Ωραίο νησί, που από το πιο ομορφότερο λουλούδι,
από τ’ αβρότερα το πλέον αβρόν όνομα πήρες,
τι θύμησες και μέσα από τι ώρες φωτοβόλες
στ΄αντίκρυσμα της ομορφιάς σου απάντεχα ξυπνάνε,
και τι σκηνές ευδαιμονίας βαθιάς πο΄χει σβηστεί,
και πόσες σκέψεις πόσωνε που θάφτηκαν ελπίδων,
και πόσες οπτασίες μιας κόρης οπού πια δε ζει,
που πάει, δε ζει πια στα χλωρά σου πάνω τα λιβάδια.
“Δε ζεί πια”. Αλλοι μου, η μαγική φαρμακερή αυτή λέξη
τ’ αλλάζει όλα: Οι χάρες σου για μένα σβήσαν πια,
κ΄ η θύμησή σου πάει πια …”Καταραμένη χώρα”.
Θα ΄ναι για μένα εδώ και μπρός ο ανθόσπαρτος γιαλός σου,
ω υακίνθινο νησί, ω πορφυρένιο Τζάντε,
“Ιζόλα ντ ΄Ορο, Φίορο του Λεβάντε”.
*Ποιήματα 1831-1849 (Εκδόσεις “Σελίδες” 1991).
Το κόσκινο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tο ιστολόγιο μας μπορεί να καθυστερεί να ανοίξει όμως ανοίγει. Αυτό θα διαρκέσει για πολύ λίγο ακόμα.
Σας παρακαλούμε τα σχόλια να γίνονται στα Ελληνικά και όχι στα γκριγκλις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τα ορθογραφικά λάθη. Επίσης καλό θα ήταν τα σχόλια σας να είναι ανάλογα με το επίπεδο και την θεματολογία του ιστολογίου μας. Γενικότερα δεν λογοκρίνουμε κανένα σχόλιο όμως η θέση μας να είναι τα σχόλια εντός του επιπέδου του blog μας είναι απόλυτη.
Ευχαριστούμε πολύ.