Η Ασημίνα Ξηρογιάννη σε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη στο ''Ποίηση και Λογοτεχνία''.

Η Ασημίνα Ξηρογιάννη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε κλασική φιλολογία και θεατρολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και υποκριτική στο «Θέατρο - Εργαστήριο». Εδώ και αρκετά χρόνια διδάσκει το μάθημα της θεατρικής αγωγής στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση και εργάζεται ως εμψυχώτρια θεατρικού παιχνιδιού. Παράλληλα, παραδίδει μαθήματα γλώσσας και λογοτεχνίας, καθώς και θεωρίας και ιστορίας του θεάτρου. Είναι ενεργό μέλος του Πανελλήνιου Επιστημονικού Συλλόγου Θεατρολόγων.Έχει λάβει διακρίσεις σε διάφορους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς.


Ποίηση και Λογοτεχνία: Τι σας ενέπνευσε στην Αίγινα και γράψατε εκεί τα πρώτα σας ποιήματα;

 Ασημίνα Ξηρογιάννη: Η Αίγινα είναι αγαπημένος τόπος !Η ιστορία και το τοπίο της μοναδικά!Ο πατέρας της μητέρας μου καταγόταν από κει.Οταν  ημουν μικρή λοιπόν μοιραία πέρασα πολλά καλοκαίρια και χειμώνες στο νησί. Το πρώτο πρώτο μου ποίημα αναφερόταν σε ένα τζιτζίκι που τραγουδούσε αμέριμνο πάνω στα κλαδιά μιας φιστικιάς....και το έχω κρατήσει από τότε.Θυμάμαι...ήμουν περίπου δέκα ετών,ήταν Αύγουστος στο κτήμα μας και βοηθούσα και γω τους μεγάλους να <<ρίξουν>> το φιστίκι από τα δέντρα. Έχω ισχυρά βιώματα ,αναμνήσεις,ερεθίσματα,οπότε καταλαβαίνετε το συναισθηματικό δέσιμο.Αν και είμαι κάτοικος Αθηνών...πάντα επίστρέφω στο μέρος  αυτό και κάθε φορά η συγκίνηση είναι  μεγάλη.Το βιβλίο μου <<Η προφητεία του ανέμου >>[εκδ.Δωδώνη,2009] περιέχει ένα ποίημα που έχω γραψει για την Αίγινα.




Π.Λ: Με δεδομένο ότι ασχολείστε και με το θέατρο, πού νομίζετε ότι προσεγγίζουν περισσότερο η ποίηση με το θέατρο και που έχουν διαφορές;

Α. Ξ: Ποίηση και Θέατρο!Ειναι  και  τα  δύο μορφές Τέχνης  και αυτό τα λέει όλα.Ο ποιητής θέλει να επικοινωνήσει με τον κόσμο,να του κοινωνήσει την τέχνη του ,να τον  μυήσει σε νέες εμπειρίες ,να του ανοίξει πνευματικούς ορίζοντες,να τον ταξιδέψει,αγγίζοντας παράλληλα το νου και την ψυχή του αναγνώστη του.Το θέατρο είναι ένας  άλλος,επίσης θαυμαστός κόσμος.Από την πλευρά του θεατρικού συγγραφέα παρόμοια τα ζητούμενα λίγο πολύ.Πολλοί διαχωρίζουν την θεατρική γραφή  για ποικίλους τρόπους.Μην ξεχνάμε ότι το θέατρο αποτελεί μέρος της λογοτεχνίας.Συμφωνα με τις Γραμματολογίες η λογοτεχνία απότελείται από την Ποίηση ,την Πεζογραφία και το θέατρο.Αυτό ως απαραίτητη διευκρίνηση.Σημειώνω εδώ ότι μεγάλοι θεατρικοί συγγραφείς ήταν και ποιητές ,όπως ο Λόρκα και ο Σαίξπηρ.Από την πλευρά του ηθοποιού η μαγεία συνεχίζεται.Όμως έχει άλλη ποιότητα και διάσταση...Είναι πολύ γοητευτικό το ταξίδι στην υποκριτική τέχνη .Για να εισχωρήσεις στα άδυτά της, απαιτείται ,μεταξύ άλλων,και ειλικρινή καταβύθιση στον εαυτό σου !.Η προσπάθεια προσέγγισης ενός ρόλου είναι κάτι που μόνο ουσιαστικά πράγματα μπορεί να σου αφήσει.Η υποκριτική τέχνη είναι ένα διαρκές και αέναο πάλεμα με τα μέσα σου και τα έξω,κι αυτό το έμαθα καλά όσο ήμουν στη σχολή θεάτρου.Για να ερθω πάλι στην ποίηση,πολλοί είναι οι ποιητές που φοράνε προσωπεία/μάσκες ,βλέπε Καβάφη!Πίσω από την ποιητική persona υπάρχει ο κρυμμένος πόνος του δημιουργού,που συχνά αντιστοιχεί σε αληθές αυτο-βιογραφικό στοιχείο.Τέλος ,το ποίημα ως κατασκευή που είναι μπορεί να εμπεριέχει στοιχεία θεατρικότητας.Οι ποιητές συχνά<<σκηνοθετούν>> τα ποιήματά τους δημιουργώντας υποβλητικές σκηνογραφίες,διαλόγους ή και μονολόγους....ανάλογα για  πια περίπτωση μιλάμε...Αρα,ποίηση και θεατρο συμπλέουν πολλές φορές και αλληλοσυμπληρώνονται .

Π.Λ: Ποια η σχέση της ποίησης  και γενικότερα της λογοτεχνίας με  τον Ελληνα;


Α.Ξ: Όλα ξεκίνησαν από την Ελλάδα...και μετά πέρασαν στην Ευρώπη,είναι γνωστό!Τέχνες και επιστήμες,όλα!Θέατρο ,φιλοσοφία,μαθηματικά,ιατρική,ποίηση.Εν αρχή ήν ο Όμηρος...!και δεν ειναι σχήμα λόγου!Μια πλούσια νεοελληνική παράδοση με δημοτικά τραγούδια,κρητική λογοτεχνία και θεατρο,Κάλβος,Σολωμός,Καβάφης,Παπαδιαμάντης,Παλαμάς,Βυζηινός ,Ελύτης,Σεφέρης,Καραγάτσης!Και μετά άλλα κι άλλα.Διότι υπάρχουν πολλοί άξιοι συνεχιστές των παραπάνω.Αυτό που θέλω να πω είναι ότι η σχεση του Ελληνα με την λογοτεχνία ήταν πάντα υπαρκτή.Γενικά,έχουμε λογοτεχνική παράδοση της οποίας το μέγεθος,το βάθος και την ομορφιά φαίνεται να αγνοούμε, δυστυχώς.Αλλά ακόμα κι αν τη γνωρίζουμε εν μέρει,συχνά την προδίδουμε και την περιφρονούμε.Σε αυτό συντελούν πολλοί λόγοι που δεν θα αναλύσω τώρα.Αλλά προτρέπω τους αναγνώστες να το σκεφτούν.Θα πω μόνο για τον ρόλο της Παιδείας .Χρειάζεται πολλή δουλειά στα ελληνικά σχολεία και  στα ελληνικά πανεπιστήμια ακόμα ...Η εκπαίδευση μικρών και μεγάλων παιδιών είναι ελλιπής  και το κρίνουμε εκ του αποτελέσματος.Επίσης,ως θεατρολόγος μεσα στα σχολεία πολλά χρόνια, μιλώ εκ των εσω.Ξέρετε,πολλές φορές μπορεί να εχουμε την πρόθεση,αλλά να μην έχουμε τον σωστό τρόπο και να μην ακολουθούμε λειτουργική μέθοδο.Πάντως,για να ερθουμε  στο άμεσο λογοτεχνικό παρόν....υπάρχει και μια πολύ μεγάλη μεριδα Ελλήνων που εξακολουθούν να ερχονται σε επαφή με τη λογοτεχνία,είτε ως αναγνώστες ,είτε ως συγγραφείς,παρόλη την κρίση που διανύουμε .Και να δείχνουν την μεγάλη αγάπη τους για τα διαβάσματα και τα βιβλία και μεσω αυτών να προσπαθούν να αντισταθούν σε ό,τι πάει να καταλύσει την θέληση και την αξιοπρέπειά τους.


Π.ΛΈνα ρητό στα λατινικά λέει: Prima vivere, deinde philosophari (Πρώτα το ζην και μετά το φιλοσοφείν). Μπορεί κανείς σήμερα με την οικονομική κρίση και την κατακόρυφη πτώση του βιοτικού επιπέδου να ασχοληθεί σοβαρά με την ποίηση;

Α.Ξ: Αυτό αναρωτιόμουν και γω!Αυτό  αναρωτήθηκαν και άλλοι ποιητές σε  άλλες κρίσιμες στιγμές της ελληνικής ιστορίας!Ο Εγγονόπουλος γράφει:<<Προπαντός στα χρόνια τα δικά μας, τα σακάτικα,είθισται να δολοφονούν τους ποιητές>>.Τα χρόνια που διανύουμε τώρα εμείς οι Ελληνες ειναι κι αυτά σακάτικα χωρίς αμφιβολία!,άρα μήπως οι ποιητές περισσεύουν;O άνθρωπος τρέχει μέρα νύχτα για την κάλυψη των βιοτικών αναγκών του,οπότε η ενασχόληση με την ποίηση φαντάζει σαν πολυτέλεια.Μα γίνονται τόσα πράγματα γύρω μας,στον τόπο μας,πράγματα που θα γραφούν στην Ιστορία,οπότε<< ποιός  με πόνο θα μιλήσει για όλα αυτά>>που θα έλεγε κι ο Αναγνωστάκης.Ο ποιητης έχει χρέος <<να μιλήσει για όλα αυτά>>.Χρέος απέναντι στον άνθρωπο και την ιστορία.Χρέος να υψώνει τη φωνή του περισσότερο μέσα σε δύσκολες εποχές.Αλλωστε ,ο ποιητής δεν είναι κλεισμένος στον πύργο του,είναι άνθρωπος του κόσμου και αποδέκτης των ερεθισμάτων της εποχής μέσα στην οποία ζει.Η εποχή τού δίνει υλικό για το έργο του.Το έργο του συχνά μοιραία αντανακλά την εποχή μέσα στην οποία γεννήθηκε.Πρόκειται για αμφίδρομη σχέση....Σας παραθέτω λοιπόν ένα ποίημα από την ανέκδοτη συλλογή μου <<Εποχή μου είναι η ποίηση>> που σχετίζεται με αυτά που συζητάμε:

Μπορεί η ποίηση να χωρέσει την Εθνική μας κατάθλιψη;
H Ποίηση είναι μια πολυτέλεια σε τέτοιους καιρούς,θα πεις.
Κι όμως,μπορεί να είναι δρόμος.
Και δεν είναι σφάλμα ότι ακόμα ελπίζουμε.
Η Ιστορία μας το απαιτεί.
Εν τέλει,τί σημασία έχει ποιός θα μας παρηγορήσει;
To θέμα είναι να παρηγορηθούμε κάπως.






Π.Λ: Στο ποίημά σας «Ποίηση τέλος» γράφετε «Γίναμε όλοι ποιητές. Ποίηση τέλος, λοιπόν. Η ευκολία να γράφουν όλοι ποιήματα άκρως πληγωτικό». Θεωρείτε ότι η ευκολία με την οποία γράφει ο οποιοσδήποτε ένα ποίημα υποβαθμίζει τελικά την ίδια την ποίηση;


Α.Ξ: Ναι!Διότι το ποίημα δεν γράφεται με ευκολία!Δεν  μπορεί να γράφεται με ευκολία!Το ποίημα είναι πάλεμα με θεούς και δαίμονες,είναι παίδεμα,είναι δυσκολία,είναι ιερή αγωνία.Δεν είναι τυχαίο που ο Καβάφης έσβηνε πιο πολύ παρά έγραφε.Δεν είναι καθόλου πολυγραφότατος,όπως ο Ρίτσος φερ΄ειπείν,αλλά έχει αφήσει αριστουργήματα.
Είναι ένα ειρωνικό ποίημα το <<Ποίηση τέλος>>.Γενικά στον κόσμο υπάρχει πολλή φιλολογία και παρα-φιλολογία περί του<< τί είναι ποίηση>> και <<τί δεν είναι ποίηση>> και πολλές φορές τα πράγματα μπερδεύονται επικίνδυνα.Κι όμως,όπως για όλες τις τέχνες,έτσι και για την ποίηση υπάρχουν κριτήρια περί του <<τί είναι Ποίηση>> με το Π κεφαλαίο.Και όπως γραφω και στο τέλος του ποιήματος...αναζητώ μια συνάντηση με την ποίηση....αναζητώ μια αληθινή συνάντηση με την αληθινή ποίηση και την υψηλή συγκίνηση που μόνο αυτή ξέρει να χαρίζει!





Π.Λ: Υπάρχουν σήμερα στην Ελλάδα άγνωστοι ταλαντούχοι λογοτέχνες;

Α.Ξ: Σαφώς και υπάρχουν .Χωρίς δεύτερη σκέψη.Και παρατηρείται το εξής φαινόμενο: ότι αρκετοί από αυτούς  γίνονται γνωστοί μέσω των social  media ,και βρίσκουν την ευκαιρία να προβάλουν την δουλειά τους στον κόσμο και μάλιστα να βρουν ιδιαίτερη ανταπόκριση...Είναι γεγονός  ότι η ποίηση ,αλλά και γενικά η λογοτεχνία ανθίζουν  στο διαδίκτυο .Γνωστοί και καταξιωμένοι λογοτέχνες συνυπάρχουν αρμονικά με άγνωστους ταλαντούχους και πολλές φορές συνδιαλέγονται!Eχω γραψει ένα αρθρο στο protagon και άλλο ένα παραπλήσιο στο blog varelaki  αναφορικά με αυτό το ζήτημα και νομίζω ότι αξίζει να ρίξετε μια ματιά:

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.anagnwstes&id=16743

http://varelaki.blogspot.gr/2012/07/blog-post.html

Π.Λ: Ας κάνουμε την υπόθεση, χάριν εργασίας, ότι αύριο το πρωί σταματάει κάθε ενδιαφέρον για την ποίηση. Κανένας δεν εκδίδει, κανένας δεν διαβάζει πια. Θα συνεχίζετε να γράφατε;

Α.Ξ: Η αλήθεια είναι ότι γράφουμε ποίηση για να την διαβάζουν οι άνθρωποι,όχι για να την κλειδώνουμε στα συρτάρια μας.
Σκέφτομαι ότι αν συνέβαινε αυτό  που περιγράφετε θα σήμαινε ότι εχουμε ξοφλήσει ως άτομα και ως κοινωνία.Η  Τέχνη γενικά κρατά τον άνθρωπο σε εγρήγορση και τον προτρέπει να συνδιαλέγεται με τον εαυτό του,αλλά και μέ τον κόσμο.Αν λοιπόν συνεβαινε κάτι τέτοιο ,θα ήταν σκέτος όλεθρος.Μια κοινωνια σε αποσύνθεση...Αλλά ξέρετε κάτι;Δεν θα τα παρατούσα...Θα συνέχιζα να μένω κοντά στα όνειρά μου,κοντά στην Τέχνη μου...Και θα προσπαθούσα να αντισταθώ στη φθορά και να ανακινήσω το ενδιαφέρον όλων για την ποίηση...Μπορεί και να τα κατάφερνα!!!Υπάρχουν φορές που το ποίημα αναρωτίεται αν πρέπει να γραφτεί.Σας παραθέτω ένα άλλο ποίημα από την  συλλογή μου που ανέφερα και σε προηγούμενη απάντηση ,με τίτλο :<<Εποχή μου είναι η ποίηση>>:

Πες μου,
γιατί να γράφεις ποιήματα
όταν δεν υπάρχουν αναγνώστες;
Οι άνθρωποι απελπίστηκαν
και βγήκαν στους δρόμους.
Κι η ποίηση μοιάζει τώρα μακρινή ανάμνηση,
μια τέχνη γραφική....
Εδώ υπάρχει η ζωή που πρέπει να διασωθεί.
Υπάρχουν τα παιδιά
και τα παιδιά δεν μεγαλώνουν με λέξεις
Εδώ χρειάζονται χέρια και σώματα
και περίστροφα
που θα δολοφονούν τους δισταγμούς και τις αναβολές.



Π.Λ: Γνωρίζουμε ότι είσαστε δασκάλα θεάτρου. Είσαστε η τυπική, απόμακρη  ή μία προσιτή προς τους μαθητές της δασκάλα. Εκτός από το θέατρο που είναι δεδομένο, βλέπετε ενδιαφέρον για την ποίηση στους μαθητές σας;

Α.Ξ: Aκριβώς επειδή διδάσκω θέατρο δεν πρέπει να είμαι απόμακρη και απρόσιτη.Αν συνέβαινε αυτό ,πιστεύω ότι θα είχα αποτύχει στο έργο μου.Και εξηγούμαι.Ναι ,λοιπόν,μεταξύ άλλων ,διδάσκω 10 χρόνια θέατρο στην Πρωτοβάθμια εκπαίδευση...μια άκρως δημιουργική διαδικασία.Αγαπώ τη δουλειά μου,προσπαθώ να γίνομαι όλο και καλύτερη.Το θέατρο είναι μια συλλογική υπόθεση ,όπως όλοι γνωρίζουμε .Πρώτα πρώτα χρειάζεται να δημιουργούνται σωστές ομάδες κάθε φορά,ώστε να είναι λειτουργικό το αποτέλεσμα.Εδώ σημαντικό ρόλο παίζει ο δάσκαλος που καθοδηγεί,ο εμψυχωτής που εμπνέει,οργανώνει,ενορχηστρώνει.Ο ρόλος μου δηλαδή είναι κρίσιμος !Μέσα από διάφορες τεχνικές ,και μέσα από την εμψύχωση,το θεατρικό παιχνίδι,τον ατομικό και συλλογικό αυτοσχεδιασμό,την παντομίμα ,τα παιχνίδια ρόλων,το εκπαιδευτικό δράμα και πολλά άλλα,προσπαθώ να μυήσω τους μαθητές στον κόσμο του θεάτρου,κεντρίζοντας τη φαντασία τους και ωθώντας τους στην αυτοέκφραση,στην εκδήλωση των σκέψεων των συναισθημάτων και της δημιουργικότητάς τους.Παράλληλα,στέκομαι κοντά τους ,τους ακούω ,τους ενθαρρύνω και τους προτρέπω στην ομαδικότητα ,την καλή συνεργασία και την αλληλεγγύη.Και,για να έρθω και στο δεύτερο σκέλος της ερώτησής σας ,δεν παραλείπω να τους μιλώ για την ποίηση και τη λογοτεχνία όποτε βρω ευκαιρία.Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα δημιουργώ μόνη μου την ευκαιρία.Για παράδειγμα ,μέσα στη σχολική χρονιά που μας πέρασε ξεκίνησα  ένα πρότζεκτ με τίτλο <<Θέατρο και Λογοτεχνία>>,το οποίο  εξελισσόταν σταδιακά μέσα στη χρονιά.Και σε αυτό,μέσα από σωματικές ασκήσεις,και με αφορμή αυτοσχεδιασμούς ζητούσα από τα παιδιά να μου γράφουν μικρά ή μεγάλα κείμενα...Μέρος της δουλειάς μας δημοσιεύθηκε στο site  του σχολείου και στο blog varelaki.Δείτε τα παρακάτω Links:

http://www.1dim-lykovrisis.gr/%CF%83%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B6%CF%89%CE%AE/%CE%B8%CE%B5%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%BF-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%84%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%B9%CE%B1



http://varelaki.blogspot.gr/2012/06/work-in-progress.html




Π.Λ: Ποιο βλέπετε να είναι το μέλλον της ποίησης στην Ελλάδα. Είστε αισιόδοξη ή απαισιόδοξη;

Α.Ξ: Ζούμε σε   καιρούς  ανισόρροπους και επικίνδυνους,και διανύουμε εποχή που είναι εξαιρετικά δύσκολη και κρίσιμη για τη χώρα μας.
Γενικό ξεπούλημα,κυριαρχία του παράλογου,έκπτωση αξιών,πολιτικά σκάνδαλα,ξένοι προστάτες,ανίκανοι και φαύλοι πολιτικοί(που οι ιδιοι εκλέγουμε),φαινόμενα φτώχειας πρωτοφανή,φαινόμενα κοινωνικής παθογένειας,άνοδος της ακροδεξιάς,φόροι που μας πίνουν το αίμα,κράτος εχθρικό προς τον πολίτη,αποτυχημένη  προσπάθεια αποτίναξης του δικομματισμού,εθνική κατάθλιψη και πολλά άλλα δεινά.Μα είναι αυτή εποχή για ποίηση και για ποιητές;Και εν τελει ,ποιός ο ρόλος της ποίησης μέσα σε χαλεπούς καιρούς;Aυτό το ζήτημα πραγματεύομαι στην ανέκδοτη συλλογή μου<<Εποχή μου είναι η Ποίηση>>.Τί θα γίνει στο μέλλον ,κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα.Ωστόσο,παρόλη την άσχημη κατάσταση,της οποίας το στίγμα έδωσα παραπάνω,ειναι γεγονός ότι η Ποίηση είναι παρούσα και οι φορείς της δραστηριοποιούνται έντονα.Οι έλληνες  ποιητές σήμερα δεν σιωπούν,αντίθετα διοργανώνουν βραδιές λογοτεχνίας-ποίησης,εξακολουθούν με μανία να διαβάζουν και  να γράφουν ποίηση και να εκδίδουν συνέχεια,να προβάλλουν την  τέχνη της ποίησης με ιδιαίτερο ζήλο μέσα από τα social media.Μάλιστα ,η κατασταση που όλοι βιώνουμε,το κοινωνικό γίγγνεσθαι, επηρεάζει τους δημιουργούς στη δουλειά τους.To διαδίκτυο κατακλύζεται  από ποιηση και καλλιτεχνική ευαισθησία!Προσωπικά είμαι αισιόδοξη ότι η ποίηση  στην  Ελλάδα θα επιβιώσει .Αισιόδοξη ότι η Ελλάδα θα επιβιώσει.




Π.Λ: Χαρακτηριστική η ρήση του Χατζηδάκι: «Λένε πως οι καλλιτέχνες είναι είτε κομμουνιστές είτε ομοφυλόφιλοι. Εγώ πάντως δεν είμαι κομμουνιστής». Θεωρείτε ότι ο καλλιτέχνης και ειδικότερα ο ποιητής θα πρέπει να σπάει τα στερεότυπα και τα κοινωνικά ταμπού; Η ποίηση μπορεί να γραφτεί και από κάποιον που είναι εναρμονισμένος με τις επιταγές της κοινωνίας;

Α.Ξ: Η τέχνη πρέπει πάντα να έχει κάτι να πει,να είναι ανατρεπτική ,να  ανοίγει δρόμους στο πνεύμα του ανθρώπου ,δρόμους και στην ψυχή του.Να αποδομεί.Να προκαλεί σοκ.Να γκρεμίζει και να ξαναχτίζει.Ολα τα παραπάνω ο κάθε καλλιτεχνης είναι ζητούμενο να τα επιδιώκει και να τα πραγματώνει μέσω της καλλιτεχνικής του δημιουργίας.Γιατί θα πρέπει να μας αφορά η προσωπική ζωή του καλλιτέχνη και να ασκούμε κριτική σε αυτήν;To έργο του μας ενδιαφέρει.Ή έστω ,μπορεί να μας ενδιαφέρει πώς ο τρόπος της ζωής του επιδρά πάνω στην τέχνη του-δες την περίπτωση του Καβάφη για παράδειγμα.Ειναι αλήθεια ότι όποιος καταπιάνεται με την Τεχνη είναι πνεύμα ανήσυχο ,δημιουργικό,πρωτοπόρο[πώς αλλιώς;;;]και οραματίζεται πράγματα και θέλει να μυήσει τον κόσμο σε εμπειρίες....Ειναι εξ ορισμού ιδιαίτερη η φύση του καλλιτέχνη,πιστεύω.Επίσης ,ο καλλιτεχνης διαρκώς θέτει ερωτήσεις....όπως και ο φιλόσοφος...Aν διαβάσουμε πάντως βιογραφίες καλλιτεχνών και ποιητών ειδικότερα,θα διαπιστώσουμε ότι πολλοί από αυτούς έκαναν <<συμβατικά επαγέλματα>> για μεγάλο χρονικό διάστημα της ζωής τους..Ενδεικτικά,ο Καρυωτάκης ήταν δημόσιος υπάλληλος,αλλά δεν ήταν καθόλου ευτυχής γι αυτό,ασφυκτιούσε μέσα στη στείρα επανάληψη, για να καταλήξει τελικά στην αυτοκτονία[και εξαιτίας άλλων πραγμάτων βεβαίως].Ο Σεφέρης ήταν διπλωμάτης,αλλά η ποίησή του ήταν το ανοίκειο βλέμμα ,η ανατροπή.


Π.Λ:  Αν κάνατε ποτέ στο σώμα σας τατουάζ, το στίχο ποιανού ποιητή θα διαλέγατε; (το ξέρουμε ότι ίσως θα θέλατε να κάνετε περισσότερους από έναν, αλλά αν έπρεπε να διαλέξετε μόνο έναν ποιος θα ήταν αυτός;)

Α.Ξ: Πολύ ωραία ερώτηση,αν και είναι δύσκολη η απάντηση ,όντως, διότι είναι πολλοί οι ποιητές που αγαπώ  την τέχνη τους.Που τους μελετώ ,μου χαρίζουν υψηλή συγκίνηση και με επηρεάζουν στις γραφές μου.Θα αναφερθώ όμως σε έναν στίχο του Ελύτη,από<<Τα ελεγεία της Οξώπετρας>>:<<Η αλήθεια μόνον  έναντι  θανάτου  δίδεται>>.





Π.Λ: Ετοιμάζετε κάτι για το μέλλον;

Α.Ξ: Εχω ήδη έτοιμες δύο ποιητικές συλλογές και ευελπιστώ να εκδοθούν ...είμαι σε συζητήσεις.Θα τις αναφέρω ,γιατί έχουν ήδη γίνει προδημοσιεύσεις  σε διάφορα ιστολόγια και ηλεκτρονικά περιοδικά.Λοιπόν η μία φέρει τον  τίτλο<<Εποχή μου είναι η Ποίηση>> και η άλλη <<Η μυστική ζωή της Μάγιας Μ.>>Και ενδεικτικά μπορείτε να διαβάσετε εδώ:
http://varelaki.blogspot.gr/2012/07/blog-post_05.html  και
http://www.vakxikon.gr/content/view/1256/5797/lang,el/


Π.Λ:  Θεός;

Α.Ξ: ΄Οταν τον αναζητάς,τον βρίσκεις.


Π.Λ:  Ποιο ποίημα ή στίχο δικό σας θα θέλατε να αφιερώσετε στους αναγνώστες του «Ποίηση και Λογοτεχνία»;

Α.Ξ: Έναν στίχο από το βιβλίο <<Η προφητεία του ανέμου>>[Δωδώνη,2009]:<<Δεν είναι άρνηση η σιωπή>> και ένα  ποίημα από την πιο πρόσφατη συλλογή μου <<Πληγές>>[Γαβριηλίδης,2011]:

Θέλω  να πάρω ένα δρόμο.
Να πω:<<Θα πάω από δω>>
και να πάω.

                              -----------------------

ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ:

1.Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ,Ποιήματα,Δωδώνη,2009

2.ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΕΓΙΝΕ ΣΚΙΑ,Ανατολικός,2010(Επαινος από την Πανελλήνια Ενωση Λογοτεχνών,Α Βραβείο Βιβλιου στα Σικελιανά 2011)

3.ΠΛΗΓΕΣ,Γαβριηλίδης 2011

4.Ανθολογία Ποίησης και πεζού λόγου,Αφιέρωμα στον ποιητή και ακαδημαικό Νικηφόρο Βρεττάκο,
Θεσσαλονικη 2012,συμμετοχή σε συλλογικό έργο με πέντε ποιήματα. 


Μπορείτε να δείτε περισσότερα για την κ. Ξηρογιάννη στο:

http://varelaki.blogspot.com