Η πόρτα - Χρήστος Αρμάντο Γκέζος

Γεννήθηκα σε τούτο το λευκό δωμάτιο.
Άδειο εκτός από:
τα μαξιλάρια στους τοίχους,
το κρεβάτι στο κέντρο,
εμένα ριγμένο πάνω του γυμνό,
την πόρτα.

Αυτή η πόρτα...
Ένα γιγάντιο δόντι σφηνωμένο στον τοίχο
που όλο το κοιτάζω, χωμένος μέσα
σ' αυτό το κυβικό στόμα της λήθης,
εγώ,
το σάπιο δόντι το πεταμένο στα κεραμίδια.

Κι όλο την κοιτάζω.

Χρόνος δεν υπάρχει,
θα κρύβεται κάτω απ' το κρεβάτι
γιατί με φοβάται.
Χάδια δεν υπάρχουν,
θα τα 'κρυψε αυτή η γελοία μπογιά στους τοίχους.

Ούτε λάμπα υπάρχει.
Το μόνο φως από τα μάτια μου
ίσα για να κοιτώ την πόρτα.

Και την κοιτάζω.

Η ύπαρξή μου τεντωμένη και σκεβρωμένη μαζί,
για να χωρέσει σ' ένα ρήμα.

Όλο την κοιτάζω.
Τίποτα όμως.

Ακίνητο το πόμολο.






Από την ποιητική συλλογή του Χρήστου Αρμάντο Γκέζου, "Ανεκπλήρωτοι φόβοι".

Ο θλιμμένος διασκεδαστής - Ελένη Τομπέα (Word Chimes)

Ποιος θα πάρει την κρυμμένη μου θλίψη; 

Αυτή που μεταλλάσει το πρόσωπο μου σε προσωπείο; 

Αυτός που βλέπει πέρα απ'το χαμόγελο και το δάκρυ 

Εκείνος που νιώθει τη ψυχή του διασκεδαστή

Πηγή: http://wchimes.blogspot.gr/

Φυγή - Γιώργος Σεφέρης

Δὲν ἦταν ἄλλη ἡ ἀγάπη μας
ἔφευγε ξαναγύριζε καὶ μᾶς ἔφερνε
ἕνα χαμηλωμένο βλέφαρο πολὺ μακρινὸ
ἕνα χαμόγελο μαρμαρωμένο, χαμένο
μέσα στὸ πρωινὸ χορτάρι
ἕνα παράξενο κοχύλι ποὺ δοκίμαζε
νὰ τὸ ἐξηγήσει ἐπίμονα ἡ ψυχή μας.

Ἡ ἀγάπη μας δὲν ἦταν ἄλλη ψηλαφοῦσε
σιγὰ μέσα στὰ πράγματα ποὺ μᾶς τριγύριζαν
νὰ ἐξηγήσει γιατί δὲ θέλουμε νὰ πεθάνουμε
μὲ τόσο πάθος.

Κι ἂν κρατηθήκαμε ἀπὸ λαγόνια κι ἂν ἀγκαλιάσαμε
μ᾿ ὅλη τὴ δύναμή μας ἄλλους αὐχένες
κι ἂν σμίξαμε τὴν ἀνάσα μας μὲ τὴν ἀνάσα
ἐκείνου τοῦ ἀνθρώπου
κι ἂν κλείσαμε τὰ μάτια μας, δὲν ἦταν ἄλλη
μονάχα αὐτὸς ὁ βαθύτερος καημὸς νὰ κρατηθοῦμε
μέσα στὴ φυγή.









Πηγή

Γυναίκα - Αλεξάνδρα Κωστάκη

Είναι εκείνη η κλεμμένη Πλευρά

η φτιαγμένη από Θεό και Χώμα.

Μέσα της κρύβει - ζεστή φωλιά-

το Σπόρο της Ζωής.

Και φύτρωσε και φώτισε η Πλάση

με της Εξέλιξης το Λογικό το σώμα.

Εκείνη,  γεννήτορας του καρπού της Αρετής

και  παλιά Αμαρτία του Δέντρου της Γνώσης.

Αγάπη, θάλασσα απέραντη, των καραβιών Πλανεύτρα.

Φωτιά του Προμηθέα και κεραυνού σημάδι.

Περίεργη Πανδώρα, αιώνια ανοίγει το κουτί

και σαν ξεφεύγουν τα δεινά, η Ελπίδα πάντα μένει .

Της Ομορφιάς, του Έρωτα ευωδιαστό Λουλούδι

Σύμβολο είναι ξακουστό που ξεγελά το Χρόνο.

Λαμπρού ήλιου τ’  άγγιγμα και απύθμενο σκοτάδι

σεπτή ιέρεια της ζωής και κέρβερος του Άδη.

Γυναίκα, Μάνα τρυφερή και ατρόμητη αμαζόνα

του άντρα ετάχθη Σύντροφος, του Σπιτικού θεμέλια.

Περήφανη Καρυάτιδα, της Τέχνης οδοιπόρος

ισορροπεί  -απ’ τη σκιά- τις τύχες των λαών.

 

 

Ξεκινώντας τη μέρα με Jonathan Swift...

Ευλογημένοι αυτοί που δεν ελπίζουν τίποτε, γιατί δεν θα απογοητευθούν ποτέ.

Καλό σαββατοκύριακο!

Ένα ποίημα του Samuel Beckett

Είμαι αυτή η ροή της άμμου που γλιστράει
ανάμεσα στο βότσαλο και στον αμμόλοφο
η καλοκαιρινή βροχή πέφτει πάνω στη ζωή μου
πάνω σ' εμένα η ζωή μου που μου ξεφεύγει με
καταδιώκει
και θα σβήσει τη μέρα που άρχισε

αγαπημένη στιγμή σε βλέπω
μέσα σ' αυτό το παραπέτασμα της ομίχλης που χάνεται
όπου δε θα 'χω παρά να πατήσω σ' αυτά τα μακριά
κινούμενα κατώφλια
και θα ζήσω
όσο ν' ανοιγοκλείσει μια πόρτα







Μετάφραση: Γιώργος Βίλλιος

Πηγή: http://www.poema.gr/afieromatext.php?id=51&pid=18

Άγιος Κωνσταντίνος - Β.Α.

Σβηστά καντήλια η εκκλησιά κλειστό το άγιο βήμα

Μες το θαμπό το ανάμερο  το τυλιγμένο βράδυ

Μ αντάρα και ψιλόχιονο  που σκέπασαν το μνήμα

Πριν καταπιεί η άβυσσος τα πάντα στο σκοτάδι

 

Το λάδι μες τα μπούκαλα σκληρό και παγωμένο

Με νεκρική μια σιωπή το θυμιατό αγναντεύει

Κρατάω κερί πονετικά τι τάχα περιμένω !

Βοριά το σκληρό θρόισμα πανί ψηλά χαιδεύει

 

Κοιτάω το τέμπλο! Του Κυρίου η εικόνα με βλογάει

Νιώθω μια αγκάλη σπλαχνική η Μάνα η Παναγία

Με ταπεινή άλλη ματιά Πρόδρομος με κοιτάει

Ο Κωνσταντίνος ο Σταυρός η Ελένη η Αγία.

 

Και σ’ένα μυστικό ουρανό διαβαίνει η ψυχή μου

Τ’αθάνατο που ιερουργεί που δε γνωρίζει πόνο

Αθάνατη και η στιγμή που μένει πια μαζί μου

Φεύγει ! Μ’αφήνει στη σιωπή στο χιονοβόρι μόνο!

                                                               

Ο τυχερός - Νικόλαος Συρράκος

Μέρες περνούν, δες πως αλλάζει ο καιρός
σαν μασκαράς, αναποφάσιστος κι αγχώδης
άλλοτε ήρεμος, λευκός και τρυφερός
κι άλλοτε μαύρος σκυθρωπός και θορυβώδης

Σαν κεραυνός που ενώνει γη με ουρανό
ήταν ο έρωτας που ξύπνησες εντός μου
πήρα απ’ τα μάτια σου το φως το γαλανό
κι είδα ξανά την ομορφιά αυτού του κόσμου

Όσοι σε πόθησαν φθονούν τον τυχερό
που κάθε βράδυ ανασαίνει τ’ άρωμά σου
που σε ξυπνάει μ’ ένα χάδι τρυφερό
και που μεθάει με τη γεύση απ’ τα φιλιά σου

Μα εγώ τους λέω πως τα πράγματα είν’ αλλιώς
πως τέτοια σκέψη είναι άδικη και νόθη
όμως τ’ αρνιούνται και φωνάζουν «ο τρελός»
μα τυχερός είναι στ’ αλήθεια αυτός που νιώθει

Άλλαξε πάλι ο καιρός και κρύο κάνει
πέρασε η ώρα, πέσε μάτια μου κοιμήσου
δεν θα μετρήσω με τα χείλη το κορμί σου
μα σ’ ερωτεύτηκα και λέω πως μου φτάνει

Tragic - Αγαθή Αγγελάκη

Mια σαραντάρα στην Ελλάδα του 2012...
Εγώ!!!
Κοιτάζω τις συνομίλικές μου...
Στεφανίδου ,Μενεγάκη ,Κοκκίνου ,Βανδή...
Αυτές είναι οι γυναίκες που αντιπροσωπεύουν την γενιά μου.
Κοιτάζω κι εμένα...
Η αλήθεια είναι ότι οι διαφορές μας είναι ανυπέρβλητες.
Βέβαια ...ίσως κι εγώ... αν είχα αισθητικό,πλαστικό χειρουργό,προσωπικό γυμναστή,στυλίστα, αν είχα χρήματα και διάθεση ,αν προσπαθούσα σκληρά,θα μπορούσα να εκπροσωπήσω επάξια την γενιά αυτή των 40 εξωτερικά
Αν είχα μια άλλη δουλειά,αν είχα επιλέξει μια άλλη ζωή,αν είχα άλλο κύκλο γνωριμιών,αν...αν...αν...,ίσως θα μπορούσα να είμαι κι εγώ ανεξάρτητη και με καταθέσεις σε τράπεζες του εξωτερικού...
Μα όσο και αν επιστρατεύω την φαντασία μου αυτή την εικόνα να δημιουργήσω ,κυριαρχεί η εικόνα της Τασούλας που μου φωνάζει TRAGIC!!!
kαι ξέρω ότι έχει δίκιο...Δεν έχει σημασία πως είμαι ή πως θα θελα να ΄μαι,η πραγματικότητά μου σήμερα ως Ελληνίδα του 2012 ,συνοψίζεται σε μια λέξη που δεν είναι καν Ελληνική!
T R A G I C ! !
Ναι,αυτή η λέξη αντιπροσωπεύει πλέον το είναι μου όλο...Μια τραγελαφική φιγούρα είμαι,είτε επιτηδευμένη, είτε όχι, που αναφωνώ TRAGIC σε ότι συμβαίνει,που έχω καταργήσει την γλώσσα μου,αρκούμενη στο TRAGIC,που οι αγώνες μου συνοψίζονται στην προφορά αυτής της λέξης...
TRAGIC,λέω καθημερινά σχολιάζοντας τις ειδήσεις, TRAGIC λεω στα παιδιά μου ακούγοντας τις περιπέτειές τους,TRAGIC λέω σε όλους τους πολιτικούς...TRAGIC λέω στις γιαγιάδες που παραπονιούνται για τις συντάξεις τους,TRAGIC λέω σε όσους είναι άρρωστοι και φτωχοί,TRAGIC λέω στην τρόικα ,στο μνημόνιο,στους νέους που βλέπουν το κουτί της Πανδώρας να ανοίγει μπροστά τους καταβροχθίζοντας το κουτί των ονείρων τους...
Μα... κάθε φορά που μπροστά από καθρέφτη περνώ, τον ακούω να ουρλιάζει στην θέα μου TRAGIC πριν εκραγεί σε 1000 κομμάτια από την απελπισία του για την απραξία
μου!

Ξεκινώντας τη μέρα με Σαίξπηρ...

Όταν το χρήμα προηγείται, όλες οι πόρτες ανοίγουν.

Καλό μήνα!

Η αδημονούσα βροχή - Αναγνώστης Κωνσταντινίδης

Καιρός βροχερός ομίχλη καθόλου
στο φως καρπερός σκοτάδι διόλου
που πας ηδονή μονάχη στα ύψη
δε νιώθω καλά και πάω στη θλίψη

Φρίκη κακίες στιγμές μας εμπαίζουν
θνητοί δε μπορούν με ήθος να παίζουν
μη φεύγεις καλή μου γιατί σκοτεινιάζει
δεν είμαι τυφλή η ψυχή του με νοιάζει

Καταιγίδας σημάδια Ομίχλη πυκνή
θλιβερός καρπερός με σκέψη στυγνή
αφήνει τα ίχνη του με βία στο χώμα
ηδονή μου σε χτύπησαν είσαι σε κώμα

Σε κώμα μιλάς παραθέτεις απόψεις
απορία σκληρή στις χίλιες της όψεις
ηδονή εάν ζεις και σε κώμα οργώνεις
βιασμό με κραυγή δίχως μίσος απλώνεις

Δεν είμαι σκληρός η ψυχή σου με νοιάζει
ηδονή στη βροχή ηδονή με αγιάζι
πως γεννάει αυτός καρπερός αλαζόνας
τη χαρά στη στιγμή παρασύρει μουσώνας

Μουντός ο καιρός βροχερός και σε κάδρο
η ψυχή βιαστή απ’ το γκρίζο στο μαύρο
κορφές των βουνών ηδονές σεργιανίζουν
το θυμό καρπερών χίλιες τύψεις λυγίζουν.




137. 17-5-2012 ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΚΩΝ/ΝΙΔΗΣ

Υπενθύμιση για το διαγωνισμό!

Μια υπενθύμιση για το διαγωνισμό μας, μπορείτε μέχρι αύριο να στέλνετε τις συμμετοχές σας!





http://poihsh-logotexnia.blogspot.gr/p/blog-page_6792.html

O επιστάτης των εθνικών οικοδομών επί I. Καποδίστρια - Αλέξανδρος Σούτσος

Φοίνικες και ταλαράκια το πουγκί μου κουδουνίζει,
και το στόμα μου σαμπάνιες και ρυζόγαλο μυρίζει·
χαιρετάτε με με σέβας, με βαθύν προσκυνισμόν·
επιστάτης, κύριοί μου, έγινα οικοδομών.
Τερερέμ, λαλά, λαλά·
η δουλειά πάγει καλά.

Έκτακτε Διοικητή μου, πόσα γρόσια θησαυρίζεις;
Όσα παίρνω σ' ένα μήνα σ' ένα χρόνο τα κερδίζεις;
Έκτακτα τον μήνα παίρνεις εσύ χίλια… κι ας να μη!
Εγώ παίρνω τρεις χιλιάδες εις την κάθε πιθαμή.
Τερερέμ, λαλά, λαλά·
η δουλειά πάγει καλά.

Η αυτού Πανεξοχότης μ' αγκαλιάζει κάθε μέρα.
Μα ρημάζω το Ταμείον; Αλλού βλέπει, βρέχει πέρα,
φθάνει μόνον, πουρνό βράδυ, να τον λέγω εις τ' αυτί
τι φρονεί ο ένας κι άλλος και τι δρόμο περπατεί.
Τερερέμ, λαλά, λαλά·
η δουλειά πάγει καλά.

Σήμερον το Ναύπλιόν μας η πρωτεύουσά μας είναι·
αύριο θα είναι, λέγουν, αι περίφημαι Αθήναι.
Τότε, γρόσια μιλιούνια τότε δα θα ξοδευθούν,
και πατόκορφ' απ' εμένα αι Αθήναι θα κτισθούν.
Τερερέμ, λαλά, λαλά·
η δουλειά πάγει καλά.

Κριματίζει όποιος λέγει πως εγώ μισώ τα φώτα·
τα σχολεία, στην τιμή μου, τ' αγαπώ απ' όλα πρώτα·
και πολλές φορές λαχαίνει στ' όνειρό μου να ιδώ
πως οικοδομώ Μουσεία, κι απ' το στρώμα τραγουδώ:
Τερερέμ, λαλά, λαλά·
η δουλειά πάγει καλά.

Με κολνούνε οι γυναίκες και γλυκές ματιές με ρίχνουν·
μ' όλες μου τες άσπρες τρίχες πως μ' ορέγουνται με δείχνουν·
γαμβρός είμαι όπου πάγω, κι εις το κάθε σπιτικό
ταπεινότατες προτάσεις υπανδρείας αγρικώ.
Τερερέμ, λαλά, λαλά·
η δουλειά πάγει καλά.

Λατρεία... - Μεσολογγίτισσα

Συνουσιάζεσαι κάθε βράδυ με την απουσία.τροφοδοτείς σπέρμα τη κουβέρτα της μοναξιάς,κι έπειτα τυλίγεσαι μικρό παιδί μέσα της.η ελευθέρια της σκέψης σου,διπλοαμπαρωμένη σε υπόγεια επιθυμίας,κόκκινη έρημος στη λαγνεία σου.διεκδικώ την πρωτογενή κοινωνία της παλάμης σου,απαιτητικά.αλύτρωτη στριφογυρίζω στη δίνη μου, ξέροντας...κάπου εκεί έξω, σκορπάς τα κύτταρά σου.σε αφουγκράζομαι με τη καρδιά ανοιχτή,να αγκομαχάς ψάχνοντας την εικόνα μου.μειδίαμα στα ξερά μου χείλη,
η στιγμή της έκρηξή σου...μην λατρέψεις τίποτε πιότερο από μένα!








Πηγή: http://mesologitisa.blogspot.gr/

Τα φώτα του κόσμου - Σοφία Πιπέρου

 

ΟΤΑΝ ΤΑ ΦΩΤΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΣΒΗΝΟΥΝ

Το ρολόι κτυπά το δώδεκα της νυκτός

Τα φώτα του κόσμου σβήνουν απότομα

Χωρίς προειδοποίηση καμιά

Μια νεκρική πομπή το σκοτάδι απλώνει στους δρόμους

Σα να φοβάται ο κόσμος το ρολόι

Και κρύβεται στα σπίτια του

Κάπου κάπου

Ακούγεται το κλάμα μια γάτας

Ή ο θόρυβος από τις παντούφλες του ξένου

Που νοικιάζει κρεβάτι ένα δέντρο τις νύχτες

Πίσω από το σπίτι μας

Μουσικές ,μεθυσμένες φωνές

Έρχονται πιλαλώντας από τη θάλασσα

Με ενοχλεί όχι τόσο το μεθύσι τους

Όσο η τραγουδιστή φωνή των ποτών

Που κράζει σα κοράκι τη νύχτα

Και λουφάζει δειλό με το πρώτο φως της μέρας

Ξεκινώντας τη μέρα με Σοπενχάουερ...

Εκείνο που οι άνθρωποι ονομάζουν μοίρα, στην ουσία είναι ένα σύνολο ανοησιών που έκαναν.

Χαρούμενο πρωινό!

Τα δακρυγόνα - Ρένα Πέτρου

Τα μάτια μας έμεναν πάντα δακρυσμένα.
Γιατί δεν περπατούσαμε στα πεζοδρόμια
αλλά διαλέγαμε πάντα τους δρόμους,
τις πορείες,τα πανό,τους αστυνόμους.
Αγωνιζόμασταν με δίχως όπλα και
με τα πρόσωπα γυμνά στα δακρυγόνα.
Κι ενώ υπήρχανε ελπίδες,να κρατηθούμε,
τα όνειρά μας έμοιαζαν σίγουρα χαμένα.
Κι έτσι τα μάτια...παραμέναν δακρυσμένα.

Έρωτος γραφή - Μαρία Τζιάτζιου

Γκρίζο χαμόγελο - Σωκράτους Δαιμόνιο (Δημήτρης Μούχας)

Έσταξε μπλε η θύμιση
ύστερα έγινε γαλάζιο
μετά το ξανασκέφτηκα
μωρό μου σε πειραζω.

Κοιτώ τα μάτια σου
και νοσταλγώ
την παιδική μου ηλικία,
απ'τ' αδιέξοδο θέλω να βγω
και όλη την ανία.

Δύο δεν μου 'φτάσαν
χαμόγελα δικά σου
θέλω για χάιδεμα
και τ'απαλά μαλιά σου.

Πλάι μου να στέκεσαι
να νιώθω ευτυχισμένος
μια πλάνη μαγική
απο Έρωτα αρπαγμένος...

Μα θα'ρθει αργότερα
η θωριά
της ρεαλιστικής ματιάς μου,
θα βαρεθείς σιγά σιγά
θα κλαίω τη λευτεριά μου...

Κύκλο θ'αρχίσω απ'την Αρχή
αλλά γεμάτο εμπειρίες,
η Ανάγκη κάποτε θα ελευθερωθεί
τέρμα η ...ασωτίες...

Ξεκινώντας τη μέρα με Παναγιώτη Κονδύλη...

Μάς ενδιαφέρει λιγότερο το τί είμαστε από το τί πιστεύουν οι άλλοι για μάς.

Καλημέρα με Αρκά!

Μπαλάντα στους άδοξους ποιητές των αιώνων - Κώστας Καρυωτάκης

Από θεούς κι ανθρώπους μισημένοι,
σαν άρχοντες που εξέπεσαν πικροί,
μαραίνονται οι Βερλαίν˙ τους απομένει
πλούτος η ρίμα πλούσια και αργυρή.
Οί Ουγκώ με «Τιμωρίες» την τρομερή
των Ολυμπίων εκδίκηση μεθούνε.
Μα εγώ θα γράψω μια λυπητερή
μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που ‘ναι.

Αν έζησαν οι Πόε δυστυχισμένοι,
και αν οι Μπωντλαίρ εζήσανε νεκροί,
η Αθανασία τους είναι χαρισμένη.
Κανένας όμως δεν ανιστορεί
και το έρεβος εσκέπασε βαρύ
τους στιχουργούς που ανάξια στιχουργούνε.
Μα εγώ σαν προσφορά κάνω ιερή,
μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που ‘ναι.

Του κόσμου η καταφρόνια τους βαραίνει
κι αυτοί περνούνε αλύγιστοι κι ωχροί,
στην τραγικήν απάτη τους δοσμένοι
πως κάπου πέρα η Δόξα καρτερεί,
παρθένα βαθυστόχαστα ιλαρή.
Μα ξέροντας πως όλοι τους ξεχνούνε,
νοσταλγικά εγώ κλαίω τη θλιβερή
μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που ‘ναι.

Και κάποτε οι μελλούμενοι καιροί:
«Ποιος άδοξος ποιητής» θέλω να πούνε
«την έγραψε μιαν έτσι πενιχρή
μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που ‘ναι;»

«Τα τέλεια» - Ιωάννα-Μαρία Νικολακάκη

Τέλεια.

Στο βάζο άσπρη καμέλια

πλαστική.

Τη σιγουριά τους, βιαστικοί,

φορούσαν

στην εντέλεια

στόχοι κουφοί.

Χωρούσαν

και γιόρταζ’ η αφέλεια.

 

Αψεγάδιαστα.

Τα’ φτανες κι ήταν άπιαστα,

λοιπόν.

Ούτε ρωγμή, τυχόν,

δε ζούσε

κι αχορτάριαστα

ο καιρός

κυλούσε

πάνω από «θέλω» αβράδιαστα.

Τέλεια.

Της χαράς συντέλεια,

συντριβή.

Στην εμβέλεια,

αν η ζωή, αμέλεια,

πες τη στιγμή ακριβή.

Από την θεωρία στην πράξη - Νίκος Λυγερός

Από την θεωρία στην πράξη
κατάλαβες πώς έπαιζαν
οι στρατηγικές αποφάσεις
για το απέραντο γαλάζιο
και σιγά σιγά με τη βοήθεια
ενός γέρου δασκάλου
συνειδητοποίησες και εσύ
ότι έπρεπε να κατανοήσεις
τη θεωρία αποφάσεων
και τη θεωρία παιγνίων
για να καταφέρεις να ζήσεις
επιτέλους ελεύθερος
με γνώσεις και αξίες
που δημιούργησε
ο ελληνισμός μας
την ώρα της αντεπίθεσης
δίχως να υπολογίσει
το πολιτικό κόστος.








Πηγή

Παράξενη επισκέπτρια - Jose Tranquillo

Παράξενη επισκέπτρια σκοτεινή σαν την άβυσσο

Ήρθες σαν Άγγελος που τον παράδεισο αφήνει

Τ' αμαρτωλό σου χαμόγελο τους καταρράχτες ξεχύνει

Για έναν μαγευτικό γλυκό και ατελείωτο πόθο

Το βλέμμα σου το χλωμό γεμάτο οδύνη εκπέμπει

Τα μάτια σου τα θεία λύπη και χαρά αντιλαλούν

Το ολοκαύτωμα των πρώτων σου καρπών σαν αντηχούν

Το πέπλο της ντροπής θα βαστάξω αν πέσει

Η χαίτη σου ανέμελη απ' τον άνεμο σκορπισμένη

Μαλλιά κατάμαυρα και αστραφτερά πλημμυρίζουν με φως το σκοτάδι

Τα χείλη σου τα κατακόκκινα κολάζουν και τον Άδη

Καθώς η υγρή σου γλώσσα φωτιές προσμένει

Άσε με να νοιώσω..

Τον έρωτα σου δροσερό και δυνατό σαν κύμα

Και τα χάδια σου τα πουπουλένια απαλά

Στην αγκαλιά σου να χαθώ θέλω πόσο

Ξεκινώντας τη μέρα με ένα ρητό του Μέγα Αλέξανδρου...

Δεν υπάρχει τίποτε αδύνατο γι’ αυτόν που θα προσπαθήσει.

Καλημέρα!

Τα σκολειά χτίστε - Κωστής Παλαμάς

… Λιτὰ χτίστε τα, ἁπλόχωρα,
μεγάλα, γερὰ θεμελιωμένα,
ἀπὸ τῆς χώρας, ἀκάθαρτης,
πολύβοης, ἀρρωστιάρας, μακριά.
Μακριὰ τ᾿ ἀνήλιαγα σοκάκια,
τὰ σκολειὰ χτίστε.

Καὶ τὰ πορτοπαράθυρα τῶν τοίχων
περίσσια ἀνοῖχτε, νά ᾿ρχεται ὁ κὺρ Ἥλιος,
διαφεντευτής, νὰ χύνεται,
νὰ φεύγει, ὀνειρεμένο πίσω του
ἀργοσέρνοντας τὸ φεγγάρι.

Γιομίζοντάς τα νὰ τὰ ζωντανεύουν
μαϊστράλια καὶ βοριάδες καὶ μελτέμια
μὲ τοὺς κελαηδισμοὺς καὶ μὲ τοὺς μόσκους,
κι ὁ δάσκαλος, ποιητὴς
καὶ τὰ βιβλία νὰ εἶναι σὰν τὰ κρίνα…








Πηγή

Αχνάρι - Μεσολογγίτισσα

Πάτημα των θεών

αχνάρι νοτισμένο.

τριγύρω είναι ο πόλεμος,

μέσα μου ηχούν καμπάνες.

απόκομμα υπομονής

σου στέλνω μ΄ ένα γράμμα.

συλλέγεις κάθε δάκρυ μου

κράτα και την καρδιά μου.

δεν την δωρίζω πουθενά

δεν θα την εκτιμήσουν.

πάρτην και μες την τρύπα της

πέρνα λαιμού κορδόνι...









Πηγή: http://mesologitisa.blogspot.gr/

Όταν ανθίζουν μυγδαλιές - Αλεξάνδρα Κωστάκη

Όταν ανθίζουν μυγδαλιές
είναι η αρχή του τέλους
για το χειμώνα της ψυχής
και τους δριμείς ανέμους.

Όταν ανθίζουν μυγδαλιές
στόλισε τα μαλλιά σου
και βγες ηλιοπερήφανη
να δείξεις τα φτερά σου.

Όταν ανθίζουν μυγδαλιές
ζωγράφισε τραγούδια
ουράνια τόξα αγκάλιασε
παίξε με τ΄αγγελούδια.

Όταν ανθίζουν μυγδαλιές
χαμόγελο κέρνα θεικό
και μπες σε παιδική καρδιά
ψάξε να βρεις το μυστικό...

Του χρόνου τη ρόδα
με σύνεση γύρνα
και πάντα προχώρα
ντυμένη με σμύρνα...
...'Οταν ανθίζουν μυγδαλιές!

Άγριος κύκλος - Εύη Γκάλαβου

Ξεκινώντας τη μέρα με Γεωργία Σάνδη...

Ο θαυμασμός και η οικειότητα είναι δυο ξένοι.

Καλή εβδομάδα!



Πυροβολήστε τα όνειρα - Ασημίνα Ξηρογιάννη

Ποιόν να δικάσεις;
'Oσους παίζουν στον τζόγο
τα όνειρά σου;
Eσένα που τους αφήνεις
σιωπώντας,
(είναι και η σιωπή ήττα καμιά φορά)
ή τα ίδια τα όνειρα;
Nαι, στην εποχή των παραλογισμών,
δεν θα΄ταν απίθανο
κάποιοι να καταδικάσουνν και τα όνειρα.
Ναι, ναι, τα όνειρα φταίνε για όλα!
Πυροβολείστε τα όνειρα.






 

[Από τη υπό έκδοση συλλογή '' Εποχή μου είναι η ποίηση"]

Εκτός έδρας - Νατάσα Ρεντήφ

ΕΚΤΟΣ ΕΔΡΑΣ

 

 

Πριν από καιρό θυμάμαι

Κάποιος άρρωστος άντρας πάλι, ταξίδευε νότια.

Μάταια προσπαθούσα να τον κάνω να νιώσει καλύτερα.

Η απόσταση δε βοηθούσε

Μα και το άγγιγμά μου θα τον φόβιζε

Τα φάρμακα στην τσέπη του είχαν λήξει εδώ και χρόνια

Οι λέξεις μου έπεφταν στο κενό των διακεκομμένων γραμμών.

Στη μέση της διαδρομής του

Αδύνατον να παραιτηθεί…

Μέχρι που σχεδιάζει να πάει ταξίδι την άνοιξη

Λογαριάζει τη διαφορά της ώρας από βορρά προς νότο

Ο ανόητος

Είναι νηφάλιος

Ας κρεμαστεί απ’ τις χειρολαβές.

 

 

Ν.Ρ.

Τα μάτια - Αλέξης Αντωνόπουλος

Τα μάτια μιας κοπέλας

σ’ εμπνέουν να γράψεις ένα ποίημα.

Κι εσύ θες, απρόσκλητος,

να της προσφέρεις τα δικά σου μάτια.

Μα τα μάτια σου

δεν ενέπνευσαν ποτέ κανέναν.

Και τα μάτια της κοπέλας

δεν σε κοιτάζουν ξανά.

 

Όμως κάποτε

μαθαίνεις

πως διάβασε το ποίημα.

Και τα μάτια της δάκρυσαν

διαβάζοντας το ποίημα.

Η Τέχνη λοιπόν, δίνει εκεί που οφείλει.

Πάντα.

Κάποιοι καλλιτέχνες την αποδέχονται

άλλοι, παραπονεμένοι, τη φοβούνται:

Η Αλήθεια παραμένει.

Η Τέχνη είναι δίκαιη.

Ο δρόμος με τις μάσκες - Παναγιώτης Πατουχέας

O Δρόμος με τις μάσκες

Η ώρα μεσάνυχτα

η μουσική παίζει

οι μελωδίες της εργαλεία έμπνευσης

μεσάνυχτα ώρες σκέψης

ώρες ανάκρισης

ώρες που μπορείς να δεις τον εαυτό σου

να δεις αυτά που την μέρα δεν φαίνονται .

Μεσάνυχτα μόνο

μπορείς να αντικρίσεις πράγματα μη φανερά

καθώς βρίσκονται στις σκιές που ο ήλιος δημιουργεί

το βράδυ είσαι γυμνός από οποιαδήποτε μάσκα  .

Ξεκινώντας τη μέρα με Νίκο Καζαντζάκη...

Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα.

Καλημέρα σας!