Στο Σύνταγμα.
Μυρσίνη: Συνάντησα τη φίλη του πιανίστα…. Χρόνος. Είδες;
Μιχάλης: Είναι πανέμορφο το καπέλο σου.
Μυρσίνη: Αλήθεια, σου αρέσει;
Μιχάλης: Είναι φτιαγμένο για σένα.
Μυρσίνη: Το ίδιο μου είπε κι η Αγαθή.
Μιχάλης: Τι άλλο να προσθέσω τότε;
Μυρσίνη: Κάτι πιο δικό σου.
Μιχάλης: Με τη σκιά του, φαίνεται η φωτεινότητά σου.
Μυρσίνη: Όχι, κάτι άλλο. Σ’ αυτό αναγνωρίζω το ύφος του da Vinci.
Μιχάλης: Χαμογελώντας. Σωστά. Χρόνος. Θα ΄πρεπε να ντρέπομαι.
Μυρσίνη: Γελώντας. Δεν σου ζητώ τόσα πολλά. Χρόνος. Ένα γλυκόλoγο μόνο.
Μιχάλης: Είσαι το χάδι της ζωής μου....
Η Μυρσίνη κάθεται πάνω στα γόνατά του.
Μυρσίνη: Τι έγραφε ο φιλόσοφός μου;
Μιχάλης: Κάτι σημειώσεις για ένα δοκίμιο.
Μυρσίνη: Γιατί δεν βλέπεις τι όμορφη μέρα έχουμε σήμερα;
Μιχάλης: Βλέπω την καλοσύνη της.
Μυρσίνη: Την καλοσύνη; Θέλω να δεις την ομορφιά της!
Μιχάλης: Της πιάνει το χέρι. Εσύ πλάθεις τις μέρες μου…
Μυρσίνη: Παίζοντας με τα ματόκλαδά της. Κι εσύ τις νύχτες μου!
Μιχάλης: Μυρσίνη!
Μυρσίνη: Τι είπα; Γελά.
Μιχάλης: Τι δεν είπες! Γελά κι αυτός.
Μυρσίνη: Αλλάζοντας ύφος. Μη μου πεις ότι γράφεις για την ανθρωπότητα;
Μιχάλης: Για ποια άλλη;
Μυρσίνη: Κοίταξε γύρω σου! Δείχνει την πλατεία. Πού βλέπεις την ανθρωπότητα;
Μιχάλης: Μέσα στο χρόνο!
Μυρσίνη: Μα εδώ υπάρχουν μόνο στιγμές.
Μιχάλης: Δεν είναι στιγμές αθανασίας.
Μυρσίνη: Ξέρω. Χρόνος. Είναι κομμάτια χρόνου, όπως οι άνθρωποι. Το έλεγες σε μια διάλεξη. Χρόνος. Σωστά;
Μιχάλης: Ναι.
Μυρσίνη: Και η χαρά;
Μιχάλης: Ποια χαρά;
Μυρσίνη: Η χαρά της ζωής.
Μιχάλης: Κάθεται πάνω μου!
Μυρσίνη: Δεν είμαι η ζωή σου…
Μιχάλης: Κι όμως…
Μυρσίνη: Είσαι τρελός!
Μιχάλης: Πειράζει; Τη σφίγγει στην αγκαλιά του.
Μυρσίνη: Με το χαμόγελο στα χείλη. Όχι, βέβαια.
Μιχάλης: Σώθηκα!
Μυρσίνη: Εσύ μ’ έσωσες!
Μιχάλης: Από τι;
Μυρσίνη: Από τη λήθη. Είσαι η μνήμη μου. Με σένα υπάρχω και ζω.
Μιχάλης: Τι είναι αυτά που λες;
Μυρσίνη: Δεν υπερβάλλω. Χρόνος. Το σκέφτηκα πολλές φορές. Χρόνος. Πριν ήμουν απλώς περαστική.
Μιχάλης: Έτσι δεν είμαστε όλοι;
Μυρσίνη: Εσύ, με την ανθρωπιά και το χρόνο, μου έδειξες ότι μπορούμε να δημιουργήσουμε.
Μιχάλης: Γι’ αυτό ζωγραφίζεις;
Μυρσίνη: Γι’ αυτό ζωγραφίζω έτσι.
Μιχάλης: Πώς δηλαδή;
Μυρσίνη: Με σένα! Χρόνος. Κάθε έργο μου ανήκει στην ανθρωπότητα, γιατί είσαι δίπλα μου. Του δίνει ένα φιλί.
Μιχάλης: Είσαι η ομορφιά της ανθρωπιάς. Γι’ αυτό σε θέλω…
Μυρσίνη: Εδώ; Γελάνε και οι δύο.
Μυρσίνη: Συνάντησα τη φίλη του πιανίστα…. Χρόνος. Είδες;Μιχάλης: Είναι πανέμορφο το καπέλο σου.
Μυρσίνη: Αλήθεια, σου αρέσει;
Μιχάλης: Είναι φτιαγμένο για σένα.
Μυρσίνη: Το ίδιο μου είπε κι η Αγαθή.
Μιχάλης: Τι άλλο να προσθέσω τότε;
Μυρσίνη: Κάτι πιο δικό σου.
Μιχάλης: Με τη σκιά του, φαίνεται η φωτεινότητά σου.
Μυρσίνη: Όχι, κάτι άλλο. Σ’ αυτό αναγνωρίζω το ύφος του da Vinci.
Μιχάλης: Χαμογελώντας. Σωστά. Χρόνος. Θα ΄πρεπε να ντρέπομαι.
Μυρσίνη: Γελώντας. Δεν σου ζητώ τόσα πολλά. Χρόνος. Ένα γλυκόλoγο μόνο.
Μιχάλης: Είσαι το χάδι της ζωής μου....
Η Μυρσίνη κάθεται πάνω στα γόνατά του.
Μυρσίνη: Τι έγραφε ο φιλόσοφός μου;
Μιχάλης: Κάτι σημειώσεις για ένα δοκίμιο.
Μυρσίνη: Γιατί δεν βλέπεις τι όμορφη μέρα έχουμε σήμερα;
Μιχάλης: Βλέπω την καλοσύνη της.
Μυρσίνη: Την καλοσύνη; Θέλω να δεις την ομορφιά της!
Μιχάλης: Της πιάνει το χέρι. Εσύ πλάθεις τις μέρες μου…
Μυρσίνη: Παίζοντας με τα ματόκλαδά της. Κι εσύ τις νύχτες μου!
Μιχάλης: Μυρσίνη!
Μυρσίνη: Τι είπα; Γελά.
Μιχάλης: Τι δεν είπες! Γελά κι αυτός.
Μυρσίνη: Αλλάζοντας ύφος. Μη μου πεις ότι γράφεις για την ανθρωπότητα;
Μιχάλης: Για ποια άλλη;
Μυρσίνη: Κοίταξε γύρω σου! Δείχνει την πλατεία. Πού βλέπεις την ανθρωπότητα;
Μιχάλης: Μέσα στο χρόνο!
Μυρσίνη: Μα εδώ υπάρχουν μόνο στιγμές.
Μιχάλης: Δεν είναι στιγμές αθανασίας.
Μυρσίνη: Ξέρω. Χρόνος. Είναι κομμάτια χρόνου, όπως οι άνθρωποι. Το έλεγες σε μια διάλεξη. Χρόνος. Σωστά;
Μιχάλης: Ναι.
Μυρσίνη: Και η χαρά;
Μιχάλης: Ποια χαρά;
Μυρσίνη: Η χαρά της ζωής.
Μιχάλης: Κάθεται πάνω μου!
Μυρσίνη: Δεν είμαι η ζωή σου…
Μιχάλης: Κι όμως…
Μυρσίνη: Είσαι τρελός!
Μιχάλης: Πειράζει; Τη σφίγγει στην αγκαλιά του.
Μυρσίνη: Με το χαμόγελο στα χείλη. Όχι, βέβαια.
Μιχάλης: Σώθηκα!
Μυρσίνη: Εσύ μ’ έσωσες!
Μιχάλης: Από τι;
Μυρσίνη: Από τη λήθη. Είσαι η μνήμη μου. Με σένα υπάρχω και ζω.
Μιχάλης: Τι είναι αυτά που λες;
Μυρσίνη: Δεν υπερβάλλω. Χρόνος. Το σκέφτηκα πολλές φορές. Χρόνος. Πριν ήμουν απλώς περαστική.
Μιχάλης: Έτσι δεν είμαστε όλοι;
Μυρσίνη: Εσύ, με την ανθρωπιά και το χρόνο, μου έδειξες ότι μπορούμε να δημιουργήσουμε.
Μιχάλης: Γι’ αυτό ζωγραφίζεις;
Μυρσίνη: Γι’ αυτό ζωγραφίζω έτσι.
Μιχάλης: Πώς δηλαδή;
Μυρσίνη: Με σένα! Χρόνος. Κάθε έργο μου ανήκει στην ανθρωπότητα, γιατί είσαι δίπλα μου. Του δίνει ένα φιλί.
Μιχάλης: Είσαι η ομορφιά της ανθρωπιάς. Γι’ αυτό σε θέλω…
Μυρσίνη: Εδώ; Γελάνε και οι δύο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.