15η Σκηνή
Σε μια ταβέρνα στο Μοναστηράκι.
Μιχάλης: Έτρεξες;
Μυρσίνη: Με κομμένη την ανάσα. Όχι, όχι.
Μιχάλης: Ήξερες ότι περίμενα και…
Μυρσίνη: Μ’ αρέσει να με περιμένεις!
Μιχάλης: Μήπως θέλεις να με προετοιμάσεις;
Μυρσίνη: Μπορεί, ποιος ξέρει;
Μιχάλης: Τι θέλεις να πάρεις;
Μυρσίνη: Εκτός από σένα; Χρόνος.
Μιχάλης: Χαμογελώντας. Ναι, εκτός από μένα!
Μυρσίνη: Κάτι ελαφρύ…
Μιχάλης: Σωστά, έχεις ήδη το παχύ!
Μυρσίνη: Γελώντας. Μιχάλη! Χρόνος. Ελπίζω το βιβλίο σου να είναι πιο χοντρό από σένα.
Μιχάλης: Μόνο αν αδυνατίσω…
Μυρσίνη: Τότε θα φάμε το ίδιο.
Μιχάλης: Καλώς.
Μυρσίνη: Θέλεις μπύρα;
Μιχάλης: Μαζί σου, βεβαίως…
Μυρσίνη: Ωραία! Θα παραγγείλω εγώ.
Μιχάλης: Αρκεί να πληρώνω εγώ.
Μυρσίνη: Θα γίνει και αυτό.
Σηκώνει το χέρι και λέει την παραγγελία, κοιτάζοντας τον Μιχάλη που την προσέχει. Τι κοιτάς;
Μιχάλης: Την ομορφιά σου…
Μυρσίνη: Δεν είμαι αδέξια.
Μιχάλης: Ποιος το είπε αυτό;
Μυρσίνη: Νομίζεις πως δεν βλέπω ότι χαμογελάς ήδη…
Μιχάλης: Χαίρομαι που είμαι μαζί σου.
Μυρσίνη: Κι εγώ. Όμως αυτό δεν αλλάζει τίποτα.
Μιχάλης: Κι όμως… Χρόνος. Είσαι η ομορφιά του κόσμου μου.
Μυρσίνη: Κι είσαι ο κόσμος της ομορφιάς;
Μιχάλης: Δεν είναι ωραία εδώ;
Μυρσίνη: Με τ’ αρχαία; Με τον ήλιο;
Μιχάλης: Και με τη Μυρσίνη. Χρόνος. Όλα τα στοιχεία της πατρίδας μας.
Μυρσίνη: Και τα δάση; Ο Μιχάλης την κοιτάζει στα μάτια σιωπηλός. Τα μάτια τους βουρκώνουν. Της πιάνει το χέρι με το δαχτυλίδι.
Μιχάλης: Θα ΄ναι πάλι μαζί μας.
Μυρσίνη: Μας άφησαν μόνο αυτά που δεν μπορούσαν να κάψουν.
Μιχάλης: Τον ουρανό και τη θάλασσα.
Μυρσίνη: Κοιτάζοντας τ’ αρχαία. Κι ένα κομμάτι λευκού.
Μιχάλης: Οι βάσεις μας.
Μυρσίνη: Τώρα έχουμε μόνο ρίζες.
Μιχάλης: Τα δέντρα θα ξαναδείξουν τον ουρανό.
Μυρσίνη: Μακάρι. Θέλω να γράψεις και γι’ αυτό.
Μιχάλης: Θα το κάνω και αυτό.
Μυρσίνη: Το ξέρω, απλώς ήθελα να το ακούσω.
Μιχάλης: Σου το υπόσχομαι.
Μυρσίνη: Και μερικοί συνεχίζουν να καπνίζουν.
Μιχάλης: Μην περιμένεις τίποτα από αυτούς.
Μυρσίνη: Θα είμαστε αρκετοί;
Μιχάλης: Δεν έχουμε άλλη επιλογή.
Μυρσίνη: Θέλω τα παιδιά μας να παίζουν και αυτά στα δάση μας.
Μιχάλης: Θα παίζουν και αυτά!
Μυρσίνη: Είσαι πραγματικά ένας βράχος.
Μιχάλης: Κι εσύ το τριαντάφυλλό μου.
16η Σκηνή
Σ’ ένα στούντιο.
Luis: Έπιασα δουλειά!
Luz: Μπράβο, αγάπη μου! Χρόνος. Σε πήραν στο σχολείο;
Luis: Όχι... Σιωπή.
Luz: Τι δουλειά είναι τότε;
Luis: Μεταφραστής στα ισπανικά...
Luz: Αυτό δεν είναι δουλειά!
Luis: Τι είναι;
Luz: Κομπίνα!
Luis: Σοβαρολογείς;
Luz: Και βέβαια! Χρόνος. Έτσι το λένε οι φίλες μου.
Luis: Ποιες φίλες σου;
Luz: Οι Ελληνίδες! Ποιες άλλες;
Luis: Σωστά, ποιες άλλες;
Luz: Μόνιμος ή νεκρός.
Luis: Τι είναι πάλι αυτό;
Luz: Το σύνθημα της ελληνικής κοινωνίας.
Luis: Δεν το πιστεύω,
Luz: Αφού σου το λέω. Μου τα εξήγησαν όλα.
Luis: Δηλαδή;
Luz: Αν η δουλειά σου δεν είναι μόνιμη, δεν είναι δουλειά.
Luis: Και τι είναι;
Luz: Δεν ξέρω... Κομπίνα!
Luis: Άλλη μια μεταμοντέρνα προσέγγιση του θέματος.
Luz: Τι θες να πεις;
Luis: Παλιά στη μυθολογία, οι Έλληνες είχαν τους αθάνατους και τους θνητούς. Τώρα έχουν τους μόνιμους και τους νεκρούς. Ξέχασαν όμως κάτι.
Luz: Για πες!
Luis: Οι άνθρωποι ήταν οι θνητοί και όχι οι αθάνατοι.
Luz: Και τι μ’ αυτό;
Luis: Οι μόνιμοι έχουν τη συμπεριφορά των θεών. Χρόνος. Κάνουν ό,τι τους γουστάρει... Και οι άλλοι;
Luz: Τι κάνουν οι άλλοι;
Luis: Είναι τα τσιράκια τους... Έτσι νομίζουν τουλάχιστον.
Luz: Γιατί, δεν είναι έτσι; Χρόνος. Αυτό λένε και οι φίλες μου.
Luis: Μόνιμες δεν είναι και αυτές;
Luz: Βεβαίως.
Luis: Τι άλλο περίμενες;
Luz: Δεν υπάρχει τίποτα άλλο.
Luis: Κι όμως υπάρχει η ανθρωπιά.
Luz: Ούτε αυτή είναι μόνιμη.
Luis: Πάλι καλά! Γελά.
Luz: Είσαι ανόητος. Αυτά είναι σοβαρά πράγματα.
Luis: Ξέχασες ότι στην πατρίδα μας ακόμα και ο θάνατος είναι αστείος.
Luz: Και οι αγνοούμενοι; Για τους οποίους κλαις κάθε βράδυ... Χρόνος. Είναι και αυτοί αστείοι;
Luis: Είσαι σκληρή.
Luz: Αυτοί που δεν είναι, πεθαίνουν.
Luis: Αυτά σου έμαθαν οι φίλες σου;
Luz: Και άλλα πολλά. Αλλά εσύ δεν ακούς. Έχεις αξίες...
Luis: Και ο θάνατος είναι μια μορφή μονιμότητας...
Luz: Αν νομίζεις ότι θα τα βγάλουμε πέρα με το χιούμορ.
Luis: Γιατί μας άφησε τίποτα άλλο αυτή η κοινωνία;
Luz: Αφού δεν βρήκες μόνιμη δουλειά, θα σ’ αφήσω κι εγώ.
Luis: Μα γιατί;
Luz: Δεν αντέχω πια την αθλιότητα της ζωής μας.
Luis: Άθλια ή όχι, είναι ζωή. Μην το ξεχάσεις...
Μιχάλης: Έτρεξες;
Μυρσίνη: Με κομμένη την ανάσα. Όχι, όχι.
Μιχάλης: Ήξερες ότι περίμενα και…
Μυρσίνη: Μ’ αρέσει να με περιμένεις!
Μιχάλης: Μήπως θέλεις να με προετοιμάσεις;
Μυρσίνη: Μπορεί, ποιος ξέρει;
Μιχάλης: Τι θέλεις να πάρεις;
Μυρσίνη: Εκτός από σένα; Χρόνος.
Μιχάλης: Χαμογελώντας. Ναι, εκτός από μένα!
Μυρσίνη: Κάτι ελαφρύ…
Μιχάλης: Σωστά, έχεις ήδη το παχύ!
Μυρσίνη: Γελώντας. Μιχάλη! Χρόνος. Ελπίζω το βιβλίο σου να είναι πιο χοντρό από σένα.
Μιχάλης: Μόνο αν αδυνατίσω…
Μυρσίνη: Τότε θα φάμε το ίδιο.
Μιχάλης: Καλώς.
Μυρσίνη: Θέλεις μπύρα;
Μιχάλης: Μαζί σου, βεβαίως…
Μυρσίνη: Ωραία! Θα παραγγείλω εγώ.
Μιχάλης: Αρκεί να πληρώνω εγώ.
Μυρσίνη: Θα γίνει και αυτό.
Σηκώνει το χέρι και λέει την παραγγελία, κοιτάζοντας τον Μιχάλη που την προσέχει. Τι κοιτάς;
Μιχάλης: Την ομορφιά σου…
Μυρσίνη: Δεν είμαι αδέξια.
Μιχάλης: Ποιος το είπε αυτό;
Μυρσίνη: Νομίζεις πως δεν βλέπω ότι χαμογελάς ήδη…
Μιχάλης: Χαίρομαι που είμαι μαζί σου.
Μυρσίνη: Κι εγώ. Όμως αυτό δεν αλλάζει τίποτα.
Μιχάλης: Κι όμως… Χρόνος. Είσαι η ομορφιά του κόσμου μου.
Μυρσίνη: Κι είσαι ο κόσμος της ομορφιάς;
Μιχάλης: Δεν είναι ωραία εδώ;
Μυρσίνη: Με τ’ αρχαία; Με τον ήλιο;
Μιχάλης: Και με τη Μυρσίνη. Χρόνος. Όλα τα στοιχεία της πατρίδας μας.
Μυρσίνη: Και τα δάση; Ο Μιχάλης την κοιτάζει στα μάτια σιωπηλός. Τα μάτια τους βουρκώνουν. Της πιάνει το χέρι με το δαχτυλίδι.
Μιχάλης: Θα ΄ναι πάλι μαζί μας.
Μυρσίνη: Μας άφησαν μόνο αυτά που δεν μπορούσαν να κάψουν.
Μιχάλης: Τον ουρανό και τη θάλασσα.
Μυρσίνη: Κοιτάζοντας τ’ αρχαία. Κι ένα κομμάτι λευκού.
Μιχάλης: Οι βάσεις μας.
Μυρσίνη: Τώρα έχουμε μόνο ρίζες.
Μιχάλης: Τα δέντρα θα ξαναδείξουν τον ουρανό.
Μυρσίνη: Μακάρι. Θέλω να γράψεις και γι’ αυτό.
Μιχάλης: Θα το κάνω και αυτό.
Μυρσίνη: Το ξέρω, απλώς ήθελα να το ακούσω.
Μιχάλης: Σου το υπόσχομαι.
Μυρσίνη: Και μερικοί συνεχίζουν να καπνίζουν.
Μιχάλης: Μην περιμένεις τίποτα από αυτούς.
Μυρσίνη: Θα είμαστε αρκετοί;
Μιχάλης: Δεν έχουμε άλλη επιλογή.
Μυρσίνη: Θέλω τα παιδιά μας να παίζουν και αυτά στα δάση μας.
Μιχάλης: Θα παίζουν και αυτά!
Μυρσίνη: Είσαι πραγματικά ένας βράχος.
Μιχάλης: Κι εσύ το τριαντάφυλλό μου.
16η Σκηνή
Σ’ ένα στούντιο.
Luis: Έπιασα δουλειά!
Luz: Μπράβο, αγάπη μου! Χρόνος. Σε πήραν στο σχολείο;
Luis: Όχι... Σιωπή.
Luz: Τι δουλειά είναι τότε;
Luis: Μεταφραστής στα ισπανικά...
Luz: Αυτό δεν είναι δουλειά!
Luis: Τι είναι;
Luz: Κομπίνα!
Luis: Σοβαρολογείς;
Luz: Και βέβαια! Χρόνος. Έτσι το λένε οι φίλες μου.
Luis: Ποιες φίλες σου;
Luz: Οι Ελληνίδες! Ποιες άλλες;
Luis: Σωστά, ποιες άλλες;
Luz: Μόνιμος ή νεκρός.
Luis: Τι είναι πάλι αυτό;
Luz: Το σύνθημα της ελληνικής κοινωνίας.
Luis: Δεν το πιστεύω,
Luz: Αφού σου το λέω. Μου τα εξήγησαν όλα.
Luis: Δηλαδή;
Luz: Αν η δουλειά σου δεν είναι μόνιμη, δεν είναι δουλειά.
Luis: Και τι είναι;
Luz: Δεν ξέρω... Κομπίνα!
Luis: Άλλη μια μεταμοντέρνα προσέγγιση του θέματος.
Luz: Τι θες να πεις;
Luis: Παλιά στη μυθολογία, οι Έλληνες είχαν τους αθάνατους και τους θνητούς. Τώρα έχουν τους μόνιμους και τους νεκρούς. Ξέχασαν όμως κάτι.
Luz: Για πες!
Luis: Οι άνθρωποι ήταν οι θνητοί και όχι οι αθάνατοι.
Luz: Και τι μ’ αυτό;
Luis: Οι μόνιμοι έχουν τη συμπεριφορά των θεών. Χρόνος. Κάνουν ό,τι τους γουστάρει... Και οι άλλοι;
Luz: Τι κάνουν οι άλλοι;
Luis: Είναι τα τσιράκια τους... Έτσι νομίζουν τουλάχιστον.
Luz: Γιατί, δεν είναι έτσι; Χρόνος. Αυτό λένε και οι φίλες μου.
Luis: Μόνιμες δεν είναι και αυτές;
Luz: Βεβαίως.
Luis: Τι άλλο περίμενες;
Luz: Δεν υπάρχει τίποτα άλλο.
Luis: Κι όμως υπάρχει η ανθρωπιά.
Luz: Ούτε αυτή είναι μόνιμη.
Luis: Πάλι καλά! Γελά.
Luz: Είσαι ανόητος. Αυτά είναι σοβαρά πράγματα.
Luis: Ξέχασες ότι στην πατρίδα μας ακόμα και ο θάνατος είναι αστείος.
Luz: Και οι αγνοούμενοι; Για τους οποίους κλαις κάθε βράδυ... Χρόνος. Είναι και αυτοί αστείοι;
Luis: Είσαι σκληρή.
Luz: Αυτοί που δεν είναι, πεθαίνουν.
Luis: Αυτά σου έμαθαν οι φίλες σου;
Luz: Και άλλα πολλά. Αλλά εσύ δεν ακούς. Έχεις αξίες...
Luis: Και ο θάνατος είναι μια μορφή μονιμότητας...
Luz: Αν νομίζεις ότι θα τα βγάλουμε πέρα με το χιούμορ.
Luis: Γιατί μας άφησε τίποτα άλλο αυτή η κοινωνία;
Luz: Αφού δεν βρήκες μόνιμη δουλειά, θα σ’ αφήσω κι εγώ.
Luis: Μα γιατί;
Luz: Δεν αντέχω πια την αθλιότητα της ζωής μας.
Luis: Άθλια ή όχι, είναι ζωή. Μην το ξεχάσεις...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.