Βασανίζομαι με αυτό που δεν μπορώ να κάνω.Οσο και να το βασανίζω δεν καταφθάνει.Δεν μου φθάνει η ζωή.Καμία ζωή που φαντάζομαι δεν θα μου έφθανε.Δεν έρχεται προς εμένα ο ζωντανός,μόνο κάτι πεθαμένοι ποιητές.
Δεν τολμώ να σκεφτώ πως σ΄ αυτή την εγωιστική εγκαταβίωση το μόνο που ήθελα είναι να μη γερνώ.
Και- συμπερασμός- να μην πεθάνω.
Περνούν όμως τα χρόνια σαν τα πουλιά.
Αρχές Οκτώβρη ήδη,και παρατηρώ πάλι τα πουλιά στον χρόνο,που δεν είναι άλλος από τον φευγαλέο φθινοπωρινό ουρανό του quatrocento.
«Σκέψου τον κόσμο της μάνας [της Ιρλανδίας]» γράφει ο Τζόις στον Οδυσσέα.
Δεν επιθυμώ να πάω.Ubi bene,ibi patria (όπου καλά, εκεί η πατρίδα).
Και προφανώς είναι καλύτερα στον ουρανό της ποιήσεως από τη συφοριασμένη Ελλάδα.
Το είδαμε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.