Μια μέρα θα
φυσήξει ο αέρας
Κι η φλόγα
μου θα σβήσει αμαχητί
Με μια
ταμπέλα << μέχρι νεοτέρας >>
Της σκέψης
μου η φωνή θα σκεπαστεί
Τόσα πολλά
περπάτησα σοκάκια
Μήπως και
φτάσω μια στιγμή στην αγορά
Άφηνα πίσω
για σημάδι πετραδάκια
Άμα χαθώ να
πάω απ την αρχή ξανά
Αλλά την
μέρα που ο αέρας θα ορμήσει
Θα
προσπαθήσω κάπου μέσα να κρυφτώ
Την φλόγα
μην μπορέσει να μου σβήσει
Που με
παλιόξυλα την κέρναγα καπνό
Όπου
γυρνούσα συνέχεια σταματούσα
Και με το
πάθος ενός πολιορκημένου
Τους τοίχους
έκαιγα όλους που συναντούσα
Να βρουν
ανάσες στα κελιά όσοι περιμένουν
Όμως τη μέρα
που ο αέρας θα έρθει εμπρός μου
Θα χω τα
πόδια λυγισμένα και θα τρέμουν
Γιατί δεν
ήθελα να δω εχθρούς εντός μου
Τα φύλλα της
καρδιάς μου να κλαδεύουν
Το μόνο που
δεν έκαψα θυμάμαι
Ήταν οι
αλήθειες που γνώρισα στον δρόμο
Ίσως γιατί
κι αυτές ακόμα τις φοβάμαι
Είχαν
θυμάμαι από έναν γέροντα στον ώμο
Θα τους
ζητήσω να σηκώσουνε και μένα
Μαζί τα
λόγια θα κρατώ ,μην σβήσει ο αέρας
Και μείνουν
σαν και μένα ξεχασμένα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.