Διονυσιακή έκσταση - Παναγιώτης Ξενάκης

...Ανατολή...

...η Αλεξάνδρεια και η Σμύρνη...το μυστηριακό τους σαγήνευμα...

                                  ο Αιγύπτιος αυχμηρός αγέρας...

τα μισοφέγγαρα στο τέμενος με τα φαρδιά τόξα

                                      και τις ημικυκλικές κόγχες των μιναρέδων

                                                             εκείνο το μισοσούρουπο,

                                               κι ο μουεζίνης στον σεριφέ...

          …και να φτεροκοπούν στο καθρέφτισμα οι ίριδες…

Το θείο πλάσμα...κόρη σηψάντη και μεγαλέμπορα...

σοκολατί, ντελικάτη, τρυφερό στήθος, ροδαλό στόμα,

         νωχελή, αμυγδαλωτά μάτια,

                             που ξεχείλιζαν ψυχή, Ζωή και χρώμα

χέρια μάγισσας, σε πλάνευαν στον χορό τους

                      πόδια σμιλεμένα από τεχνίτη αδάμαντα

                                                λείο, ευωδιαστό, άτριχο δέρμα

το ηδυπαθές βάδισμα της...λευκό, αραχνοΰφαντο φόρεμα κι από μέσα

                                                       μια λεπτή σιλουέτα γυμνή...

η ζουμερή, χυμώδης, γεύση των μπουτιών της... ...η γεύση της...

ήταν υπέροχη ξαπλωμένη με ορθάνοιχτα τα πόδια...

                               ...ήταν υπέροχη όπως κι αν ήταν...

...κουνιόταν...                                  ...βογκούσε...

                   ...η λεκάνη της...                    ...η σάρκα της...

     ...τα μαλλιά της στο πρόσωπο...

                 εκείνο το βλέμμα της ξέφρενης διονυσιακής έκστασης...

η θελκτική, κοριτσίστικη φωνή της με την ανεπιτήδευτη,

                                                            αφελή χροιά...

           “...fuck me...fuck me...fuck me...”

               και ξεχύνονταν οι ευωδιές των ξέπνοων υγρών του έρωτα μας

…τα νερά της λάμπας καθώς έφεγγε στο μάρμαρο…

 

 

 

 

 

Από το λογοτεχνικό – δημοσιογραφικό βιβλίο: «Δίδυμοι Πύργοι – Ήμουν κι εγώ εκεί!»

 

Ξεκινώντας τη μέρα με Mark Twain...

Ο άνθρωπος που έχει μια καινούργια ιδέα είναι ένας παράξενος μέχρι η ιδέα να πετύχει.

Καλό σαββατοκύριακο!

Ντίνος Χριστιανόπουλος - Ποιήματα από τον "Μπουφέ"

Το πρόσωπο ενός πολιτικού υποψηφίου σε ένα πίνακα διαφημίσεων της πόλης - Τσαρλς Μπουκόφσκι

να τος
όχι πολλά μεθύσια
όχι πολλοί καυγάδες με γυναίκες
όχι πολλά κλαταρισμένα λάστιχα
ποτέ δε σκέφτηκε την αυτοκτονία

όχι περισσότεροι από τρεις πονόδοντοι
ποτέ δεν έχασε γεύμα
ποτέ δεν έκανε φυλακή
ποτέ δεν ερωτεύτηκε

7 ζευγάρια παπούτσια
ένας γιος στο πανεπιστήμιο
αμάξι ενός έτους
ασφαλιστήρια συμβόλαια
ένα πολύ πράσινο γρασίδι
κάδοι σκουπιδιών καλά σφραγισμένοι
θα εκλεγεί.












Πηγή: http://www.vakxikon.gr/content/view/728/474/lang,el/

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΩ - ΣΟΚΑΛΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ

Τὸ χυμένο φῶς τοῦ φεγγαριοῦ
πάνω στὴ θάλασσα
θέλω νὰ σοῦ φέρω..
Νὰ σὲ συντροφεύει
στὶς ὧρες τῆς ἀγρύπνιας
καὶ τοῦ στοχασμοῦ...
Μι'ἀχτίδα τοῦ ἥλιου
θέλω νὰ σοῦ χαρίσω
... κατὰ δική σου..
Τὴν αἴσθηση τῆς ἀλαφράδας
καὶ τὴ σιγουριὰ
τοῦ γλάρου ὅταν πετάει..

Μὰ κεῖνο ποὺ μπορῶ
στ'ἀλήθεια νὰ σοῦ δώσω,
εἶναι ἡ ὀμορφιὰ ποὺ γέννησε
ἡ μοιραία μας συνάντηση…
Εἲν'ἡ κρυφὴ χαρὰ
τῆς μυστικῆς μας προσέγγισης..
Αὐτό, ποὺ ἀόρατο,
σὰ χείμαρρος κυλάει ἀνάμεσό μας

Άτιτλο - φυγόκεντρος άρνηση

στης φυλακής τα όνειρα κομμάτια δεν μαζεύω πια

λόγια ατελέσφορα απύθμενα που σάστισαν χρόνια πνιγμένα

στης φυλακής το ξέφωτο αντίρροπο το είναι μοιάζει

υποχωρεί το έδαφος και βήματα του χτες δε φτάνουν

στης φυλακής τον χρόνο εγώ δε ζω κι εγώ κάθε φορά που λέω πεθαίνω

μα η νύχτα στο δικό της φως ο έρρυθμος παλμός αναδομεί τον λόγο

Ξεκινώντας τη μέρα με Ταγκόρ...

Κάθε παιδί φέρνει το μήνυμα ότι ο Θεός δεν έχει αποθαρρυνθεί ακόμα από τον άνθρωπο.

Καλημέρα!

Thomas Moran

Εκεί που η έρημος συναντά τη θάλασσα!

Η έρημος Ναμίμπια διαθέτει μερικούς από τους ψηλότερους και θεαματικότερους αμμόλοφους του κόσμου, που σε ορισμένα σημεία φτάνουν μέχρι την άκρη του Ατλαντικού Ωκεανού δημιουργώντας ένα από τα πλέον σουρεαλιστικά… αξιοθέατα! Το ξανθό ή πορτοκαλί χρώμα της άμμου έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το απόλυτο γαλάζιο της θάλασσας σε μια εικόνα που κόβει την ανάσα.

Το καλύτερο σημείο θέασης δεν είναι άλλο από την πόλη Σβακοπμούντ της Ναμίμπια, τη μεγαλύτερη παραλιακή πόλη της χώρας αλλά και ένα από τα ωραιότερα τουριστικά θέρετρα που συγκεντρώνει πλήθος κόσμου. Οι ρίζες της πόλης είναι γερμανικές, ενώ ξεχωρίζει η παλιά γερμανική συνοικία στο κέντρο της πόλης, κάνοντας ακόμα πιο έντονη την αντίθεση που παρατηρεί ο επισκέπτης στο τοπίο.

Μα μια μέρα... - Μενέλαος Λουντέμης

Μιὰ μέρα -φίλοι μου καλοί-
ἕνα σταχτὺ σύννεφο ἄφησε τὸν οὐρανό του
κι ἔπεσε στὴ κάμαρά μου.
Καὶ τότε... ὅλα... ἔχασαν τὸ χρῶμα τους.
Η Θλίψη ἔγινε σταχτιά.
Σταχτιὰ κι η χαρά.
Σταχτὺς κι Ἔρωτας.
Καὶ σταχτύς -ἀλίμονο- κι ο Θάνατος.

Ὦ Σειρῆνα, ἐσύ...
Ἐσὺ ποὺ τά ῾βαψες ὅλα.
Ποὺ τ᾿ ἄλλαξες ὅλα,
γιατί δὲν ἄφηνες τὸ Θάνατο
-τουλάχιστον αὐτόν-
νὰ μὲ πάρει μὲ τ᾿ ἀληθινό του χρῶμα;

Ο βίος του Ισμαήλ Φερίκ Πασά (απόσπασμα) - Ρέα Γαλανάκη

Ο Ισμαήλ Φερίκ Πασάς σκέφτηκε τότε πως, αν η ζωή του είχε κυλήσει στην τροχιά των μαχαιριών, κι αυτό αποδεικνυόταν από την αιχμαλωσία του ως χριστιανού και από τους πολέμους του ως μουσουλμάνου, άλλα μαχαίρια έπρεπε να φοβάται. Αυτά που σκίζουν μαλακά τον αυγουστιάτικο αέρα, σαν περιστέρια που κατεβαίνουνε να πιουν νερό σε στέρνα κάτω από συκιές και κυπαρίσσια. Ο θάνατος είναι το άσπρο πούπουλο, που περισσεύει από την κίνηση και πέφτει στο νερό. Είδε την στέρνα κατακόκκινη. Έφερε το χέρι στους κροτάφους, για να δει αν οι πρώτες άσπρες τρίχες δίνουν στις ρώγες των δαχτύλων διαφορετική αφή. Ήπια, κουρασμένα πούπουλα. Αν ζει η μάνα του, θα έχει κάτασπρα μαλλιά, που άλλαξαν χρώμα στο πλευρό άλλου άντρα κι άλλων παιδιών. Η φωνή της χαμήλωσε φωνάζοντας το όνομά του δυο φορές σαν να τον μάλωνε, ότι προσπάθησε να την ξεχάσει κινδυνεύοντας τη ζωή του στις μάχες. Όμως έφτασε πια στην ηλικία που όφειλε να την ξεχάσει με τον μόνο τρόπο που υπήρχε. Να παντρευτεί, σύμφωνα με τη σειρά του, και να γλυκάνει έτσι το πένθος για τον χαμό του αγαπημένου του φίλου. Αυτή θα χαιρόταν να τον ξέρει στις φροντίδες άλλων γυναικών.










Εκδόσεις Καστανιώτη

Παρά ένα τεσσαράκοντα - Νικολέττα Σίμωνος

Διατείνεσαι πως μ’ αγαπάς
Το διατυμπανίζεις κιόλας
Υπόσχεσαι πως τον πόνο μου θα τεμαχίσεις
σε παρά ένα τεσσαράκοντα κομμάτια
και θα τα ρίξεις
στο στόμα του τέρατος του Λοχ Νες
Όρκο παίρνεις πως δεν θα με κάνεις jamais
να πω «bonjour tristesse»

Στο λέω και στο ξαναλέω,
μα δεν έμαθες ν’ ακούς:
τα λόγια, τα λόγια τα μεγάλα, τα μεγαλόστομα,
είναι βουβά για τα δικά μου ώτα
Η Λογοπία τους, όπου ζουν
φαντασιόπληκτα και ονειροπαρμένα,
χτισμένη είναι
πόδια παρά ένα τεσσαράκοντα κάτω από την επιφάνεια
του φλοιού της σιγοβράζουσας σφαίρας
                    -όσα και τα ραπίσματα στον μάρτυρα της ψυχής μου-

Πρέπει να σκάψεις,
όχι με τσάπα, μα με τα δυο σου χέρια,
και να γεμίσεις τις χούφτες σου μ’ αυτά
Καθώς θα τ’ ανεβάζεις
πόδια παρά ένα τεσσαράκοντα πάνω απ' τη γη,
να πάρουν σάρκα και οστά,
ν’ αλλάξουν όνομα,
ν’ αρχίζει από «π»

Και τότε βλέπουμε
Έτσι κι αλλιώς, ποιος είπε πως πιστεύω στην αγάπη!








Πηγή: http://psichisekfrasi.blogspot.gr/2013/05/blog-post_6.html

Τελευταία Υπόσχεση - Χρήστος Κεραμίδης

Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς.
Κάποτε οι πλοηγοί
ίσως να συμφωνήσουν.
Ίσως να ορκιστούν
σε μια ενότητα που ποτέ δεν υπήρξε
σε μια τελευταία υπόσχεση.
Ναι,
... κάπου πρέπει να υπάρχουν
σημαίες ξεχασμένες
καρφωμένες στους βράχους των νησιών.

Ξεκινώντας τη μέρα με Edmund Hillary (κατακτητή του Έβερεστ)...

Δεν νικήσαμε το βουνό αλλά τους εαυτούς μας.







Πηγή: http://www.gnomikologikon.gr/index.html

Καλημέρα σας!

Μπαλάντα στην αγαπημένη - Francois Villon

Ψεύτρα ομορφιά, που τόσο μου κοστίζεις.
Γλυκειά υποκρίτρα, με καρδιά σκληρή,
αγάπη, που σαν πέτρα δε λυγίζεις.
Του μαύρου χαλασμού μου εσύ αφορμή,
που τη καρδιά μου θες να δεις νεκρή.
Περήφανη, που θάνατο όλο σπέρνεις.
Ανήλεη δε σου λέει ποτέ η ψυχή,
αντίς απελπισιά, χαρά να φέρνεις;

Τη συμπόνοια, που εσύ δε μου χαρίζεις,
κάλλιο να ζήταγα αλλού μα δε βολεί,
απ' το φαρμάκι που όλο με ποτίζεις,
για να γλιτώσω φεύγω όλος ντροπή.
Βοήθεια, ωιμέ! Μεγάλη και μικρή,
έτσι, άμαχο νεκρό, γιατί με σέρνεις;
Λυπήσου με πια, δείξου σπλαχνική...
Αντίς απελπισιά, χαρά να φέρνεις.

Θα' ρθεί καιρός που κλαίοντας, θ' αντικρύζεις
μαραμένη την άνθησή σου αυτή.
Πώς θα γελώ, αν μπορώ, όταν θα τσακίζεις;
θε να 'μαι τότε γέροντας κι εσύ,
άσχημη, δίχως χρώμα και ζωή.
Μέθα λοιπόν και τη χαρά μη παίρνεις
απ' όλους, όσο κι αν είσαι και ζωηρή
κι αντίς απελπισιά, χαρά να φέρνεις!

Πρίγκιπα, απ' όλους πρώτα εσύ εραστή,
πιότερο η θλίψη ας μη σε συνεπαίρνει.
Έχει όμως χρέος, κάθε καρδιά πιστή,
αντίς απελπισιά, χαρά να φέρνει...









Πηγή: http://www.peri-grafis.com/ergo.php?id=815

Ο Ρωμηός - Γεώργιος Σουρής

Στον καφενέ απ’ όξω σαν μπέης ξαπλωμένος,
του ήλιου τις ακτίνες αχόρταγα ρουφώ,
και στων εφημερίδων τα νέα βυθισμένος,
κανέναν δεν κοιτάζω, κανέναν δεν ψηφώ.

Σε μία καρέκλα το’ να ποδάρι μου τεντώνω,
το άλλο σε μίαν άλλη, κι ολίγο παρεκεί
αφήνω το καπέλο, και αρχινώ με τόνο
τους υπουργούς να βρίζω και την πολιτική.

Ψυχή μου! τί λιακάδα! τί ουρανός ! τί φύσις !
Αχνίζει ομπροστά μου ο καϊμακλής καφές,
κι εγώ κατεμπνευσμένος για όλα φέρνω κρίσεις,
και μόνος μου τις βρίσκω μεγάλες και σοφές.

Βρίζω Εγγλέζους, Ρώσους, και όποιους άλλους θέλω,
και στρίβω το μουστάκι μου αγέρωχο πολύ,
και μέσα στο θυμό μου κατά διαόλου στέλλω
τον ίδιον εαυτό μου, και γίνομαι σκυλί.

Φέρνω τον νουν στον Διάκο και εις τον Καραΐσκο,
κατενθουσιασμένος τα γένια μου μαδώ,
τον Έλληνα εις όλα Ανώτερο τον βρίσκω,
κι απάνω στην καρέκλα χαρούμενος πηδώ.

Την φίλη μας Ευρώπη με πέντε φασκελώνω,
απάνω στα τραπέζι τον γρόθο μου κτυπώ...
εχύθη ο καφές μου, τα ρούχα μου λερώνω,
κι όσες βλαστήμιες ξέρω αρχίζω να τις πω.

Στον καφετζή ξεσπάω... φωτιά κι εκείνος παίρνει.
αμέσως άνω κάτω τού κάνω τον μπουφέ,
τον βρίζω και με βρίζει, τον δέρνω και με δέρνει,
και τέλος... δεν πληρώνω δεκάρα τον καφέ.

 

Πηγή

Πίσω στο χρόνο - Κωνσταντίνος Μακρής

Βαρέθηκα τις ίδιες μαλακίες.
Να παίρνω, να δίνω, να σκορπώ.
Τα βράδια στις σκληρές αναλγησίες
παρέα με τους τοίχους να τη βρω.


Σε μια αγάπη που μου άφησε σημάδια
χρέη αιώνια να χρωστώ.
Σε μέρη που περπάτησα τα βράδια
όλο εκεί άθελα να τριγυρνώ.


Ας ανέβουμε κι αυτό το σκαλοπάτι,
χρόνια τώρα αραχνιάζει στα σκαριά.
Κοντά σου πανάρχαια μου αγάπη
μη μ' αφήνεις άλλο δίχως αγκαλιά.









Πηγή: http://konstandinosmakris.blogspot.gr/

Πατήρ πατέρων - Β.Α.

Καινούρια με το Μάη ανοίξαν τα πολυχρώματα φτερά

για να πετάξουν στο γαλάζιο μέσα στου ήλιου τη χαρά

τη φωτισμένη πουν κοντά μας και όμως τόσο μακρινή

μέσα στου απείρου μοιάζει να ναι τ'απείρου βάθος και φωνή

 

κι ύμνο να ψέλνει φωτοφόρο από τον πρώτο τον καιρό

τότε που η Πατρική Αγάπη της κτίσης άρχισε χορό

κι ήμουν εκεί ! Κι είδα να φεύγουν μπάλες μικρές από τα στήθια

να μεγαλώνουν να μακραίνουν μες σε συμπάντου βαθιά βύθια

 

και έγιναν του αστρονόμου δέος και γνώση και ζωή

του κόσμου γίναν απ'τη νύχτα το χρυσοφώτιστο πρωί

της μαγικής γίναν εικόνας το πολυχρώματο το χάδι

και λαμπροφόρο ελπιδοφόρο Ανάστασης γίναν το βράδυ

 

κι έφυγε η σκοτοφόρα εκείνη εκείνη η αρχαία η αρά

το όνειδος έφυγε σε κέρκος κομήτη πάνω την ουρά

θα ταξιδεύει πια κι ο κόσμος ως την Ανέσπερη τη μέρα

ώσπου να φτάσουμε στο σπίτι ! Ω των πατέρων μας

Πατέρα.

Μια υπενθύμιση για το διαγωνισμό μας, δύο μέρες πριν λήξει...

http://poihsh-logotexnia.blogspot.gr/2013/04/blog-post_20.html

Ξεκινώντας τη μέρα με χιούμορ από τον Oscar Wilde...

Δεν μεταθέτω ποτέ για αύριο ό,τι μπορώ να κάνω μεθαύριο.

Χαρούμενο πρωινό!

Οι μουσικοί αριθμοί - Νικηφόρος Βρεττάκος

Χωρίς τη μαθηματική τάξη, δεν στέκει
τίποτε: Ούτε ουρανός έναστρος,
ούτε ρόδο. Προπαντός ένα ποίημα.
Κι ευτυχώς ότι μ’ έκανε η μοίρα μου
γνώστη των μουσικών αριθμών,
ότι κρέμασε μιαν αχτίνα πλέον
το άστρο την ημέρας στην όρασή μου
και κάνοντας τα γόνατά μου τραπέζι
εργάζομαι, ως να ‘ταν να φτιάξω
έναν έναστρο ουρανό, ή ένα ρόδο.








Πηγή

ΤΟ ΡΟΛΟΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ… - ΑΓΑΘΗ ΑΓΓΕΛΑΚΗ

ΤΟ ΧΕΛΙΔΟΝΙ ΔΙΕΓΡΑΦΕ ΚΥΚΛΟΥΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΔΟΜΕΝΟ ΣΤΑ ΚΥΜΑΤΑ ΣΩΜΑ ΤΗΣ…
ΤΑ ΚΥΜΑΤΑΚΙΑ ΑΣΠΡΙΖΟΝΤΑΣ ΕΜΟΙΑΖΑΝ ΑΠΟ ΨΗΛΑ ΜΕ ΛΕΥΚΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ ΠΟΥ ΦΙΛΟΔΟΞΟΥΣΑΝ ΠΕΡΙΤΕΧΝΗ ΚΟΡΝΙΖΑ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΣΤΟΝ ΠΙΝΑΚΑ ΠΟΥ ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΗΣ ΘΑ ΑΠΕΙΚΟΝΙΖΕ…Η ΘΑΛΑΣΣΑ Η ΜΑΝΑ ΤΟΥΣ, ΘΑΡΡΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΒΑΖΕ ΟΡΙΑ , ΤΡΙΓΥΡΩ ΤΗΣ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ,ΕΥΛΑΒΙΚΑ ΝΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΧΟΥΝ ,ΕΜΠΟΔΙΖΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΛΛΑ ΚΥΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΞΕΓΝΟΙΑΣΤΑ ,ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΒΛΕΠΑΝ ΑΜΕΣΩΣ.
ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΤΗΣ ΔΕΜΕΝΟ ΜΕ ΜΙΑ ΓΑΛΑΝΟΛΕΥΚΗ ΚΛΩΣΤΗ ΚΡΕΜΟΤΑΝ ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΔΙΑΜΑΝΤΕΝΙΟ ΚΟΥΤΙ ΠΟΥ ΦΙΛΟΞΕΝΟΥΣΕ ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ,ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΗΣ,ΓΡΑΜΜΕΝΗ ΣΕ ΜΙΑ ΣΕΛΙΔΑ ΑΡΩΜΑΤΙΣΜΕΝΗ ΑΛΛΟΤΙΝΩΝ ΕΠΟΧΩΝ…
Ο ΑΕΡΑΣ ,ΤΡΥΦΕΡΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΩΝ ΛΕΥΚΩΝ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΩΝ ΚΑΙ ΠΙΣΤΟΣ ΣΥΖΗΓΟΣ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ ΚΡΕΜΑΣΕ ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΣΕ ΕΝΑ ΜΑΚΡΙΝΟ ΣΥΝΝΕΦΟ,ΥΠΝΩΤΙΣΜΕΝΟΣ ΚΙ ΑΥΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΑΡΑΜΙΛΛΗ ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΗΣ…ΑΠΕΜΕΙΝΕ ΝΑ ΤΗΝ ΧΑΙΔΕΥΕΙ ΑΠΑΛΑ ΝΙΩΘΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΑΝΙΣΧΥΡΟΣ ,ΑΦΟΥ ΑΥΛΟΣ ΗΤΑΝ ,ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΧΕΡΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΠΑΡΕΙ ,ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΦΩΝΗ ΝΑ ΤΗΝ ΞΥΠΝΗΣΕΙ …
ΣΤΗΝ ΧΡΥΣΑΦΕΝΙΑ ΠΑΡΑΛΙΑ ΕΝΑΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΑΔΩΝΙΣ ΕΠΑΙΖΕ ΑΦΗΡΗΜΕΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΧΡΥΣΗ ΑΜΜΟ ,ΦΟΡΩΝΤΑΣ ΑΘΕΛΗΤΑ ΤΟΝ ΜΑΝΔΥΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΠΑΓΩΝΕ ΤΟΣΟ ,ΠΟΥ ΘΑΡΡΕΙΣ ΤΟΥ ΕΚΟΒΕ ΤΗΝ ΑΝΑΣΑ…ΒΑΡΥ ΤΟ ΦΟΡΤΙΟ ΠΟΥ ΚΟΥΒΑΛΟΥΣΕ ΣΗΜΕΡΑ ΑΣΗΚΩΤΟ,ΑΠΑΝΘΡΩΠΟ…
ΟΙ ΛΥΓΜΟΙ ΠΟΥ ΑΡΧΙΣΑΝ ΝΑ ΤΡΑΝΤΑΖΟΥΝ ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ,ΕΜΟΙΑΖΑΝ ΠΑΡΑΦΩΝΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΗΣΥΧΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΜΥΘΕΝΙΟΥ ΤΟΠΙΟΥ ,ΠΟΥ ΘΑ ΛΕΓΕ ΚΑΝΕΙΣ ΠΩΣ Ο ΘΕΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΚΟΥΡΑΖΕΙ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ ,ΓΙΑ ΝΑ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥ…

Για το μνημείο των Ασσυρίων - Νίκος Λυγερός

Για το μνημείο των Ασσυρίων
επιλέξαμε απλές γραμμές
για να χαράξουμε το γρανίτη
και να δει ο καθένας
το μικρό κορίτσι,
τη γυναίκα με το στήθος
που είναι έγκυος
και πίσω της
αλλά πάντα κοντά
τον άντρα με το κάλυμμα
το παραδοσιακό
που ακουμπά την κόρη του
που κρατά και η μάνα της
για να φαίνεται
η αδικία της γενοκτονίας
γιατί δεν υπάρχει
κανένας οπλισμός
και το αντρικό στοιχείο
είναι ελάχιστο
για να φανεί
ότι δεν υπήρχε
κανένας κίνδυνος
ενώ ο γενοκτόνος
έλεγε το αντίθετο.







Πηγή

Ξεκινώντας τη μέρα με Erica Jong...

Όλοι έχουν ταλέντο. Αυτό που είναι σπάνιο είναι το κουράγιο να ακολουθήσεις το ταλέντο στα σκοτεινά μονοπάτια που σ’ οδηγεί.

Καλημέρα!