Ταμάρα - Γιάννης Σκαρίμπας

Αλλόκοτη και μελαψή, ωραία και ιερή
λες έσερνε αγγελικές φτερούγες κι' επερπάτει
αδέξια και αμέριμνη, μ' εκείνην τη νωθρή
περπατησιά μια Θέαινας, σ' Ολύμπιο μονοπάτι.

Και μπόραε — όπως πάγαινε παχειά — κανείς διεί
στο φίνο της κι' εφαρμοστό μποτίνι ένα ποδάρι
χυτό, και μες στων ρούχων της το σούσουρο oι φαρδιοί
γοφοί της πώς θα λάμπανε— γυμνοί—σαν το φεγγάρι.

Το αίμα της μεσημβρινό, χυμένο λες — κει — να
σφυράει μες στο γυναικείο της κορμί — εμβατήριο τέλειο —
κι' είχε κάτω απ' τα βλέφαρα—βαμμένα με κινά—
μουχρό, βαρύ τριαντάφυλλο το σαρκικό της γέλιο.

Κι' εγώ την ειχ' αγάπη μου!.. Μια φλόγα και καπνός
ήταν ό,τι απ' τ' αγκάλιασμά-της πίναν μου οι πόροι,
ενώ με όμμα ατάραχο αυτή με εκύταε ως
τον πόθο μου τον γήινο να ενόγαε κι απόρει...

Κι' ήμουν ειδωλολάτρης της!. Ψηλά o εν ουρανοίς
Κύριος κι' οι Άγιοι του, για με πια ουδ' αρωτάγαν
κι' ενώ ουδ' εγώ αρώταγα, αρχαίου Ναού — αυτηνής —
— κολώνες που γκρεμίστηκαν— τα μπούτια της φωτάγαν...

Και πέθανε... Και με παπά τη θάψαμε! και να
—μ' αυλούς— οι τραγοπόδαροι Θεοί της σουραβλάνε
και γύρω απ' τον ειδωλολατρικό Σταυρό της, παγανά
και Σηλεινοί, στη μνήμη της χορεύουν και πηδάνε...






Πηγή

Πρώτη φορά - Άννα Α. Θεοδωρίδου

Σαν χελιδονάκι τραγουδώ
όταν τα μάτια σου ανταμώνω.
Πρώτη φορά συμβαίνει αυτό,
πρώτη και γω ματώνω.
Γίνομαι φίλη με τη σκέψη σου,
παιδάκι για την αγκαλιά σου,
σκορπώ βέβαια φιλιά μέσα
στη καρδιά σου.
Δεν ξέρω αν ξεριζώνεται η
ρίζα απ το αίσθημα αυτό,
πρώτη φορά χάνομαι σε
σκέψεις που αγαπώ.

Ὁ μειλίχιος τρόπος τοῦ Βαρβαρόσσα - Νίκος Καροῦζος

Un Poete sauvage avec un plomb dans Ι᾿ aile -TRISTAN CORBIERE


Γέροντας πιὰ καὶ πρώην καπνιστής
μοναχὸς μὲ τὰ γένια του στὸ ἄκαρπο τὸ ὕψος περπατώντας
ἀπὸ νέφη σὲ νέφη, τὸ ἀνθρώπινο, τί δρόμος,
μὲ μικρούτσικα βήματα κωμικὰ καὶ ξεβίδωτα
στὴν ἀλύπητη μουσική τους ἀκούγοντας
τὰ φτηνά του τὰ ξύλινα συρτοπάπουτσα
ὁ Βαρβαρόσσας τὸ συνήθιζε νὰ λέει: Μὲ συγχωρεῖτε,
τί νὰ κάνω, οἱ αἰσθήσεις μὲ πᾶνε στὶς αἰσθήσεις.
Ἔτσι μιλοῦσε, τίποτ᾿ ἄλλο δὲν ἔλεγε,
γλείφοντας μὲ λεπτὴ συγκίνηση τὰ χείλη.
Μαύρη μεγάλη τρύπα τὸν τυραννοῦσε
στὸ στῆθος πού ῾χε τώρα παλιώσει
ξεχειλώνοντας οἰκτρὰ τὸ κρέας!
Ὅλοι τὸν κλαίγαν ἀμίλητοι σὰν ἥμερο κι ἀξιοδάκρυτο
δράκο παρωχημένο
σὰν ἀπὸ αἰῶνες, ἀλήθεια, ξαφνιασμένο
καὶ μ᾿ εὐλάβεια κούφια τοῦ χάριζαν οἱ ψεῦτες
ἕνα κάποιο συμβατικὸ προσκύνημα.
Ἐκεῖνος ὅμως εἶχε μία φριχτὴ σοβαρότητα
δὲν ἔδινε σημασία στὸν εὐχάριστο σεβασμό τους -
ἄλλωστε ποτὲ δὲν ἐξαρτήθηκε-
μὰ ὑποφέροντας βαθιὰ τὸν ἑαυτό του
τὰ ὁράματα ποὺ χτυπιοῦνται σὰν κάποτε
τὰ φτερὰ τοῦ κόκορα πού ῾χε σφάξει τὰ κρασᾶτα
τίναζε ξάφνου κάποια στιγμὴ τὸ κεφάλι του πρὸς τ᾿ ἀπάνω
καὶ γινότανε κεῖνος ὁ παλιὸς κι ἀνελέητος τρόμος
ἀνοίγοντας τὸ στόμα του στὴν κατερήμωση
σὰν ἀποτρόπαιο τέρας τῆς χειμωνιάτικης Προϊστορίας
κι ἀποσποῦσε μ᾿ ἕνα κρὰκ τὴ μασέλα του
τὴν ἔριχνε μέσα σ᾿ ἕνα ποτήρι νερὸ δίχως εὐγένεια
δίχως κανένα σύμπλεγμα ποὺ τὸν ἔβλεπαν ὁλόγυρα
χτυποῦσε τὰ παλαμάκια κ᾿ ἔμπαινε σιγηλὴ κι ἀθέατη
μιὰ χανούμισσα δίκοπη στὸ βαθὺ μετάξι θροΐζοντας-
τί θλιβερὸ τὸ θέαμα ἡ γρήγορη ὑπόκλιση...-
καὶ ἔσπρωχνε κοντά του τὴν ἄσπρη καρέκλα.
Ἐκεῖνος τότε καθότανε (μὲ προσπάθεια ὁλοφάνερη)
κάνοντας ἀλλόκοτα κινήματα
καὶ στήλωνε τὰ μάτια του στὴ μασέλα.
Οἱ παριστάμενοι φεύγαν ἕνας-ἕνας με θεατρίνικους τεμενάδες
οἱ ὦρες περνοῦσαν ὁλοένα, κατὰ τὴν ἄσχημη
καὶ θλιβερὴ συνήθεια: τὴν πραγματικότητα.
Ἐκεῖνος ὅμως ἔμενε νὰ κοιτάζει βοερά τη μασέλα
Βουλιαγμένος






Πηγή

Αστέρια - adri – Αλέξανδρος Στεφόπουλος

Να μετράς τους ανθρώπους
σαν αστέρια έτοιμα να πέσουν
είπες και βούτηξες στον ουρανό

Έκανα να σ’ ακολουθήσω
μα είναι τόσο μεγάλη θάλασσα
απέραντη θάλασσα ο ουρανός

Από τότε καρφωμένος στη γη
μετράω ανθρώπους αστέρια
κάθε νύχτα κι άλλος ουρανός

Μαζεύω τις μουσικές τους
και τις κάνω λέξεις σε στίχους
έτσι σε ξαναβλέπω για μια στιγμή

Τότε πια η ψυχή μου ησυχάζει
τότε πια γαληνεύει το σώμα, όταν
γονατιστός στ’ αστέρια σου προσεύχομαι

Ξεκινώντας τη μέρα με Γιάννη Τσαρούχη...

Τα έργα τέχνης που δείχνουν μη ολοκληρωμένα, τελειώνουν μόνα τους με τον καιρό.

Καλό σαββατοκύριακο!

Παραμύθι - Ελένη Τομπέα (Word Chimes)

 Λένε το ταξίδι αξίζει και όχι ο προορισμός

μα σαν έρθει η ώρα να το κάνω

τα βήματα που θα με πηγαίνουν μπρος

θα είναι ο αέρας που ποθώ να ανασάνω

Αρχή στο όνειρο θα ζήσω

περιδιαβαίνοντας του μυαλού μου τις εικόνες

ορίζοντα και αρώματα να κρατήσω

απόθεμα τις ώρες που θα σφίγγουν σαν αγχόνες

Και τέλος θα υπάρξει όπως πάντα

σαν τα παραμύθια που ζουν αυτοί καλά

τον "θρόνο" μου θα αφήσω εκεί πίσω

μα στο κεφάλι το "στέμμα" μου ψηλά








Πηγή

Δύο ποιήματα του Ζακ Πρεβέρ (μτφ. Ν. Σίμωνος)

Πελώριος και Κόκκινος

Πελώριος και κόκκινος
Πάνω από το Γκραν Παλαί
Ο χειμωνιάτικος ήλιος εμφανίζεται
Κι εξαφανίζεται
Σαν κι αυτόν η καρδιά μου θα εξαφανιστεί
Και όλο μου το αίμα θα φύγει
Θα φύγει να σε ψάξει
Αγάπη μου
Ομορφιά μου
Και να σε βρει
Εκεί όπου βρίσκεσαι.

(Ζακ Πρεβέρ, Πελώριος και Κόκκινος -μτφρ. Νικολέττα Σίμωνος)

Η Ανάμνηση του Έρωτα

Η ανάμνηση του έρωτα δεν είναι μια καρδιά

στην άκρη μιας αλυσίδας, ούτε γραμμένο όνομα

πάνω σ’ ένα γουρουνάκι από μελόψωμο στο πανηγύρι,

μήτ’ένα πυροτέχνημα που σκάει στων χεριών το κράτημα·

τέλος,δεν είναι αυτό που είναι χαραγμένο

στη μνήμη μου, είναι αυτό που είναι αόρατα χαραγμένο

πάνω σ’ ολάκερο το σώμα μου,

το σώμα μου το χορτασμένο από αγάπη, χάδι, θαυμασμό.

(Ζακ Πρεβέρ, Η Ανάμνηση του Έρωτα -μτφρ. Νικολέττα Σίμωνος)

Μερικές ρήσεις...

Το πτυχίο - Γιώργος Βελλιανίτης

                                               136. ΤΟ  ΠΤΥΧΙΟ

                                            Το  παιδί  πήρε  πτυχίο.

                                            Σαν  να κέρδισε  λαχείο.

                                           ΄Ολοι  οι  δρόμοι  είναι δικοί  του

                                            να  προκόψει  στη  ζωή  του.

                                           ΄Ομως  έχασε  το τραίνο.

                                            Οι  δουλειές  πατήσαν  φρένο.

                                           ΄Ηρθαν  όλα  άνω  κάτω.

                                           ΄Ετσι,  βρέθηκε  στον  πάτο.

                                            Το  πτυχίο  δεν  είναι  ένα.

                                            Το  ένα  ίσον  κανένα.

                                            Τα νιάτα  του  έχει  φάει.

                                            Mα  δεν  ξέρει πού  να  πάει.

                                            Ανθούν  οι  απατεώνες.

                                            Φάνηκαν  άλλοι  αγώνες.

                                            Τώρα  πλέον  το  ψωμάκι

                                            βγαίνει  με  πολύ  φαρμάκι.

                                            Δουλειά  γι  αυτόν  δεν  υπάρχει.

                                            Πρέπει  νάβρει  ό,τι  λάχει.

                                            Θα  κάνει  πιά  το  χαμάλη

                                            να  πληρώνει  το  μπακάλη.

                                           ΄Ετσι  ο  καιρός  περνάει.

                                            Η  ζωή  τον  προσπερνάει.

                                            Τον  κτυπά  μ’  ένα  μαχαίρι

                                            με  το  πτυχίο  στο  χέρι.

                                            Αφού  βλέπει  στο  πεδίο

                                            δεν  μπορούν  να ζήσουν  δύο

                                            δυσκολεύεται  για  γάμο.

                                            Οι  ελπίδες  πέφτουν  χάμω.

                                            Παίρνει  λοιπόν  το  πτυχίο

                                            το  άχρηστο  πιά  λαχείο,

                                            το  βάζει  σε  μια  κορνίζα

                                            που  θυμίζει  Μόνα  Λίζα.

                                            Αρχίζουνε  τα  στραπάτσα.

                                            ξεκινάει  για  την  πιάτσα.

                                            Δύο  φράγκα  μήπως βγάλει.

                                            Τα   πτυχία  του  χαλάλι.

                                            Κάποια  στιγμή  θα  ξεφύγει.

                                            Απ’  την  Ελλάδα  θα  φύγει.

                                           ΄Ολοι  εδώ  σε  κυνηγάνε.

                                            Προσπαθούνε  να  σε  φάνε.

                                            Γι  αυτό  ο  λαός  μας  λέει:

                                 Η  ΕΛΛΑΔΑ  ΤΡΩΕΙ ΤΑ  ΠΑΙΔΙΑ  ΤΗΣ.

         ΕΙΣΑΓΟΥΜΕ  ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ  ΚΑΙ  ΕΞΑΓΟΥΜΕ  ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ.

                            Πειραιάς  Ιούνιος 2010  Γεώργιος  Βελλιανίτης

Ντίνος Χριστιανόπουλος - Τέλος

Τώρα ποὺ βρῆκα πιὰ μίαν ἀγκαλιά,
καλύτερη κι ἀπ᾿ ὅ,τι λαχταροῦσα,
τώρα ποὺ μοῦ ῾ρθαν ὅλα ὅπως τὰ ῾θελα
κι ἀρχίζω νὰ βολεύομαι μὲς στὴν κρυφὴ χαρά μου,
νιώθω πὼς κάτι μέσα μου σαπίζει.







Πηγή

Ξεκινώντας τη μέρα με Mark Twain...

Ο παράδεισος βρίσκεται εκεί που είναι η Εύα.

Τις καλημέρες μας!

Τέλλος Άγρας - Φεγγαράκι

Φεγγαράκι ἀληθινὸ
βγαίνει πίσω ἀπ᾿ τὸ βουνό.
Μιὰ φωνὴ τραγουδιστὴ
στὰ σοκάκια κελαηδεῖ,
κάποιο ἀγόρι περπατεῖ,
καὶ γλυκὰ τὸ τραγουδεῖ.
«Φεγγαράκι μου λαμπρό,
φέγγε μου νὰ περπατῶ.
Φεγγαράκι μου καλό,
χαϊδεμένο κι ἁπαλὸ
φέγγε μέσα στὴν αὐλή,
φέγγε στ᾿ ἄσπρα μας σκαλιά,
τοῦ τζαμιοῦ μας τὸ γυαλί,
στοῦ παπποῦ τ᾿ ἄσπρα μαλλιά,
φεγγαράκι μου λαμπρό,
χαρωπό, λυπητερό».
Φεγγαράκι ἀληθινό,
συργιανᾶ στὸν οὐρανό.
Τὸ τραγούδι τὸ γλυκὸ
σβήνει μὲς τὴ γειτονιά.
Τὸ παιδί, περαστικό,
θἄχει στρίψει ἀπ᾿ τὴ γωνιά.
Φεγγαράκι μου λαμπρό,
σ᾿ ἀγαπῶ σὰ θησαυρό.







Πηγή

Έζρα Πάουντ - Το δέντρο

Στάθηκα ακίνητος και ήμουν μέσα στο δάσος ένα δένδρο

Ξέροντας την αλήθεια για όσα ήσαν άλλοτε αθώρητα.

Μιλώ για τη Δάφνη και για το τόξο από δάφνη

Και το ζευγάρι των γερόντων που φιλοξένησε θεούς

Κι έγινε δρυς-φλαμουριά ανάμεσα στον κόσμο

Και τούτο αφού πιο πριν οι θεοί είχαν δεχθεί από αυτούς

Ευγενική φιλοξενία και είχαν  προσκληθεί να εισέλθουν

Στην εστία  της καρδιάς που ήταν το σπίτι τους,

Τότε μπορέσανε να κάνουν αυτό το θαυμάσιο πράγμα.

Όμως εγώ ήμουν ένα δένδρο μέσα στο δάσος

Και κατανόησα πολλά καινούργια πράγματα

Που στο μυαλό μου πριν ήσαν παράλογα.







Πηγή

Στέβη Σαμέλη - Γενέθλια

 Μη μου μιλάς για τα χρόνια που φύγαν

Τ'αγαπώ...

Μαζί και τις ρυτίδες μου

Δεν τις φοβάμαι ούτε αυτές!

Μονάχα εκείνες της ψυχής έμαθα να φοβάμαι

μα τις απέφυγα αυτές...

Ξέρω πως έφταιξα, πως έκλαψα, λάθη πως έκανα πολλά

μα εκείνα μ'έφεραν εδώ

Για να μπορώ τώρα να πω, πως είμαι ευτυχισμένη.

Για να μπορώ τώρα να δω

όσα η ζωή αληθινά, να δώσει περιμένει.

Μα όταν έρθει η στιγμή! 

Να νιώσεις, να εκτιμήσεις

κάθε της δώρο και γιορτή, που φέρνει για να ζήσεις.

Κι εμένα μου ΄φερε πολλά

μα μη βιαστείς να κρίνεις...

Όχι, δεν είναι η ομορφιά, τα πλούτη που ελπίζεις,

Αγάπη είναι, αληθινή 

   που αν θέλεις να τη ζήσεις, μάθε εσύ πρώτα ν'αγαπάς.

   Κι αν πρέπει χρόνια να μετράς προτού να τη γνωρίσεις,

ας είναι ...

Ας είναι ο λόγος που γερνάς !

Πηγή: http://www.samelistevi.blogspot.gr/

Απόσπασμα από το βιβλίο "οι Γλάροι" του Ηλία Βενέζη

Ο καπτα-Βασίλης κάνει στην αρχή να γυρίσει πίσω – θέλει να την νικήσει την επιθυμία, ίσαμε το τέλος, να μην την πάρει κι αυτή τη μαχαιριά: να μην παρασταθεί σ’ ένα ακόμα καΐκι, ξένο καΐκι, που πέφτει πρωτοτάξιδο στη θάλασσα. Μα η δύναμη είναι ακαταμάχητη και τον σέρνει.
Κατεβαίνει τα σκαλιά. Προχωρεί προς τον ταρσανά. Λέει να χωθεί μες στο πλήθος, να χαθεί μέσα του.
Μα δεν πρόφταξε: Ο κουλός ψαράς ξεκόβει απ’ το λαό ξεπροβοδίζει τον «Άγιο Κήρυκο»,  έρχεται μπροστά του και τον σταματά. Τα μάτια του είναι πικραμένα, είναι θολά απ’ τη λύπη.  
- Εσύ το ’καμες; λέει και κοιτάζει τον καπετάνιο κατάματα. Ο καπετάνιος πολεμά μια στιγμή να ξεφύγει, να μη δώσει απόκριση. Μα ο κουλός ψαράς βρίσκει τη δύναμη να τον κρατήσει απ’ το μανίκι.
- Εσύ το ’καμες; ρωτά επίμονα.
- Ναι, βρε! Εγώ!
Ο ψαράς αφήνει να πέσει το γερό χέρι του που κρατούσε το μανίκι του αλλουνού. Είναι πολύ, πολύ λυπημένος.
- Ε, μωρέ καπτα-Βασίλη! λέει. Πού έφταξες μωρέ καπτα-Βασίλη! Πού έφταξες!
Πού έφταξε, του λέει. Να βγάλει τα φτερά από ένα πουλί, από ένα γλάρο που ήταν να φύγει!
- Και μ’ αυτό τι κέρδισες; Τι σε πείραζε που θα ’φευγε το πουλί; Κοίταξε το!
Γυρίζουν και κοιτάζουν. Ο «Άγιος Κήρυκος» τρίζοντας πάνου στα ξύλα ολοένα γλιστρά, ολοένα κατεβαίνει στη θάλασσα. Τα παλικάρια που δουλεύουν στο παλάγκο κρατούν το πάσο «Ε! ε! ε! Γεια! Ε! ε! ε! Γεια!» Η πλώρη του καϊκιού κοντεύει τώρα ν’ αγγίξει το νερό. Η ώρα του καλοκαιριού είναι γαλάζια. Τρέμει το φως στον αγέρα. Ανεβασμένα στην πλώρη του «Άγιου Κήρυκου», κάμποσα μωρά χοροπηδούν και αλαλάζουν όσο το σκαρί κοντεύει στη θάλασσα. Είναι εκεί πάνου και τα παιδιά του καπτα-Βασίλη. Πηδούν κι αυτά και φωνάζουν, έχοντας μαζί τους και το Τζανή. Ο γλάρος είναι σαν να τα ’χει χαμένα μες σ’ αυτό το  πατιρντί. Στριφογυρνά μες στα ποδάρια των παιδιών, και για να μην τον πατήσουν κάνει να  ξεφύγει πότε από δω πότε από κει. Κάποτε φτάνει ίσαμε την κουπαστή αποφασισμένος να  πηδήξει στη γη και να γλιτώσει. Μα εκεί, γύρω στο καΐκι, μπροστά στην πλώρη του είναι ο  λαός, είναι το τσούρμο που φωνάζει γυρίζοντας το παλάγκο, είναι κόλαση.
 - Κοίταξέ το, μωρέ καπτα-Βασίλη! λέει ο μπαρμπα-Σταύρος πικραμένα. Κοίταξέ το! Το δίκασε να ρέβει πάλι στη στεριά. Τη στιγμή που θα μπορούσε τώρα να πετά…
Αυτά λέει και κάνει να πάει στο καΐκι, να πάρει το πουλί. Μα την ίδια στιγμή τον σταμάτησε η κραυγή:
 - Ο γλάρος! Ο γλάρος! φώναζαν τα παιδιά.
Κι ευθύς αμέσως άλλη φωνή, πιο τρομαγμένη.
- Αχ!
- Πάει! Πάει ο γλάρος!

Ενημέρωση

Λόγω στράτευσης από τη μαμά-Πατρίδα ενός εκ των διαχειριστών μας, οι αναρτήσεις στο ιστολόγιό μας θα είναι κατά τι αραιότερες για το προσεχές χρονικό διάστημα. Ευχαριστούμε πολύ για την κατανόησή σας, ελπίζουμε ότι αυτό που θα χάσουμε σε ποσότητα να το κερδίσουμε σε ποιότητα των αναρτήσεων, άλλωστε πολλοί από σας, στο παρελθόν, μας είχατε εκφράσει τις επιφυλάξεις σας για το πλήθος των αναρτήσεων. Μπορείτε πάντα να συνεχίζετε να μας στέλνετε τα έργα σας στο e-mail μας, poihshkailogotexnia@yahoo.gr , θα τα δημοσιεύουμε με την πρώτη ευκαιρία. Καλό υπόλοιπο ημέρας!

Τάσος Λειβαδίτης - Εξόφληση

……Ἡ παιδικὴ ἡλικία μου γλίστρησε ἀνάμεσά σε παλιὰ ἑρμάρια, οἱ ἁμαξάδες βλαστημοῦσαν καθὼς παίρνανε τὴ στροφή, ἀργά, λυγισμένοι ἀπ᾿ τὴ σκόνη κι ἡ κοιλιά μου σκουλήκιαζε ἀπὸ ἀναρίθμητες πεῖνες.
……Στὸ ὑπόγειο ὀνειρευόταν τὸ ραχητικὸ παιδί, ἐγὼ πίστευα στοὺς πλανόδιους ὀργανοπαῖχτες, ποὺ ἡ δυστυχία τοὺς εἶναι πιὸ οὐράνια κι ἀπ᾿ τοὺς οὐρανούς, πλαγιάζοντας μὲ γυναῖκες κωφάλαλες, γιὰ νὰ μὴ χάσω οὔτ᾿ ἕναν ἦχο ἀπ᾿ τοὺς στεναγμοὺς ποὺ ἄκουγα γύρω μου.
……Σὲ τί χρησίμεψαν, λοιπόν, οἱ ἁμαρτίες μου; Ἔβρεχε καὶ κανεὶς δὲ μ᾿ ἄκουγε, μονάχα ὁ κούφιος ἀντίλαλος ἀπ᾿ τοὺς σταύλους, ἐκεῖ ποὺ εἶδα τὸ γέρο, καθόταν στὸ βρεγμένο στρῶμα κι ἔκλαιγε, ζητώντας νὰ τοῦ δώσουν τὴν κοῦκλα του — τότε κατάλαβα πὼς δὲν εἶμαι μόνος, καὶ πὼς ὅταν θὰ ᾿ρθεῖ ἡ μέρα τῆς Κρίσεως, ἐγὼ θὰ ἔχω ὅλο τὸ χρυσάφι νὰ πληρώσω.
……Τὸ τέλος ἦταν ἀπροσδόκητο, μὲ τὸν καπνὸ νὰ μοῦ γνέφει πάνω ἀπ᾿ τὸ σταθμό, μὲ τοὺς τρελοὺς ποὺ ψάχνανε γιὰ ἕνα μικρὸ κομμάτι κιμωλία κι ἐκείνους τοὺς χλωμοὺς ἄντρες μὲ τὰ τύμπανα ποὺ φτάνουν ὅταν δὲν ὑπάρχει ἔλεος πιά.
……Κι ὕστερα, ὅταν βράδιασε, ἄδειασα τὰ παπούτσια μου ἀπ᾿ ὅλους τους δρόμους κι ἔπεσα νὰ κοιμηθῶ, ἐνῷ τὰ ὑγρὰ σιωπηλὰ χωράφια ταξίδευαν μὲ τοὺς τυφλοπόντικες.






Τάσος Λειβαδίτης, ἀπὸ τὴ συλλογὴ Νυχτερινὸς ἐπισκέπτης (1972), ἑνότητα, Διασπορά, Τόμος 2 τῆς τρίτομης ἔκδοσης τοῦ Κέδρου, σελίδα 14



Πηγή

Δύο ποιήματα του Ζακ Πρεβέρ

Η σαύρα

Η σαύρα της αγάπης
Πάλι τό' σκασε
Αφήνοντας στα δάχτυλά μου
Την ουρά της
Όμως αυτήν κι εγώ
Ήθελα να κρατήσω.




Ο μετεωρίτης
Ανάμεσα απ' τα κάγκελα της φυλακής
Περνάει σαν αστραπή
Ένα πορτοκάλι
Και πέφτει στο αποχωρητήριο
Σαν πέτρα.
Κι ο φυλακισμένος
Που ξαφνικά ραντίζεται από τις βρομιές
Φωτίζεται
Λάμπει από ευτυχία:
Νάτην που δε με ξέχασε
Πάντα με σκέφτεται
Εκείνη.






Μετάφραση: Γιάννης Βαρβέρης
Πηγή: http://surrealism9.blogspot.gr/2010/02/9.html

Επιτάφιος θρήνος - Θεόδωρος Σαντάς

Στην πολύπαθη Χίο

Μότο

Κι απ’τη γωνιά ο καλός της Λήθης σύντροφος

τ ’αγαπημένο μας παλιό ρολόι

τραγουδιστής του χρόνου, κι αυτός κλαίγοντας

ρυθμίζει αργά, φριχτά το μοιρολόι

Λάμπρος Πορφύρας, Lacrimae rerum

Πυρπόλησαν «τη Μυροβόλο τη Χιο μας»

κι έμεινε η ψυχή μας μετέωρη

πάνω απ’το δάκρυ των μαστιχόδεντρων.

Τώρα οι γλάροι δεν κρώζουν

μόνο στέλνουν έναν γόο βαθύ

στο νόστο των Πελασγών

και πού να βρεις ξανά τον Ωρίωνα

να εξολοθρεύσει τα εξαγριωμένα

θηρία που αφανίζουν τον«Αριούσιο οίνο»

κι ό,τι ωραίο γεννιέται στην «Οφιούσα »

απ’ τους «Μονομάχους» της «Χώρας.»

Των πεύκων το θρόισμα, έγινε τέφρα της «Αιθαλίας »

κι οι νύμφες των δασών και της Άρτεμης

πού να βρουν τα μελισσοβότανα

να πλέξουν στο λαιμό της,γιρλάντες.

Και μια γλαύκα στου αχυρώνα τη στέγη

θρηνεί και οδύρεται και πνίγεται

στους ανταληγείς της απελπισίας

ενώ η κόρη του Οινοπίωνα αναζητεί

το βοτάνι του Ιπποκράτη

να ζωντανέψει το καμένο της δέρμα.

Κι εμείς ,ποιοι εμείς, κάτι λίγοι ποιητές και εικαστικοί

και κάποιοι λάτρεις της φύσης

μαζί με συγκλητικών την υποκρισία

θα τελέσουμε στη γενέτειρα του Ομήρου

το «κατά παραγγελίαν μνημόσυνο»

σε μια ολονυχτία της ποίησης.

«Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην ,χωρίς αιδώ»

ναρκισσευόμενοι ότι επιτελέσαμε

στο ακέραιο το καθήκον μας!

Ψαλμός εκατόν έντεκα - Γιώργος Βελλιανίτης

                                170. ΨΑΛΜΟΣ ΕΚΑΤΟN ENTEKA

                              ΨΥΧΟΠΑΘΕΙΑΣ  ΤΟ  ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Ελέησον  ημάς  ο  Θεός.  Κύριε  Ελέησον.  Οι  ΄Ελληνες  κατέρρευσαν. Την  εποχή  του  δώδεκα τους  πήρε  και  τους  σήκωσε.  ΄Ολοι τρέχουν  στα  ψυχιατρεία.  Το  μάτι  τους  γύρισε  ανάποδα,  οι  γιατροί  δεν  τους  προλαβαίνουν.  Φοβίες,  τρόμοι, αγριάδες, βλασφημίες, εγκλήματα, αυτοκτονίες. Οι  εξετάσεις, τα  εγκεφαλο-γραφήματα,  τα  ηλεκτροσόκ, καθημερινά  φαινόμενα.  Τα  ψυχοφάρμακα   λαμβά-νονται  με  τη  σέσουλα,  σαν καραμέλες.  Οι  αυτοκτονίες έσπασαν  όλα  τα  ρεκόρ. Λένε  3.000  ετησίως.  Καλημέρα  λες  σε  άνθρωπο,  αυτός σε  βρίζει  λέγοντας  που  τη  βλέπεις  την  καλή  μέρα.  Κάποιοι  λένε, Αϊ    στο  διάολο,  από  δώ  εσύ  κι  η  καλημέρα  σου.  Τα  ζευγάρια  μένουν  με  τα  πεθερικά, λόγω  οικονομικών  δυσχερειών.  Οι  πεθερές  παριστάνουν  τον  Γκιουλέκα  έχοντας  τις  νύφες  για  δούλες. Οι  κουτοοικογένειες,  καζάνια  που  βράζουν. Οι  γκρίνιες,  οι  κατάρες,  τα  χαστούκια,  οι  γροθομπατουνάδες,  στην  ημερήσια  διάταξη.  Τα  διαζύγια  πάνε  κι  έρχονται.  Όταν  υπάρχουν  μικρά  παιδιά τα  πράγματα  δυσκολεύουν πολύ.   Παιδάκια  στο  σχολείο λιποθυμούν  σαν  κοτόπουλα  από  την  πείνα.  Οι  δάσκαλοι,  σε  απόγνωση. Πολλοί  ΄Ελληνες ψάχνουν  στους  κάδους  των  σκουπιδιών  για  ένα κομμάτι  ξερό  ψωμί,  όμως  τους  προλαβαίνουν  οι  γάτες  ή  οι  ρακέντυτοι αλλοδαποί. Τα συσσίτια στους  δήμους  και  στις εκκλησίες θυμίζουν  ημέρες  πολέμου. Οι  άστεγοι  κατά  χιλιάδες  κοιμούνται  μέσα  στο κρύο  στα  πεζοδρόμια ή  στις  πλατείες  σε  όποια  γωνιά  βρίσκουν  πάνω σε  χαρτόκουτες ,  σκεπασμένοι  με  κουρέλια. Αυτά  είναι  τα  χάλια  μας,  η  κατάντια  μας.  Εδώ  μας  οδήγησαν  οι  εξυπνάδες  των  φωτισμένων  απατεώνων  με  τα σοφά, κούφια, άχρηστα, ψεύτικα λόγια τους.  Οι  απατεώνες  βασιλεύουν.   Οι  κλέφτες,  θερίζουν,  σκοτώνουν. Η  εγκληματικότητα  έχει  φθάσει  σε  ανεξέλεγκτη  κατάσταση. Κάθε  ώρα μια  ληστεία.  Κάθε  μέρα  ένας  φόνος.  Οι  εκλεκτοί  μας  λένε  λόγια  μεγάλα.  Πως όλα  είναι  μέλι  γάλα. Επί  τέλους  ο λαός  σταμάτησε  να  τους  ακούει,  όμως  τώρα  είναι  αργά.  Τη  χάσαμε  τη  μπάλα. Προβλήματα μεγάλα. ΄Οσα  ψυχοφάρμακα  κι αν  πάρει  ο  κόσμος,  όσοι  κι αν  αυτοκτονήσουν,  τα  προβλήματα  δεν  λύνονται. Μεγαλώνουν.  Δώσε  Κύριε,  λίγο  μυαλό  στους  ΄Ελληνες,  να  ξεστραβωθούν  επί  τέλους, μήπως  ξεφύγουν  απ’  αυτή  την  κατάσταση. Δείξε  τους την  Ανάσταση. Βοήθησε  άλλη  μια  φορά  τον ταλαίπωρον λαόν  Σου,  ο οποίος  τόσα  χρόνια  έβαζε  τα  χέρια  του βγάζοντας  τα  μάτια  του   χωρίς  να  αντιλαμβάνεται ότι  τα  ατομικά  συμφέροντα  σκοτώνουν  το κοινωνικό  σύνολο. Ότι  το  συλλογικό  συμφέρον  είναι  απείρως  ισχυρότερο  από  το  ατομικό.  Συγχώρησέ  του  τις  ανοησίες   τις  οποίες  επί  σειράν  ετών  έκανε,  διότι  άλλοι  έφταιξαν, ενώ την  πληρώνουν  τελικά  αθώοι  που  δεν  φταίνε. Οι  πονηροί  επρέσβευαν για  μια  Ελλάδα  Νέα. ΄Ελεγαν θα μας  σώσουν,  ενώ  μας  την  είχαν  στημένη,   να  μας αποτελειώσουν. Τώρα  που  μας  τελείωσαν,  σε  θυμηθήκαμε  Κύριε,  να  μας  βοηθήσεις  να  βγούμε  μέσα  από  αυτή  την  απύθμενη  κόλαση.  Βέβαια  θα  πείς  ότι  θέλαμε  και  τα  πάθαμε.  ΄Επρεπε  να  σε  είχαμε  σκεφθεί  νωρίτερα.  Δεν  υπάρχει  δικαιολογία να  μας  σώσει  απ’ τη  βλακεία.  Όμως  επειδή  είσαι  φιλεύσπλαχνος  και  συγχωρείς,   τώρα  που  φαίνεται  ότι κατά  μέγα  μέρος ο  λαός  σου  έχει  μετανοήσει, γιατί  υπάρχουν  ακόμη  βλάκες  κολλημένοι, Βοήθησέ  τον  να  μην  σβύσει,  στον  καλό   δρόμο  να  γυρίσει,  δοξάζοντάς  Σε  εις  τους  αιώνας.  Αμάν. Αμάν. Αμήν !!!

                                                            Γεώργιος  Βελλιανίτης 

Ξεκινώντας τη μέρα με Baltasar Gracian...

Περισσότερα καταφέρνει μια μετριότητα με επιμέλεια παρά μια διάνοια χωρίς επιμέλεια.

Σας ευχόμαστε ένα χαρούμενο πρωινό!

Μια καλά κρυμμένη «όαση» εντυπωσιακής ομορφιάς!

Στο Εθνικό Πάρκο Karijini, στην απομακρυσμένη ανατολική Pilbara της δυτικής Αυστραλίας δεσπόζει το φαράγγι Hancock Gorge, διάσημο για τους εκπληκτικούς χρωματισμούς των βράχων του. Κάπου ανάμεσα μια καλά κρυμμένη «όαση» είναι γνωστή σε λίγους. Η περίφημη Kermit’s Pool είναι μια φυσική πισίνα με καταγάλανο νερό στη θέα της οποίας ο επισκέπτης μένει άναυδος.

Ένα από τα ωραιότερα σημεία του Πάρκου όπου τα χρώματα εναλλάσσονται με μεγάλη ταχύτητα, ανάλογα με την ώρα της ημέρας και τη θέση του ήλιου. Από τιρκουάζ και ανοιχτό γαλάζιο μέχρι σκούρο πράσινο και μπλε, η φυσική καταβόθρα αποτελεί χωρίς υπερβολή ένα «διαμάντι» της περιοχής. Επιπλέον, μικροί καταρράκτες ρέουν στο εσωτερικό της προσφέροντας ένα επίσης εντυπωσιακό θέαμα.

2 προτάσεις- 2 εκδηλώσεις...

 Το Σάββατο 26 Ιανουαρίου το Difonon Duo θα εμφανιστεί ξανά στο «Ιδιόμελο». Δυο εξαίρετοι σολίστες, ο φλαουτίστας Παναγιώτης Δράκος και ο κιθαρίστας Γιώργος Μαστρογιαννόπουλος σε ένα ρεσιτάλ με μουσικές αφιερωμένες σε μυστικούς κήπους, και ρεπερτόριο πλούσιο και λυρικό, σε μεταγραφές κλασικών και σύγχρονων έργων για κιθάρα και φλάουτο. Μαζί τους η Χριστίνα Αλεξάνδρου τραγουδά αγαπημένα τραγούδια και διαβάζει αποσπάσματα από τα αφηγήματα «Ανασαίνει ο κήπος» της Γεωργίας Δεληγιαννοπούλου. 

Ώρα: 21.00 

είσοδος: 10 ευρώ 

κρατήσεις: 210 6817042 

«Ιδιόμελο» χώρος τέχνης: Ελευθερίου Βενιζέλου 17, Μαρούσι (200 μέτρα από το Σταθμό ΗΣΑΠ)

Ο Παναγιώτης Δράκος είναι  το πρώτο Φλάουτο της Κ.Ο.Α. (Κρατική Ορχ. Αθηνών) από το 1992. Κατά τα έτη 1982-1992, πρώτο φλάουτο στην Ορχήστρα της Ε.Λ.Σ. (Εθνικής Λυρικής Σκηνής), ενώ από το 1989-1992 ήταν πρώτο φλάουτο και στην Ορχήστρα των Χρωμάτων. Είναι μέλος του συγκροτήματος μουσικής δωματίου «Νικόλαος Μάντζαρος». Έχει συμπράξει ως σολίστ με την Κ.Ο.Α., την Κ.Ο.Θ., την Συμφωνική ορχήστρα της ΕΡΤ, την Καμεράτα ορχήστρα των φίλων της Μουσικής, καθώς και με άλλες ελληνικές και ευρωπαϊκές ορχήστρες και συγκροτήματα.

Ο Γιώργος Μαστρογιαννόπουλος σπούδασε κλασική κιθάρα, στο ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΩΔΕΙΟ με τον Χρίστο Αλεξόπουλο. Αργότερα μαθήτευσε στον Χαράλαμπο Εκμεκτσόγλου. Πήρε πτυχίο κιθάρας με τον Ιάκωβο Μπαναλόπουλο. Συνέχισε τις σπουδές του, στο ΝΕΟ ΩΔΕΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ και πήρε δίπλωμα κιθάρας, με καθηγητή τον ΚΩΣΤΑ ΚΟΤΣΙΩΛΗ. Παράλληλα σπούδασε ανώτερα θεωρητικά. AΡΜΟΝΙΑ με τον Στέλιο Φανό, ΑΝΤΙΣΤΙΞΗ με τον Κώστα Δρακάκη και ΦΟΥΓΚΑ με τον Χρήστο Λαμπριανίδη. Έχει συνεργασθεί με πολλούς σημαντικούς μουσικούς όπως τον τενόρο Keith Ikaia-Purdy, τον κιθαρίστα Μιχάλη Κονταξάκη, τον τσεμπαλίστα Γεράσιμο Χοιδά, τον βιολιστή Νίκο Κιάκο και άλλους. Έχει προσκληθεί και εμφανιστεί ως κιθαριστής, σε μουσικές εκπομπές της τηλεόρασης, δίνοντας συνεντεύξεις και παρουσιάζοντας έργα κλασικών και σύγχρονων μουσουργών. Έχει κάνει μαθήματα με τους Leo Brouwer, Aniello Desiderio, Zoran Dukic, Marco Socias, Laura Young, Marco Tamayo και άλλους. Διδάσκει επί σειρά ετών, κλασική κιθάρα και θεωρητικά σε Ωδεία. Εχει συνθέσει και μεταγράψει έργα μουσικής δωματίου. 

Νικολέττα Σίμωνος- CROISSANT

Τούτο το πρωινό ήπια μονάχα τον καφέ μου.
Το ανατέλλων κρουασάν της μέρας μου το θρυμμάτισα κι ακούμπησα μιαν ολόγιομη με τα ψίχουλά του φούχτα στου ορθάνοικτου παραθυριού μου το περβάζι, εκεί πλάι στη γλάστρα με τον βασιλικό.  Το παράθυρό μου άνοιξε τα μάτια με το πρώτο βλεφάρισμα του ήλιου, να μπει άπλετο το φως της μέρας και μαζί ο φρέσκος καθαρός αέρας της πρώτης καλημέρας. Έχοντας τον ήλιο πρίγκιπά της, η μέρα η σημερινή φαντάζει τόσο όμορφη και τόσο λαμπερή όσο και το πρόσωπο μιας γυναίκας σφόδρα ερωτευμένης και άλλο τόσο ποθητής. Κι εμέ, με την αυγή τού έρωτα τού ήλιου με τη μέρα, μια ελπίδα άναψε μες στο καντήλι της ψυχής τρεμάμενη, μπας κι έρθει να με βρει το πουλάκι εκείνο το ακριβοθώρητο. Καλέ, η ευτυχία! Μπας και με θυμηθεί! Νά ‘ρθει να τραφεί στο περβάζι μου πρώτα κι, αφού χορτάσει, να πετάξει μες απ’ το παραθύρι μου και ν’ αρχινίσει εντός μου το χαρωπό της το τραγούδι· το κελάηδημά της δυναμική ώθηση στα κουπιά της ζωής μου να δώσει και πυξίδα μου να γίνει, για της πολυπόθητης φωλιάς της το δύσβατο μονοπάτι. Ίσαμε τώρα, το δικό μου φαγητό ετούτο το πουλάκι ποτέ του δεν τ’ αγγίζει -μα εγώ δεν παύω να ελπίζω, γιατί ζω. Κι ας είναι νιφάδες κόκκοι ασημένιας φεγγαρόσκονης τα ψίχουλά μου· του ανατέλλοντος φεγγαριού τής μέρας μου η ανεκτίμητη ύλη... Κι ας μην είναι πανσέληνο, μα μόνο croissant, αυτό μου το φεγγάρι…

http://psichisekfrasi.blogspot.com/

Χρύσα Μιχαλοπούλου- Έξω από τη σφαίρα της γης...

 Το βραβείο του 1ου Πανελλήνιου Διαγωνισμού Ποίησης 2012 του Ομίλου για την UNESCO Τεχνών, Λόγου και Επιστημών Ελλάδος απονέμεται στην κ. Χρύσα Μιχαλοπούλου από τα Λιόσια για το ποίημά της «Έξω από τη σφαίρα της γης».
Δείτε παρακάτω φωτογραφίες από την απονομή και το μετάλλιο με το οποίο βρεβεύτηκε η ποιήτρια...

Μετρητής βημάτων - Γιάννης Κανδύλης

Γιάννης Ρίτσος - Σχήμα της απουσίας Ι

Ὅ,τι ἔφυγε, ριζώνει ἐδῶ, στὴν ἴδια θέση, λυπημένο, ἀμίλητο
ὅπως ἕνα μεγάλο βάζο τοῦ σπιτιοῦ, ποὺ πουλήθηκε κάποτε
σὲ δύσκολες ὧρες,
καὶ στὴ γωνιὰ τῆς κάμαρας, ἐκεῖ ποὺ στέκονταν τὸ βάζο,
ἀπομένει τὸ κενὸ πυκνωμένο στὸ ἴδιο σχῆμα τοῦ βάζου, ἀμετάθετο,
ν᾿ ἀστράφτει διάφανο στὴν ἀντηλιά, ὅταν ἀνοίγουν πότε-πότε
τὰ παράθυρα,
καὶ μέσα στὸ ἴδιο βάζο, πούχει ἀλλάξει τὴν οὐσία του
μὲ ἴδια κ᾿ ἰσόποσην οὐσία ἀπ᾿ τὸ κρύσταλλο τοῦ ἄδειου,
μένει καὶ πάλι τὸ ἴδιο ἐκεῖνο κούφωμα, λίγο πιὸ ὀδυνηρὰ ἠχητικὸ
μονάχα.
Πίσω ἀπ᾿ τὸ βάζο διακρίνεται τὸ χρῶμα τοῦ τοίχου
πιὸ σκοτεινό, πιὸ βαθύ, πιὸ ὀνειροπόλο,
σὰ νἄμεινε ἡ σκιὰ τοῦ βάζου σχεδιασμένη σὲ μία σαρκοφάγο -
Καί, κάποτε, τὴ νύχτα, σὲ μίαν ὥρα σιωπηλή,
ἢ καὶ τὴ μέρα, ἀνάμεσα στὶς ὁμιλίες,
ἀκοῦς βαθιά σου κάποιον ἦχο ὀξύ, πικρὸ καὶ πολυκύμαντο
σάμπως ἕνα ἀόρατο δάχτυλο νὰ ἔκρουσε
κεῖνο τὸ ἀπόν, εὐαίσθητο, κρυστάλλινο δοχεῖο.









Πηγή

Οι ζωές μας - Ρένα Πέτρου

Ξοδέψαμε τις ζωές μας σε θάλασσες ανάλατες.
Στις φουρτούνες ματαιώναμε τα ταξίδια και
στους πολέμους φτιάχναμε καταφύγια.
Τις απογοητεύσεις τις αποφεύγαμε σκοπίμως.
Τα μάτια μας,τα προστατεύαμε απ'τον ήλιο
κι ας λατρεύαμε το φως του και διαλέγαμε πάντα
δρόμους συμβατούς,χωρίς εμπόδια.
Τώρα μας φαίνεται άσχημος ο κόσμος,
γιατί τα μάτια μας τ'αφήσαμε στεγνά όλα τα χρόνια,
τα χέρια μας απαίδευτα και την ψυχή μας άδεια.

Ξεκινώντας τη μέρα με Καβάφη...

Ο παντρεμένος ζει σαν σκύλος και πεθαίνει σαν άνθρωπος. Ο ανύπανδρος ζει σαν άνθρωπος και πεθαίνει σαν σκύλος.

Καλημέρα!

Earthquake Rose: Το τριαντάφυλλο του σεισμού!

Στις 28 Φεβρουαρίου 2001 ένας σεισμός μεγέθους 6,8 Ρίχτερ έπληξε την πόλη Olympia της Ουάσιγκτον, με εστιακό βάθος περίπου τριάντα χιλιόμετρα κάτω από την επιφάνεια της γης. Κράτησε περίπου μισό λεπτό χωρίς να προκαλέσει ιδιαίτερες ζημιές. Ένα εκκρεμές με άμμο, το οποίο βρισκόταν στο κατάστημα «Mind Over Matter» στην περιοχή Port Townsend παρήγαγε λόγω του… ταρακουνήματος μερικά πολύ ενδιαφέροντα σχέδια, μεταξύ των οποίων και ένα τριαντάφυλλο.

Οι απαλές καμπύλες που βλέπετε έξω από το «earthquake rose» (σ.σ. το τριαντάφυλλο του σεισμού) όπως ονομάστηκε δημιουργήθηκαν όταν κάποιος έθεσε σε κίνηση το εκκρεμές, χωρίς καμία… σεισμική βοήθεια. Το τριαντάφυλλο, όμως, που βλέπετε στο κέντο είναι αποτέλεσμα της κίνησης από τον σεισμό!

Δεκάλογος του Πάουλο Κοέλο

Διονύσιος Σολωμός Ο ποιητής του έθνους

Από την Ελλάδα δεν έλειψαν οι ποιητές όσο έλειψε η Ελλάδα από τους ποιητές της… Κι αυτό που έλειψε, ήταν η κατανόησή τους· το ότι δεν μπορέσαμε ως έθνος να τους αφουγκραστούμε, να τους τραγουδήσουμε (όχι στις πανηγυριώτικες συναυλίες, ούτε στα κοσμικά Μέγαρα), να τους απολαύσουμε, να τους τοποθετήσουμε στην κορυφή της παράδοσής μας, να τους σπουδάσουμε. Στα πανεπιστήμιά μας δεν είχε ποτέ εξέχουσα θέση ο ποιητικός τους λόγος· η απολιθωμένη κομματική νεολαία δεν χαμπαριάζει απ’ αυτά – μένει στην πρωτοπορία των καταλήψεων και υπερασπίζεται το… άσυλο. Αλλά και η συντηρητική κοινωνία γενικότερα δεν υπήρξε ιδιαίτερα γενναιόδωρη μαζί τους αφού πάντα θεωρούσε την ποίηση και τον ποιητή συνώνυμα του ψώνιου, της αποτυχίας, της τρέλας και της εξαθλίωσης. Για μια ακόμα φορά στη νεότερη Ιστορία της, η χώρα αποδείχθηκε μικρή κι ανήμπορη να αναδείξει το μεγάλο. Προτίμησε τον φατριασμό, τον μικροκομματισμό, τη φτηνή συναλλαγή...

Σωκράτους Δαιμόνιο- Έρωτας παντοτινός...

Έρωτας παντοτινός...

 

Στις άκρες του κορμιού σου αναχαιτίζομαι...
μόνο για λίγα λεπτά θάνατο και επανέρχομαι...
μια στγμιαία πράξη μονάχα των παθών εκτόνωση
και των αδυναμιών μας...
Αξίζει...?

Υ.Γ: Μονάχα αν είναι αιώνιο το θέλω...
καταρρίπτωντας κάθε μύθο των παθών...

Ο Λεμονόκηπος: παρουσίαση στο Etage Littéraire, στη στοά του Booze Cooperativa

Το Booze Cooperativa παρουσιάζει το νέο βιβλίο της Μαρίας Γαβαλά, «Ο Λεμονόκηπος» την Τετάρτη …


23 Ιανουαρίου 2013 στις 7.30 το απόγευμα.
Θα μιλήσουν ο Θανάσης Μήνας και η συγγραφέας.
Αποσπάσματα από το βιβλίο θα διαβάσει η ηθοποιός Γιώτα Φέστα


ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ:

Πού οδηγεί η αχαλίνωτη φαντασία ενός μικρού κοριτσιού, η οποία το σπρώχνει σε ένα παιχνίδι διόγκωσης των γεγονότων και αλλοίωσης της πραγματικότητας; Και τι γίνεται όταν κάποιος ζητά εκδίκηση επειδή τον έδιωξαν μακριά από τον παράδεισο των πρώτων στιγμών της ζωής του; Πώς συνδυάζονται η νοικοκυροσύνη και η λογική με την αταξία και την παραφορά; Και πόσο σώφρον είναι τελικά μια ενήλικη γυναίκα να τρυπώνει σε ξένες αυλές και σε απαγορευμένους κήπους, γυρεύοντας την ηδονή του ξεχωριστού και του σπάνιου;

Τα κύρια πρόσωπα αυτού του μυθιστορήματος είναι δύο φίλες. Η Ιωάννα προσπαθεί να ενηλικιωθεί, να βγει από τα σκοτάδια όπου η παιδική ηλικία έστησε το βασίλειό της και να γίνει αυτεξούσια γυναίκα. Απ’ την άλλη μεριά, η Σμαράγδα ανεβαίνει τον δύσκολο δρόμο της καλλιτεχνικής καταξίωσης. Η πρώτη θέλει να γίνει συγγραφέας, αλλά καταλήγει εστιάτορας. Η δεύτερη, που είναι ηθοποιός, στο τέλος καταφέρνει να κερδίσει την καρδιά του κοινού της, διασχίζοντας έναν κόσμο μυστικών και ψεμάτων. Δύο νέες γυναίκες με ομοιότητες και διαφορές, μια σχέση έλξης και απώθησης, και ένας ολόκληρος κόσμος που αγωνίζεται να μην καταρρεύσει.

Αυτό που διασώζεται όμως είναι η βεβαιότητα πως «τα φαντάσματα χάνονται την ημέρα, πρώτα όμως πρέπει να ’χει κανείς το κουράγιο να τα καλέσει στο φως».


ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ:

Η Μαρία Γαβαλά γεννήθηκε στο Κορωπί Αττικής το 1947. Σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και έχει δουλέψει στην εκπαίδευση. Έχει ασχοληθεί με το επιστημονικό ντοκιμαντέρ, έχει γυρίσει ντοκιμαντέρ για την τηλεόραση και αφηγηματικές ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους. Έχει γράψει κείμενα για τον κινηματογράφο, που έχουν δημοσιευθεί σε περιοδικά, εφημερίδες και στις ειδικές εκδόσεις του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Επίσης έχει μεταφράσει θεωρητικά κείμενα για τον κινηματογράφο και σύγχρονη γαλλική λογοτεχνία. Ο λεμονόκηπος (Κέδρος, 2012) είναι το όγδοο βιβλίο της. Από τις Εκδόσεις Κέδρος κυκλοφορεί επίσης και η συλλογή διηγημάτων της Από γυαλί (2011).

Info
Τοποθεσία	Booze Cooperativa, Κολοκοτρώνη 57 Αθήνα (Etage Littéraire)
Ημερομηνία	Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2013, στις 7:30 το βράδυ
Πληροφορίες	Τηλ.: 2103240944 - 210 3240945 Πηγή: http://www.culturenow.gr/

Γεώργιος Σουρής - Αρχηγοί

Τοῦ Διογένη πιάσετε ἀμέσως τὸ φανάρι,
κι᾿ ἐλᾶτε νὰ γυρέψουμε κανέναν ἀρχηγό·
ἀλλὰ καθένας μας, θαρρῶ, εἶν᾿ ἄξιος νὰ πάρῃ
τὴν ἀρχηγίαν κόμματος, ἀκόμη δὰ κι᾿ ἐγώ.
Γιὰ τὰ πρωτεῖα ξεψυχᾷ κάθε Ρῳμιὸς λεβέντης,
μόνον αὐτὸς πρωθυπουργός, μόνον αὐτὸς ἀφέντης.

Τί ἀρχηγῶν κατακλυσμός! ... κι᾿ οἱ ἕλληνες ἐκεῖνοι,
ποὺ τὸν καφφέ των βερεσὲ εἰς τὰ Χαυτεῖα πίνουν,
ἂν ἀρχηγίαν ἔξαφνα κανένας τοὺς προτείνῃ,
δὲν θὰ διστάσουν βέβαια καὶ Ἀρχηγοὶ νὰ γίνουν.
Κι᾿ αὐτὸς ὁ ἕσχατος Ρωμηὸς γιὰ ὅλα κάτι ξέρει,
ἕλληνος τράχηλος ποτὲ ζυγὸν δὲν ὑποφέρει.

Ἰδοὺ νταῆς φουστανελλᾶς μὲ φέσι καὶ σελάχι!
ποιὸς ξέρει ἂν Πρωθυπουργὸς δὲν γίνῃ καμμιὰ ᾿μέρα;
ποιὸς ξέρει πόσα σχέδια καὶ ἀπαιτήσεις θἄχη,
καὶ ἂν τὴν διπλωματικὴ δὲν συνταράξῃ σφαῖρα;
Ὤ! ναί! ποτὲ τὸν ἕλληνα μὴ θεωρῆτε πτῶμα...
᾿ς ὅλους θὰ ἔλθη ἡ σειρὰ νὰ κυβερνήσουν κόμμα.

Μᾶς λείπει ἕνας ἀρχηγός;... πενῆντα ξεφυτρόνουν,
τὸ ἕνα κόμμα χάνεται;... θὰ ἔβγουν ἄλλα δέκα·
ὅλοι γιὰ τὸ ἀξίωμα τοῦ ἀρχηγοῦ μαλλόνουν,
κι᾿ ἴσως ἀργότερα μᾶς βγῇ ᾿ς τὴ μέση καὶ γυναῖκα.
Ἀλλὰ κι᾿ ἐγὼ ὁ ἀφανὴς τῶν Ἀθηνῶν πολίτης
ἐλπίζω πὼς καμμιὰ φορὰ θὰ γίνω Κυβερνήτης.

Ἐμπρός! μὲ πόζα ἀρχηγοῦ καθένας ἂς προβάλλη,
ἀπ᾿ ὅλους ἂς κυβερνηθῆ ἡ προσφιλὴς Ἑλλάς·
ἂς γίνῃ ὁ Ἡμέτερος, ἂς γίνουν ὅμως κι᾿ ἄλλοι,
ἂς γίνῃ κι ὁ Κατσικαπῆς κι᾿ αὐτὸς ὁ Μπουλελᾶς.
Ἂς πλημμυρίσῃ μ᾿ ἀρχηγοὺς τὸ ἔθνος πέρα πέρα,
ἂς μᾶς σηκώσῃ ἔξαφνα καὶ ἡ Ροζοῦ παντιέρα.

Μονάχα ἕνας βασιλεὺς μὴ μένη ᾿ς τὸ Παλάτι,
πενῆντα δυὸ τουλάχιστον ἂς ἦνε βασιλεῖς,
ὅλοι ἂς ἔβγουν κύριοι ᾿ς τῶν ἄλλων τὸ γεινάτι,
κι᾿ ὀγδόντα πέντε Πρόεδροι ἂς γίνουν τῆς Βουλῆς.
Ὅλοι τρανοὶ πολιτικοί, κανένας ἰδιώτης,
ὅλοι ποζάτοι στρατηγοί, κανένας στρατιώτης.







Πηγή