ΤΑΣΟΣ ΚΟΡΦΗΣ- Θάνατος σε πολυκατοικία

Θάνατος σε πολυκατοικία

Όχι μόνο να ζήσεις μα ούτε και να πεθάνεις δεν μπορείς σ’ αυτήν την πολυκατοικία,

με τους τόσους αδιάφορους ενοίκους να δαιμονίζονται στα διπλανά διαμερίσματα

ή, ακόμα, να χτυπάνε τα ντουβάρια για να πάψουν τα μοιρολόγια της μάνας σου

που, σαν το χλωμό κερί, θα λιώνει κοντά σου.

Και το αγγελτήριο του θανάτου κολλημένο στην κοινή εξώθυρα,

ανάμεσα σ’ «Ενοικιάζεται» και σε «Πωλείται» χωρίς να ξέρει κανείς

που βρίσκεται το κουφάρι σου, ποια πόρτα πρέπει να χτυπήσει για να σ’ αποχαιρετήσει.

Κι αντί για χέρια ευλαβικά να σε μεταφέρουν, την ώρα

που το σπίτι ηρεμεί, σαν καράβι που βούλιαξε,

άβολα σφηνωμένος στο ασανσέρ να υποφέρεις

και πάλι ολομόναχος τις αλυσίδες και τα γρανάζια.

Λόγος και τέχνη

Φίλος ή εχθρός της λογοτεχνίας: Τα e-books κάνουν θραύση...

Οι φανατικοί αναγνώστες βιβλίων αγοράζουν πια περισσότερα e-books από βιβλία σύμφωνα με το Amazon, το μεγαλύτερο βρετανικό site. Σύμφωνα με τα στοιχεία του Amazon για κάθε 100 βιβλία που αγοράζουν τα μέλη του, άλλα 114 e-books γίνονται download.

Όπως σημειώνει η Independent, οι παλαιότερες γενιές αγοράζουν με άξονα λογικής την φυσική επαφή με το βιβλίο, ενώ οι νεότεροι λένε πως τα βιβλία αργοπεθαίνουν κάνοντας λόγο για μια καινούργια εποχή.

Στις ΗΠΑ, η εταιρεία Kindle κατάφερε μέσα σε 4 χρόνια να ξεπεράσει τις πωλήσεις των παραδοσιακών βιβλίων με το επαναστατικό της e-reader το οποίο καθιστά την άνεση και ευκολία στον χρήστη του να διαλέξει από μια τεράστια γκάμα βιβλίων και περιοδικών και όλα αυτά στην παλάμη του χεριού του...

Ηλίας Βενέζης: Το νούμερο 31328

Το βιβλίο τούτο είναι γραμμένο με αίμα. Ένας κριτικός του σημείωνε κάποτε για το ύφος του: «Έχει κάτι απ’ τη φονική λαμπρότητα των πολεμικών όπλων, τη φονική λαμπρότητα του αδυσώπητου φωτός». Αλλά εγώ δε μιλώ για το ύφος. Λέω για την καυτή ύλη, για τη σάρκα που στάζει το αίμα της και πλημμυρίζει τις σελίδες του. Για την ανθρώπινη καρδιά που σπαράζει, όχι για την ψυχή. Εδώ μέσα δεν υπάρχει ψυχή, δεν υπάρχει περιθώριο για ταξίδι σε χώρους της μεταφυσικής.

Όταν καίγεται έτσι που καίγεται εδώ, με πυρωμένο σίδερο η σάρκα, παντοδύναμη θεότητα υψώνεται αυτή, κι όλα τ’ άλλα σωπαίνουν. Έχουν να λένε πως κανένας πόνος δεν μπορεί να είναι ισοδύναμος με τον ηθικό πόνο. Αυτά τα λένε οι σοφοί και τα βιβλία. Όμως, αν βγεις στα τρίστρατα και ρωτήσεις τους μάρτυρες, αυτούς που τα κορμιά τους βασανίστηκαν ενώ πάνω τους σαλάγιζε ο θάνατος -και είναι τόσο εύκολο να τους βρεις, η εποχή μας φρόντισε και γέμισε τον κόσμο- αν τους ρωτήσεις, θα μάθεις πως τίποτα, τίποτα δεν υπάρχει πιο βαθύ και πιο ιερό από ένα σώμα που βασανίζεται. Το βιβλίο τούτο είναι ένα αφιέρωμα σ’ αυτό τον πόνο…

Ηλίας Βενέζης 

Ελληνικά νησιά: Από πού πήραν το όνομά τους;

Ξέρατε ότι ο Νάξος ήταν ο θρυλικός ηγεμόνας των πρώτων αποίκων του ομώνυμου νησιού; Το ίδιο ήταν και ο Πάρος, για την Πάρο, ο Θάσος για την Θάσο, ο Ζάκυνθος για την Ζάκυνθο και ο Κέφαλος για την Κεφαλονιά. Γνωρίζατε ότι Κρήτη ονομαζόταν μία από τις νύμφες των Εσπερίδων, που φύλαγαν τα χρυσά μήλα στον κήπο των θεών, στη χώρα του Άτλαντα; Η δε Σύμη ήταν μία άλλη νύμφη, συζύγου του Γλαύκου, πρώτου κάτοικου του νησιού, ενώ ο Φολέγανδρος ήταν γιος του Μίνωα. Το ότι έπαιξε η αρχαία ιστορία ρόλο στην ονομασία των ελληνικών νησιών δεν μας κάνει εντύπωση. Ενδιαφέρον, όμως, παρουσιάζουν ονόματα νησιών που η ιστορία τους προσπερνά μία εμβληματική -και πιθανώς μυθική- φιγούρα. Όπως τα παρακάτω:

Αλέξανδρος ο Μακεδών - Αγαθή Παπαδοπούλου

Tη Γη Της Μακεδονίας την αγάπησε πολύ,
μα ήθελε να εκπολιτίσει και άλλη χώρα μακρινή,
στόχο είχε να δοξάσει την πατρίδα του και εκεί
να μπορέσει να ριζώσει, μόνο ιδέα Ελληνική!

Και ξεκίνησε με τόλμη, για άλλους τόπους μακρινούς,
κι'έφτασε με τον στρατό του στης Ασίας τους λαούς!
Ζήταγε να λαμπαδεύσει της πατρίδας του το φως,
κι'έμοιαζε στα μάτια όλων, σαν επίγειος θεός!!!

Πρώτος ήταν στο σημάδι,αργηγός ιδανικός,
δάμασε τον βουκεφάλα απ'όταν ήτανε μικρός,
η χώρα της Μακεδονίας, ήτανε γι' αυτόν η αρχή
μα αυτή δεν τον χωρούσε, του ήτανε πολύ μικρή!!!

Τίτος Πατρίκιος - Ποίηση και Κρίση

Για τη ζωή - Ναζίμ Χικμέτ

Ἡ ζωὴ δὲν εἶναι παῖξε-γέλασε
Πρέπει νὰ τήνε πάρεις σοβαρά,
Ὅπως, νὰ ποῦμε, κάνει ὁ σκίουρος,
Δίχως ἀπ᾿ ὄξω ἢ ἀπὸ πέρα νὰ προσμένεις τίποτα.
Δὲ θά ῾χεις ἄλλο πάρεξ μονάχα νὰ ζεῖς.

Ἡ ζωὴ δὲν εἶναι παῖξε-γέλασε
Πρέπει νὰ τήνε πάρεις σοβαρὰ
Τόσο μὰ τόσο σοβαρὰ
Ποὺ ἔτσι, νὰ ποῦμε, ἀκουμπισμένος σ᾿ ἕναν τοῖχο
μὲ τὰ χέρια σου δεμένα

Είναι τόσο πλούσια η ζωή μου - Ο Δείμος του Πολίτη

Τα άστρα υποχρεώνονται

να ζήσουν αιώνες.

Ζουν μία θλιβερή ζωή,

μακριά από τους θαυμαστές τους,

στη μοναξιά

ενός τρεμουλιασμένου φωτός

περιμένουν το χρόνο

να τα κάνει κόκκινους νάνους,

να τα σβήσει.

Ο 3ος διαγωνισμός μας τελείωσε

Ο 3ος διαγωνισμός μας τελείωσε εχθές το βράδυ. Η νικήτρια που κέρδισε το παιδικό μυθιστόρημα του Λάσκαρη Π. Ζαράρη το '' Νησί και το αθάνατο νερό'' είναι η κ. Αναστασία Κωνσταντάρου.

Σας ευχαριστούμε όλους θερμά για τη συμμετοχή σας.

Σε λίγες μέρες ξεκινάει και ο νέος μας διαγωνισμός για τον  οποίο θα σας ενημερώσουμε σύντομα.

Επίσης ευχαριστούμε προσωπικά και τον συγγραφέα για την ευγενική κίνηση του να μας παραχωρήσει ένα βιβλίο για τον διαγωνισμό.

Μόνη... - Άννα Α. Θεοδωρίδου

Άκληρη μοίρα,
ριζωμένη στο χώμα.
Για μια ψυχή που
αιμορραγεί το
φεγγάρι έχει κρυφτεί.
Σκόρπιες σκέψεις μέσα
στο σκοτάδι...
Μόνη και αντίκρυ στο

παράθυρο ένα αστέρι
ομολογεί
"Τούτη τη στιγμή ο
καημός γίνεται σιωπή,
που πλήττει μια
καινούργια διαδρομή
προς τη φυγή"
Μοναδική λέξη που το
μυαλό σφυροκοπεί:
"Γιατί;"

Ξεκινώντας την μέρα. Οι λέξεις...

''Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις
Να μην τις παίρνει ο άνεμος.''

Μανόλης Αναγνωστάκης

Καλημέρα φίλοι. Καλό μήνα να είμαστε καλά...

Ζώα που το έριξαν στον χορό

Βάλτε το αγαπημένο σας τραγούδι και… ας αρχίσουν οι χοροί!

Τῆς ἀγάπης- Κώστας Οὐράνης

Τῆς ἀγάπης

Νά ῾ξερες πῶς λαχτάριζα τὸν ἐρχομό σου, Ἀγάπη
ποὺ ἴσαμε τὰ σήμερα δὲ σ᾿ ἔχω νιώσει ἀκόμα,
μὰ ποὺ ἔνστικτα τὸ εἶναι μου σ᾿ ἀναζητοῦσεν, ὅπως
τὴ γόνιμη ἄξαφνη βροχὴ τὸ στεγνωμένο χῶμα!

Πόσες φορὲς ἀλίμονο! δὲ γιόρτασα, θαρρώντας
πὼς ἐπιτέλους ἔφτασες, Ἐσὺ πού ῾χες ἀργήσει:
Σὰ μυγδαλιά, ποὺ ἡλιόλουστες ἡμέρες τοῦ χειμῶνα
τὴ ξεγελᾶνε, βιάζονταν κι ἐμὲ ἡ ψυχὴ ν᾿ ἀνθίσει.

Μὰ δὲν ἐρχόσουνα ποτὲς καὶ μέρα μὲ τὴ μέρα,
τ᾿ ἄνθια σωριάζονταν στὴ γῆς ἀπὸ τὸν κρύο ἀγέρα
κι εἶναι ἡ ψυχή μου πιὸ γυμνὴ παρὰ προτοῦ ν᾿ ἀνθίσει

καὶ σήμερα, ποὺ ἡ Νιότη μου γέρνει ἀργὰ στὴ δύση,
τοῦ ἐρχομοῦ σου σβήνεται κι ἡ τελευταία ἐλπίδα:
-Φοβᾶμαι πὼς ἐπέρασες, Ἀγάπη καὶ δὲν σ᾿ εἶδα!...

Πηγή

Ένα ποίημα της Αλεξάνδρας Μπακονίκα με τη δική της ιδιαίτερη και ξεχωριστή γραφή.

ΦΑΡΔΙΕΣ ΠΛΑΤΕΣ

Έχω την αφοσίωσή σου,
στα τρίσβαθα της ψυχής μου το συνειδητοποιώ.

Βρίσκουμε δωμάτιο.
Το μπουφάν σου, που σε λίγο θα βγάλεις,
τονίζει τις φαρδιές πλάτες σου.
Με αγκαλιάζεις. Για προκλητικές κινήσεις
έτοιμη είμαι,
στην ορμή μας τίποτα να μην είναι βαρετό.
Και η τέχνη της πρόκλησης στο κρεβάτι
φρεσκάρει και τονώνει το συναίσθημα.

Έχω την αφοσίωσή σου.

( "Πεδίο πόθου" )

 

Αλεξανδρα Μπακονικα

 

Μαύρα σίδερα από τον Νίκο Λυγερό.

Μαύρα σίδερα

Μαύρα σίδερα
δεν επιλέξαμε
για τον τάφο μας
ούτε για το κελί
άρα μην προσπαθείς
να μας πείσεις
να ζήσουμε
δίχως το απέραντο
του γαλάζιου
επειδή εσύ
δεν ξεπέρασες
ούτε τα έξι
γιατί το κοτέτσι
δεν πήγαινε
πιο πέρα
για να τολμήσεις
να πετάξεις
δίχως κόστος
κάτσε λοιπόν
τώρα και δες
πού θα πάμε
πέρα κι από
τον ορίζοντα.

Σκάκι με αναπηρία - Αλέξανδρος Ζέππος

«Ρουά Ρένα» αναφώνησε ο παίκτης απειλώντας

βασιλιά και βασίλισσα.

Ο αντίπαλος δεν απάντησε στην κίνηση παρά

άνοιξε το ρολόι μενταγιόν και κοίταξε την ώρα.

Αναμετρήσεις από την Σταυρούλα Κ.

Πυρωμένες σκέψεις,

οι νοσταλγίες των ανθρώπων
φαντάζουν σπιρτάδες και σπίθες βραχύβιες.

Στη φούχτα τις κρατώ και μετρώ δευτερόλεπτα...

Ένα, δύο, τρία...

Δευτερόλεπτα αντοχής...

Τέσσερα, πέντε, έξι..

Αγόγγυστα τις κλείνω στα δάχτυλα,

να καμωθώ πως τίποτα δε με λυγίζει.

Τίποτα, εκτός από το ίδιο το τίποτα.

Στ’αυτιά μου κρεμασμένα χαμόγελα,

στους ώμους τυλίγονται οι στιγμές,

πανωφόρι μου πολύτιμο,

πανωφόρι μου κουρελιασμένο,

το απωθώ, το ποθώ...

Απωθώ... Ποθώ...

Είμαι, είσαι, είμαστε, οι κρεμάστρες, 

που πάνω τους χύνονται πύρινα πανωφόρια
οι άπνοες στιγμές...

Στρέψου στο άπειρο και ανάπνευσε βαθιά και βίαια.

Απάνθρωπα ενδύσου ανθρωπιά

κι ύστερα βούτα τη στις στιγμές εκείνες τις λειψές.

Αναλισκόμενος,
ορθώσου,
αναλλοίωτος.

 Σ.

 

Αποστάγματα καρδιάς

ΤΟ ΜΠΡΕΧΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ της Ασημίνας Ξηρογιάννη

Ο Β΄Παγκόσμιος Πόλεμος είχε σημαντικές επιπτώσεις πάνω στο θέατρο όλων των χωρών.Η διασπορά των ταλέντων της εποχής της ναζιστικής τρομοκρατίας,η συνεχώς αυξανόμενη δυσαρέσκεια στους ανθρώπους του θεάτρου εξαιτίας των περιορισμών που τους επέβαλε η σκηνή με το αψιδωτό προσκήνιο,η επιθυμία να πλατύνουν τα όρια της εμπειρίας,η ανεπάρκεια των περισσότερων νέων θεατρικών έργων,όλα αυτά δημιούργησαν μια ασταθή κατάσταση.Χρειαζόταν ένα ξαφνικό τράνταγμα για να στραφεί το θέατρο σε μια νέα κατεύθυνση.Το τράνταγμα δόθηκε με το έργο του Μπέρτολντ Μπρεχτ και την κυριαρχική επιρροή του πάνω στο Ευρωπαικό θέατρο της 10ετίας του 1950 και 1960.

 

Είπα θα γράψω πάλι - Σωκράτους Δαιμόνιο

Είπα θα γράψω πάλι
θέλω λίγο να παίξω,
είπα θα γράψω παλι
τη πενία μου να γητέψω.

Είπα να γράψω δυο λόγια
που μόλις μου ήρθαν στο μυαλό,
είπα να γράψω δυο λόγια
λίγο πριν πάω για φαγητό.

Μεσημέριασε η ώρα
και το κεφάλι μου πονά,
θέλει πολλά μου λέει να ζήσει
μα χρειάζεται και λεφτά.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 31 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2012 – ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ

Το Μουσείο της Ακρόπολης γιορτάζει την Αυγουστιάτικη Πανσέληνο την Παρασκευή 31 Αυγούστου 2012, με ρομαντικές μελωδίες για το φεγγάρι από το Μουσικό Σχολείο Βόλου, στον προαύλιο χώρο του στις 9:30 μ.μ.
Την ημέρα αυτή, το Μουσείο θα παραμείνει ανοιχτό από τις 8 το πρωί έως τα μεσάνυχτα (η είσοδος θα είναι ελεύθερη από τις 9 μ.μ.), δίνοντας την ευκαιρία στους επισκέπτες να περιηγηθούν τους εκθεσιακούς χώρους και να απολαύσουν τη θέα του Ιερού Βράχου με το γοητευτικό σεληνόφως.

Η εκδήλωση αυτή εντάσσεται στο πρόγραμμα «Μια μέρα στο Μουσείο Ακρόπολης».

Με την Τοκογλυφία (Κάντο XLV) - Έζρα Πάουντ (μτφ. Γιώργος Μπλάνας)

Με την τοκογλυφία,
δεν φτιάχνουν σπίτια οι άνθρωποι γερά:
η κάθε πέτρα λαξεμένη και βαλμένη στη θέση της σωστά
να στρώσει απάνω ο σοβάς, να δέσει
ο σκελετός, να κάτσουν τα στολίδια.

Με την τοκογλυφία
δεν ζωγραφίζουν οι άνθρωποι
παράδεισους στις εκκλησίες
μετά βαΐων και κλάδων,
την παναγιά να δέχεται τον άγγελο εξ ουρανών
κι απάνω εκεί στο πρόχειρο μολύβωμα να λάμπει
το φωτοστέφανό της.

Το «διπλό» φεγγάρι του Αυγούστου

Αν, ακούγοντας τις λαϊκές δοξασίες, τα «δυο φεγγάρια τον Αύγουστο» σας φαίνονται δυσοίωνα, μπορείτε να χαλαρώσετε. Το γεμάτο φεγγάρι που θα εμφανιστεί στον ουρανό τη νύχτα της Παρασκευής θα είναι ο τελευταίος «κακός οιωνός» του είδους για αρκετό καιρό αφού το φαινόμενο της «διπλής πανσελήνου» που παρατηρείται αυτόν τον μήνα δεν πρόκειται να επαναληφθεί μέσα στα επόμενα τρία περίπου χρόνια, ως τον Ιούλιο του 2015.

Φυσάει απόψε περασμένους έρωτες - Ελένη Μαυρογονάτου

Να βιαστώ να ξεκουμπώσω
το πουκάμισό σου,
να φιλήσω το πρόσωπό σου,
ν’ αγγίξω το σώμα σου.
Να βιαστώ να σ’ αγαπήσω
καταχωρώντας σε
στο μητρώο των άστρων.
Κι αύριο,
σαν ξημερώσει,
να σε κάνω ποίημα.

"Χίλιες Φορές"- Μάνος Τσεμπερλής.

"Χίλιες Φορές"

Μες στου λυχναριού την κάπνα, μες στην πλεκτή κουρτίνα
μες σε φύλλα ελιάς τρεμάμενα και ενός καλαμιού το λύγισμα
αντίκρισα τα πρώτα οράματα
έσφιξα την παλάμη, γίνηκα γροθιά
με την ωλένη, με ηλεκτρισμένους τους μυς, με γυμνό το δέρμα
άγγιξά σε κόσμε απαλά και γίνηκα πνεύμα
χίλιες φορές μια κίνηση, χίλιες φορές να μη σκεφτώ,
χίλιες φορές να ονειρευτώ

ήταν τα πρώτα οράματα, η απαρχή
τότες που έβρισκα τη δύναμη το σκληροτράχηλο να σπάζω βράχο
ήταν το ιερό, το εκκλησίασμα και το λιβάνι
ήταν όλα όσα αγάπησα , όσα αρνήθηκα
η γυνή, η παρθένα, η ανθοφορούσα
η παμπόνηρη, η γητεύτρα
ο ήλιος ο περίλαμπρος, ο στεφανωμένος
το κλαδί της βουκαμβίλιας το χλωρό
το νοτισμένο χώμα
άρμη γεμάτο, το δάκρυ ένα
το κλάμα ενός παιδιού στην απογαλακτισμένη ρόγα

Ξεκινώντας τη μέρα με μια διαπίστωση του Τσέχωφ...

"Πρέπει να εμπιστεύεσαι και να πιστεύεις τους ανθρώπους, αλλιώς η ζωή γίνεται ανυπόφορη".

Σας ευχόμαστε ένα χαρούμενο πρωινό!

Κι όμως οι παρακάτω εικόνες είναι φτιαγμένες μόνο με στιλό...

Ο 29χρονος Πορτογάλος Samuel Silva είναι δικηγόρος στο επάγγελμα και τον ελεύθερο χρόνο του δημιουργεί απίστευτα ρεαλιστικά πορτρέτα ανθρώπων αλλά και τοπία, χρησιμοποιώντας μόνο στιλό σε οκτώ διαφορετικά χρώματα.

«Κάθε σχέδιο μπορεί να πάρει από 5 έως 50 ώρες για να ολοκληρωθεί, ανάλογα με τις λεπτομέρειες που πρέπει να τονιστούν. Είναι ένα αρκετά… χρονοβόρο χόμπι, θα έλεγα», αναφέρει ο ίδιος σχετικά με την τέχνη του και συμπληρώνει:

Τα όνειρά μου- Βασιλική Πιτούλη.

Τα όνειρά μου

Είμαι περιτριγυρισμένη
από φυτά και έρημο, φωτιά και φράχτες,
από το αφηνιασμένο άρωμα της γιασεμιάς,
από μήνες, ώρες, στιγμές, που μόνο εγώ ξέρω,
από λιμάνια που μόνο εγώ αράζω,
από γεφύρια, σπίτια, βουνά που μόνο εγώ γνωρίζω,
από όνειρα που μόνο εγώ χτίζω.
Σε λίγο θα μπω στο ροζ αεροπλάνο
που θ' αρχίσει να απογειώνεται,
πρώτη, τελευταία και παντοτινή επιβάτις του.
Θα πετάξω πάνω από την έρημο
και κει θα φυσήξω με όλη μου τη δύναμη
πάνω στα όνειρά μου τα χτισμένα στην άμμο.
Φεύγοντας με το ροζ αεροπλάνο
πρώτη, τελευταία και παντοτινή επιβάτις του
θα τα δω να γκρεμίζονται και να πέφτουν.
Θα γελάσω δυνατά.
Το γέλιο μου θα πλημμυρίσει την ατμόσφαιρα
σαν ποίημα του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα
ή του Pablo Neruda,
θ' αναλυθεί στην ατμόσφαιρα
και θα τη μπολιάσει,
θα μπει στο αίμα όσων το ακούσουν.
Όσοι ακούσουν το γέλιο μου θα κλάψουν.

Από την συλλογή "Και το έρεβος να γίνεται φως"
Δείτε περισσότερα εδώ 

ΧΑΜΟΓΕΛΟ- Κώστας Καρυωτάκης

ΧΑΜΟΓΕΛΟ

Χωρίς να το μάθει ποτέ,εδάκρυσε,
ίσως γιατί έ π ρ ε π ε να δακρύσει,
ίσως γιατί οι συφορές έ ρ χ ο ν τ α ι

 

 

Απόψε είναι σαν όνειρο το δείλι·
απόψε η λαγκαδιά στα μάγια μένει.
Δεν βρέχει πια. Κι η κόρη αποσταμένη
στο μουσκεμένο ξάπλωσε τριφύλλι.

Σα δυο κεράσια χώρισαν τα χείλη·
κι έτσι βαθιά, γιομάτα ως ανασαίνει,
στο στήθος της ανεβοκατεβαίνει
το πλέον αδρό τριαντάφυλλο τ' Απρίλη

Ξεφεύγουνε απ' το σύννεφον αχτίδες
και κρύβονται στα μάτια της· τη βρέχει
μια λεμονιά με δυο δροσοσταλίδες

 

που στάθηκαν στο μάγουλο διαμάντια
και που θαρρείς το δάκρυ της πως τρέχει
καθώς χαμογελάει στον ήλιο αγνάντια. 

 

 

ΨΙΘΥΡΟΙ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ- Νόνη Σταματέλου

ΨΙΘΥΡΟΙ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ…

Με τη ψυχή στο στόμα
αλήτευα όλη νύχτα στον Παράδεισο…

Ακροπατώντας μη ξυπνήσω τους αγγέλους.

Σκύβοντας μη σκαλώσουν τα μαλλιά μου στ’ αστέρια.
Αναπνοή-αναπνοή σε βρήκα.
Χάδι το χάδι μ’ αναγνώρισες.
Φιλί-φιλί και φτάσαμε στη πόρτα του Θεού.

Μας πήρε μέσα κι έκλεισε.
Τα μάτια σου άστραψαν έτσι;
Θα βρέξει στο Παράδεισο

Πηγή

H απενοχοποίηση της αντικοινωνικής συμπεριφοράς

Tου Χρηστου Γιανναρα

Για να ξεπεράσουμε την κρίση (αν υπάρχουν περιθώρια για τέτοιο ενδεχόμενο) χρειάζεται ρεαλιστική πιστοποίηση της πραγματικότητας. Δίχως σωστή διάγνωση δεν υπάρχει ελπίδα σωτηρίας. Σήμερα μοιάζει να πολεμάμε με ασπιρίνες τις δευτερογενείς (οικονομικές) επιπτώσεις της κρίσης, χωρίς να θίγουμε τα πρωτογενή αίτια.

Yπάρχουν συμπτώματα που φωτίζουν τα πρωτογενή αίτια, αλλά δεν αντέχουμε να τα μνημονεύσουμε, να παραδεχτούμε ότι υπάρχουν. Tα φοβόμαστε, γιατί είναι ενδείξεις προχωρημένης νέκρωσης των κοινωνικών αισθητηρίων, ασφαλώς ανίατης. Eνα παράδειγμα: Yπάρχουν πολίτες στη χώρα μας που έχουν δεχθεί να παίρνουν ισόβια σύνταξη από το κράτος (να αμείβονται με χρήματα) επειδή αντιστάθηκαν στη γερμανική κατοχή ή στη χούντα επίορκων αξιωματικών. Oχι επειδή τραυματίστηκαν και είναι πια ανάπηροι, ανίκανοι να εργαστούν, όχι. Δέχονται χρηματική αμοιβή, μισθοδοτούνται διά βίου, για την αυτονόητη πατριωτική τους αξιοπρέπεια, για την αυθόρμητη κάποτε υπεράσπιση της ελευθερίας τους και της δημοκρατίας...

Άλλα 3 όμορφα ποιήματα από τον Νίκο Λυγερό...

Τα χρώματα του φωτός

Τα χρώματα του φωτός
όταν πλησιάζουν τη φωτιά
είναι πάντα με σεβασμό
διότι ξέρουν ότι υπάρχουν
ως ένα σύμπλεγμα
σε μία πολλαπλότητα
που δεν ξεχνά τίποτα
από την προέλευση
αλλά γνωρίζει καλά
ποιος είναι ο σκοπός
και εδώ με τα κεριά
βλέπεις ζωντανά
την έννοια της θυσίας
για να υπάρχει
φως στον κόσμο
ακόμα και αν αυτό
σημαίνει πως ζεις
μόνο για να πεθάνεις
διότι αυτός είναι
ο μόνος μας ρόλος
μόνο έτσι λειτουργεί
ο χρόνος της ανθρωπιάς
με την αθανασία
του εφήμερου.

Τελευταία μέρα για τον διαγωνισμό μας...

Σήμερα είναι η τελευταία μέρα για τον διαγωνισμό μας. Αύριο στις 10 μ.μ θα γίνει η κλήρωση κι ένας τυχερός αναγνώστης θα κερδίσει το πολύ όμορφο παιδικό μυθιστόρημα του Λάσκαρη Π. Ζαράρη '' Το νησί και το αθάνατο νερό''.

Όσοι λοιπόν δεν έχετε λάβει μέρος ακόμα στον διαγωνισμό μας μπορείτε μέχρι και αύριο στις 10 μ.μ να το κάνετε.
Περισσότερα εδώ

Έμαθε να διαβάζει στα 92 και έγραψε βιβλίο στα 98!

Μέχρι που έγινε 92 ετών ο καπετάνιος  James Henry δεν ήξερε να διαβάζει. Ούτε, όμως, το παραδέχθηκε και ποτέ. Όταν έβγαινε για φαγητό, για παράδειγμα, κοιτούσε τον κατάλογο και μόλις κάποιος έδινε παραγγελία έλεγε: «Α, ναι, καλό είναι αυτό, θα το πάρω και εγώ». Όταν ερχόταν η ώρα του λογαριασμού, πριν προλάβει να αφήσει την απόδειξη ο σερβιτόρος του έλεγε: «Πείτε μας, τι σας χρωστάμε». Πριν από έξι χρόνια κάπου άκουσε ότι ο Τζορτζ Ντόσον έμαθε γράμματα σε ηλικία 98 ετών και έγραψε βιβλίο σε ηλικία 101 και είπε: «Θα το κάνω και εγώ»...

Ο βιολιστής - Γεώργιος Δροσίνης

Ἦταν ἕνας βιολιστὴς μὲ παρδαλὰ ροῦχα καὶ μὲ ὑψηλὸ σκοῦφο. Στὸ λαιμό του κρατοῦσε σφιγμένο τὸ βιολί του καὶ μὲ τ᾿ ἄλλο χέρι τὸ δοξάρι. Κουρδιζόταν κι ἔπαιζε σὰν ἀληθινὸς βιολιστής.

Κι ὅμως δὲν ἦταν ἀληθινός. Ἦταν ἀπὸ ξύλο. Ἀπὸ ἕνα πολὺ σπάνιο ὅμως ξύλο: τὸ ξύλο τῆς Ἀγάπης. Τί εἶναι αὐτὸ τὸ ξύλο κι ἀπὸ τί δένδρο κόβεται δὲν ξέρω. Ξέρω μόνο πὼς κάθε τί τὸ καμωμένο ἀπὸ τέτοιο ξύλο μπορεῖ ν᾿ ἀγαπήση σὰν ζωντανὸς ἄνθρωπος.

Ὁ βιολιστὴς ἅμα ἦρθε στὸν κόσμο ἐτυλίχθηκε μέσα σὲ χαρτί, ἐκλείσθηκε σὲ χονδρὸ κουτὶ κι ἐστάλη σ᾿ ἕνα ἐμπορικὸ γιὰ νὰ πουληθῆ σὰν νὰ ἦταν σκλάβος ὁ κακόμοιρος.

Παρανομίες - Κική Δημουλά

Ἐπεκτείνομαι καὶ βιώνω
παράνομα
σὲ περιοχὲς ποὺ σὰν ὑπαρκτὲς
δὲν παραδέχονται οἱ ἄλλοι.
Ἐκεῖ σταματῶ καὶ ἐκθέτω
τὸν καταδιωγμένο κόσμο μου,
ἐκεῖ τὸν ἀναπαράγω
μὲ πικρὰ κι ἀπειθάρχητα μέσα,
ἐκεῖ τὸν ἀναθέτω
σ᾿ ἕναν ἥλιο
χωρὶς σχῆμα, χωρὶς φῶς,
ἀμετακίνητο,
προσωπικό μου.
Ἐκεῖ συμβαίνω.

Ο Φήμιος - Ο Δείμος του Πολίτη

Τη μελωδική φωνή

άκουσα

σαν πλησίασα

το αρχοντικό σπίτι.

Μάχες τραγουδούσε

φιλοξενούμενος (,)

σαν όλους τους ποιητές (,)

δεν ήθελε όμως

να τραγουδήσει

για κατάχρηση φιλοξενίας

μη χαλάσει (,)

το κέφι των μνηστήρων (,)

προτίμησε παλιά

ανώδυνα τραγούδια.

Οι καλλιτέχνες

έχει χρόνια

που σιώπησαν

μπροστά στα βάσανα

των σύγχρονών τους,

προτιμούν

το ανώδυνο άσμα

και τη σιωπή.



Πηγή: http://chldimos.blogspot.gr/2012/08/blog-post_24.html

Βραδύτητα - Ασημίνα Ξηρογιάννη

Καθυστερούμε την συνάντησή μας.
Στην αρχή την καθυστερούσαμε τυχαία.
Τώρα πια ηθελημένα.
Και διασκεδάζουμε στη σκέψη ότι ηθελημένα καθυστερούμε.
Και ηδονιζόμαστε στη σκέψη ότι-όταν βρεθούμε-
μπορεί και να αρέσουμε ο ένας στον άλλο.
Αρέσουμε ήδη.Ήδη αδημονούμε.
Κι είναι τόσο όμορφα!
Αν είναι αυτό να αλλάξει,
ποτέ να μην βρεθούμε.



Πηγή

Ξεκινώντας τη μέρα με ένα ρητό του Αμερικανού συγγραφέα Zig Ziglar

"Αν ψάχνεις για ένα φίλο, θα ανακαλύψεις ότι είναι δυσεύρετοι. Αν είσαι διατεθειμένος να είσαι φίλος, θα τους βρεις παντού".

Καλημέρα με κάτι... φιλοσοφημένο για σήμερα

Εντυπωσιακό σπήλαιο στη Ρωσία

Το σπήλαιο βρίσκεται στην περιοχή Krasnoyarsk και ονομάζεται Zhenevka. Είναι φυσικά γεμάτο σταλακτίτες και σταλαγμίτες και η μέση θερμοκρασία του δεν ξεπερνά τους 5 ^oC.
Οι φωτογραφίες που ακολουθούν κάνουν ακόμη πιο εντυπωσιακό το σπήλαιο, καθώς η χρήση φώτων δημιουργεί μια απίστευτη οπτική πανδαισία.

Στον Άδη- Ρώμος Φιλύρας, Ο Ρεμπό της Ελλάδας.

Στον Άδη

Μια μέρα θα μισέψουμε στα σκότη
κι αν δεν το ήπιαμε όλο το ποτήρι.
Κι αν δεν εμείναμε σε θεία αγνότη,
το κορμί μας στον τάφο θ’ απογείρει.
Στερνή αγάπη θε να μοιάζει πρώτη,
τόση λαχτάρα μες στο πανηγύρι
της ζωής μας ανάρπαζε κι η νιότη
μας φούντωνε του αίματος τη πύρη.

Οι κοπέλες μονάχα θα εικονίζουν
κάθε χαρά που πέρασε και πάει
και θα στέκουν εμπρός μας σε παράτα.
Κι ούτε κι ο νους θα ξέρει όταν θα σχίζουν,
σαν άγγελοι των ουρανών τα χάη,
ποια πιο πολύ μας χρύσωνε τα νιάτα.

Ἄγγελος Σικελιανός- Τὸ Πρωτοβρόχι

Τὸ Πρωτοβρόχι

Σκυμμένοι ἀπὸ τὸ παραθύρι...
Καὶ τοῦ προσώπου μας οἱ γύροι
ἡ ἴδια μας ἤτανε ψυχή.
Ἡ συννεφιά, χλωμὴ σὰ θειάφι,
θάμπωνε ἀμπέλι καὶ χωράφι·
ὁ ἀγέρας μέσ᾿ ἀπὸ τὰ δέντρα
μὲ κρύφια βούιζε ταραχή·
ἡ χελιδόνα, μὲ τὰ στήθη,
γοργή, στὴ χλόη μπρὸς-πίσω ἐχύθη·
κι ἄξαφνα βρόντησε, καὶ λύθη
κρουνός, χορεύοντα ἡ βροχή!
Ἡ σκόνη πῆρ᾿ ἀνάερο δρόμο...
K᾿ ἐμεῖς, στῶν ρουθουνιῶν τὸν τρόμο,
στὴ χωματίλα τὴ βαριὰ
τὰ χείλα ἀνοίξαμε, σὰ βρύση
τὰ σπλάχνα νὰ μπεῖ νὰ ποτίσει
(ὅλη εἶχεν ἡ βροχὴ ραντίσει
τὴ διψασμένη μας θωριά,
σὰν τὴν ἐλιὰ καὶ σὰν τὸ φλόμο).
κι ὁ ἕνας στ᾿ ἀλλουνοῦ τὸν ὦμο
ρωτάαμε: «T᾿ εἶναι πὄχει σκίσει
τὸν ἀέρα μύρο, ὅμοιο μελίσσι;
Ἀπ᾿ τὸν πευκιὰ τὸ κουκουνάρι,
ὁ βάρσαμος ἢ τὸ θυμάρι,
ἡ ἀφάνα ἢ ἡ ἀλυγαριά;»
Κι ἄχνισα - τόσα ἦταν τὰ μύρα -
ἄχνισα κ᾿ ἔγινα ὅμοια λύρα,
ποὺ χάϊδευ᾿ ἡ ἄσωτη πνοή...

Καρλ Σάντμπεργκ (Carl Sandburg 1878-1967)

ΜΥΣΣΕ:ΓΚΑΜΙΑΝΙ Η΄ΔΥΟ ΝΥΧΤΕΣ ΠΑΡΑΦΟΡΑΣ, της Ασημίνας Ξηρογιάννη

[*To βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΑΓΡΑ σε μεταφραση Α.Στάικου.]



Περπατώντας στα σοκάκια της λογοτεχνίας του 19ου αιώνα πέφτεις πάνω σε ένα απίστευτα τολμηρό για την εποχή του κείμενο.Στην ουσία πρόκειται για μια πορνογραφική ιστορία που έγραψε ο πληθωρικός και ακόλαστος Alfred de Musset!
Και που κατέληξε να είναι το πιο γνωστό και πολυδιαβασμένο γαλλικό κείμενο του 19ου αιώνα,αφού θεωρήθηκε αριστούργημα της ερωτικής πεζογραφίας.Αρχικά το έργο κυκλοφορούσε παράνομα ,μετά έκανε τις μεγαλύτερες πωλήσεις του αιώνα και προκάλεσε σάλο...Η ηρωίδα του Μusset θα μπορούσε σημερα να παιζει σε μια χυδαία τσοντοταινία ή να ναι μια ξεφτιλισμένη πόρνη,έκφυλη ...ένα τέρας λαγνείας και διαφθοράς!Αυτή ειναι η κόμισσα Γκαμιανί,γεμάτη χειμαρρώδη ερωτισμό,που τον απολαμβάνει μέχρι θανάτου τελικά.Την διέφθειρε μια θεία της και αυτή διέφθειρε την μικρή Φάννυ.Ενα σκληρό βιβλιο γεμάτο τερατώδη όργια,βιασμούς,κτηνοβασίες,σεξ με τεχνητούς φαλλούς,υποβλητικά σκηνικά,ελεύθερα ενστικτα,φλογισμένα φιλιά,διαστροφές,παροξυσμούς ηδονής,μύηση σε πρόστυχους έρωτες,ανείπωτες τρέλες.Στο τελος του έργου η παθιασμένη νυμφομανής Γκαμιανί φυσικά και χωρίς ενδοιασμούς δηλητηριάζει τον εαυτό της και το ερωτικό της θήραμα.Η γυναίκα που νικήθηκε από την υπέρμετρη ηδονή της βογγάει καθώς ξεψυχά:

Άλλη μια πρόταση μας. «Η Σονάτα του Σεληνόφωτος» σε οπτικοποίηση στις 31 Αυγ-1 Σεπ.

Η Ομάδα Παραστατικών Τεχνών προΤΑΣΗ, με έδρα την Αθήνα, παραμένει στη Ρόδο και προετοιμάζει την έκτη -κατά σειρά- δράση της!

Καταπιάνεται με το βραβευμένο ποίημα του Γιάννη Ρίτσου «Η Σονάτα του σεληνόφωτος», από τη συλλογή «Τέταρτη Διάσταση», το οποίο παρουσιάζει σε όλη του την έκταση, για πρώτη φορά στις Πηγές Καλλιθέας. Μια εκ βαθέων εξομολόγηση για τη μοναξιά, την ερωτική επιθυμία, την ανάγκη του άλλου, τη ζωή που –διαρκώς- λιγοστεύει, το σώμα που γερνά, το παρελθόν που εξακολουθεί -πεισματικά- να αντιστέκεται. Ένας σπαρακτικός μονόλογος που απέσπασε το Πρώτο Κρατικό Βραβείο Ποίησης, το 1956.
Με την ηθοποιό Ολύνα Ξενοπούλου στο ρόλο της Γυναίκας και το μουσικό Γιάννη Παπαθεοδώρου στο ρόλο του Νέου.

Η δεύτερη θερινή πρόταση της Ομάδας ανεβαίνει για δυο μονάχα βραδιές στον Τρούλο του εμβληματικού κτηριακού συγκροτήματος της ιταλικής αρχιτεκτονικής που διασώζεται στη Ρόδο, αποτελώντας το έτερο μέρος του δίπτυχου με σκηνογραφικό άξονα «Μνημεία του υγρού στοιχείου». Μετά τα Δημοτικά Λουτρά Yeni Hammam της Μεσαιωνικής Πόλης και τις «Χίλιες και μία Νύχτες», η δράση μεταφέρεται στις ιαματικές Πηγές Καλλιθέας και στο οικοδόμημα του Τρούλου (μικρή ροτόντα με εσωτερικές κρήνες και δεξαμενή) στην τελευταία πανσέληνο του φετινού καλοκαιριού και την πρώτη –ημερολογιακά- νύχτα του φθινοπώρου. Ένα ιδιότυπο καθαρτήριο ψυχής και μνήμης, μια ανεπανάληπτη σκηνική συνάντηση Ρίτσου – Μπετόβεν!

'' TA TEΛEYTAIA ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ''- ΑΥΓΗ ΣΤΕΡΓΙΟΥ

ΤΑ  ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ  ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ  ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

Έναστρη νύχτα καλοκαιριού.

Ίσα που ακούγεται το θρόισμα των κυμάτων.

Ανοιγοκλείνει το κίτρινο μάτι του φάρου.

Απέναντι σπίτια πυροφάνια σε απροσδιόριστο μαύρο.

Στο τραπέζι του μπαλκονιού ορθάνοιχτο το βιβλίο.

Ένα αεράκι φυλλομετρά τις σελίδες.

Κουβεντολόι με τις λέξεις πρώτα.

Κι ύστερα με τη γειτόνισσα βερικοκιά.

Ψίθυροι στη βρεγμένη πετσέτα της θάλασσας στην απλώστρα.

    Κι εκείνη να το φλερτάρει  χορεύοντας καθώς ξεμακραίνει.

                     

                     Νυσταγμένη αύρα ξαπλώνει πάνω στο τρεμούλιασμα του νερού.

Ταξιδεύει στο σκαρί της αρμύρας.

Σέρνει κρυφά μαζί της τα τελευταία παιδιά του Αυγούστου.

Γράφει «τέλος» στο βιβλίο μιας εποχής.

Αύριο θα καλημερίσει το νέο φθινόπωρο.

Των αγίων τα κομμάτια- Νίκος Λυγερός.

Των αγίων τα κομμάτια

Στον Άγιο Λουκά
στα Άπελλα της Καρπάθου
ο ουρανός είναι
πιο χαμηλός
για να πιάσει των αγίων
τα κομμάτια
που στέκονται μετέωρα
στην κορυφή
μιας κυρτής σκεπής
που αντέχει αιώνες
την ανθρωπιά του χρώματος
για να βλέπουν
οι εικόνες τους ανθρώπους
που πρέπει πάση θυσία
να προστατέψουν
με τους συνδυασμούς
μιας αόρατης σκακιέρας
που επινόησε
ο δάσκαλος της δικαιοσύνης
στον Ελαιώνα
της Ανατολής
πριν έρθουν στα σπαθιά
και τα τρία δάκτυλα
του λευκού σταυρού.

Φανή Αθανασιάδου- ΕΚΕΧΕΙΡΙΑ

ΕΚΕΧΕΙΡΙΑ

Θέλω να βγω έξω
να περπατήσω στη βροχή ,
να σταθώ κάτω από σικέ ομπρέλες
να αναλογιστώ κάτω απ’ τον συννεφιασμένο ουρανό
την πρώτη φορά
που μου ‘πες σ’αγαπώ ,

αν ήταν άνοιξη ή φθινόπωρο
αν τα δένδρα ήταν γυμνά από φύλλα
αν στεκόσουν στο απέναντι παγκάκι
όπως και τώρα ,
φορώντας τη μακριά καμπαρτίνα
και τη τριμμένη ρεπούμπλικα του πατέρα .

Φανή Αθανασιάδου

(από την ποιητική συλλογή’’Δελτίο καιρού)

  

                                                 http://vorioditikosanemos.blogspot.com/

Οἱ κύκνοι τὸ φθινόπωρο - Ναπολέων Λαπαθιώτης

Οἱ κύκνοι τὸ φθινόπωρο ζητᾶνε τὴ χαρά τους
γιατὶ ἡ χαρά τους πέταξε μαζὶ μὲ τ᾿ ἁγιοκαίρι...
Θὰ ζήσουν τάχα νὰ τὴ βροῦν, τὴν ἄνοιξη; -Ποιὸς ξέρει;
...γιατὶ μπορεῖ καὶ νὰ χαθοῦν πρὶν βροῦνε τὴ χαρά τους...
Ἀπόψε τὴν περίμεναν, σχεδὸν ὅλο τὸ βράδι,
ὥσπου στὸ τέλος νύσταξαν κοιτώντας τὸ σκοτάδι,
κι ἔγειραν καὶ κοιμήθηκαν ἀπάνω στὰ φτερά τους...


Πηγή

Παραδόξως τα σκοτάδια, έχουν πάντα ως απότοκο το φως - Λάσκαρης Π. Ζαράρης

Μία μνήμη στολισμένη με τα άστρα της νυχτιάς

κι ένα δάκρυ που τρεμοπαίζει στου γλυκού ματιού τις άκρες

για ταξίδια του νου γεμάτα μες στη σιγαλιά.

Καημοί ζωντανεύουν στα σκοτάδια ξαφνικά

να πλανέψουν μια καρδιά απ’ της μοναξιάς τον δρόμο.

Σκέψεις ορθώνουνε τείχη θαυμαστά

κι ένα φεγγάρι σπαθίζει τον ουρανό με τις κίτρινες σκιές του

παίζοντας στ’ ανοιχτά της θάλασσας, σαν βάρκα που σκιρτά

μ’ έναν άνεμο ανήσυχο στις αγκαλιές των πόθων.

Είναι το σ' αγαπώ - Άννα Α. Θεοδωρίδου

Πάντα...
Πάντα λες θα τα κοιτώ...
Θα είναι τα δυο 
διαμάντια που θα 
κρατώ για πάντα 
φυλαχτό.
Η λάμψη τους θα 
χαράζει τη πορεία 

μου προς τη καρδιά 
του.
Είναι το σ'αγαπώ που 
θα ορίσουν τα αυτά 
τα δυο μάτια με καημό.

Ξεκινώντας τη μέρα με κάτι από Μικρό Πρίγκηπα...

"Αυτό που κάνει την έρημο όμορφη είναι ότι κάπου κρύβει ένα πηγάδι".

Από το έργο του Α. Εξυπερύ "ο Μικρός Πρίγκηπας"

Καλημέρα σας!