Εντάξει, μπορεί να μην είναι λογοτεχνία αλλά η μεγάλη οθόνη αποτελεί κι αυτή μια από τις τέχνες. Θα πρέπει να πούμε, εντελώς εμπιστευτικά, ότι κι εμείς δεν είμαστε ειδικοί στον κινηματογράφο αλλά όταν βρεθούμε σε μια καλή ταινία θα την δούμε.Αφορμή λοιπόν για το άρθρο που '' σπάει'' τα καθιερωμένα στο '' Ποίηση και Λογοτεχνία'' είναι μια ταινία που είδα πρόσφατα και θα ήθελα να την μοιραστώ μαζί σας γιατί με ενθουσίασε. Όσοι την είδαν μπορούν να κάνουν ένα σχόλιο και να μας πουν την άποψη τους, όσοι δεν την είδαν τους προτείνω να την δουν άμεσα.
Μιλάω για το έργο '' Ο μύθος του 1900''.
Ένα πλοίο που μετέφερε μετανάστες στην Αμερική την δεκαετία του 30' μέσα στο οποίο γεννήθηκε και ζούσε ο μεγαλύτερος πιανίστας που υπήρξε ποτέ. Ο πιανίστας που ότι έπαιζε δεν είχε παιχτεί ποτέ ξανά και ούτε γράφτηκε σε κάποιο πεντάγραμμο. Έπαιζε την μουσική της θάλασσας και του ωκεανού...
Η ιστορία κατά την διάρκεια του έργου διηγείται από έναν τρομπετίστα, φίλο του '' Μύθου'', με την μορφή ποιητικού μονολόγου.
Όλη η εξέλιξη, σχεδόν του έργου, είναι πάνω στο πλοίο και στον ωκεανό και όλα ξεκινάνε όταν ένας θερμαστής βρήκε ένα μωρό νεογέννητο και παρατημένο κάπου στο καράβι. Αυτό το μωρό εξελίσσεται στον πρωταγωνιστή της ταινίας, τον 1900, τον χαρισματικό πιανίστα.
Ας μην πω περισσότερα.
Το έργο αυτό με ενθουσίασε και ως πλοκή (υπάρχει και σε βιβλίο αν δεν κάνω λάθος το οποίο εκδίδεται από τις εκδόσεις Άγρα) αλλά και στην σκηνοθεσία του.
Σας προτείνουμε να το δείτε στον ελεύθερο χρόνο σας.
Σίγουρα ο Νίκος Καββαδίας θα το είχε στην λίστα με τα αγαπημένα του έργα.
Είναι πολύ ωραίο έργο το έχω δει.
ΑπάντησηΔιαγραφή