"Ο Μελαγχολικός Θάνατος του Στρειδάκη και άλλες ιστορίες" του Τίμ Μπάρτον

Ο Τιμ Μπάρτον είναι μάλλον ένα πολυτάλαντο ον. Σκηνοθέτης και παραγωγός, ζωγράφος (ή καλύτερα σκιτσογράφος) και συγγραφέας παράγει συνεχώς εξαιρετικά ενδιαφέρουσες δουλειές. Για όσους παρακολουθούν έστω και λίγο σινεμά, ο Τιμ Μπάρτον είναι γνωστός για τα σκοτεινά έργα του, για τις παράξενες ιστορίες που επιλέγει να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη, ενίοτε animation ταινίες, για τις οποίες ο ίδιος υπογράφει τις φιγούρες των ηρώων του. Είναι ακόμη γνωστό ότι συνεργάζεται κυρίως με τον φίλο του και ηθοποιό Johnny Depp και την αγαπημένη του Helena Bonham Carter, ενώ τη μουσική στα έργα του υπογράφει συνήθως ο Danny Elfman. Τα βασικά στοιχεία της κάθε ιστορίας με την οποία καταπιάνεται είναι το παράξενο, ίσως και τρομακτικό. Οι ήρωές του είναι συνήθως ελαττωματικοί (σωματικά ή ψυχικά). Μπορεί να θυμίζουν freak show, μπορεί να είναι φαντάσματα, καταραμένοι, δολοφόνοι, κακότροποι, πονεμένοι, δυστυχισμένοι, άμοιρα πλάσματα του κόσμου και του υποκόσμου που κυνηγούν την ευτυχία.

 

 

Στα 1997 εκδίδει τον Μελαγχολικό Θάνατο του Στρειδάκη, πλαισιωμένο από πολλές ιστορίες με πρωταγωνιστές τους προαναφερθέντες ήρωες. Πρόκειται για μία ποιητική συλλογή, για την οποία δε θα μιλήσω τόσο φυσικά ως προς το μορφολογικό κομμάτι, αλλά ως προς το θεματικό κυρίως.  Το μορφολογικό περιορίζεται εν γένει σε απλές τεχνικές ρίμας, σε αναδιπλώσεις και επαναλήψεις, σαν να διαβάζουμε δηλαδή παιδικά στιχάκια. Ο συνδυασμός του στίχου με τα αντίστοιχα σκίτσα του συγγραφέα παράγουν τελικά στο μυαλό του αναγνώστη ταινίες μικρού μήκους που συνάδουν με το ύφος του Sweeney Todd ή του Ψαλιδοχέρη. Ο Στρειδάκης, που τιτλοφορεί τη συγκεκριμένη έκδοση, δεν είναι τίποτε άλλο από μία τερατογένεση, ένας ανώμαλος καρπός που προκύπτει από έναν έρωτα που ξεκινά με τις καλύτερες προδιαγραφές και στο ναδίρ του, για να σωθεί, θυσιάζει το μελανό του αποκύημα με τον πιο τραγικό και απάνθρωπο τρόπο.

Υπάρχουν και άλλοι ήρωες ακόμη που ζουν μονήρεις ή που χάνουν κάτι από τον εαυτό τους στην προσπάθεια να σμίξουν με άλλα πλάσματα. Είναι ο Κλαδάκης που κάνει το λάθος να ερωτευτεί ένα σπίρτο...είναι ο Καρπουζοκέφαλος που εύχεται να πεθάνει, είναι η Πολυματούσα που σκέφτεται πόσα χρήματα θα χαλάσει αν αποκτήσει μυωπία, είναι ο Κάπτεν Λίγδας και άλλοι πολλοί που πάσχουν, ώσπου συμβαίνει το μοιραίο τις περισσότερες φορές. Όλα αυτά περιγράφονται με αρκετή δόση μαύρου χιούμορ,  ενώ ο απλός, παιδικός και αφελής στίχος ενισχύει το ζητούμενο, που εδώ θαρρώ ότι είναι η ειρωνεία της τύχης, της ζωής. Τέλος, ο Βασίλης Μπαμπούρης, που υπογράφει τη μετάφραση του βιβλίου (εκδόσεις ΟΞΥ), σεβάστηκε στο έπακρο την υφολογία του Μπάρτον, ενώ παράλληλα επέδειξε σημαντική εφευρετικότητα, κυρίως ως προς την μετάφραση των ονομάτων. Το πρωτότυπο κείμενο μπορεί κανείς να το διαβάσει εδώ. 

Ο ΣΤΡΕΙΔΑΚΗΣ ΒΓΑΙΝΕΙ ΕΞΩ

Και στις Απόκριες,

ο Στρειδάκης αποφάσισε 

να ντυθεί άνθρωπος

 

 

 

 

 

 

Λογοτεχνία