Υστεροφημία-Δικαίωσις Κώστας Καρυωτάκης.

Η τελευταία συλλογή του Κ. Καρυωτάκη με τίτλο "Ελεγεία και Σάτιρες" ξεκινά με το ποίημα "Υστεροφημία" και τελειώνει με το ποίημα "Δικαίωσις". Δεν πρέπει να είναι τυχαία η επιλογή του ποιητή. Γενικώς στην ποίηση του βλέπουμε συχνά το "άγχος" (αν μπορούμε να το ονομάσουμε έτσι) που βιώνει ο πνευματικός άνθρωπος σχετικά με το τι θα απογίνει ο προσωπικός, πνευματικός του κάματος.Ας απολαύσουμε τα δύο αυτά ποιήματα.

ΥΣΤΕΡΟΦΗΜΙΑ

Το θάνατό μας χρειάζεται η άμετρη γύρω φύση
και τον ζητούν τα πορφυρά στόματα των ανθών.
Αν έρθει πάλιν η άνοιξη, πάλι θα μας αφήσει,
κι ύστερα πια μήτε σκιές δεν είμεθα σκιών.

Το θάνατο μας καρτερεί το λαμπρό φως του ήλιου.
Τέτοια θα δούμε ακόμη μια δύση θριαμβική, No
κι ύστερα φεύγουμεν από τα βράδια του Απριλίου,
στα σκοτεινά πηγαίνοντας βασίλεια πέρα κει.

Μόνο μπορεί να μείνουνε κατόπι μας οι στίχοι
δέκα μονάχα στίχοι μας να μείνουνε, καθώς
τα περιστέρια που σκορπούν οιναυαγοί στην τύχη,
κι όταν φέρουν το μήνυμα δεν είναι πια καιρός.

ΔΙΚΑΙΩΣΙΣ

Τότε λοιπόν αδέσποτο θ' αφήσω
να βουίζει το Τραγούδι απάνωθέ μου.
Τα χάχανα του κόσμου, και του ανέμου
το σφύριγμα, θα του κρατούν τον ίσο.

Θα ξαπλωθώ, τα μάτια μου θα κλείσω,

κι ο ίδιος θα γελώ καθώς ποτέ μου.

"Καληνύχτα. Το φως χαιρέτισέ μου."

θα πω στον τελευταίο που θ' αντικρύσω.

Όταν αργά θα παίρνουμε το δρόμο,

η παρουσία μου κάπως θα βαραίνει

-πρώτη φορά- σε τέσσερων τον ώμο.

Ύστερα, και του βίου μου την προσπάθεια
αμείβοντας, το φτυάρι θα με ραίνει

ωραία - ωραία με χώμα και μ' αγκάθια...