Απόσπασμα από το βιβλίο του Βασίλη Βασιλικού "Οι φωτογραφίες"

Υπάρχει ευτυχώς ένα δωμάτιο ελεύθερο κι εκεί, μόλις εξασφαλίζονται οι δυο τους, χωρίς χρονοτριβή, ανοίγει το βαλιτσάκι του, βγάζει τα χαρτιά του, κι αρχίζει να του διαβάζει, χωρίς ωστόσο να τελειώσει, γιατί στο μεταξύ τον πνίγουν τα δάκρυα και τότε -όπως όταν αδειάζουν τα νερά από έναν κόλπο ή μια στέρνα και φανερώνεται ο βυθός με τα μυστήρια κι απόκρυφα ευρήματά του, που δεν είναι τα κατακάθια του, όπως όταν οι βάνες ανοίγουν και το αίμα γίνεται νερό που τρέχει ακατάπαυστα κι ορμούν οι χείμαρροι, αφρίζουν ξεπηδώντας, χαρούμενοι για την απελευθέρωσή τους απ' το φράγμα μας, και γινόμαστε οι θεατές του βυθού μας, ξαφνιασμένοι μ' αυτά που κρύβαμε, τρομαγμένοι με κάτι καβούρια τεράστια που χώνονται σε χαραμάδες, σκιαγμένα απ' το φως, έκπληκτοι με κάτι κλαδιά που βλάστησαν σε μικρά δέντρα, με κάτι χρυσόψαρα που παλεύουν στη λάσπη, κι ανακουφισμένοι που έφυγαν τα περισσεύματα, άδειοι, χωρίς κανένα κενό, σαν καβαλάρηδες πεσμένοι κατάχαμα, ενώ τ' άλογά μας τρέχουν αχαλίνωτα στον πλατύ κάμπο και χάνονται στη θάλασσα και γίνεται η χαίτη τους αφρός του πελάγου-, τότε λέει στον φίλο του συγκεκριμένα γεγονότα και περιστατικά, πράγματα που θα τον βοηθήσουν να καταλάβει την κατάστασή του, την απώλειά του, μ' ένα λόγο την τελική ήττα του. Ο φίλος του, γνώστης παρόμοιων θανάτων κι αυτός - είναι εκείνος που έγραψε το στίχο "όταν ο χωρισμός γίνεται ατέλειωτη αντάμωση κι η αντάμωση αναζήτηση παντοτινή"-, τον ακούει προσεκτικά, με κατανόηση, αφήνοντας τον ελεύθερο να ξεσπάσει, και μόνο στο τέλος του λέει κάτι για το μελόδραμα που υπάρχει σε κάθε μελλοθάνατο, και για το χρόνο που απαλύνει τις πληγές, δίχως βέβαια να τις επουλώνει. Κι ύστερα, ακολουθώντας τη συνταγή της ανάρρωσης, τον οδηγεί σ' ένα δωμάτιο με μονωτικό, σαν στούντιο ηχογράφησης, κι εκεί τον αφήνει μόνο του να ξημεροβραδιάζεται ακούγοντας αχόρταστα τόνους μουσική από δίσκους.