΄΄ Ερυθρό μελάνι η μνεία ΄΄, Παναγιώτα Καλογεράκου

Όταν οι λέξεις βγαίνουν σε απάνεμο λιμάνι
μην τις σταματάς, εκείνες ξέρουν
μπορεί το ταξίδι να ΄ ναι δύσκολο.
Μην τις κλαις!
θα βρουν προορισμό.

Τέλος.
Μια λέξη σαν όλες τις άλλες,
που σταλάζει νωθρά μέσα σου,
ωσότου λιμνιάσει η ανοχή.

Τέλος.
Πέντε φθόγγοι που σε σμίγουν
με μιαν ανωφέλευτη απορία.
Ποιός, άραγε ,ατένισε από τώρα μιαν Αρχή;

Τι σου είναι τελικά, η Απώλεια;
Αίσθημα εγωιστικό;
σύντροφος αιώνιος του πόνου;

Αίσθημα μοναχικό ο Πόνος.
Μόνος τον γεννάς.
Μόνος τον μεγαλώνεις.
Κι ύστερα τον αφήνεις να φύγει.

Κι η Χαρά μοναχική κι αυτή
Μοναχική κι λιγοστή.
Που σε αφήνει εκείνη πρώτη,
προτού δειλά εσύ την ψαύσεις.

Κι ο Χρόνος; Τι σου είναι ο Χρόνος:
Ξέθωρα τα απτά αφήνει
σε έναν πίνακα υποκαταστάτων ,
σε ένα κράμα μνήμης και λήθης.
Κι έτσι μένουν!

Κι η Συνήθεια ;
Τι αβάσταχτο φορτίο η συντροφιά της ,
όταν την κουβαλάς μέσα σου !
Κι όταν την πιάνεις απ'το χέρι;
Είναι ελαφρότερη νομίζεις η χειραψία;
Σε ξεγελάει με το σειρηνικό τραγούδι της .
σκιά για το ταξίδι κάθε Οδυσσέα.
Μην σε πλανεύει ο χορός της!
Σύντομα θα σε ξεβράσει η όασή της
κι η αρμύρα κόκκινο κρασί θα σε μεθύσει.
Κι έτσι τυφλός πώς θα γυρίσεις στην Ιθάκη;