Στο Δημοτικό δεν είχαμε κυλικείο. Είχαμε, όμως, Καστανού. Ήταν μια λειψή γριούλα αφύσικα αδύνατη και μικροκαμωμένη. Τώρα ξέρω ότι ήταν αδύνατη γιατί πεινούσε. Με την κυριολεκτική έννοια. Όχι αυτή που λέμε "πεινάω" και ανοίγουμε το παραφουσκωμένο μας ψυγείο για να διασκεδάσουμε την πείνα μας με μικροσκοπικά φαγητά με ξενικά ονόματα.
Ίσα που μπορούσε να σύρει το καρότσι. Μου φαινόταν οτι δε γερνούσε ποτέ. Κάθε χρόνο μου φαινόταν η ίδια. Ντυμένη στα μαύρα μ΄ένα δεμένο μαντήλι στο κεφάλι της. Θεέ μου τα μάτια της. Δεν είχα δει πιο γλυκά και πονεμένα μάτια από τα δικά της. Σε κοιτούσε με μια καλοσύνη που έσταζε μέσα σου. Ποτέ δεν ξανάδα τόσο καθαρά μάτια. Την αγαπούσα πολύ, κι αυτή και τα κάστανά της. Πάντα μου έβαζε ένα παραπάνω. Είχα δεν είχα λεφτά, πήγαινα. Όχι για το μεζέ που θα με κερνούσε, αλλά για τη μυρωδιά της και το φως των γέρικων ματιών της. "Κάστανα ζεστά γερά" φώναζε στα διαλείμματα και τρέχαμε ένα τσούρμο, η Χριστιάννα, η Γιώτα, η Μαρίζα, κι εγώ. Κάτι κάστανα μεγάλα σα καρύδια.
Δεν ξανάφαγα πιο νόστιμα κάστανα. Τώρα τα κάστανα τα βράζουν με ζάχαρη και τα λένε μαρόν γκλασέ. Λες και χωρίς να είναι ζαχαροβρασμένα δεν είναι κάστανα. Ούτε μάτια τόσο γλυκά υπάρχουν πια. Τα μάτια των ανθρώπων είναι όλο κακία. Ύπουλα σαν της ύαινας. Αδηφάγα και λαίμαργα και παγωμένα σαν του καρχαρία. Η καλοσύνη δε χωράει πια στα ανθρώπινα μάτια. Όποιος την έχει κρύβεται, να μη τον πατήσουν. Τέτοια μάτια είχε η Καστανού. Μια φορά τόλμησα να ρωτήσω πως τη λένε. "Φωτεινή" μου είχε πει. Πολλά χρόνια αργότερα μου είπαν πως είδαν το γιο της να πουλάει κάστανα στην παραλία. Φοιτητής Ιατρικής. Μου είχαν δακρύσει τα μάτια. Την πρώτη μέρα που πήγα στο γυμνάσιο, έφυγα νωρίς νωρίς και πήγα δίπλα στα πεύκα, εκεί όπου βρέξει χιονίσει έστηνε το καροτσάκι της για να τη χαιρετίσω. Δεν την βρήκα. Από τότε, κάθε πρώτη μέρα στο σχολείο, περνούσα απ΄το παλιό δημοτικό. Δεν την ξανάδα ποτέ. Από ένα ψιλικατζίδικο που ρώτησα, μου είπαν ότι ήταν πολύ άρρωστη. Ούτε τόλμησα να ξαναρωτήσω. Κατάλαβα. Αλλά πήγαινα, με την κρυφή ελπίδα πως ίσως θα την ξανάβλεπα.
Κάθε φορά που περνάω από εκείνο το σχολείο, πρώτη απ΄όλες τις αναμνήσεις στο λαιμό με πνίγει η δική της. "Κάστανα ζεστά γερά". Τη φωνή της τη θυμάμαι ως τα τώρα. Δεν έμαθα ποτέ το επίθετό της. Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί από που ερχόταν, ποιά ήταν η ζωή της. Κάστανα πάντως δεν ξανάφαγα. Όσες φορές και να δοκίμασα, μου φάνηκαν άνοστα. Αργότερα στη ζωή μου κατάλαβα ότι τα πιο ωραία και νόστιμα πράγματα είναι τα απλά. "Μαρόν γκλασέ". Έτσι μάθαμε να ντύνουμε το λίγο μας. Με ασημένια περιτυλίγματα. Ακόμα όμως δεν έχουμε βρει τρόπο να καμουφλάρουμε την κακία απ΄τα μάτια μας. Η καλοσύνη και η κακία δεν κρύβονται.
Με ό,τι και να τις τυλίξεις.
Πηγή: http://ntinakitsou.psichogios.gr/#!/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.