Τι σου είναι η ψυχή, ψυχή μου…
Ανοίγει
πρώτη της φορά,
με γέλιου κλάμα γοερό, τα δυο της τα πνευμόνια
στο οξυγόνο
τής ζωής
κι ευθύς,
πριν κάνει
ούτε κιχ,
τής ράβουν
τα φτερά πάνω στο σώμα.
Μονάχα ο
θάνατος τής κόβει τις ραφές
κι αφήνει
τις φτερούγες της ν’ ανοίξουν·
μη
φανταστείς, δεν είναι απ’ αγάπη,
αγάπη μου απονήρευτη, αγάπη μου αθώα...
Από συμφέρον είναι δολερό.
Βλέπεις,
δίχως φτερά,
πώς θα
μπορεί η ψυχή, ψυχή μου, μαζί του να πετάξει
στου Άδη τ’
αδυσώπητα, τους νεκρικούς κρυψώνες;…
Τι ειρωνεία,
ε;…
Εις στη ζωή,
που μια φορά σού δίνεται κι είν΄ άπιαστη κι ωραία
κι ωσάν το μέλι γλυκερή,
να ζεις σαν
άφτερη ψυχή,
ενώ άφτερη
δεν είσαι…
Και εις στον
θάνατο,
που είν’ αέναος κι ανύπαρκτος
και μισητός και φταίχτης
-ένας ψυχοβγάλτης και μισός,
να ‘σαι με
τα φτερά σου ορθάνοιχτα,
τις
πάλλευκες φτερούγες σου διάπλατες σαν θάλασσες
επάνω στους
αιθέρες…
Μα τι να σου κάνει θα μου πεις
-και με το δίκιο σου...
Μια
ειρωνεία είναι κι ο θάνατος και η ζωή
κι η ίδια η ψυχή, ψυχή μου...
Μια ειρωνεία
τής στιγμής, όση και η ζωή τους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.