Νίκος Τσίντρος- Θεά της Ποίησης

Θεά της Ποίησης

Δως μου πέτρα και φωτιά.
Δως μου το χέρι που αψηφά,
το πέλαγος του χρόνου

Δως μου τα φίδια σταυρωτά,
τους άγγελους δεμένους.
Δώσε μου μνήμες και καρπούς
της γης λησμονημένους.

Δως μου φωνή να κρατηθώ
και λόγο που σκοτώνει.
Δως μου αγέρα παγερό,
το αίμα να παγώνει...

Δως μου της πέτρας το θυμό
Δως μου κοπάδι λύκων
Δως μου τραγούδι σκιερό,
στου θάνατου τον ήχο

Δως μου ποτάμι αλμυρό,
νερό ξεδιψασμένο.
Δως μου τα δέντρα άρριζα
και το μετάξι μαύρο

Δως μου τη νύχτα φωτεινή,
ζωγραφισμένους θόλους.
Δως μου καράβι άψυχο
και ψεύτικο λιμάνι.

Δως μου ελιά που δάκρυσε,
σαν είδε τα καράβια,
σαν κοίταξε τη θάλασσα
και ζήλεψε το κύμα.

Δως μου κοχύλι του βυθού,
θαλασσινές φουρτούνες
και κάμπους από όνειρα,
νεκρών ταξιδεμένων.

Δως μου κληματαριάς καρπό
και λιγοστό χορτάρι
Δωσε μου φύλλα κίτρινα,
βιβλία ρημαγμένα.

Δως μου μαχαίρι έρωτα
και δάκρυα μοιχείας
και το νεκρό τον εραστή,
φαρμάκι Κλυταιμνήστρας.

Δώσε μου φύλακες νεκρούς
στους πύργους του Αιγίστου,
την αγκαλιά του βλάσφημου,
της ιερής οδύνης.

Δως μου το χώμα της ακτής,
που άραξε ο Περσέας.
Δως μου μια χούφτα απ’ τη γη
να πλύνω τους ανθρώπους.

Δως μου αδέρφια αθάνατα,
ψυχής ανδρειωμένα,
να ‘χουν στα μάτια τη φωτιά,
την πέτρα στη γροθιά τους.

Δως μου το φως το παιδικό,
σαν ήρωας μοιραίος,
να σπείρω όνειρα από φως,
μες τις καρδιές του σκότους.

Δώσε μου χέρια μυθικά,
ανάσα ματωμένη.
Σκέψη, πνοή αστρόφερτη
σε σκόνη τυλιγμένη.

Οδήγησε το χέρι μου,
τις σκέψεις να συνάξει,
πάνω στης πλάκας το χρυσό,
με αίμα να χαράξει.

Και στο ναό σου προσφορά,
γονατιστός θα δώσω.
Τη σκέψη μου, τα λόγια μου,
τη θεϊκή πνοή σου

Δώσε μου πέτρα και φωτιά.
Δως μου το χέρι που αψηφά,
το πέλαγος του χρόνου.