Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2013

«Όσο μπορείς»: ταινία μικρού μήκους

Μια παραγωγή του Αρχείου Καβάφη του Ιδρύματος Ωνάση σε σενάριο Σοφίας Βγενοπούλου και σκηνοθεσία Γρηγόρη Ρέντη. Το «Όσο μπορείς» είναι εμπνευσμένο από το ομότιτλο ποίημα του Κ. Π. Καβάφη. Γυρίστηκε στο Διαπολιτισμικό Γυμνάσιο Αθηνών.



 



ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ 

ΑΡΧΕΙΟ ΙΣΤΟΡΙΑΣ & ΤΕΧΝΗΣ - ΟΜΑΔΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ – 1ος ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

ΑΡΧΕΙΟ ΙΣΤΟΡΙΑΣ & ΤΕΧΝΗΣ

- ΟΜΑΔΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ –

1ος ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΠΟΙΗΣΗΣ


Το ΑΡΧΕΙΟ ΙΣΤΟΡΙΑΣ & ΤΕΧΝΗΣ, στα πλαίσια των δραστηριοτήτων του,
προκηρύσσει τον 1ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης, ο οποίος διέπεται από
τους παρακάτω όρους.


ΟΡΟΙ ΤΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ


1. Το θέμα του διαγωνισμού είναι το σύμβολο που υπάρχει στο λογότυπό
μας.
“ΤΟ ΡΟΔΙ” ως καρπός αιωνιότητας.

Παρακαλούμε ιδιαιτέρως, για την συσχέτιση των ποιημάτων με το θέμα.
Ποιήματα εκτός θέματος θα απορρίπτονται από τη διαγωνιστική διαδικασία.

2. Ο Διαγωνισμός απευθύνεται σε δύο κατηγορίες:

α. Μαθητών (Γυμνασίου – Λυκείου)

β. Ενηλίκων

3. Δικαίωμα συμμετοχής έχουν οι απανταχού Έλληνες ή γενικά οι ομιλούντες
την ελληνική γλώσσα.

4. Έκταση των έργων : Το κάθε ποίημα δεν πρέπει να υπερβαίνει τους 30
στίχους.

5. Κάθε συμμετέχοντας μπορεί να υποβάλει μόνο ένα ποίημα, το οποίο να
μην έχει λάβει μέρος σε άλλο διαγωνισμό και να μην έχει δημοσιευτεί σε
οποιοδήποτε επίσημο έντυπο (βιβλίο-εφημερίδα-περιοδικό).

6. Τα έργα υποβάλλονται σε έξι (6) δακτυλογραφημένα αντίτυπα, με
ψευδώνυμο στο κάτω δεξιά μέρος της σελίδας. Το ονοματεπώνυμο, το
τηλέφωνο και η διεύθυνση του δημιουργού θα αναγράφονται σε μικρό κλειστό
φάκελο, στο εξωτερικό του οποίου θα υπάρχει μόνο το ψευδώνυμο.

7. Η κρίση των έργων θα γίνει από πενταμελή Κριτική Επιτροπή, η οποία
είναι:

ΟΔΟΣ ΒΑΘΥΝΥΚΤΙΑΣ - Β.Α.


ΟΔΟΣ  ΒΑΘΥΝΥΚΤΙΑΣ

 

 

Στη χώρα των χαμένων των ανθρώπων

ήλιοι πάνε έρχονται άλλοι φεύγουν

φεγγάρια από αγάπη φέγγουν

σκιές περαστικές των τόπων

 

για των <<θεών >> την ανομία

που σκέπασε κάποτε η λήθη

κι έμεινε πια σαν παραμύθι

κρυφόφαντη αντινομία

 

απονεινάρια των καιρών

αναζητούν ό,τι έχουν χάσει

σε χρόνου φέξη χρόνου χάση

σε κύκλους ψεύτικων χορών

 

κι ανύπαρκτοι περνάν διαβαίνουν

με αβυσσώδη ένα ρυθμό

σε δρόμο έναν που δεν έχει

ούτε όνομα ούτε αριθμό.

 

                                                 Β.Α.

ΝΙΚΟΣ ΛΥΓΕΡΟΣ ," Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ"


Καλημέρα!


Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2013

ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΚΟΣΜΕ!

ΕΝΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΑΛΜΠΕΡ ΚΑΜΥ





…{«Καμιά φορά τα χάνεις, αμφιβάλλεις για το ολοφάνερο, ακόμα κι όταν έχεις ανακαλύψει το μυστικό μιας καλής ζωής. Η λύση μου, φυσικά, δεν είναι η ιδανική. Όταν όμως δεν αγαπάς τη ζωή σου, όταν ξέρεις πως πρέπει να αλλάξεις ζωή, δεν έχεις περιθώρια επιλογής, δεν είναι; Τι να κάνεις για να ‘σαι ένας άλλος; Αδύνατο. Θα ‘πρεπε να μην είσαι πια κανένας, να ξεχάσεις τον εαυτό σου για κάποιον, έστω και για μια φορά. Πώς όμως; Μη με παραφορτώνετε. Είμαι σαν εκείνον το γερό-ζητιάνο που δεν ήθελε ν’ αφήσει το χέρι μου, μια μέρα έξω σ’ ένα καφενείο: «Αχ κύριε» έλεγε, «δεν είναι που ‘σαι κακός, είναι που χάνεις το φως σου». Ναι, έχουμε χάσει το φως, τα πρωινά, την άγια αθωότητα εκείνου που συγχωρεί μόνος του τον εαυzτό του.»

Παλιό τραγούδι - Λι Πο


Ο Τσουάνγκ Τζου ονειρεύεται πως είναι πεταλούδα,
ή η πεταλούδα πως είναι ο Τσουάνγκ Τζου;

Πόσες μεταμορφώσεις σ' ένα σώμα
ξανά πάλι γίνονται αμέτρητες:
δεν είν' περίεργο που οι θάλασσες της ανατολής
γίνονται θάλασσες της δύσης ρηχές καθάριες,

ή που ο αγρότης σιμά στο Πέρασμα των Τσινγκ
ήταν αφέντης κάποτε στο Τουνγκ Λινγκ.

Τ' όνειρο και η ελπίδα ένα πράγμα,
πασχίζουμε, μα τι είναι αυτό που κυνηγάμε;









Μετάφραση: Γιάννης Λειβαδάς

Από το βιβλίο "Ανθολογία Κινέζικης Ποίησης, εκδόσεις Ροές

"Μια αδιάλειπτη παρουσία", Μίνα Μπουλέκου



Ξανά και Ξανά…………
Μέχρι την τελευταία στιγμή
Καθώς γυρνούσαν οι δείκτες του ρολογιού μου
Η παρουσία σου ήταν καθηλωτική….

Λιμνάζοντας στο καταφύγιο της πλώρης
Τρελέ μου άνθρωπε, μισαλλόδοξε
Άσε Επιτέλους…
Τις ήσυχες μνείες ….. επευφημώντας το ανίερο
Άσε Επιτέλους Τις ήσυχες λείες ….

Ανέμη τυλιγμένη στο ντουλάπι μου
Ερμητικά Κλεισμένη
Φάνταζε Ξεθωριασμένη….

Το παραμύθι άρχιζε
ξανά και ξανά…….
Χωρίς σταματημό,
έμοιαζε …..
Με καρφωμένη ματιά,
ανέγγιχτη λαχτάρα μικρού παιδιού!

Πρόβαλλε στο παραθύρι
Απλόχερα ………….

Στάχυα του θέρους
Απολιθωμένα πλανιόντουσαν
Απ’ άκρη σ’ άκρη….
Ο ουρανός μου στένεψε….
Πλήκτρο Ερημιάς - η Θαλπωρή σου
Ματιά ξέχωρη-πλανεμένη
Σιωπηρά μονολογούσα
Θα’ ρθει ………….




Το μπαλόνι της ευτυχίας - Ελένη Τομπέα (Word Chimes)


Ήταν απόγευμα όταν φούσκωσε ξανά το μπαλόνι της ευτυχίας τους. Στρογγυλό και γυαλιστερό αλλά όχι με την γνωστή τάση να σηκώνεται και να ξεφεύγει από τα χέρια με πορεία κατευθείαν στο ταβάνι. Σαν εγκλώβιζε τον αέρα των πνευμόνων τους, πήγαινε δεξιά και αριστερά, χτυπούσε από τον ένα τοίχο στον άλλο με μια αργή διαδικασία σαν να ήθελε να βγει από αυτόν τον χώρο που του εμπόδιζε το ταξίδι.

Όσο βρίσκονταν εκεί, όλο και μεγάλωνε και έπαιρνε σχεδόν απειλητικές διαστάσεις γεμίζοντας από κάθε ανάσα, από κάθε αναστεναγμό. Και έμοιαζε να έχει τόση δύναμη, χωρίς να φοβάται να συσσωρεύσει λίγο ακόμη συναίσθημα μήπως και στο τέλος σκάσει από την πίεση. 

Όχι δεν κινδύνευε από αυτό. Είχε μάθει πια την αποστολή του και "δούλευε" χωρίς φόβο μα με πολύ πάθος τις μέρες εκείνες που ζούσε την υπόσταση του σαν μπαλόνι. Ήθελε να φουσκώνει όλο και περισσότερο, ήθελε να χτυπάει πορεύοντας νωχελικά στους τοίχους και να βγάζει έναν ήχο μιας ιδέας από γρατζούνισμα για να δηλώνει την ύπαρξη του.

Το μόνο που φοβόταν ήταν το επαναλαμβανόμενο τέλος. Κάθε φορά, άδειαζε και ξεφούσκωνε με έναν γρήγορο, καθόλου παρήγορο τρόπο, αφήνοντας εκείνες τις στιγμές ένα άλλο είδος ήχου, έναν συριστικό, όπως βγάζουν δυο χείλη για να επιβάλλουν τη σιωπή. Και ήταν αυτή τη σιωπή που φοβόταν, αυτή τη δύσκολη στιγμή του τέλους μιας πράξης που θα ήθελε να αποφύγει. 

Κάποιες φορές σκεφτόταν να το σκάσει πριν καν το πάρουν χαμπάρι. Να γλυστρίσει μουλωχτά μέσα από το μισάνοιχτο παράθυρο ενώ βρισκόταν δίπλα. Ήξερε τότε πως θα ήταν ελεύθερο για το ταξίδι του, όμως κάθε φορά επέστρεφε πίσω και συνέχιζε να κινείται μέσα στους τέσσερις εκείνους τοίχους. Το μόνο που ήθελε ήταν ένα χέρι να το οδηγήσει στην ελευθερία, να το κρατά νοερά για να μη φοβάται τον κόσμο έξω από εκείνο το δωμάτιο που έμαθε να ζει. Μόνο τότε θα είχε την ευκαιρία, αλλιώς το ταξίδι του σαν δραπέτης θα ήταν μισερό. 

Ίσως για αυτό να συνέχιζε να υπάρχει και να φουσκώνει ακόμα. Ένα μπαλόνι με περιορισμούς μοιάζει να έχει μεγαλύτερο χρόνο ζωής, γλυτώνοντας από τις κακοτοπιές και από τις σκληρές επιφάνειες που θα το εξουδετέρωναν μια και έξω. Γι'αυτό σαν μπαλόνι δεν ήταν αχάριστο. Προτιμούσε να αδειάζει κάθε τόσο μα να σηκώνεται ξανά ψηλά, μέχρι εκεί που μπορούσε να φτάσει, από το να ζήσει την ουτοπία του ελεύθερου αέρα, που ίσως να κρατούσε μόλις για λίγα λεπτά. 

Και όταν θα ερχόταν το πραγματικό τέλος, όταν δεν θα υπήρχαν πλέον ανάσες για να το φουσκώσουν και να του δώσουν το όμορφο στρογγυλό του σχήμα, δεν θα το καταλάβαινε...Θα ήταν σαν να έχει πέσει σε ένα βαθύ γλυκό ύπνο, χωρίς τον τρόμο ενός βίαιου, ξαφνικού θανάτου που κάνει δυνατό κρότο. Θα έπαυε να υπάρχει έτσι ήσυχα όπως είχε εμφανιστεί. 

Εκείνο το απόγευμα, το μπαλόνι του δωματίου πήγε και ήρθε αμέτρητες φορές πέρα δώθε και τελείωσε τις διαδρομές του με ευχαρίστηση για όλα αυτά που του επέτρεψαν να ζήσει αλλά και για αυτά που δεν είχαν σκοπό να του χαρίσουν.



Word Chimes
 
 
 
 
 

Καλημέρα!


Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2013

ΑΠΟ ΤΑ ΕΡΩΤΙΚΑ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ

 



Ὢ ἀλάνθαστο σῶμα
πόσα καὶ πόσα λάθη
μ᾿ ἕνα μικρὸ διαβατικὸ φεγγάρι
στὰ γυμνὰ δέντρα τοῦ πεζοδρομίου
ἀδειοῦχοι στρατιῶτες καπνίζουν
κάτω ἀπ᾿ τὸ ὑπόστεγο
βρέχει ὅλη μέρα
ἀκούω τὸ νερὸ νὰ κυλάει ἀτέλειωτο
ἀπ᾿ τὰ λούκια στὸ δρόμο
παρότι τὸ ξέρω
αὐτὸ τὸ εἰσιτήριο
εἶναι ἐκπρόθεσμο πιά.


Ἀθήνα 18.11.80



Αρχηγοί - Γεώργιος Σουρής

Τοῦ Διογένη πιάσετε ἀμέσως τὸ φανάρι,
κι᾿ ἐλᾶτε νὰ γυρέψουμε κανέναν ἀρχηγό·
ἀλλὰ καθένας μας, θαρρῶ, εἶν᾿ ἄξιος νὰ πάρῃ
τὴν ἀρχηγίαν κόμματος, ἀκόμη δὰ κι᾿ ἐγώ.
Γιὰ τὰ πρωτεῖα ξεψυχᾷ κάθε Ρῳμιὸς λεβέντης,
μόνον αὐτὸς πρωθυπουργός, μόνον αὐτὸς ἀφέντης.
 
Τί ἀρχηγῶν κατακλυσμός! ... κι᾿ οἱ ἕλληνες ἐκεῖνοι,
ποὺ τὸν καφφέ των βερεσὲ εἰς τὰ Χαυτεῖα πίνουν,
ἂν ἀρχηγίαν ἔξαφνα κανένας τοὺς προτείνῃ,
δὲν θὰ διστάσουν βέβαια καὶ Ἀρχηγοὶ νὰ γίνουν.
Κι᾿ αὐτὸς ὁ ἕσχατος Ρωμηὸς γιὰ ὅλα κάτι ξέρει,
ἕλληνος τράχηλος ποτὲ ζυγὸν δὲν ὑποφέρει.
 
Ἰδοὺ νταῆς φουστανελλᾶς μὲ φέσι καὶ σελάχι!
ποιὸς ξέρει ἂν Πρωθυπουργὸς δὲν γίνῃ καμμιὰ ᾿μέρα;
ποιὸς ξέρει πόσα σχέδια καὶ ἀπαιτήσεις θἄχη,
καὶ ἂν τὴν διπλωματικὴ δὲν συνταράξῃ σφαῖρα;
Ὤ! ναί! ποτὲ τὸν ἕλληνα μὴ θεωρῆτε πτῶμα...
᾿ς ὅλους θὰ ἔλθη ἡ σειρὰ νὰ κυβερνήσουν κόμμα.
 
Μᾶς λείπει ἕνας ἀρχηγός;... πενῆντα ξεφυτρόνουν,
τὸ ἕνα κόμμα χάνεται;... θὰ ἔβγουν ἄλλα δέκα·
ὅλοι γιὰ τὸ ἀξίωμα τοῦ ἀρχηγοῦ μαλλόνουν,
κι᾿ ἴσως ἀργότερα μᾶς βγῇ ᾿ς τὴ μέση καὶ γυναῖκα.
Ἀλλὰ κι᾿ ἐγὼ ὁ ἀφανὴς τῶν Ἀθηνῶν πολίτης
ἐλπίζω πὼς καμμιὰ φορὰ θὰ γίνω Κυβερνήτης.

Ἐμπρός! μὲ πόζα ἀρχηγοῦ καθένας ἂς προβάλλη,
ἀπ᾿ ὅλους ἂς κυβερνηθῆ ἡ προσφιλὴς Ἑλλάς·
ἂς γίνῃ ὁ Ἡμέτερος, ἂς γίνουν ὅμως κι᾿ ἄλλοι,
ἂς γίνῃ κι ὁ Κατσικαπῆς κι᾿ αὐτὸς ὁ Μπουλελᾶς.
Ἂς πλημμυρίσῃ μ᾿ ἀρχηγοὺς τὸ ἔθνος πέρα πέρα,
ἂς μᾶς σηκώσῃ ἔξαφνα καὶ ἡ Ροζοῦ παντιέρα.
Μονάχα ἕνας βασιλεὺς μὴ μένη ᾿ς τὸ Παλάτι,
πενῆντα δυὸ τουλάχιστον ἂς ἦνε βασιλεῖς,
ὅλοι ἂς ἔβγουν κύριοι ᾿ς τῶν ἄλλων τὸ γεινάτι,
κι᾿ ὀγδόντα πέντε Πρόεδροι ἂς γίνουν τῆς Βουλῆς.
Ὅλοι τρανοὶ πολιτικοί, κανένας ἰδιώτης,
ὅλοι ποζάτοι στρατηγοί, κανένας στρατιώτης.
 
 
 
 
 
 
 
 

 
 
 
 
 

Νίκη Ταγκάλου - Ο Θάνατός μου

Τι δεν πρόσεξες .. ; Τι δεν άκουσες .. ;
Ντυνόμουν έρωτας και σε επισκεπτόμουν..
Το κλάμα μου σε τρυπούσε αλλά δεν πονούσες.
Φοβόσουν τις αμαρτίες, όμως αυτές μας ονόμασαν ανθρώπους..
Η γύμνια μου έσταζε λύπη.
Το τραγούδι μου δεν άγγιζε ποτέ κανέναν..
Τόσο σιωπηλά τραγουδώ ;
Στέλνω την ψυχή μου να σε τελειώσει,
μα ο δικός μου θάνατος έχει ήδη προηγηθεί.
Κοίταξέ με για τελευταία φορά, τόσος θάνατος… αξίζει τον κόπο..;
Λόγια άκουσες πολλά, το πένθος όμως το μύρισες ;
Πόρνη ζωή ..παντού δίνεσαι, μα αν δεν πληρωθείς..φεύγεις !
Όλοι είμαστε εραστές του θανάτου μας ..μέχρι να κοιμηθούμε μαζί του ..!

"Αλκιβιάδηδες", Δημήτρης Μούχας



Κάποια περίοδο παλιά
 
συζήταγα με ανθρώπους
 
που μου έλεγαν ότι είμαι μπερδεμένος
 
  και εγώ εντός μου αναρωτιώμουν
 
μήπως και αυτοί που τόλεγαν
 
ήταν κι' εκείνοι μπερδεμένοι.
 
Διότι εάν δεν ήταν,προφανώς ταξέραν όλα....
 
Εφ' όσον όμως παραδεχόντουσαν ότι δεν τα ήξεραν(υποθέτω), 
 
 τότε αυτό θα σήμαινε ότι όντως ήταν μπερδεμένοι...
 
Κι' εγώ ξανά αναρωτιόμουν πως ένας μπερδεμένος,
 
 έναν άλλο χαρακτηρίζει μπερδεμένο



"Στην πολυπόθητη",Πάρης Παπανικολάου



Στην πολυπόθητη, στη γλυκιά την καλλονή,
που βαστά την καρδιά μου, μαγεμένος αντίκριζα
τα δυο σου καστανά μάτια, με τα καμπυλωτά αυτά φρύδια, 
που ύφος γοητευτικό πάνω σου έδιναν.
Το σμιλεμένο σου κορμί σα χαζεύω σιωπηλός
όταν βρίσκομαι πλάι σου, όπως μνημείο άγνωστου καλλιτέχνη, 
εάν μπορούσα.. να σε τοποθετήσω ανάμεσα
στα 7 θαύματα του κόσμου, εσύ θα ήσουν το ομορφότερο..!

Εφόσον ! Δεν μπορώ να έχω την θεια σου ύλη, 
τίποτε δε μου μένει πια παρά να πνίγω σ' ένα ποτάμι από δάκρυα, 
όμοιο με το ποτάμι της λήθης των ματιών σου.
Και σα νεκρός θα στέκομαι μαρμαρωμένος όσο δε θα 'μαι κοντά σου,
σα λεπρός που δε μπορεί πια να χαμογελάσει.
Τι φρίκη ! Δε μπορώ να ζήσω ούτε στιγμή μακριά σου !


ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΒΡΟΧΕΡΟ ΠΡΩΙΝΟ!






Έτσι ήταν τότε ", Χρύσα Μιχαλοπούλου


Ο ποιητής του Κάλλους 
διασώζεται 
στα φευγαλέα μου Οράματα,
και είναι όλα τούτα ανεξιχνίαστα 
χωρίς εντυπωσιασμούς και αυταπάτες.
Έλα Ρεαλιστή
ποιητή των ιδεών μου 
που διαβάζεις τα μύχια της Αύρας μου,
των λυρισμών μου της σιωπής τα μύχια!
Πανάλαφρος όπως τα Σύννεφα, 
αθώος όπως η Ψυχή μου.
Έρχεσαι σιμά μου, ειρηνοποιός, 
με λαχτάρα στα χείλη σου
να ανατείλουν τον έρωτα όπως του πρέπει.
Γαλάζιος ήλιος απο μουσικής χαμόγελα 
όπως κι αυτά τους πρέπει,
ω πλάση μου μάτια! 
νιώθω ασφαλής στα πορφυρά χαράματά σου 
χωρίς να αντικρίζω νύχτα.
Λαβώθηκα στη μοναξιά
Πάλεψα με το θηρίο στην ερημιά.......
Προσπέρασα αλλόκοτους Σταυρούς.
Έτσι ήταν τότε.
Ας είναι.
Τώρα άσπρα τα φτερά μου, απαλότερα.
Πάμφωτα τα άστρα στ' Αθάνατο όνειρο, 
με σένα έγκλειστο
να συλλογιέσαι ακόμα στον ουρανό......
ω επική κληρονομιά του γένους, 
με τη βροχή σε Περιμένω
στη καρδιά κάθε εποχής όπως της πρέπει.


Χρύσα Μιχαλοπούλου
~ 28-6-13 ~

Τρίτη 5 Νοεμβρίου 2013

"ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΤΟΥ ΤΑΚΗ ΚΩΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟΥΣ ΣΤΟ ΙΔΙΟΜΕΛΟ"

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ


Το Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2013 στις 9.00 μ.μ. ο Τάκης Κωσταντακόπουλος παρουσιάζει στον ΧΩΡΟ ΤΕΧΝΗΣ «ΙΔΙΟΜΕΛΟ» μια επιλογή από παλιά, καλά, έντεχνα ερωτικά, ελληνικά τραγούδια των: Μ. ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ, Μ. ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ, Γ. ΖΑΜΠΕΤΑ, Γ. ΣΠΑΝΟΥ,. Μ. ΠΛΕΣΣΑ, κ.ά.
ΧΩΡΟΣ ΤΕΧΝΗΣ «ΙΔΙΟΜΕΛΟ», Ελευθερίου Βενιζέλου 17 και Βασιλέως Κωνσταντίνου, 15122 στο Μαρούσι (Διακόσια περίπου μέτρα από το σταθμό του ΗΣΑΠ.)
Τηλέφωνο επικοινωνίας: 210 68 17 042
είσοδος: 10 ευρώ
Για κρατήσεις καλό είναι να κάνετε πρώτα τηλεφωνική κράτηση, λόγω του περιορισμένου αριθμού θέσεων.

Στο μουσικό συγκρότημα συμμετέχουν:
Μαντολίνο : ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΡΙΖΟΣ
Φλάουτο : ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΑ ΒΕΝΤΟΥΡΗ ΡΟΥΣΣΟΥ
Βιόλα : ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ
Κιθάρα, φωνή, ενορχηστρώσεις: ΝΙΚΟΣ ΡΟΓΚΑΚΟΣ