"Αὐτὸς ποὺ σωπαίνει", Τάσος Λειβαδίτης

Τὸ σούρουπο ἔχει πάντα τὴ θλίψη
ἑνὸς ἀτέλειωτου χωρισμοῦ
Κι ἐγὼ ἔζησα σὲ νοικιασμένα δωμάτια
μὲ τὶς σκοτεινὲς σκάλες τους
ποὺ ὁδηγοῦνε

ἄγνωστο ποῦ…
Μὲ τὶς μεσόκοπες σπιτονοικοκυρὲς
ποὺ ἀρνοῦνται
κλαῖνε λίγο
κι ὕστερα ἐνδίδουν
καὶ τ᾿ ἄλλο πρωί,
ἀερίζουν τὸ σπίτι
ἀπ᾿ τοὺς μεγάλους στεναγμούς…
Στὰ παλαιικὰ κρεβάτια
μὲ τὰ πόμολα στὶς τέσσερις ἄκρες
πλάγιασαν κι ὀνειρεύτηκαν
πολλοὶ περαστικοὶ αὐτοῦ του κόσμου
κι ὕστερα ἀποκοιμήθηκαν
γλυκεῖς κι ἀπληροφόρητοι
σὰν τοὺς νεκροὺς στὰ παλιὰ κοιμητήρια
Ὅμως ἐσὺ σωπαίνεις…
Γιατί δὲ μιλᾷς;
Πές μου!
Γιατί ᾔρθαμε ἐδῶ;
Ἀπὸ ποῦ ἤρθαμε;
Κι αὐτὰ τὰ ἱερογλυφικὰ τῆς βροχῆς πάνω στὸ χῶμα;
Τί θέλουν νὰ ποῦν;
Ὤ, ἂν μποροῦσες νὰ τὰ διαβάσεις!!!
Ὅλα θὰ ἄλλαζαν…
Ὅταν τέλος, ὕστερα ἀπὸ χρόνια ξαναγύρισα…
δὲ βρῆκα παρὰ τοὺς ἴδιους ἔρημους δρόμους,
τὸ ἴδιο καπνοπωλεῖο στὴ γωνιά…
Κι ὁλόκληρο τὸ ἄγνωστο
τὴν ὥρα ποὺ βραδιάζει…

'ΟΥΡΑΝΟΒΑΜΩΝ", Β.Α

Με των αγγέλων τα φτερά

Ταξίδεψα μες τη χαρά

Πέρα απ’ του ήλιου μέρα

Σε έναν τόπο αλαργινό

Σε ένα άγνωστο ουρανό

Μιαν αγαθή εσπέρα

Και μου πε αστράκι με ψιλή

Απ’ του απείρου την αυλή

Φωνούλα ευλογημένη

Νύχτα εδώ μην καρτερείς

Ανθρώπων πάθη δε θα βρεις

Η αγάπη πάντα μένει.

Β.Α.

ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΜΕΡΑ

"Η ΤΩΡΑ Η ΠΟΤΕ...",Αγαθή Αγγελάκη

Ή τώρα ή ποτέ
θα ανοίξουμε τον ουρανό
να χτίσουμε το σπίτι
που κανείς δεν φαντάστηκε.

Το σπίτι με τα κεραμίδια από σύννεφα
και τους τοίχους με τις σταγόνες της βροχής,
το σπίτι που ο ήλιος θα ναι το φως του
και τα άστρα τα έπιπλά του,
το σπίτι που θα ΄χει το χρώμα του ηλιοβασιλέματος
και για κουρτίνες μισά φεγγάρια.

Ή τώρα ή ποτέ
θα χτυπήσουμε το πρόσωπο
που μας συστήθηκε ως ζωή,
θα γκρεμίσουμε το οικοδόμημα
που έγινε σπίτι μας,
θα γυρίσουμε την πλάτη
σ΄όλα τα ανέγγιχτα από αλήθειες βλέμματα.

Ή τώρα ή ποτέ...

'ΚΑΘΩΣ ΜΑΣ ΚΟΙΤΑΖΕΙΣ",Θεόδωρος Σαντάς

• 

  • 
    Στον Κώστα Γεωργουσόπουλο
    
    
    
    
    
    
    
    Έτσι καθώς μας κοιτάξεις
    με το βλέμμα στο άπειρο
    ξοδεύεις τον ήλιο σου
    για τον πικρό και αέναο
    Θρήνο της Αντιγόνης
    να απαλλάξεις τον Έλληνα
    απ’το μαρτύριο του Σίσυφου!
    Πατρίδα μου, πατρίδα μου
    βαθαίνω στη σιωπή σου
    όνειρο μες στο όνειρο
    και κλάμα στη βροχή σου.
    «Στο χωριό της γλώσσας μου
    τη Λύπη τη λένε Λάμπουσα»
    έτσι μας είπε ο ποιητής
    κι εσύ καθώς μας κοιτάζεις
    «χίλια μύρια κύματα
    μας ταξιδεύουν στο Αϊβαλί»
    Κι όπως μας διεμήνυσε
    ο «Γλάρος του Άντον»
    στον άνθρωπο
    «Όλα πρέπει να είναι ωραία
    το πρόσωπο, το ντύσιμο
    η ψυχή και οι σκέψεις»
    κι η τέχνη να γράφεις
    είναι η τέχνη να συντομεύεις
    Θα σιωπήσω λοιπόν
    έτσι καθώς μας κοιτάζεις
    και θυμώνεις για το άδικο
    ποιητή της «μίμησης πράξεως
    σπουδαίας και τελείας»*
    λέγοντας κάτι κι εγώ.
    Ό,τι κρατιέται ολόρθο στη θύελλα ποιητή
    είναι το δικό σου τραγούδι
    το δικό σου το φως
    να επιτελεσθεί επιτέλους
    η ποθούμενη κάθαρση !
    
    Θεόδωρος Σαντάς, Θεσσαλονίκη 13-11-2013
    
    
    
    

Μὲς τὴ διαφάνεια τοῦ πρωινοῦ - Νικηφόρος Βρεττάκος

Μὲς τὴ διαφάνεια τοῦ πρωινοῦ ἄνοιξα τὰ παράθυρά μου καὶ σ᾿ εἶδ᾿ ἀπ᾿ ὅλα τὰ σημεῖα χαρούμενη νὰ κατεβαίνεις, πλαγιὰ-πλαγιὰ τοὺς οὐρανούς, πλαγιὰ-πλαγιὰ τοὺς λόφους, σὰ νἄρχεσαι ἀπὸ τὴν ἀρχὴ κι ἀπ᾿ τὴν πηγὴ τοῦ κόσμου. Κουδούνια καὶ χαμόγελα τὸ φόρεμά σου
ποὺ τὸ φιλοῦν, καὶ τὸ γυρίζουν οἱ αὖρες στὸ γαλάζιο
κι εἶσαι παντοῦ μὲ μι᾿ ἀγκαλιὰ τριαντάφυλλα ποὺ φέγγουν τὶς πέτρες χρωματίζοντας γύρω μου ὅταν βραδιάζει.
Μὰ ὅταν νυχτώνει, κλείνοντας τὰ τέσσερα παράθυρά μου, ἐνῷ στὸ σκοῦρο θαλασσὶ παίρνουν ν᾿ ἀνθίζουν τ᾿ ἄστρα, σμίγω ἔξω μὲ τοῦ σύμπαντος τὸ μέγα φῶς, τὸ φῶς σου, λιώνοντας τὴν εἰκόνα σου σ᾿ ἄχνινα συννεφάκια.
Κι ἐνῷ κάτω ἀπ᾿ τὴ στέγη μου γέρνω τὸ μέτωπό μου
κι ἀκούω σκυμμένος τοῦ δικοῦ μου κόσμου τὶς καμπάνες,
ἀπ᾿ ἔξω ὑπάρχεις ἐσύ: φῶς, στερέωμα, οὐρανός,

Πηγή

"Άδειο καφενείο..." ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΤΙΣΑ

 

 

 

Στο άδειο καφενείο

καρέκλες μοναχές,

φοράς το προσωπείο

και κρύβεις ενοχές.

θολώνει η ανάσα

το τζάμι που ακουμπάς,

η ηχώ σου είναι μπάσα

δεν πρέπει να μιλάς.

επάνω στο τραπέζι

κρυώνει ο καφές,

το χέρι τρεμοπαίζει

με χάντρες διαλεχτές.

τσιγάρο στο τασάκι

που καίγεται αργά,

η σκέψη λιθαράκι

που φτιάχνει όμως βουνά.

του τοίχου το ρολόι

σταμάτησε κι αυτό,

γιατί, που όλο σε τρώει

το όλο σκηνικό.

δεν θέλεις να θυμάσαι

πως ήσουνα, στο χθες,

το αύριο να λυπάσαι

που θα ΄χει επιστροφές...





 http://mesologitisa.blogspot.gr/

"ΠΑΤΡΙΔΑ", Πηγή Δρόσου

Με πνίγει ο Καιρός…

Με πνίγει ο Καημός…

Με πνίγει ο Θυμός…

Με πνίγει η Σιωπή…

Οραματίζομαι την «Ώρα» των Ελλήνων…

Κυανή… σαν τη θάλασσα και σαν τον Ουρανό…

Λευκή… σαν τα’ αφρισμένα κύματα…

που γιγαντιαία θεριεύουν στη Στιγμή…

απ’ τους κυκλωτικούς Ανέμους…

και Χρυσή… σαν τις Κορφές των δένδρων

στο πρώτο Χάϊδεμα της Χαραυγής…

Αρχαίο Πνεύμα Ελληνικό…

Ελεύθερο…Αδάμαστο…Αδούλωτο…Αλύτρωτο…

Με πνίγει ο Καιρός… που περνά...

Ανέγγιχτος… Απροσπέλαστος… Αλώβητος…

Που περιδιαβαίνει τις «Στράτες» της Πατρίδας...

χαμένος στις ομιχλώδεις Γειτονιές της…

Σκουντουφλώντας σε τοίχους

από τσιμέντο και μπετόν…

Στοιβαγμένος απείθαρχα στις υπόδουλες Ψυχές…

Που ξοδεύεται αλόγιστα…

στις καφετέριες και στα μπάρ…

και σε φτηνά πανηγυράκια…

Που αποκοιμιέται...

στον εθισμό των ουσιών και του τσιγάρου…

Άμοιρη πατρίδα…

Που ολοφύρεσαι στη λήθη του χρόνου…

Ρακένδυτη… Αλυσοδέσμια… Υπόδουλη…

Σε ζυγό…

Αβάσταχτο… βαρύ… χυδαίο…

Με πνίγει ο Καημός…

Που γυροφέρνει την Ψυχή μου

Στις μεταμεσονύχτιες διαδρομές της…

Κουρσεύοντας αλύπητα…

τις πιο κρυφές της σκέψεις…

Ματώνοντας επαναλαμβανόμενα…

τις ενδο_ μύχιες εκδορές της…

Με πνίγει ο Θυμός…

Για όλα όσα έπρεπε να γίνουν και δεν έγιναν…

Μα και για όλα όσα γίνηκαν ερήμην μου…

Τις ώρες που βυθισμένη

στον αποτρόπαιο αποξεχασμό μου…

Παρατηρητής αμυσταγώγητος των γεγονότων…

Ενέδωσα στην εγκληματική μου αδιαφορία…

Κατακρημνίζοντας και την τελευταία Σταγόνα

Της ανέλπιδης Σωτηρίας Σου…

Με πνίγει η Σιωπή…

Η συνωμοτική και άχαρη…

Που αποσιωπά χυδαία…

Συμπληρώνοντας αποκαρδιωτικά…

Την θανατική Σου καταδίκη…

Η Σιωπή… που πιο κραυγαλέα από ποτέ…

Με λογοκρίνει… για την αποίκησή μου…

Που δε λέει να ημερέψει το Φόβο μου…

Για την πολύπαθη συνέχεια…

μπροστά στον πρώτο σκοτωμένο…

Η Σιωπή που βουβαίνεται …

στην παρατεταμένη αδικία…

μη αναστρέψιμων πειραματισμών…

του Ανατομείου της Ευρώπης…

Η Σιωπή που καταμαρτυρεί την Απουσία…

Των πνευματικών ανθρώπων της Πατρίδας…

Πάλαι ποτέ «μπροστάρηδων» στο βρυχηθμό

Των Αγώνων…

Η Σιωπή… που δε Λυγάει μπρός στα λυπημένα Μάτια

των Ελλήνων…

που δεν Ανδρειώνεται αναστηλωτικά…

που δεν Αποτολμά…

Να αναταράξω θέλω τη Σιωπή…

στον Ά_ναστρο Ουρανό της πιο Γλυκιάς Πατρίδας…

Ανάταση να φέρει η Αναταραχή…

Δημιουργός μιας Απαρχής <<Ελπίδας>>…

ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΝΥΧΤΑ

ΕΝΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΚΥΩΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ

 

 

 

«"Να ονειρεύεσαι ..." μου 'λεγε ένας φίλος που μ' αγαπούσε και με ή

ξερε καλά.

Τα όνειρα, συνήθως προδίδουν.

Παραπλανούν.

Καμιά φορά και σκοτώνουν.

Όμως, δεν γίνεται να ζεις χωρίς να ονειρεύεσαι ...

Δεν έχει νόημα.

Δεν έχει ουσία.

Να ονειρεύεσαι!

Κοίτα μόνο να 'χεις σταμπάρει καλά την έξοδο κινδύνου από τα όνειρά σου.

Τότε σώζεσαι ..



ΠΗΓΗ

Σεφέρης Γιώργο,"Φυγή"

Δεν ήταν άλλη η αγάπη μας
έφευγε ξαναγύριζε και μας έφερνε
ένα χαμηλωμένο βλέφαρο πολύ μακρινό
ένα χαμόγελο μαρμαρωμένο, χαμένο
μέσα στο πρωινό χορτάρι
ένα παράξενο κοχύλι που δοκίμαζε
να το εξηγήσει επίμονα η ψυχή μας.
H αγάπη μας δεν ήταν άλλη ψηλαφούσε
σιγά μέσα στα πράγματα που μας τριγύριζαν
να εξηγήσει γιατί δε θέλουμε να πεθάνουμε
με τόσο πάθος.
Kι αν κρατηθήκαμε από λαγόνια κι αν αγκαλιάσαμε
μ” όλη τη δύναμή μας άλλους αυχένες
κι αν σμίξαμε την ανάσα μας με την ανάσα
εκείνου του ανθρώπου
κι αν κλείσαμε τα μάτια μας, δεν ήταν άλλη
μονάχα αυτός ο βαθύτερος καημός να κρατηθούμε
μέσα στη φυγή.

ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΝΥΧΤΑ !

"Ἀνία, τὸ αἴσθημα τῆς ἀνυπαρξίας", LarryCool

 

Πλήττω γιατὶ δὲν ὑπάρχω.

Γεννήθηκα ἀπὸ ἕνα χασμουρητὸ

Πεθαίνω,

καταπίνοντας τὸν κόσμο μ’ ἕνα μεγαλύτερο.

 

Διασχίζω μιὰν ἔρημο

Τμήματα τοῦ σώματός μου,

Ἐξαφανίζονται κι ἐμφανίζονται σπασμωδικῶς

Γιὰ κεφάλι ἔχω μιὰ πυργωτὴ φωλιὰ τερμιτῶν

Λέξεις, πράγματα, ἀνθρώπινα ὄντα,

Στέκουν νεκρά ἀπολιθώματα

Τὸ Τίποτε ὑψώνεται τεράστιο, σκουριασμένο

Καταρράκτες αἵματος χύνονται ἀπ’ τὸν οὐρανό.

 

Ὁ κόσμος εἶναι σύννεφο

Τὸ σῶμα μου, οἱ στίχοι μου,

Ὅ,τι αἰσθάνομαι καὶ σκέπτομαι,

Εἶναι μορφές τοῦ σύννεφου καὶ χάνονται.

"Θα 'θελα να 'μαι κοντά σου ", Πάρης Παπανικολάου

Θα 'θελα να 'μαι κοντά σου να 'ξερες πόσο,

να σ' αγκάλιαζα τις νύχτες με χάδια τρυφερά,

του έρωτα μου τα φιλιά στο κορμί σου ν' απλώσω

και στα μάτια σου ν' αντίκριζα την αστροφεγγιά.

 

Θα 'θελα να 'μαι κοντά σου να 'ξερες πόσο,

να βάσταγα χαρούμενος το δροσερό σου χέρι,

την γλύκα των χειλιών σου λαχταρώ να νοιώσω,

σαν ένα λουλούδι μυρωμένο είσαι... ο άνεμος που 'χει φέρει.

Θα 'θελα να 'μαι κοντά σου να 'ξερες πόσο,

τα καστανά σου μάτια σου ν' αγναντεύω

κι ένα φιλί καυτό στο μάγουλο σου να δώσω,

να σε κρατάει ζεστασιά όσο μακριά σου υποφέρω.

Θα 'θελα να 'μαι κοντά σου να 'ξερες πόσο,

μια βραδιά φεγγαρόλουστη του Απρίλη,

του έρωτα σου τη φωλιά λαχταρούσα τόσο,

να 'δινε ζεστασιά στ' ανοιξιάτικο χαρωπό το δείλι.

ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΝΥΧΤΑ !

ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΧΡΥΣΑΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΥ

Θεία Στέγη απο Σύννεφα

 

 

 

Η Ψυχή μου σπουδαγμένη στη κάθε λεπτομέρεια

υπηρετεί την γνήσια αρετή

προστατευμένη απο τη λήθη την προστατεύει

η φύση.

Γυμνασμένη στην ασκητική,

πειθαρχημένη,

που στην φωνή της συναθροίζονται αυγή.

Η ψυχή που θριαμβεύει.

Κόκκινη Πέρδικα, 

κεχρί ντελικάτο

Με Τίτλο.

 

 

Παρρησία.

 

 

Πρέπει να Ξέρω

Πρέπει να ξέρω για όλα εκείνα

που δεν πήρα απάντηση.

Να δω τους οιωνούς στα σχήματα του κόσμου.

Πρέπει να μάθω τίνος προέκταση είμαι,

ποιανού πλευρό ξεπήδησα.

Πρέπει απαραίτητα να ξέρω

πότε το φώς αποθηκεύεται στο πνεύμα μου.

 

 

Απο τη Συλλογή: μεγαλειώδης απλότητα.

χρύσα μιχαλοπούλου