Η μουσική
χτυπά αλύπητα
τη σκέψη μου
με νότες μελαγχολίας,
μα η ψυχή μου θέλει
όσο ποτέ άλλοτε
να χορέψει
με τα φωνήεντα
του "Άξιον Εστί".
Τι θέλεις από μένα
γλυκιά εμμονή του χθες;
Άσε το πρώτο σκαλί
της απορίας
και φτάσε μ’ ένα τώρα
στην κορφή της λύτρωσης.
Το μέλλον πλησιάζει,
όσο κι αν με δένεις
μακριά του.
Χαράζει
στο μάρμαρο της νιότης
με στάλες κόκκινου κρασιού,
τα "σ’ αγαπώ" της άνοιξης.
Χαράζει
στο γυαλί της μοναξιάς
με μολύβια πράσινα,
τα χίλια χρώματα του "δεν",
που θέλω ν’ αγκαλιάσω.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΚΡΑΝΙΩΤΗΣ
(από την ποιητική συλλογή "Νοητή Γραμμή", 2005)
Το είδαμε στο Παράθυρο στα όνειρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.