"ΑΠΟ ΤΟ ΣΑΡΚΙΝΟ ΛΟΓΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ"

Τί ὄμορφη ποὺ εἶσαι. Μὲ τρομάζει ἡ ὀμορφιά σου.

 Σὲ πεινάω. Σὲ διψάω.
Σοῦ δέομαι: Κρύψου, γίνε ἀόρατη γιὰ ὅλους, ὁρατὴ μόνο σ᾿ ἐμένα.
Καλυμένη ἀπ᾿ τὰ μαλλιά ὡς τὰ νύχια τῶν ποδιῶν μὲ σκοτεινὸ διάφανο πέπλο
διάστικτο ἀπ᾿ τοὺς ἀσημένιους στεναγμοὺς ἐαρινῶν φεγγαριῶν.
Οἱ πόροι σου ἐκπέμπουν φωνήεντα, σύμφωνα ἰμερόεντα.
Ἀρθρώνονται ἀπόρρητες λέξεις. Τριανταφυλλιὲς ἐκρήξεις ἀπ᾿ τὴ πράξη τοῦ ἔρωτα.
Τὸ πέπλο σου ὀγκώνεται, λάμπει πάνω ἀπ᾿ τὴ νυχτωμένη πόλη μὲ τὰ ἠμίφωτα μπάρ,
τὰ ναυτικὰ οἰνομαγειρεῖα.
Πράσινοι προβολεῖς φωτίζουνε τὸ διανυκτερεῦον φαρμακεῖο.
Μιὰ γυάλινη σφαῖρα περιστρέφεται γρήγορα δείχνοντας τοπία τῆς ὑδρογείου.
Ὁ μεθυσμένος τρεκλίζει σὲ μία τρικυμία φυσημένη ἀπ᾿ τὴν ἀναπνοὴ τοῦ σώματός σου.
Μὴ φεύγεις. Μὴ φεύγεις. Τόσο ὑλική, τόσο ἄπιαστη.
Ἕνας πέτρινος ταῦρος πηδάει ἀπ᾿ τὸ ἀέτωμα στὰ ξερὰ χόρτα.
Μιὰ γυμνὴ γυναῖκα ἀνεβαίνει τὴ ξύλινη σκάλα κρατώντας μιὰ λεκάνη μὲ ζεστὸ νερό.
Ὁ ἀτμὸς τῆς κρύβει τὸ πρόσωπο.
Ψηλὰ στὸν ἀέρα ἕνα ἀνιχνευτικὸ ἑλικόπτερο βομβίζει σὲ ἀόριστα σημεῖα.
Φυλάξου. Ἐσένα ζητοῦν. Κρύψου βαθύτερα στὰ χέρια μου.
Τὸ τρίχωμα τῆς κόκκινης κουβέρτας ποὺ μᾶς σκέπει, διαρκῶς μεγαλώνει.
Γίνεται μία ἔγκυος ἀρκούδα ἡ κουβέρτα.
Κάτω ἀπὸ τὴ κόκκινη ἀρκούδα ἐρωτευόμαστε ἀπέραντα,
πέρα ἀπ᾿ τὸ χρόνο κι ἀπ᾿ τὸ θάνατο πέρα, σὲ μιὰ μοναχικὴ παγκόσμιαν ἕνωση.
Τί ὄμορφη ποὺ εἶσαι. Ἡ ὀμορφιά σου μὲ τρομάζει.
Καὶ σὲ πεινάω. Καὶ σὲ διψάω. Καὶ σοῦ δέομαι: Κρύψου.

ΠΗΓΗ

ΕΙΔΗΣΗ - ΣΟΦΙΑ ΣΚΟΥΛΙΚΑ -ΒΕΛΛΟΥ

ποιητής με σχοινί από λέξεις κρεμαστεί
όλα τα είχε δει
όλες τις λέξεις είχε γράψει
αλήθεια –ψευδαίσθηση
τρόμος –γαλήνη
ερώτημα –απάντηση
αυγή –βράδυ
παροξυσμός -συνεύρεση
αθέτηση –υπόσχεση
αγάπη –μίσος
ημικύκλιο- κύκλος
ειρήνη- πόλεμος
θάλασσα –γλαρός
σελήνη-ήλιος
ζωη- θάνατος
φτώχεια -πλούτος
πήρε τόσα λίγα από την ζωη
όρκος

Μύριαμ - Αγαθή Αγγελάκη

Ύπαρξη σμιλεμένη από νότες και στίχους
με μια βιβλιοθήκη κρυμμένη στα μάτια της,
γεννημένη να κάνει κτήμα της
τα φανερά και τ αφανέρωτα,
γεννημένη να κατακτήσει
τα μονοπάτια της ψυχής
και τις λεωφόρους της ζωής...

Ευρυδίκη - Παυλίνα Γεροντούδη (Μύρινα)

Κι απόψε αναμνήσεις ήπια

και ζαλίστηκα

στο ίδιο το παλιό το ταβερνάκι.

Εικόνες είχα συντροφιά

της νιότης μας της τρυφερής,

κι η νοσταλγία ζωντανή σε έφερε κοντά μου.

Σαν τότε σε αγκάλιασα

και στοργικά σε χάιδεψα

στα μαύρα τα μαλλιά σου τα γυαλιστερά.

Όταν μου χαμογέλασες,

μονάχοι στον πλανήτη είχαμε μείνει.

Εσύ, εγώ και οι καρδιές μας οι αγνές,

να φτερουγίζουν μες τα σύννεφα απαλά.

«Σε αγαπούσα ». Φώναξα.

«Από τότε που γεννήθηκες

κι ακόμα πριν. Έλα κοντά»,

μα εσύ δε μ’ άκουσες.

Σαν άλλη Ευρυδίκη εξαφανίστηκες,

χτυπώντας τις φτερούγες σου αργά.

Ξεκινώντας τη μέρα με Ευριπίδη...

Ο χρόνος δίνει όλες τις απαντήσεις χωρίς να χρειάζεται καν τις ερωτήσεις.

Καλό Σαββατοκύριακο!

Κείμενο: Κιχεμ
Εικόνα: fotizontas




Πηγή: http://ablackspade.wordpress.com/

Ο ΕΡΩΤΙΚΟΣ ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ - "ΔΥΟ ΣΟΝΕΤΑ ΓΙΑ ΤΗ ΤΖΕΝΗ"

1. 

Πάρε όλα, πάρε όλα τα τραγούδια μου
Που απλώνει ταπεινά ο έρωτας στα πόδια σου,
Όταν η πλούσια μελωδία της Λύρας μου,
Αφήνει την ψυχή ελεύθερα να λάμπει.

Ώ! Ας έβρισκε η ηχώ του τραγουδιού τη δύναμη
Να ξεγελάει την αγωνία με τρυφερές ωδές,
Με πάθος να γεμίζει τον χτύπο του σφιγμού
Έτσι που τέλεια η καρδιά σου να χτυπάει,

Τότε θα γίνω μάρτυρας από μακρυά
Του πώς η Νίκη σε φωτίζει πάλι,
Τότε θα πολεμήσω με άλλη δύναμη,
Κι η μουσική μου στο ψηλότερο σημείο θ' αγγίξει,

Ελεύθερος και μεταμορφωμένος
Θα παίξω τις χορδές του τραγουδιού μου

Και με γλυκό παράπονο θ' αφήσω
Τη Λύρα μου να κλάψει.

2.

Τελευταίο Σονέτο Για Τη Τζένη
Απόμεινε ακόμη ένα πράγμα να σου πώ
Για να σ' αποχαιρετήσω μικρό μου παιδί
Τώρα που το τραγούδι μου τελειώνει,
Είναι τα τελευταία κύματα των ασημένιων παλμών

Και της φουσκοθαλασσιάς όπου χαρίζει τη
Μουσική της, η ανάσα της Τζένης μου.
Σα χελιδόνι πάνω από γκρεμό
Πέφτει το σούρουπο στους καταρράκτες

Και στ' απέραντα δάση,
Οι ευκίνητες στιγμές της ζωής συνεχίζουν
Βιαστικά να κυλούν ώσπου πάλι να βρούνε
Σε σένα τα όρια της απόλυτης τελειότητας.
Θαρραλέα ντυμένες με χιτώνες φωτιάς
Που κυματίζουνε, περήφανες καρδιές εξυψωμένες
Και μεταμορφωμένες απ' το διάφανο φώς,
Ελεύθερες τώρα δεσπόζουν για πάντα,

Κι έτσι εγώ σταθερά θα μπορώ να πατήσω
Μέσα στο απέραντο διάστημα,
Νικώντας κάθε πόνο στη λάμψη του προσώπου σου
Τη στιγμή που τα όνειρα πάλι προβάλλουν
Σαν αστραπές γύρω απ' το Δένδρο της Ζωής.

ΠΗΓΗ

"Η μελαγχολία του βουνού στον ποιητικό υπαρξισμό" Δεν καταλαβαίνω, παιδιά, αλήθεια. Ηλίας Θ. Παππάς

Πάντα μου κάνουν εντύπωση όσοι ανεβαίνουν σε ένα οποιοδήποτε βήμα και αρχίζουν να μιλάνε για το ένα και το άλλο της ποίησης. Θέματα "υψηλής φιλοσοφικής διανόησης", "έντεχνης μετρικής αποκρυπτογράφησης", "άλογης πνευματικής φαντασίας" και ένα σωρό άλλα και ωραία που, μάρτυς μου ο Θεός, ποτέ δεν κατάλαβα.

Και δεν μπορώ να προσποιηθώ ότι τα καταλαβαίνω κιόλας.

Το πρόβλημα, βέβαια, μάλλον είναι δικό μου, γιατί με όση ευκολία οι εκάστοτε ομιλητές αναλύουν τι είναι η ποίηση ή πώς ενεργεί το "έλλογο στο ταυτόσημο του φαντασιακού" (what the fuck?), άλλο τόσο δύσκολο είναι για μένα να τελειώσω έναν και μόνο στίχο, να του δώσω τη θέση που του αξίζει δίχως να τον προσβάλλω ή να τον αξιώσω σε περισσότερα απ' όσα του πρέπουν.

Καταλαβαίνετε, τότε, το σοκ που μου προκαλείται όταν βλέπω την ευκολία με την οποία αναλύονται θέματα που με βασανίζουν (ή έστω παραπλήσιά τους), όπως η ανάγκη της εκ νέου εφεύρεσης του λόγου σε κάθε ποιητική συλλογή, η ταυτότητα του ποιητικής γραφής και η εξέλιξή της αλλά και ο μόχθος μιας συλλογικής έκφρασης των πιο σημαντικών προσωπικών δεινών του ποιητή, πράγματα, όπως φαίνεται, πολύ απλά για όλους τους άλλους εκτός από εμένα.

Για να μη μιλήσω για την ευκολία που γράφονται βιβλία επί βιβλίων και ποιήματα επί ποιημάτων.

Τρομακτικό. Αλήθεια.

Για να πω και του στραβού το δίκιο, όμως, κάθε φορά που διαβάζω ένα από αυτά τα δοκίμια/αναλύσεις/πνευματικές αποκαλύψεις δεν μου λέει κάτι το ενδιαφέρον, μα την αλήθεια, γιατί όλα σχεδόν είναι περιγραφικά!

Αγαθοδαίμων - Σωκράτους Δαιμόνιο (Δημήτρης Μούχας)

Είναι η ώρα που με πιάνει

και κανένας δεν με φτάνει

που αρχίζω και ξεδίνω

μόνος περπατώ και φθίνω.

Είναι η ώρα που με πιάνει

και ο νους με ανταμείβει,

που ωραίες ιδέες συλλαμβάνει

και γραπτώς της μεταδίδει.

Περπατώ λοξά και βλέπω

κ' εντυπώνω με αισθήσεις,

είναι η ώρα που με ανταμείβει

και σταματάει τις συγχύσεις.

Είναι η ώρα που αρχίζω

και μ' επίγνωση τους κόμπους αφοπλίζω,

είναι η ώρα που ματώνω

μόνος σκέπτομαι και λειώνω.

Είναι η ώρα που αρχίζω

και μ' επίγνωση τους κόμπους λύνω,

που το σώμα χαλαρώνω,

ευδαιμονίας έγερση βιώνω.

Κοιλάδα της σιωπής - Β.Α.

Στης μνήμης μέσα τη βαθιά κοιλάδα της σιωπής

ένα παλιό αντάμωσα του φεγγαριού στολίδι

μ' ίδιο χαμόγελο αγνής καθάριας μιας ψυχής

του ουρανού που βάδισε το αγύριστο ταξίδι

έστεκε μόνο σιωπηλή ντυμένη το μυστήριο

και μ΄ένα βλέμμα που λεγε ανέβα λίγο ακόμα

στο αιώνιο το αθάνατο άγνωστο τελεστήριο

ντυμένη με αδιάστατο του παραδείσου χρώμα

στου άπειρου τα ιδανικά θυσία να προσφέρεις

ευχαριστία αληθινή ιερεύς άφατου λόγου

και νικητής το θερισμό το στάχυ να προσφέρεις

που έκοψες στις χωραφιές κνώδαλου αντιλόγου

στροβιλιστός σηκώθηκε τότε άνεμος της λήθης

και από μπρος μου ξαφνικά ως φάνηκε εχάθη

φωνή ακούστηκε ! Εσύ ακόμα δεν εκλήθης

εδώ ! Γύρνα στη ματαιοροή σε ψευτοκόσμου πάθη.

Ξεκινώντας τη μέρα με Όμηρο...

Οπποίον κ’ είπησθα έπος, τοίον κ’ επακούσαις.
(ό,τι λόγο πεις, τέτοιον και θ’ ακούσεις)









Ιλιάδα Υ 250

Πηγή: http://www.gnomikologikon.gr/index.html

Καλημέρα!

Μια βαθιά παγωμένη πράσινη… θάλασσα!

Ο φωτογράφος και επαγγελματίας δύτης Franco Banfi εξερευνά τη Λευκή Θάλασσα στη βορειοδυτική ακτή της Ρωσίας. Σε βάθος δέκα μέτρων και σε θερμοκρασία νερού -2 βαθμούς Κελσίου, ο Franco βούτηξε μαζί με έναν συνάδελφό του κάτω από ένα μεγάλο στρώμα πάγου και έγινε μάρτυρας εκπληκτικών χρωμάτων. Αντί για το απέραντο γαλάζιο βρέθηκε μπροστά σε ένα εκπληκτικό πράσινο χρώμα, που οφείλεται σε ένα συστατικό της οργανικής ύλης του εδάφους που καταλήγει στο νερό της θάλασσας. Σε συνδυασμό με τα τεράστια μπλοκ πάγου που υπάρχουν στην περιοχή η κατάδυση αποτέλεσε για τον ίδιο μια μοναδική εμπειρία.

Δεμένος με ένα σχοινί, προκειμένου να μην χάσει τον προσανατολισμό του, ο Franco περιηγήθηκε στα νερά, ανάμεσα στους πάγους και στους δαιδαλώδεις υποβρύχιους διαδρόμους, λαμβάνοντας εκπληκτικές εικόνες που κόβουν την ανάσα. «Μόλις στα 30 λεπτά άρχισα να αισθάνομαι το κρύο στα χέρια μου. Αν και έχω βουτήξει ξανά στη Λευκή Θάλασσα, αυτή τη φορά βρήκα έναν απίθανο χρωματισμό, η διαφοροποίηση του οποίου εξαρτάται κάθε φορά από την ποσότητα της οργανικής ύλης που υπάρχει στο νερο. Κάθε φορά η εμπειρία είναι μοναδική και καθόλου βαρετή…», λέει ο ίδιος.

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΛΟΥΝΤΕΜΗ -"ΕΡΩΤΙΚΟ ΚΑΛΕΣΜΑ"

Ἔλα κοντά μου, δὲν εἶμαι ἡ φωτιά.
Τὶς φωτιὲς τὶς σβήνουν τὰ ποτάμια.
Τὶς πνίγουν οἱ νεροποντές.
Τὶς κυνηγοῦν οἱ βοριάδες.
Δὲν εἶμαι, δὲν εἶμαι ἡ φωτιά.
Ἔλα κοντά μου δὲν εἶμαι ἄνεμος.
Τοὺς ἄνεμους τοὺς κόβουν τὰ βουνά.
Τοὺς βουβαίνουν τὰ λιοπύρια.
Τοὺς σαρώνουν οἱ κατακλυσμοί.
Δὲν εἶμαι, δὲν εἶμαι ὁ ἄνεμος.
Ἐγὼ δὲν εἶμαι παρὰ ἕνας στρατολάτης
ἕνας ἀποσταμένος περπατητὴς
ποὺ ἀκούμπησε στὴ ρίζα μιᾶς ἐλιᾶς
ν᾿ ἀκούσει τὸ τραγούδι τῶν γρύλων.
Κι ἂν θέλεις, ἔλα νὰ τ᾿ ἀκούσουμε μαζί.









ΠΗΓΗ

Υπόσχεση - Αλέκος Παναγούλης

Τὰ δάκρυα ποὺ στὰ μάτια μας
θὰ δεῖτε ν᾿ ἀναβρύζουν
ποτὲ μὴν τὰ πιστέψετε
ἀπελπισιᾶς σημάδια.

Ὑπόσχεση εἶναι μοναχὰ
γι᾿ Ἀγώνα ὑπόσχεση.







Πηγή

Θόρυβος - Χάρης Γαντζούδης

Ξημέρωσε.

Άλλη μια μέρα, νέα.

Αλλά το τίποτα εκεί•

στην ίδια θέση με χτες.

Αμετακίνητο.

Ετοιμοπόλεμο.

Εκείνος ταράχτηκε

στη σκέψη της σύγκρουσης

και δεν ήταν το ενδεχόμενο

άλλης μιας ήττας

που τον τρόμαζε.

Ούτε οι πληγές  στο σώμα του

που έσταζαν ακόμη αίμα,

από τη χθεσινή αναμέτρηση.

Ο θόρυβος της φυγής της ήταν

που του θρυμμάτιζε κάθε ελπίδα

νίκης.

 

 

 

Σύντομο Βιογραφικό

Ο Χάρης Γαντζούδης γεννήθηκε στο Αγρίνιο το 1985. Διηγήματά του έχουν δημοσιευτεί στο internet [deity.gr, onestory.gr, shortstory.gr, microstory.gr, Σοδειά sodeia.net, Στάχτες, Συγγραφολόγιο].

Συμμετοχές :  

 «Tweet _ Stories _ Λογοτεχνία σε 140 χαρακτήρες» [OPENBOOK, 2012]

«Τριάντα τρία» [MICROSTORY.GR , 2013]

Βιβλία:

 «Οι πρώτες σελίδες» [ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΑΙΤΑ, 2012]

«Κύκλοι στη θάλασσα… και άλλες ιστορίες» [ΕΚΔΟΣΕΙΣ MICROSTORY.GR, 2013]

"Επιστολή στη μητέρα μου"- Π.Σ

Σκοτώνομαι !Κάθε μέρα η ατμοσφαιρική μου τρύπα μεγαλώνει αντί να κλείνει . Θεέ μου αν περάσω και από αυτή σου την τιμωρία, δε θα φοβάμαι τίποτα πλέον στον κόσμο εκτός από τη δύναμή σου. Μήπως μπορώ να αντέξω και άλλο; Που είναι τα όριά μου; Που είμαι εγώ και ποιά είμαι τώρα που μιλάω; Δεν έχω μεγαλώσει ,όχι είμαι μικρή ακόμα ,το βλέπω στον καθρέπτη μου όταν ξυπνώ . Είμαι πολύ μικρή ! Θέλω το μπαμπά ,θέλω εσένα , θέλω μια στοργική αγκαλιά να πάψουν τα νεύρα να τυλίγουν το λαιμό μου. Χτες δεν ήμουν χαρούμενη ,λυπάμαι που αλλάζουν τα δεδομένα μου και γκρεμίζουν όσα μου δίνονται.Είναι δύσκολο μάνα να ισορροπείς σε δυο πόδια που πάντα έτρεμαν .Δε μου λείπει το φαγητό , ούτε το νερό , ούτε τίποτα άλλο πέρα από σένα . Τί σκέπτεσαι τώρα ,τί σκέπτεσαι γενικά ,τί κάνεις ,πού ζείς ,πώς ζείς; Εμένα μου δωσες την ελπίδα , μια ικανότητα να γνωρίσω το κενό,μου δωσες μιαν αγάπη (ίσως τη μόνη )και το μυαλό σου χωρισμένο πάντα στα δύο.Πού να ναι αυτά τα κομμάτια σου.Αν ξερίζωσα από σένα ένα κομμάτι καρδιάς,ψυχής ή όπως στο διάολο λέγεται αυτό το άγνωστο που πονά ,εγώ ξερίζωσα όλη την καρδιά μου όλη τη ψυχή μου και όλο αυτό το άγνωστο που πονά το χω τώρα παιδί μου, εγκυμονώ αυτό, κοιμάμαι και ξυπνάω με αυτό σε κάτι σεντόνια βρεγμένα και ξεσκισμένα από την άπονη νύχτα . Δεν είμαι εγώ μάνα ! Ότι κι αν λες ,έφταιξε αυτό που φαντάστηκα ότι θα μαι στο μέλλον .Έφταιξα ,έφταιξες!Αηδίες.Εγώ πιστεύω μοναχά το στίχο "κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον είμαστε ήδη νεκροί."Είμαι νεκρή !Εσύ δεν ακούς ίσως επειδή ο νεκρός δεν ακούγεται.Έτσι σιωπηλή και κατακόκκινη από την πίεση του χρόνου, πάντα θα βαστώ αυτό που με τρομάζει φίλο μου. Με ξεχνάει ,τον προλαβαίνω και είμαι πάντα μέσα του. Τις νύχτες βλέπω όνειρα παράξενα ,πως τάχα λέει είμαστε αγκαλιασμένες και βλέπουμε τ'αστέρια να πέφτουν .Κάνουμε ευχές και πάντοτε προλαβαίνουμε πριν πέσουν .Ύστερα ξαφνικά σε χάνω και μόνη μου βλέπω τ'άστρα που μένουν τώρα σταθερά στον ουρανό.Μόνη μου δεν μπορώ να εύχομαι . Όταν ξυπνώ είμαι πάντα κουρασμένη και λυπημμένη και πέρνω τηλέφωνα γνωστούς ερμηνευτές ονείρων να μου εξηγήσουν τάχα τί είδα.Δεν υπάρχει νύχτα ,για μένα υπάρχει μια ωραιοποιημένη μέρα στη νύχτα, και είναι τόσο όμορφα που μέσα στην κατάθληψή μου αγγίζω τη σιωπή και ζηλεύω τον θάνατο.Σε λίγο θα ξεχάσω ότι δε θέλω να θυμάμαι και τότε τί σόι άνθρωπος θα μαι ; Στη μετενσάρκωσή μας τα καινούρια σώματα που θα μας κατοικούν θα ζήσουν πάλι κάτι σπουδαίο ,ίσως το δικό μου γράφει ξανά για φριχτά πράγματα και το δικό σου ίσως πάλι να απέχει ψυχρά από αυτά τα φριχτά πράγματα που θα διαβάλλουν το δικό μου.Πώς να σου δίξω την αγάπη μου .Τούτες εδώ οι λέξεις στοχεύουν να βρούν την σπουδιότερη ,εκείνη που πίοτερο θα σου αρέσει ,να τη φωνάξω τόσο δυνατά ,να ματώσει όλο το τετράδιο και να μη φαίνεται τίποτα θνητό.Θέλω να γράψω παντού το όνομά σου ,να σε καλούν όλοι την επαύριο "μητέρα ".Η πιο δύσκολη πράξη που έκανα τελευταία ήταν να σβήσω τα γράμματά σου,μακάρι να σκότωνα άνθρωπο εκείνη την ώρα παρά να κάψω μέρος σου,αν και θα έπρεπε να πυρποληθώ ολόκληρη για να μη μείνει τίποτα .Πόσο όμορφα με κοίταζες την τελευταία φορά,έλεγα μέσα μου ,στερησέ μου τα πάντα ,γη ,ουρανό,χαρά ,μα μη μου στερείς το χαμογελό σου μάνα !Βυθίζεται μες στην ψυχή μου και την αγγίζει μέχρι μέσα.Προσπαθούσα να μη κουνώ τα πόδια μου, να κρύψω τα χέρια μου που έτρεμαν και πόσο απογοητεύτηκα όταν με όλο το θάρρος του κόσμου κατάφερα να σε χαιδέψω λίγο και συ έμεινες ακούνητη.Νιώσε με ,πως αυτό το άγγιγμα είναι η πνοή του θεού που δημιούργησε τον άνθρωπο,νιώσε με ,πως αν με αγγαλιάσεις θα γίνω νερό που θα στροβιλλίζεται γύρω από τα πόδια σου,νιώσε ότι προσπαθώ να αμυνθώ με θυμό μέσα από τη θλίψη μου!Μερικές φορές γίνομαι ανηπόφορη αλλά είμαι τόσο θλιμμένη που εσύ δε θυμώνεις γιατί αυτό είναι ακόμα μια απόδειξη ότι σε λένε μάνα .Τρύπωσε από το παράθυρο το βράδυ ,σκέπασέ με ,πες μου εκείνο το παραμύθι που δεν ήθελα ποτέ να ακούσω το τέλος και όλο το άλλαζες (ακόμα ,θα γελάσεις ,δε έχω αφήσει κανέναν να μου πει πως τέλειωνε αλήθεια ),φίλησέ με παντού.Θυμάσαι; Σου χα πει πως κάποτε θα χωριστούμε και συ δε με άφηνες ποτέ να ολοκληρώσω τη σκέψη μου.Σε περιμένω παντού και ξέρω ότι θα σε βρώ μια μέρα όπως παλιά ,τώρα είσαι στα βήματά μου,είσαι στους φίλους μου,είσαι στο δρόμο, σε κάθε λεπτομέρεια που ίσως δεν αξίζει .Μητέρα ελπίζω να μη ξυπνήσω με το άγριό μου χαμόγελο αύριο !Σαγαπώ!

Ξεκινώντας τη μέρα με Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω...

Χορός είναι η κάθετη έκφραση οριζόντιων επιθυμιών.

Χαρούμενο πρωινό!

Μαγευτικές λήψεις από ελεύθερη κατάδυση στο Yucatan!

Οι Christina και Eusebio Saenz de Santamaria, είναι ένα ζευγάρι ελεύθερων δυτών γνωστοί και ως «One Ocean one Breath». Καταδύονται σε θάλασσες, ωκεανούς και άλλα μεγάλα υδατικά συστήματα σε όλο τον κόσμο, χωρίς συσκευές οξυγόνου βουτώντας κυριολεκτικά με μια ανάσα! Δεν παραλείπουν βέβαια στις καταδύσεις τους να τραβήξουν μερικές εντυπωσιακές φωτογραφίες που αποτυπώνουν με το καλύτερο τρόπο την ηρεμία που επικρατεί κάτω από την επιφάνεια.

Πρόσφατο εγχείρημά τους η κατάδυση στις καταβόθρες του Yucatan στο Μεξικό. Οι φωτογραφίες κάτω από το νερό είναι εντυπωσιακές καταγράφοντας την είσοδο του φωτός στον υδάτινο κόσμο.

"ΜΗΝ ΑΦΗΝΕΣΤΕ ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΗ ΝΥΧΤΑ" - DYLAN THOMAS

Μην αφήνεστε σ’ αυτή την όμορφη νύχτα Τα γηρατειά πρέπει να καίνε και να παραληρούν στο δειλινό. Οργιστείτε, οργιστείτε για το θάνατο της μέρας. Οι σοφοί μαθαίνουν τελικά πως το σκοτάδι έχει δίκιο, Γιατί οι λέξεις τους δεν έδωσαν ούτ’ έφεραν την αποκάλυψη, κι όμως Μην αφήνεστε σ’ αυτή την όμορφη νύχτα.

Άνθρωποι καλοί, τελευταίος αποχαιρετισμός, φωνάζοντας πόσο φωτεινές Οι εύθραυστες πράξεις τους ίσως θα χόρευαν σ’ έναν κόσμο αγάπης, Οργιστείτε, οργιστείτε για το θάνατο της μέρας.

Άνθρωποι άγριοι που άρπαξαν και τραγούδησαν τον ήλιο που πετούσε, Μαθαίνουν, αργά πια, πώς θρήνησαν σαν έφευγε, Μην αφήνεστε σ’ αυτή την όμορφη νύχτα.

Άνθρωποι ανήσυχοι, κοντά στο θάνατο που βλέπουν θαμπωμένα Μάτια τυφλά φλογίζονται  σαν μετεωρόλιθοι μα είναι εύθυμα, Οργιστείτε, οργιστείτε για το θάνατο της μέρας.

Και συ, πατέρα μου, εκεί πάνω στο θλιμμένο ύψος, Καταράσου, ευλόγησε, εμένα τώρα με τα άγρια δάκρυα σου, προσεύχομαι. Μην αφήνεσαι σ’ αυτή την όμορφη νύχτα, Οργήσου, οργήσου για το θάνατο της μέρας.

πηγή

"ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ" - ΘΑΛΕΙΑ ΑΓΓΕΛΟΥ

Άλλο ένα καλοκαίρι χάθηκε

Αρχές Σεπτέμβρη, αρχές μιας νέας ζωής

Το τέλος της ανεμελιάς ήρθε,

μα ο αποχαιρετισμός δεν είναι οριστικός

είναι κύκλος, είναι γενέθλια…

σα να αναγεννιέσαι συνεχώς για να μην σε 

φθείρει ο χρόνος που περνά αμείλικτος

αμείλικτος και σκληρός όπως εσύ…

Θα ‘ρθεις. Το ξέρω πως θα ‘ρθεις ξανά

Γι’ αυτό και δεν στεναχωριέμαι

Άλλωστε, στο ξανάπα,

Ο αποχαιρετισμός δεν είναι οριστικός.

1-9-2012

Γυναίκα - Μυρίνα

Σε φαντάζομαι πιο όμορφη απ’ τη θάλασσα,

να κρατάς στην αγκαλιά σου μελτέμια δροσερά

και λευκούς βοριάδες, να με κοιτάζεις αινιγματικά

και ήρεμα να χάνεσαι στα βαθειά.

Ύστερα αναδύεσαι όπως του έρωτα η θεά

και περπατάς πάνω στα κύματα, μέχρι να σ’ εξατμίσει

η απόσταση, πίσω απ’ του ήλιου τις ακτίνες.

Σε ξεχωρίζω μέσα στ’ ανθρώπινα ποτάμια της πόλης,

να κινείσαι ψηλή και λαμπερή πάνω απ’ τον όγκο της μάζας.

Σε χάνω πίσω από μια μαρμάρινη κολόνα.

Επιστρέφεις ιέρεια, με άσπρη εσθήτα

και μαύρα σγουρά μαλλιά γύρω απ’ το Ελληνικό σου πρόσωπο.

Υμνείς τους Θεούς σου και κρύβεσαι στο λαβύρινθο του ναού.

Γλώσσα φωτιάς γυρίζεις πάλι, σε νύχτα σκοτεινή.

Χορεύεις χορό μυστικό και κατακτάς τη σκέψη μου,

που ακούραστη σε φαντάζεται, σε ψάχνει, σε λαχταρά,

σε θαυμάζει, σε νοιάζεται.

Μ’ αγκαλιάζεις και φωτίζουμε της γης το έρεβος,

καταργείς το θάνατο, γίνεσαι ζωή.

 

Η αφίσα και η σκληρότητα - Νίκος Λυγερός

Η αφίσα και η σκληρότητα
δεν ήταν το ίδιο θέμα
κι όμως οι περισσότεροι
κατηγόρησαν το χαρτί
ενώ αυτό απλώς έδειχνε
την πραγματικότητα
που είχε πληγωθεί
από τα χτυπήματα
της αδικίας
για να είναι μάρτυρας
του εγκλήματος
το οποίο όλοι ξεχνούσαν
την ώρα της ανάλυσης
και κανένας δεν νιώθει
πώς νιώθει το θύμα
γιατί του λείπει
η ετυμολογική
εμπάθεια
που επιτρέπει
στον συνάνθρωπο
να καταλάβει
πόσο υποφέρει
ο άλλος συνάνθρωπος.








Πηγή

Ξεκινώντας τη μέρα με Erich Fromm...

Ο άνθρωπος είναι το μόνο ζώο που ή ίδια η ύπαρξη του αποτελεί πρόβλημα προς επίλυσιν.

Καλημέρα!

ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ -"ΤΟΥ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ"

«Οἱ νέοι ποὺ φτάσανε μαζὶ στὸ ἔρμο νησί» μὲ σένα
κάποια βραδιὰ μετρήθηκαν κ᾿ ηὖραν ἐσὺ νὰ λείπης.
Τὰ μάτια τους κοιτάχτηκαν τότε, χωρὶς κανένα
ρώτημα, μόνο ἐκίνησαν τὶς κεφαλὲς τῆς λύπης.

Νύχτες πολλές, θυμήθηκαν, ἀπὸ τὴ μόνωσή σου
ἕνα σημεῖο ἀπὸ φωτιὰ τοὺς ἔστελνες, γνωρίζαν
τὸ θλιβερὸ χαιρέτισμα ποὺ φώταε τῆς ἀβύσσου
τοὺς δρόμους κι᾿ ὅλοι ἀπόμεναν στὸν τόπο τους ποὺ ὁρίζαν.

Ἀπόμεναν στὴν ἴδια τους πικρία, κρεμασμένοι
ἔτσι μοιραῖα καὶ θλιβερὰ στὸ «βράχο» τοῦ κινδύνου.
Κι᾿ ὅταν πιὰ τοὺς χαιρέτισες, οἱ αἰώνια ἀπελπισμένοι
ψάλαν μαζὶ κάποια στροφὴ καθιερωμένου θρήνου.

Μὰ φτάνουν πάντα στὸ «νησί» τὰ νέα παιδιὰ ὁλοένα.
Στὴν ἄδεια θέση σου ζητοῦν τῆς ζωῆς τὸ ἐλεγεῖο.
Σοῦ φέρνουνε στὰ μάτια τους δυὸ δάκρυα παρθένα
καὶ τῆς καινούριας σου Ἐποχῆς τὸ πλαστικὸ ἐκμαγεῖο.

ΠΗΓΗ

Φανουρόπιτα - Αναγνώστης Κωνσταντινίδης

Ο Γλυκός του ο κόσμος έχει όλο σκουπίδια
αποβάλλει ο κόσμος κάθε μέρα τα ίδια
έχει χτίσει για χρόνια ένα κόσμο σπουδαίο
με σκουπίδια του κόσμου θεατή αρουραίο
Ναργιλές ιστορία σένα μύθο αξέχαστο
είχε χρώμα ανάσα και πετράδι αμέθυστο
λεβάντα το άρωμα
και στο πάτωμα σκόνες
κεσεδάκια μισάνοιχτα εμποδίζαν τις πόρτες
γεμάτα πατώματα
σελίδες με πόρνες
κόρνες του άλλοτε δεν σφυρίζαν σαν τότες
σωπάσαν οι δίστιχες εγίναν σκουπίδια
σαν τότες σφυρίζανε καροτσάκια σε ρόδες
πουλούσανε πάγο
πουλούσαν γιαούρτι
μιλούσαν στο κάρο
μα ήρθε ο χρόνος και έφερε μόδες
ανάσες σκουπίδια και κίβδηλες θέσεις
καλή μου ψυχή πως θα μ’ αντέξεις

Ο Γλυκός του ο κόσμος έχει όλο σκουπίδια
τα καλά των ανθρώπων αποβάλουνε φίδια
εις γλυκός οιωνός τρυφερά τον αγγίζει
τα σκουπίδια του μέλι με αγάπη γεμίζει
δεν ζητά να υπάρξει σαν τους άλλους πολίτης
μες το νόημα μπήκε και θεός και αλήτης
δεν ποιεί συνουσίαν
ίσως κάτι να φταίει
μα ζητά την ουσίαν η ζωή δεν τον καίει
γεμάτη ζωή του
σελίδες σχισμένες
μα κάτι δεν σβήνει στον χρόνο στις μέρες
δεν κλείνει η μνήμη αν πλούτος του λείπει
κολυμπά στα σκουπίδια και τα ίχνη αφήνει
στου Διογένη τον δρόμο
καραγκιόζη σοκάκι
στου θεού του τον χώρο
πόσο φόρο αγάπης να χαρίσει στον τρόμο
ο γλυκός του ο κόσμος έχει όλο σκουπίδια
ο υπόλοιπος κόσμος κολυμπάει στα ίδια

Ο Καφές ο πικρός του έχει γίνει συνήθεια….

Αχτίδα νιότης - Αναστασία Νόττα

Πίνακας: Αναστασία Νόττα

Όταν φουντώνει η ορμή
ζωή για να αρπάξεις,
σαν άλογο αράβικο
που θέλεις να καλπάσεις,
σε εξωτική ακρογιαλιά
ελεύθερο και μόνο,
τότε και πάλι γύρισε
στης νιότης την ελπίδα,
και ψάξε για να βρείς, βαθιά!
μέσα σου μια αχτίδα,
απο αυτήν να κρατηθείς,
σημάδι να την κάνεις,
κι αυτή την άγρια στιγμή
άν θέλεις να την γιάνεις,
κλείσε τα μάτια σου σφιχτά
και πές στον ευατό σου,
τον άνεμο, με δύναμη!
δεν θα'χεις  για οδηγό σου.

Η ποίηση για την ποίηση - Σωκράτους Δαιμόνιο (Δημήτρης Μούχας)

Της ποιήσεως ο ειρμός

δεν γίνεται για δόξα

σκοπό έχει την τέρψη

το άγασμα της Ψυχής

κι αν χάθηκες στο δρόμο

θύμα έπεσες  της εποχής.

Βγες έξω γρήγορα δεν είσαι ποιητής

του Όλου δεν είσαι εραστής,

υπόδουλος βαφτίστηκες στο αίμα

των μοβόρων.

Λέρωσες την πένα σου

κι ας λες πως γράφεις  στις καρδιές,

τον εαυτό σου εξαπατάς.

Σάμπως μοβόροι δεν υπάρχουνε πολλοί

φραγκάκια να διαβάζουν...;

Ξεκινώντας τη μέρα με Αλμπέρτ Καμύ...

Η ακεραιότητα δεν έχει ανάγκη από κανόνες.

Καλημέρα σας!

Το πάθος του χρόνου - Σοφία Πιπέρου

Κορίτσι με δυο κρεμάμενους στα αυτιά σου κρίκους
έπινες ούζο χωρίς μεζέ νοθείας στο ες αεί!
Οι φίλες λέγανε για τα μοναχικά τους όνειρα
και για άλλες αποδείξεις ανικανοποίητης ζωής
που το κορίτσι δε γνώριζε.
Τους δυο σου κρίκους με τα δάκτυλα στριφογυρνούσες
σαν να ταν αυτά
ο κόσμος που γυρίζει μέσα
σε τριακόσιες εξήντα ημέρες!
Κι όσο ο χρόνος και το ούζο τελείωνε
τόσο τα όνειρα
των φιλενάδων στέρευαν ,
μόνο αυτή σιωπηρή
με τους δυο της κρίκους άκουγε το μέλλον
ανάμεσα στα λεπτά της δάκτυλα που στριφογυρνούσαν τις μέρες.
Οι φίλες μέθυσαν ολότελα
και παν να κοιμηθούν
για να ξυπνήσουν αύριο
με τα ίδια στο κεφάλι οινοπνεύματα!
Το κορίτσι έφυγε αργά από το μέρος
ήταν σα να λέμε
πως το πάθος του χρόνου
αργά ανακουφίζει τον άνθρωπο!

Η τιμή μου - Νίκη Ταγκάλου

Σε απίστευτες γωνιές της ψυχής με έκρυψα.
Δεν θα με βρεις. Κανείς δεν μπορεί.
Τα δικά μου μονοπάτια δεν έχουν τέλος.
Όταν για τους άλλους το παιχνίδι ξεκινά,
για μένα έχει ήδη τελειώσει.

Γιατί να με χαρίσω ..;
Όχι φίλε μου !
Ο κόσμος μούλιασε από την πολύ σκέψη, σάπισε..
Και η ουσία ..;
Βαρέθηκα να αναλώνομαι όταν οι άλλοι με ξοδεύουν αλόγιστα.

Αναρωτιέμαι, σε ποια “αγορά” διατίθεμαι ..;
Γεννήθηκα άνθρωπος ή δημιουργήθηκα αντικείμενο..;
Eίμαι μοναδική ή κυκλοφορώ σε πολλά αντίγραφα..;

Πόσο κοστολογείς την ψυχή που σου προσφέρω ;
Tι είπες ;
Δεν έχω τιμή ;
Όχι φίλε μου ! Ψεύδεσαι !

Εσύ ο ίδιος έκανες πρώτος προσφορά!
Ασχέτως αν η αγοραπωλησία απέτυχε.
Βλέπεις … Κοστολογούμαι πολύ .. μα πολύ ακριβά !
Τόση αγάπη εσύ, που να βρεις να μου την δώσεις.
Δεν την έχεις καν μέσα σου.

Και εγώ η τρελή .. τι βρήκα να ζητήσω…
Φτωχέ μου φίλε ..
Εσύ ..δεν μπορείς να “πληρώσεις”.


ΝΙΚΗ ΤΑΓΚΑΛΟΥ
"ΨΥΧΕΣ ΑΠΟ ΜΟΛΥΒΙ"
http://texni.org/literature/item/31-psyxes-apo-molyvi




Πηγή: http://nikitagalou.blogspot.gr/2013/03/blog-post_5114.html#!/2013/03/blog-post_5114.html

Ζητεῖται Ἐλπίς - Ἀντώνης Σαμαράκης

Ὅταν μπῆκε στὸ καφενεῖο, κεῖνο τὸ ἀπόγεμα, ἤτανε νωρὶς ἀκόμα. Κάθισε σ᾿ ἕνα τραπέζι, πίσω ἀπὸ τὸ μεγάλο τζάμι ποὺ ἔβλεπε στὴ λεωφόρο. Παράγγειλε καφέ.

Σὲ ἄλλα τραπέζια, παίζανε χαρτιὰ ἢ συζητούσανε.

Ἦρθε ὁ καφές. Ἄναψε τσιγάρο, ἤπιε δυὸ γουλιές, κι ἄνοιξε τὴν ἀπογευματινὴ ἐφημερίδα.

Καινούριες μάχες εἶχαν ἀρχίσει στὴν Ἰνδοκίνα. «Αἱ ἀπώλειαι ἑκατέρωθεν ὑπῆρξαν βαρύταται», ἔλεγε τὸ τηλεγράφημα.

Ἕνα ἀκόμα ἰαπωνικὸ ἁλιευτικὸ ποὺ γύρισε μὲ ραδιενέργεια.


«Ἡ σκιὰ τοῦ νέου παγκοσμίου πολέμου ἁπλοῦται εἰς τὸν κόσμον μας», ἦταν ὁ τίτλος μιᾶς ἄλλης εἴδησης.

Ὕστερα διάβασε ἄλλα πράγματα: τὸ ἔλλειμμα τοῦ προϋπολογισμοῦ, προαγωγὲς ἐκπαιδευτικῶν, μιὰ ἀπαγωγή, ἕνα βιασμό, τρεῖς αὐτοκτονίες. Οἱ δυό, γιὰ οἰκονομικοὺς λόγους. Δυὸ νέοι, 30 καὶ 32 χρονῶ. Ὁ πρῶτος ἄνοιξε τὸ γκάζι, ὁ δεύτερος χτυπήθηκε μὲ πιστόλι.

Ἀλλοῦ εἶδε κριτικὴ γιὰ ἕνα ρεσιτὰλ πιάνου, ἔπειτα κάτι γιὰ τὴ μόδα, τέλος τὴν «Κοσμικὴ Κίνηση»: «Κοκταίηλ προχθὲς παρὰ τῷ κυρίῳ καὶ τῇ κυρίᾳ Μ. Τ. Χάρμα εὐμορφίας καὶ κομψότητος ἡ κυρία Β. Χ. μὲ φόρεμα κομψότατο ἐμπριμὲ καὶ τὸκ πολὺ σίκ. Ἐλεγκάντικη ἐμφάνισις ἡ δεσποινὶς Ο. Ν.»

Ἄναψε κι ἄλλο τσιγάρο. Ἔριξε μιὰ ματιὰ στὶς «Μικρὲς Ἀγγελίες»:

ΠΩΛΕΙΤΑΙ νεόδμητος μονοκατοικία, κατασκευὴ ἀρίστη, ἐκ 4 δωματίων, χόλ, κουζίνας, λουτροῦ πλήρους, W.C.

ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ εἰς σοβαρὸν κύριον δωμάτιον εἰς β´ ὄροφον, εὐάερον, εὐήλιον...

ΖΗΤΕΙΤΑΙ πιάνο πρὸς ἀγοράν...

Σκέψεις γυρίζανε στὸ νοῦ του.

Ανατολή - Αγαθή Αγγελάκη

Η Ανατολή άρχισε να εμφανίζεται στον αττικό ουρανό , ντροπαλή νύφη που κλέβοντας από τον γαμπρό του σκότους το στέμμα του, το φόρεσε βάφοντας αυτόματα τον ορίζοντα στις αποχρώσεις της ψυχής της … Ροζ πινελιές άρχισε να σκορπά δειλά στην αρχή και τολμηρά στην συνέχεια χρησιμοποιώντας έντονες πορτοκαλί πινελιές , κάνοντας αισθητή την παρουσία της… Αιώνες ολόκληρες περίμενε κάθε φορά κρυμμένη στο παραβάν του ουρανού να αποκοιμηθεί η νύχτα για να τρέξει να καθίσει στο θρόνο του ουρανού…

Λέξεις πρωταθλήτριες - Μυρίνα

Μαχαίρια οι λέξεις έκοψαν το σκοινί.

Έκοψαν του χρόνου την περιέλιξη

κι έμεινε η μηχανή να γυρίζει στον αέρα,

βγάζοντας ήχους ανατριχίλας

και πνιγηρές αναθυμιάσεις.

Φωτιά οι λέξεις, έκαψαν αισθήματα,

μνήμες φυλαχτά 

και στιγμές άναρχης ευδαιμονίας.

Έλιωσαν τις εικόνες

κι άφησαν άδειο της σκέψης το αρχείο,

να μη μπορεί να συνηθίσει

την αίσθηση της ναυτίας.

Αιχμηρές οι λέξεις,

μάτωσαν το υπόλοιπο του χρόνου

που αιμορραγεί ακατάσχετα

και ήδη έκοψαν τo νήμα θριαμβευτικά.

Λέξεις πρωταθλήτριες.

Ξεκινώντας τη μέρα με Γεώργιο Σουρή...

Ως πότε τέλος πάντων θα λέγωμεν «ως πότε;»

Καλή εβδομάδα!

Φανταστικές εικόνες σε φόντο γαλανό!

Το γαλάζιο είναι το χρώμα που ενισχύει την ηρεμία, τη γαλήνη και την ευχαρίστηση, γι΄αυτό όταν βρισκόμαστε κοντά στη θάλασσα γεμίζουμε θετικά συναισθήματα. Απέραντο γαλάζιο, τιρκουάζ νερά, βαθύ μπλε του ωκεανού αλλά και πρασινογάλαζες ακτές μαγνητίζουν τα βλέμματα και γίνονται αυτόματα τόποι που θά ΄θελες να επισκεφθείς. Για τους αμετανόητους εραστές του μπλε, λοιπόν, αλλά και για εκείνους που ξέρουν να ονειρεύονται, μια βουτιά στα πιο γαλανά νερά είναι αρκετή (ή μήπως όχι;)!

1. Ταϊλάνδη

2. Νέα Ζηλανδία

Τριαντάφυλλα στο παράθυρο - Ανδρέας Εμπειρίκος

Μικρός Μύθος - Φραντς Κάφκα

 
"Αχ" είπε το ποντίκι , ''ο κόσμος στενεύει κάθε μέρα. Στην αρχή ήταν τόσο πλατύς που φοβόμουν, συνέχισα να τρέχω, και χάρηκα όταν είδα τελικά στο βάθος δεξιά και αριστερά τοίχους, αλλά οι μακρινοί αυτοί τοίχοι συγκλίνουν με τόση ταχύτητα που έφτασα ήδη στο τελευταίο δωμάτιο και εκεί στη γωνία στέκει η παγίδα και τρέχω καταπάνω της''.
"Δεν έχεις παρά να αλλάξεις κατεύθυνση'' είπε η γάτα και το έφαγε.





Πηγή: Διηγήματα και μικρά Πεζά, εκδόσεις Ροές

Μετάφραση: Αλεξάνδρα Ρασιδάκη

Πέταγμα πρώτο - P. De Castro

Κι ότι χρόνια κοιμόταν,
ότι νανούριζε μ έναν σκοπό πανάρχαιο,
ξάφνου ξυπνά και παρασέρνει τα πάντα στο πέρασμα του.
Ξένες ιδέες και σκονισμένα πιστεύω,
αλυσίδες σκουριασμένες, γερές ακόμα.
Κι οι μνήμες εκεί πανάρχαιες μητέρες
κρατούν ακόμα το ρυθμό,
δίνουν την ώθηση στο πέταγμα το πρώτο.

Και κάπου είχαν συναντηθεί ξανά, θυμάται...

Πορφυρή βροχή - Χρύσα Μιχαλοπούλου

Η Βροχή μας Μοιραλοίφει
Με Ακαταμάχητη την Βροχοφόρα της Ορμή
Και Απαυγάζει ένα Μυστήριο Ευώδες Άρωμα,
Σε Αυτά τα Σώματα που έχουν Φτερά.
Μας Ένωσε η Δριμύοσμη Αύρα της
Σμίγοντας τα Χαμόγελά μας.
Έγινα Κοράλλι
Βρεχτό Αστέρι
Ντύθηκα Διάφανη Στάλα.
Βουτάω Εντός
Κι Ενθέτω σε Χρόνο Ενεστώτα
Τα Βρόχεια και όμβρια Νερά
Σε Έναν Χορό Απίθανων Συναισθημάτων....
Γίνομαι Ένθεν Εμβροχή
Εύμορφη Καταιγίδα.
Εμβάλλω Μπόρα Καυτή
Και σου Χαρίζομαι Παράφορα
Στο Φεγγαρόφως.
Φτουράει ο Έρωτας Ιπτάμενος
Κι Έρχεται Εδώ στα Φίλυδρα και Φλογερά
Σε έναν Πρωτόγνωρο Ρυθμό.
Νιώθω την Πλάτη μου Υγρή
Όπως των Φύλλων τις Υγρές τους Πλάτες.
Η Κρυστάλλινη Βροχάδα
Μας Γυμνώνει
Με Κάθε Υγρή Σταγόνα της
Σταλαγματιά Σταλαγματιά.
Αγάπη Υδρόφιλη που Πότισε Κάθε Αθέατη Πλευρά
Δυο ένθερμες Ψυχές
Σπιθαμή προς Σπιθαμή
Με Θύελλες Σμίγοντας
Κι ο Έρωτας Ευοίωνος
Στάλαμα Στάλαμα Ενδυναμώνει τη Φωτιά.

~ Χρυσούλα Μιχαλοπούλου~

 

(Το ποίημα βγήκε δεύτερο απο τον διαγωνισμό ποίησης ''Έρωτας και Βροχή'')

Ξεκινώντας τη μέρα με Fontenelle...

Το μεγαλύτερο εμπόδιο για την ευτυχία είναι να επιδιώκεις πολλή ευτυχία.

Χαρούμενη Κυριακή!

ΠΡΩΤΌΒΡΑΔΟ ΤΟΥ ΙΟΥΝΗ - Β.Α.

 

Ιούνης μπήκε στη νυχτιά φέγγει η πυγολαμπίδα

Τη συμφωνία αρχινάει του λόγγου το τριζόνι

Ακίνητη ερωτική και λάγνα μια ακρίδα

Κάτω από φως τον εραστή που δίπλα της θαμπώνει

 

Κι απάνω στην παλιά σειρά και την αρχαία τάξη

Να ο Σκορπιός  η Τρόπιδα τα άλφα του Κενταύρου

Κασσιόπη  νεφελώματα σ’ουράνιο μετάξι

Η Ανδρομέδα ο Σείριος ο Αστερισμός του Ταύρου.