνσταντίνα Γεωργιάδη, Αντώνης Γλυτζουρής
Πανεπιστημιακές εκδόσεις Κρήτης, 2011.


Ο αναγνώστης που θα αποπειραθεί να παρακολουθήσει τους σταθμούς των περιπλανήσεων του Αλέξανδρου Ρίζου Ραγκαβή[1809-1892] σε γεωγραφικούς τόπους [Φανάρι, Βουκουρέστι, Οδησσός, Μόναχο, Αθήνα, Κωνσταντινούπολη, Ουάσιγκτον, Παρίσι, Βερολίνο και πάλι Αθήνα], στα γράμματα, την πολιτική, την ιδεολογία και τις τέχνες, δεν γοητεύεται απλά από τις περιπέτειες ενός ακούραστου ταξιδευτή που ξόδεψε ένα μεγάλο μέρος της ζωής του για «των Μουσών των έρωτα...»· συνομιλεί και με μια φωνή η οποία επιτρέπει να αναδυθούν σημαίνουσες μαρτυρίες από ποικίλες πηγές μιας γενέθλιας για τον νεότερο ελληνισμό εποχής: από την περίοδο των προεπαναστατικών ζυμώσεων μέχρι το τέλος σχεδόν του 19ου αιώνα...

Εύη Γκάλαβου- Άλλο ένα πολύ όμορφο έργο αναγνώστη.

"Ο Ίαν σηκώθηκε από την καρέκλα του θυμωμένος. Τον προκάλεσε ο Τσακ! Αυτό που του είπε για την γυναίκα του ήταν ψέμα!

Και βέβαια ήξερε που βρισκόταν εκείνη την στιγμή η γυναίκα του, μόλις πριν δυο λεπτά την είχε καλέσει στο κινητό της και του διαβεβαίωσε πως ήταν σπίτι.

Ο Τσακ μόλις είδε τον Ιαν να σηκώνεται απ την θέση του με άγριες διαθέσεις σηκώθηκε και αυτός έτοιμος να αμυνθεί σε περίπτωση που ο Ιαν του επιτίθονταν.

Τα αίματα είχαν ανάψει, οι ματιές που αντάλλαζαν και η  στάση που είχαν τα σώματά τους προμήνυε φασαρία με τους δύο άντρες έτοιμους για μάχη...

Καλημέρα σε όλους...

Χαρούμενο Σαββατοκύριακο...

Θέμα bonus. Μαγευτικά φυσικά τοπία… εντός πόλης!

Στο πλαίσιο της πράσινης ανάπτυξης και της προστασίας του περιβάλλοντος αλλά και της όλο και μεγαλύτερης ανάγκης για μια πιο ανθρώπινη ζωή μέσα στις πόλεις, δημιουργούνται στο «κλεινόν άστυ» εντυπωσιακοί χώροι πρασίνου με κάθε τρόπο. Πάρκα φυτεύονται και πρασινίζουν όλο το χρόνο, πλατείες «μεταμορφώνονται» σε πολύχρωμες τοπιογραφίες, δρόμοι μετατρέπονται σε ανθισμένα τούνελ, ενώ μεγάλες αστικές εκτάσεις γίνονται χώροι που θυμίζουν περισσότερο επαρχία παρά πόλη. Στο πλαίσιο αυτό ο φωτογραφικός φακός απαθανάτισε ορισμένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα αστικής πράσινης ανάπτυξης, που δίνουν την ευκαιρία στους «τυχερούς» κατοίκους να επιστρέψουν στη φύση, και μάλιστα χωρίς να διανύσουν πολλά χιλιόμετρα!

Νίκος Λυγερός: 3 Ποιήματα...

Οι αλλάνθρωποι


Αν τα καταφέρεις άτομο
θα γίνεις συνάνθρωπος
μέσω των ανθρώπων
αλλά για να γίνεις αλλάνθρωπος
ο θάνατος δεν αρκεί
χρειάζεται η γενοκτονία
για να πάρεις θέση
μέσα στην ανθρωπότητα
μα και τον χρόνο.
Δεν είναι εύκολο να είσαι ο άλλος
εκτός αν ήσουν τέρας,
αλλιώς πρέπει να το παλέψεις
για να γίνεις δίκαιος.

Νέοι της Σιδώνος 400 μ.Χ. - Κ.Π. Καβάφης

Αδιαμφισβήτητα ένα από τα γνωστότερα και σημαντικότερα ποιήματα του Καβάφη. Στο ποίημα κυριαρχεί το ερώτημα (που εκφράζεται μέσα από τον Σιδώνιο νέο) αν έπραξε σωστά ο Αισχύλος, που παραμέλησε τελείως το λογοτεχνικό του έργο, στην επιτύμβια στήλη του, χάρην της συμμετοχής του στο έπος του Μαραθώνα. Υποκειμενικό το ερώτημα, αλλά ποια άραγε είναι η δική σας γνώμη; Ο Αισχύλος ή ο Σιδώνιος νέος έχει τελικά δίκιο; Και παίρνει ή δεν παίρνει θέση ο ίδιος ο Καβάφης μέσα από το ποίημά του;


Ο ηθοποιός που έφεραν για να τους διασκεδάσει
απήγγειλε και μερικά επιγράμματα εκλεκτά.

Η αίθουσα άνοιγε στον κήπο επάνω·
κ’ είχε μιαν ελαφρά ευωδία ανθέων
που ενώνονταν με τα μυρωδικά
των πέντε αρωματισμένων Σιδωνίων νέων.

Διαβάσθηκαν Μελέαγρος, και Κριναγόρας, και Pιανός.
Μα σαν απήγγειλεν ο ηθοποιός,
«Aισχύλον Ευφορίωνος Aθηναίον τόδε κεύθει -»
(τονίζοντας ίσως υπέρ το δέον
το «αλκήν δ’ ευδόκιμον», το «Μαραθώνιον άλσος»),
πετάχθηκεν ευθύς ένα παιδί ζωηρό,
φανατικό για γράμματα, και φώναξε·

«A δεν μ’ αρέσει το τετράστιχον αυτό.
Εκφράσεις τοιούτου είδους μοιάζουν κάπως σαν λιποψυχίες.
Δώσε — κηρύττω — στο έργον σου όλην την δύναμί σου,
όλην την μέριμνα, και πάλι το έργον σου θυμήσου
μες στην δοκιμασίαν, ή όταν η ώρα σου πια γέρνει.
Έτσι από σένα περιμένω κι απαιτώ.
Κι όχι απ’ τον νου σου ολότελα να βγάλεις
της Τραγωδίας τον Λόγο τον λαμπρό —
τι Aγαμέμνονα, τι Προμηθέα θαυμαστό,
τι Ορέστου, τι Κασσάνδρας παρουσίες,
τι Επτά επί Θήβας— και για μνήμη σου να βάλεις
μ ό ν ο που μες στων στρατιωτών τες τάξεις, τον σωρό
πολέμησες και συ τον Δάτι και τον Aρταφέρνη.»

Νοσταλγίες - Κώστας Ουράνης

Μοιάζω τοὺς γέρους ναυτικοὺς μὲ τὶς ρυτιδωμένες
καὶ τὶς σφιγγώδεις τὶς μορφές, ποὺ εἶδα στὴν Ὁλλανδία,
παράμερα στῶν λιμανιῶν τοὺς φάρους καθισμένους
νὰ βλέπουνε, ἀμίλητοι, νὰ φεύγουνε τὰ πλοῖα.
Τὰ μάτια τους, ποὺ εἴχανε δεῖ κυκλῶνες καὶ ναυάγια,
λαχταριστά, νοσταλγικὰ τὰ παρακολουθοῦσαν,
καθὼς σηκώναν τὶς βαριὲς ποὺ τρίζαν ἄγκυρές τους
καὶ μπρὸς στοὺς φάρους ἤρεμα, πελώρια περνοῦσαν.
Σὲ λίγο τὴν ἀπέραντη τὴ θάλασσα ἀλαργεύαν
καὶ χάνονταν, ἀφήνοντας στὴν πορφυρὴ τὴ δύση
ἕναν καπνό, ποὺ αὐλάκωνε τὸν οὐρανὸ πρὶν σβήσει:
κι ὅμως οἱ γέροι ναυτικοί, ἀκίνητοι στοὺς φάρους,
μὲ τὴ μεγάλη πίπα τους σβησμένη πιὰ στὸ στόμα,
πρὸς τὰ καράβια πού ῾φυγαν ἐκοίταζαν - ἀκόμα...


Πηγή

Ποιήματα του Τζελαλεντίν Ρουμί

Bιβλιοπρόταση

Η Μαρίνα γνωρίζει τον μεγάλο έρωτα και ζει τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής της. Όμως, η ευτυχία της δεν θα κρατήσει πολύ - ο αγαπημένος της θα χαθεί για πάντα, κι εκείνη θα φέρει στον κόσμο το παιδί του, το παιδί τους, τον καρπό ενός παράφορου έρωτα - μόνο και μόνο για να το χάσει κι αυτό, μια που ο σκληρός πατέρας της δεν ανέχεται τη σκέψη πως η κόρη του είναι μια ανύπαντρη μητέρα. Από εκεί κι έπειτα, ένα σκοπό έχει η Μαρίνα: να ξαναβρεί το παιδί της. Μετά από

Η μνήμη των αναμνήσεων_Α. Εμπειρίκος.

[Από την ενότητα Α']

Η ανύψωσις του χεριού σου

Έχει τη χάρι ζαρκαδιού που τρέχει

Σε χλόη γαλάζια σαν τα φύλλα της καρδιάς σου

Το στεφάνι που έρριξες στο λαιμό του αλόγου

Είναι από άνθη λεπτότερα και από πτερά εντόμων

25/5/2012 Αφιέρωμα μνήμης στον ποιητή και κριτικό θεάτρου Γιάννη Βαρβέρη

25/5/2012 Αφιέρωμα μνήμης στον ποιητή και κριτικό θεάτρου Γιάννη Βαρβέρη

ΠΟΛΥΕΔΡΟ


γράμματα τέχνες



- Παρασκευή 25 Μαΐου 2012, 8:30 μ.μ.

Μνήμη Γιάννη Βαρβέρη

ένα χρόνο από το θάνατό του)



Ο κύκλος «Ημέρες ποίησης» συνεχίζεται με ένα αφιέρωμα μνήμης στον ποιητή και κριτικό θεάτρου Γιάννη Βαρβέρη

Για τον ίδιο και το έργο του θα μιλήσουν οι :

Κατερίνα Κωστίου, αναπλ. καθηγήτρια Νεοελληνικής Φιλολογίας, Πανεπ.Πατρών

Μαίρη Μικέ, καθηγήτρια Νεοελληνικής Φιλολογίας, ΑΠΘ

Κώστας Παπαγεωργίου, ποιητής

Μαρία Ψάχου, φιλόλογος

Πηγή:http://logotexnika-epikaira.blogspot.com/

Φωτεινός. Άσμα Δεύτερον [απόσπασμα]-Βαλαωρίτης Aριστοτέλης

Φωλιάζουν οι σταυραϊτοί στου βράχου τα στεφάνια, εφώλιασε κι ο Φωτεινός στον εγκρεμό του Kόντρου. Tέσσαροι τοίχοι κάτασπροι, ο κάτοικας, τ’ αχούρι, η μάντρα για τα πρόβατα, μια δεκαριά κυβέρτια, πλατύς, καθάριος οβορός, ζωσμένος διπλολίθι,

Irwin Allen Ginsberg (Άλλεν Γκινσμπεργκ) - Beat Generation

«Και όποιος εν τέλει έτρεξε μέσα στους παγωμένους δρόμους κυριευμένος από
την ξαφνική αναλαμπή της αλχημείας της χρήσης της γεωμετρικής έλλειψης
του καταλόγου του μέτρου και του δονητικού πεδίου,

ΑΛΝΤΑ ΜΕΡΙΝΙ - ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΟΡΥΦΕΕΣ ΙΤΑΛΙΔΕΣ ΠΟΙΗΤΡΙΕΣ

L'Albatros

Ήμουν ένα πουλί

ευγενικό με λευκή κοιλιά,

κάποιος μου έκοψε το λαιμό

για να γελάσει μαζί μου,

Δεν ξέρω.

Καλή σας μέρα!

ΣΤΡΑΤΗΣ ΜΥΡΙΒΗΛΗΣ- Θεοφάνεια.

Ο Σεφέρης, ο Καββαδίας και η Βηρυττός. Μια ιστορία ανάλογη με τις σχέσεις των δύο αυτών μεγάλων ποιητών...

* Σε ορισμένα σημεία της ιστορίας θα χρησιμοποιηθούν εκφράσεις ακριβώς όπως είναι και όχι καλυμμένες πίσω από αστεράκια ή τελίτσες, καθώς έτσι ακούστηκαν και στην πραγματικότητα. 


Κάποτε ο Νίκος Καββαδίας είχε πάει με το πλοίο στη Βυρηττό, εκεί τότε ήταν πρεσβευτής ο Γιώργος Σεφέρης κι έτυχε να έχουν κάποιες κοινές συνεστιάσεις. Μια μέρα ο Γιώργος Σεφέρης ήθελε να πάει στην εκκλησία καθώς ήταν και εθνική εορτή και ο Καββαδίας είχε την καλή πρόθεση να τον πάει εκείνος  << άσε να σε πάω εγώ>>...