Ο Δον Κιχώτης τρόφιμος της πόληςΣαν αύρα ανεμόμυλου παλλόταν τα όνειρά του
σπαθί ξυλένιο ανέμιζε
κραυγές πολέμου ψέλλιζε
πετροβολούσε τ’ άψυχα που έβρισκε μπροστά του
στο πειραγμένο του μυαλό φοιτούσαν παραμύθια
ιππότη τον στολίζανε
παλάτια όλο του χτίζανε
στην τύχη του αφέθηκε να μάθει την αλήθεια
πως μέσ’την σκόνη στις σκιές στης γνώσης τις σελίδες
θαύτηκε κεί το παρελθόν
έσβησε η φλόγα των κεριών
και στάμπες λήθης μπήκανε στης δόξας της ασπίδες
ο Δον Κιχώτης ξέμεινε και ζει ανάμεσά μας
στα τούβλα του μαντρότειχου
στην πλάνη του καλότυχου
ντυμένος μέσα στ’ άσπρα του ραγίζει την καρδιά μας
τέτοιον καημό δεν τον ποθείς ούτε για τον εχθρό σου
ο καλπασμός κι η πανοπλία του
γίνονται θλίψη και ανία του
όταν φωνάζει ο φρουρός΄΄εμπρός στο θάλαμό σου΄΄
φαρμάκι προσκλητήριο και άγευστο το δείπνο
με φίλο τον χιτώνα του
στον παγερό κοιτώνα του
παράκληση στη μοίρα του να ΄΄φύγει΄΄ μέσ’ τον ύπνο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.