Αυτή την άνοιξη
έμεινε της νερατζιάς η μέθη
και οι λαμπρές οξείες των τοξοβόλων
εκεί, πάνω στο λοξοκοίταγμα
του φεγγαριού στο σκοτάδι
και στο βρόνχο της φλόγας που πέθανε.
Δεν βαστά ψήγμα ο τεχνητός λαμπτήρας
απο λάσπη ανδρειωμένη και ο Εχέδωρος
έπαψε,σβήνωντας το τελευταιο
σπίρτο-σώμα με τη φόρα του μελλοθανάτου.
Τα κόκκαλα των κορμών
ηχούν για τα γεννήματά τους
πελεκώντας το άυλο για μέλλον.
Εκεί στη κόψη του λαιμού
χάραξαν θάνατο, ήπιαν τη ζωή της φλόγας
στόχο στο στοχασμό,στην επίμονη γύρη
στις ξεχουρδισμένες φλέβες
και στα καταμεσήμερα του νού.
Η οσμή του καμένου σπίρτου-σώματος
θέρισε χρόνιους πυρετούς
και αφακέλωτα γράμματα..
όμως αν ιδρώσουν
απο ένα καμένο σπίρτο τα δάχτυλά μας
και η στάχτη γίνει βήχας μας
τότε αυτό πάντα θα μας δείχνει
τον ευγενή στόχο στην άσπορη ζώνη
κατακρυμνίζοντας τις λαίλαπες
με ήλιους-σπόρους στο στόμα
κι ανότιστη πυρίτιδα στη σκέψη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.