Επίσης μπορείτε να κάνετε τη δική σας πρόταση βιβλίου ή να προτείνετε κάποιο ωραίο video.
Όλα τα σχόλια είναι δεκτά. Οι απόψεις σας, οι κριτικές σας και οι ιδέες σας θα μας κάνουν καλύτερους.
Σάββατο 5 Μαΐου 2012
Στείλτε μας τα δικά σας έργα για δημοσίευση
79 σχόλια:
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Ω εσείς!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜεγάλοι άνθρωποι της ειρήνης
Κλείσατε τα άστρα με σοφά συρματοπλέγματα
Κλείσατε τα όνειρα μας σε ένα μπαούλο αμπαρομένο
συναλλάσατε τις εικόνες σαν εμπόρια.
Σαν μαύρη αγορά με αιχμαλώτους πολλούς
κάθομαι και κλαίω σαν ένα μικρό παιδί
και λέω απο μέσα μου σε τι κόσμο ζω
ο πόλεμος κυριαρχεί , η ζωή είναι μικρή
τι να την κάνω τη ζωή την σιωπηλή.
Γιατί να υπάρχει πόλεμος.
Γιατί;
Θέλω να είμαι ελέυθερο χελιδόνι
Να πετάω μακριά σε μέρη λαμπερά
Γιατι πρέπει να το πληρώνουμε εμείς οι μικροί
που δύναμη δεν έχουμε πολλή
Οι σκέψεις μας δεν ακούγονται παρά μόνο ένα ψυθιριτό.
Τα γεράκια,οι βασιλιάδες των ουρανών κυριαρχούν
και παντού τρόμο σκ
Αχ τι να την κάνεις αυτή την ζωή που δεν είναι ζωή.
Η λέξη αυτή σίγουρα θα εξαφανιστεί , μέτα ο κόσμος θα καταστραφή
Δεν μπορώ άλλο τουτη την φυλακιση
Ακόμα και την ζωή μου θα έδινα για καμιά μικρή αλλαγη.
Δεν τα βάζω κάτω , βουτώ μέσα στην φωτία υψώνω πάνω τους.
Καίω τα λάθη που κάνανε παλιά ,τα λάθη θα ξεχαστούν
Σαν πουλία που αποδημούν.
κι όμως εσύ που νιώθεις μικρός μόνο μικρός δεν είσαι ..κανένας δε γνωρίζει πόση δύναμη κουβαλάς για να αντέχεις κάθε μέρα ένα κόσμο στον οποίο δε χωράς..ένα κόσμο που δεν σε φιλοξενεί γιατί δεν τον βολεύει ..πάντα θα έχω αυτό το παράπονο ..τι να περιγράψουν κι αυτές οι λέξεις? τα συναισθήματα,τις μυρωδιές τον αέρα ,τη μουσική ,τους δαίμονες που έχουμε μέσα στο κεφάλι μας ή την φυλακισμένη μας ψυχούλα? τι?..αν δεν υπήρχαν όμως κι αυτές οι έρμες..πως θα εκφράζαμε για λίγο τον πόνο μας?
ΔιαγραφήΥπέροχο πραγματικά..συνέχισε αυτό που κανείς..και εγώ γράφω ποιήματα..τουλάχιστον προσπαθώ..αλλά δυστυχώς πλέον λίγοι διαβάζουν ποίηση..και σε αυτούς τους λίγους εμείς απευθυνόμαστε..
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι όμορφη ψυχή..
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα ηθελα να εισαι εκει
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε καθε κτυπο σε καθε δακρυ
Και να με κοιτας
Τι νιωθεις αραγε;
Ποτε δεν θα μαθω
Γιατι
Ποτε δεν με κοιταξες
Εκεινη την νυχτα
Αναψες τσιγαρο
Και ενιωσα την φωτια του να με καιει
Στην πραγματικοτητα ομως
Με εκαιγες εσυ
Αχ τα ματια σου
Με προδιδουν γλυκα και ατιμα
Με πληγωνουν και με θεραπευουν
Και εγω τα αποζητουσα
Απλα να με κοιταξουν
Ξερεις τι χρειαζομουν;
Εσενα
Απλα να με κοιταξεις
Λέξεις απλωμένες στο χαρτί..
ΑπάντησηΔιαγραφήΤις βάζω σε σειρά...
Τις στοιχίζω..
Τις κοιτώ...
Ξάφνου,μια πετάγεται..
μου κλείνει το μάτι
και με προσκαλεί να την ακολουθήσω...
Τρέχω να την προλάβω..
Τρέχει,,τρέχει,,τρέχει..
Την φτάνω ιδρωμένη
και λαχανιασμένη...
Που πας;;;της λέω...
Μα....
"έφυγα" μου λέει///είμαι ελεύθερη πια...
//μην με κυνηγάς..//
Ελεύθερος δεν είναι κανείς της λέω...
Τουλάχιστον όσο βρίσκεται σε ορισμένο κύκλο..
Εγώ,όμως δεν ανήκω πια εκεί,μου λέει..
Την παίρνω και την ξαναβάζω στην θέση της..
Κοιτάζω τι έγραψα:
Ελευθερία= Ζωή!!
Λέξεις-μαχαίρια
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατευθύνονται πάνω μου
Με κόβουν,με πληγώνουν..
Στόματα ανοίγουν
Γλώσσες παραληρούν.
Ξίφη δίκοπα με μαχαιρώνουν
Και ένα χαιρέκακο χαμόγελο
εμφανίζεται στις άκρες των δοντιών..
Μα...
Ποιος τολμά να με κρίνει;;
Ποιος είναι αυτός που
χωρίς ντροπή μιλά έτσι;;;
Τα μάτια του δυο σχισμές
που βγάζουν πύρινες φλόγες μίσους..
Ποιος;;;
Ποιος σε ξέρει καλύτερα από Εσένα για να σε κρίνει;;
Το χέρι μου πέφτει με δύναμη στο μαγουλό του..
Γυρνά και το άλλο μάγουλο..
Τον ξαναμαστιγώνω αλύπητα...
-Τα θρύψαλα του καθρέφτη σκορπίστηκαν στο πάτωμα...
Εσύ;;;είπα....
καθρέφτης! άραγε να κοιτούσες σε αληθινό καθρέφτη όταν τα έγραφες ή σε κάποιον άνθρωπο κριτή? γιατί και οι άλλοι καθρέφτες είναι
ΔιαγραφήΕίχα στον νου μου συγκεκριμένο άνθρωπο...
ΔιαγραφήΑνένταχτη
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα με λένε,πάντα...
Ανένταχτη σε αυτή την υποκριτική κοινωνία,
Που άλλους τους ανεβάζει,χωρίς να αξίζουν
Και άλλους που αξίζουν τους έχει παραπεταμένους..
Ανένταχτη...
Στα μίση και τα πάθη..
Ανένταχτη
Σε ομάδες ανθρώπων
Που ξεπλένουν την αδιαφορία τους
Και τον θυμό τους για όλα τα δρώμενα..
Ανένταχτη στους κοινωνικούς άδικους κανόνες..
Ανένταχτη και ουτοπική
Ίσως με πουν...
Ίσως και ονειροπόλα...
Όμως
Ζωή,
Δεν είναι μόνο ό,τι ζεις,
Ζωή
Είναι και ό,τι σκέφτεσαι και ονειρεύεσαι.,.
Υπέροχο!!!!
ΔιαγραφήΈχτισα σε αφηρημένες έννοιες κόσμους σβησμένους με πνοες αγγέλων
ΑπάντησηΔιαγραφήΓδαρμενους απο χάδια ανθρωπών
Τα ασυγχωρητα μου λάθη παλάτια τους
Οι σκέψεις μου λαβύρινθοι που ο Δαίδαλος τρέμει
Καταφύγιο μόνο... μια εμμονή
που κρύβομαι τις νύχτες να αναζητώ στον εαυτό μου θέση στο ψέμα τους
Να με τιμωρώ που σκιρτάω στ αλήθεια ...
θ.φ2316
Πραγματικα ξεχωριστο. Μπράβο σου!!
ΔιαγραφήΠραγματικα ξεχωριστο. Μπράβο σου!!
ΔιαγραφήΞέχασαν βλέπεις να ηρεμούν την ψυχή
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολλά φαίνονται τα δέκα λεπτά
Υποτίμησαν την σιωπή και άρχισαν να μιλάνε
Να μιλάνε πολύ και δυνατά πολύ δυνατά
Η φωνή αυτή γίνεται κραυγή
Και σιγά σιγά θόρυβος
Θόρυβος τόσο ενοχλητικός
Που όλοι τρέχουν μακριά του
Και τρέχουν χωρίς σταματημό
Μέχρι που χωρίς άλλη επιλογή σταματούν
Και χωρίς ίχνος ενέργειας μήτε λαλιάς
Για μια στιγμή ηρεμούν
Μονάχα για μια στιγμή
Μονάχα για μια πνοή
Μονάχα για αυτούς
Ύστερα ξανά στον αγώνα
Σε έναν αγώνα τραχύ και ατέλειωτο
Φωνές, κραυγές και ουρλιαχτά
Ήχοι απελπισίας
Που εγκλωβίστηκαν σε ένα σώμα γεμάτο πόνο
Μόνο που όταν φύγουν και απελευθερωθούν
Μένει μόνο ο πόνος
Αυτός δεν φεύγει είναι ριζομένος βαθιά
Και τότε μες την σιωπή ο πόνος γίνεται
Αβάσταχτος, βαρύς και αλύγιστος σαν σίδερο
Όπου με την αγάπη λυγίζει
Με την πολύ αγάπη λιώνει
Και αυτό το σίδερο μεταμορφώνεται
Ο πόνος μετατρέπεται σε δύναμη
Χωρίς να την ζητήσεις αυτή τη δύναμη
Η ζωη σκληρά θα σου ανοίξει κάθε δάχτυλο από την γροθιά που τόσο σφίγγεις
Θα αφήσει λίγη δύναμη και λίγη ελπίδα και συ θα τα κρατήσεις .. Για πάντα
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜελαγχολία με πιάνει κάθε πρωί που ξυπνώ, λες και μες την καρδιά μου έχω δυόσμο. Δεν μπορώ να ανεχτώ της ψυχής τον απύθμενο βυθό. Μια βουτιά θα κάνω κι ας πνιγώ, δεν έχω μαζί μου ουτο σωσιβιο. Κι όλο λησμονώ τον παιδικό μου εαυτό, λες κι από επιλογή ξεχνώ γιατί κατά βάθος πονώ..
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίστε ένα μέρος της καρδιάς μου
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι όταν αυτό το μέρος φύγει
Και παει μακριά
Τότε το άλλο μέρος θα μένει μόνο,
Όπως ΕΓΩ !!!
Είστε ένα μέρος της καρδιάς μου
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι όταν αυτό το μέρος φύγει
Και παει μακριά
Τότε το άλλο μέρος θα μένει μόνο,
Όπως ΕΓΩ !!!
Είστε ένα μέρος της καρδιάς μου
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι όταν αυτό το μέρος φύγει
Και παει μακριά
Τότε το άλλο μέρος θα μένει μόνο,
Όπως ΕΓΩ !!!
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣήμερα πήγα για καφέ με την μητέρα μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣαββατο πρωί.
Παρατηρούσα τα χέρια της.
Κουρασμένα,ρυτιδιασμενα,άγρια.
Το πρόσωπό της γαλήνιο.
Και εγώ ακροβατώντας σε ένα νοητό σχοινί να στέκομαι εκεί να την κοιτώ.
Φοβούμενη το κάθε λεπτό.
Φοβούμενη ότι το σχοινί θα σπάσει κι εγώ θα βυθιστώ σε μία όαση.
Όαση ναι.
Γιατί ή κόλαση είναι εδώ.
Εδώ που το μυαλό συνεχώς γυρίζει σε απέραντους δρόμους σκοτεινούς,δρομάκια,κήπους,παραθυρα.
Εδώ που γυρίζει σε παιδικά χαμογελα και παλιές αγκαλιες και φιλιά.
Νοσταλγω τις στιγμές ευτυχίας.
Άγρια. Ρυτιδιασμενα.
Μία ζωή.
Το πρόσωπό της όμορφο.
Το χαμόγελο της.
Φοβάμαι.
Πάντα μου στερεί ότι αγαπώ.
Οργισμένη αφήνω τα δάκρυα μου να κυλησουν.
Χτυπαω την πορτα πίσω μου και φεύγω.
ΝΑΙ ΡΕ ΑΠΟ ΑΓΑΠΗ!
ΤΙ ΞΕΡΕΙΣ ΕΣΥ ΑΠΟ ΑΓΑΠΗ;
ΤΙ ΞΕΡΕΙ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΣΟΥ ΑΠΟ ΑΓΑΠΗ;
Τωρα το σχοινί σπάει και εγώ κολυμπώ στο χώμα γεμάτη οργή,γεματη πάθος.
Πάθος για ζωή μετα τον θανατο.
Εκεί απ όπου ξεκίνησα.
όπου τα δεσμά σπάνε
Χωμα κι αέρας και φωτια
Ναι.
Ζωντανή όσο νεκρή.
Νεκρή όσο ζωντανή.
Σαββατο 12/6/16,σου έφερα ένα κόκκινο τριαντάφυλλο.
Υπεροχο!
ΔιαγραφήΘα θυμηθείς η θα ξεχασεις;
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα ξεχαστείς όταν πετάξεις
στου ουρανού τα μαύρα χέρια.
Στα δάχτυλα σου χίλια αστέρια.
Χίλιες ευχές σ'αυτά θα κάνεις
να ξανάρθεις, μα δεν προφτανεις.
Έβλεπες την ακτογραμμή να χάνεται μαζί με την ελπίδα.
Λίγη ζωή.Τόσο μικρή.Τόσο μεγάλη θλίψη αφήνει, όταν η θύμησή της σβήνει.
Στις φυλλωσιές είχες κρυμμένη μια τελευταία αναπνοή.
Να δεν την πρόλαβες. Μα δε σταματησες.
Πήγες πιο κει κι ύστερα χάθηκες.
Φλόγα τη φλόγα.Δάκρυ το δάκρυ που όμως δεν ήταν αρκετό να σβήσει την τρελή ανάσα που σ'έστειλε στο θάνατο.
Μόνος.Χαμένος. Τρομαγμένος.Μέσα στη γη σου ενας ξένος. Έψαχνες μες στον θάνατό σου λίγη ζωή, τον άνθρωπο σου που σ'εκανε Αθάνατο.
Χορεύεις μες στα όνειρά μας στο δροσερό Παράδεισο. Σε ζήλεψε το καλοκαίρι και σ'έστειλε στην άβυσσο.
Σ'αλλη ζωή θάλασσα γίνε.
Έτσι γενναίος, Φοίνικας μείνε.
Ω, ΚΟΣΜΕ
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια κάποιο λόγο λένε ότι η εφηβεία είναι μία σκοτεινή εποχή.
Εγώ πιστεύω πως η εφηβεία είναι ο χρόνος που σου δίνεται για να καταλάβεις τον κόσμο.
Παρά είναι μεγάλος, θα πεις, ο κόσμος για να χωρέσει στο μυαλό ενός νέου ανθρώπου μέσα στο μικρό διάστημα των 7 χρόνων.
Αλλά η ζωή από μόνη της είναι μία μικρή, σκοτεινή εποχή.
Δεν φταίει η μικρή ζωή που είναι σκοτεινή. Ο κόσμος την κάνει.
Πως μπορεί μία ζωή να ΜΗΝ είναι σκοτεινή σε έναν τέτοιο κόσμο, ρωτάς;
Σε έναν τέτοιο κόσμο όπου για να επιβιώσεις πρέπει κάθε μέρα να κολλάς ένα ψεύτικο χαμόγελο στο πρόσωπό σου. Αλλιώς κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς ως "καταθλιπτικός", "στενάχωρος", "με κακή αύρα", "αντικοινωνικός".
Όμως γιατί να προσπαθείς να χαμογελάσεις όταν ο κόσμος ο ίδιος ΔΕΝ σου χαμογελάει;
Τυπικές ευγένειες. Αυτά είναι όλα τα σχόλια και οι εγκάρδιες ανησυχίες όταν λες στον άλλον: "Θέλω να μείνω μόνος" ή σου λέει αυτός "Δεν μπορώ να σε βλέπω στεναχωρημένο".
Η αλήθεια είναι ότι χέστηκε άμα είσαι στεναχωρημένος. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για τον πόνο σου, και όποιος το κάνει είναι μαλάκας.
Γιατί;
Γιατί σε αυτόν τον κόσμο τα συναισθήματα είναι υπερεκτιμημένα. Μετά από 2.000 χρόνια τα ανθρώπινα συναισθήματα αποφάσισαν να βγούνε στην σύνταξη και οι ηθικές αξίες τέθηκαν σε διαθεσιμότητα.
Ίσως ξεκίνησε με τον πόλεμο. Με την προσφυγιά και τη μετανάστευση, ή ίσως πολύ πιο πριν. Τότε ήταν που μία μέρα ο Άνθρωπος ξύπνησε, άνοιξε το παράθυρό του, κοίταξε κάτω στον δρόμο τον ζητιάνο και είπε:
"Αα, αυτός ο κακομοίρης που δεν έχει στον ήλιο μοίρα. Πόσο θα ευχόταν να είναι Εγώ. Ξέρω ότι κάθε βράδυ κάθεται και παρακαλάει τους μάταιους θεούς του να είχε ένα σπίτι σαν το δικό μου, ένα τραπέζι σαν το δικό μου και ένα ανάστημα σαν το δικό μου. Όμως δεν έχει κάνει τίποτα για να το αξίζει. Ενώ Εγώ έχω δουλέψει σκληρά, και ο θεός μου με έχει ανταμείψει."
Τότε ήταν που χάθηκε η συμπόνια και τη θέση της πήρε ο Εγωισμός και ο φθόνος.
Και ενώ ο ζητιάνος όργωνε χωράφια, καθάριζε στρατόπεδα, θέριζε τις σοδιές και ωρίμαζε την πείνα του, αναρωτιόταν: "Ω Κόσμε, τι σου έχω κάνει και με εγκατέλειψες; Τι έχει εκείνος ο Άνθρωπος παραπάνω από μένα; Έχει τέσσερα χέρια; Έχει δώδεκα πόδια; Έχει δύο ψυχές, γι' αυτό σε μένα έδωσες τα μισά που έδωσες σ' εκείνον;"
Όμως ο Κόσμος παραήταν μεγάλος για να ασχοληθεί με τον ζητιάνο. Αντ' αυτού… εξελίχθηκε!
Μετά τις πυρηνικές βόμβες, τις ατομικές βόμβες, τα τανκς και τον θάνατο. Αποφάσισε να φτιάξει την τηλεόραση, το διαδύκτιο και το porn hub.
Άραγε θα μπορούσε να γίνει πιο τυπικός;
Ποια συμπόνια, ποια αγάπη και ποιος έρωτας;
Από το περβάζι του παραθύρου και τα στρατόπεδα ο καθένας κλείστηκε στο δικό του πεδίο της μάχης πίσω από το μικρό σκοτεινό τζαμάκι.
Κι όλο αυτό γιατί στο πεδίο της μάχης δεν χρειάζεται κανένας να χαμογελάει.
Δεν χρειάζεται κανένας να νοιάζεται.
Δεν χρειάζεται κανένας να πονάει.
Τι έχει κάνει ο άλλος για να αξίζει το "like" μου; Ενώ εγώ κάθομαι όλη μέρα και πασχίζω για να βγάλω την τέλεια φωτογραφία και να συντάξω το τέλειο caption; Γι' αυτό με έχουν ανταμείψει όλοι οι ακόλουθοί μου, γιατί έχω τέλειο σπίτι, τέλειο τραπέζι και τέλειο ανάστημα.
Τυπικός, ματαιόδοξος, Κόσμος.
Ο πικρός θάνατος
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόνος , πίσω από κάποια σακιά που θυμίζουν τους νεκρούς συμπατριώτες μου
Περιμένω την δύση για να ξενίσω τον μοναχικό δρόμο
Σήμερα είναι η ελπίδα για ελευθέρια
Δεν ακούω τίποτα
Ούτε ένα πυρομαχικό , ούτε μια σφαίρα
Λες να έμεινα ολομόναχος , χωρίς συμπατριώτες ,χωρίς εχθρούς?
Σήμερα είναι η ελευθερία
Σήμερα είναι ο δρόμος για επιστροφή
….
Έφτασα σε ένα έρημο τοπίο , την πατρίδα μου
Δεν μπορώ να καταλάβω αν οι άνθρωποι έφυγαν για να σωθούν ή αν είναι νεκροί
Βλέπω κάποια άγνωστα πρόσωπα
Φοράνε μια στολή διαφορετική από την δική μου
Πλησιάζω , αρχίζουν να φωνάζουν
Τελικά δεν είναι συμπατριώτες μου αλλά εχθροί
Μου βάζουν μια κουκούλα στο κεφάλι, δεν μπορώ να δω τίποτα
Πίστευα πως ήταν η ελευθερία μου αλλά είναι η καταδίκη μου
Σε μακρινά μέρη μας παίρνουν , όσοι επιζήσαμε
Είναι πιο σκληρά και από τον πόλεμο
Εδώ θα αφήσω την τελευταία μου πνοή
Μέσα σε μία σκληρή , απάνθρωπη Κρεμάλα
Ελευθερία είναι ο Θάνατος μου
Σε ξέρω σε ζώ. Καταπληκτική και άκρως αφουγκραστική...σε λατρέυω Α.Χ. (muatsgiatoyolo)
ΔιαγραφήΜε τους βασανισμενους μου οφθαλμούς
ΑπάντησηΔιαγραφήΠου στάλα δεν έκλεισαν ως τώρα
Και με τ'αστρα χυμένα στον καμβά της,
μιας παλάμης απόσταση
Και την σεμνότητα τους να
Καλύπτει το αδειρητο σκοτάδι
Ασθμαινω, η Κολασμένη
Απ' το τραγούδι
των γιασεμνιων που κλαίνε
Αν άραγε τούτες οι σταγόνες
Είναι αρκετές να ξεπλυνουν το αμαρτωλό κορμί μου
Αν ο αγέρας σκορπίσει σα τα πεσμένα φύλα, κείνο το σημάδι πουχω στα στηθια, ανάμεσα
Και εκείνο τ'αρρωμα που δένει την σκιά μου
Να'τανε κιφ μαροκινο, να μείνει,
Να θυμάμαι
Δούλος η ψυχή μου σε κάθε θέλημα του φεγγαριού
Με μια σιωπή που κράτησα των χρόνων
Εκραξα βαριά εκεί κατω απο το έλεος της γυναικας νύχτας
-Ζωης αγάπη για συνηθεια;
Ζητιανευοντας χρονο για μιαν ακόμα νότα λατερνας σπασμενης
-ούτε ένα αστέρι δεν φάνηκε ναπεσε σήμερα. Για μιαν παιδική ευχή νοσταλγημενο.
Γενηθηκες ελευθερος
ΑπάντησηΔιαγραφήσαν λιονταρη δυνατος
ψυχει σαν κεχριμπαρι
και η καρδια σου ολω φως
θα σου τα παρουν ολα
με τροπω και με γνωση
δεν θα μπωρεσει ουτε
ο θεως πια να σε σωση
θα σου δωσουν το χερι
θα σου πουν μιλα
θα σου δωσουν μορφοση
μαζι και τιν αλησιδα
θα εισαι οπος παντα
δεμενος στιν σκλαβια
χορεις ελευθερια
θα μιαζης σαν προβια
εκει που εχει προβατα
θα εχει και βοσκους
θα εχει σκυλους φιλακες
και νομους αυστιρους
ποτε δεν θα σου δωσουν
αυτο που σου ανηγει
θα σε πατησουν κατω
σαν το μικρο σκουλικι
θα σε οδηγουν παντα
εκει που θελουν αυτη
ποτε δεν θα σε αφησουν
να σηκοσης την φωνη
ξυπνηστε προβατα
μην σκηψτε το κεφαλη
να μην σας τρωνε η λοικη
και σας αφηνουν το κουφαρη
κανενα μην αφηνεται
λοικους και βοσκους
παντα ελευθερα να εχεται
ψυχοι καρδια και νους
‘’Η αυλαία έπεσε’’
ΑπάντησηΔιαγραφήΚοιτάω τα φύλλα τα ξερά, μες στην αυλή μου,
άδειο φλιτζάνι ο καφές έχει τελειώσει.
Ρίχνω το βλέμμα μου βαθιά, μέσα στο γκρίζο
μονολογώντας ‘’που θα πάει θα ξημερώσει’’.
Φυσάει αέρας δυνατός, διώχνει τα φύλλα,
σφίγγω τα δόντια δυνατά, για να τ’ αντέξω.
Αέρα μου κλέφτη που να είσαι τώρα;
Τα πήρες όλα, και με άφησες απέξω.
Φορώ την μάσκα μου λοιπόν, και ένα σακάκι,
παραπατώ μες στην βροχή, σαν μεθυσμένος.
Λιώνει η μάσκα σαν κερί, σ’ένα σοκάκι
και εμφανίζεται ένας στρατιώτης πληγωμένος.
Πέφτει η αυλαία κάπου εδώ, και ρίχνει χιόνι
άσπρο τοπίο την αυλή μου έχει γεμίσει.
Φεύγει το γκρίζο μακριά, σαν αποστάτης
που λίγο έλειψε τα πάντα να διαλύσει.
Ραφαήλ-Κοσμάς Μόσχος
Ήταν ωραίο,
ΑπάντησηΔιαγραφήτο κόκκινο το φως
που άνθιζε στο ξύπνημα
μίας ανιαρής αγαλίασης
κοντά στο ξέφωτο του αιγιέρα.
Γρεμίζοντας το μοναδικό
χάδι,αρέσκειας του μαύρου,
αρέσκειας μονότου ωκεανού.
Βυθοί που μάτωσαν
στο τέρμα των χιλιομέτρων,
βυθοί ακατάπαυστη
που περνούσαν απ' τον ήλιο.
Χέρια που δεν ξεχνούσαν...
ξεχνούσαν να προχωρούν
Μεσάνυχτα
ΑπάντησηΔιαγραφήη ώρα της περισυλλογής
η ώρα που θες να μείνεις
μόνος με τον εαυτό σου
Ο χτύπος του ρολογιού
ανοίγει διάπλατα την πόρτα της φαντασίας
Ορμούν εκεί μαζεμένα όλα τα παραμύθια που ξέρεις..
όλες οι ιστορίες που έχεις ακούσει από παιδί..
Ένας δράκος πετάγεται
από την σκοτεινή γωνία του δωματίου
και οι πύρινες γλώσσες του
σου καίνε τις αναμνήσεις..
Μια βασιλοπούλα όμορφη
σου θυμίζει πως στην ζωή
άλλα πράγματα έχουν αξία και όχι η ομορφιά..
Ένας ιππότης έρχεται χτυπώντας δυνατά την πόρτα του μυαλού σου
και θυμίζοντάς σου τι είναι καθήκον..
Και νάτην η Χιονάτη εγκαθιστάται στο σαλόνι σου
και σου αλλάζει την εικόνα για τον "κακό" λύκο..
Μια σταχτοπούτα τρεμοπαίζει στο μισοσβησμένο τζάκι
και σου φέρνει την ελπίδα
πως τα όνειρα ζωντανεύουν
όταν τα κυνηγάς..
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφή68. Λαγνεία
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιληδονία αλλιώς.
Lussuria για λίγους.
Το τρυφερό πρόσωπο της φρίκης.
Φωτιά των κολοσσιαίων καταδικασμένων ψυχών.
Κορμιά που από πόθο θέλησαν να σβήσουν.
Προάγγελος με πρόσχημα έρωτα και με αίσθηση ουβερτούρας φωτιάς.
Ενώπιον όλων το δικό μου βαθιά ριζωμένο κουβάρι.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒραδιάζει κι ο πόνος μέσα μου ξυπνά
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνάμνηση που ήταν γλυκιά
σαν χάρος έρχεται ξανά
να ρίξει κι άλλη μαχαιριά.
Υπό το φως του φεγγίτη θα ξαναβρεθούμε.
Λάμψη κάποτε θεόρατη
μίκρυνε και λησμονήθηκε
μες ‘την παράνοια του χρόνου, ξεχασμένη.
Πέντε ήταν, πέντε ηώρα.
Μία αχτίδα του ήλιου ξεπροβάλει
μα χάνεται στην παραζάλη
μες’το πορφυρό το χρώμα.
Υποσχέσεις μάταιες
ματιές μπερδεμένες
ανεξίτηλα γραμμένες σε ρόδο κατακόκκινο.
Μαράθηκε... ξεθώριασαν.
Πέντε ηταν, πέντε ηώρα.
Γιατί κείτεσαι στο χώμα;
Μάτια κλειστά και στόμα ξέπνοο
χείλος μειδιασμένο σαν πνιγμένο.
Πέντε κι ένα προχωράει.
Φεύγει ο πόθος, πάει η αγάπη.
Το πέταλο πέφτει κι ο ήλιος βγαινει.
Βυθίζομαι, αναπνέω, πνίγομαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚυνηγημένος από χίμαιρα
καταδεδιωγμένος ανελέητα
παλεύω και χύνεται.
Μια όψη πικρή
Ένα βλέμμα γλυκό
Μια υπόσχεση άθικτη
κι πάλι εσύ εδώ.
Όσο κι αν τρέξω
τόσο ματώνω.
Οκνηρά τα νύχια
δεν τα γλιτώνω.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφή“Woman”
ΑπάντησηΔιαγραφήShe is quiet
noise all around her
fire within her
But loyal to being silent.
Not afraid
not pressured.
No one is looking.
She starts screaming.
Wasn’t she unworthy?
Why is she empowered?
People get filthy
and yet she’s still quiet.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα μυαλό που οργιάζει,
ΑπάντησηΔιαγραφήμια κραυγή που σκοτώνει
κι απ’έξω σκοτάδι,
ένας πεζός που δειλιάζει.
Μαραίνεται ο λωτός,
άσταθα ήταν ριζωμένος.
Λαμπρή η ήττα
κι όμως ακόμα σκοτάδι.
Πού πήγε ο πόθος;
Πού κρύφτηκε ο έρως;
Μου λείπεις, ουρλιάζω.
Κάνει κρύο, παγώνω.
Η σιωπή νεκρική.
Η όψη σου θολή.
Παράμερα κείτεσαι εσύ.
Αποχωρείς...
Μπραβο πολυ καλη δουλεια κανετε ολοι (και οσοι γραφετε και στο σαιτ) !!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα ηθελα να μαθαινα ομως τι σας οδηγησε στην ποιηση?
μηπως νεανικη αναγκη η κατι παραπανω...
Σε ένα κόσμο που όλα γύρω μας γρήγορα αλλάζουν και μας επηρεάζουν η ποίηση και γενικά η τεχνη ειναι ένα τρόπος διαφυγής,το εισιτήριο στο κόσμο των ιδεατων.Εκφραζεις την ευαισθησία σου και το Εγώ σου.ειναι η υπέρβαση του εαυτού σου..!
ΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε όλους τους αγίους προσεύχομαι
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια σένα και για μένα
Για τη μέρα που οι ψυχές θα σμίξουν ξανά
Για εκείνη την αγκαλιά
Που μου χάρισες τον κόσμο όλο
Και σε μια μόνο στιγμή
Όλοι οι κάμποι άνθισαν
Και κύλισε ξανά στις φλέβες αίμα
Μα ακόμα και αν το αύριο αυτό
ποτέ δεν έρθει
Πάλι θα προσεύχομαι
Για σένα
Και τα βεγγαλικά σου μάτια
Αυτά
Που σαν άστρα Αυγουστιάτικα
Και του μεσημεριού αχτίδες
Άστραφταν
Την ώρα που μ'αντίκριζες
Γι'αυτήν τη λάμψη
Και του φεγγαριού το βελούδινο χάδι,
δεν θα σου πω αντίο αγάπη μου
Μα μόνο,
Σε περιμένω
"Ποιος;"
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοιος να με νιώσει
ποιος να με αισθανθεί
και ποιος να με σωσει;
Ποιος να μαζέψει τα
χίλια κομμάτια μου
και να τα ενωσει;
Ποιος να μου δείξει τι
σημαίνει "Σ'αγαπώ" και
ποιος να αποδείξει
ότι είναι αληθινο;
Όταν η ψυχή μου
έχει χασει το φως
και το μυαλό μου
μοιάζει με γόρδιο δεσμό
Ποιος να κάτσει να
με ακούσει όταν
μέσα απ'τα τείχη μου
φωνάζω "Δεν μπορώ!"
και το μόνο που ακούω
ειναι η ίδια μου η ηχώ
Ποιος να κάτσει
ως το τέλος
όπως έχω γίνει εγω;
Έχω μόνο την σκιά μου
ως ακόλουθο πιστο.
Για το σχολείο:
ΑπάντησηΔιαγραφή10 μισό και βάλε
Το μέτρημα δεν είναι όπως θυμάμαι
Και το κήτος επάνω στο χαρτί
Θα με βγάλει κάποια μέρα στο σφυρί
Το παράθυρο η άπιαστη διαφυγή
Το ρολόι η συντροφιά μου
Ο Κεντέρης αντιτίθεται σε αυτή
Και οι κόκκοι αντιστρέφονται της άμμου
Είπε θα ξενιτευτείς αφού
Το βλέμμα μου στρέφεται αλλού
Θα πονέσεις, θα πιστέψεις
Έως πότε όμως θα αντέξεις;
Την προσμένουν όλοι σαν γιορτή
Θα ζεις Βαγγέλακη μέχρι να 'ρθει;
Μέτωπο πρώτο μου θυμίζει
Όπου έστελναν στρατιώτες για σφαγή
Αρμονία,μία γραμμή ευθεία
ΑπάντησηΔιαγραφήΚουράστηκε κάποια στιγμή να πηγαίνουν όλα ίσια
Κοιτάζει τη φωγραφία αυτή,και δεν ταυτίζεται καθολού
Άλλο σώμα,άλλο μυαλό ήταν εκεί τότε
Κλείνει το κινητό και κοιτάζει γύρω της
Όλα κατεστραμένα,όλα οικεία
Όλα δικό της δημιούργημα
Τουλάχιστον θα αναγνωριζόταν κάποτε για κάτι
Ήταν καλή στο να χαλάει,θα λέει ο κόσμος
Ήταν ευτυχισμένη όταν ήταν στην αταξία,ήξερε αυτή
Εκεί ένιωθε σαν το σπίτι της
Γιατί έβλεπε στο χάος αυτό,μια εικόνα του μυαλού της
Και έτσι την καταλάβαινε λίγο περισσότερο
Έτσι την γνώριζε λίγο παραπάνω
Έτσι αναγνώριζε,αυτό που πολλοί αρνούνται καν να δοκιμάσουν
Αναγνώριζε πως τελικά της αρέσει αυτό που είναι
Και ας την τρομάζει πολυ συχνα
Και ας την μισεί καμια φορα
Και ας λεει θα βαλω τελος σε αυτην την τρελα
Στο τελος της μερας,ξερει οτι μονο αυτη θα ειναι εκει
Εκεινη για εκεινη
Μονο εκεινη θα δεχτει τις κρισεις που παθαινει τα βραδια
Μονο εκεινη θα απαλυνει τον πονο της οταν τον σκεφτεται
Μονο εκεινη θα ονειρευτει τον εαυτο της στα πιο τρελα σκηνικα
Μονο εκεινη θα σταθει για εκεινη,δεν θα κρινει
Δεν θα μιλαει οταν δεν πρεπει
Θα κλαιει και αυτη με εκεινη οταν πρεπει
Θα την νιωθει οσο κανεις
Και αυτο ειναι αρκετο
Και εκεινη με τη σειρα της τους λυπαται
Γιατι δεν θα γνωρισουν ποτε το μονο ατομο που αξιζει να γνωρισουν σε αυτη τη ζωη
Τον εαυτο τους
Πιστευει πως ολοι εχουν εμφυτη αναγκη να ψαξουν το μεσα τους
Αλλα η ζωη,οι ρυθμοι της
Και πανω απο ολα οι ανθρωποι της
Που φοβουνται να αντικρισουν εστω και τη μικρη σπιθαμη του μεσα τους
Που ντρεπονται το σωμα τους και δεν το χαριζουν ποτε στον εαυτο τους
Που δινονται μονο σε σαρκες
Οχι σε ανθρωπους,προσεξε με,εχει διαφορα
Δεν δοθηκαν ουτε ενα βραδυ στον εαυτο τους
Ολοι αυτοι λοιπον,δεν θα μαθουν ποτε ποση γαληνη κρυβει αυτο που βιωνει εκεινη μεσα της
Ποσο λυτρωτικο και απελευθερωτικο ειναι
Να φευγεις απο την ευθεια γραμμη
Και να χτιζεις δικες σου ξεχωριστες γραμμες
Που δεν θα ειναι μονο ευθειες
Αλλα στρογγυλες,με γωνιες,με στροφες,με στροβυλους
Και καθε βραδυ να ειναι αλλη η γραμμη
Ποτε η ιδια
Και ολα αυτα να τα μοιραζεται μονο μαζι της
Και να ειναι τοσο ομορφα,τοσο χαλαρα
ολα
Ισορροπει πανω στη μουτζουρα που ζωγραφισε χθες
Κι ομως δεν πεφτει κατω
Της ταιριαζει το χαος
Την χτιζει το χαος,επειδη πρωτα αυτη το εχτισε
Σαν εικονα απο αυτες που βλεπει και ζηλευει
Μεσα της το ξερει οτι τα εχει ηδη καταφερει
Να χε η ζωη σεναριο γραμμενο απο ενα χερι
ΑπάντησηΔιαγραφήΠου σκεφτηκε τη μοιρα μας μια μερα μεσημερι
Οταν ο ηλιος ελαμπε και η διαθεση του
Ειχε ματια αισιοδοξη,ετσι και η γραφη του
Να χε η ζωη εμποδια ισα που να σ αγγιζουν
Και οχι πικρες που μπορουν σιδερα να λυγιζουν
Να χε μικρες αναποδιες ισα για να μαθαινεις
Κι οχι μεγαλα βασανα που δεν τα περιμενεις
Να χε η ζωη μια λογικη που μες στη μοναξια σου
Φως θα πετουσε της ψυχης η καθαρη αλλαξια σου
Κι αν τη δοκιμαζες γλυκια στα χειλη να χε γευση
Καραβι που αναζητα πορεια για να πλευσει
Να χε η ζωη εναν πινακα που θα μπορεις να σβησεις
Ολα τα λαθη που κανες κι αλλη ζωη να ζησεις
Να χε σημαδια που οδηγουν σε φωτεινη πορεια
Να σου δινε μια δευτερη αλλιωτικη ευκαιρια
υπεροχο ποιημα.
Διαγραφήόμορφο μπλε το κόσμου,
ΑπάντησηΔιαγραφήκρύβεσαι
γλυκά, πονηρά και έξυπνα
στο εγώ μου
χάνεσαι στην όραση του κόκκινου
και λυπάσαι και χαίρεσαι όταν σε τρώει το πράσινο
αισθάνεσαι όμως μπλε,
πιο μπλε από ποτέ
όταν βρίσκεις το εγώ του.
εκείνο το μοναδικό
άχρωμο, άηχο ,βουβό
εγώ της ψυχής αυτου,
του όποιου.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαναγιώτα Χατζηαλεξιου
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοιημα:Μα σ αγαπω
Μακαρι να ξερες
Πως χτυπα η καρδια
Οταν σ αντικρύζω καθημερινα
Μακαρι να μαστε μαζι και
Θα στο δειχνω για μια ζωη
Μα σ αγαπω και αυτο εχει σημασια
Και θελω να μαστε μαζι
Μ ολη την λέξη της σημασιας
Μα νοσταλγω οταν εισαι μακριά μου
Ψαχνω χιλιαδες τροπους
Να εκφρασω τα συναισθηματα μου
Ονειρεύομαι,να ειμαι στην αγκαλια σου
Μα,δεν ειναι αρκετο
Οταν ειμαι μακρια σου
Μυρσίνη
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοίημα:Επαφή
Σαν χελιδονι πανω απ τα συννεφα πεταω
Σαν κλειδαριά που περιμενει να ανοιχτεί σε αναζητώ
Και όταν σε βρω δεν θα σε αφήσω
Θα σε λατρεύω όσο μπορώ
Γιατί είναι δυσκολη η αγάπη
Όταν ο κόσμος είναι εχθρός
Μα θα περάσει ο χρόνος
Και θα σβήσει το κενο
Και όταν συμβεί αυτό αγάπη μου
Ο ήλιος θα λάμψει ξανά
γιατί η θάλασσα καθρεφτισε τον ουρανό
Και τα μάτια μου σε αντίκρισαν ξανά.
Η απώλεια κάποιου κοντινού μας προσώπου είναι πολύ στενάχωρη ειδικά άμα έχουμε δεθεί με αυτό το πρόσωπο. Δεν μετράει αν είναι ζώο ή άνθρωπος αλλά αμα παιζει τόσο πολύ σημαντικό ρόλο στην ζωή μας και έχουμε δεθεί αυτό αλλάζει τα πάντα. Όλες οι αναμνήσεις ξαφνικά επαναφορτίζουν και τις αισθανόμαστε όπως παλιά και τότε υπάρχει μια αρμονία και μια γαλήνη. Όταν χάνεις κοντινό πρόσωπο χάνεις ένα από τα κομμάτια του εαυτού σου, χάνεις τον μισό σου εαυτό ανάλογα το ποσο έχεις δεθεί με το συγκεκριμένο άτομο. Ο θάνατος είναι πολύ γαλήνιος πάρα η ίδια η ζωή. Και όταν η ζωή σου φέρει τα πάνω κάτω και έναν θάνατο όχι τόσο γαλήνιο όσο φένεται ξεχνάς τα πάντα, αλλάζεις άλλες φορές προς το καλύτερο και άλλες προς το χειρότερο. Όμως ποτέ μα ποτέ δεν ξεχνάς. Μένει όλος ο πόνος που νιώθεις μέσα σου χωρίς να το ξέρεις και βγαίνει στην επιφάνεια μόνο οπότε το επιτρέπεις. Ξεσπάς, θυμώνεις, κλαις αλλά δεν αλλάζει τίποτα. Ο νεκρός είναι νεκρός και ο ζωντανός είναι ζωντανός. Καμία διαφορά. Όλα τα βλέπεις τόσο θολά, τόσο περίεργα και ο πόνος μένει εκεί. Δεν νιώθεις τίποτα απλώς ένα κενό, μόνο που ο πόνος κυριαρχεί. Και απλώς αναρωτιέσαι τι να σκέφτεσαι άραγε μέσα σε αυτό το σκοτάδι και αυτό το κενό. Όλα σταματούν όμως η σκέψη και ο φόβος για αυτό που συνέβη μένει εκεί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι όμως φεύγω
ΑπάντησηΔιαγραφήστα αλήθεια φεύγω
φεύγω για να μην ζήσω
να μην ζήσω όλες αυτές τις καταστροφές
τις καταστροφές που με πότησαν
και τις έκανα και εγώ
δηλητήριο είναι ο κόσμος
όλη η γη είναι το δηλητήριο που ήπιαν όλοι
Είναι αλήθεια όλα αυτά
μήπως είναι ένα όνειρο
ένα όνειρο που κάποτε θα τελειώσει
όχι είναι αλήθεια η δικιά μας αλήθεια
αυτοί είμαστε, αυτά ζούμε
και αυτό θα είναι το μέλλον μας
Το μαύρο χρώμα του ουρανού μαζί με λίγο μπλε
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ σκοτεινός ο πίνακας μαζί με το χειρότερο άρωμα
Ο ήχος από τις φωνές κάποιου την ώρα που τον σκοτώνουν μαζί με το κλάμα ενός μικρού παιδιού
Το στενάχωρο τραγούδι θλίψης μαζί με το πρόσωπο ενός πεθαμένου.
Πόση να είναι η αγάπη, όσο μια γραμμή ατελείωτη, πόσο να είναι το μίσος, όσο δυνατός είναι ο χτύπος της καρδιάς, πόση είμαι η μέρα, όσο σκοτεινός είναι ο ουρανός
ΑπάντησηΔιαγραφήΣαν τρεχούμενο πηγής νερό,
ΑπάντησηΔιαγραφήγλιστράει η ζωή από τα δάκτυλά μας
και δεν προλάβαμε να βρέξουμε
ούτε το πρόσωπό μας...
Αρκεί να το θες
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλα θα πάνε όπως τα θες
Ακόμα και αγάπη αν θες, μπορεί γεννηθεί από το πουθενά σαν ρίζες που ξεφυτρώνουν από το χώμα.
Αστέρια στους τοίχους μπορεί να δεις, ολημερίς να σε φωτίζουν σαν θες μια λάμψη δυνατή να σε αφυπνίζει.
Αρώματα να ξεχειλίζουν από μουχλιασμένα σιφόνια, στον χώρο σου σαν θες κήπους να ονειρευτείς
και συ να αναπνέεις πιο δυνατά πιο δροσερά σαν θες να σταθείς όρθιος και να βαδίσεις.
Τον εαυτό σου, όμορφο θα τον βλέπεις στους καθρέπτες σου, ρομαντικά να σου χαμογελάει σαν θες να επιβεβαιώσεις την γοητεία σου.
Αρκεί να το θες
Αρκεί να θες, να ανασαίνεις, να αναπνέεις, να αγαπάς, να γοητεύεις τον κόσμο σου με σένα.
Έφυγε λένε…
ΑπάντησηΔιαγραφήΈφυγε την Παρασκευή με προορισμό τον κόσμο του ονείρου
Ο πρίγκιπας ο ξακουστός απανταχού του κόσμου
Ο πρίγκιπας φίλιππος έφυγε λένε..
Λένε πως ήταν μεγάλος…Αλλά ήταν μόνο 99
Τι είναι τα 99 χρόνια μπροστά στα δισεκατομμύρια χρόνια της γης
Ο άνθρωπος έρχεται και φεύγει σαν το φύλλο
Αλλά όχι αυτός, όχι ο φίλιππος
Πάντα δύο βήματα πίσω από την βασίλισσα
αλλά πάντα στην ψυχή πρώτος πολέμησε με σθένος και ανδρεία και βγήκε νικητής..
Έλαμψε λένε…
Όποιος έχει φως μέσα του θα λάμψει
Και έτσι έλαμψε και αυτός
Το ήθος του και η καινοτομία του τον έκαναν να λάμψει
Πρίγκιπας της Ελλάδος γεννηθείσας
Τον πενθούμε ως Δούκα του Εδιμβούργου
Πέθανε όμως με το κεφάλι ψηλά όπως κάθε Έλληνας….
Έφυγε λένε…
ΑπάντησηΔιαγραφήΈφυγε την Παρασκευή με προορισμό τον κόσμο του ονείρου
Ο πρίγκιπας ο ξακουστός απανταχού του κόσμου
Ο πρίγκιπας φίλιππος έφυγε λένε..
Λένε πως ήταν μεγάλος…Αλλά ήταν μόνο 99
Τι είναι τα 99 χρόνια μπροστά στα δισεκατομμύρια χρόνια της γης
Ο άνθρωπος έρχεται και φεύγει σαν το φύλλο
Αλλά όχι αυτός, όχι ο φίλιππος
Πάντα δύο βήματα πίσω από την βασίλισσα
αλλά πάντα στην ψυχή πρώτος πολέμησε με σθένος και ανδρεία και βγήκε νικητής..
Έλαμψε λένε…
Όποιος έχει φως μέσα του θα λάμψει
Και έτσι έλαμψε και αυτός
Το ήθος του και η καινοτομία του τον έκαναν να λάμψει
Πρίγκιπας της Ελλάδος γεννηθείσας
Τον πενθούμε ως Δούκα του Εδιμβούργου
Πέθανε όμως με το κεφάλι ψηλά όπως κάθε Έλληνας….
Φαλλοκεντρικό Σύνδρομο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαταπνιγμένα ψυχομαχητά
χαράζουν τη γυναικεία κίνηση,
άτσαλα και βεβιασμένα διαβήματα,
συνοδευμένα από ανάσες πιρουνιασμένες
ή άλλοτε ξεριζωμένες από
ενστικτώδη σιγαστήρα,
αναπόφευκτοι συνοδοιπόροι
των εξόδων τους.
Η ειμαρμένη του αυχένα
-μία ανήσυχη κεκλιμένη τροχιά
που σκεβρώνει την ραχοκοκκαλιά
και στυλώνει τους αγκώνες
σε εμβρυακή στάση σώματος
για ν' απωθήσει
τα αποτρόπαια θωπεύματα
λιπαρών ανδρικών άκρων
σε απαραβίαστα υπόγεια της σάρκας.
Δίχως συστολές τρεμοπαίζουν
οι ηλεκτρισμένες απ' τη χυδαιότητα
ίριδες,
καί ελεεινά τρυπώνουν
στον ορίζοντα της ισχνής ορατότητας
ψηλαφίζουν με τ' αμήχανα πλοκάμια
τις γυναικείες σιλουέτες
σαν να πρόκειται για καπνό που συγκεντρώνουν να φουμάρουν.
Οι ιδιοκτήτες τους, πρόσωπα
εναλλασσόμενα και μεταμφιεσμένα
από μία ξέθωρη σημαία φαλλών
που πετσοκόβουν την ισοδυναμία
με τις ξύλινες στύσεις και τα
χαλάζια της τεστοστερόνης
που ωσάν καυστικά υγρά
κατακαίνε τα τρυφερά
και στιλπνά σαρκία
και τ' αφήνουν να μπλαβίζουν
απ' τις ουλές.
Κ' έτσι οι γυναίκες,
κατατρεγμένες ασφυκτιούν
από μία αδιάγνωστη λευχαιμία.
βγες εξω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα αγαπουσα τη βροχη απο παιδι,
ηταν παντα ο τροπος για να σε θυμηθω για λιγο
να φυγω λιγο απο τον σκοτεινο μου κοσμο και να φτιαξω εναν δικο μας.
Ειμαι πολυ λυπημενος. Ελα παρε με απο δω.
Ελα, μην εισαι μονο ονειρο, παγιδευμενος στη σκεψη μου, βγες εξω.
Βγες εξω, μου εχεις λειψει και εχει τον αγαπημενο μου καιρο.
τα συννεφα κλαινε αποψε για μας.
Αισθανομαι σα τον ηλιο που του λειπει ο ουρανοσ στις βροχερες και σκοτεινες ημερες
μου εχεισ λειψει..
Απουσία
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπουσία,
οδυνηρή συνουσία του τίποτα
με το ποτέ και το κάποτε.
Ατελείωτο τραγούδι του πόνου,
σαν να κόλλησε η βελόνα του πικάπ στο κενό.
Τρεμάμενες φωνές αντηχούν στον ύπνο μου,
σχεδόν ανύπαρκτες και σχεδόν ζωντανές.
Αλίμονο αν ξυπνήσω ένα βράδυ,
και δεν κοιμηθώ ποτέ ξανά.
Στρατιωτάκια πιστά και άπειρα,
άψυχα πτώματα της ακριβείας.
Μηχανικά φαντάσματα του αύριο,
που δεν θα τους ξεφύγεις όσο κι αν θες
να κρυφτείς.
Μαυροντυμένη του κόσμου φιγούρα,
λιακάδα μαζί και μεσουράνιο φως,
όλα αντανακλώνται στο πρόσωπό σου,
γυρίζεις το νόμισμα κι αλλάζεις μορφή.
Μια χαραμάδα είμαστε λοιπόν,
σ’ ένα παντζούρι αιώνια κλειστό και σκονισμένο.
Παλεύουμε ν’ αγγίξουμε τον ήλιο
και να προφτάσουμε να δούμε το επόμενο δειλινό.
-Μυρτώ
ΑΠΕΧΩ
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπέχω από τον χρόνο
Δεν μετρώ
Απέχω από τον έρωτα
Δεν αγαπώ
Απέχω από τα άστρα
Δεν έχω φως
Απέχω από εμένα
Δεν μου λείπω.
chrys_gl
Ωραιο
ΔιαγραφήΓυρεύονται όπλα κι όχι Άνθη
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροτάσσεται το συμφέρον έναντι της ζωής
Υπομονή πια δεν υπάρχει...
Κι όπως όλα τα δώρα
Ο παραλήπτη, ο θάνατος θα μας βρει...
Ευτυχώς κιόλας!
Μπας κι σωθεί η Γη.
Η Ζωή θα χαρεί!
Θα στείλει στον καλό της
θαύματα χρυσά.
Ας τον ανταμώσουμε λοιπόν,
ίσως μας εκπλήξει...
Μα ένα κρίνεται σίγουρο,
ο κόσμος θα ηρεμήσει.
Teo K.
Αναρωτιέμαι αν ήταν αλήθεια ή όνειρο...εφιάλτης; Γιατί σ' αποχωρίστηκα και έφυγα με μια ελπίδα αχνή να ξαναειδωθούμε όταν δε θα κοιτούσε κανείς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα ευχαριστώ για πάντα τα έξι κατά τύχη που με έφεραν κοντά σου, σ' εσένα που μ΄έκανες να πιστέψω πως μπορούσα να διασχίσω θάλασσες και ωκεανούς για να σε βρω ξανά και ξανά.
Μου υποσχέθηκες ότι μπορούσα, με μια σταγόνα θάλασσας και λίγους κόκκους άμμου να πλάσω ιστορίες καινούριες ή μάλλον μια άλλη ζωή που θα με ταξίδευε πίσω σε σένα. Όμως φοβάμαι ότι μέχρι να σε ξαναβρώ σε κάποια γωνιά του κόσμου η καρδιά μου θα' χει χαλάσει και δε θα ξανακουρδίζει.
Γιατί για να σε βρω θα πρέπει να μάθω πως φεύγεις από αυτό που ποτέ δεν υπήρξες.
Μέχρι τότε σου υπόσχομαι να μην ξεχάσω πως με έκανες να νιώσω.
Έτσι κι αλλιώς, όσο καλά κι αν προσπαθώ πια να σε κρύψω βαθιά κάτω από μια περσόνα με το όνομά μου και να σε καλύψω με ανούσιες, πλαστικές εκδοχές σου, όταν τα βράδια σταματώ πια να ασχολούμαι με αριθμούς, τηλέφωνα και άλλους και μένω για λίγο μόνη, πάντα θα ξετρυπάς εσύ για να με δείξεις με το δάχτυλο, το κοροϊδευτικό σου γέλιο να αντηχεί ως που να κλείσω τα μάτια.
Για πάντα λοιπόν θα σε κουβαλάω μαζί μου, αιώνια τιμωρία της αναπόφευκτης δειλίας μου που μ' έκανε να υποκύψω στα "πρέπει" και στα "δεν".
Ένα πρωινό,
ΑπάντησηΔιαγραφήοι δυο μας σε ένα στρώμα.
Έξω ένας γαλάζιος ουρανός.
Ένα ασπρόμαυρο δωμάτιο, μια ξεχασμένη μουσική.
Δύο κούπες καφέ, εγώ και εσύ.
Με κάθε νότα φεύγει συναίσθημα, φεύγει ένα χρώμα
στο δωμάτιο.
Με κάθε φιλί σου, με κάθε άγγιγμα στο σώμα σου εγκλωβίζεται ένα συναίσθημα, φεύγει ένα χρώμα
στο δωμάτιο.
Μισόγυμνοι.
Έξω ένας ουρανός,πού πήγε το γαλάζιο;
Το αιχμαλωτίσαμε.
Γιατί το χρώμα το δημιουργείς, δεν το βλέπεις και τώρα χρωματίζουμε το δωμάτιο.
Πήρα το γαλάζιο του ουρανού, το καστανό των ματιών σου, το κόκκινο των μαλλιών σου, το ροζ των χειλιών σου.
Τέλος,το φώς της καρδιάς σου για να έχω όλα τα χρώματα.
Δεν κρίνω κάποιον προσωπικά .Είμαι μαθητής γ λυκείου και δεν λαμβάνω σχόλια πού να προσβάλουν την αξιοπρέπεια μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια σένα
Για σένα που έφυγες από τόσο νωρίς . Δεν το κατάλαβε κανένας που έφυγες ούτε εγώ ούτε κανένας άλλος.Εσυ φωνάζες μέσω την ζωγραφικής σου βοήθεια και δεν το βλέπαμε .Σταματάω την σιωπή μου και άλλοι και φωνάζουμε ότι δολοφόνηθηκες
Και πρέπει να πληρώσει αυτός/η που το έκανε .Μαζεύουμε όλοι στοιχεία ώστε να βρούμε τον δολοφόνο. Έπεσες θύμα σαν τα άλλα τα αδέλφια ή οι αδελφές σου αλλά αυτό δεν έχει αποδειχθεί ακόμη.Μας συγκλόνισες όλους μας με την απώλεια σου και τώρα
το καταλάβαμε ... Είμαστε ηλίθιοι δεν έχω τι να πω αλλά σου υπόσχομαι ότι θα τον βρω τον/την δολοφόνο και θα πληρώσει για αυτό που σου έκανε ώστε εσύ και τα αδέλφια η οι αδελφές σου να γαληνέψεται από εκεί που είστε .
Ρ.Π
Άδεια λόγια άδειες στιγμές
ΑπάντησηΔιαγραφήΧωρίς πίεση δράση πώς θες;
Πιάνω το νόημα χάνω γραμμές
Είναι τα όνειρα στημένα μου λες;
Πότε θα 'ρθει κείνη η μέρα που θα αλλάξεις στο φως;
Θα γεμίσεις ζωντάνια θα ξυπνάς χαροπος
Που βρίσκεις τα πλάνα που έχεις στη ζωή;
Τι πλημμυρίζει το κενό στη σιωπή;
Γυρνάω πεποισμένος ότι τα πάω καλά
Περήφανος, καμαρωμενος οτι δεν κάνω ζημιά.
Τη μια μέρα αστέρι να φωτίζει ψηλά.
Την άλλη χαμένος να τρυγυρνα στα κρυφά.
Δεν έχει τέλος η συνομωσία αυτή
Τόσα τραγούδια κατηγορούν τη ζωή
Παίζεις στο παιχνίδι πληγωμένος ή μη
Δεν υπάρχει ήττα μα αμφιβάλλεις πολύ!
Χρυσίζει απόψε ο ουρανός
ΑπάντησηΔιαγραφήθα καίει όνειρα στο βάθος
της μέρας τα πετάγματα
τα έκανε χρώματα χρυσά
Κοιτάζω τις κορυφογραμμές
εκεί που συναντούνται
τα όνειρα και οι ψυχές
κάρβουνο πριν τα δούμε
Στα ηλιοβασιλέματα
που όλοι καμαρώνουν
καίγονται τόσα όνειρα
ελπίδες τελειώνουν
Τα τελευταία ψήγματα
των όμορφων ψυχών
στα σύννεφα αγκαλιάζονται
φτάνουν στον ουρανό
Κι εμείς απλά τα βλέπουμε
σε χρώματα χιλιάδες
και μας θαμπώνουν την ματιά
και το μυαλό μαζί
κι έτσι δεν προσέχουμε
αυτήν την αλλαγή
Μόνο στο τέλος της ζωής
όπως και της ημέρας
τα όνειρα μπερδεύονται
τα παίρνει ο αέρας
κι εμείς απλοί παρατηρητές
της ζωής που έφυγε
και πέρασε στο χθες..
Τώρα που ο ουρανός γίνεται ένα με τους φόβους μας
ΑπάντησηΔιαγραφήτώρα που η φύση μας δείχνει την δύναμή της
τώρα που το γκρι έγινε καθημερινότητα
τώρα που οι σκέψεις πέφτουν σαν ορμητικές σταγόνες
Τώρα που οι ανάσες μας μυρίζουν αγωνία
Τώρα που οι λέξεις μας τρομάζουν
Τώρα που το μέλλον κρέμεται ζοφερό από πάνω μας
Τώρα ,είναι ώρα να απλώσουμε τα χέρια
να αγκαλιαστούμε,
να δώσουμε δύναμη ο ένας στον άλλο
να παλέψουμε όλοι μαζί
για όλα αυτά που με κόπο κερδίσαμε
και μας τα πήραν
Τώρα είναι η ώρα να παραμερίσουμε τις οποιεσδήποτε διαφορές μας
Και χέρι χέρι να ατενισουμε το μέλλο
Κάποιες φορές σκέφτομαι πόσο μάταια είναι όλα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα ζεις, να αγωνίζεσαι να παλεύεις
Να κάνεις οικογένεια, να ονειρεύεσαι, να ελπίζεις
Να προσπαθείς, να δουλεύεις, να τρέχεις να καλύψεις τον χρόνο
Να μεταδιδεις γνώση, ιστορία, θρησκεία
Να αρρωσταινεις, να θεραπευεσαι, να συνεχίζεις
Να περνάς από παντού και από όλα
Και να μένεις με αναμνήσεις του χρόνου που πέρασε
Να είσαι καλός με τους γύρω σου
Να περνάει ο χρόνος
Να κάνεις τα πάντα όμορφα
Και να
Πεθαίνεις
Όλα είναι θέμα συμφωνίας που έχεις κάνει με τον χρόνο
Ολα τελειώνουν για εσένα κάποια στιγμή
Ποιο το νόημα;
Αφού όλοι θα πεθάνουμε κάποια μέρα
Τι νόημα έχει η ζωή που ζουμε;
Επόμενη ζωή δεν θα υπάρξει
Αλλά και αν υπήρχε
Πάλι δεν θα είχε νόημα στην γη
Να περνάς καλά...Ναι...Και;
Είτε περνάς καλά Είτε όχι
Τι ακριβώς είσαι;
Ένα ον που παλεύει καθημερινά για την επιβίωση του χωρίς νόημα
Αφού θα πεθάνει ούτως ή άλλως
Η χαρά, η λύπη,η ευτυχία, η δυστυχία, η αγάπη, το μίσος, όλα τα συναισθήματα συνυφασμενα με την ζωή και τις επιλογές σου.
Όμως όταν όλα τελειώνουν
Τι παίρνεις εσυ;
Όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με τον θάνατο
Τι ακριβώς θα του πεις για την ζωή σου στην γη;
Ειλικρινά δεν βρίσκω νόημα.
Μετέπειτα ζωή;
Πως θα είναι;
Και γιατί να εξαρτάται από αυτην;
Ποιος καθορίζει την ουσία σε όλα;
Όλα είναι λόγια
Τίποτε παραπάνω
Λόγια που μεταφέρονται γενιές και γενιές
Γραπτώς ή προφορικώς
Απλά μεταφέρονται για να ελέγχονται οι άνθρωποι, οι κοινωνίες, η ζωή
Για να νομίζεις ή και να πιστεύεις
Πως ο τι κάνεις εδώ
Καθορίζει την επόμενη ζωή σου
Γιατί ο άνθρωπος έχει ανάγκη να πιστέψει πως υπάρχει
Φαντάζεστε τι ακριβώς θα γινόταν
Αν όλοι πίστευαν
Πως η μία και μοναδική ζωή που έχουν είναι αυτη
Και πως όλα μα όλα σταματούν εδω;
Πάει το μυαλό σας
Πως θα ήταν ο κόσμος αν ο καθένας προσπαθούσε να ζήσει τήν ζωή του χωρίς κανόνες, νόμους και φραγμούς,;
Φαντάζομαι πως όχι.
Καλύτερα
Γιατί μια τέτοια ζωή ίσως ήταν χειρότερη από αυτήν που ζούμε.
Ή ίσως ήταν καλύτερη, μια και δεν θα την ξαναείχαμε
Μου το γκρέμισες,μου το ρημαξες το συναίσθημα
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι εντάξει να θάβεις κομματακι από την ψυχή σου
Ορισμένοι άνθρωποι έχουν συνηθίσει να δίνουν σε δόσεις και μάλιστα με τόκο
Άντε να τους ξεπληρώσεις μετά
Δεν θα τους αλλάξεις,μην μπαίνεις καν στον κόπο
Είναι και μάχη και πόλεμος χαμένος
Μην ψάξεις για εξηγήσεις,δεν έχω το χρόνο
Φεύγω για εμένα αυτή τη φορά
Να με προστατέψω από τα δίχτυα σου,
από τις δήθεν καλές προθέσεις σου και τα «σε νοιάζομαι» στο σκοτάδι
Αλλά έτσι είναι οι άνθρωποι,τρυπώνουν εγωιστικά στην ζωή σου επιδεικνύοντας κάθε καλή πρόθεση
Και ύστερα εξισου εγωιστικά αποχωρούν
Αλλά όχι,αυτή τη φορά είναι η δικη μου σειρά
Η σειρά μου να φερθώ εγωιστικά
Καλή τύχη μονάχα σου εύχομαι και μια υπενθύμιση κράτησε
Είναι σκληρή η μοναξιά και αβάσταχτη η ζωή βιώνοντας την έτσι
Μου αρέσεις τόσο γαμημενα πολύ ναι το λέω αν και με εκνευριζεις τόσο μα τόσο πολύ όταν είσαι ψυχρός μαζί μου και ναι φοβάμαι ρε πουστη μου γιατί νιώθω τα πάντα τόσο έντονα που ξέρω ότι θα πληγωθώ γιατί δεν θα νιώσεις ποτέ τα ίδια πράγματα με μένα και σε αυτό το βαθμό το γεγονός ότι ενθουσιάζομαι σε σημείο που θέλω να ξερασω κάθε φορά που θα σε δω ότι περιμένω το μήνυμα σου σαν τρελή χωρίς να με νοιάζει αν είμαι εξαρτημένη από σένα ότι προσπαθώ να μην σε σκεφτώ γιατί με την παραμικρή σκέψη σου στο μυαλό μου οι πεταλούδες στο στομάχι μου είναι τόσο έντονες που θέλω να κάνω εμετό
ΑπάντησηΔιαγραφήΓΙΑΤΙ ΝΑΙ ΜΑΝΤΕΨΕ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΤΡΕΛΑ ΕΡΩΤΕΥΜΈΝΟΣ ΤΟ 2022 και ΝΑΙ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΟΣ ΟΤΑΝ ΜΑΘΕΙΣ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΚΑΙ ΕΡΩΤΕΥΤΕΙΣ ΤΟΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΤΟΥ ΣΕ ΣΗΜΕΙΟ ΠΟΥ ΘΕΣ ΝΑ ΠΕΡΝΑΣ ΤΗΝ ΚΑΘΕ ΣΟΥ ΣΤΙΓΜΗ ΜΑΖΙ ΤΟΥ
Και ναι προσπαθω όσο μπορώ να συγκρατηθω ώστε να μην φάω τα μούτρα μου τόσο γαμημενα ασχημα αλλά ρε πουστη δεν μπορώ με κάνεις να χαμογελάω σαν κανένα άτομο εκεί έξω ως φίλοι σε έχω μάθει τόσο καλά και είμαι τόσο ο εαυτός μου γύρω σου πράγμα δύσκολο για μένα
Θυμάμαι όταν ακόμα δεν είχε συμβεί τίποτα μεταξύ μας και απλά υπήρχε αυτό το αν στο μικρό μυαλό μου αλλά τώρα που συνέβη μου φαίνεται πολύ περίεργο ξαφνικά δείχνεις όλο αυτό το παραπάνω ενδιαφέρον που ΙΣΩΣ εκρυβες μέσα σου αλλά ταυτόχρονα νιώθω ότι με χρησιμοποιείς και με μπερδεύεις συνεχώς
Είναι περίεργο που νιώθω έτσι? Είμαι τρελή που σε λατρεύω τόσο?
Και μακάρι να μπορούσα να σου τα πω όλα αυτά γιατί δεν σε θέλω προσωρινά αλλά ίσως βγω η περίεργη στο τέλος γιατί...μου αρέσεις τόσο γαμημενα πολύ
Προσπαθώ τόσο να κρυφτώ, να πείσω ακόμη και τον εαυτό μου πως δεν με νοιάζει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα με καίει, με ρημάζει, μου κατασπαράζει την ψυχή.
Αντί να εξασθενεί ο πόνος μεγαλώνει και ξάφνου είναι ένα τέρας πελώριο και πεινασμένο που μέρα με την μέρα, ώρα με την ώρα, λεπτό με λεπτό, τσακίζει τα σωθικά μου.
Ο αέρας σαν να λιγοστεύει, ξεραίνοντας το στόμα μου, το στέρνο μου βαραίνει, και βυθίζομαι σε μία απέραντη μανιασμένη θάλασσα, παλεύοντας να κρατηθώ στην επιφάνεια μην με καταπιούν τα γκρίζα νερά της απόγνωσης.
Η αδικία με πνίγει αλλά δειλιάζω να το δείξω.
Η υπερηφάνεια μου προσπαθεί να μου αποδείξει το πόσο δυνατή είμαι, πως αντέχω.
Μα η απελπισία με καταπνίγει και οι τύψεις δεν παύουν να κάνουν σβούρες γύρω από το κεφάλι μου. Με αποξενώνουν και με αφήνουν μόνη μου στις σκέψεις μου.
Με νοιάζει. Με νοιάζει τόσο που με πνίγει.
Θέλω να τελειώσει. Θέλω να τελειώσει;
Θέλω να μην νιώθω πως ασφυκτιώ, κάθε φορά που βρίσκομαι μόνη μου σε ένα άδειο δωμάτιο.
Θέλω να μην νιώθω αυτόν τον κόμπο στο λαιμό μου κάθε φορά που πάω να βγάλω μία λέξη.
Θέλω να μην υγραίνουν τα μάτια μου κάθε φορά που το σκέφτομαι.
Μα δεν θέλω να τελειώσει. Γιατί αυτό θα σημαίνει πως πράγματι, τέλειωσε. Δεν θα υπάρχει άλλη ευκαιρία. Αυτό ήταν.
Δεν ξέρω αν το θέλω αυτό.
Περάσαμε πολλά και ξεπεράσαμε πολλά. Γιατί να τελειώσει έτσι, τόσο άδικα;
Λυπάμαι τον εαυτό μου. Λυπάμαι τον εαυτό μου για την αδυναμία μου.
Κάποτε ήμουν δυνατή. Μα τώρα φοβάμαι. Φοβάμαι να αφήσω πίσω τις καλές στιγμές, ξέροντας πως δεν θα τις ξαναζήσω. Φοβάμαι να ξεχάσω.
Και αγανακτώ με τον εαυτό μου. Εκνευρίζομαι με την αμφιβολία μου.
Δεν θέλω οι στιγμές να γίνουν παλιές αναμνήσεις, η χαρά ένα αίσθημα νοσταλγίας.
Και μένω να αναρωτιέμαι. Άξιζε η χαρά της μίας στιγμής, τόσο πόνο;
Ή μήπως θα ήταν καλύτερο να μην είχε συμβεί ποτέ τίποτα; Να μην μου λείπουν οι αναμνήσεις που δεν έκανα. Να μην νοσταλγώ την χαρά που δεν ένιωσα. Να μην αναπολώ τις στιγμές που δεν έζησα.
Και ο κόμπος στον λαιμό μου επιστρέφει δριμύτερος από ποτέ, στερώντας τον αέρα στα πνευμόνια μου, πλημυρίζοντας την καρδιά μου με το συνηθισμένο πια αίσθημα της απόγνωσης.
Και τρέμω την ανατολή. Τρέμω τον ήλιο που ατάραχος θα υψωθεί στον ουρανό, καταδικασμένος να προσπαθεί να ζεστάνει τις ψυχρές καρδιές των ανθρώπων.
Μα μάταια προσπαθεί. Οι άνθρωποι είναι σκληρά πλάσματα με ψυχρές καρδιές.
Και συνειδητοποιώ πως δεν έχει σημασία ποιος είσαι ή πώς είσαι, εφόσον κάποιος σε αγαπά. Γιατί όλοι αγάπη ψάχνουμε σε αυτό που αποκαλούμε ζωή.
Περνάμε πάθη και πόνους αβάσταχτους για να νιώσουμε αυτήν τη ζεστασιά στην ψυχή μας. Για να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε.
Υπήρξε ποτέ ποίημα που δεν μίλησε για αγάπη;
Υπήρξε ποτέ βιβλίο που δεν γράφτηκε χάρις στην αγάπη;
Υπήρξε ποτέ τραγούδι που δεν τραγουδήθηκε για κάποιον που αγαπήθηκε;
Μα εγώ σ ’αγάπησα. Σε αγάπησα τόσο και δεν πρόλαβα. Γιατί τελείωσε απότομα. Και δεν σου είπα όλα όσα ήθελα να σου πω.
Και μου λείπεις. Και κάθε φορά που φέρνω τις στιγμές που ζήσαμε στο μυαλό μου θολώνει το βλέμμα μου και στερεύει ο αέρας από τα πνευμόνια μου.
Και ήμουν τόσο χαρούμενη μαζί σου.
Μόνο που ήξερα πως θα σε δω μου έδινες κάτι για το οποίο να ανυπομονώ.
Και ξεχνούσα τα πάντα όταν ήμασταν μαζί.
Μα οι άσχημες μέρες νίκησαν την όμορφες.
Και η στεναχώρια μου νίκησε την χαρά.
Και μου λείπεις. Μα όχι δεν μου λείπεις.
Μου λείπουν οι στιγμές μας, οι αναμνήσεις που φτιάξαμε, τα βράδια που περάσαμε μαζί μέχρι να μας βρει το ξημέρωμα, οι νύχτες που ακόμη κι αν ήμουν μακριά σου, σε ένιωθα δίπλα μου.
Και μου λείπει η ανάμνησή σου. Μου λείπει το πως με κρατούσες, σαν να ήμουν όλος σου ο κόσμος. Μου λείπεις..