ΕΝΑ ΑΚΟΜΗ ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ ΡΕΝΑΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ

Ένα ποίημα από τη συλλογή "Μεταβάσεις" της Ρένας Τριανταφύλλου (Εκδ. Συμπαντικές Διαδρομές, 2013). Ακολουθεί μία εφ' όλης της ύλης συνέντευξη της ιδίας στο ιστολόγιό μας για την πρώτη της ποιητική συλλογή, το "μαζί" και το "χώρια" και το(ν) κάθε "αναπόδραστο" απέναντι...


Όπερ σημαίνει



Ανάμεσα σε αποσιωπητικά

θα τοποθετήσω τις σχέσεις

και τις πράξεις μου,

να πάρουν από την ενέργεια της σιωπής

και να αποθορυβήσουν το μαζί

των χρόνων που μας κόστισα.





 ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΑΝΟΙΞΤΕ ΤΟΝ ΣΥΝΔΕΣΜΟ
http://poihsh-logotexnia.blogspot.gr/2013/12/blog-post_743.html 

"Λύση", Γρηγόριος Σακαλής

Φουρτουνιασμένη ψυχή

βιώνεις την πυρά

την κόλαση

όταν τα κίνητρά τους

είναι αμφίβολα

και όλα είναι πιθανά

όταν η μοναξιά σε πνίγει

νύχτα και μέρα

οι σκέψεις γίνονται φαντάσματα

παίρνεις τους δρόμους

τρομαγμένη

ξορκίζεις τους δαίμονές σου

που μοιάζουν άνθρωποι

κοιτάς πίσω σου το χθες

πληγές ένα σωρό

το σήμερα καραδοκεί

το μέλλον σου γυρνάει την πλάτη

επιστρέφεις σ’ ένα δωμάτιο

σ’ ένα κρεβάτι

κι έχεις μονάχα μια λύση

να βγάλεις το σπαθί

απ’ το θηκάρι.

Η εορτή του πατρός μου - Εμμανουήλ Ροΐδης

Την ερχομένην Πέμπτην είναι η εορτή του Aγ. Iωάννου και του πατρός μου. Δεν υπάρχει κίνδυνος να το λησμονήσω, αφού η μητέρα μου μού το ενθυμίζει δέκα φορές τουλάχιστον την ημέραν, με κάποιον μάλιστα θυμόν, ευρίσκουσα ότι δεν με συγκινεί όσον έπρεπε η αγγελία ότι ο πατήρ μου λέγεται Iωάννης.

H αλήθεια είναι ότι τον πατέρα μου τον σέβομαι και κάπως τον φοβούμαι, διότι είναι άνθρωπος σοβαρός, ολιγόλογος και δεν μου δίνει πολύ θάρρος, δύσκολον όμως μου είναι να θεωρήσω ως μέγα κατόρθωμά του και το ότι ονομάζεται Γιάννης.

Oκτώ ημέρες προ της εορτής, με είπεν η μητέρα μου ότι ήτο καιρός να ετοιμάσω την προσφώνησίν μου. H διαταγή αυτή ηύξησε την στενοχωρίαν μου. Eύρισκα ότι ήτο όλως περιττόν και κάπως άνοστον να προσφωνήσω τον πατέρα μου, ενώ δεν είχα τίποτε νεότερον να του είπω. Έπειτα δεν ήξευρα και καλά πώς φέρονται οι προσφωνούντες. Έπρεπεν άρα να σταθώ εις δύο βημάτων απόστασιν, να υποκλιθώ και έπειτα ν’ αρχίσω την ανάγνωσιν της προσφωνήσεως, ή πρώτα να χώσω την μύτη μου, καλοσφουγγισμένην, εις τα κόκκινα γένια του πατρός μου; Εφοβούμην μήπως φανώ γελοίος και ακόμη περισσότερον μήπως εννοήσει πόσον γελοίαν εύρισκα την τελετήν.

Διά να γίνουν τα πράγματα με τάξιν, ηθέλησεν η μητέρα μου να κάμομεν προγυμνάσεις και δοκιμάς, απαράλλακτα καθώς εις το θέατρον. Η απαγγελία μου δεν την ευχαρίστησε διόλου, διά τον λόγον ότι έλειπεν από αυτήν η απαιτουμένη δόσις συγκινήσεως. Απεφάσισε λοιπόν ότι καλύτερο θα ήτο να προσφέρω την προσφώνησίν μου έγγραφον και μαζί με αυτήν μίαν γάστραν ανθέων.

ΤΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ Β.Α

 

 

ΕΥΧΕΣ ΕΠΙ ΤΟ ΝΕΟΝ ΕΤΟΣ 1453

Της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας

οι ευχές

και των Γενουατών

εις νέον ενιαυτόν τα κατευόδια

ουδ' όλως άγγιξαν

των αρπάγων αδικίας τα ωτία.

Έτσι έχουνε τα πράγματα

όταν οι διάφοροι

και οι αδιάφοροι λαοί

διαφορετικό

Αη βασίλη περιμένουν.

Και στον καιρό μας

το προκείμενο της προφητείας λέει

<Οργή λαού οργή θεού>

Πρόσχωμεν

<Φωτιά και τσεκούρι>

Σοφία

 

ΤΗΣ ΓΙΟΡΤΗΣ ΤΑ ΦΩΤΑ

Τώρα

που σβήσαν της γιορτής τα φώτα

και τα βαμμένα

τα χλωμά τα

πρόσωπά τους

θα ξεθωριάζουν

στου γραφείου την πόρτα

με αδιαμαρτύρητες σειρές σιμά τους

από ταλαίπωρους

φευγάτους

και αεριτζήδες

το δίκαιο που ψάχνουν στα υπόγεια

κομπάρσοι

στη ζωή που νταβατζήδες

στου πεζοδρόμιου τη βάλαν τα κατώγια.

Τώρα θα πεις !

Γιορτή που είσαι απάτη

ω!

Πόσα εγώ προσκύνησα σε σένα

όταν

η πλάνη προξενήτρα αγάπη

μ'έφερε να'ρθω εδώ απ' τα ξένα

και μόλις τη γιορτή πήγα ν'αρχίσω

ατιμασμένη των καιρών έγινα

δούλα

σαν το κεράκι λιώνω

και θα σβήσω

μα ήλιος θα γίνει της αγάπης μου η καρδούλα.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ

Σαν τη γιορτή που τέλειωσε η ζωή

και χάνεται στα ημίθαμπα στη νύχτα

τυλίγοντας μια διάτρητη ψυχή

σε μια θλιμένη τελευταία καληνύχτα