ΧΤΕΣ
Στη γέννησ' είσαι tabula rasa
ένα σώμα άμορφο, μι' άχρωμη μάζα
κάθ' αίσθημα σε πλάθει
χαρίζει σχήματα, πνοές και πάθη
κάθ' έρωτας ζωγράφος
αναδεύει χρώμα, με σκιά κι αχνόφως.
Για σένα πλέκω φυλαχτό, έν' ατίθασο άστρο
πάνω ψηλά να τρέχει, αφηνιασμένο άτι
τα σωθικά να διαρρέει, ποτάμι λάβρο
την ψυχή να θωρακίζει, απόρθητο κάστρο
την παλέτα της ζωής να κρατάει γεμάτη
με ταπεινοσύνη, με λευκό και μαύρο...
ΣΗΜΕΡΑ
...Και σήμερα ήρθε το γκριζωπό φθινόπωρο. Μελάνιασε ο ουρανός.
Τ' αστραποβρόντια τυμπανίζαν ένα μακρόσυρτο ξελογιαστικό ρέκβιεμ.
Χωρίς αντίσταση τ' αλυσοδεμένα σύγνεφα λικνιστήκαν,
ώσπου τελικά στη στέγη μου αποπάνω μαζευτήκαν.
Τότε ο μαέστρος-κεραυνός διέκοψε τη μελωδία,
έβγαλε ξάστερη βροντή γιομάτη θυμηδία:
“Πού κελαρύζ' η καρδιά σου, άθεε;
Πούθε το μυαλό πηγάζει;
Από τα στάσιμα νερά
γιά απ' τον καταρράχτη;
Πότε στη λάσπη ολόγυμνος θενά βουτήξεις
μια λαγαρή σταγόνα νά βρεις να ρωτήσεις
πούθε τελειώνει το λευκό
και που αρχινεί το μαύρο;”
...Και η βροχή υποκλίθηκε ντροπιασμένη
θώπευσε τη λάσπη
έσβησε τις αστραπές
ξέπλυνε τα κεραμίδια.
ΑΥΡΙΟ
Μέρες ολάκερες περνούνε
δίχως να με λούσεις, ήλιε.
Νυχτιές ολάκερες σεργιάνι
δίχως την αγκαλιά σου, σελήνη.
Όλ' αυτά για ποιο σκοπό;
Για ν' αποκριθώ μήπως του κεραυνού;
Σελήνη, άκου με προσεχτικά
ήλιε, διάπλατ' άνοιξε τ' αυτιά σου:
"Και φοβάμαι και ελπίζω
κι ακόμη λεύτερος δεν είμαι."
Μαινάδες τ΄ουρανού βοηθήστε με
θαρραλέα να ζωγραφίσω
τούτης της τραγωδίας την έξοδο.
Ιδού η χρωματοθήκη μου
αιωρούμενη στο χρόνο.
Κι όμως είναι λαμπρή απ' όξω
μόν' οι μπογιές ξεράθηκαν.
Προνοητικό βρήκα μέσα, καρφιτσωμένο
σημείωμα, από βελουδένιο σπάργανο.
Είν' τα δικά μου γράμματα τα παιδικά
από τότες πού 'χα αισθήματ' ακόμη:
"Κι αν απ' το χρόνο το δεινό
οι μπογιές στεγνώσουν
(άδικα μη χολοσκάς)
ανέμειξε δάκρια, το δειλινό
κείνες θα ξανανιώσουν.”
Τόσες χρωματιστές επιλογές!
Τι να πρωτοδιαλέξω!
Ας πάρω το λευκό - το εκτυφλωτικό.
Χίλιων αγγέλων φτερά
σαν τα φύλλα τα κενά που θ' απογεμίσω.
Ας πάρω και το μαύρο - το θανατερό.
Χείμαρροι από πίσσα, μούχρωμα
σαν το μελάνι που θα πιτσιλίσω.
Τα χρώματα τα διάλεξα μα τι να ζωγραφίσω;
Κείνα που προστάζ' η ψυχή; Ή τ' άλλα
που καχύποπτα μάτια
γουρλώνουν σαν θωρήσουν;
Ζωγράφισα λέξεις.
Έγραψα για ένα πρόσωπο... πριν με διακόψ' η ηλιαχτίδα,
τρύπησε το παντζούρι το μανταλωμένο, για να μου κάψει τη σελίδα.
Έγραψα για την υπέροχη τη φύση... πριν τα πόδια απλώσει της μέθης ζάλη,
τρικλοποδιά τις Μούσες που 'φτάναν στο κατώφλι μου, να βάλει.
Έγραψα και για ένα ένστικτο, την αγάπη... πριν με καλέσουν θεϊκές φωνές,
ηρώων χλωμών, του νου οπτασίες πρόσκαιρες, διόλου παντοτινές.
Πολύχρωμες χίμαιρες, λοιπόν.
Ασπρόμαυρες ανάσες.
Απ' το μισάνοιχτο παράθυρο το βουητό
του δρόμου, τόσο εκκωφαντικό.
Το ευερέθιστο μυαλό μου σπαρταράει
από τσιμπήματα εισβολέων κουνουπιών.
Ίσα που κατάφερα ν' αποτελειώσω
με γόνατα τρεμουλιαστά
φιλοσοφίες φλύαρες κάτω απ' τ' αμπέλια
παρέα μ' έναν αδειανό ασκό.
Των δασκάλων το μεγαλείο γιγαντώνω με τη μικρότητά μου.
Αν απέτυχα... μιαν υστερόφημη κατάρα αιώνια θα σφυρίζω.
Αν πέτυχα... πολύ απλά, δε θα το ξανακάνω.
Δε γνωρίζω τι προσδοκούσες, ήλιε
μήτε και ξέρω τι περίμενες, σελήνη
εγώ 'μως φωτιές δεν σκόπευα ν' ανάψω.
Κι αν στα ριζά του θυμικού σας
κάποτε σκαρφαλώσω
γαλήνη ίσως τότε νά βρω.
Όμως να με θυμάστε θέλω
ήλιε και σελήνη
όχι ως πυρομανή Ηρόστρατο
μα ως το ζωγράφο
που χρωμάτιζε
ταπεινά
με λευκό και μαύρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.