Ο Αυτοτιμωρούμενος- C. Baudelaire.

Με ένα <<βαρύ>> ποίημα, που στιγμάτισε όλη την ποίηση του Baudelaire αλλά και όλων των άλλων ποιητών που τον ακολούθησαν χρονικά, σε παγκόσμια κλίμακα, σας ευχόμαστε να έχετε μια υπέροχη Κυριακή!

Ο ΑΥΤΟΤΙΜΩΡΟΥΜΕΝΟΣ


Να σε χτυπήσω διχως οργή
Δίχως μίσος, σα χασάπης,
σαν το Μωυσή το βράχο!
Θα κάνω απ' το βλέφαρό σου



Για να ποτίσω τη Σαχάρα μου
Ν'αναβλύσουν του πόνου τα ύδατα.
Ο πόθος μου. θρεμμένος μ' ελπίδα,
Στ' αλμυρά δάκρυά σου θα επιπλεύσει


Σαν πλοίο που στο πέλαγος ξανοίγεται,
Και στην καρδιά μου, που θα μεθύσουν
Οι προσφιλείς σου λυγμοί, θ' αντηχήσουν
Σαν τύμπανο που έφοδο χτυπά!


Μήπως δεν είμαι μια παράφωνη συγχορδία
Μες στη θεία συμφωνία,
Χάρις στην αδηφάγο Ειρωνεία
Που με κινεί και με δαγκώνει;


Είναι μες στη φωνή μου, τη βροντόλαλη!
Είναι όλο μου το αίμα. τούτο το μαύρο φαρμάκι!
Είμαι ο δυσοίωνος καθρέφτης
Όπου κοιτάζεται η Μέγαιρα!


Είμαι η πληγή και το μαχαίρι!
Είμαι το χαστούκι και το μάγουλο!
Είμαι τα μέλη κι ο τροχός,
Και το θύμα και ο δήμιος!


Είμαι της καρδιάς μου ο βρικόλακας,
-Ένας απ' αυτούς τους μεγάλους εγκαταλειμμένους,
Στο αιώνιο γέλιο καταδικασμένους,
Που δεν μπορούν πια να χαμογελάσουν.


Ιδού και το πρωτότυπο (που είναι πάντα το καλύτερο) για όσους διαβάζουν Γαλλικά.


Je te frapperai sans colère
Et sans haine, comme un boucher,
Comme Moïse le rocher
Et je ferai de ta paupière,

Pour abreuver mon Saharah
Jaillir les eaux de la souffrance.
Mon désir gonflé d'espérance
Sur tes pleurs salés nagera

Comme un vaisseau qui prend le large,
Et dans mon coeur qu'ils soûleront
Tes chers sanglots retentiront
Comme un tambour qui bat la charge!
Ne suis-je pas un faux accord
Dans la divine symphonie,
Grâce à la vorace Ironie
Qui me secoue et qui me mord
Elle est dans ma voix, la criarde!
C'est tout mon sang ce poison noir!
Je suis le sinistre miroir
Où la mégère se regarde.

Je suis la plaie et le couteau!
Je suis le soufflet et la joue!
Je suis les membres et la roue,
Et la victime et le bourreau!

Je suis de mon coeur le vampire,
— Un de ces grands abandonnés
Au rire éternel condamnés
Et qui ne peuvent plus sourire!