Σάββατο 25 Μαΐου 2013

Αργύρης Εφταλιώτης Χαρά ανίκητη


Το είχε στο αίμα του ο γέρο Τραντάφυλλος να μη δαμάζεται από πίκρες. Η λαχτάρα, η ελπίδα, κι η δύναμη της χαράς γλυκοσπαρταρούσανε μέσα του πάντα. Τον έβλεπες κι έλεγες· να άνθρωπος που του αξίζει να ζει. Όχι γέλιο, όχι χαμόγελο, μικρό τρεμούλιασμα μονάχα στα χείλη του έσωνε να σε καταπείσει πως ήταν η ψυχή του περιβόλι από την Πρόνοια ορισμένο να θρέφει της χαράς τα λουλούδια.
Κι ωστόσο, καθώς όλα του κόσμου αλλιώτικα, έτσι κι η τύχη του χρυσόκαρδου εκείνου ανθρώπου. Μια σειρά φουρτούνες και συφορές η ζωή του. Ξενιτεύτηκε κι αυτός νιος καθώς οι πιότεροι του φτωχικού του νησιού. Σ’ ένα ξερονήσι ποιος να πρωτοζήσει! Έκαμνε κάθε αγόρι της προκοπής το σταυρό του και τράβαγε κατά την «Ανατολή». Καλλιφορνία ήταν τότες η Ανατολή.
Πέρασε εκεί κακορρίζικα χρόνια· κακορρίζικα με το να πλάκωσαν άξαφνα δύστροποι χρόνοι. Και σα να μην έσωναν οι κακές οι σοδιές, βρέθηκε να είναι τότες κι οι «Ζεϊμπέκοι» στη δόξα τους, και να πάρουν απάνω τους δεν μπορούσαν οι ξενιτεμένοι οι νησιώτες. Ο δικός μας ωστόσο, τ’ αυτί του δεν ίδρωνε. Όχι πως δεν τον έμελε· άλλο δεν ονειρεύουνταν παρά να γυρίσει κι αυτός με σαβούρα· μα οι αναποδιές εκείνες που άλλοι τις έπαιρναν κατάκαρδα, και μόνο που χεροτέρευαν την κακοτυχιά τους, ο Τραντάφυλλος τις είχε παιδιακίσια φυσήματα σε μεγάλη γαλήνη.
Σαν καλός έμπορος, τη ζωή του την περνούσε ανάμεσα σε σακούλια ρύζι και βαρέλια τριμμένη ζάχαρη. Κι αν καλοκάθιζε κάποτες, ήτανε για να γράψει στους δικούς του. Στην κάμαρα του απάνω από το μαγαζί ποτές δεν ανέβαινε, παρά για να κοιμηθεί.
Αυτή ήταν η ζωή του χρόνια πολλά. Ζωή που μπορούσε την ψυχή του ανθρώπου να την καταντήσει λυχνάρι μισόσβεστο, άγραφη πλάκα να τον κάμει το νου, θρύμματα την καρδιά, καράβι καθισμένο τον άνθρωπο. Ο Τραντάφυλλος όμως όχι· αυτός έλπιζε πάντα πως θα τόνε χαρεί τον κόσμο, κι ελπίζοντας τη χαίρουνταν τη ζωή του.
Βαριά, σκοτεινά, κι ατέλειωτα τα χρόνια εκείνα, κι ωστόσο περνούσαν.

Μια νύχτα που κράτησε χρόνια - Βάσια Ακαρέπη



 

ΣΕΙΡΑ: ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
 
Βάσια Ακαρέπη
 
ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΠΟΥ ΚΡΑΤΗΣΕ ΧΡΟΝΙΑ
 
[1η έκδοση: Μάιος 2013]
 



 

Όταν τα παράξενα παιχνίδια της μοίρας οδηγούν στη λύτρωση

 

Το ταξίδι - Ρένα Μ. Πέτρου


Το ταξίδι στη θάλασσα που μου υποσχέθηκες,
δεν το κάναμε.
Κι εγώ ετοιμαζόμουν μια ζωή.
Τα πρωινά με λαχτάρα γέμιζα βαλίτσες και
τ'απογεύματα έφτιαχνα διαβατήρια.
Κάθε μέρα...προσμονή.
Μα η θλίψη κάθε νύχτας ανέβαλε το ταξίδι.
Κι ενώ η αυγή ανέτειλε την προσδοκία
η δύση πάντα γεννούσε αναβολή.
Κουράστηκαν μαζί μου και τα πλοία
και πια δεν φεύγουν.

Ξεκινώντας τη μέρα με Henry Miller...

Αν οι άνθρωποι σταματήσουν να πιστεύουν ότι κάποια μέρα θα γίνουν θεοί, τότε σίγουρα θα γίνουν σκουλήκια.

Καλό Σαββατοκύριακο!


Taichung: Ένα χωριό γεμάτο σχέδια και χρώματα!

Στην Ταϊβάν, κοντά στην πόλη Taichung υπάρχει ένα μικρό χωριουδάκι που θα ήταν άγνωστο στον πολύ κόσμο αν δεν είχε μια ιδιαιτερότητα: Είναι ζωγραφισμένο απ΄ άκρη σ’ άκρη με χαρούμενα σχέδια και χρώματα που το κάνουν να ξεχωρίσει με την πρώτη ματιά. Το «μικρό Taichung», όπως το ονομάζουν οι ντόπιοι, γεμάτο χρώματα και κύριος υπεύθυνος γι αυτό είναι ο κ. Huang Yongfu, 90 ετών σήμερα. Ο Huang γεννήθηκε, μεγάλωσε και ζει ακόμα στο χωριό του, το οποίο αποφάσισε κάποια στιγμή να ζωγραφίσει ο ίδιος, εξ ολοκλήρου στο χέρι, θέλοντας να το διατηρήσει από την αλλοίωση του σύγχρονου πολιτισμού.
perierga.gr - Taichung: Το ζωγραφισμένο χωριό!
Θέλησε με τον τρόπο αυτό να επιστήσει την προσοχή στην ομορφιά του, διατηρώντας έτσι το παλιό χωριό από το να κατεδαφιστεί για να δημιουργηθούν στη θέση του νεότερα κτίσματα. Ο δεύτερος λόγος της καλλιτεχνικής δημιουργίας αφορά στη… μονοτονία: Ήθελε ο άνθρωπος να δημιουργήσει έναν όμορφο τόπο, όχι μονότονο, για τους συνταξιούχους. Το χωριό μέχρι πριν από λίγα χρόνια ήταν άγνωστο στους περισσοτέρους, όταν ένας φωτογράφος βρέθηκε στο διάβα του και διέσπειρε στη συνέχεια τις φωτογραφίες που τράβηξε. Από τότε αποτελεί σημαντικό τουριστικό αξιοθέατο της χώρας και το επισκέπτονται ετησίως πολλοί τουρίστες.

Παρασκευή 24 Μαΐου 2013

Διάττων αστέρας - Σοφία Πιπέρου

Τ' άστρο κοιτώ που πόθησε
πρωτόπλαστη γυναίκα
μα κείνη γυμνό
με ένα σεντόνι τον ουρανό φαντάστηκε
στα σκέλη καλλημμένο.
... Γυναίκα ποτέ δε θα χεις
το απέραντο δικό σου άντρα
μα τ΄άστρο
κοίτα σε λίγο μαύρος γίγαντας
θα αυτοκτονήσει απ΄έρωτα
θα σβήσει μέσα στη νυχτιά
σκοτωμένοολέθριο μισός
ανικανοποίητος γίγαντας
πληγωμένος είναι ένα
με τον απέραντο εραστή σου!

Βοσταντζόγλου [Μποστ.] Χρύσανθος Το επάγγελμα της μητρός μου


Όταν η μητέρα μου, την ώρα που τρώγαμε, ανάγγειλε στον πατέρα μου ότι θα γίνη πόρνη, εκείνος, που ήταν παλαιών αρχών, θέλησε με κάθε τρόπο να την αποτρέψη. Δεν το εύρισκε σωστό ν’ ακολουθήση αυτό το επάγγελμα.
     ― Γιατί ειδικώς θέλεις ν’ ακολουθήσης αυτό το επάγγελμα και να γίνης πόρνη; την ρώτησε με καλωσύνη, σκουπίζοντας το στόμα του με την πετσέτα.
     ― Για να κερδίσω χρήματα και να είμαι αυτάρκης. Δεν θέλω συνεχώς να σου ζητώ χρήματα, είπε, βάζοντας λίγη σούπα στα πιάτα μας.
     O πατέρας μου έμεινε για λίγο σκεπτικός. Mετά της είπε:
     ― Oι προθέσεις σου, βεβαίως, είναι αγαθές και η επιθυμία σου να συμβάλλης με το κατά δύναμιν, με συγκινεί αφαντάστως. Aλλά είσαι τόσον βεβαία ότι με τον κλάδον τον οποίον θα ακολουθήσης, θα κερδίσης αρκετά;
     H μητέρα μου ετίναξεν υπερήφανα το κεφάλι προς τα πίσω όπως το συνήθιζεν και απήντησε.
     ― Nαι, το πιστεύω. Eίμαι υπερβεβαία ότι θα κερδίσω.
     Ένα αδιόρατο χαμόγελο φάνηκε στην άκρη των χειλιών του. Ήξερα ότι ήταν ρεαλιστής και δεν επείθετο εύκολα.
     ― Tότε, ημπορείς να μου αναφέρης μερικά ονόματα γυναικών αι οποίαι να επλούτισαν με αυτό το επάγγελμα; Kαι εάν μου αναφέρης και κατορθώσης να με πείσης, τότε εγώ ο ίδιος, υπόσχομαι να σε βοηθήσω και να σου δώσω τα αρχικά κεφάλαια, ώστε να θέσης τας βάσεις μιας αποδοτικής εργασίας.
     Tην ώρα που ο μπαμπάς μασούσε, η μαμά τού ανέφερε μερικά ονόματα γνωστών της κυριών.
     ― Oρίστε, συμπλήρωσε. Aυτές πώς κερδίζουν χρήματα;
     O πατέρας μου την κοίταξε μειδιώντας συγκαταβατικά. Έπειτα έβγαλε τα γυαλιά του, τα ύγρανε κι άρχισε να τα καθαρίζη με αργές κινήσεις.
     ― Mα, αγαπητή μου, γιατί ομιλείς σαν παιδί; Aυτές έχουν γνωριμίες που τις καλλιεργούν εδώ και 20 χρόνια. Δεν νομίζω ότι θα έχης τας επιτυχίας αυτών. Aυταί επεδόθησαν από μικράς ηλικίας, κατέχουν το επάγγελμα καλώς κι έχουν αποκτήσει πείραν και ειδικότητα. Δεν ημπορείς εσύ εις την ηλικίαν των 45 ετών να κάνης καρριέραν. Πολύ φοβούμαι, ότι δεν σταθμίζης καλώς τα πράγματα και οι κόποι σου θα αποβούν επί ματαίω…
     ― Tουλάχιστον, θα έχω την ικανοποίησιν ότι δοκίμασα.

Ὁ ὀργασμὸς μιᾶς γυναίκας μπορεῖ νὰ σώσῃ τὸν κόσμο - Larry Cool


Ξυπνῶ ἀπότομα
Μιὰ ἄγνωστη ἀνεβοκατεβαίνει στὸ πέος μου!
-«Σστ, τὸ χρῆμα ἐξουσιάζει μυαλὰ καὶ σώματα,»
ψιθυρίζει δείχνοντας ἔξω ἀπὸ τὸ παράθυρο:
Ἕνας ὑπερφυσικὸς ἐγκέφαλος,
Μαρμαίρει πάνω ἀπὸ τὴν σκοτεινὴ μητρόπολη
Ἀλλεπάλληλες ἀστραπές,
Μεταδίδουν ἐντολὲς σὲ μαγευμένα σώματα.
 
Ἡ Ἄγνωστος λύνει τὰ μάγια ξεσπῶντας σὲ ὀργασμὸ
Τὸ κορμί της διασπᾶται σὲ χίλια κολιμπρὶ
Διαφεύγουν ἀπ’ τὸν φωταγωγὸ
Συναθροίζονται ἀλλοῦ δομῶντας τὸ σῶμα ἐκ νέου.
 
Τὴν αὐγὴ διέρχεται ὁ σιτευτὸς τραπεζίτης,
καθισμένος στοὺς ὤμους τοῦ πρωθυπουργοῦ
Καθὼς ἀνάβει τὸ ποῦρο στὸν ἥλιο,
Ἀπανθρακώνονται ἀμφότεροι.

"Η αγρύπνια των Φίννεγκαν", σε ελληνική μετάφραση


Το πιο… "ανενόητο" έργο στην παγκόσμια πεζογραφία μετέφρασε από τα αγγλικά στα ελληνικά, για πρώτη φορά, ένας γιατρός-εραστής της λογοτεχνίας.

Πρόκειται για το λογοτέχνημα του Ιρλανδού Τζέημς Τζόυς "Η αγρύπνια των Φίννεγκαν", που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κάκτος, σε πιστή μετάφραση από τον Ελευθέριο Ανευλαβή.

Δύο τόμοι, ο πρώτος 755 σελίδες και ο δεύτερος 844 - σύνολο 1.599 σελίδες, με πάνω από 20.000 υποσέλιδες σημειώσεις, για να μπορέσει ο Έλληνας αναγνώστης να πλησιάσει αυτό που έχει χαρακτηριστεί ως το μαύρο διαμάντι της λογοτεχνίας - περισσότερο πολύπλοκο γλωσσικά και από τον περίφημο "Οδυσσέα" του Τζόυς.

Διαβάζοντάς το, βρίσκεσαι μπροστά στο πιο βαθύχρωμο, σατυρικό, παιγνιώδες, ελευθεριάζον, ανατρεπτικό, αινιγματικό, ειρωνικό, εκκεντρικό, αλληγορικό, ακατανόητο και αταξινόμητο βιβλίο του σύμπαντος κόσμου της γραφής.

Είναι βιβλίο μυθοπλασίας - αλλά όχι μόνο μυθοπλασίας. Είναι μελέτημα θεολογίας - αλλά όχι μόνο θεολογίας. Είναι εγχειρίδιο φιλοσοφίας - αλλά όχι μόνο φιλοσοφίας. Είναι επιτομή της ιστορίας - αλλά όχι μόνο της ιστορίας. Είναι δοκίμιο κοινωνιολογίας - αλλά όχι μόνο κοινωνιολογίας.

Είναι όλα αυτά μαζί. Και παραλλήλως είναι… αστρολογία, αλχημεία, μυστήριο, σεξουαλικότητα, ανθρωπολογία.

Από μορφική δομή και υφολογία συνιστά ένα παραλήρημα πολυσύνθετων λέξεων και εννοιών. Είναι ένα όνειρο όπου τα πάντα επιτρέπονται και τα πάντα ανατρέπονται. Όλα συμβαίνουν στη διασταύρωση της πραγματικότητας και του ύπνου. Εκεί όπου, αυτά που κρύβει ο άνθρωπος στο φως της μέρας, βγαίνουν χωρίς ενοχές και σεργιανίζουν απολαμβάνοντας την προκλητική ελευθερία της νύχτας. Εκεί που η αέναη ψυχή αναμετράται με τη λατρεία του σώματος, δείχνοντας τον άνθρωπο σε όλο του το μεγαλείο και σε όλη του την κατάπτωση.

Ο μεταφραστής, στην εκτεταμένη εισαγωγή του μας εξηγεί ότι, ναι μεν τα πρόσωπα του έργου είναι δύο πρωταγωνιστές αλλά ταυτόχρονα είναι ένας και πολλοί: ο ΝΟΚ (Να ο Καθένας) και η σύζυγός του ΑΛΠ (Άννα Λίβια Πλούραμπελ ). Ο ΝΟΚ, ο μεγάλος κάποιος μέσα στο Παν, με το όνομα Πανδοχέας είναι ο ιδιοκτήτης ενός πανδοχείου και άλλοτε είναι Κονσερβοκούτια Χάινζ Παντού, άλλοτε Χαρούν Παιδιών Αυγογεννήτορας, άλλοτε Ταπεινός Κοινός Εντομοαιμομίκτης και πάντα Αγρυπναυτιάς. Οι προσωποποιήσεις του αντιστοιχούν στον Αδάμ, στο Χριστό, στον Καίσαρα, στον Τζένγκις Χαν, στον Κρόμβελ, στον Ουέλινγκτον και στον Φίννεγκαν.

Ξεκινώντας τη μέρα με σωκρατικό... χιούμορ!

Σε συμβουλεύω να παντρευτείς. Αν βρεις μια καλή γυναίκα θα είσαι ευτυχισμένος. Αν όχι, θα γίνεις φιλόσοφος.

Καλημέρα!


Μια μουσική καληνύχτα γι' απόψε...



Πέμπτη 23 Μαΐου 2013

Αγαπάω - Νίκος Καββαδίας


Ἀγαπάω τ᾿ ὅτι θλιμμένο στὸν κόσμο.
Τὰ θολὰ τὰ ματάκια, τοὺς ἀρρώστους ἀνθρώπους,
τὰ ξερὰ γυμνὰ δέντρα καὶ τὰ ἔρημα πάρκα,
τὶς νεκρὲς πολιτεῖες, τοὺς τρισκότεινους τόπους.

Τοὺς σκυφτοὺς ὁδοιπόρους ποὺ μ᾿ ἕνα δισάκι
γιὰ μία πολιτεία μακρυνὴ ξεκινᾶνε,
τοὺς τυφλοὺς μουσικοὺς τῶν πολύβουων δρόμων,
τοὺς φτωχούς, τοὺς ἀλῆτες, αὐτοὺς ποὺ πεινᾶνε.

Τὰ χλωμὰ τὰ κορίτσια ποὺ πάντα προσμένουν
τὸν ἱππότην ποὺ εἶδαν μία βραδιὰ στ᾿ ὄνειρό τους,
νὰ φανῇ ἀπ᾿ τὰ βάθη τοῦ ἀπέραντου δρόμου.
Τοὺς κοιμώμενους κύκνους πάνω στ᾿ ἀσπρόφτερό τους.

Τὰ καράβια ποὺ φεύγουν γιὰ καινούρια ταξίδια
καὶ δὲν ξέρουν καλὰ -ἂν ποτὲ θὰ γυρίσουν πίσω
ἀγαπάω, καὶ θά ῾θελα μαζί τους νὰ πάω
κι οὔτε πιὰ νὰ γυρίσω.

Ἀγαπάω τὶς κλαμμένες ὡραῖες γυναῖκες
ποὺ κυττᾶνε μακριά,ποὺ κυττᾶνε θλιμμένα ...
ἀγαπάω σὲ τοῦτον τὸν κόσμο -ὅ,τι κλαίει
γιατὶ μοιάζει μ᾿ ἐμένα.






Πηγή

Μαρία Πολυδούρη: Το έργο της


Η Πολυδούρη δημοσίευσε το πρώτο της ποίημα το 1916, με τίτλο Ο πόνος της μάνας, εμπνευσμένο από το μανιάτικο μοιρολόι που άκουγε στα παι­δικά της χρόνια στο Γύθειο. Το 1928, έτος θανάτου του Καρυωτάκη, δη­μοσίευσε την ποιητική συλλογή «Οι τρίλιες που σβήνουν» και το 1929 τη συλλογή «Ηχώ στο χάος». Τα άπαντα της εκδόθηκαν το 1961 με επιμέλεια της Λιλής Ζωγράφου, με προ­σθήκη αδημοσίευτων ποιημάτων, ενώ το 1981 ο Τάκης Μενδράκος επιμελήθηκε μια νέα έκδοση των απάντων με την προσθήκη μιας νουβέλας που είχε ολοκληρώσει το 1925 στη Φτέρη του Αιγίου, ατιτλοφόρητης, που αργότερα πήρε το όνομα Μυθιστόρημα. Στην εργογραφία της επίσης εντάσσεται το Ημερολόγιο της, καθώς και κάποιες μεταφράσεις γαλλι­κών ποιημάτων. Υπάρχουν, εντούτοις, ακόμη άγνωστα κομμάτια του έργου της.
Τα ποιήματα της χαρακτηρίζονται από πρωτογενή λυρισμό και υπέρτατη αξία της ζωής θε­ωρεί τον έρωτα. Με έντονα τα συναισθήματα, η ίδια γράφει αυθόρμητα, αδυνατώντας ή αδια­φορώντας να υποτάξει το λυρισμό της σε συμμετρικά σχήματα. Παρότι η θεματολογία της δεν ξεπερνά το τετριμμένο και κοινότοπο, η γλώσσα και ο στίχος της δεν είναι επιμελώς επεξερ­γασμένα, πολλές φορές πλατειάζει ή ρέπει στο μελοδραματισμό, εντούτοις η γνησιότητα του πάθους και ο λυρισμός της διασώζουν την ποίηση της. Αδικημένη από την κριτική, η οποία την είδε παραπληρωματικά του Καρυωτάκη, λόγω της καταλυτικής του λογοτεχνικής προσωπικό­τητας και του μεταξύ τους δεσμού, για πολλά χρόνια ήταν καλυμμένη πίσω από τη δική του ποίηση.

Η Μαρία Πολυδούρη ήρθε κι έφυγε από τη ζωή σαν αστραπή, χωρίς να προσγειωθεί κι υπάρξει σα συνηθισμένος άνθρωπος. Η Μαρία Πολυδούρη δεν είναι ηρωίδα ρομάντζου. Γεννήθηκε και έζησε σε μια εποχή συντηρητική, που τη συνέθλιψε. Δεν υπήρξε μόνο θύμα του εαυτού της - είναι αλήθεια ότι διακατεχόταν από μια ανίκητη τάση αυτοκαταστροφής- αλλά και του κλίματος που επικρατούσε γενικά και ιδιαίτερα της κοινωνικής μοίρας της ως γυναίκα. Eξετάζοντας αυτό το αστέρι του αιώνα μας που τόσο μικρή τροχιά διένυσε θα διαπιστώσουμε από τη μία μεριά, μια αντίθεση ανάμεσα στις ιδέες της και τις αρχές της και από την άλλη, στο ποιητικό της έργο.
Ενώ οι ιδέες της είναι πολύ προοδευτικές για την εποχή, η ποίησή της -επηρεασμένη, αναμφισβήτητα, σε μεγάλο μέρος από τον Καρυωτάκη- διακρίνεται για το στοιχείο του πεσιμισμού:

Ραγισμένη καρδιά - Σωκράτους Δαιμόνιο (Δημήτρης Μούχας)


Άλλη μια νύχτα περασμένη
στου αδύτου τον καημό,
απογοητευμένος από εμένα
πάλι εσένα αναζητώ.
Γι' ακόμα μια φορά
σου γράφω από ανάγκη,
βλέποντας  τη διαφθορά
σε ' σένα η σκέψη μου περνά.

Φαίνεται έχει χρέος η Ψυχή
μέχρι τα άκρα να ερωτευτεί,
να μισήσει, να θυμώσει
για να κλείσει η πληγή.

Το ταγκό της καταιγίδας - Αντώνης Πυροβολάκης


Κοιτάζω πίσω τα πυρφόρα χρόνια

Όλα αστέρια  ραγισμένα   στην λεωφόρο του μεγάλου πουθενά.

'' Αν αφεθείς φεύγει ο φόβος '', σιγοτραγουδάει η αυγή.

Γυμνόστηθη η Ζενεβιέβ χορεύει στα περίχωρα του Ρίο

σάμπα, μ' ένα αστέρι στα μαλλιά,

καθώς της κόκας οι αλήτες εκτοξεύονται σε άναστρους ζεματισμένους ουρανούς.

Η αδιαλλαξία σου σύννεφο βροχερό, έφερε τη σύρραξη ανάμεσα σ' ένα ουράνιο τόξο

και μια λασπουριά.

Το ηλιόφως '' μπουένας νότσες '' απαντάει, όταν του φωνάζεις '' γεια σου '', στο Μοντεβίδεο

ενώ σκοτάδι και βρασμένο στάρι του Απρίλη αθωώνει

στα πορνεία τα αγορασμένα μυοκάρδια.

Χθες έφεραν μια παπαρούνα , που αιμορραγούσε στα επείγοντα.

Είναι πολύ αργά για αυτήν, έχει κοπεί για ένα έρωτα μεγάλο, αποφάνθηκαν οι ειδικοί.

Ξεκινώντας τη μέρα με Frank Tyger...

Η αίσθηση του χιούμορ μπαλώνει τις λακκούβες στο δρόμο της ζωής.

Χαρούμενο πρωινό!


Το πιο απομονωμένο νησί στην Ευρώπη!

Το Corvo Island είναι το πιο απομονωμένο νησί της Ευρώπης και βρίσκεται στο πορτογαλικό αρχιπέλαγος των Αζορών. Έχει μήκος μόλις 17 τετραγωνικά χιλιόμετρα και δημιουργήθηκε από ένα ηφαίστειο, το οποίο ήταν το τελευταίο ενεργό, περίπου δύο εκατομμύρια χρόνια πριν. Ανακαλύφθηκε γύρω στο 1450, αλλά μέχρι τον 16ο αιώνα δεν ασχολήθηκε κανείς επίσημα με αυτό επειδή το νησί ήταν πολύ απομονωμένο. Είναι εκπληκτικό να σκεφτεί κανείς ότι έλαβε ηλεκτροδότηση μόλις το 1963, ενώ τα πρώτα καλώδια τηλεφώνου έφτασαν εκεί το 1973.
perierga.gr - Το πιο απομωνομένο νησί της Ευρώπης!
Ο πληθυσμός του αριθμεί σήμερα περίπου 468 κατοίκους, που ασχολούνται με την αλιεία και τη γεωργία, ενώ η τουριστική του ανάπτυξη είναι περιορισμένη, για όσους επιθυμούν απόλυτη ηρεμία και γαλήνη. Οι παραλίες, οι μικροί όρμοι και τα κλειστά λιμανάκια προσφέρουν τη δυνατότητα για μοναδικές βουτιές στο απόλυτο γαλάζιο, ενώ οι ντόπιοι φημίζονται για τη φιλοξενία τους. Αξίζει να σημειωθεί ότι όλοι αποτελούν μια δεμένη «οικογένεια» και ο η έννοια «ανασφάλεια» είναι άγνωστη γι’ αυτούς. Μπορούν λοιπόν να κοιμούνται κάθε βράδυ με τις πόρτες και τα παράθυρα ξεκλείδωτα – στην κυριολεξία!
perierga.gr - Το πιο απομωνομένο νησί της Ευρώπης!

Τετάρτη 22 Μαΐου 2013

Η βασίλισσα - Πάμπλο Νερούδα


Σε ονόμασα βασίλισσα.
Υπάρχουν ψηλότερες από σένα, ψηλότερες.

Υπάρχουν αγνότερες από σένα, αγνότερες.
Υπάρχουν ομορφότερες από σένα, ομορφότερες.
Αλλά εσύ είσαι η βασίλισσα.

Όταν περπατάς στο δρόμο
κανείς δε σε αναγνωρίζει.
Κανένας δε βλέπει το κρυστάλλινο σου στέμμα, κανένας δεν κοιτάζει
το από κόκκινο χρυσό χαλί
που πατάς καθώς περνάς,
το χαλί δεν υπάρχει.

Κι όταν εμφανίζεσαι
όλοι οι ποταμοί ακούγονται
στο κορμί μου, καμπάνες
σείουν τον ουρανό
κι ένας ύμνος γεμίζει τον κόσμο.

Μονάχα εσύ κι εγώ,
μονάχα εσύ κι εγώ, αγάπη μου,
τον ακούμε.








Πηγή: http://www.vakxikon.gr/content/view/794/474/lang,el/

Λάσκαρης Π. Ζαράρης Ο ήρωας νικά


Ένας νέος συγγραφέας  σκεφτόταν με ποιο τρόπο θα κέντριζε το ενδιαφέρον των αναγνωστών του. Έτσι βάλθηκε να «σκαρώσει» μια ιστορία, εκμεταλλευόμενος κάποιους πειραματισμούς. Ανακάλυψε έναν ήρωα όχι και τόσο συμπαθητικό, παρόμοιο μ’ εκείνους των κλασικών μυθιστορημάτων και τον περιστοίχισε με σύγχρονες ιδέες.
   Ο ήρωας του θα έπρεπε να μην είναι καθόλου όμορφος, να έχει αρκετά ελαττώματα και πάθη, προικισμένος από τη φύση του με χαρακτήρα ευέξαπτο. Μια τύχη τσιγκούνα θα τον ακολουθούσε παντού στην καθημερινή του ζωή.
   Σε μία ιστορία μικρή ο ήρωας, σκοτεινός και μελαγχολικός, άρχισε να νιώθει πιεσμένος, κι εξοργισμένος καταφέρθηκε εναντίον του συγγραφέα μέσα από τις βιαστικές σειρές και τις λέξεις που χοροπηδούσαν απειλητικά τριγύρω του.
   -Άκουσε να σου πω! Να με βγάλεις απ’ αυτή την πλοκή…Και σύντομα κιόλας!
   Ο συγγραφέας, ξαφνιασμένος από την εναντίωση του ήρωά του, έψαχνε για πρόχειρες δικαιολογίες:
   -Μα κοίταξε, ο ρόλος σου θα είναι σπουδαίος εκεί. Θα σε βάλω ν’ αποκτήσεις τεράστιες γνώσεις και πως με την εκδήλωση των παθών σου έγινε η αφορμή ν’ ανακαλύψεις έναν κρυμμένο, πλούσιο εσωτερικό κόσμο που αγνοούσες μέχρι σήμερα.
   -Ψυχαναλυτικές ανοησίες! Αν πράγματι ενδιαφέρεσαι για μένα, μην με αφήνεις έκθετο σ’ αυτή την ιστορία που σχεδιάζεις. Μετέφερε με σε άλλη, καλύτερη. Θα προτιμούσα τη μορφή ενός μυθιστορήματος-ποταμού.
   Ο συγγραφέας, γεμάτος αβεβαιότητα, ψιθύρισε:
   -Δεν ξέρω…αρκετά δύσκολο εγχείρημα μου φαίνεται…
   Ο ήρωας κάγχασε:

ΦΩΚΟΣ - Ηλίας Δ. Παπακωνσταντίνου


Ωρες αχνοφέγγω
με της νεκρής πυρίτιδας
το βρόνχο στην όραση
και αβύθιστο
το αλάτι με κρατά
για να ΄χει γεύματα
στις μεγαλουπόλεις
των σκέψεων.
Ο βραχνος λάρυγκας
αηδονήζωντας διαπερνά
απ' το εγκάρσιο της γης
μήπως ανάψει
 τη σίψη των μυαλών
γιατί, για αυτή του σώματος
δεν έχει ανάσα μία, βιαστική.

Δυο δυο - Β.Α.


Πήγαινα στην άκρη άκρη

και μετρούσα βήμα βήμα

της αγάπης    δάκρυ δάκρυ

και πελάγου   κύμα κύμα

 

και θυμόμουν  πρώτα πρώτα

που ερχόταν    μέρες μέρες

ψάχνοντας και ρώτα ρώτα

με λογιών τις    βέρες βέρες

 

 

ει ! Μικρή μου φύγε φύγε

εδώ όλα είν΄ άδεια   άδεια

του πελάου  ξερές ξέρες

του βυθού    τα βράδια βράδια.

Ξεκινώντας τη μέρα με Ζίγκμουντ Φρόυντ...

Πολλές φορές, τα πιο βαρυσήμαντα όνειρα είναι αυτά που φαίνονται τα πιο τρελά.

Καλημέρα σας!


Ζωγράφισε τον άντρα των ονείρων της, τον βρήκε και τον παντρεύτηκε!



Η ιστορία της ζωγράφου Κλόε Μάγιο μοιάζει με παραμύθι. Το 2009 αποφάσισε να ζωγραφίσει πώς φανταζόταν τον άντρα των ονείρων της και λίγες εβδομάδες αργότερα τον γνώρισε και στη συνέχεια τον παντρεύτηκε. Η 31χρονη καλλιτέχνης ζωγράφισε έναν ψηλό, μελαχρινό, όμορφο άνδρα με μούσια, έχοντας την εικόνα αυτή για τον ιδανικό για εκείνη σύντροφο. Πέρασαν μερικές εβδομάδες, όταν σε μία σελίδα κοινωνικής δικτύωσης γνώρισε τον Μάικλ.
perierga.gr - Ζωγράφισε τον άντρα των ονείρων της, τον βρήκε και τον παντρεύτηκε!!!
Όταν συναντήθηκαν, η Κλόε σοκαρίστηκε, βλέποντας πως το πρόσωπο του Μάικλ ήταν ακριβώς όπως τον είχε ζωγραφίσει λίγο διάστημα πριν. Η Κλόε και ο Μάικλ σύντομα έγιναν ζευγάρι. Όμως η Κλόε δεν του αποκάλυψε αμέσως την απίστευτη αυτή σύμπτωση. «Έκρυψα τον πίνακα κάτω από το κρεβάτι μου. Σκέφτηκα ότι αν τον έβλεπε θα νόμιζε ότι τον κυνηγούσα» είπε η Κλόε στην Daily Mail. Το ζευγάρι παντρεύτηκε τον περασμένο Μάιο και ο πίνακας πλέον κρέμεται στο σπίτι τους.
perierga.gr - Ζωγράφισε τον άντρα των ονείρων της, τον βρήκε και τον παντρεύτηκε!!!


πηγή: in.gr
 

Τρίτη 21 Μαΐου 2013

Νεότερος - Νίκος Καρούζος


Αἰσθάνομαι μόνος
ἀφοῦ δὲν ἔχει δεύτερη ζωὴ ν᾿ ἀλλάξουμε
καὶ τὸ φεγγάρι ταξιδεύει πάντα ἴδιο.
Σύντροφε οὐρανὲ
ἄλλοτε ἡ ἐλπίδα φεγγοβολοῦσε στὰ χέρια
κοιτάζω τὸ σῶμα βρίσκω τ᾿ ὄνειρο
πάει κ᾿ ἡ ἀγάπη
χάνεται
σὰν τὸ νερὸ στὴν πέτρα.
Τί εἶναι πιὰ ἕνα δέντρο τί εἶναι τ᾿ ἀσημένια φύλλα;
Μέσ᾿ στὴν ὁρμὴ τῆς ἐρημιᾶς γινόμαστε διάφανοι.








Πηγή

Μανώλης Μεσσήνης "Η Ψυχολογική πλευρά της προσωπικότητας του καλλιτέχνη"


Κάθε καλλιτέχνης απ’τη στιγμή της γέννησής του ζει και αυτός μες στο δικό του κοινωνικό περιβάλλον, με το οποίο βρίσκεται σε συνεχή αλληλεπίδραση. Βέβαια, «εν αρχή ην το περιβάλλον», με τ’αντικείμενά του και τα φαινόμενά του. Αυτά επιδρούν επάνω μας, ακριβέστερα επιδρούν στα όργανα των αισθήσεών μας και από εκεί, τα ερεθίσματα, εισέρχονται στον εγκέφαλο, στον φλοιό του οποίου αντανακλώνται ως αισθήματα, αντιλήψεις, παραστάσεις, έννοιες, ροπές, κ.λπ. Απ’τον εγκέφαλο και μέσω αυτού απ’όλο το βιολογικό και ψυχικό Είναι μας εξέρχονται οι διάφορες απαντήσεις, οι διάφορες αντιδράσεις, συμπεριφορές και καλλιτεχνικές και μη δραστηριότητες του ανθρώπου.
Η αντανάκλαση αυτή της πραγματικότητας στον εγκέφαλο του ανθρώπου με τη μορφή διαφόρων ψυχικών φαινομένων αποτελεί τον υ π ο κ ε ι μ ε ν ι κ ό κ ό σ μ ο του ανθρώπου.
Έτσι ο καθένας, συνεπώς και ο καλλιτέχνης, είναι πρώτα – πρώτα αντικείμενο ως προς το περιβάλλον, αντικείμενο και για τους άλλους, αλλά ταυτόχρονα και υποκείμενο για τον εαυτό του. Από μια μεριά υφίσταται, θέλοντας και μη, τις λογής – λογής όσο και αναρίθμητες επιδράσεις του περιβάλλοντός του. Και απ’την άλλη, τις υφίσταται σαν υποκείμενο. Τις δέχεται, δηλαδή, με τον δικό του τρόπο, σύμφωνα με όλες τις ιδιορρυθμίες, βιολογικές και μη της προσωπικότητάς του. Αυτό σημαίνει, πως απ’τις αμέτρητες αυτές επιδράσεις, που αντικειμενικά υφίσταται, διαλέγει, σύμφωνα με τα γούστα του, τα ενδιαφέροντα και τα συμφέροντα, σύμφωνα με τις ιδέες του, τη συνείδησή του, την ηθική του, με τα πάθη και τα μίση του, εκείνες τις επιδράσεις που θέλει. Τα αισθήματα, που συμπαθεί και τον συγκινούν, τις ιδέες που του αρέσουν και τον συμφέρουν, τις καταστάσεις που τον χαροποιούν και τον εμπνέουν. Γι’αυτό και, αντιδρώντας έπειτα σαν υποκείμενο, ενεργητικά, ή αλλιώς, σαν καλλιτέχνης καλλιτεχνικά, εξυμνεί ό,τι τ’αρέσει, υποστηρίζει ό,τι τον συμφέρει και τον ενδιαφέρει, προβάλλει ό,τι τον συναρπάζει και τον συγκινεί. Αυτά απεικονίζει με την τέχνη του. Αυτά μεταπλάθει καλλιτεχνικά με το ταλέντο του. Τ’άλλα τ’απαρνιέται, τ’αποκρούει, τ’αγνοεί, τ’αντιπαθεί, τ’αντιμάχεται, τα καταδικάζει…

Δευτέρα 20 Μαΐου 2013

Γιάννης Σκαρίμπας Ο ΒΟΪΔΑΓΓΕΛΟΣ


Όσα αστεράκια έχ' ο ουρανός τόσες φορές την είχε φιλημένη· και μιά φορά την έκαμε δικιά του, καταδικιά του.
Έτσι 'να βράδυ την είχε πλανέψει –σχεδόν τη μάγεψε– και την έσυρε μαζί του ως τους ίσκιους, πούχε στο περιγιάλι το σούρουπο απλωμένους.
Αυτός που τον σιχαίνονταν ο κόσμος και κοίμιζαν οι μάνες τα παιδιά με τη φοβέρα του, αυτός ο ασκημάνθρωπος, πούχε σαν του βοδιού μιά φάτσα, αυτός ο στραβοκάνης, ο αλλοίθωρος, που όταν σε θώραε κοίταες πλάι σου να διείς ποιόνα κοιτάζει, αυτός που φαίνονταν πάντα σαν να γέλαε – κι ας έκλαιε μέσα του η ψυχή του– αυτός, ναι αυτός, την είχε σύρει ως τα βούρλα, και κει πλάι στο κύμα τήνα ξάπλωσε στα βότσαλα, στις αρμυρήθρες – πα στα φύκια...
Καθώς γιαλό γιαλό, αυτήνα γύριζε 'να βράδυ σπίτι της, την πέτυχε.
Είχε ανασκουμπωμένα τα βρακιά του ως τα γόνατα και τα μανίκια του πουκάμισου αναστραμμένα έως τους ώμους.
Ούλη μέρα ψάχνοντας την ακροθαλασσά και τις κοτρώνες, είχε συλλέξει μες στο δίχτυ του κάνα δυό καβουρομάνες και οχταπόδια, ένα μεγάλο κοκωβιό και μύδια διάφορα. Και όπως έσκυβε πάνω στη θάλασσα, τα λογδιά των μαλλιών του τον τύφλωναν, κ' η φάτσα του –εκείνη η βλάκικη– κατά πώς υπόφερνε ψαχουλεύοντας το βυθό με τις πατούσες, φαίνονταν σαν να γέλαε. Ένα γέλιο Θεέ μου ηλίθιο και αδιάντροπο.
Όχι γιατί στ' αληθινά αυτός γέλαε, παρά γιατί έτσι ήταν το μούτρο του χυμένο –σχεδόν σταματημένο– πάνω σ' αυτό το σκέδιο.
Λες κ' είχε ξεραθεί πάνω στο γέλιο του !
Λες και τον γέννησ' έτσι –κατά πώς ήταν τώρα– η μάνα του!
Αφού φαίνονταν τα κοφτερά τόξα των δοντιών του και τα χείλια του τού ήταν σκισμένα ως τ' αφτιά... Μπα που κακοχρονάχε τέτοιο τέρατο !
Αφού τα μάτια του έλαμπαν – σαν πως όταν γελάμε μ' ούλη την καρδιά μας. Μπα που να μην έσωνε ο χαλές!
Λοιπόν δε γέλαε;
Όχι! Μήτ' έκλαιγε. Ήταν ένας άνθρωπος που δεν ήξευρε καλά καλά μήτε πώς γελάνε, μήτε πώς κλαίνε.

Βροχή - Σωτήρης Αγαπάκης


Κοιτάζω απ’ το παράθυρο και βρέχει
Μέσα στο σπίτι το σκοτάδι έχει απλώσει
Σαν το νερό που στο κενό να πέσει τρέχει
Έτσι και το κορμί μου έχει παγώσει.

Ένα κερί στη μέση αναμμένο
Πως είμαι ζωντανός να μου θυμίζει
Ρίχνεται η ανάσα στη φωτιά,παιδί εξεγερμένο
Γιατί μακρυά μου,πιο καλά θα ζεί νομίζει.

Πέφτουν οι στάλες και πληγώνουν τα λουλούδια
Κάθε σταγόνα ,κι ένα δάκρυ απ την ψυχή μου
Πόσα γραφτήκανε γι αυτά γλυκά τραγούδια
Και μια βροχή θα τα αφανήσει απ την αυλή μου.

Τόσες περάσαν,θα αντέξω άλλη μια μπόρα
Ελπίζωντας τον ήλιο να φανεί
Θυμάμαι άλλες μπόρες και γελάω τώρα,
που τότε πίστευα, ότι ο κόσμος θα χαθεί.








Πηγή: http://gatheredavantgardepoets.blogspot.gr/2012/02/blog-post_09.html

Ξεκινώντας τη μέρα με Herman Hesse...

Υπάρχουν πάντα κάποιοι άνθρωποι που απαιτούν τα πάντα από τη ζωή και όμως δεν μπορούν να συμβιβαστούν με την ηλιθιότητα και τη σκληρότητά της.

Καλή εβδομάδα!


10 παραμυθένια νησάκια στον κόσμο!

Το σκηνικό, μαγικό και το τοπίο θαυμαστό! Συνήθως πρόκειται για μικρά νησιά που καλύπτονται από πλούσια βλάστηση και δεσπόζουν στο κέντρο μιας λίμνης ή μιας θάλασσας, κοντά στην ξηρά, ενώ ανάμεσα στα δέντρα ξεπροβάλλει μια κατοικία, σαν άλλο κάστρο που περιμένει την έλευση του πρίγκιπα και της πριγκίπισσας, της νεράιδας και του ξωτικού… Γιατί όταν λέμε «τόπος παραμυθένιος» δεν είναι υπερβολή, ειδικά στη θέα των νησιών αυτών.
1. Bled, Σλοβενία
perierga.gr - 10 παραμυθένια νησιά στο σύγχρονο κόσμο!
2. Pfalz, Γερμανία
perierga.gr - 10 παραμυθένια νησιά στο σύγχρονο κόσμο!

Κυριακή 19 Μαΐου 2013

Η δύσκολη Κυριακή - Μίλτος Σαχτούρης


Απ' το πρωί κοιτάζω προς τ' απάνω ένα πουλί καλύτερο
απ' το πρωί χαίρομαι ένα φίδι τυλιγμένο στο λαιμό μου

Σπασμένα φλυτζάνια στα χαλιά
πορφυρά λουλούδια τα μάγουλα της μάντισσας
όταν ανασηκώνει της μοίρας το φουστάνι
κάτι θα φυτρώσει απ' αυτή τη χαρά
ένα νέο δέντρο χωρίς ανθούς
ή ένα αγνό νέο βλέφαρο
ή ένας λατρεμένος λόγος
που να μη φίλησε στο στόμα τη λησμονιά

Έξω αλαλάζουν οι καμπάνες
έξω με περιμένουν αφάνταστοι φίλοι
σηκώσανε ψηλά στριφογυρίζουνε μια χαραυγή
τι κούραση τι κούραση
κίτρινο φόρεμα -κεντημένος ένας αετός-
πράσινος παπαγάλος -κλείνω τα μάτια- κράζει
πάντα πάντα πάντα
η ορχήστρα παίζει κίβδηλους σκοπούς
τι μάτια παθιασμένα τι γυναίκες
τι έρωτες τι φωνές τι έρωτες
φίλε αγάπη αίμα φίλε
φίλε δωσ' μου το χέρι σου τι κρύο

Ήτανε παγωνιά
δεν ξέρω πια την ώρα που πέθαναν όλοι
κι έμεινα μ' έναν ακρωτηριασμένο φίλο
και μ' ένα ματωμένο κλαδάκι συντροφιά








Από το βιβλίο "Ποιήματα Μίλτου Σαχτούρη", εκδόσεις Κέδρος

Νικηφόρος Βρεττάκος – Οικείωση




Το βράδυ ήταν όνειρο. Γαλήνη και φως
Τόσο πολύ, που μ’ ένα χαμόγελο
(ήταν κι αυτό σχεδόν στο φως)
έστρεψα κι είπα στην πέτρα που ο ήλιος
τη φώτιζε πλάι μου. «Σ’ αγαπώ».

Ναυάγια - Χρήστος Κεραμίδης


Πάλι θ' ανέβουνε τα ρυμουλκά
το ρεύμα της παλίρροιας
ναυάγια πλοία οδηγώντας.
Και θα σβήσουν όλα
με των εντίμων τις γραφτές αναφορές.

Και στους μώλους των ανέμων
σκιές ανθρώπων θα κλείσουνε το στόμα
... και καμιόνια μεγάλα θα ουρλιάζουν στις γραμμές,
σκεπάζοντας την αλήθεια, που αστράφτει,
του τ υ φ ώ ν α.






Από την ποιητική συλλογή του Χρήστου Κεραμίδη "Τελευταία υπόσχεση".

Μοναχικός δρόμος - Ματίνα Ευθυμίου


ΔΕΝ ΣΕ ΚΑΝΕΙ
ΝΑ ΠΟΝΑΣ
ΤΟΣΟ Η ΩΡΑ ΧΩΡΙΣΜΟΥ
ΟΣΟ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΟΥ ΜΕΤΑ
ΜΟΝΟ ΣΟΥ ΠΕΡΠΑΤΑΣ.
ΚΙ ΟΣΟ ΚΙ ΑΝ ΠΙΣΩ ΣΟΥ
ΚΟΙΤΑΣ
ΔΕΝ ΕΠΟΥΛΩΝΕΙ ΚΑΤΙ.
ΟΙ ΘΥΜΗΣΕΣ ΠΑΛΕΥΟΥΝ
ΜΕ ΤΟ ΧΘΕΣ, ΤΟ ΤΩΡΑ, ΤΟ ΜΕΤΑ
ΚΙ ΟΤΑΝ ΒΑΘΑΙΝΕΙ ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ
ΤΟ ΑΙΜΑ ΠΛΕΟΝ ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΑ,
ΚΙ ΟΣΟ ΠΙΣΩ ΚΙ ΑΝ ΓΥΡΙΣΕΙΣ
ΟΣΟ ΚΑΙ ΤΑ  ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ
Ν'ΑΠΛΩΣΕΙΣ
ΜΙΑ ΑΔΕΙΑ ΜΕΝΕΙ
ΜΟΝΟ ΑΓΚΑΛΙΑ.
ΚΑΙ ΜΕΣ ΤΟΝ ΓΚΡΙΖΟ
ΟΥΡΑΝΟ ΣΟΥ
ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΧΑΜΟΓΕΛΑ
ΜΟΝ΄ Η ΕΛΠΙΔΑ ΜΟΝΟ ΜΕΝΕΙ
ΣΕ ΤΟΥΤΟ ΤΟΝ ΜΟΝΑΧΙΚΟ ΣΟΥ ΔΡΟΜΟ
ΚΛΕΙΝΟΝΤΑΣ ΤΑ ΜΑΤΙΑ
ΚΑΠΟΥ ΝΑ ΤΟ ΔΕΙΣ ΣΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ.
ΤΗ ΣΥΜΠΤΩΣΗ ΝΑ ΘΕΩΡΕΙΣ
ΜΟΙΡΑΙΑ
ΝΑ ΑΡΚΕΣΤΕΙΣ ΣΤΟ:
"ΓΕΙΑ ΣΟΥ, ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ?"
ΚΙ ΟΤΑΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ ΑΝΟΙΞΕΙΣ
ΤΗΝ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΑΥΤΗ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ
ΤΗΝ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ
ΕΚΕΙΝΟΣ? ΠΟΥΘΕΝΑ,.

Ξεκινώντας τη μέρα με Νίκο Καζαντζάκη...

Ό,τι δεν συνέβη ποτέ, είναι ό,τι δεν ποθήσαμε αρκετά.

Χαρούμενη Κυριακή!