"τραγούδι για το χαμένο χρόνο " - 'Ελλη Παιονίδου

τραγούδι για το χαμένο χρόνο

και πάλι θυμήθηκα τις ολάνοιχτες πόρτες στη θάλασσα

και τους γλάρους να μπαινοβγαίνουν μ' ένα ψάρι

στο στόμα.

τιναγμένα φτερά και πούπουλα γύρω από μια φωτιά

που σιγοκαίει και δεν εννοεί

να ξεροψήσει τις πληγές της εφηβείας.

η βροχή ποτίζει τις ρίζες μου

ασπρίζει τα κόκαλα των νεκρών

εισχωρεί στις μυστικές σπηλιές

εκείνης της ανεξήγητης καρτερίας.

και πάλι θυμήθηκα τις πορτοκαλιές

με τους γερμένους κλώνους

που πήρανε δρόμο, αύγουστο μήνα, κατακαλόκαιρο

και τα παιδιά - χίλια παιδιά μελαχρινά,

με κάρβουνα στα μάτια -

να σέρνουν πίσω τους την ποίηση φυλακισμένη

μέσα σε αθώες ζωγραφιές θανάτου.

αυτή ή βροχή, πολύ την τραβάει το τραγούδι μου

έτσι όπως ξάπλωσε ναρκωμένο από τον πυρετό

τόσων αιώνων που χώρεσαν μέσα σε μια στιγμή.

μαλάκωσαν τα φύλλα και πάνω τους

κάθισε σταυροπόδι η αρετή

σκεπασμένη με τα κουρέλια της.

οι ακακίες στο μεταξύ κιτρίνιζαν κάθε άνοιξη

ανοίγοντας και κλείνοντας το δρόμο

στη ζωή που περνούσε

κι' εμείς στον ύπνο νιώθαμε τα βήματα της

σαν να περνούσε ο γαλατάς με το γάλα

κάθε μέρα, την ίδια ώρα κι' άν

τη χάσουμε σήμερα την προφτάνουμε αύριο,

δε βαριέσαι, μεθαύριο, το ίδιο κάνει,

και το αύριο, το μεθαύριο γίναν χαλίκια

που τα πατούσαν τα παιδιά μας και μεγάλωναν

μεγάλωναν γρήγορα, σταγόνες στο στυπόχαρτο.

αυτή η ζωή μας: ένα δελτίο ειδήσεων

με ζαλισμένους τίτλους.

και τώρα; αρχίζουμε να μετράμε από

την αρχή το χρόνο

κάθε πρωί• προσπαθώντας ν' αγνοήσουμε

τον πενταδάκτυλο.

κι' εσύ, έρωτα, πούρθες στη μέση της παράστασης

σε ποιά γωνιά να σε χώσουμε να μην ακούς

τους λυγμούς της αφροδίτης από πέρα στο βράχο της;

μα δε μπορεί,

κάπου θα βρίσκεται ό θησαυρός απ' τις πηκτές

αγρύπνιες μας.

κι' όταν κοιτάζω τα παιδιά που παίζουν

κυλώντας το ουράνιο τόξο στη βροχή

γίνεσαι, χρόνε, γι' άλλη μια φορά θαλασσοπούλι

που τρυπάς με το ράμφος σου το τζάμι μου.

πηγή

ΑΠΟ ΤΟ Ε-ΒΟΟΚ ΤΗΣ ΕΛΛΗΣ ΠΑΙΟΝΙΔΟΥ

"ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΧΑΜΕΝΟΥ ΔΙΟΣΜΟΥ"

ΛΕΥΚΩΣΙΑ 1979

ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΠΟΙΗΜΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΗ ΣΕΛΙΔΑ 36