Είσαι ο
πολικός μου πλανήτης
Εκείνος που άνθρωποι
Μαργωμένοι απ την τρέλα
Με λευκά σαντάλια
Και μπόλκες ντρίλινες
Τον κατοίκησαν προ αιώνων!
Εκείνος που άνθρωποι
Μαργωμένοι απ την τρέλα
Με λευκά σαντάλια
Και μπόλκες ντρίλινες
Τον κατοίκησαν προ αιώνων!
Χάνω τους ήχους
Και μου αντιγυρίζεις
Υγρό το σώμα της θάλασσας
Αν και ήξερες πόσο φοβάμαι
Τις χαλκόχρωμες του βυθού φυσαλίδες!
Είσαι το εκατόχρονο πλατάνι
Με τη νερομάνα στο πλάι
Ίσκιο δεν χόρτασα
Μόνο γουλιά - γουλιά ήπια
Το απόσταγμα του ήλιου
Κέρασμα πρώτο των φιλιών σου!
Εξαγνίζω των ματιών σου
Τη σκοτεινή λεπίδα
Εκείνη που σε λωρίδες
Έκοψε τη κόκκινη χλόη
Που μάρτυρες της λήθης την περπάτησαν!
Είσαι η φλαμουριά και το πεύκο
Που πάνω τους σκάλισαν
Με μαυριτάνικο στιλέτο
Ξόρκια και μαγγανείες
Ξεχασμένες
Δαίμονες που με σκληρότητα τις αποποιήθηκαν!
Σχηματίζω το σήμα της Νίκης
Ηττημένη ναυαρχίδα
Ανέμους στα στενά ναυτολογώ
Τραγουδώντας Θούριους
Που πεσόντες συνέγραψαν
Σε παλίμψηστο κιτάπι πειρατικό!
Είσαι το ασημένιο κουμπί
Στη κουμπότρυπα του πεθαμένου
Που ξέπλεκες κορασίδες
Τον ξαγρυπνούν
Με του γάμου τον στέφανο στα χέρια!
Κραδαίνω σφιχτά
Τον κομμένο φλοιό της ελάτης
Και βαθιά τα χνάρια μου περνώ
Στου ρετσινιού
Το πανάρχαιο κεχριμπάρι
Στίγμα διάστικτο σε στέρνο αυλακωτό!
Είσαι ο διακεκομμένος
Κελαηδισμός του κούκου
Στο πυκνόριζο δάσος
Την ώρα που η Άνοιξη
Νεκροφιλά με μύρα στα χείλη
Τα πέτρινα μέλη της ελαφίνας!
Τοξεύω την φωλιά
Του Αετού
Να προσαρτήσω
Το ακοίμητο βλέμμα
Έμβλημα να το βάλω
Σε εκστρατείας παντιέρα!
Είσαι το σήμαντρο
Στην πέτρινη κιβωτό μου
Ρυθμικά χτυπάς το σφυρί
Στου όρθρου τις ώρες
Μη διαβεί πετούμενο
Άγρυπνο τις συμπληγάδες μου!
Εφορμώ στο σκοτεινό σου σύμπαν
Σαν μετεωρίτης
Καίγοντας το μαύρο
Σιγκούνι της νύχτας
Που με αυτό πένθιμα ένδυσες
Ολοφυρόμενος
Την γύμνια του Έρωτα σου!
Είσαι η οπή
Στο πέταλο του αλόγου
Που σπινθήρες ίδρωσε
Κύκλιες ταλαντώσεις
Του μηδενός
Σε ταξίδι αναχωρητικό
Πλάι στα κοιμητήρια!
Πορεύομαι σε ξερή κοίτη
Ιστορικών ποταμών
Εκτοξεύοντας βότσαλα
Στις καμάρες των γεφυριών
Που τάφος έγιναν
Στα κορίτσια με το χαράκι στο μέτωπο!
Είσαι
ο πολικός μου πλανήτης
Εκείνος που άνθρωποι
Μαργωμένοι απ την τρέλα
Με λευκά σαντάλια
Και μπόλκες ντρίλινεςΤον κατοίκησαν προ αιώνων!
Εκείνος που άνθρωποι
Μαργωμένοι απ την τρέλα
Με λευκά σαντάλια
Και μπόλκες ντρίλινεςΤον κατοίκησαν προ αιώνων!
Πηγή:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.